Exploring

Dante merkte dat het meisje even in gedachten was toenze afwezig begon te knikken. Het was niet vervelend om haar even in gedachten te laten dus hielt Dante wijselijk zijnmond en inspecteerde zijn omgeving verder. Het was aangenaam weer en de vogels die er nog waren zongen best nog mooi voor deze tijd van het jaar. Maar de echte zang vogels waren verhuist naar het zuiden. Soms heel soms willde ik daar ook wel eens heen. dacht Dante, maar hij moest eerst nog iets doen voor hij er een weekje tussen uit ging of zo. De winter was mooi net als de andere seisoenen, maar de somns bittere kou mocht wel weg blijven voor hem en de sneeuw. Het bleef stil tot Adstreia begon te neurien. Het was een welkomen geluid, maar toch stapte Cry door zonder een enkel probleem tot ad zich ineens naar hem omdraaide. Dante keek haar rustig aan en voelde een vrolijke toon in zijn binenste op komen. een race? Hm dat was altijd leuk!!! Dante grinnikte toen hij haar laatste woorden hoorde. 'En of we dat kunnen. Ik hoeft enkel hem over het zdel te trekken.' grinnikte Dante en trok de rover naar zich toe toen Cry dat hoorde en stil ging staan. Hij trok de rover half om half over de schoft van zijn paard en knikte even naar Adastreia en gaf Cry vrije teugel door zijn handen naar voren te bewegen. Gelijk van stilstand galopeerde het zwarte paard er vandoor. Want iedereen wist dat jagerspaarden dat konden, maar Dante fluisterde in cry's oor om zich in te houden.

Crissa hield haar grote, zwarte fries in stap toen ze genoot van de prachtige natuur van een bos. Aangezien het winter was, was het redelijk fris maar dat hinderde Cris niet. Ze had een redelijk dikke mantel aan, met daaronder een wollen broek. Ze had nog geen mentor, wat eigenlijk wel vreemd was voor haar leeftijd. Maar ze zat er niet mee, ze vond het op zich nog wel fijn om te genieten van haar rustige leventje. Opeens hoorde ze hoevengetrappel, en zonder zich te bedenken gaf ze Nissan ook de sporen. Wat is er aan de hand? vroeg ze zich af en ze reed de bosjes in. Na ongeveer een halve minuut schoot er een zwart paard voorbij, maar het was meer een zwarte flits. Crissa was zo gefascineerd, dat ze het andere paard niet zag. Snel gaf ze haar zwarte paard weer de sporen om hen achterna te gaan, en haar hand rustte op het gevest van haar zwaard, dat ze altijd meenam als ze wegging uit het kasteel. Ze keek lang tegen paardenkonten aan, maar na een tijdje haalde ze de twee ruiters in. "Hé, wat zijn jullie aan het doen?" Toen Crissa goed keek wie deze twee mensen waren, zag ze dat een van hen een meisje was, met lange bruine haren. De ander had een groene mantel, en Cris rilde toen ze bedachte dat dit een grijze jager kon zijn.

Adastreia keek verbaasd op bij Dante's antwoord. 'En of we dat kunnen. Ik hoef hem enkel over het zadel te trekken.' Met een lichte frons keek Ad toe hoe Dante de rover over de schoft van zijn paard trok. Noblesse danste een paar passen opzij, terwijl ze de man wantrouwig in de gaten hield. Een bemoedigend klopje van Adastreia maakte de merrie duidelijk dat hij geen gevaar vormde. Toch zag het er niet zo gemakkelijk uit voor Cry, dacht ze, terwijl een minzame glimlach om haar mond verscheen. En Dante dacht dat hij haar zou kunnen verslaan als hij zo'n gewicht moest meezeulen? De Jager zou nog moeten oppassen dat de man niet te veel bewoog. Ad wilde er niet aan denken hoe ongemakkelijk de rover wel niet moest liggen. Gewoon negeren, dacht ze, jij hebt niets met die man te maken. Ad verschoof een paar keer in haar zadel, het teken dat ze zich toch een beetje schuldig voelde. Maar met haar gedachten bij de race, verdwenen die gevoelens al snel. Ze hield Noblesse in, zodat ze naast Cry stond, en keek Dante afwachtend aan. Ad boog zich nog heel even voorover en fluisterde een bemoediging in het oor van haar paard. 'We zullen ze eens laten zien wat we kunnen!' Noblesse hinnikte als antwoord, maar bleef stilstaan. Ze zou wachten op een teken van Ad om te vertrekken. En Adastreia wachtte tot Dante het startsein gaf. Het meisje ging weer rechtzitten, en zag vanuit haar ooghoek dat Dante naar haar knikte, voor hij wegstoof. 'He, valse start!' riep ze hem na, voor ze ook Noblesse de benen gaf. De merrie sprong meteen aan in galop, eerst nog verzameld. Maar Adastreia gaf haar de vrije teugel en ze voelde hoe elke galoppas langer werd. Noblesse was van nature geen racepaard, maar ze was wel sterk, en kon zo grotere passen nemen. Al snel kwamen ze dichterbij Dante, en Ad spoorde haar paard nog wat meer aan, zodat ze naast de Jager zou kunnen rijden. Met een stralende glimlach keek Adastreia hem aan. Dit was pas echt rijden. De wind in haar haren, het bos dat aan hun voorbij vloog, haar paard dat al haar spieren inspande. Zorgvuldig vermeed het meisje het om naar de rover te kijken, ze wilde dit moment nu niet verpesten. Ad richtte haar blik weer op het pad, het zou verschrikkelijk dom zijn als ze Noblesse nu over iets zou laten struikelen. De merrie zou maanden stil moeten staan, en hoe zou ze dat moeten uitleggen aan Milosh. Ze schudde haar hoofd, gedachten erbij houden nu. Plots merkte ze dat Noblesse steeds een oor naar achter gericht hield, en wat terugzakte in tempo. Er was iemand achter hen, maar toen Ad zich omdraaide zag ze niets da het lege pad waarover ze net gegaloppeerd hadden. De ruiter moest nog een tijdje achter hen zitten. Ze vertrouwde erop dat Noblesse zou kunnen wegvluchten moest er gevaar dreigen. Wie zat er achter hen? Ze liet Noblesse vertragen tot een handgalop, waardoor haar vlecht niet meer wapperde in de wind. Ze zou zich pas weer op haar gemak voelen als de persoon gepasseerd was. Even later werden ze inderdaad ingehaald door een meisje, niet veel ouder als zijzelf. Ze reed op een prachtige, gitzwarte fries. Ad kon niet anders dan het paard aanstaren, tot Noblesse met een kort gehinnik haar weer op haar plaats zette. Wie was dit meisje? Ze leek geen aanstalten te maken om hen voorbij te steken. Maar Noblesse leek ook niet echt vijandig tegenover dit vreemde paard. Toch zorgde Adastreia ervoor dat ze op een afstandje bleef van de ruiter. "Hé, wat zijn jullie aan het doen?" vroeg ze. Ad kon niet anders dan een geërgerde zucht laten. Het meisje was dus helemaal niet van plan om door te rijden. Adastreia was meteen uit haar goede humeur, ze wilde terug naar huis, en nu moest iedereen opeens weer een praatje maken. 'Nou, wat denk je dat we aan het doen zijn, paddenstoelen plukken?' De opmerking was zo haar mond uit gevlogen. Ze beet op haar lip, misschien was het toch niet zo handig om iedereen af te snauwen. Trouwens, dit meisje kon wel eens beter gezelschap zijn dan Dante. Want, eerlijk gezegd, de Jager irriteerde haar mateloos. Altijd even vriendelijk, en lachen om haar uitbarstingen. Zij wilde ook serieus genomen worden hoor! Bij wijze van excuus schonk ze het meisje een klein glimlachje en stelde zichzelf voor. 'Ik ben Adastreia, en mijn paard heet Noblesse.' Nu eens zien wie deze ruiter was, dacht Ad, nog steeds een beetje uit haar hum.

Crissa keek met een opgetrokken wenkbrauw omhoog naar het meisje, die duidelijk antwoord ging geven. 'Nou, wat denk je zelf dat we aan het doen zijn? Paddenstoelen plukken?' Crissa's wenkbrauw ging zowaar nog verder omhoog, en ze kon een grijns maar moeilijk verbergen. Opeens schonk het meisje haar een glimlach, iets wat vast iets van een verontschuldiging weg moest hebben. 'Ik ben Adastreia, en mijn paard heet Noblesse.' Crissa knikte. Mooie naam, allebei eigenlijk. 'Ik ben Crissa, een ridder in opleiding, en mijn paard heet Nissan." Stiekem hoopte Crissa dat ze indruk gemaakt had op het meisje Adastreia, maar ze wist ook wel dat het vast niet zou lukken om haar onder de indruk te krijgen van iets. 'En wie is die... Fraaie ruiter naast je?' vroeg ze dus maar en ze keek naar de, hoogstwaarschijnlijke, grijze jager.

( Leuk dat er ook even gewacht word?) XD

Dante hoorde nog wat Adtje zei en grijnsde breed. Hoewel hij dan 30 jaar was, zat hij nog vol jongensstreken. Bij vrouwelijk gezeldschap kon hij zich nog wel eens laten gaan, maar bij mannen was hij pas echt serieus. Cry spurte over het pad en Adastreia kwam niet lang naast hem rijden. Valse start of niet ze moest op alles voor bereid zijn. Cry was dan nu wel zwaarder beladen, maar nog steeds een heel sterk paardje en vlot in de benen. Ze galopeerde voluit en schoten gezamelijk tussen de bomen door. Ze kwamen sneller vooruit dan dat ze in stap gedaan hadden, maar dat was natuurlijk altijd al zo geweest. Dante zag iets voorbij flitsten vanuit zijn ooghoek en Cry bromde diep in haar borstkas. Dante streelde haar hals even en de hobbelende rover kermde en kreunde steeds wanneer hij neer kwam op de schoft van zijn rijdier. Het was vet lachen hoe die rover probeerde zichzelf te bevrijden, maar dat ging hem natuurlijk niet lukken. Ad begon langzamer te galoperen en Dante volgden haar voorbeeld tot er een jong meisje naast hen kwam rijden die overduidelijk een redelijk harnas droeg. (Afgaand op je Ava^^) Ze stelde zich voor nadat Adastreia zich verontschuldigt had na een uitbarsting. Dante glimlachte flauwtjes en rechten zijn rug voor hij naar Crissa keek. 'Aangenaam Crissa. Mijn naam is Dante een van de grijze jagers.' stelde Dante zich voor en hoorde de rover steeds luider gaan kreunen. 'En dit schorrie morrie hier was van plan om Adastreia welligt te overvallen als ik niet in de buurt was geweest. Misschien wel erger, maar dat is verijdelt.' zei hij en maakte een lichte hoofd knik naar de rover voor hem. Ze waren nu bijna uit het bos en Cry snoof diep. Dante voelde haar borstkast uitzetten en keek weer naar voren. Er lag een dikke boomstam zo'n 100 meter op het pad kennelijk omgevallen van ouderdom. 'Dat word springen! of jullie zouden er omheen willen gaan?' waarschuwde Dante en hij spoorde Cry even zachtjes bij zodat ze wist dat hij erover heen wilde. Cry hinnikte goedkeurend en versnelde haar pas om genoeg vaart te hebben om met twee personen goed de sprong af te zetten. Ze galopeerde op de hindernis af en zetten zich stevig af. Dante boog zich ver over de hals van zijn paard en Cry voelde hoe het gewicht verder naar voren gelegd werd voor ze bijna over het hoogste punt waren en toen verlegde Dante zijn gehele gewicht naar achteren. Cry landen iets zwaarder dan normaal, maar ze kon gewoon verder galoperen, maar Dante klikte met zijn tong om haar tot stil stand te dwingen. De rover kreunde luid en klagelijk. Hij was helemaal buurs en vol blauwe plekken. Dante klopte troostend op diens schouder en keek om naar waar de meiden bleven.

XD

Ach zo, een ridder in opleiding. Dus Crissa's paard kwam uit haar stallen. Nu, het waren eerder Milosh' stallen, maar dat vergat ze voor het gemak even. Maar de Fries, Nissan, had ze nog nooit gezien. Waarschijnlijk was hij door Milosh getraind en uitgekozen door Crissa toen Ad nog niet in de stallen hielp. Ze had het gevoel dat ze ook moest vertellen wat haar opleiding was, om duidelijk te maken dat ze niet een van de zovele nietszeggende dorpelingen was. Crissa moest niet denken dat ze beter was, gewoon omdat zij ridder ging worden. Adastreia zou een vinnige opmerking kunnen maken over het feit dat haar mentor Nissan had getraind - Ook al wist ze dit niet zeker. Maar je kon toch niet zomaar een strijdros uit een struik opduikelen? - maar ze besloot het niet te doen. Tot nu toe had het meisje nog niets gedaan dat op haar zenuwen werkte. Maar bij Crissa's volgende woorden keek ze verbaasd op. Ad's blik schoot heel even naar Dante voor hij op Crissa bleef hangen. Fraaie ruiter, Dante? Adastreia trok een verbaasde wenkbrauw op naar Crissa, zonder dat de Jager het zag. Met zijn grijsgroene mantel vond Ad hem er nu niet echt fraai uitzien. En knap vond ze hem zeker niet. Ze schatte hem rond de 28, maar voor haar was Dante gewoon een van de zovele volwassenen waaraan ze zich ergerde. Ze kon gewoon niet op die manier naar hem kijken, dus ze had geen mening over zijn uiterlijk. Tijdens zijn begroeting boog ze zich voorover om Noblesse over haar nek te aaien, wat haar een zacht gehinnik opleverde. Ze ging weer rechtzitten en weerstond de neiging om met haar ogen te rollen. Altijd even vriendelijk, die Jager. 'En dit schorrie morrie hier was van plan om Adastreia wellicht te overvallen als ik niet in de buurt was geweest. Misschien wel erger, maar dat is verijdelt', ging hij verder. Wat? Ad voelde een steek van vlammende woede. Wat dacht hij wel, dat hij haar beschermengel was? Dante moest eens goed op zijn plaats gezet worden, dacht ze verhit. Adastreia schraapte even haar keel voor ze haar woedende ogen op Dante richtte. 'En wie denk je wel dat je bent? Ik kan prima voor me zelf zorgen, en anders doet Noblesse dat wel. Ik heb helemaal geen stoere man nodig die mij redt van alles. Want dat is hoe jullie het zien, toch? Alle jonge meisjes zijn hulpeloos, dus moeten wij er maar voor zorgen dat ze veilig blijven. En dan nog eens met alle eer gaan strijken. Zo werkt dat niet!' Haar laatste woorden waren in zijn gezicht gesmeten, voor ze zich nukkig omdraaide en naar het pad voor zich keek. Ze hoopte maar dat ze snel in het dorp aankwamen, ze had het helemaal gehad. Ze kon er niet tegen als ze als hulpeloos werd gezien. Noblesse zorgde voor haar. De merrie had geleerd gevaarlijke elementen op te merken, gewoon om Ad te beschermen. Ze vertrouwde met Noblesse met haar leven. Het paard zou die rover heus wel opgemerkt hebben en snel weggalopperen. Er was dus helemaal geen reden waarom Dante zich als grote heilige moest gedragen. Pas bij zijn volgende woorden keek Adastreia weer op. Een sprongetje? Ach, waarom niet? Noblesse was er verzot op, dit was haar specialiteit. De merrie kon zelfs over het hek van de weide springen, ook al deed ze het niet. Het was een teken van vertrouwen, tussen Ad en Noblesse. Ook de merrie had de sprong gezien, en begon gestaag sneller te galopperen, haar oortjes naar voren gespitst. Ad liet de teugels lang, Noblesse was behendig genoeg om zelf haar passen af te meten voor de sprong. Net voor de afzet stond Ad recht in haar stijgbeugels, om Noblesse de ruimte te geven om te springen. En natuurlijk sprong ze veel te hoog. Het leek wel of ze vlogen boven de boomstam. De merrie landde een eindje verder en Ad ging zachtjes weer zitten in het zadel. Even verderop zag ze Dante stilstaan, en Ad liet haar paard vertragen tot een drafje. Een beetje voordat ze bij Dante was, liet ze Noblesse halthouden, nog steeds oogcontact vermijdend. Hij zou toch eerst met een excuus moeten komen voor ze weer iets tegen hem zei.

Ik zeg niet dat je paard uit de stallen komt, dat is enkel wat Ad denkt^^
En goede volgorde zo? Crissa-Dante-Adastreia?

Adastreaia trok haar wenkbrauw op naar Crissa toen deze gezegd had dat Danté - Zo was zijn naam blijkbaar - fraai was. Had ze de sarcastische ondertoon niet gehoord in haar stem? Wel, dan zou Crissa Adastreia het maar is duidelijker maken met een knipoog. Ze knipoogde dus lichtjes en keek toen op toen het verhaal van de rover ten boven kwam. Crissa knikte lichtjes maar ze hield niet van de manier waarop hij het vertelde. Net alsof meisjes niet voor zichzelf konden zorgen. Zij werd toch zeker ridder? Net toen ze er wat van wilde zeggen, kwam het weerwoord al van Adastreia. 'En wie denk je wel dat je bent? Ik kan prima voor me zelf zorgen, en anders doet Noblesse dat wel. Ik heb helemaal geen stoere man nodig die mij redt van alles. Want dat is hoe jullie het zien, toch? Alle jonge meisjes zijn hulpeloos, dus moeten wij er maar voor zorgen dat ze veilig blijven. En dan nog eens met alle eer gaan strijken. Zo werkt dat niet!' Crissa knikte. "Inderdaad. Dankjewel dat jij het zegt." Ze liet er weer een knipoog op volgen. Dat word springen! of jullie zouden er omheen willen gaan?' Crissa volgde Danté's blik, en zag nu ook de grote boomstam liggen. Aarzelend verschoof ze wat over Nissan's zadel. "Ik weet niet of..." Haar woorden werden onderschept door Noblesse's hoeven, die over de grond denderden met Adastreia boven zich. Het zwarte paard zette zich af en hij vloog meters boven de boomstronk over de boomstronk heen. Crissa moest haar mond helemaal dichtklemmen zodat hij niet openviel, leek het wel en Nissan snoof zachtjes. "Wel jongen," zei ze zachtjes, "Dan moeten wij het ook proberen..." Crissa liet Nissan keren en ze begon in een langzaam drafje, om uiteindelijk in volle galop bij de boomstronk aan te komen. Daar zette Nissan zich af, en Crissa sloot haar ogen en hield haar adem in. Ze gooide haar heupen naar voren en ze ging weer zitten toen het gebeurd was. Het gebeurd was? Het was gelukt! Voor de eerste keer in haar leven had ze goed gesprongen zonder te vallen! Met een grijns op haar gezicht keek ze naar Adestreia. "Ik moet het bekennen," Zei Crissa en ze glimlachte vrolijk. "Het rijden lukt me aardig, maar springen is me nooit gelukt zonder blauwe plekken!" Rustig en zelfverzekerd liet ze Nissan naast Noblesse staan. Nu nog wachten op Danté.

Oké haha. Ze gaat er verder toch niet op in.
En ik vind de volgorde wel goed ja, dan zit er tenminste een beetje een patroon in. ^^

(hihihi!)

Dante reageerd niet meteen op de woorden van Adastreia niet voor ze over die boomstam heen waren. Tijd voor een weerwoord was er niet dus zou hij haar antwoorden na de sprong. Cry keek toe hoe beide nettjes over de boomstam heen kwamen en hij vond het best mooi hoe die Crissa reageerde toen ze gesprongen was. 'Ik heb ook niet gezegt nog beweert dat jullie je niet kunnen verdedigen. NAdastreia. Zo mocht het misschien klinken, maar dat was mijn bedoeling geheel niet. Maar als je niet overtuigt bent van mijn woorden dan neem gerust dit heerschap over en neem hem mee naar je dorp net als zijn wapen die je dan in kunt leveren bij de smit.' zei Dante en voelde dan de rover vast hing met zijn riem aan het zadel. Rustig trok hij die knoop los en hielt de rover die schamper grijnsde naar Ad omhoog. Dante had er geen moeite mee, dan sliep hij wel weer buiten en moest hij hooguit even naar de meidoorn zoeken voor diens blauwe pruimvormige bessen die in de herfst nauwelijks te eten waren door hun zuurheid, maar na een paar strenge nachten vorst juist heerlijk zoetig smaakte. Het was dan een kranig avondmaal, maar dan hoefte hij het gezeur ook niet aan te horen dat hij vrouwen onder de maat vond. Eigenlijk teste hij adtje nu. Als ze de rover niet aannam zou ze haar eigen woorden tegen spreken, maar als ze de rover wel aan zou nemen had Dante alleen maar meer respect voor Adastreia. Dit aanbod gold enkel voor haar en niet voor de kleine nieuwkomer. Zij had het voorval niet mee gemaakt.

XD

Na haar uitbarsting zag Ad dat Crissa knikte. "Inderdaad. Dankjewel dat jij het zegt," zei ze met een knipoog. En ze ging weer wat in Adastreia's achting omhoog. Nu was het twee tegen één. Het was eigenlijk wel fijn dat iemand haar standpunt ondersteunde. Na de sprong keek ze om waar Crissa bleef, ook voornamelijk om Dante's blik te ontwijken. Ad fronste even toen ze zag dat het meisje haar ogen gesloten hield tijdens de sprong. En ze moest zeggen, die fries van haar, dat was nogal een paard zeg. Niet dat Adastreia dat ooit zou laten merken, daar was ze veel te koppig voor. Maar na de sprong keek Crissa haar grijnzend aan en ze kon niet anders dan teruglachen. "Ik moet het bekennen," zei Crissa en ze glimlachte vrolijk. "Het rijden lukt me aardig, maar springen is me nooit gelukt zonder blauwe plekken!" Ad keek haar verbaasd aan, haar paard sprong als de beste! Maar het was toch mogelijk dat iemand niet kon springen? Of er bang voor was? Hoeveel keer was Ad zelf niet gevallen toen ze klein was? Terwijl Noblesse altijd haar best deed om zo goed mogelijk haar evenwicht te bewaren. Dus glimlacht Adastreia naar het meisje tegenover haar. 'Wel, ik vind dat je het heel goed gedaan hebt,' prees ze haar, wat eigenlijk een zeldzaamheid was voor Ad. 'Nog wat oefening en je vlieg zo over elke boomstam heen!' Toen Dante begon te spreken draaide ze zich naar hem toe. 'Ik heb ook niet gezegd noch beweerd dat jullie je niet kunnen verdedigen, Adastreia. Zo mocht het misschien klinken, maar dat was mijn bedoeling geheel niet. Maar als je niet overtuigd bent van mijn woorden, neem dan gerust dit heerschap over en neem hem mee naar je dorp net als zijn wapen, die je dan kunt inleveren bij de smid.' Ad zag hoe hij de rover omhooghield, en keek hem misprijzend aan. Hij dacht toch niet dat ze die vlooienbaal dichtbij Noblesse zou laten komen? En ze had niet eens een wapen om hem in toom te houden. Daar moest ze echt nog eens voor kijken. Adastreia besefte wel dat Dante haar probeerde uit te testen en keek hem uitdagend aan. 'Je denkt nu toch niet dat ik je vuile werkjes ga opknappen? Jij hebt die rover gevangen, dat jij maar ziet wat je ermee doet,' zei Ad terwijl ze haar neus in de lucht stak. 'Voor mijn part laat je hem vrij of rooster je hem aan het spit, maar ik ga mezelf niet besmetten met zijn vlooien, dank je feestelijk.' Adastreia bleef hem aankijken, nu eerder hooghartig. Wat dacht die Jager dan dat ze zou doen?

-Soms heb ik echt geen tijd om te posten door school enzo, dan moet je me maar overslaan he xD

'Wel, ik vind dat je het heel goed gedaan hebt,' prees Adestreia Crissa en Crissa kreeg het er warm van.'Nog wat oefening en je vlieg zo over elke boomstam heen!' Nu werd ze ook rood, en ze knikte dankbaar. Nu begon Danté te spreken en Crissa snoof geïrriteerd bij zijn aanbod voor Adestreia. 'Je denkt nu toch niet dat ik je vuile werkjes ga opknappen? Jij hebt die rover gevangen, dat jij maar ziet wat je ermee doet,' zei Ad terwijl ze haar neus in de lucht stak. 'Voor mijn part laat je hem vrij of rooster je hem aan het spit, maar ik ga mezelf niet besmetten met zijn vlooien, dank je feestelijk.' Crissa glimlachte, ze had wel verwacht dat dit meisje zoiets zou zeggen, en ze gaf haar groot gelijk. "Wel, als jullie zo met deze man zitten, moeten we hem misschien naar het kasteel brengen? Onder mijn leiding natuurlijk," voegde ze eraantoe en ze stak ook haar neus in de lucht.