Exploring

Ad zag al een heel plan in haar hoofdopbloeien, to Dante zijn schouders ophaalde. 'Normaal lever ik dat soort dingen bij de wapensmederijen, die kunnen ijzer en andere metalen altijd goed gebruiken. Niet dat het veel geld oplevert, maar genoeg voor een nacht in een herberg of zo.' zei hij zacht. Even schoot een teleurgestelde blik over haar gezicht, maar die verdween zo snel als hij gekomen was. Wat had ze dan verwacht? Ze kende Dante nauwelijks, en ze zou ook het liever wat geld verdienen dat haar zwaard gewoon meegeven met iemand anders. Want eigenlijk was het nu Dante's zwaard. Ad zuchtte even en draaide zich om naar Noblesse. De ondergaande zon begon in haar ogen te prikken en ze wist dat het tijd was om terug te keren. Noblesse keek haar aan, maar Ad liep langs haar heen, naar Dante. Ze stak het zwaard uit naar hem. 'Ik geloof dat dit nu de jouwe is?' Er klonk een lichte hoopvolle klank in door, en Ad vervloekte zich in stilte. Ze wilde niet dat Dante medelijden met haar kreeg of zo en daarom het zwaard aan haar zou geven. Nee, ze zou niet smeken, maar gewoon sparen tot ze geld genoeg had om een degelijk mes te kopen. Ad glimlachte half naar de Jager, bedenkend dat het maar raar was, zo omhoog kijken naar iemand. Hoewel Cry niet uitzonderlijk groot was, was het toch een heel verschil om op een paardenrug te zitten of gewoon te op de grond te staan. En dat verschil werd nu pijnlijk duidelijk. Adastreia voelde zich klein, en dat vond ze maar niets. 'Nou? Ik blijf hier niet de hele dag staan hoor', zei ze op geïrriteerde toon, om haar ongemak te verbergen.

'Hm, niet dat het veel schelen zal, maar toch is het handig. Anders zou er heel wat oud ijzer in de bossen blijven liggen', zei Dante grinnikend. Hij stak het zwaard weg in een van zijn zadeltassen en Adastreia rukte haar blik ervan los. Dante had gelijk, het was maar een stuk oud ijzer. Wat zou ze daar mee aanvangen. Nee, ze ging wachten, en het geld zelf verdienen, tot ze genoeg had voor een deftig mes. Ze knikte even tevreden met zichzelf, en besefte dan dat ze iets had om naar uit te kijken. Ze hield ervan om zich doelen te stellen. En ze zou pas tevreden zijn met haar wapen als ze ervoor gewerkt had.'Kom vrouwe, dan gaan we verder. Het is nog een klein eindje naar jouw dorp en ik wil daar toch voor het donker aankomen als je het niet erg vind?' vroeg Dante. Ad keek in een ruk op en haar ogen spuugden bijna vuur. 'Mijn naam is Adastreia', zei ze, elk woord met nadruk uitsprekend. Wat dacht hij wel? Haar vrouwe noemen? Ze liet een schamper lachje horen. Zij was geen vrouwe, ook geen meisje, gewoon Adastreia. Toch draaide ze Noblesse al in de richting van het pad, maar ze keek achterom en bleef Dante aanstaren, wachtend op een verontschuldiging.

Dante leek haar opmerking wel amusant te vinden. 'Hahahaha. Ja, je bent gewoon Adastreia. Maar een klein compliment mag men soms toch wel geven. Je zou zo door kunnen gaan voor een jonkvrouwe.' Ad trok haar wenkbrauw op. O, dus hij zag dat als een compliment? Van die domme ijdeltuiten die niets anders deden dan deftige diners houden in het kasteel en hun man bezighouden. Nee, voor haar was het een belediging. Ze was er trots op 'zomaar' een dorpeling te zijn. Maar ze kon tenminste met paarden werken. Dit was wie ze was, en Adastreia wist dat ze nooit iets anders zou willen doen. Maar bij zijn volgende opmerking werd ze pas echt pissig. 'Hm, Maar als je liever enkel gewoon Adastreia genoemd wil worden vind ik het prima hoor. Je bent in ieder geval niet op dat mooie mondje van je gevallen', zei Dante knipogend. Demonstratief draaide ze hem de rug toe. Noblesse keek even vragend op, niet wetend waarom Ad zo uit haar doen was. Maar toen ze geen gevaar bespeurde, draaide ze haar hoofd weer naar voren. Toch begon ze niet te grazen, want de merrie had al aangevoeld dat ze bijna gingen vertrekken. Ad hield haar lippen stijf op elkaar. Als hij het zo wilde spelen, prima. Haar zogezegd van die complimentjes geven, maar eigenlijk een steek onder water waren. 'Haar mooie mondje', ze voelde een vlaag van woede weer opkomen, maar beet op haar tong. Wat dacht hij wel niet? Wat dan nog als ze assertief was, daar had hij toch niets mee te maken? En dat 'mooie' ging gewoon de verkeerde richting op. Dacht hij dan dat hij dit schoolmeisje even gewoon de les kon spellen? Nou, mooi niet. Adastreia drukte haar kuiten lichtjes in de buik van Noblesse en deze vertrok in een actieve stap, het pad naar het dorp volgend. Dante zou wel achter komen. En anders zou hij wel een van zijn Jagerstrucjes gebruiken om de weg te vinden. Ad haalde haar schouders op. Hij kon zijn plan wel trekken. En zich verontschuldigen tegenover haar, dacht ze er, nog steeds nijdig, achteraan.

Noblesse hinnikte even zacht naar Cry toen Dante naast haar kwam rijden. Ad daarentegen, hield haar ogen strak op de weg gericht. Ze had nu echt geen behoefte aan zijn vriendelijkheid, ze was echt geïrriteerd. Ze had dit wel vaker, ook Milosh kreeg soms de volle laag. Weer typische tienerproblemen, mopperde hij dan altijd. Ja, ze was soms nogal opvliegend. Maar Ad was gewoon snel geïrriteerd, en dan kon je haar maar beter even met rust laten. De enige die nooit hoefde te lijden onder haar grillen, was Noblesse. Haar paard voelde haar altijd haarfijn aan, en wist het dus meteen als Adastreia weer een van haar buien had. Ze hoorde Dante naast haar zuchten, en kneep haar ogen even samen, terwijl ze voor zich uit bleef kijken. Nee, zij ging niet toegeven. 'Ok, die laatste opmerkingen waren niet zo gepast geweest. Maar ik was al blij je getroffen te hebben. We zijn al vanaf de grens van Celtica van dorp naar dorp gereden en van stad naar stad, maar tot nu toe met weinig succes om de juiste persoon te vinden.' Ad draaide zich naar hem toe, maar Dante keek alweer voor zich uit. Even wist ze niet wat ze moest zeggen. Wat had het feit dat hij de persoon die hij nodig had niet kon vinden, te maken met haar? Adastreia schudde lichtjes haar hoofd. Maar hij had zich wel geëxcuseerd. Ze was nog steeds niet blij, maar wat kon Dante nog meer doen? Ad knikte hem toe, als teken dat het vergeven en vergeten was. Toch glimlachte ze niet. Want zeg nou zelf, wat viel er te lachen? Ze draaide zich weer naar voren, en volgde het pad met haar ogen. Maar er was nog iets wat haar mateloos ergerde. Die rover! Hij was een onwelkome derde partij, en ruïneerde hun gesprek. Niet dat het zoveel voorstelde, maar Ad voelde zich ongemakkelijk in de nabijheid van de sjofele man. Ze draaide haar hoofd naar Dante. 'Kunnen we daar niet van af geraken?' Vroeg ze op achteloze toon, terwijl ze met haar hand een wegwerpgebaar maakte in de richting van de rover. Als hij de hele weg naar het dorp mee ging, zou hun gesprek redelijk stilvallen.

Ad zag dat Dante flauw glimlachte en voelde weer een steek van ergernis opkomen. Wat was er nu weer zo grappig? Toch besloot ze er niets van te zeggen, in zichzelf telde ze tot tien en ademde langzaam uit. Adastreia had al wat trucjes geleerd om haar emoties onder controle te houden. Want ze had al zelf ondervonden dat het niet altijd goed uitkwam om haar mening overal en altijd duidelijk te maken. En er waren mensen waar je nu eenmaal respect moest voor hebben en beleefd moest tegen zijn. Om eerlijk te zijn had Ad niet zo'n hoge pet op van Dante. Nu ze wist dat de Jagers eigenlijk geen tovertrucjes gebruikten, leken ze niet meer zo imposant als ze vroeger altijd waren. Ad had ze altijd voorgesteld als schimmen, die konden komen en gaan wanneer ze wilden, haar bespieden als het nodig was, en in hoog aanzien stonden bij de koning. En dat beeld was nu verstoord. Ad was wel gerustgesteld dat ze het bos niet konden omtoveren ofzo, maar ze wist niet heel zeker wat ze allemaal van Dante moest geloven. Misschien konden de Jagers wel meer dan gewoon 'opgaan in hun omgeving'. Maar Adastreia zou hen zeker niet tegenwerken. Ze wierp een onopvallende blik op de boog van de Jager. En ze had ook al gezien dat Dante messen bij zich droeg. Nee, de Jagers waren geen mensen die je wilde dwarsbomen. Ze had het gezien aan de rover. Hij was zonder pardon ontwapend en ingerekend. 'Zodra we een huisje tegen komen zal ik hem daar achterlaten of aan de rand van het bos waar een groep rondrijdende ridders of soldaten hem op kunnen pikken', zei Dante. Adastreia knikte afwezig, ze was er met haar gedachten niet bij. Het meisje liet de teugels op de nek van Noblesse. De merrie keek even op, maar liet toen haar hoofd wat hangen en wiegde mee met de bewegingen van haar stap. Noblesse was het al gewoon, Ad was soms in gedachten verzonken en liet dan haar paard maar lopen, ze bleef altijd gewoon het pad volgen. En als er geen pad was, Probeerde Noblesse toch zoveel mogelijk rechtdoor te lopen, laverend tussen bomen en struiken. Terwijl ze zachtjes voor zich uit neuriede, nam Adastreia haar haar samen en legde het over haar rechterschouder. Normaal gezien viel haar roste haar bijna tot haar middel, dus vond ze het gemakkelijker om het in te vlechten. Met haar ogen gericht op het pad, begon ze aan een ingewikkeld vlechtwerk. De vlecht begon boven haar linkeroor en liep langs de achterkant van haar hoofd, terwijl ze iedere keer een een stukje meer van haar haar erin vlocht. Uiteindelijk was al haar haar verzameld in de vlecht en in een mum van tijd liep deze tot haar taille. Handig haalde ze een smal touwtje van haar pols en bond het rond de vlecht. Tevreden keek Ad naar het resultaat en nam toen de teugels weer op. Noblesse hief meteen haar hoofd weer op en verzamelde haar pas. Ze wist dat er iets ging gebeuren, anders liet Ad haar wel met lange teugel lopen. Het meisje draaide zich weer naar Dante. 'Denk je dat je een drafje kunt doen? Anders ben ik voor het donker niet terug in de stallen.' Ad klonk een beetje geïrriteerd, die rover verpestte ook alles! 'Ik ging eigenlijk voorstellen om een race te doen tot het einde van het bos, maar ik denk niet dat onze voetganger hier ons zou kunnen bijhouden', zei ze minachtend. Niet dat Noblesse nu een racepaard was, maar ze was heel competitief, en dat liet ze ook graag blijken.