When swords cross, lord Myron..

De dagen waren de laatste tijd snel voorbij gegaan. Zacht liet ze haar vingers over de nek van Bloodhunter heen glijden, de hengst stond vastbesloten naast haar. Even lag er een lichte glimlach op haar gezicht. Voor even sloot ze haar ogen. Vandaag zou ze weer eens bewijzen dat ze niet voor niets the blood wolf werd genoemd, dat ze niks voor niks de persoon was die iedereen zijn leven tot een hel maakte. Overal waar zij kwam, daar vloeide bloed. Even dacht ze terug. Die dag dat ze met de snob had gevochten, de dag dat zijn bloed had gevloeid, toen was er iets raar gebeurd in het dorp. Alle schapen waren onder gesmeerd met as, en op sommige waren er in bloed letters op geschreven, de schapen hadden vast gestaan, de boodschap vormend. Andere schapen waren van hun wol ontdaan die was verbrand, de boodschap die erop had gestaan, was interessant geweest. De mensen hadden eerst haar aangekeken als de schuldige voor dit misdrijf, maar al snel waren ze van gedachten veranderd. Als zij het had gedaan, dan had ze dat gewoon toegegeven, en dat had ze niet gedaan. En dan zou ze niet ondertekend hebben met WE, maar met RD. Toch voelde ze wel de argwanende blikken van de burgers als ze langs reed, nouja eerder langs stormde. Ze vermeed de mensen zo veel als mogelijk, naast het feit, dat hoe langer ze in het dorp bleef, hoe mee ridders naar haar toe kwamen. Om haar te intimideren, wat ze niet lukte. Altijd rond de tijd van dit jaar speelde ridders hetzelfde liedje. Proberen van te voren haar te intimideren, zodat ze te bang zou zijn om haar zwaard in de arena op te heffen en hun te verslaan. Maar zoals altijd hadden ze het fout, het dreef haar eerder om haar zwaard te trekken en ze te verslaan. Niet dat zij dat konden weten, maar toch, dan zouden ze beter op moeten letten. Ze was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, zelfs met was ze gevaarlijk. Ze voelde hoe de wind zacht langs haar heen streek, het moment was bijna daar, maar ze wou er niet aan denken. Ze wist dat zodra ze het harnas aan zou trekken, er geen weg meer terug zou zijn, niet dat ze zich terug zou trekken, dat nooit. Maar met harnas aan, zouden dingen een stuk oncomfortabeler worden, vooral omdat er niemand was die haar hielp met het aantrekken, niet dat ze dat nodig had, maar op sommige momenten was het wel handig. Ze zou zich prima zelf redden, dat wist ze en daar zou ze ook zelf voor zorgen. Ze zouden haar wel weer onderschatten, dat deden ze altijd, maar daar zouden ze al snel op terug komen. Ze zou hun eens laten zien wie ze was, en hun laten betalen voor hun streken. Het was best logisch dat ze genoeg had van alle ridders die haar zo intimideerde, maar het was onmogelijk om niet mee te doen aan het toernooi en die dingen te voorkomen. De baron had haar verplicht mee te doen, daarnaast was zij de titelhoudster, zodra iemand haar had verslagen, zou die titel naar de ander gaan, en had de baron eindelijk iemand gevonden die haar zou kunnen verslaan, en die daardoor haar waarschijnlijk ook zou kunnen temmen. En daar ging de baron dan weer de mist in. Er waren al zoveel mensen geweest die haar wouden veranderen, dat het niet meer hielp. Ze zou niet meer veranderen, ze was prima zoals ze nu was, en als de baron daar niet mee kon leven, tja dat was niet haar probleem.
Met een ruk opende ze haar groene ogen weer, ze hoorde de tonen van de hoorn, en wist dat het tijd was. Ze was pas als een van de laatste aan de beurt, waardoor ze nog tijd genoeg had om zich in het harnas te hijsen. Opnieuw gleed haar hand over de nek van Bloodhunter heen, ze had de hengst al helemaal opgetuigd, de hengst stond daar voor trots, maar toch o zo gevaarlijk, ze kon het zien in de blik in zijn zwarte ogen. Hij schuurde even met zijn hoofd langs haar heen, ze grinnikte. Ze moest nog wel het kopstuk vast zetten, en dat zou niet zo makkelijk gaan zodra ze haar harnas aanhad. Van het blok pakte ze zijn kopstuk vast, het was een zwart kopstuk, gemaakt van ijzer, dat was in deze streek normaal, in andere lenen zou je op een toernooi een leren deel over de kop van het paard heen doen, maar ze vertrouwde de andere ridders niet, je wist namelijk nooit wanneer ze besloten om vals te spelen, en Bloodhunter het mikpunt zou worden, ze wou niet dat het paard wat overkwam. Bloodhunter hield zijn hoofd netjes stil terwijl ze het kopstuk bevestigde en de riempjes vast maakte. Toen ze klaar was gooide de hengst even zijn hoofd omhoog. Ze grinnikte even, de hengst liet zijn hoofd weer zakken, op het kopstuk zat haar embleem, het was niet zijn oorlog kopstuk, maar toch zag het er al angstaanjagend uit. Ze herschikte zijn manen, zodat die weer goed hingen, de hengst hinnikte even zachtjes, wat haar er weer aan deed herinneren dat ze zich om moest kleden. De hengst duwde even met zijn neus tegen haar aan, zo van, ga nu. Even lachte ze, maar haar groene ogen lachte niet mee. Sinds die ene dag lachte haar ogen nooit meer, de glinstering uit haar ogen was verdwenen, vernietigd, de groene ogen hadden vanaf dat moment nooit meer gelogen, geen emoties meer laten zien, dat was wie ze was geworden. Soms vroeg ze zich wel eens af wat haar ouders nu van haar zouden denken als ze haar zo konden zien. In geen enkel opzicht was ze geworden wie zij wouden dat ze zou worden, had ze hun teleurgesteld? Of zou het hun niets uitmaken? Eigenlijk wou ze het niet eens weten, het zou dingen alleen maar nog moeilijker voor haar maken, daarom had ze alles afgesloten en keek ze niet meer terug naar wat was geweest.
Ze schoof de doeken opzij en liep de tent in. Het was nog redelijk warm hierbinnen, terwijl buiten er een redelijk kille wind waaide, maar dat zou wel te verklaren door het feit dat haar tent zwart was, en de andere tenten lichtere kleuren hadden. Niet dat het haar zoveel uitmaakte, het was eigenlijk best lekker om een warme tent te hebben, dan verkleumde je spieren ook niet zo. Ze trok haar trui uit en legde die op de stoel neer. Even schoof ze haar mouw omhoog en maakte het verband om de wond los, zelfs na zoveel dagen kwam er af en toe nog bloed uit, de wond zag er verder prima uit, delen van de wond waren al weer tegen elkaar aangegroeid en hadden een korstje gevormd, maar voor de zekerheid deed ze er maar wel weer nieuw verband omheen, als het weer zou gaan bloeden, dan zou dat het voor een deel tegen houden. Niemand anders hoefde te weten van die wond, ze was er niet eens mee naar een dokter gegaan, die zou haar toch niet willen helpen. Ze trok het verband zacht aan, en negeerde daarmee de lichte pijnscheut die even door haar heen ging. Ze deed haar mouw weer naar beneden en liep naar de andere kant van de tent toe. Naar de plek waar haar harnas hing. Ze liet haar vingers over het zwarte metaal heen glijden, opnieuw verscheen er een glimlach op haar gezicht, maar weer lachte haar ogen niet mee. Snel trok ze de maliënkolder aan, het metaal voelde koud aan, maar niet koud genoeg om haar te doen huiveren. Ze bewoog even heen en weer, om te kijken of het overal op de goeie plek zat, wat het geval was. Eén voor één trok ze de stukken van het harnas aan, op een manier waarom je hem in je eentje aan kon trekken, zonder dat je de hulp van anderen nodig had, het was moeilijk en je moest er geduld en de tijd voor hebben, en dan lukte het wel. De helm had ze nog niet opgezet, want ze wist dat zodra ze dat zou doen, ze zich dood zou zweten. Ze strekte even haar armen, het metaal bewoog soepel mee, en niks zat elkaar in de weg. Dat was nou nog een voordeel, de meeste harnassen waren een blok metaal, maar dit harnas niet. Het zat soepel als een tweede huid om haar heen, het voordeel van een vrouw zijn, mannen waren net blokken, dus hun harnassen waren ook blokken. Ze bewoog haar vingers even heen en weer, het metaal bewoog mee. Ze pakte Cruor uit het wapenrek, ze wist dat sommige ridders bij andere tenten inbraken, om de zwaarden te stelen, zodat ridders opeens met andere wapens moesten vechten, en dat zou ze voorkomen. Ze legde het zwaard weg, zodat het niet zichtbaar was, en op een plek waarvan je niet kon bedenken om daar een zwaard te verstoppen. Ze grinnikte even, die mensen zouden nog eens verbaasd op staan kijken als ze haar zwaard niet konden vinden. Opnieuw hoorde ze een klaroenstoot, het was tijd. Het was tijd om tegen degene te vechten die als beste uit de gevechten waren gekomen. Het was tijd om haar titel te verdedigen, het was tijd om de ridders weer in het stof te laten bijten. Ze pakte haar helm van de tafel af en keek ernaar. Daarna zette ze hem op. Ze deed haar haren eronder, zodat de rode haren niet zichtbaar waren. Buiten hoorde ze voetstappen, maar ze wist dat de persoon toch niet binnen zou komen, daarvoor waren mensen te bang voor haar. Ze rechte haar rug, het was tijd om naar de arena toe te gaan. Ze schoof de doeken opzij en liep de tent uit. Bloodhunter stond naast de tent te wachten. De persoon waarvan ze de voetstappen had gehoord, was er niet. Ze rolde even met haar ogen, maar er was toch niemand die dat zag. Ze liep naar Bloodhunter toe, met het harnas aan, woog ze opeens wel een stuk meer, maar dat maakte niet uit. Haar schild was al bij de arena, die had ze al eerder daar naar toe moeten brengen, daar werd er voor gezorgd, dat er niet aan geknoeid werd. Maar zeker weten wist je het maar nooit. Bloodhunter schudde even met zijn hoofd toen hij haar zag, hij was duidelijk ook klaar voor de strijd. De meeste ridders gebruikte een trapje om op te stijgen, maar dat deed zij niet. Ze was soepel en jong genoeg om zonder te kunnen. Ze steeg op en pakte de teugels vast. Bloodhunter steigerde even laag, ze grijnsde even. ”Rustig maar jochie,” zei ze tegen de hengst, maar ze wist dat het weinig uit zou halen, want zowel paard als ruiter waren blij dat ze weer eens wat konden doen, dat ze opnieuw de over het zadel getilde ridders echt uit hun zadel zal halen. De hengst trok even zachtjes aan de teugels. Heel licht drukte ze haar hakken tegen hem aan. De hengst begon te stappen, er was bijna niemand hier bij de tenten, en dat was voor haar beter, dan kon ze ook niet opgehouden worden, zodat ze het gevecht zou missen. Bloodhunter zijn oren schoten even heen en weer toen ze dichter bij de arena kwamen en de hengst alle geluiden hoorde, maar niet op een slechte manier, nee de hengst liet duidelijk zien dat ze er zin in hadden.
Ze waren er bijna, ze kon vanaf deze plek de arena inkijken. Haar tegenstander was er al, ze zag zijn schild hangen, het was een blauw schild met gele strepen, ze had geen flauw idee wie de gozer was, maar die behoorde blijkbaar tot de beste twee, anders zou hij hier niet staan. Bij het toernooi deden er altijd rond de dertig ridders mee, dit was al de vijfde dag van het toernooi, de enige dag waar zij hoefde te vechten. Het enige wat ze hoefde te doen was nu twee lansgevechten. Eerst tegen deze gozer, en daarna tegen de ander. Pas later in de middag zouden de zwaardgevechten plaatsvinden. Dat was nog makkelijk ook. Voor haar was het niet zo’n grote klus, vier gevechten, daarmee zou het beslist zijn. Ze wist wel dat de baron sommige dingen expres deed, zoals dit, haar vier keer op één dag laten vechten, om haar uit te putten, in de veronderstelling dat ze het laatste gevecht dan zou verliezen door uitputting. Maar ze had erop getraind, om haar uithoudingsvermogen groter te maken, zodat dat niet het geval zou zijn. Daarnaast was het een kwestie van de gevechten niet te lang te laten duren, dat hielp ook nog erg mee. Ze liet haar hand even over de nek van de hengst heen glijden, Bloodhunter schudde even met zijn hoofd. Ze zag haar schild hangen, alleen hing er nog een witte doek overheen, dat was alleen maar formaliteit. De doek zou er zo af worden gehaald, als zij tevoorschijn zou komen. Ze hoorden het geroezemoes wel, maar de mensen bij de opening hadden duidelijk niet door dat ze vlak achter hun stond. Ze keek even naar de plek waar de lansen stonden, haar lansen waren zwart, terwijl de andere blauw waren. Haar toernooischild stond onder een doek, bij haar lansen. Er stond een zenuwachtige knecht bij die haar de lansen en het schild moest aanreiken.”Showtime” zei ze zacht tegen de hengst. Bloodhunter leek er duidelijk zin in te hebben. Ze stuurde hem iets opzij, maar de mensen rij stond voor haar, die zich er niet van bewust waren dat ze voor de opening stonden waar zij doorheen moest. Bloodhunter gooide opeens zijn hoofd hoog in de lucht en hinnikte wild en woest. Ze hoorde direct hoe het geluid in de arena verstomde, en dat de mensen die bij de opening stonden geschrokken achterom keken en opzij stoven. Bloodhunter liep rustig de late zonnestralen in. Het deed haar zwarte harnas zacht opgloeien. Het embleem van de zwarte wolf omgeven met bloed en vlammen werd zichtbaar op haar harnas. Twee knechten trokken de witte doeken weg. De zwarte schilden werden zichtbaar, met daarop de zwarte wolf die was omgeven met bloed en vlammen, waardoor die duidelijk zichtbaar was tegen het zwart van de achtergrond aan. Ze had haar vizier al naar beneden gedaan, waardoor haar tegenstander haar gezicht niet kon zien. Bloodhunter danste half naar voren, ze liet hem stilstaan naast de knecht die haar schild oppakte en die aan haar gaf. Ze pakte hem aan en controleerde hem even, er was niet met het schild geknoeid. Ze schoof het schild over haar linkerarm heen en maakte de riempjes vast. Deze schilden waren iets kleiner dan de normale, speciaal voor toernooien, haar normale schild deed nu dienst als embleem schild en hing daar aan de muur. Ze had de ridder aan de andere kant nog niet eens een blik gegund. De knecht reikte haar haar lans aan, en die pakte ze ook aan. Drie lansen hadden ze beiden, als je de ander uit het zadel wipte, had je direct gewonnen. Haar vingers sloten zich om het handvat van de lans heen, hij lag soepel in haar hand. Pas toen keek ze naar haar tegenstander, zo heel gevaarlijk zag hij er niet uit, maar ze wist dat je je tegenstander nooit moest onderschatten. Toen de baron het teken gaf, spoorde ze Bloodhunter aan, de hengst sprong direct weg, en was al in galop toen het andere paard net in beweging kwam. Slome beesten. Ze bracht haar lans in positie, de gewaden wapperde zacht om Bloodhunter heen, maar zaten de hengst niet in de weg, dat was bij het andere paard ook het geval. Het duurde niet lang voordat ze bij het midden was.
Een harde bons was hoorbaar over het veld in de arena heen. Ze keek niet eens om en liet Bloodhunter uit galopperen. De hengst stopte bij het einde en draaide zich toen om. Ze keek even naar de punt van haar lans, die was versplinterd, toen keek ze naar het veld. Ze zag hoe het paard van de ridder aan de andere kant werd gevangen, en halverwege de baan lag de andere ridder op de grond. Die had duidelijk niet stevig in het zadel gezeten. Ze liet Bloodhunter terug gaan naar de andere kant en gaf haar lans aan de knecht. De andere ridder en zijn paard werden afgevoerd. Ze liet Bloodhunter stilstaan in het midden van de opening, en zag knechten heen en weer rennen om de schilden en lansen te vervangen. Een ander schild werd opgehangen. Dit schild was wit met rood, met in het midden een bloem. Ze sloot even haar ogen, bij hoefgetrappel opende ze haar ogen. Aan de andere kant verscheen een nieuwe ridder, met een glinsterend harnas, maar ze kon al aan de vorm zien, dat het een man was. Weer een blok metaal namelijk. Eigenlijk had ze nu al genoeg van dit toernooi, maarja ze kon moeilijk weggaan, want dan zou ze helemaal als een zwakkeling worden beschouwd. Haar tegenstander kreeg zijn lans aangereikt. Ook zij kreeg die van haar aangereikt. Ze pakte hem aan en wachtte rustig af totdat de baron het signaal gaf. Bloodhunter schoot direct weg, maar het andere paard ook. Dit was duidelijk een snellere ridder dan de andere. In het midden troffen ze elkaar. Ze voelde een lichtte schok door haar schildarm heen gaan, wat haar vertelde dat de ridder haar schild had geraakt, maar ze had een tegengewicht tegen haar lans aangevoeld. Ze hoorde geen bons, dus de ridder zat duidelijk nog in het zadel. Ze liet Bloodhunter omdraaien en terug galopperen, netzoals haar tegenstander. Ze wisselde haar lans om voor een nieuwe, want met een versplinterde punt kon je niet vechten.
Het was al haar derde lans, maar dat maakte niet uit, ze had wel gezien hoe de hoop op het gezicht van de baron was vergroot, die dacht blijkbaar dat hij eindelijk een kanshebber tegen haar had. Maar dat was niet zo. Hier zou ze een einde aan maken. Ze richtte de lans en bij het teken gaf ze Bloodhunter de sporen, ze was niet boos, ze verloor haar controle niet, dit was simpel een spelletje, maar wel eentje die ze niet kon verliezen. Opnieuw troffen ze elkaar in het midden, maar dit keer voelde ze geen bons tegen haar schild aan, terwijl ze wel de weerstand voelde van haar lans. In een klein ogenblik had ze verbazing in de ogen van de ridder gezien toen ze voorbij waren gesneld, maar dat was maar een glimp geweest. De bons achter haar, vertelde haar genoeg. Ze liet Bloodhunter omdraaien aan het einde. Ze had gelijk gehad, de ridder lag in het zand. De ridder had het langer uitgehouden dan andere, maar toch niet lang genoeg. Ze liet Bloodhunter terug galopperen naar haar kant en overhandigde haar lans aan de knecht. Het schild haalde ze van haar arm af en hing ze aan de zadel knop. Die hoefde ze niet in te leveren, ze zou toch alleen nog maar met zwaarden vechten en met grote schilden. Bloodhunter steigerde even hoog en hinnikte uitdagend naar de ridder die overeind was gekomen. Ze dwong hem weer op vier hoeven, en liet hem toen de arena uitgaan. Ze zou die andere twee ridders nog wel treffen met hun zwaard. Ze liet de hengst terug gaan naar haar tent toe. Ze voelde wel een doffe pijn in haar rechterarm, maar deed er niks aan. De stilte heerste nog steeds toen ze weg reed. Bij de tent steeg ze af en rekte zich even uit. Ze maakte het schild en deed de riempjes wat losser bij de spullen van Bloodhunter, zodat de hengst er geen last van had en liep toen haar tent in. De tent was overhoop gehaald, zoals ze had voorspeld, het wapenrek lag omver, het was duidelijk waarnaar de inbrekers hadden gezocht, maar ze hadden het niet gevonden. Ze zette snel weer de dingen overeind en zette toen haar helm af. Het zou nog een paar uur duren voordat ze weer moest vechten, ze trok de stukken van het harnas uit en hing die weer op. Pas over een uur hoefde ze haar zwaard in leveren, dus tot die tijd zou ze wel gewoon een dutje doen. Ze voelde het geklop in haar rechterarm wel, maar negeerde het. Ze trok de maliënkolder uit, en hing die over de stoel heen. Ze droeg daaronder nog gewone kleding. Daarna liep ze naar de ligbank toe, die er stond. Als Bloodhunter dacht dat er iets was, dan zou de hengst wel hinniken. Langzaam ging ze liggen, het duurde niet lang voordat ze haar ogen sloot en in een lichte slaap viel. Haar rode haar hing over de bank heen, een plukje hing voor haar dichte ogen. Voor even leek ze vredig, voor even leek de rode duivel te slapen. Maar al snel zou ze de strijd weer aan moeten gaan met de twee ridders, om weer eens duidelijk te maken wie ze was, en dat je haar beter niet in de weg kon staan. Ze zou bloed weer doen vloeien, maar voor nu, restte haar enkel slaap. Niemand durfde de zwarte tent in te gaan, waar naast in de schaduwen het grote zwarte paard stond, het paard stond niet vast, wat het voor inbrekers gevaarlijk maakte. De zwarte tent was een smet van duisternis tussen alle vrolijke kleuren in. Zij was de duisternis die hun besmette, zij was the blood wolf.

Her amor as black as the night,
The look in their eyes,
Only death is waiting for you,
And she is bringing it..

3626 woorden.

De dagen waren langzaam en saai verlopen. Hij had wat klusjes kunnen doen. Maar die hadden niet veel van zijn concentratie gevraagd. Dus was hij maar beginnen te werken aan andere streken. Voor al streken die met het toernooi te maken hadden. Zelf was hij elke dag mooi aanwezig geweest in het stadium. Dus niemand had iets door wanneer er iets gebeurde. Hij had die vallen al veel eerder gelegd. Het toernooi had wel wat leuks voorgesteld. Maar het was saai wanneer je niet zelf meedeed. Hij miste het gevoel om daar te staan. Toch genoot hij er van. Het was weer iets anders. Toch verveelde hij zich nu. Kijkend naar de gevechten. De ene ridder tegen de ander. Hij kon goed zien welke fouten ze maakten en welke zwakten ze hadden. Daarvoor had hij een tijger oog. Of in zijn geval een wolven oog. Daarvoor had hij goed moeten trainen. Hij kon ook makkelijk zien welke spieren ze allemaal gebruikten en welke niet. Toch begon hij zich ook wel wat te vervelen en de man naast hem zat maar door te kletsen. Alleen op spannende momenten hield de man zijn mond. Myron knikte dus maar af en toe en deed alsof hij luisterde. Maar eigenlijk hoorde hij geen woord. Hij keek naar de gevechten. Maar vaak was zijn blik op de baron gericht hoe dat die zich gedroeg. Er leek helemaal niets mis met de man en toch stond het gezicht van de man gespannen. Myron lachte even waarom? Hij zou hier van moeten genieten. Hij had al een paar roddels gehoord. Hij had gehoord dat vele mensen hoopten dat vrouwe Scarlet zou verliezen. Natuurlijk hoopte Myron dat ze zou winnen. Hij had misschien maar kort met haar gevochten en toen had hij niet echt zijn best gedaan. Het kon hem niets schelen van wat ze van hem dacht. Maar hij wist dat ze sterk was, en zeker niet iemand die ze mochten onderschatten. Hij wist nu al, dat de hoop van de mensen niet terecht was. Vrouwe Scarlet zou als winnaar uit de hoek komen. Zeker als hij deze ridders een goed bekeek. Hij zag sommigen zelfs vals spelen. Hij snoof even, wat voor eer had je dan? Hij gromde die dat vals speelden zouden ze uit het toernooi moeten stoppen. Maar neen die hadden meestal wel een centje over om hun plaats in het toernooi te behouden. Hij rolde even met zijn ogen, terwijl de man naast hem even stopte met ratelen. Myron zuchte even en hoorde de mensen allemaal diep ademhalen. De mannen gingen tegen elkaar te keer met de lansen en zwaarden. Maar ergens wist hij dat er niets zou gebeuren. Het was verboden om iemand te vermoorden hier. Verwonden echter was niet echt een probleem. Maar dat gebeurde zelden, want de harnassen waren goed aangepast voor deze dagen. Toch vond hij het altijd wel leuk te zien hoe de één de ander bekeek hier. Vol haat of jalousie. In zijn leen ging iedereen vriendschappelijk met elkaar om. Na een gevecht schudde zij zelfs elkaar de hand. Bij hem aanvaarde de mensen hun verlies. Hier liepen ze woedend weg. Of begonnen zich terug op de andere te storten. Dan moesten er mensen bij komen om hun tegen te houden. Lachwekkend was het wel. Hij zuchte eens en ging wat gemakkelijker zitten. Hij wachte op het moment dat zij zou verschijnen. Hij had haar met rust gelaten. Nu wilde hij haar gevecht aanschouwen. Hij wilde de gezichten van de mensen zien die gehoopt hadden dat ze zou verliezen. Vooral het gezicht van de baron. Die stond er nu al zo grimmig bij. Hoe veel slechter kon het eigenlijk nog worden? Maar hij zou er met plezier naar uitkijken. Hij lachte toen de man naast hem weer begon te praten. Zijn mond had nauwelijks stil gestaan. Maar Myron kon zich meer dan de helft al niet meer herinneren. Toch luisterde hij af en toe. Soms kon de man wel leuke weetjes vertellen en ook omdat hij niet veel interesse meer had in het gevecht dat bezig was. De man vertelde over de vorige jaren. Wat allemaal was verandert en wat dat ze beter verandert hadden. Ook dat de baron van plan was om meer toernooien te organiseren. Dat was wel een goed idee. Maar niet als het maar voor één doel was. Myron had één grote droom dat was misschien zo voor meerdere mannen. Maar als hij ooit de ware vond dan zou hij haar na een toernooi ten huwelijk vragen, waar iedereen het kon zien. Natuurlijk alleen als hij won. Toch hij schaamde zich niet, wanneer hij een gevecht verloor. Dat was alleen een kans die hij kreeg. Een kans om nog beter te worden. Nog meer te leren, en de volgende keer zege te vieren. ‘Eigenlijk zou er in de pauze iemand moeten zijn die wat meer plezier aan het publiek kan geven.” Hoorde hij de man zeggen. Normaal kreeg hij er geen woord tussen. Maar nu was hij snel genoeg om te vragen wat de man wilde bedoelen. De man lachte. Alsof hij blij was dat Myron eindelijk eens echt met hem begon te spreken. “Wel tijdens de pauzes zitten de mensen hier maar te zitten.” Myron knikte even. “Dus mocht er nu iemand iets doen daar beneden, dan hadden de mensen tenminste iets om zich mee bezig te houden.” Weer knikte hij. Dat zou inderdaad een verbetering zijn. Een andere jonge man, die naast hem zat begon nu te spreken. “Ik zou gerust muziek kunnen spelen. Maar ik heb niemand die er iets mee kan doen.” Myron draaide zich om naar de jongen. Hij lachte. ”Ik kan altijd wel iets doen met wat muziek.” Zei hij vriendelijk. De jongen lachte en ze raakten verzeild in een gesprek wat ze precies zouden gaan doen. Meer muzikanten kwamen bij hun zitten en binnen de korstte keren hadden ze ook een plan. Nu was het alleen wachten tot dat het pauze was. Dan konden ze beginnen.
Uiteindelijk, was het pauze en hij en de muziekanten kwamen stilletjes in beweging. Ze hadden het kunnen regelen met een paar hogere rangen. Die het zelf een geweldig idee vonden. Dus het zou geen problemen veroorzaken. De muzikanten hadden een geweldig lied uitgekozen en hij zelf kende de tekst vanbuiten. Ze hadden zelf een paar dansers gevonden. Hij had geen idee waarom hij dit eigenlijk deed. Waarschijnlijk omdat hij zich verschrikkelijk verveelde en hij dit thuis deed met zijn vrienden op café. Dus nu zou het ook wel leuk worden. Hij had zijn gewone kleren aan. Natuurlijk zag je wel dat het van één van de beste kwaliteiten was. Ook kon je zien dat hij een ridder was door zijn zwaard. Zijn Tensaiga zou hij niet achterlaten. De muziek begon langzaam aan te spelen en de mensen begonnen meteen al te juichen. Blijkbaar blij met de verandering. Het was al afgesproken dat er een paar van het publiek er bij zouden komen. Om duidelijk te maken, dat de mensen niet zomaar moesten blijven zitten. Langzaam aan begon hij dus ook op het ritme te zingen en meteen was hij helemaal zich zelf. ”Veel te vaak gezworven in het holst van de nacht. Mezelf te vaak bedrogen, te veel afgewacht.” de dansers begonnen nu al te dansen en de mensen leken de tekst goed te kennen. Want ze waren al helemaal mee met het lied. ”Maar genoeg is genoeg. Dit wil ik niet meer dit word voor ons de ommekeer.” Hij lachte toen één van de meisjes hem vast pakte en dwong om mee te dansen. Dus deed hij het maar, terwijl hij de tekst zuiver mee zong met de muziek. ”Over al gekeken en over al gezocht. Alles vergeleken en alles terug verkocht. Maar genoeg is genoeg. Dit wil ik niet meer dit word voor ons de ommekeer.” nu kwam het leukste deel van het lied. Hier kon iedereen op mee zingen en er waren al meer mensen bij hun komen staan. Het gelach en gejuich was groot. ”We gaan dansen in de zon, baden in het licht.” Iedereen deed de pasjes die ze zo goed kende. Hij deed rustig mee. Terwijl hij probeerde leve te brengen aan de pauze. Maar het lukte goed genoeg. Iedereen had plezier. ”Ja we omarmen het leven met een lach op ons gezicht. We komen samen in het zelfde verhaal en genieten van het leven. Allemaal.” Hij had geen idee waarom hij eigenlijk nog zong. Het was gewoon leuk. Iedereen zong mee. Jong en oud. ”Eindelijk die wereld waarvan ik heb gedroomd. Eindelijk die eindeloze strijd die word beloond. Hij zag wel even het gezicht van de baron en verrassend genoeg. Stond die ook op een glimlach. ”En ik zie het nu weer, alles komt goed. We gaan een gouden tijd tegemoet.” Dit was pas leven, zo zou elke dag moeten zijn. Vol plezier en vriendschap. Waar iedereen zijn zorgen kon vergeten. ” We gaan dansen in de zon, baden in het licht. Ja we omarmen het leven met een lach op ons gezicht. We komen samen in het zelfde verhaal en genieten van het leven. Allemaal.” Zelf hij kon even vergeten waarom hij hier eigenlijk echt was. ”Dit is de dag. Dit is het moment. Waarin iedereen zich zelf herkent…” Alsof er niets anders bestond. ”Dit is het vuur dat in ons brandt.” Nu was het helemaal niet meer moeilijk om mee te doen. Iedereen was aan het springen en zingen. Hij kon zweren dat zelfs de baron aan het bewegen was op het ritme. ” We gaan dansen in de zon, baden in het licht. Ja we omarmen het leven! We gaan dansen in de zon, baden in het licht. Ja we omarmen het leven met een lach op ons gezicht. We komen samen in het zelfde verhaal en genieten van het leven. We gaan dansen in de zon, baden in het licht. Ja we omarmen het leven met een lach op ons gezicht. We komen samen in het zelfde verhaal en genieten van het leven. Ja we genieten van het leven Allemaal….” Dit was zo leuk. ”Allemaal, Allemaal. Allemaal….” Het was voorbij en iedereen begon te klappen. Het geluid overheerste het stadium. Voor het eerst voelde hij zich zelfs hier thuis en hij besefte ook. Dat zelfs deze mensen konden veranderen. Als ze de goede kans er maar voor kregen. Uiteindelijk verliep alles volgens plan en even snel als het was gegaan zaten ze ook terug op hun plaatsen. Hier was het dan, eindelijk zou het gevecht beginnen waarop hij had gewacht. Vrouwe Scarlet tegen een andere ridder die hij niet kende. Alles werd klaar gezet en de ene ridder verscheen al op het veld. Hij lachte even. Hij wist niet wat hij zou kunnen verwachten. Maar hij verwachte er wel veel van. Hij hoopte vooral op een goede show. Eigenlijk moest hij hier helemaal niet zijn. Eigenlijk had hij niet echt een reden. Hij kon wel wat beters verzinnen. Maar iets in hem piepte. Iets zei hem dat hij hier wel moest zitten en om meerdere redenen. Misschien omdat hij wat bezorgd was. Het klonk gek en dat was het waarschijnlijk ook. Maar hij was bezorgt om vrouwe Scarlet. Vooral over die wonde. Had ze het wel kunnen verzorgen? Waarschijnlijk wilde hij dit gevecht ook zien voor andere bepaalde redenen. Het was niet eerlijk. Vrouwe Scarlet, ze gaven haar geen rust. Ze moest meerdere gevechten doen deze dag. Normaal gesproken zou er tussen elke twee gevechten een rust pauze van een paar uur moeten tussen zitten. Dat was hier niet zo. Zij kreeg een uur. Was dat genoeg? Niet als haar wonde niet goed genezen was. Maar hij wist ook dat hij haar niet mocht onderschatten en dat zou hij dus ook niet doen. Hij wachte rustig af op wat er zou gaan gebeuren. Het werd even stil toen een paard hinnikte. Er verscheen een lach op zijn gezicht. Dat was Bloodhunter. Langzaam maar zeker kwam ze tevoorschijn. Je kon haar gezicht niet zien. Haar rode haren waren weg gestopt in haar helm. Zelf haar koude ogen waren verborgen. Toch had ze iets duisters om haar heen.
Ze had een sterke muur om haar heen getrokken. Dat wist hij en toch, als hij niet door die muur heen kon breken. Dan moest hij er maar over heen klimmen. Als dat niet zou lukken dan zou hij een tunnel onder de muur doorgraven. Hoe dan ook hij zou niet opgeven. Net zoals de baron niet opgaf om Scarlet te proberen te temmen. Maar nu had hij wel een groter probleem dan Scarlet. Zeker wanneer W.E Hier weer zou verschijnen. Veel kon het hem niet schelen. Zolang de mensen vrouwe Scarlet een beetje met rust lieten was alles goed. Al snel stormden de twee ruiters op elkaar af. Het was meteen duidelijk wie deze ronde zou winnen. De ene ridder kwam met een doffe klop op de grond terecht en vrouwe Scarlet maakte zich al klaar voor het tweede gevecht. Myron keek geïnteresseerd toe. De man naast hem zat die daarnet zo blij was geweest door wat hij had gedaan gaf hem een beetje een vuile blik. Ook de muzikanten keken maar raar naar hem. Hij maakte even oogcontact met hun en gaf hen een vriendschappelijk glimlach. Het leek er op dat ze zich schaamden want meteen begonnen ze te blozen en keken weg. Het maakte hem niet uit welke blikken ze hem gaven. Hij had er al van iedere soort gehad en ze deden hem maar weinig meer. Omdat hij wist dat hij er tegen bestand was. Hij moest geen muur meer optrekken. Misschien was dat, wat hij Scarlet duidelijk moest maken? Maar misschien ook niet. Heel even kwam het zilveren kettinkje voor zijn ogen. Hij knipperde met zijn ogen en concentreerde zich weer op het gevecht. Het was puur toeval… Al snel werd duidelijk dat dit gevecht langer zou duren dan de rest. De eerste klap, de tweede klap. Hij hield alles goed in de gaten. Terwijl ook de laatste kans daar kwam. Hij hield het gezicht van de baron even vast. Hoop? Neen dat was er niet voor hem. Niet deze keer. Want alles ging snel en traag tegelijke tijd. Daar was het al. Het moment dat er een ridder van het paard werd geslingerd. Die doffe klap en het stof die omhoog kwam. Maar het was niet Vrouwe Scarlet. Neen het was haar tegenstander die nu op de grond lag. Er was geen applaus zoals je normaal zou verwachten. Geen geroep. Meteen was zijn humeur weer wat verslechtert. Hij wilde wel klappen. Maar hij zou wachten. Vrouwe Scarlet verdween weer. Hij lachte even. Nu was het weer tijd voor wat katten kwaad. Zijn val zou zo meteen afgaan. Dan hadden de mensen weer wat te doen. Want nu moesten ze toch nog een uur wachten tot het volgende gevecht. Maar zolang hij de mensen hier bezig kon houden. Was er helemaal geen probleem. Hij zou rustig blijven wachten.
[2500XD]
[Lied: https://www.youtube.com/watch?v=fL068bmjP_c ]
"The problem is...
If you don't risk anything...
You risk even more..."

Bloed droop langs de muren heen, overal was geschreeuw te horen, het leek erop dat de wereld op zijn kop stond. Vlammen sloegen uit. Langzaam stierf het geschreeuw weg. Het enige wat er nog te horen was, was het geluid van het vuur dat knetterde. Geen geschreeuw meer, de bron was uitgestorven. Het bloed had grote plassen op de grond gevormd, haar voeten kwamen neer in het bloed. Overal waar ze keek werd ze omgeven door vlammen en bloed, de muren waren zwart. Opnieuw zette ze een stap, verder de kamer in, nergens was een deur of een raam, het was een ingesloten kamer. Een bries gleed langs haar heen. Voor even had ze haar ogen gesloten. Het vuur likte langs haar heen net zoals als langs de muren. Haar voeten stonden in het bloed, de hele vloer ondergestroomd met bloed. Opnieuw gleed er een wind langs haar heen. Met een ruk opende ze haar ogen. De wind speelde zacht met haar rode haar. Haar groene ogen stonden kill en afstandelijk. Voet voor voet liep ze verder, de kamer leek groter te worden, hoever ze ook naar de muur toe liep, die ging steeds verder achteruit. Ze bleef doorlopen, zich niks aantrekkend van de vlammen en het bloed. Op een moment draaide ze zich snel om, vlak achter haar was de muur, ze legde haar hand ertegen aan en duwde ertegen. De muur viel om. Ze stapte op de muur en liep erover heen. Buiten de muren was alleen maar duisternis. De vlammen en het bloed volgde haar, alsof zij het naliet. Ze hief een van haar handen op en liet het langs de duisternis heen glijden. De duisternis spleet open, bloed kwam eruit lopen. Even stond er een glimlach op haar gezicht, maar de groene ogen lachte niet mee, nooit meer. Ze bleef verder lopen, door de oneindige duisternis heen.
Een geluid deed haar opschrikken, direct zat ze overeind op de bank waarop ze in slaap was gevallen. Haar hand lag nog steeds op haar zwaard. Snel keek ze door de tent heen, maar naast haarzelf was er niemand. Ze gromde even iets voordat ze overeind kwam. Ze voelde een doffe pijn in haar rechterarm, het was wel minder dan toen ze terug was gekomen, maar het was er nog steeds. Ze zwaaide haar benen van de bank af en kwam toen langzaam overeind, haar zwaard hing ze aan haar riem, ze wou niet dat die op het laatste moment kwijt zou raken. Ze wist wel dat ze hem zo in zou moeten leveren, bij de wapenbewaker, maar toch. Ze hield er echt niet van om gescheiden te zijn van haar zwaard. Voor de meeste ridders was hun zwaard gewoon een werktuig, maar voor haar was het een verlengde van haar gedachten en wil. Ze liep naar de plek toe waar een kan met water stond en schonk wat water in de kan. Ze nam een slok uit de kan en gooide wat water in haar gezicht om goed wakker te worden. Het was misschien een rare manier om wakker te worden, maar het werkte perfect. Even rekte ze zich lui uit en keek doelloos naar het plafond van de zwarte tent. Ze had niet veel zin om naar de wapenbewaker toe te gaan, maar veel keus had ze niet. De andere ridders zouden vast denken dat ze een van de bedienden van the blood wolf was, aangezien deze ridders niet uit de omgeving waren, en niet wisten dat de gene onder het zwarte harnas een vrouw was, een roodharige vrouw. Ze zouden dus niks vermoeden als zij het zwaard zou brengen, ze keek even naar zichzelf, ze kon in deze kleding prima door voor een bediende. Even keek ze naar het zwarte harnas wat daar hing, zelfs zonder haar erin straalde het duisternis uit. Ze haalde het zwaard van haar riem af, zodat het duidelijk was dat zij niet de ridder was, maar alleen degene die het zwaard weg zou brengen. Ze hield de schede vast en duwde het doek van de tent weg. Ze liep langs tenten heen, zonder zich iets aan te trekken van de mensen die naar haar keken. Haar rode haren hingen los over haar rug heen en golfde rustig heen en weer in de wind die er was.
Het duurde niet lang voordat ze bij de wapenbewaker was. Ze zag de andere twee ridders al staan, ze stonden allebei nog in hun harnas. De wapenbewaker keek haar even aan, maar zei niks. De man had ook geen flauw idee wie ze was, aangezien ook de wapenbewaker een onbekend persoon was. De baron zorgde altijd voor nieuwe mensen bij deze toernooien, zodat niemand dat the blood wolf een vrouw was, vooral om zijn eigen gezicht te behouden, normaal speelde ze het spelletje wel mee, en verliet ze de arena zonder haar helm af te zetten, maar dit keer zou ze er een verandering in brengen. De baron had haar al zoveel aangedaan, dit keer pikte ze het niet meer, die snob en de recente gebeurtenissen waren de laatste druppel geweest. Normaal was zij degene die het gezicht van de baron redde, en het enige wat hij deed was haar afsnauwen en proberen haar aan banden te leggen, maar dit keer had de baron een fatale fout gemaakt, dit keer zou ze hem niet meer redden. Ze legde de bloedrode schede neer op de tafel, aan de andere kant lag een zilverwit zwaard, met een blauw gevest, van de eerste ridder waartegen ze had gevochten. Het andere zwaard had een melkwitte kleur, en een rood-wit gevest, de zwaarden waren net wat groter dan de schede die op tafel lag. Maar ergens was het ook wel te verklaren, aangezien de twee ridders groter dan haar waren. Ze keek even naar hun, inschattend, haar ogen vertelde niks. De wapenbewaker keek naar haar en gebaarde haar het zwaard uit zijn schede te halen, maar ze schudde haar hoofd van niet. Zowel de ridders als de wapenbewaker keken haar vragend aan, en ook een tikkeltje argwanend, maar de verbazing overheerste hun ogen toch echt wel. ”Haal het zwaard uit zijn schede” beval de wapenbewaker haar. Hoe moest ze dit nou weer oplossen. ”Het spijt me, maar dat kan ik niet doen” antwoorde ze toen. Opnieuw was er die verbazing te zien in hun ogen. Juist daarom verachte ze de meeste ridders, omdat ze zo ongelofelijk dom waren, en er niet bij konden dat een simpele bediende hun orders weigerde. ”Waarom niet?” vroeg nu een van de ridders redelijk aangebrand. Waren ridders dan echt zo dom? Het zwaard van een ridder werd alleen getrokken door de ridder zelf. ”The blood wolf wenst niet dat het zwaard getrokken wordt door een ander, naast het feit dat als het wordt getrokken, het bloed laat vloeien.” sprak ze simpel. De ridders hun monden waren opgevallen van verbazing. Het enige voordeel van dat ze hier was, was dat ze kon zien hoe de ridders eruit zagen, de ridders waren niet al te oud, redelijk jong nog wel, maar zeker ouder dan haar. Ze had in het midden gelaten of the blood wolf een vrouw of een man was, maar het was wel duidelijk dat de ridders voor haar uitgingen van een man, wie anders was in staat om zoveel ridders in het as te doen bijten?
Opnieuw bestudeerde ze de twee ridders, de gene van geel-blauw was geen probleem, maar de rood-witte met de bloem, dat kon wel eens een ander verhaal worden, aangezien ze met die ook langer in gevecht was bij het steekspel, en die nog wat jonger was dan de geel-blauwe. Hoe jonger, hoe meer kracht erin zit, dat zeggen de meeste, vanaf een bepaald moment was dat natuurlijk wel waar, maar zij geloofde er niet zo in. Voor kracht moest je trainen, dat werd je niet zomaar aangereikt. De wapenbewaker keek haar aan, en zij keek stug terug, het was duidelijk dat de wapenbewaker dacht dat ze liever hem het hoofd bood, dan dat ze aan haar heer en meester moest vertellen dat het zwaard was getrokken. De twijfel op het gezicht van de wapenbewaker was duidelijk. Wel of niet toestaan, wel of niet het zwaard trekken. Toch besloot de man om het zwaard maar niet te trekken en wel het zwaard toe te staan. Even gleed er een glimlach over haar gezicht heen. De wapenbewaker had duidelijk gezien hoe the blood wolf had gevochten, en was niet van plan om zich dat op de hals te halen. De wapenbewaker gebod de andere twee ridders hun zwaarden terug in de schede te stoppen. Ze keek even naar haar zwaard en toen naar de man, ze zag angst in zijn ogen, en wist dat de man niks met het zwaard uit zou halen. Degene die aan haar zwaard zat, die zou het echt hard te verduren krijgen. De wapenbewaker pakte de drie zwaarden in hun schedes op en liep ermee weg. Ze draaide zich om en wou weglopen toen ze opeens een sterke hand om haar arm heen, ze draaide haar hoofd om en keek naar de persoon van wie de hand was, het was die van de ridder met de roos op zijn schild, gelukkig had hij haar linkerarm gepakt en niet haar rechter. De ridder leek terug te deinzen door de blik in haar ogen, want die stond niet al te vriendelijk. Nu trok ze met gemak haar arm los en liep terug naar de tenten, ze was vlakbij de tent toen ze opnieuw een hand voelde op haar arm, ze begon er genoeg van te krijgen.
”En waar denkt deze schoonheid naar toe te gaan?” vroeg een stem, ze had er zo’n hekel aan als mensen zo tegen haar deden. Ze keek achterom, het was weer die ridder met de roos op zijn schild, kon hij haar niet gewoon met rust laten. ”Naar de tent van the blood wolf” zei ze stug, de ridder lachte even. ”Ach, die zou jou toch niet missen, dan kunnen wij wat plezier maken” Het schoot haar het verkeerde keelgat in, deze ridder was schaamteloos, zo hoorde je niet te spreken tegen iemand, en vooral niet tegen een roodharige. ”Laat me los” siste ze nu. Maar de ridder wou haar niet loslaten en sleurde haar mee in de richting van zijn tent, en toen besloot ze dat ze zich niet als een lam naar de slachtbank ging laten leiden. In een reflex sloeg ze hem met haar hand tegen zijn wang, hard, tegelijkertijd trapte ze hard met de hak van haar schoen op zijn tenen, meneer was namelijk vergeten de kappen over zijn voeten heen te doen. Ze hoorde hem kermen van pijn en voelde de grip losgaan. Direct trok ze haar arm los en liep van hem weg, ze rende niet. Nee dat was niks voor haar, ze liep gewoon. Het duurde niet lang voordat ze bij de tent was, ze hoorde wel voetstappen achter zich, ze legde haar hand op het doek en draaide zich toen even om, de ridder stond als bevroren, even keek ze opzij. Bloodhunter was overeind gekomen, de zwarte strijdros had een pas naar voren gezet en staarde met zijn zwarte ogen naar de andere ridder, alsof Bloodhunter tegen de man zei, dat als die ook maar iets ging doen met haar, dat de man het met zijn leven zou moeten bekomen.
Ze draaide zich weer om en liep door de opening die ze had gevormd naar binnen toe, achter haar viel het doek neer. Ze zou ze eens laten zien, wat er gebeurde als je aan haar zat. Ze trok het bovenkleed uit wat ze snel over haar andere kleding had aangetrokken. Het stuk kleding belandde op de ligbank. Snel trok ze de maliënkolder aan, ook deze was van zwart. De pijn in haar arm was bijna helemaal verdwenen, dus dat zou op dit moment geen problemen veroorzaken, tenminste dat was wat ze hoopte. Dit keer ging de stukken aantrekken sneller dan normaal, misschien was het wel, omdat ze er nu meer aan gewend was. Even bewoog ze, om te kijken of het weer allemaal goed zat, wat het geval was. Normaal werden zwaardgevechten uitgevochten zonder paarden, maar de baron had altijd al een speciale manier van vechten gehad. Ze begonnen te paard, totdat één van de twee eraf viel, dan werd het pas te voet uitgevochten. Het was daardoor niet alleen link voor haar, maar ook voor Bloodhunter, de hengst kon goed gewond raken, en dat wou ze voorkomen. Het was verboden om de paarden te raken, maar ze wist niet wat de twee paarden zelf zouden doen, of die elkaar zouden afmaken. Ze trok de laatste dingen op zijn plek en keek of er geen stukken open waren gelaten, pas toen ze zeker wist dat dat niet het geval was liep ze naar de plek toe waar haar helm stond. Ze pakte hem op van de tafel en keek er even naar, twee zwarte leegtes keken terug, even stond er een grijns op haar gezicht, toen zette ze hem op. Het voelde raar, zo zonder het vertrouwde gewicht van haar zwaard aan haar zij, maar op dit moment liet ze daar niks van merken, eerst maar eens die geel-blauwe ridder op zijn plek zetten. Ze schoof de doeken opzij en liep de tent uit. Bloodhunter kwam uit de schaduwen gelopen. Snel maakte ze zijn singel vast, het was wat moeilijker met een harnas aan, maar het ging nog best. Bloodhunter keek haar aan, ze glimlachte even. Ze pakte iets uit de kist en legde het over zijn hals heen, het waren kleine ijzeren plaatjes, die zijn nek zouden beschermen, zijn manen zaten er ook onder, was maar beter ook. Toen legde ze het doek erover heen en zette het vast, zodat het niet zichtbaar was dat het om zijn nek heen zat, want dat zou het al een stuk gevaarlijker maken, omdat de andere dan expres op de nek van de hengst zouden gaan mikken, om te kijken hoe lang het zou duren voordat de ijzerplaatjes braken. Bloodhunter duwde even tegen haar arm aan, metaal op metaal. Dit was het. Ze knikte even en pakte zijn zadel vast, met een elegante boog steeg ze op en pakte de teugels op, ze zouden ze eens wat laten zien.
Dit keer waren er geen mensen die haar in de weg stonden, geen mensen die de plek waar ze begonnen versperde, het was duidelijk dat iedereen van dit grote verwachtingen had, en dat de andere ridder zich moest bewijzen, maar dat zou niet gebeuren. Bloodhunter danste naar voren, de geel-blauwe ridder stond al te wachten, de ridder had zijn schild al op zijn linkerarm en zijn schede aan zijn riem. Zij nog niet. Ze liet hem halt houden op de plek die aan was gegeven. De hengst gooide even hoog zijn hoofd in de lucht, voor andere leek dit op uitsloverij, maar zij wist wel beter. Want het paard aan de overkant reageerde zenuwachtig op de bewegingen van Bloodhunter. Ze boog iets naar voren en nam toen haar schild in ontvangst, ze schoof haar arm door de riemen heen, dat voelde meer vertrouwder. Toen kwam de wapenbewaker aanlopen met de schede met haar zwaard, maar de man durfde niet dichterbij Bloodhunter te komen. Ze rolde even met haar ogen, niet dat het zichtbaar was voor andere. Ze boog soepel naar voren en pakte het zwaard aan toen de wapenbewaker in een vlaag van moed wat dichterbij was gekomen. Ze leek veel te soepel in het harnas te bewegen, alsof het haar tweede huid was. Ze hing haar schede aan haar linkerzij, zodat ze het zwaard makkelijker kon trekken, nu was het een kwestie van afwachten. Ze hield de teugels soepel in handen, het enige wat ze hoefde te doen, was de andere ridder van zijn paard afkrijgen en het uitvechten op de grond. De baron gaf het signaal, ze lette niet eens op de baron, maar op haar tegenstander. Bloodhunter sprong vooruit, ze hadden de hele arena, maar het leek erop, dat ze elkaar direct gingen confronteren, ze reed links van hem, met haar zwaardarm naar die van hem toe, wat onhandig was voor je schild, maar dat maakte voor haar niet uit. Het andere paard kwam wat slomer op gang, haar zwaard zat nog steeds in zijn schede, terwijl de ander al lang zijn zwaard had getrokken. Ze vertrouwde nu eerst op Bloodhunter om de eerste zet te doen. Ze liet de teugels los hangen, de meeste zouden haar voor gek verklaren, maar dat maakte haar niet uit. Paard en ruiter samen, daar ging het op in de strijd. Een band die er bij het andere paar duidelijk niet was. Bloodhunter zijn oren lagen in zijn nek, in de zwarte ogen van de hengst was de bloeddorst te zien. Vlak op het laatste moment week de hengst opeens opzij, dwars voor het andere paard, ze bleef soepel op de rug zitten, alsof ze het had verwacht. Het paard van de andere ridder schrok zich rot en steigerde hoog, ze keek rustig toe hoe de ridder van de rug van het paard afrolde en nog een trap van zijn paard meekreeg, voordat het paard ervandoor ging. De ridder lag al in het zand, en zij hand nog geen eens haar zwaard getrokken, dit werd leuk. Ze steeg soepel af, en klopte de hengst even op zijn hals. De hengst draaide zich om en liep terug naar de begin plek, en bleef daar rustig staan, nu leek hij even braaf, maar de bloeddorst stond nog steeds in de ogen van de hengst.
Ze wachtte rustig totdat de andere ridder overeind was gekomen, dit werd leuk. Vol woede stormde de ridder op haar af, met zijn zwaard recht naar voren, op het laatste moment zette ze een stap opzij, de ridder, die duidelijk was berekend op tegenwicht, verloor zijn evenwicht en viel. Ze wachtte rustig totdat de ridder opnieuw overeind was gekomen, terwijl normaal de mensen direct hun zwaard op de keel van de tegenstander hadden gezet, maar dat was eigenlijk vals spel. De ridder was duidelijk aangetast in zijn eer, want hij begon uit te halen met zijn zwaard, haar zwaard zat nog steeds in zijn schede. Het leek net of ze hem uitprobeerde, als ze wou, kon ze het zo afmaken, door alleen maar haar zwaard te trekken. De ridder probeerde haar tevergeefs te raken, maar de ridder concentreerde zich niet, na een tijdje stopte de ridder met aanvallen en dacht na, pas toen begon de ridder echt te vechten. Ze ving een van de klappen op met haar schild in plaats van hem te ontwijken, er klonken hogen geluiden. Nu begon het pas interessant te worden. Ergens verveelde dit haar, ze moest haar energie sparen voor het laatste gevecht. Eigenlijk was het een spelletje wat ze tot nu toe had gespeeld, zoals een wolf met zijn prooi speelt, voordat die serieus wordt. Met een soepele beweging trok ze haar zwaard, zonnestralen deden het zwaard licht bloedrood opgloeien. Toen de ridder opnieuw aanviel blokkeerde ze zijn slag met haar zwaard, ijzer op ijzer klonk er, het geluid van woeste strijd. Het werd tijd om dit spelletje af te maken. Ze liet haar schild wat zakken, zodat ze meer zicht had, direct voerde ze een reeks slagen uit, een deel kwam op zijn schild terecht, wat voor een deel haar bedoeling was, ze dreef de ridder steeds verder achteruit, ze leek op een goed geoliede machine. Opnieuw klonk er ijzer op ijzer, het leek wel een vertoon van wie de meeste kracht had, toen trok ze opeens haar zwaard weg, waardoor zijn tegenstand wegviel. De man struikelde naar voren en liet in schrik zijn schild los, eenmaal losgelaten, mocht je het niet meer gebruiken. Ze keek even naar de ridder die nu een beetje moedeloos daar stond. Er droop bloed van de punt van haar zwaard af, op de grond. Ze schudde het schild van haar arm af, en zette het rechtop in de grond, dan zouden ze beiden maar zonder schild vechten.
De ridder stormde op haar af, met een houw van links, ze wist dat haar harnas het zou houden, het zou gevaarlijk worden als ze hem zou ontwijken, omdat het zwaard dan iets anders zou raken, veel tijd om na te denken was er niet. Ze voelde hoe het zwaard tegen haar harnas aankwam, op haar zwaardarm, recht bovenop de plek waar de wond zat. Een diepe pijnscheut ging door haar heen, maar van buitenaf zag het eruit alsof het haar niks deed, het had een onzuivere toon voortgebracht toen zijn zwaard haar harnas had geraakt, wat best veel zei over zowel het zwaard als het harnas. Hij had een opening in zijn verdediging gelaten. Ze voelde haar arm kloppen, dit moest ze snel afhandelen, zodat ze hem opnieuw kon verbinden. Nu begon ze pas echt met aanvallen, hij kreeg er geen houw of steek meer tussendoor. Op het laatste moment sloeg ze op zijn hand, hij liet zijn zwaard vallen. De punt van haar zwaard verplaatste zich naar de nek van de ridder, game over. De andere ridder had verloren. Ze gaf zijn zwaard even een tik, het leek misschien asociaal om dat te doen, maar zij wist wel beter, want anders zou hij het zwaard weer oppakken en haar direct aanvallen, en daar had ze geen zin in, niet op dit moment. Ze keek de ridder even aan, en zag in zijn ogen dat hij zijn nederlaag had geleden. Ze haalde haar zwaard van zijn keel af, ze veegde het bloed af aan zijn tuniek, voordat ze het terug stopte in de schede. Ze voelde iets warms op haar rechterarm. Toen draaide ze zich om en keek even naar Bloodhunter, de hengst kwam vanzelf in beweging en galoppeerde op haar af, de hengst stopte bij haar, ze trok haar schild uit de grond en hing die aan het zadel van de hengst, maar zo dat ze er geen last van had. Er kwam iemand in beweging om het trapje naar haar toe te brengen, maar ze greep simpel het zadel vast en steeg op. Ze pakte de teugels vast en liet hem terug stappen naar de knecht bij de opening. De andere ridder bleef verloren in de arena staan. Ze stopte even bij de wapenbewaker die nog stond waar hij was gebleven. Ze maakte het schild los en gaf het aan hem, het was niet eens beschadigd. Ze maakte haar schede weer los en gaf aan hem het zwaard, ze zag wel zijn blik van ontzag. Toen gaf ze Bloodhunter de sporen, als ze nog de wond wou verzorgen en nog wat wou uitrusten, dan moest ze snel zijn.
De hengst stopte bij de zwarte tent. Snel steeg ze af. Voorzichtig maakte ze zijn singel wat losser, zodat hij zich wat vrijer kon bewegen. Ze voelde hoe de warmte zich verder naar beneden op haar rechterarm verspreidde. Snel duwde ze de doeken open en verdween in de tent. Ze zette haar helm af en plaatste die op de tafel. Elke beweging zorgde ervoor dat er pijnscheuten door haar arm heen gingen. Ze ontdeed zich van de harnas stukken, die ze op de standaard hing. Als laatste ontdeed ze zich van de maliënkolder, normaal zou ze zich er nu niet van ontdoen als ze over een uur weer moest vechten, maar ze had geen keus. Ze vloekte toen ze naar haar mouw keek die onder het bloed zat, dit was erger dan dat het leek. De tuniek kon ze toch niet meer redden, die was er geweest, ze trok hem uit, ze droeg er toch nog een laag onder, maar deze had geen mouwen. Voorzichtig haalde ze het verband los van haar arm. De wond zag er niet al te best uit. Hij was niet ontstoken, maar de korsten waren weer open gegaan. Dit zou nog een moeilijk klusje worden om het goed te krijgen zodat ze weer kon vechten. Even leunde ze met haar twee handen op te tafel en sloot haar ogen, bloed droop langzaam over haar arm naar beneden toe. Haar rode haar hing los over haar rug heen. Het bloed viel met druppeltjes op de grond neer, ze zou het wel overleven, en wat er ook zou gebeuren, ze zou het laatste gevecht uitvechten.

Never underestimate,
The one who has nothing to lose,
They are the ones,
That are feared the most..

4072 woorden, whoo new recordXD

Het plan ging gewoon door. Een deel van de zit plaatsen zakten in elkaar toen er een paar mensen daar wilden gaan zitten. Niemand raakte gewond en weer was er een bericht van WE. De mensen begonnen weer te fluisteren. Terwijl veel mensen wekten om er voor te zorgen dat alles terug goed in elkaar zat. Mensen waren bang voor het volgende. Voor het volgende bericht. Ze waren bang dat de WE. Tevoorschijn zou komen en dan? Ze waren bang voor wat er dan zou gebeuren. Maar de WE zou zich zelf niet tonen. Hij zou verborgen blijven in de schaduwen. Trouwens dit was de laatste val geweest. Toch voor nu. Myron had aangeboden te helpen. Maar de mensen zeiden dat, dat echt niet nodig was. Dus was hij weer gaan zitten. Het uur ging maar langzaam voorbij. Hij keek naar de plekken die waren ingezakt. Hij lachte binnen in. Ze moesten het maar weten. Het gezicht van de baron stond gespannen en heel even maakten ze oogcontact. Hij zag iets in de ogen van de baron. Iets dat hem een raar gevoel gaf. Niet dat hij bang was voor wat er ook maar zou gaan gebeuren. Neen hij zou zich niet laten afschrikken door de baron hier. De man schonk hem dan toch maar een zachte glimlach. Maar de ogen van de man zeiden veel meer. Myron knikte even uit beleefdheid en draaide zijn blik toen weer om. Hij had geen zin om een spelletje te spelen. Niet nu. Niet met die man. De mensen rond hem waren weer in gesprekken verzeild geraakt. Het was interessant om te luisteren naar wat ze zeiden. Meeste ging over wat er gebeurd was. Wie ze allemaal verdachten van deze streken. Maar hij hoorde nooit zijn naam. Het waren mensen uit het dorp zelf dat ze verdachten. Ook gingen de gesprekken over het gevecht dat zou komen. Met vrouwe Scarlet. Iemand zei dat die geld had gezet op het winnen van vrouwe Scarlet. Mensen rond hem vroegen waarom. Hij legde het uit. Hij had ook liever dat ze eens zou verliezen. Hopend dat ze dan misschien wat zou veranderen en niet meer doen zo als ze nu deed. Maar hij zei ook dat hij niet verwachte dat ze zou verliezen. Want dat deed ze nooit en de man zei ook dat hij niet veel verwachte van die twee ridders. Dus dat hij veel geld op haar had gezet en dus ook veel zou winnen. Myron gromde even. Misschien was het beter dan dat Vrouwe Scarlet zou verliezen. Al was het alleen maar om die man te pesten. Hij besefte ook dat er wel meer mensen waren die zo gedacht hadden. Als ze zou verliezen zou het voor hun een echt drama worden. Maar hij wist zelf ook wel dat ze niet zo gaan verliezen. Zelfs niet met de wond. Toch niet zolang er niets gebeurde. Maar je wist nooit wat er zou gebeuren op voorrand. Hij hoopte dat alles vlot zou verlopen. Dat er geen vallen voor haar waren gelegd. Maar daar waren de mensen waarschijnlijk te bang voor. De baron zou daarvoor waarschijnlijk weer een schoothondje huren om dat klusje te klaren. Hij gromde weer even. Beseffend dat hij eigenlijk ook zo’n schoothondje was. Maar dat zou niet waar zijn. Want hij zou doen wat hij gevraagd was. Maar het was te zien wie er echt de schuldige was. Hij had niets tegen de baron zolang die niets tegen hem had. Moest dat wel gebeuren dan zou de man er waarschijnlijk spijt van krijgen. Hij zuchte even. Maar wat zou er vandaag nog allemaal gaan gebeuren? Dat zou hij maar moeten zien. Mensen liepen heen en weer. Proberend om de zitplaatsen een beetje terug goed te zetten. Maar hij had de vier dagen er voren alle planken doorzaagt. Hij had er uren over gedaan en daarna had hij er voor gezorgd dat zodra er vandaag iemand op die zitplaatsen wilde gaan zitten. De planken verschoven en alles in zou zakken. Dat had hij geregend door met een draad. Dus eigenlijk hadden de mensen het zelf veroorzaakt. Hij had er veel moeite voor gedaan. Maar de uitkomst was goed en hij genoot er ook wel weer eens van. Normaal gesproken zou hij dit nooit doen. Hij had WE lang geleden opgeborgen. Maar af en toe kwam het nog altijd van pas. Net zoals bij de oude raad. Die hadden ook WE tegen het lijf gelopen. De enigste die wist van die kant waren de mensen van de oude raad en Leonoor. Maar Leonoor sprak niet. Die zou het niet doorvertellen. Daar was hij zeker van en mocht de man dat toch doen. Wat kon het hem dan wat schelen. Het was niet dat het verboden was om kattenkwaad uit te halen. Tenminste niet zolang dat er geen gewonden waren. Hij zuchte weer even. De mensen hadden het er moeilijk mee en ze schreeuwden dingen van. ‘Dit komt niet goed’ en ‘Nu hebben we plaatsen te kort!” Hij lachte even zacht. Dan moesten die mensen maar recht staan. dat zou wel eens goed zijn. Dat was gezond voor het lichaam. Maar als er iemand daar dan toch niet mee eens was, dan gaf hij zijn plaats met plezier. Hij had er geen probleem mee om recht te staan. ook al was het voor een paar uur. Als hij wacht moest houden, wat niet vaak meer gebeurde. Dan moest hij ook uren recht staan. maar meestal had Baron Rinaldo wel andere belangrijkere takken voor hem klaar staan. Hij zuchte weer. Hij hoopte dat dit snel voorbij was. Want hij wilde weg van dit dorp. Hij wilde terug naar zijn vertrouwde thuis. Toch zou hij zijn woord houden. Als hij zijn taak niet af zou krijgen. Zou hij hier komen wonen. Dat had hij nu eenmaal gezegd tegen Vrouwe Scarlet. Misschien had ze het niet gelooft. Misschien was ze zijn woorden al weer vergeten. Maar hij zou ze wel houden en dat was heel erg zeker.
Hij schudde de gedachten weg uit zijn hoofd. Toen het uur eindelijk over was. De mensen wachte rustig af. Het stadium was wat stiller geworden. Toch hoorde je nog altijd gemurmel. De mensen die bij waren gekomen moesten inderdaad recht staan. Dat vonden ze waarschijnlijk niet zo prettig. Maar hij wist ook dat ze het zouden vergeten wanneer het gevecht zou beginnen. Tenminste al het een goed gevecht zou worden. Maar waarschijnlijk zou Vrouwe Scarlet wel een kleine show geven. Per slot van rekening moest het toch ook een beetje leuk blijven. Zelfs voor haar. Het kon ook zijn dat ze helemaal geen Show zou geven. Dat ze het gevecht snel zou beëindigen. Omdat ze nog een gevecht op haar naam had staan. het was dus te zien wat er zou gebeuren. Hij hoopte ergens dat ze het leuk zou houden. Dat ze er toch wat tijd in zou steken. Want hij had geen zin om zich een uur weer te gaan vervelen. Maar eigenlijk hoefde hij zich helemaal niet te vervelen. Er waren zo veel dingen die hij nog kon doen. Nog zo veel dingen die hij kapot kon maken. Of hij kon ook wat mensen lastig gaan vallen. Zo veel keuzes. Hij kon natuurlijk ook weer een lied gaan zingen. Maar het zat er ook weer niet in. Want hij wist zeker dat de muziekanten. Nu neen zouden zeggen. Hij begreep het wel. Wie wild er nu op een veld staan waar er zeker weten bloed op zou zitten. Iedereen wist zeker dat er bloed zou gaan vloeien. Niemand zou durven te zeggen dat, dat niet zou gaan gebeuren. Hij wist ook dat er bloed zou gaan vloeien en hij hoopte dat het alleen het bloed zou zijn van de tegenstander. Hij snapte zelf niet waarom hij zich zo veel zorgen om haar maakte. Hij kende haar nauwelijks en toch leek het alsof hij haar al heel zijn leven kende. Misschien was het omdat hij haar best wel aardig vond. Wat hij niet zou toegeven want dan verklaarden ze hem voor gek. Trouwens hij moest de mensen laten denken dat hij hier alleen maar was om haar te temmen. Maar eigenlijk wilde hij haar niet temmen. Dat woord alleen al. De mensen zouden haar gewoon normaal moeten beginnen te behandelen en haar niet zo vuil aankijken. Vrouwe Scarlet was ook maar een mens en eigenlijk wilde hij zelf wel vriendschap met haar sluiten. Als dat niet werkte kon hij haar nog altijd voorstellen om met hem mee te gaan naar zijn leen. De baron wilde haar waarschijnlijk niet kwijt… Omdat ze een veel te goeie ridder was. Maar de man wilde wel van haar karakter van af. In zijn leen zouden de mensen haar aanvaarden. Dat wist hij wel zeker. Baron Rinaldo zou haar ook verwelkomen met een glimlach en niet alleen omdat ze een goede ridder was. Maar omdat ze dan echt welkom zou zijn. Hellaas kon hij haar daartoe niet dwingen. Nog kon hij haar mee sleuren. Trouwens hij wist zeker dat de baron hier er veel bezwaar op zou hebben. Maar mocht ze die keuze ooit maken. Dan had Myron genoeg argumenten om de baron hier het zwijgen op te leggen. Eerst had hij gedacht dat Baron Rinaldo dit had gedaan om hem te pesten. Maar waarschijnlijk zat er een heel ander verhaal achter. Waarschijnlijk wist zijn baron hoe het zat met deze man hier. Misschien waren ze helemaal niet zo’n goede vrienden. Er verscheen een lichte glimlach op zijn gezicht. Nu hij er zo over na dacht had baron Rinaldo nooit het woord vriend in de mond genomen. Hij had hem ook nooit echt een opdracht gegeven. Rinaldo had hem niet gezegd dat hij moest luisteren naar deze man hier. Misschien omdat het vanzelfsprekend was dat hij wel luisterde. Maar het kon ook iets heel anders betekenen. Hij schudde lichtjes zijn hoofd. Begreep hij zijn oude meester nu goed of niet? Was hij verkeerd. Hij moest zich zelf niet zo veel vragen stellen. hij zou wel zien hoe het zou lopen. Eerst maar kijken naar het gevecht. Hij kon zien dat de ene ridder zich al helemaal aan het klaar maken was. Hij had veel respect voor de ridder die daar nu stond bij zijn paard. Klaar om op te stijgen. Maar hij verwachte niet veel van die ridder. Die man, of zelfs jonge man was veel te snel van zijn paard gevallen in de eerste ronde en deze keer zou het niet anders zijn. Hij wist niet wat hij moest verwachten van zijn vechttechniek. Maar veel was dat ook niet. Hij had zo een gevoel dat vrouwe Scarlet helemaal geen probleem zou hebben met deze ridder. Hij had respect voor de man, omdat die hier nu nog altijd stond. Er waren er genoeg die al ophielden na dat ze veloren hadden met de lansen. Het kon ook zijn dat ze hem hadden gedwongen om niet op te geven. Maar dat wilde Myron niet geloven. Het was waarschijnlijk een dikke nek die vol was van zich zelf en die dacht nu wraak te nemen op het verloren gevecht van eerder. Maar zou dat lukken. Myron dacht er zelfs niet aan. Toch bleef alles mogelijk. Maar met Scarlet wist je het nooit. De ridder steeg op. Myron kon nu al zien dat hij niet echt stevig in het zadel zat. Als er nu een kleine windvlaag kwam lag de man waarschijnlijk al van zijn paard. Maar dat was gewoon kritisch opgenomen. Waarschijnlijk was de man niet echt een goede paardrijder. Nog meer zelf. Dit was waarschijnlijk ook een ridder die elke week van paard veranderde wat er ook niet veel op verbeterde. Toch had Myron een vechtlust in de ogen van de man opgemerkt. Maar hoe lang zou die blijven staan? het publiek was helemaal stil geworden en ze wachte op de persoon die nu nog moest komen opdagen. Vrouwe Scarlet. Daarna moesten ze maar wat wachten op het juiste teken van deze baron hier.
Snel genoeg kwam ook zij weer in beeld. Duister als altijd. Je kon niet eens zien dat het een vrouw was. E kon niets van die prachtige rode haren zien. Je kon alleen de donkere gedaante zien op het zwarte paard. In de ogen van het beest was bloeddorst te zien. Het was een angstaanjagend gezicht. Nu was echt alles doodstil. Hij kon alleen nog de ademhalingen van de mensen horen en natuurlijk het tuig van de twee personen die beneden stonden. Dit zou nog leuk worden. Hij zorgde er voor dat hij gemakkelijk zat en wachte net zoals de rest hier op het signaal. Het leek allemaal zo traag te gaan. toch in het begin. Het leek er op dat ze elkaar aan het testen waren. De mensen zaten gespannen te kijken. Hij zag hoe Scarlet de teugels losjes in haar handen had. Scarlet reed links van de andere ridder. Haar Vechtarm naar haar tegenstander toe. Dat was redelijk onhandig voor je schild. Maar het leek er op dat, dat haar niets kon schelen. Een kleine glimlach vormde zich op zijn lippen. Hij zou hier van genieten. Zolang er niet iets ernstigs gebeurde. Hij concentreerde zich op elke beweging. Vrouwe Scarlet had haar zwaard nog niet getrokken. Terwijl de andere ridder al lang zijn zwaard in de hand had. Maar had die ridder wel een plan? Hij zag hoe ze de teugels los liet hangen. Duidelijk dat ze helemaal vertrouwde in haar hengst. Ook al hoorde hij hier en daar wat gemompel van de mensen. Dat ze gek was en zo. Hij wist beter, dus keek hij toe wat Bloodhunter zou gaan doen en hoe de andere ridder en zijn paard daar op zouden reageren. Hij zag hoe de hengst opzij week, vlak voor het andere paard. Het arme dier schrok zich rot en begon te steigeren. Hij zag hoe de andere ridder letterlijk uit het zadel rolde. Zoals hij had verwacht. Zijn paard ging er snel vandoor. Hij zag hoe de man in het zand lag. Heel even leek het er op dat de man wou blijven liggen. Myron nam een glimp op van de man zijn ogen. Ze stonden woedend en de ridder kwam terug overeind. Hij zag ook hoe dat vrouwe Scarlet soepel uit het zadel gleed. Tot nu toe had hij niets kunnen merken aan haar. Het leek er op dat ze nu geen last had van de wonde. Maar kon hij daar op vertrouwen? Z was goed in het verbergen van dingen en dat wist hij. Waarom zou ze dat dan niet hier verbergen. Hij keek rustig toe hoe het gevecht verder ging. Bloodhunter ging braaf weer terug naar het begin punt. Maar je kon zien dat het beest ook liever wat bloed had, gehad. Hij zag hoe de andere ridder zich bijna letterlijk naar vrouwe Scarlet wierp. Je kon zien hoe woedend die was. Hoe woedend die was omdat zijn eer gekrenkt was. Maar dit was nog maar het begin. Dit was niets in vergelijking tot wat Myron al over Vrouwe Scarlet had gehoord. De ridder had zijn zwaard recht naar voren gericht. Maar Scarlet deed soepel een stap opzij. Myron lachte wat een idioot. De andere ridder had gewicht verwacht. Maar dat was er nu niet en de man viel terug in het zand. Hij zag hoe Scarlet wachte; terwijl iedereen verwacht had, dat ze het nu al zou eindigen. Maar neen Vrouwe Scarlet wachte. Alsof ze echt een spelletje aan het spelen was. Alsof ze het er nog eens in wilde wrijven dat de ridder eigenlijk al lang verloren had. Hoe wel als ze het anders had gedaan, ze een vals spel had gespeeld. Maar hier leek dat toch niet zo veel verschil te maken. Niet voor deze mensen hier. Het leek er op dat de man niet meer normaal kon nadenken. Hij haalde uit met zijn zwaard. Keer op keer ontweek Scarlet zijn slagen. Ze had nog niet eens haar zwaard uit de schede getrokken. Geïnteresseerd keek hij toe. Hoe het verliep. De andere ridder dacht niet meer na. Dat was duidelijk genoeg. Hij hakte er maar op los. Zonder succes echter. Dit was eigenlijk een lachertje voor Scarlet. Zelfs Myron moest er mee lachen, dus hij kon zich voorstellen hoe dat Scarlet zich nu moest voelen. Alleen wist hij dat er geen echte lach uit haar zou komen. De mensen rond hem keken hem weer vuil aan. Gewoon omdat hij zo lachte met het gevecht. Maar hij trok zich niets aan van de blikken. Hij wilde elke beweging in zich opnemen. Na een tijdje leek het er op dat de andere ridder wel begon na te denken. Nu klonk het geluid van metaal op metaal. Scarlet ving de klappen op met haar schild. Nu werd zijn gezicht serieuzer. Hoe lang zou het nog deuren voor… ja daar had je het al. Hij zag hoe soepel ze haar zwaard trok. Het licht van de zon viel er op en deed het zwaard gloeien. Bloedrood en duister. Net zoals ze de duisternis uitstraalde. Nu blokkeerde ze de aanval met haar zwaard. Het geluid van knarsende zwaarden vulde de lucht. Het was nu duidelijk genoeg dat Vrouwe Scarlet dit niet langer zou laten duren. Hij zag hoe ze met haar serie slagen begon. Zoals de meesten had ze haar schild wat laten zakken voor meer zicht. Wat normaal en zeer verstandig was. Het geluid van ijzer op ijzer begon de lucht te vullen. Heel even leek het er op dat de twee ridders daar beneden elkaar gewoon aan het testen waren. Een kracht meting meer. Toen zag hij hoe vrouwe Scarlet haar zwaard wat weg trok. De andere ridder viel nu al voor de derde keer. Deze keer echter liet de man ook nog eens zijn schild los. Eenmaal los gelaten was het niet toegelaten het weer op te rapen. Het was moeilijk te zien. Maar Myron kon de bloeddruppels zien die van haar zwaard afgleden, de donkere plekken in het zand.
Nu was er verrassing te horen door het gemompel van de mensen heen. Was het echt zo verrassend dat Vrouwe Scarlet haar schild zelf ook afdeed en het recht op in het zand zette? Het was eerlijker en dat was maar weer eens het bewijs dat de mensen hier een verkeerde mening over vrouwe Scarlet hadden. Weer verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. Nu zou het pas echt spannend worden. De ridder ging recht op haar af. Duidelijk dat hij een linkse houw wilde maken. Maar dat was het al/ Myron zijn ogen vlogen open. Het ging snel, hij wist dat het gevaarlijk was om deze aanval te ontwijken. Hij wist dat het moeilijk was om het te stoppen. Maar niet onmogelijk. Hij zag hoe het zwaard van haar tegenstander recht tegen vrouwe Scarlet haar harnas kwam. Het maakte een onnatuurlijk geluid. Maar veel kon hem dat niet schelen. Zijn gouden ogen stonden pijnlijk, boos en bezorgt. Want hij als enigste hier besefte maar al te goed wat de ridder had geraakt. Toch zag je niets aan Scarlet. Maar Myron wist beter. Hij wist dat, die wonde daar zat. Hij wist wat er nu door het lichaam van Scarlet heen ging. Hij wist dat het pijn was! Hij gromde even stil. Dit was dus waar hij bang voor was geweest. Maar wat kon hij er nu nog aan doen? Wat kon hij eigenlijk doen? Ze haatte hem en dat was duidelijk genoeg. Toch voelde hij geen haat voor haar. Toch wilde hij haar beschermen? Waarom? Omdat hij door de zelfde duisternis had gelopen? Omdat hij wist hoe het voelde, omdat hij de weg wist om terug te keren naar het licht? Hij had een tijd zijn ogen gesloten daarvoor. Maar hij wist beter, hij had ze terug geopend. Kon hij het licht zijn dat Scarlet de weg wees? Hij concentreerde zich terug op het gevecht. Vrouwe Scarlet gaf geen kik. Er was wat hoop te zien in de ogen van de mensen. Toch Myron zag meteen dat de andere ridder een opening had gelaten in zijn verdediggin. Scarlet maakte er goed gebruik van. De ridder kreeg er geen houw of steek meer door en langzaam zag hij het zwaard van de ridder vallen. Het gemompel in het publiek. Het bloedrode zwaard stond nu tegen de ridder zijn keel. Myron lachte zacht. Maar zijn ogen waren gericht op de arm van vrouwe Scarlet. Hij stond recht en draaide zich om, om naar de trap te lopen. Maar hij voelde dat iemand zijn arm vast nam. Hij draaide zijn hoofd langzaam om. Hij zag dat het die man was, die daarnet niet kon stoppen met praten. ”waar gaat u naartoe?” de stem klonk beleeft. Maar de ogen van de man stonden argwanend. Myron schonk hem een glimlach. Hij trok zijn arm zachtjes los. Scarlet was al van het veld verdwenen. ”Het gevecht is gedaan. Waarom zou ik nog langer blijven?” Vroeg hij de man. Die schrok van de toon van zijn stem. ”Maar er is nog een gevecht…” Myron knikte. ”Inderdaad, maar dat gevecht is pas binnen een uur en ondertussen kan ik andere belangrijkere dingen doen dan gewoon hier zitten wachten.” Hij schonk de man een glimlach en hij boog ook even zijn hoofd. ”Dus als u mij wilt excuseren. Ik ben snel genoeg weer terug.” Daarna draaide hij zich om en liep de trappen af. Hier was het veel stiller. Hij was op weg naar haar tent. Maar onder tussen hoorde hij haar woorden weer. Geen hulp? Misschien had ze geen hulp nodig. Neen ze had het nodig ze wilde het alleen niet aanvaarden. Hij stopte even. Moest hij dan maar terug keren naar zijn plaats? Zouden haar woorden hem tegen houden. Hij schudde zijn hoofd. Neen zo was hij niet. Hij zag haar tent al en hij zag ook Bloodhunter. Het beest keek hem streng aan. De hengst stond op, de bloeddorst in zijn ogen was duidelijk zichtbaar. Het was duidelijk dat hij niemand toe zou laten. Toch, moest er een manier zijn om binnen te raken. Hij bleef staan en keek het dier recht aan. Myron had geen angst voor het beest. Hij vond het zelfs goed dat Bloodhunter vrouwe Scarlet zo verdedigde. Hij hief zijn armen en boog het hoofd een beetje. Om duidelijk te maken dat hij geen kwaad in de zin had. Hij paard stampte even gevaarlijk en hield hem goed in de gaten. Maar het leek er op dat het beest voor deze keer niets zou doen. Myron ademde even diep in en uit. Hij wist wat hij kon verwachten.. Zijn hand lag al op de tentflap. Langzaam liep hij naar binnen. Zijn blik gleed meteen naar haar bebloede arm. Daarna keek hij naar de prachtige rode haren. Haar gezicht was even niet zichtbaar. Hij had even het gevoel dat ze hem weer zou gaan aanvliegen. Maar dat vermeed hij liever eerst. ”Ik weet het, jij hebt geen hulp nodig!” Begon hij dan maar. Hij was zelfs een beetje verbaasd dat zijn stem gewoon vriendelijk klonk. Samen met wat bezorgdheid. ”En als je wilt ben ik meteen weer weg.” vervolgde hij zijn zin. ”Maar die wonde ziet er niet goed uit… Laat het me op zijn minst binden…” Hij loste zijn blik niet. Hij hoefde zich geen zorgen te maken dat ze hem aan zou vallen met een zwaard. Toch niet dat hij kon zien. Ze had haar zwaard moeten afgeven. Dat wist hij zeker. Maar of ze nog een zwaard in de buurt had liggen. Dat wist hij niet. Hij kwam niet dichterbij. Hij bleef bij de ingang van de tent staan. Zodat als ze echt wou dat hij vertrok, hij gewoon weg kon gaan. maar hij zou niet zomaar vertrekken. ”Weet je zeker dat je door zult gaan?” Vroeg hij toen weer rustig. Hij wilde haar niet tegen houden of zo. Hij was alleen bezorgd, en met die wonde. Hij bleef naar haar kijken. Wachtend op haar reactie: goed, slecht?
[4000 nieuw record! XD]
"The problem is...
If you don't risk anything...
You risk even more..."

Haar handen bleven op het tafelblad liggen, met haar vingers licht gekromd. De pijnscheuten gingen door haar lichaam heen. Haar groene ogen waren gesloten, terwijl ze probeerde de pijn uit te bannen. Ze zou het laatste gevecht gaan vechten, en niemand zou haar tegen kunnen houden. Het was wel pijnlijk dat de wond op haar zwaardarm zat, wat het gebruik van haar zwaard minder makkelijker maakte. Niet dat ze zo veel gebruik van haar zwaard maakte tijdens gevechten, meestal deden Bloodhunter en haar schild al het werk. Alleen om de gevechten af te maken trok ze Cruor, haar zwaard was een moordenaar, een zwaard dat hunkerde naar bloed, net zoals Bloodhunter. Dat was de enige reden dat als ze haar zwaard trok, er zoiezo bloed zou vloeien. Cruor, haar zwaard was nu niet hier, maar in de handen van de wapenbewaker, het was maar goed dat ze zo’n persoon hadden, en dat die er met zijn leven over waakte, anders zou er nog veel met de zwaarden worden gespeeld, bij deze toernooien ging het niet om eerlijk spel, nee hier ging het om winnen, ten koste van alles. Eerlijk spel, dat kende mensen hier niet, ridder eed? Daar werd er hier niet aangehouden, sommige ridders hielden zich niet eens aan de toernooi regels. Zij was als een van de weinige die vocht zonder vals spelen. Ergens had ze het vermoeden dat de ridder met de roos op zijn schild niet eerlijk spel zou spelen. En juist daarom vervloekte ze haar arm nog meer, zonder de wond zou het een gemak zijn, dan zou ze hem snel en simpel op de grond werken met de punt van haar zwaard op zijn keel, maar met deze wond was dat geen optie. Niet dat ze er over nadacht om hem te laten winnen, nee, dat nooit. Dit was meer dan een kwestie van haar titel te verdedigen, dit had met iets heel anders te maken. Geen eer kwestie, niet de baron verdedigen, nee. Dit was misschien een van de weinige dingen die ze voor zichzelf deed.
Ze voelde hoe het warme bloed over haar arm heen stroomde, het werd steeds erger. Voor even probeerde ze haar spieren te ontspannen om te voorkomen dat het nog meer ging steken, maar het werd er alleen maar erger door. Diep in haar voelde ze de pijn niet, het was maar een fysieke wond, tijd zou de wond helen. Zo was het altijd geweest, na een tijdje zou het een litteken worden, en daarna zou het litteken vervagen totdat het niet meer zichtbaar was, tijd was daar een onderdeel van, maar de andere wonden, die heelden niet. Bij elk ding konden de korsten weer worden gebroken en zou ze opnieuw alles op moeten bouwen. Haar hand vormde zich tot een vuist. Nooit meer zou ze haar muren laten zakken, nooit meer. Na die ene dag, had ze de muren hoog opgebouwd, en tot nu toe was er nog steeds niemand geweest die het niet had opgegeven. Allen hadden geprobeerd haar te breken, maar als ze op de muren stuitte, dan wouden ze die af te breken, maar dat lukte hun niet en dan gaven ze op. Dan lieten ze haar weer achter, om hun eigen wonden te likken. Mensen waren zwak als ze hun verdediging neerlieten, dan was het enige wat over was een kwetsbaar wezen die je gemakkelijk kon verwonden, en dat was het enige wat ze wou voorkomen, ze wou niet weer gewond raken. Misschien was dat het gene geweest was haar zo had gemaakt, naast de reden dat ze niks te verliezen had. Ze hield haar ogen gesloten, ergens wist ze wel dat ze wat aan de wond moest doen, maar op dit moment was ze niet echt in staat om dat te doen. Ze voelde een hoofdpijn opzette en gromde wat, ook dat nog. Dit zou het nog moeilijker maken, en zoveel tijd had ze niet meer. Het gevecht was in minder dan een uur, en het duurde lang om het harnas zelf aan te trekken, maar veel keus had ze niet. Ze bleef staan waar ze stond, heel even dwaalde haar gedachten af, terug naar vroeger.

”Gaat het?” voeg een redelijk hoge stem, ze opende haar ogen en keek naar het bezorgde gezicht van haar vriend. Even ging er een glimlach over haar gezicht heen en knikte ze. “Natuurlijk” zei ze, langzaam kwam ze overeind. De zon scheen zacht op hun neer, ze voelde een steek in haar knie en keek naar beneden, om tot de conclusie te komen dat er een gat in haar broek zat, en dat er bloed aan haar broek zat. De jongen volgde haar blik, ze keek naar hem op, en zag weer die bezorgde blik in zijn ogen, alsof hij dacht dat het zijn schuld was. “Komt wel goed joh” zei ze met een glimlach tegen hem, maar haar ogen glimlachte niet mee, ze probeerde te lopen, maar de pijnscheuten gingen direct door haar heen. Voor even wankelde ze, ze voelde een hand om haar arm heen. “Kijk uit” zei de jongen tegen haar. Even keek ze hem aan, en trok haar arm los, ze liep weer verder, en negeerde de pijnscheuten van haar knie, ze liet zich niet onderschatten, ze zou zelf naar huis toe lopen, ook al deed het haar zeer. Ze hoorde voetstappen die snel dichterbij kwamen, ze wou zich niet als een zielig meisje voordoen en huilen, huilen was voor watjes, en dat was zij niet. Mensen noemde haar niets voor niets de rode duivel. Hij kwam naast haar lopen, ze voelde wel hoe hij naar haar keek, maarja, niemand waagde het dingen uit haar hoofd te praten. Voor een achtjarige was ze nogal een pittig ding en ging ze confrontaties niet uit de weg. Niemand legde haar een strobreedte in de weg, of ze konden te maken krijgen met een furieuze duivel. Maar hij was anders, hij hield haar niet tegen, nee hij hielp haar, hij leerde haar de lest niet door slimmer te doen, nee dat deed hij niet. Hij was een van de weinige waar ze respect voor had. De pijn werd steeds erger, en lopen werd moeilijker. “Kom op, doe niet zo koppig” zei de stem naast haar. Ze schudde haar hoofd, ze was nou eenmaal koppig, ze zou zich niet van haar zwakke kant laten zien. Opeens voelde ze een arm om haar middel heen. “Leun maar op mij” zei de jongen toen. Ze rolde even met haar groene ogen, maar leunde wel tegen hem aan. Toen hij er nog was geweest, waren dingen zoveel makkelijker.

Nog steeds hield ze haar ogen gesloten. De laatste tijd had ze steeds meer van die herinneringen, herinneringen die ze eigenlijk wou vergeten. Ze wou al die nare dingen vergeten, maar natuurlijk was dat niet zo gemakkelijk. Voor jaren lang had het prima gewerkt en waren haar muren hoger geworden, waarom kwamen die herinneringen dan nu terug? Ze schudde even haar hoofd, zelfs in haar herinnering had ze niet het beeld voor ogen kunnen halen hoe de jongen eruit zag, laat staan wat voor een kleur ogen of haar hij had. Waarom waren dingen altijd zo ongelofelijk ingewikkeld? Soms wou ze het gewoon opgeven, omdat deze wereld haar niet interesseerde, maar op zulke momenten had ze altijd de neiging om het vogeltje om haar nek vast te houden. Iets zorgde ervoor dat ze dan toch door ging. In gevechten werd gevreesd omdat ze vocht zonder vrees, ze had niks te verliezen. Dus als ze dood zou gaan, dan zou niemand haar missen. En dat was de bittere waarheid. Ze ontspande haar vuist weer en legde haar hand weer plat op de tafel. Ze moest het gevecht wel aangaan, als ze nu naar buiten zou lopen en op Bloodhunter zou stijgen en weg zou rijden, dan zou ze nooit met zichzelf kunnen leven. Ze gaf dingen niet op, zelfs niet als dat haar einde kon betekenen. Ze wist dat ze veel bloed had verloren, en dat de wond er niet al te best aan toe was, maar op dit moment kon ze daar niks aan doen. Opnieuw vervloekte ze de bonkende koppijn, waarom konden dingen nou niet eens een keer normaal gaan?
Buiten de tent hoorde ze geluiden, het klonk als Bloodhunter die overeind kwam, dat kon ze horen aan de geluiden van zijn tuig. Als de hengst zou besluiten dat de persoon die daar buiten was, een gevaar was, dan zou niemand de tent betreden. Geen enkele ridder zou het durven de tent te betreden, tenminste niet degene die meededen aan het toernooi. Dus het moest iemand zijn die ze kende, want anders had ze nu al lang de hoeven van de hengst gehoord die de tegenstander tegen de grond aan zou werken, maar dat geluid hoorde ze niet. Ze bleef met haar rug naar de opening van de tent staan. Haar groene ogen waren nog steeds gesloten. Waarom lieten mensen haar gewoon niet met rust? Er spookte even een rijtje mensen door haar hoofd heen, wie het konden zijn. De baron misschien? Nee, als het die was geweest, dan had ze al lang Bloodhunter horen aanvallen, bij elk persoon die voorbij kwam in haar gedachten, wist ze dat of Bloodhunter hun niet de tent in zou laten, of dat die zelf de tent niet in durfde. Even dacht ze na, als de persoon toch de tent in zou komen, hoe snel zou ze bij het zwaard kunnen? Ze vloekte even zachtjes, het wapenrek stond te ver bij haar vandaan, naast het feit dat ze met rechts op dit moment bijna niet kon vechten. Het deed al ongelofelijk pijn door het alleen te laten hangen, laat staan dat ze er mee kon vechten. Ze liep even langs de mogelijkheden, want hoe zou ze dit in de arena op moeten lossen? Want de ridder waar ze straks tegen moest vechten, was nog vele malen sterker dan de andere ridder. Het enige waar ze op kon hopen, was dat Bloodhunter korte metten met de ridder en zijn paard zou maken, het enige wat ze hoefde te doen, was hem zijn gang laten gaan, en dat was precies wat ze ging doen. Ze hield haar ogen gesloten en bleef bij de tafel staan, terwijl ze met haar handen er lichtjes op leunde. Het bloed voelde kleverig aan haar huid aan, maar ze kon er op dit moment niks aan doen. Opnieuw dacht ze even aan de persoon, ze had wel binnen handbereik een werpmes, maar de vraag was of haar arm zo’n snelle beweging kon maken, zonder dat ze nog meer bloed zou verliezen. Als ze in de arena met links zou gaan vechten, dan zouden de mensen weten dat ze gewond was aan haar rechterarm, en dan zou dat het mikpunt worden voor de andere ridder, dus dat was geen optie. Maar eerst moest ze maar er voor zorgen dat ze erachter kwam wie de persoon was die de tent in zou komen.
Ze voelde een koude windvlaag binnen komen en hoorde de geluiden van een opengaande tent flap. Het was verder stil in de tent, dus ze kon de voetstappen horen, het was niet een van de ridders die meedeed aan het toernooi. Anders had ze de geluiden moeten horen van harnas tegen elkaar aan, dus het was niet een van de twee ridders waar ze tegen had gevochten. Ze zou het werpmes naar zijn hoofd toe kunnen gooien, maar dat deed ze toch maar niet. Ze bleef met haar rug naar de persoon toestaan, haar handen lagen nog steeds op het blad, de aarde onder haar rechterarm was al doordrenkt met bloed. ”Ik weet het, jij hebt geen hulp nodig!” Hoorde ze opeens een stem zeggen. Ze bewoog niet, het was de stem van de snob, maar dit keer klonk die stem vriendelijk, okey dat was raar. Niemand sprak vriendelijk tegen haar, behalve als ze wat van haar wouden. Ze bleef met haar rug naar hem toestaan, haar ogen weren nog steeds gesloten, haar hoofd iets voorover gebogen. Ze voelde haar hoofd weer bonken en probeerde zich te concentreren toen de snob weer begon te praten. ”En als je wilt ben ik meteen weer weg.” Vervolgde de snob zijn zin. Even wou ze een opmerking maken over waarom hij dan hier was gekomen, maar dat deed ze niet, iets in zijn stem zorgde daarvoor, naast het feit dat ze het gevoel had dat hij nog wat ging zeggen. ”Maar die wond ziet er niet goed uit… Laat het me op zijn minst binden…” Sprak de snob toen. Eigenlijk wou ze zijn hulp afslaan, maar opnieuw ging er een diepe pijnsteek door haar arm heen, ze wist dat ze haar arm niet zelf kon verbinden, dan kwam ze een hand te kort. Ze hield er niet van als ze voor dingen afhankelijk was van andere mensen, maar op dit moment was het misschien de enige oplossing. Als hij de wond zou verbinden, dan zou ze weer gewoon kunnen vechten. Ze wou even zuchten, maar deed niks. Ze bleef staan zoals ze stond. Ze had hem niet dichterbij horen komen, dus hij was nog steeds bij de opening. ”Weet je zeker dat je door zult gaan?” Vroeg de snob toen. Toen hij zijn woorden uitsprak leek er iets in haar te ontvlammen, zij gaf nooit op. Ze hief met een ruk haar hoofd op en opende haar groene ogen.
Even keek ze naar het tentdoek, toen lieten haar handen langzaam de tafel los. Ze draaide zich naar hem om, maar niet snel, omdat ze wist dat anders de hoofdpijn toe zou nemen, en ze was niet zeker of ze dan haar evenwicht zou kunnen bewaren. Haar rode haren danste achter haar aan en hingen toen weer voor een deel op haar rug en voor een deel over haar linkerschouder heen. Haar groene ogen stonden kil, er was niks in te zien van de pijn die ze voelde. Even keek ze naar hem. Ze zou zijn hulp wel moeten aanvaarden, dat was de enige optie. Even leek de kilheid in haar ogen wat af te nemen, ze zuchtte even en liep toen naar de ligbank toe, maar ging erop zitten. Ze gebaarde wat met haar linkerhand, dat hij zijn gang mocht gaan. Ze had nog steeds geen antwoord gegeven op zijn vraag. ”Het is niet dat ik een keuze heb” zei ze toen, zonder in te gaan of ze er wel zeker van was om door te gaan. Ze moest wel door gaan, dat was de enige reden dat ze hier was. De spullen om de wond schoon te maken lagen al op de tafel. Haar lange rode haren hingen over haar linkerschouder heen, zodat die niet in aanraking kwamen met haar rechterschouder. De wond was niet al te diep, maar de klap van het zwaard had de bloeding alleen maar erger gemaakt, en ze had al redelijk veel bloed verloren. Als hij het echt meende, dan moest hij snel wat doen, voordat zij buiten bewust zijn zou raken. Even had ze het gevoel dat de kamer om haar heen draaide, ze zette haar linkerhand op het bed neer om zichzelf overeind te halen en haar groene ogen stonden even afwezig. Het scheelde haar op dat moment niet veel dat ze niet de normaal aantal lagen kleding aanhad, maar bijna in haar onderkleding zat, de hoofdpijn was te sterk om er op dat moment aan te denken. De afwezige blik in haar groene ogen verdween, en de kilheid kwam weer terug. Ze zou dat gevecht uitvechten en winnen ook. Je moest immers niet vergeten dat een gewond dier vele malen gevaarlijker was dan een gezond dier. Niet dat ze als ze gezond was een onschuldig dier was, nee ze was altijd al een wolf geweest, en dat zou ze de mensen laten zien. Deze strijd was nog lang niet over, daar zou zij wel voor zorgen.

No matter how injured she is,
Know that you can’t break her,
She always stand up,
To kill you..

2671 woorden.

Hij had een geheel andere reactie verwacht. Eigenlijk kreeg hij niet zo zeer reactie. Maar ze schreeuwde al niet tegen hem en dat was toch al een stap vooruit. Hij bleef stilletjes staan en keek voor zich uit. Hij keek meer naar dat rode haar. Het kwam hem zo vaag bekend voor. Maar hij kon er geen echte naam of gezicht op plakken. Toch wist hij dat hij nog iemand had gekend met zo’n rode haren. Iemand die hem zeer dierbaar was geweest. Hij wist ook wie, zijn beste vriendin. Maar die was hij lang geleden al verloren. Toen ze zich eindelijk omdraaide, waren al die gedachten meteen weer vergeten. Het bloed droop langzaam van haar arm en maakte een lelijke plek op de grond. Het was misschien niet zo erg en het zou gemakkelijk genezen. Maar het bloed dat ze nu verloor was wel een probleem. Zo kon ze toch niet… haar stem haalde hem meteen weer uit zijn gedachte. Het was niet zo zeer haar stem. Maar de stem van een jonger meisje die de zelfde woorden uitsprak. Maar toen vrouwe Scarlet in beweging kwam spande hij zijn spieren. Ze was bleek en hij had zo het gevoel dat ze elk moment om kon vallen. Maar dat deed ze niet. In plaats daarvan zat ze al een tijdje op de ligbank en de beweging dat ze nu maakte was om hem duidelijk te maken dat hij mocht helpen. Hij lachte niet, zijn gezicht bleef serieus. Maar er viel wel een last van hem af. Hij ademde even rustig in en uit en liep toen even rustig naar de tafel, waar de spullen stonden om haar arm te verzorgen. Hij dompelde een droge doek in het water. Daarna wrong hij het goed uit en kwam wat dichter bij Scarlet staan. Hij nam haar gewonde arm voorzichtig vast en dopte de doek op de wonde. Hij concentreerde zich eigenlijk helemaal niet op vrouwe Scarlet. Ook al had ze nu niet haar normale kleding aan. Nou ze had gewone kleding aan. Maar niet de normale lagen. Hij had het gezien. Maar zijn ogen hadden niet over haar jonge lichaam gegleden; Alleen over haar gewonde arm, haar rode haren en haar donkere ogen. Myron dopte de doek weer even onder. Zodat het weer proper was en zorgde er voorzichtig voor dat de wond proper was. Hij bekeek het eens extra goed. Het was niet diep, en moest niet genaaid worden. Een goed verband en een kruid tegen de pijn en alles zou terug in orde zijn. Maar rust dat kon Vrouwe Scarlet zeker gebruiken. Voorzichtig legde hij een soort van wat op de wonde dat er voor zou zorgen dat het stopte met bloeden. Daarna wikkelde hij het voorzichtig in met verband. ”Er is altijd een keuze…” Zei hij terwijl hij het verband dicht knoopte. Zijn stem klonk vriendelijk. ”Ik zou er wel voor kunnen zorgen dat het gevecht uitgesteld word…. Er zijn zo veel dingen die kunnen gebeuren.” Hij liet haar arm los en legde het natte doekje terug in de pan met water. Hij waste zijn handen even en veegde ze af aan zijn broek. ”Ik kan er voor zorgen dat je meer tijd hebt om te rusten.” Hij draaide zich naar haar om. Hij keek vrouwe Scarlet recht aan. Zijn ogen stonden vriendelijk en hij schonk haar ook een vriendelijk glimlach. Hij boog zijn hoofd even en stapte richting de in en uitgang van de tent. Hij stopte nog even. ”Ik heb er geen probleem mee dat je het toernooi wilt uitvechten.” Hij draaide zijn hoofd half naar haar om, terwijl hij de tent doek al weer omhoog hield met zijn arm. Hij zag uit zijn ooghoeken iemand weg rennen. Maar zijn gouden blik ruste op Scarlet. Zijn ogen stonden vriendelijk, en ook vast beraden. ”Maar als ik zie dat het een risico voor je is! Dan zal ik niet toestaan dat je het veld betreed.” Daarna verliet hij de tent en stapte rustig weg. Hij zou vrouwe Scarlet tegen houden als het echt nodig was. Maar voor nu moest hij maar aan een plan werken. Zodat het toernooi niet door kon gaan wanneer er toch iets mis ging. Maar om een plan te hebben moest hij eerst de regels kennen. De regels hier waren anders dan bij hem. Dus daarvoor had hij jammer genoeg ook iemand nodig die de regels kende. Beter gezegd, iemand die de regels zelf had gemaakt. Die persoon zat in de privé box. Die persoon wilde dat vrouwe Scarlet verloor en het was ook die persoon die wilde dat hij vrouwe Scarlet manieren leerde. Maar zij had manieren genoeg. Dus zijn taak hier was eigenlijk klaar. Hij had alleen zich zelf een andere taak gegeven en dat moest hij eigenlijk nog rapporteren aan Baron Rinaldo. Maar die zou dat snel genoeg te weten komen en die man zou hem ook nog begrijpen. Hij zuchte even. Waarom deed hij dit eigenlijk. Het was duidelijk dat ze niets om hem gaf. Beter zelfs als ze kon dan zou Scarlet hem waarschijnlijk de kop af rukken en toch wou hij zo ver gaan om haar te helpen? Er speelde een glimlach rond zijn mond. Misschien was hij echt wel gek aan het worden of… Hij werd tegen gehouden door de wacht. Hij keek vriendelijk naar hun op. Hij hoefde niets te zeggen. Ze hadden zijn zwaard al gezien en bogen hun hoofd en gaven teken dat hij wel door mocht lopen. Wat was het soms toch handig dat ze je kenden. Alleen zag hij er tegen op om de baron te spreken. Hoe moest hij de regels van dit toernooi uit hem krijgen, zonder dat het verdacht leek? Hij dacht even na, er waren inderdaad zo veel dingen die konden gebeuren. Maar hij had niet veel meer tijd. Dus hij zou nog moeten opschieten ook. Hij zuchte even, terwijl hij de trap op liep. Niet alleen dat maar Scarlet zou zich ook niet zomaar laten tegen houden.
Hij zag hoe de hogere rangen, gemakkelijk zaten in hun speciale zetels. Ze hadden mooie hapjes en ook nog eens een goede sterke drank bij hun; de meeste van hun waren al staal bezopen. Maar de baron leek alleen maar water gedronken te hebben. Hij kon de man zien zitten in zijn zetel. De ogen van de baron stonden op niets gericht. Alsof de man iets anders zag dan dat hij kon zien. Misschien was de man wel in zijn eigen wereld ondergedompeld. Normaal gesproken zou hij de man met rust gelaten hebben. Maar deze keer had hij geen keuze. Hij hoestte eens formeel en de baron keek op. Er speelde een lichte glimlach op het gezicht van de man als begroeting. Maar Myron kon maar al te goed zien dat het een valse glimlach was. Alleen maar voor de show. Hij boog zijn hoofd even en zijn blik gleed even naar het veld. Waar mensen heen en weer aan het lopen waren om de grond in orde te krijgen. Het bloed van het vorige spel verstoppend onder een laag nieuw zand. Maar zijn blik gleed al snel weer naar de baron. ”wat kan ik voor u betekenen heer Myron?” Zei de man formeel. Opeens ging er een lichte in zijn hoofd branden. De perfecte oplossing. Hij zuchte even licht. ”Ik wilde u graag vragen over de regels van dit toernooi.” De man keek verbaasd en Myron vervolgde zijn woorden. ”Wel niet zo meer over alle regels. Maar over de regels dat betrekkingen hebben tot het uitstellen van een wedstrijd.” Hij zag het wantrouwen wel in de ogen van de man. Misschien zat er zelfs een beetje haat in. Maar Myron glimlachte vrolijk. ”Waarom zou u daar interesse voor hebben?” vroeg de man. De stem klonk vriendelijk. Maar er was die ondertoon dat… Myron knikte naar de zitplaatsen die verwoest waren. ]b]”het kan zijn dat degene die zich zelf de WE Noemt nog altijd in de buurt is.”[/b] Zei hij rustig. Zijn woorden goed wegend. Het leek het normaalste ding in de wereld wat hij nu deed. ”Dus het is ook mogelijk dat diegene nog altijd iets van plan is. We kunnen niet uitsluiten dat het hier gaat om het saboteren van het toernooi… Hij stopte even en keek naar de plekken waar er een boodschap was van de WE Hij had het zelf gedaan en nu dat hij er een beter zicht op had. Moest hij toegeven hoe goed het was gedaan. ”Als ik weet wat de regels of ook wel de argumenten om een gevecht uit te stellen zijn. Kan ik zelf gaan controleren of alles in orde is. de baron keek even bedenkelijk. Maar al gouw leek de man hem toch weer te vertrouwen en knikte. Hij zag hoe de man na dacht. Als hij nou maar iets kon vinden om alles weer op rolletjes te laten gaan. De baron mocht niet te veel tijd in beslag nemen. Tijd was nu niet in zijn voordeel. Toch zou hij er misschien ook wel goed gebruik van kunnen maken. De baron zuchte even en begon dan ook maar te vertellen. ”Dat ik daar niet aan gedacht heb.” De man zwaaide even met zijn hand en begon daarna echt te vertellen wat er allemaal kon gebeuren en waardoor ze een gevecht konden of zouden uitstellen. ”Als eerste natuurlijk wanneer het een stormachtige dag is.” Daar had hij niets aan. Hij kon veel. Maar het weer kon hij niet veranderen. Dat liet hij over aan de goden. Ook al was het wel een tof idee om het weer te proberen te veranderen. Misschien was dat een uitdaging voor later. Als hij meer tijd had. ”Natuurlijk als het stadium onveilig is…” ”Is het dat dan nu niet?” het kwam er gewoon uit en de baron knikte. ”Ja Misschien wel. Maar de WE heeft nog geen gewonden gemaakt dus ik veronderstel dat die persoon het ook niet zo ver zal drijven.” Myron knikte even. Hij kon de baron er van overtuigen dat, dat misschien wel het gehele idee van de WE was. Maar die discussie zou tot niets leiden. Het zou trouwens ook veel te veel tijd vergen en hij zelf wist maar al te goed dat, dat inderdaad niet zou gaan gebeuren. ”Als het veld om de één of andere reden onveilig is dan moeten we het gevecht natuurlijk ook aflassen en anders is het aan de kandidaten. Of wanneer er een dringende zaak is natuurlijk… iets in politieke aard. Maar verder is er niet zo veel dat het gevecht kan tegen houden.” Myron knikte boog en liep toen terug weg. Wat nu. Hij kon geen mensen in gevaar brengen. Hij kon Het veld onveilig maken. Dat was misschien wel de beste optie. Maar veel tijd had hij al niet en wat moest hij doen? Trouwens zou hij Scarlet dan ook niet in gevaar brengen? Hij had zo het gevoel dat de baron het gevecht niet zomaar zou stop zetten. Dan had je dat politieke. Kon hij iets verzinnen? Snel genoeg en goed genoeg? Kon hij ook maar iets doen om te helpen. Hij ging even zitten op de trap en dacht na. Welke mogelijkheden had hij? Er waren er zo veel en zo weinig tegelijke tijd. Verder had hij nog altijd het probleem van de tijd die met de seconde erger werd. Misschien moest hij Scarlet laten vechten? Neen niet als ze echt nog niet in orde was. Dat zou nooit… Opeens schoot hij recht en vloog letterlijk de trap af. Hij rende naar De kamers dat onder de tribunes lagen. Dat was het, dat hij daar niet eerder aan had gedacht. Hij zag de potten vol olie staan. Olie die ze gebruikten voor special effecten. Om een gevecht spannender te maken en dat was ook zijn oplossing. Als de grond in brand stond, dan kon het gevecht niet doorgaan. Het zou tijd rekken. Hij ging meteen aan het werk. Zorgde er voor dat de olie over het veld liep… Brand!
[2000]
"The problem is...
If you don't risk anything...
You risk even more!"

De vogels vloten buiten zachtjes, zelfs hier binnen kon ze het gefluit horen. Het was nogal moeilijk om het ritme van het gefluit te onderscheiden van de hoofdpijn die ze had, maar het was te doen. Ze concentreerde zich op het gefluit, alleen maar om te vergeten dat ze last had van hoofdpijn, en van de pijn die met steken door haar lichaam heen ging, de steken die elke cel op zijn scherp zette, en die haar diepe pijn liet lijden, maar haar ogen lieten niks zien. Mensen misbruikte de zwakte van anderen, waardoor ze niet meer haar zwaktes liet zien. Als ze moest, zou ze zich dood vechten, zonder ooit maar één emotie of zwakte te laten zien. Voor even sloot ze haar ogen, het leek toch wel of de snob bevroren was door haar reactie, aangezien hij niet in actie kwam en daar bleef staan. De snob was stil en keek voor zich uit, alsof de snob ergens aan moest denken. Niet dat het haar zoveel uitmaakte. Ze hield haar ogen even gesloten, proberend om de pijn uit te bannen en te denken aan leuke dingen. Pas toen kwam er een bittere gedachte in haar op. Haar groene ogen bleven gesloten. De meeste dingen die zij leuk vond, waren dingen die andere mensen niet begrepen. Ze vond het leuk om streken uit te halen en mensen in het harnas te jagen, maar dat was meer omdat ze wou weten wat andere mensen haar te bieden hadden. Om ze tot het uiterste te jagen, en hopelijk dat ze dan een uitdaging voor haar zouden vormen. Maar meestal hadden ze haar niet veel meer te bieden dan als ze niet in het harnas waren gejaagd. Dat had ze wel meegemaakt met de baron. In het begin had ze de baron en zijn docenten niet in het harnas gejaagd, maar toen het duidelijk was dat het geen uitdaging meer voor haar vormde, was ze begon hun in het harnas te jagen. Eigenlijk was ze tot de conclusie gekomen dat als ze in het harnas gejaagd waren, dat ze nog slapper waren dan als ze normaal deden. Misschien was dat wel de reden dat ze al lang haar aandacht had verlegd naar het verslaan van andere ridders. Ze hield van het gevoel wanneer haar zwaard verzet had, wanneer er bloed vloeide van de tegenstander. Het was hetzelfde als ze hield van dagen lang in het zadel door brengen, zichzelf tot het uiterste drijven, alleen maar, omdat dat de enige manier was om iets aan haar rusteloosheid te doen. Ze hield ervan om in volle galop door the burned forest heen te rijden, the burned forest deed haar denken aan vroeger, de trieste aanblik van het verbrande stuk gaf haar toch meer het gevoel van thuis dan haar huis in het dorp. Het huis in het dorp was van haar, maar het was niet haar thuis. Ze was dan aan een plek gebonden, maar eigenlijk was ze al een zwervende ridder geworden, ze wist dat het niet lang zou duren voordat ze uit dit dorp zou vertrekken. Ze had de afgelopen paar jaar al in verschillende dorpen in dit leen gewoond. De enige reden dat ze nog niet naar het volgende leen was vertrokken, was dat de baron haar niet de kans gaf. Ze had al zo vaak gewoon haar spullen op willen pakken en het huis willen verlaten, maar altijd als ze op zo’n moment was, dan kwam er meestal een brief met de baron met een opdracht die ze moest uitvoeren. Ze verdacht nog steeds haar buren ervan dat die alles wat ze deed aan de baron vertelde, niet dat haar dat zou verbazen. Want dat zou een van de weinige manieren zijn om haar in te gaten te houden, en om te weten wanneer zij eigenlijk van plan was om te vertrekken. Maar altijd als ze op zo’n moment zo’n brief kreeg, dan deed ze altijd precies niet wat hij van haar vroeg. Wat er dan weer tot leidde dat de baron woedend werd, maar dat was dan niet meer dan zijn eigen loon.
Ze opende haar ogen weer toen ze voetstappen horen, de snob was in beweging gekomen, duidelijk ontdooit van zijn bevroren toestand. Haar groene ogen volgde elke beweging die hij maakte, ze had geen zin dat hij het nog erger zou gaan maken. Ze zag hoe hij een doek in het water dompelde en uit wrong. Nu hij met zijn rug naar haar toe stond, had ze de tijd om zijn rug te bestuderen, het was duidelijk dat hij veel had getraind, anders had hij nooit zulke spieren gehad, toch vond ze zijn witte haar interessanter, het leek zo onschuldig, hij leek onschuldig met dat witte haar, maar ze wist dat zulke dingen maar schijn waren. Toch, het witte haar deed haar herinneren aan haar beste vriend van vroeger, die had ook wit haar gehad. Haar groene ogen stonden even afwezig, maar zelfs in die afwezigheid bleef de kilheid van haar ogen afstralen. Bewegingen trokken haar uit haar gedachten sleur weg. De snob kwam dichterbij en pakte haar gewonde arm voorzichtig vast. Ze voelde direct diepe pijnscheuten door haar arm heen gaan, maar ze negeerde die, het was net alsof ze de knop omzette, de knop om iets te kunnen voelen. De pijn ebde weg en verdween, haar groene ogen bleven gericht op het zwarte tentdoek. Ze voelde iets kouds tegen haar arm aan, de snob had waarschijnlijk de doek tegen de wond aangedrukt. Steeds opnieuw voelde ze de kou weggaan en dan weer terug gaan, waaruit ze kon leiden dat hij steeds de doek waste en dan weer tegen de wond aandrukte. Nu hij zo bezig was met de wond, viel het haar op dat hij voorzichtig was, als iemand anders dat had gedaan, dan waren die veel ruwer geweest, laat staan dat ze haar geholpen hadden. Normaal vond ze het niet prettig als mensen haar huid aanraakte, maar zijn aanraking had iets geruststellends, iets vertrouwds. De kou ging weg en kwam niet meer terug, toch keek ze niet naar hem. Hij zou vast wel weten wat hij aan het doen was, en anders, erger dan hoe het nu was, kon het toch niet worden. Ze voelde hoe hij iets tegen de wond aanlegde, een kruidige geur kroop haar neus in. Het rook bitter, en even voelde ze iets bijterigs, maar ze besteedde er geen aandacht aan, zoals gewoonlijk. Ze voelde zacht de druk op haar arm toenemen, blijkbaar was hij bezig een verband erom heen aan te leggen. Ze voelde hoe zijn vingers een litteken indrukte dat er vlak bij zat. Ze had de neiging om haar arm weg te trekken, maar deed dat toch niet. Hij had het waarschijnlijk niet eens doorgehad. Het maakte haar niet eens uit of het wel of niet een litteken zou worden. Ze had er al meer dan genoeg, dus eentje minder of meer maakte ook niet meer uit. Vlak op de plek waar de nieuwe wond zat, daarom heen zaten meerdere littekens.
”Er is altijd een keuze…” Zijn stem trok haar weg uit de sleur van de littekens. Toch bleef ze naar het tentdoek kijken en niet naar hem. Ze had tijdens het hele proces geen spier vertrokken of bewogen. Haar ogen hadden de hele tijd kil gestaan. De stem van de snob had vriendelijk geklonken, maar toch. Soms zeiden mensen dingen over situaties waar ze niks van snapten. Misschien dat de snob er zo over na, maarja, als hij dat wou doen, dan moest hij dat maar doen. ”Ik zou er wel voor kunnen zorgen dat het gevecht uitgesteld word…. Er zijn zo veel dingen die kunnen gebeuren.” Hoorde ze hem toen zeggen. Direct keek ze naar hem, ze was geen lafaard. Als er door haar verwonding het toernooi uitgesteld zou moeten worden, dan zou iedereen haar als een zwak iemand beschouwen, omdat ze niet eens wou vechten met een verwonding. Ze was geen lafaard. Naast het feit dat de baron misschien alsnog zou besluiten om haar te laten vechten, alleen dan had ze tegen zich dat de ridder waar tegen ze moest vechten, perfect wist waarnaar hij uit moest halen. Ze voelde hoe hij haar arm los liet en het doekje terug legde in de pan met water. De snob waste zij handen en veegde ze af aan zijn broek, ook lekker hygiënisch. . ”Ik kan er voor zorgen dat je meer tijd hebt om te rusten.” Zei de snob toen. Wanneer zou het toch eens tot hem doordringen dat ze zijn hulp niet nodig had, ze wou geen help van anderen, dan leek ze zo weerloos. Ze zag hoe hij haar recht aankeek, zijn ogen stonden vriendelijk en hij glimlachte ook vriendelijk, maar zij bleef hem kil aankijken. Als ze niet zoveel bloed had verloren en ze zich niet zo duizelig voelde, dan had ze zeker weten hem wat aangedaan.
Hij boog zijn hoofd even en ze zag hoe hij in de richting van de uitgang van de tent stapte. Toen stopte hij nog even. Ze zei geen woord tegen hem en kwam langzaam overeind. De wereld leek even te tollen, maar ze bleef rechtop staan, zonder aan haar was te zien dat ze duizelig was. ”Ik heb er geen probleem mee dat je het toernooi wilt uitvechten.” Die woorden zorgde ervoor dat de woede weer in haar opborrelde, maar ze liet er niks van zien. Hij was haar vader niet, niemand had het recht zo tegen haar te praten. Alsof ze zijn toestemming nodig had om verder te vechten. Hij hield het tentendoek al weer open. Ze stond net zo dat ze niet zichtbaar was, en dat was maar goed ook, want het was wel over duidelijk dat mensen wouden weten wie er zich onder het zwarte harnas bevond. Hij draaide zijn hoofd even naar haar om en ze zag de blik in zijn goudkleurige ogen wel, vriendelijk maar toch ook vastberaden. ”Maar als ik zie dat het een risico voor je is! Dan zal ik niet toestaan dat je het veld betreed.” Zei de snob vlak voordat hij de tent verliet. Ze gromde even zachtjes, hij gedroeg zich als een vader, het laatste waar ze behoefte aan had op dit moment was iemand die haar de wetten voor ging schrijven. Het zorgde er alleen maar voor dat ze nog koppiger werd, ze was nu zeker van plan om dat veld op te gaan. Niet dat ze zoveel tijd meer had om zich om te kleden. Voor even liet ze haar concentratie varen. Ze voelde de doffe pijn wee rop komen zetten, maar het was niet zo erg meer als voordat de snob het had behandeld. Blijkbaar was de snob toch nog ergens goed voor. Ze keek naar het zwarte harnas voor zich, ze wist dat ze niet zo veel tijd meer had, misschien net genoeg om in hoog tempo het harnas aan te trekken en naar Bloodhunter toe te lopen en dan net op tijd in de arena te verschijnen. Ze liep verder naar het harnas toe, maar bedacht zich toen iets. Ze liep nog snel naar een van de andere kisten toe en trok daar schone kleding uit. Snel trok ze dat aan, en toen liep ze weer op het zwarte harnas toe. Haar arm was wel wat stijf geworden, maar ze dwong haar spieren gewoon. Ze wist dat de wond niks schadelijks aan haar spieren toe kon brengen. Ze pakte de mailenkolder op en trok die aan. Ze trok hem goed, zodat hij de plekken beschermde waarvoor hij was gemaakt. Ze trok de been stukken aan en maakte de riempjes goed vast. Opeens hoorde ze allemaal geschreeuw. Ze ging weer recht staan en luisterde naar de dingen die geroepen werden. Brand, dat was het enige woord dat ze duidelijk kon verstaan. Ze fronste haar wenkbrauwen even. Ze dacht even terug aan de woorden van de snob, en toen besefte ze wat er was gebeurt. Ze gromde even diep, hij had tijd gerekt, blijkbaar door iets in de brand te steken. ”Brand, de arena staat in brand!” hoorde ze iemand roepen die vlak langs de zwarte tent heen rende. Ze zuchtte even. Ze zou het niet toegeven, maar hij had haar er erg mee geholpen door meer tijd te rekken. De duizeligheid was weer verdwenen en ze voelde de pijn nauwelijks meer. Maar toch, ze hield er niet van als mensen haar op die manier hielpen. Ze pakte de volgende onderdelen en trok die aan. Het duurde niet lang voordat alleen de helm nog op de tafel stond. Ze hoorde dat het geschreeuw minder werd, blijkbaar was de brand al gedoofd, ze had nog steeds niet de klaroenstoot gehoord, die werd geblazen voorafgaand van een duel. Ze keek weer naar de helm. Ze was er klaar voor, er was niemand die haar tegen zou houden. Niemand die haar plan meer zou verpesten. Ze pakte de helm op en keek naar de duisternis. Ze zette de helm op en draaide zich om. Ze hadden de wolf op zijn staart getrapt, en nu kregen ze er de duivel voor terug.

No matter what you do
You can’t break her,
You can’t tame her,
She rides alone..

2202 woorden.

Hij gromde binnensmonds terwijl hij hielp om de vlammen te doven. Het was eigenlijk best ironisch aangezien hij er voor gezorgd had dat het veld brandde. Het zou nog wel even duren voor het zand er ook weer proper bij zou liggen. Toch zo veel verschil zou het waarschijnlijk ook weer niet maken. Hij veegde even het zweet van zijn hoofd terwijl hij keek naar de baron. De man zijn gezicht stond op onweer. Hij zuchte en verliet het veld langzaam. Het vuur was gedoofd. Misschien was het een idee weer te gaan praten met de baron. Misschien zou hij nu wel geloven dat WE wel gevaarlijk kon zijn. Trouwens zolang de baron het teken niet kon geven. Zo het gevecht ook niet beginnen en dat, dat was zelfs nog beter om tijd de rekken. Alleen de baron, hoe moest hij die man aanpakken? Er begon lichtjes een lichtje te branden. Een glimlach vormde zich op zijn gezicht. Gewoon zoals hij iedereen aanpakte. Het was niet moeilijk en het was niet hard. Ook de baron was maar een man. Een man die snel zou kunnen breken. Voor al niet bij deze baron en hij kon ook niet zeggen dat het de eerste zou worden. Straks zou het nog een gewoonte worden om baronnen te breken. Niet dat hij dat dan zo erg zou vinden. Neen hij beleefde er eigenlijk wel plezier aan. Trouwens baron Rinaldo zou waarschijnlijk ook niet klagen. Hij had die streken waarschijnlijk van zijn oude leermeester mee gekregen. Niet allemaal veel had hij al mee van zijn kindertijd. Zijn vader en moeder. Maar natuurlijk het meeste van samen met zijn vriendin kattenkwaad uit te halen. Samen waren ze één geweest en apart waren ze gebroken. Maar voor zo ver hij zich kon herinneren waren ze bijna altijd samen geweest. Dag en soms zelfs ’s nachts. De mensen hadden er geen probleem mee en ze hadden een eigen naam in het dorp gehad. De naam die hij had gekregen gebruikte hij nu ook nog altijd voor zijn streken hier. Het was een geschenk van zijn verleden. Één die hij heel zijn leven lang mee zou dragen. Één die hij mee zou dragen met trots. Één waarvan het zijn geheim was en van de mensen die hem de naam hadden gegeven. Natuurlijk waren de meesten al lang verloren gegaan in tijd. Tot as veranderd die nacht van de brand. Er waren tenminste nog sommigen die hem kende. BV: die vrouw van de appels. Die wist waarschijnlijk ook als enigste dat hij de WE was. Maar voor zo ver hij wist had ze hem ook nog niet verraden. Hij gromde nog eens. Die herinneringen. Hij had er zo lang tegen gevochten. Maar nu kon hij ze ook wel los laten. Hij had er geen angst meer voor. Hij had ook niet echt meer woede voor ze. Neen hij had er mee leren leven. Hij was er zelfs dankbaar voor. Hij was dankbaar dat de meesten snel en waren gestorven. De ridders in de eer van een gevecht. Sommigen verloren in de brand. Maar snel genoeg gestorven om de pijn van de vlammen te ontsnappen. Anderen waren snel gestorven door een steek van een zwaard. Of hadden het bewustzijn snel verloren. Dus hadden ze niet geweten wat er gebeurde. Hij had het overleefd en hij kende de pijn van de vlammen, hij kende de pijn van het zwaard. Hij kende het gevoel, het gevoel van machteloosheid. Het gevoel dat je iemand aan het verliezen was. De leegte in het hart. De zwarte duisternis die in je opkwam? Je meesleurend naar de andere kant. Toch bleef je hier op deze wereld. De wraak die in je opkwam. De woede, maar alles van dat had geen nut. Want nog steeds kon je er niets aan veranderen. Hij had alles los gelaten. Hij had zijn pad gevonden in de duisternis. Had zijn eigen licht gemaakt en was ontsnapt. Natuurlijk keek hij af en toe terug naar de duisternis. Hij kon er veel uit leren. Maar hij zou er niet naar terug keren. Hoe goed de duisternis ook had gevoeld. Hij zou in het licht blijven. In het licht waar zijn goeden ogen blonken en waar zijn witte haar zelf straalde. Dat licht waarin zijn kracht duidelijk was. Het vuur dat in hem brandde zo fel dat sommigen hun ogen er voor sloten. Ja dat zou hij niet los laten. Hij kreeg weer even een glimlach op zijn gezicht/ Al dat kwam door de woorden van een jager dat de mensen dan nog de naam Schaduw hadden gegeven. De mensen wisten ook niets. Ja zeker die naam paste bij hem. Maar waarschijnlijk wist de man zelf niet hoe fel zijn licht soms kon zijn. Hij schudde zijn hoofd even en nam diep adem. Hij was bijna weer bij de trap. Hij hield er niet van om aan iemand kop te moeten zagen. Zeker niet wanneer hij zelf wist dat hij er niets mee zou gaan bereiken. Toch hij zou wat tijd verdienen. Maar was dat het waard? Voor vrouwe Scarlet? Ze haatte hem en dat wist hij ook wel… Ze had dat recht ook wel. Waarom deed hij dit dan? Hij zuchte hij kon er niets aan doen. Maar hij bleef denken dat hij dit voor haar moest doen. ‘Ook al is het op het laatste alleen nog maar om je te pesten!” Had hij dat echt gezegd? Ja en hij meende het nog ook. Maar haar wilde hij niet pesten. Neen hij wilde haar helpen. Nu wou hij eerder de rest pesten en het kon hem niet veel schelen wat ze er dan nog van zouden denken. Niet dat het fout zou zijn, de mensen hier zouden er waarschijnlijk wel van leren en dat was goed. Tenminste dat zou goed zijn als de mensen dan ook daadwerkelijk zouden veranderen. Maar die kans was klein en hij zou zijn tijd daar dus ook niet aan gaan verspillen. Hij had wel andere beter dingen te doen.
Deze keer lieten de wachters hem zonder aarzelen door. Ze lachten hem zelf toe. Alsof ze hem moed wilde geven. Hij schonk er echter niet veel aandacht aan. Weer klom hij de trap op. Net op het moment dat hij boven kwam, liep er een jongen nerveus weg. Nu hij er op lette er was helemaal niemand behalve hij en de baron die hier nu stonden. Hij zuchte nog eens zachtjes en ging naast de baron staan. De man keek hem vanuit zijn ooghoeken een beetje boos aan. Myron schrok er niet van terug. Maar hij vroeg zich wel af welke reden de man daar voor had. Misschien was de man boos omdat hij gelijk had gehad met dat de WE gevaarlijk uit de hoek kon komen… Misschien omdat hij gelijk had gehad dat de baron mensen de omgeving in het oog moesten houden. Maar dat had de baron allemaal niet gedaan en daar had hij gelijk in gehad. Natuurlijk kon hij het weten. Hij was de WE en als hij dan zelf niet wist wat hij allemaal wel en niet zou kunnen en willen uithalen. Dan kende hij zich zelf wel niet goed! Maar hij kende zich zelf en hij kende WE. Twee karakters in één en hij kon er ook heel goed mee omgaan. Maar waarom de baron zo boos keek zou snel genoeg duidelijk worden. Hij had zo een gevoel dat de baron niet lang meer zou blijven zwijgen. Neen de man zou waarschijnlijk uitbarsten. Zijn blik gleed naar het veld. Het zag er nog redelijk zwart uit en je kon nog altijd de scherpe vuur lucht ruiken. Toch waren er veel mensen bezig het veld terug in orde te maken en het ging sneller dan dat hij gedacht had. Mensen die vers zand aan het strooien waren deden het snel. Ook goed nu hij wat beter keek. Het was een wonderbaarlijk gezicht nu hij het weer eens van een andere kant bekeek. Hij kon ook niet klagen over al de moeite dat hij had moeten doen om het veld in de fik te zetten. Neen het was niet moeilijk geweest en het was snel gegaan. Dus hij had niet te klagen. Had hij er nu lang over gedaan dan had hij kunnen piekeren over hoe simpel ze het aan het oplossen waren. De brand doven had wel een tijdje geduurd. Voor al omdat ze er geen water voor hadden kunnen gebruiken. Anders waren er waarschijnlijk gewonden van gekomen. Gooi nooit water op vuur dat door olie is aangestoken. Die je dan dat kaatst het vuur jou richting uit en maak je het alleen maar erger. Hij had dat geleerd in zijn opleiding. Daar hadden ze vuren leren doven met andere en veel veiligere technieken dan water. Toch als je die andere technieken niet had of kende. Moest je wel water hebben. Anders maakte je heelaas niet veel kans. Hij hoorde hoe de baron diep adem nam en langzaam begon te spreken. Zijn woorden irriteerden hem lichtjes. ”Het ziet er naar uit dat u gelijk had heer Myron.” Hij gaf geen antwoord. Welk antwoord moest hij geven? Ja dan had dat was de waarheid. Maar dat woord zou hij niet uitspreken. Nee Dan zou de baron weer beginnen te zagen. Dus bleef hij zwijgen en de baron had daar duidelijk geen probleem mee want de man sprak gewoon rustig verder zonder dat er iets hem stoorde. ”Ik heb er even over na gedacht om het gevecht uit te stellen. Om meer bewaking op te stellen en een beter zicht te hebben op het stadium.” vervolgde de baron zijn woorden. Maar Myron had zo een voorgevoel dat de woorden negatief uit zouden draaiden. ”Maar na het nieuws dat ik heb gekregen, heb ik toch besloten het gevecht door te laten gaan.” Nieuws? Welk nieuws kon de baron gekregen hebben? Hij had extra gecontroleerd of hij niet gezien was! Neen de man kon niet weten dat hij de WE was. Trouwens als de baron dat had geweten, dan had de man het anders aangepakt. Neen dat was geen optie. Myron keek de man even aan. De man keek hem recht aan. Hij kon de woede zien in zijn ogen. Maar zijn ogen vertoonden geen emotie. Zijn goeden ogen reflecteerden alleen het gezicht van de baron. De man draaide daardoor al snel zijn blik weg. Neen de man was boos… Maar was die woede op hem gericht? Wat voor nieuws kon de man nog gekregen hebben? Het was zeker slecht nieuws. Misschien had iemand hem verteld dat ze dachten de WE gevangen te hebben en was de baron nu boos omdat die hier niet wilde zitten maar die gast in de pan hakken. Maar dat wilde hij ook niet geloven. Neen dat zou de baron ook anders aanpakken en als de man dat wilde doen. Dan zou hij het gevecht juist uitstellen. Had de baron vernomen dat vrouwe Scarlet gewond was? Dat kon maar dan had de man geen reden om boos te zijn. Neen dan zou de man er gelukkig uit zien. Ja dan zou er hoop in die donkere ogen zitten. Hoop dat vrouwe Scarlet zou verliezen. Wat niet zou gaan gebeuren. Daar was hij al zeker van. Die andere ridder maakte geen schijn van kans. Hij wachte nog altijd op een antwoord. Maar het leek er op dat hij de vraag uit de mond van de baron zou moeten halen. Hij boog zijn hoofd even lichtjes. Vol respect, wat de man niet verdiende. ”Mag ik vragen wat voor nieuws heer?” Vroeg hij met respect in zijn stem. Hij hoefde geen moeite te doen om zijn beetje woede te verbergen. Dat kon hij gemakkelijk los laten en nu was het een tijd voor dat. Hij liet niet los, hij wilde het alleen weten. De baron keek hem terug aan. [ i]”Natuurlijk, het is nieuws dat u aangaat.”[/i] Hij wachte rustig af. Nieuws dat hem aanging. Welk nieuws ging… ”Ik heb gehoord dat u samen spant met vrouwe Scarlet!”
Myron bleef even stil… daarna begon hij te lachen. Hij zag hoe de ogen van de baron groter werden. Er brandde een vuur in zijn lichaam. Niemand had het recht om hem te verdenken! Zelfs niet deze man! De man zou daarvoor boeten, en hard ook. Maar nu dat ze toch bezig waren. Kon hij ook lekker wat tijd trekken voor vrouwe Scarlet. Zolang de baron met hem aan het spreken was kon hij de hoorn ook niet laten gaan. De man zou het gevecht niet laten beginnen terwijl ze aan het spreken waren. Myron wist meteen al wie de man dat verteld had. Die gast die daarnet zenuwachtig weg was gelopen. Waarschijnlijk was dat ook de persoon geweest die weg gelopen was toen hij uit de tent van Scarlet was gekomen. ”En u gelooft dat heer?” Vroeg hij serieus! De man stond verbaast op. ”Ontkent u dat u in de tent was van vrouwe Scarlet?” Myron schudde langzaam zijn hoofd. ”neen heer dat doe ik niet!” Sprak hij rustig. Hij zag hoe de man zich klaar maakte om hem daarop aan te spreken. ”Maar wat is dat voor bewijs dat ik samen span met vrouwe Scarlet?” Vroeg hij voor de man iets kon zeggen. Hij zag hoe de baron even twijfelde. Dus ging hij snel verder. ”Is het niet normaal dat ik bij Vrouwe Scarlet kom? U bent diegene die mij de opdracht heeft gegeven om in haar buurt te blijven.” Hij zag hoe de man daar over na dacht. De man leek een stek terug te willen geven. Met wat de man zei zorgde er alleen voor dat die dieper in een gat werd gestopt. ”Ik had u de opdracht gegeven haar te temmen!” De man schreeuwde zo wat! Maar Myron bleef rustig en lachte weer. ”Dat is inderdaad correct. Maar daar heb ik nooit mee ingestemd. Ik heb er mee ingestemd om u probleem op te lossen en u probleem is niet vrouwe Scarlet.” De baron deed geschrokken een paar stappen achteruit. Wetend dat Myron de waarheid sprak. Het was waar! Hij had dus ook niet gefaald. Hij lachte even naar de baron. ”En ik ben nog altijd bezig met dat probleem op te lossen.” De man rechte zich weer en kwam weer wat dichter. ”Wel wat is het probleem dan?” Hier was het dan. Hier kwam de fatale steek. ”U” De baron hief zijn arm en sloeg hem in het gezicht. Myron deed niets en bleef rustig staan. Hij voelde de hand van de baron op zijn kaak. Maar hij draaide zijn hoofd rustig terug naar de man en keek die recht aan. De man leek meteen door te hebben dat hij niets had gedaan. Terwijl hij de man makkelijk had kunnen tegen houden. Maar dan zat hij nu in al in de hadden van bewakers. Neen hij zou de baron niet aanraken. ”Hoe durft u! Wie geeft u het recht om mij zo…” Myron lachte weer. De baron was zo woedend dat die niet eens de juiste woorden kon vinden. Maar de baron kon nu niet meer ontsnappen. Eerst hem beschuldigen en daarna ook nog een slag geven. ”U en de mensen hier dat is het probleem. Het is niet Vrouwe Scarlet die moet veranderen; maar jullie! Jullie zouden moeten leren om dingen anders te bekijken.” Hij voelde zijn kaak branden. De man had ferm wat kracht gezet. Hij wist dat het er rood uit zo zien. Maar hij deed niets en bleef staan. ”Zwijg!” De man greep hem in de kraag en trok hem dreigend omhoog; Maar hij gaf geen kik. Neen Hij zou het anders aanpakken. ”Zwijg!” Siste de baron en duwde hem achteruit. Myron had er geen moeite mee om rustig terug recht te staan en zijn kraag terug goed te zetten. Er kwam net een man bij die geïnteresseerd toe keek. Nu was zijn kans. ”Het lijkt me een eer om tegen u te vechten in de arena!” En hij boog even. De baron zijn ogen werden groter. “U heer gaat vechten in de arena. Wat geweldig; Een perfect idee om het toernooi mee te eindigen. Ik zal het regelen zodat jullie gevecht begint na het gevecht van vrouwe Scarlet.” Daarmee was de man die er net bij was gekomen terug weg. De baron wilde hem nog tegen houden. Maar Myron zijn ogen hielden hem tegen. Hij boog voor de man en lachte. Daarna liep hij de trappen af. Neen de man kon niet meer ontsnappen. Hij zou de man zijn eer krenken in een gevecht. Een gevecht dat de man zou verliezen. Myron zou er geen problemen mee krijgen. Want dit was wel een wettelijk gevecht en het beste was. Iedereen zou denken dat de baron hem had uitgedaagd. Het was niet echt een leugen. Hij had het niet gedaan.
[2800]
”The problem is…
If you don’t risk anything…
You risk even more!

De geur van de brand was langzaam verdwenen, blijkbaar hadden ze de brand onder controle gekregen, en hadden ze het voor elkaar gekregen om het zand weer berijdbaar te maken. Even keek ze naar de hengst en liep op hem af. Snel maakte ze de riemen weer vast en trok ze de ijzeren platen onder zijn overslag goed, zodat hij goed beschermd zou zijn. De hengst keek haar even bemoedigend aan. Haar arm trilde even lichtjes toen ze zich in het zadel hief. Even leek de wereld te draaien, maar toen werd alles weer stabiel. Ze gaf de hengst de sporen. Bloodhunter galoppeerde langs de tenten heen, de mensen keken haar na. Iedereen wist waar ze naar op weg was, maar hoe het af zou lopen? Zelf wist ze het ook niet, ze zou niet vals spelen, dat deed ze nooit. Maar ze zou niet verliezen, ze kon niet verliezen. Uit de arena klonken geluiden, geluiden voor een zenuwachtige strijd. Iedereen wist dat dit het gevecht was waar het om zou spannen, en dat wist zij ook. Ze wist hoeveel mensen wouden dat ze verloor, ze wist dat mensen valstrikken uithaalde om haar te laten verliezen, maar ze negeerde ze altijd en ging dan verder met wat ze bezig was, het verslaan van de ander. Ze keek even naar Bloodhunter, de hengst draaide even zijn hoofd een stukje op en knikte. Ze knikte terug. Ze wist het. Ze wist dat ze op hem kon vertrouwen en hij op haar. Ze zouden niet falen. Falen was geen optie. De hengst hief zijn hoofd weer hoog in de lucht, ze kon het zien in zijn zwarte ogen, zijn bloeddorst. De vorige keer had de hengst zich ingehouden, maar dit keer niet meer, dit keer zou de hengst zijn bloeddorst los laten, niets zou hem tegenhouden. En zij was al helemaal niet dat te gaan doen. Ze wist dat de hengst het dit keer anders aan zou pakken, je moest nooit voorspelbaar worden, dan konden mensen je routines doorzien en weten wat je zwakke plek was. Ze voerde nooit vlak achter elkaar twee keer dezelfde move uit, je moest onvoorspelbaar blijven, want dan, dan had de tegenstander geen weet van je zwakke plekken. De pijnscheuten in haar arm verdwenen, adrenaline en instinct namen het van haar over. De vorige keer had ze alleen maar een show weggegeven, dit keer, zou ze de wolf vrijlaten. Ze zou natuurlijk niet te veel laten zien van wat ze eigenlijk kon, want dat zou het nog gevaarlijk kunnen maken ook, dat zou de andere ridder zijn leven kunnen kosten, en op dit moment wou ze nog niet zo ver gaan. Zolang het niet nodig was, zou ze dat niet doen. Ze wist dat er opnieuw bloed zou gaan vloeien, ze wist dat er bloed over haar zwaard heen zou vloeien, maar of dat bloed van de andere ridder of van haar was, dat wist niet. Het gevecht zou dat wel bepalen, maar ze was niet van plan om haar eigen bloed over haar zwaard heen te laten gaan, de andere ridder zou zijn ondergang tegemoet gaan.
Ze zag de opening van de arena al. Het was dezelfde als waar ze de vorige drie keer vandaan was vertrokken de arena in. Bloodhunter verminderde zijn snelheid wat, ze keek even naar de hengst en trok toen zacht aan de teugels, de hengst ging over in stap. De zon stond zo, dat de opening gehuld was in schaduwen, ze zou er wel uit kunnen galopperen, maar ze wist dat de snelheid van Bloodhunter te hoog was om direct te stoppen, en ze had geen zin om uit het zadel gelanceerd te worden. Zelfs hier kon ze de spanning al voelen. Ze stapten de schaduwen in. De hengst stampte zijn hoeven diep in de grond, het deed zijn tuig rinkelen. Ze zag hoe mensen dichtbij de opening het geluid opmerkte en zwegen, alsof je een golf effect had, werd de arena stil. De geluiden van Bloodhunter zijn tuig waren nu goed hoorbaar. Ze keek even naar de ridder aan de overkant, ze zag hoe het paard even met zijn hoofd schudde. Alleen de geluiden al die Bloodhunter veroorzaakte zorgde ervoor dat het paard aan de andere kant zenuwachtig werd. Bloodhunter stapte verder. Langzaam liepen ze de schaduwen uit. De late zonnestralen vielen op de hengst. Het duurde niet lang voordat ze even licht aan de teugels trok. Bloodhunter stond direct stil, de hengst keek niet op of om, de bloeddorstige ogen van het paard waren gericht op de hengst aan de andere kant. Ze keek even naar de wapenbewaker die aan kwam lopen. Van de knecht die dichtbij stond kreeg ze haar schild aangereikt. Ze schoof het schild om haar linkerarm heen. Bloodhunter leek even braaf, maar het was stilte voor de storm. De hengst deed niks, omdat die zich nu op iets anders concentreerde dan op de mensen om zich heen. Er ging een stilte van hun uit, eentje die vele male gevaarlijker en duisterder was dan wat ze eerst had uitgestraald. De wapenbewaker kwam dichterbij, ze boog voorover en pakte haar zwaard uit de handen van de man. Ze hing de schede met het zwaard aan haar linkerzij. Pas toen richtte zij haar hoofd op om naar de tegenstander te kijken. Zelfs van deze afstand kon ze zien hoe het paard aan de andere kant zenuwachtig heen en weer danste op zijn plek. Even zag ze iets melkachtigs schitteren, wat haar er op duidelijk maakte dat de man zijn zwaard had getrokken. Dit keer zou ze het anders aanpakken. Haar aandacht verplaatste even naar de baron die was gaan staan. Ze zag dat het gezicht van geïrriteerd stond, ze kon maar een ding bedenken, nee één persoon op haar na die zo’n uitdrukking op het gezicht van de baron kon krijgen. De snob. Ze schudde de gedachten van zich af zonder de handeling echt uit te voeren en wachtte af.
Bloodhunter sprong naar voren op het moment dat de baron zijn hand had laten zakken. De hengst stak zijn neus vooruit. Ze bracht haar schild meer naast haar. Dit keer was het schildarm tegen schildarm, je kon dan makkelijker uithalen met je zwaard, maar dat was ze helemaal niet van plan, ze wou eerst wel eens weten hoe sterk deze ridder met zijn zwaard was, en Bloodhunter wist dat. De hengst stormde op hun tegenstanders af, ze kon het wit van de ogen van het andere paard zien, die duidelijk doodsangsten uitstond. Ze raasden langs elkaar heen, ze voelde wel een slag tegen haar schild aan, maar het stelde niet zoveel voor. Bloodhunter draaide zich al weer om, evenals het andere paard, klaar voor een nieuwe ronde. Opnieuw bood ze hem haar schildarm en niet haar zwaardarm, ze liet haar zwaard in de schede zitten. Bloodhunter verhoogde het tempo, de hengst gooide even zijn hoofd in de lucht alsof hij de andere hengst uitdaagde. Vlak voordat de twee ruiters elkaar troffen sprong het andere paard opeens opzij. Bloodhunter galoppeerde gewoon verder. De andere ridder was bijna uit het zadel gevallen maar kon nog net evenwicht vinden door zich vast te grijpen aan het zadel. Ze liet Bloodhunter rustig omdraaien, en liet de hengst even stil staan, om de andere ridder een kans te geven zich te herstellen. Pas toen die zich weer omdraaide en opnieuw op haar afstormde gaf ze Bloodhunter weer de sporen. Ze was net een wolf die met haar prooi speelde. De hengst schudde even speels met zijn hoofd, de hengst vond het grappig dat het andere paard zo schrikachtig was. Toen ze weer langs elkaar heen raasde hapte Bloodhunter naar de andere hengst. Het paard schrok zich een ongeluk, waardoor die iets opzij ging, het zwaard van haar tegenstander schraapte daardoor maar even licht over haar schild heen. Even grijnsde ze, niet dat het zichtbaar was, want haar helm liet niks van haar gezicht zien. Misschien zouden andere mensen dit niet als eerlijk beschouwen, maar dat was het wel. Ze mochten gebruik maken van alles wat ze hadden, en Bloodhunter was van haar. Opnieuw liet ze de hengst omdraaien, ze had niet heel veel zin meer om zo lang nog door te gaan, want dan kwam het op het uithoudingsvermogen van de paarden neer, en dat risico wou ze niet nemen. Ze zou zo wel eens een klap uitdelen. Opnieuw reed de andere ridder op haar af en zij op hem. De ridder hield de teugels strak vast met één hand, duidelijk niet van plan om zijn paard weer opzij te laten gaan.
Een geluid van ijzer op ijzer klonk door de arena heen, maar zij had haar zwaard niet getrokken. Haar ogen hadden zich vernauwd, de ridder had niet op haar gemikt, maar op de nek van Bloodhunter, het was verboden om dat te doen. Het was een geluk dat ze hem de ijzeren plaatjes om had gehangen, anders was de hengst nu gewond geweest. Dit pikte ze niet, en Bloodhunter duidelijk ook niet. De hengst draaide zich veel sneller dan normaal om, zonder eerst uit te galopperen. Ze was niet boos, nee, maar niemand kwam aan Bloodhunter. De zwarte hengst galoppeerde achter het andere paard aan, wat zich net aan het omdraaien was. Bloodhunter remde net voor het paard en steigerde toen hoog. Van schrik liet de andere ridder zijn schild vallen waardoor ze de ruimte hadden. Een van de hoeven van de hengst raakte de ridder, het was toegestaan. Direct daarna stond Bloodhunter weer op vier hoeven. De hengst zijn tanden begroeven zich in de arm van de man. Door de trap waren bij het armstuk de riempjes doorgebroken. De maliënkolder was verschoven, waardoor de tanden van Bloodhunter er prima bij konden. De andere hengst week achteruit, ook die had een paar wonden door Bloodhunter opgelopen. Bloodhunter was niet van plan de ridder los te laten. Ze liet de teugels wat losser, Bloodhunter liep wat achteruit en trok aan de arm. De ridder schreeuwde het uit van pijn. De ridder werd gewoon uit het zadel gesleurd door de hengst. Pas toen de ridder naar beneden viel liet de hengst de arm los. Er droop bloed uit de mond van de hengst, en de arm van de ridder was gehuld in bloed. Het was de schildarm van de man die zo gewond was. Ze zag in de ogen van Bloodhunter nog meer bloeddorst, de hengst van de ridder was er al lang vandoor gegaan, aan de andere kant probeerde men het paard te kalmeren, maar dat lukte niet. Ze kregen het paard pas weg toen ze de ogen van het paard bedekte en hem toen weg leidde. Bloodhunter steigerde even hoog toen de andere man bewoog. Zacht trok ze aan de teugels. Ze wist wel dat de hengst niet wou stoppen, maar het moest wel. Ze voelde hem brommen en glimlachte even, niet dat het zichtbaar was. Pas toen stopte de hengst met steigeren en zette een paar passen weg van de man. Ze liet de teugels los, de hengst danste even heen en weer terwijl zij haar voeten uit de stijgbeugels haalde. Ze steeg snel en soepel af, en belandde met een zachte plof op beiden voeten in het zand. Ze schudde het schild van haar arm af en maakte het vast aan het zadel. Bloodhunter gooide even zijn hoofd hoog omhoog en hinnikte schril. De hengst wou duidelijk zijn bloeddorst stillen. Even keek ze naar de hengst, de hengst draaide zich daarna om en galoppeerde terug naar de opening. Er kwam een stalknecht aan om de teugels vast te pakken, maar de hengst beet direct in de richting van de stalknecht, waardoor de mensen om hem heen snel de plek verlieten, zodat alleen de hengst er nog stond.
Ze keek naar de plek waar de andere ridder lag, de ridder kwam langzaam overeind. Haar zwaard zat nog steeds in zijn schede, de man had nog niet zijn zwaard los gelaten, maar wie weet voor hoelang dat zou duren. Ze wachtte rustig hoe de ridder overeind kwam. Ze kon de haat in zijn ogen zien, maar het deed haar niks. Ze stond daar rustig, als een wolf die wachtte totdat zijn prooi dichterbij kwam, voordat hij razendsnel uit zou halen. Het enige nadeel was dat ze geen schild had om zich te beschermen, maarja dat had hij ook niet, naast het feit dat de man zelf ongelofelijk aan het bloeden was. Toen de ridder weer overeind stond, zag ze hoe de man aan het wankelen was. Ze gaf hem rustig de tijd om zich te herstellen. De man stormde toen op haar af. Pas toen hij vlak bij haar was trok ze opeens haar zwaard, in een kwestie van een seconde had ze hem getrokken en de slag geblokkeerd. Ze voelde wel de pijnscheut die door haar arm heen ging, maar het boeide haar niks. Ze waren nu beiden gewond, alleen wist de andere ridder niet dat zij ook gewond was. Nog steeds was het doodstil in de arena, tijdens het hele voorval had er behalve de geluiden van de twee ridders geen gejuich of afkeurend geluid geweest. Ze kon nu duidelijk de ogen van de ridder zien, die vol haat stonden maar ook angst. Haar ogen waren niet zichtbaar. Ze drukte zacht tegen zijn zwaard aan, de man stapte naar achteren toe, zij bleef staan, zodat er weer meer ruimte tussen hun in kwam. Ze wachtte rustig af terwijl de man weer aanviel. Opnieuw blokkeerde ze zijn slag. Ze voelde wel de pijnsteken in haar arm maar ze negeerde ze gewoon. Misschien niet de allerbeste oplossing, maar nu werkte het. Ze wist dat de andere ridder ook pijn leed, alleen hoefde die niet met zijn gewonde arm te vechten. Het zand onder hen was al doordrenkt met het bloed van de andere ridder. De ridder kwam recht op haar af met zijn zwaard, ze zette een stap naar links en hief haar eigen zwaard op, haar zwaard ging dwars door zijn harnas nee, precies tussen twee stukken, waardoor het alleen door de mailenkolder heen hoefde te gaan, die duidelijk niet van de al te beste kwaliteit was. De andere ridder bleef geschokt stil staan. Ze trok haar zwaard weer uit zijn schouder, de punt zat onder het bloed. Het zwaard was er niet helemaal door heen gegaan, het was nou ook weer niet de bedoeling hem te vermoorden. Bloed droop van haar zwaard af op de grond. Ze gaf hem even de tijd om te herstellen. Nog steeds had ze de wolf nog niet losgelaten. Ze zag woede in de ogen van de ridder, precies waar ze op uit was, hij moest het menen dat hij haar wou doden, anders was er niks aan.
Toen zag ze dat hij hetzelfde uithaalde als dat de vorige ridder had gedaan toen die haar rechterarm had geraakt, maar dit keer zou ze niet hetzelfde laten gebeuren. Ze zette razendsnel een stap opzij en draaide zich om, daardoor vloog het zwaard langs haar heen zonder schade aan te richten, haar eigen zwaard kreeg meer snelheid, en ze haalde uit naar zijn helm, de platte kant van haar zwaard kwam tegen zijn helm aan, ze kon het horen echoën in de helm. Die zou de komende minuten niks meer horen. Ze zag hoe de ridder even verdwaasd bleef staan. Toen viel die weer aan. Ze zag hoe hij probeerde te tackelen. Ze voelde zijn voet achter die van haar, en de druk op de zwaarden, om haar achteruit te dwingen. Ze zette haar voet achter die van hem neer en trok zijn voet verder. Ze draaide haar lichaam weg en trok haar zwaard terug, waardoor hij geen weerstand meer had. Als hij vals wou spelen, dan kon hij het krijgen ook, alleen zou zij niet vals spelen. Ze trapte zacht met haar voet in zijn knieholte, waardoor de ridder direct door zijn knieën heen zakte op de grond. Daarna draaide ze zich om en haar zwaard vond een weg naar zijn keel, de zijkant van het blad lag op zijn keel, en zij stond achter hem. Het was bijna dezelfde houding als waarin ze Myron een paar dagen daarvoor had gehad. Ze zou de ridder met één haal kunnen onthoofden, maar dat deed ze niet. Ze hoorde een doffe bons en zag hoe de ridder zijn zwaard in het zand had laten vallen, het was wel duidelijk dat ze had gewonnen. Ze keek even naar de plek waar de baron zat, ze zag zijn verbaasde ogen wel, maar het deed haar niks. Ze had nog niet eens de wolf losgelaten, nee dat zou straks nog komen, bij de officiële afsluiting van het toernooi, waarbij ook de winnaar bekend gemaakt zou worden, ook al was het redelijk duidelijk al dat zij de winnaar was, maarja zulke dingen moesten officieel afgehandeld worden.
Ze haalde haar zwaard van zijn keel af en smeerde het bloed aan zijn schouder af, aan zijn tuniek. Daarna stopte ze Cruor weer in zijn schede, het zwaard had zijn werk gedaan. Toernooien waren zo gemaakt dat de wonden beperkt bleven en harnassen waren erop gemaakt dat er geen zwaard doorheen kon, en toch, toch had Cruor zich een weg gebaand door het metaal heen, de schouder van de ridder in. Ze voelde haar arm wel trillen en voelde de pijn dubbel zo hard terug komen nu ze niet meer aan het vechten was, maar dat was niet merkbaar bij haar aan de buitenkant. Bloodhunter kwam aan gegaloppeerd, de hengst stopte voor haar. Ze pakte het zadel vast en steeg op, het zorgde ervoor dat er een sterke pijnscheut door haar heen ging, maar ze negeerde het, vanaf buiten was er niks te zien. En dat was maar goed ook, ze mocht niet laten zien dat ze zwak was, want dan zouden ze haar helemaal afmaken. Ze liet Bloodhunter even een kwartslag draaien, zodat ze de baron aan kon kijken. Even boog ze haar hoofd voor hem, normaal zou een ridder diep buigen, maar dat deed ze niet, dat respect verdiende hij niet meer van haar. Hij had de wolf op haar staart getrapt, en nou zou hij de duivel ervoor terug krijgen. Ze trok even zachtjes aan de teugel en gaf de hengst de sporen. De hengst ging opzij en galoppeerde toen naar de opening toe. De hengst schudde wild met zijn hoofd en ze verdwenen weer in de schaduwen.
Ze besloot om niet naar haar tent te gaan, want dat was de plek waar ze haar nu zouden gaan zoeken. In plaats daarvan liet ze de hengst naar een paar bomen iets verderop galoppeerden, dan zou ze tenminste de rust krijgen die ze wou hebben. Niet dat dat zo lang zou gaan duren, ze wist dat de baron zo snel mogelijk het toernooi nu af wou sluiten, nu de ridders opnieuw hadden gefaald en zij had zegen gevierd. Langzaam liet ze zich uit het zadel glijden. Ze wist dat het ongeveer een kwartiertje zou kosten om de andere ridder weer op te lappen zodat hij weer de arena in kon. Dus zo heel lang kon ze hier niet zijn, maar ze wist dat het lang genoeg was om zichzelf voor te bereiden op de confrontatie met de baron, en om de pijn in haar arm te verwerken. Ze liet zich uit het zadel glijden en ging tegen een boom aanzitten. Bloodhunter ging naast haar liggen, doordat ze in de schaduwen lagen, waren ze niet te zien, wat er perfect voor zorgde dat ze hier even rustig konden zitten. Voor even sloot ze haar ogen, het zat niet fijn zo in een harnas tegen een boom aan, maar op dit moment kon ze het zich niet veroorloven om haar harnas uit te doen of om haar helm af te zetten, want dat zou de hele verrassing van zo meteen vernietigen. Dit keer zou ze de baron niet meer sparen. Na een tijdje begon het kloppende gevoel in haar arm af te nemen. Het voelde goed om het vertrouwde gewicht van haar zwaard weer aan haar zij te hebben, dat gaf haar het idee dat ze niet totaal machteloos was. Ze opende haar ogen toen ze geluiden hoorden. Ze zag hoe ridders zich te paard hadden gehesen en op weg waren naar de arena, het was duidelijk dat het tijd was voor de afsluiting van het toernooi. Dit was nou al het derde jaar, dat de baron dit toernooi hield, maar ze had al aan veel meer toernooien meegedaan uit zijn naam, de baron stuurde haar daar naar toe in de hoop dat ze een keer zou verliezen en hij een ridder vond die haar kon temmen. Blijkbaar verwachtte de baron niet al te veel van de snob die hij nu achter haar aan had gestuurd, anders had ze niet eens mee hoeven doen aan dit toernooi. Ze zuchtte even diep, het liefst wou ze hier blijven zitten en niet meer de arena ingaan, maar veel keuze had ze niet. Ze moest nog een paar dingen doen vandaag en eens de rode duivel de kop op laten steken. Bloodhunter keek haar aan. De hengst kwam al weer langzaam overeind, het had de hengst duidelijk goed gedaan om even rust te houden. Ze glimlachte even en pakte het zadel vast, ze steeg op, gelukkig waren haar spieren nog niet al te stram geworden, want dan zou ze met die wond een groot probleem over houden, niet dat het al te erg was, maar toch, dat voelde toch minder prettig. Ze liet de teugels los hangen en de hengst galoppeerde weg, terug naar de arena.
Zelfs vanaf een afstandje kon ze de stem van de baron al horen, gelukkig had de baron niet zo’n piep stemmetje, want dan zouden de andere mensen ook geen respect meer hebben voor hem. Ze liet de hengst stoppen in de schaduwen, maar nog niet in de opening. Ze hoorde hoe de baron iedereen bedankte en toen de stand op ging noemen. Zodat duidelijk op welke plaats welke ridder geplaatst was. Het was al eigenlijk best duidelijk dat The blood wolf het toernooi had gewonnen, maar natuurlijk moest het nog officieel worden gemaakt door de baron, niet dat het haar zoveel uitmaakte of het officieel was of niet, het betekende voor haar toch niks. Hij was al bijna bij de eerste drie. Bloodhunter trok even aan de teugels en ze liet die vieren. De hengst sprong er vandoor. De hengst stampte zijn hoeven de grond weer in. Ze reden de schaduwen in, even leek de arena zijn adem in te houden, toen maakte ze zich los uit de schaduwen. Het leek alsof er een schaduw uit een schaduw brak. Bloodhunter gooide even zijn hoofd in de lucht, ze hield de hengst iets in, er was nog één plek leeg, ze stuurde de hengst ernaar toe en zette hem toen aan tot stap. De hengst ging over van galop naar stap, hij danste nog heen en weer en liep toen de lege plek op. In de ogen van de hengst stond nog steeds bloeddorst te zien. De ridders in de buurt gingen iets opzij. ”En dan nu, zal ik de eerste drie opnoemen. Op de derde plaats is geëindigd Sir Edward.” Er klonk overal vandaan geklap en gejuich, ze zag hoe de ridder met het geel-blauwe schild naar voren toe ging. Ze voelde hoe Bloodhunter even aan de teugels, maar ze hield hem in. De ridder werd wat overhandigd, en hij zette zijn helm af, zodat de mensen konden zien wie hij was. De ridder keerde terug naar zijn plek. Ze keek even naar Bloodhunter, ze zou zo eens leuk voor oproer zorgen, zoals gewoonlijk. Ze zou hun de duivel laten zien. ”Als tweede hebben we Sir Luke, die ondanks zijn verwondingen dapper heeft gevochten” sprak de baron, de ridder met het rood-witte schild met de roos erop kwam naar voren. Ze zag dat zijn arm in een geïmproviseerde mitella zat, dat moest waarschijnlijk veel pijn doen. En dat gunde ze hem ook. Ze zag hoe de ridder iets aannam met zijn goede arm en toen zijn helm afzette. Ze hoorde wel o’s en a’s van het vrouwelijke deel van het publiek, blijkbaar waren die gecharmeerd door het uiterlijk van de ridder, okey hij zag er best goed uit, maar er liepen betere exemplaren rond. Zelfs die snob zag er nog beter uit dan die ridder. Ze keek naar de baron, die duidelijk niet echt blij was met het volgende wat hij moest verkondigen. De ridder met de roos reed terug naar zijn plek. Bloodhunter danste op zijn plek. ”En de winner van het toernooi dit jaar is The blood wolf, titelverdediger, en al derde keer op een rij de winnaar” Sprak de baron, maar hij klonk niet al te blij. Ze gaf Bloodhunter meer teugel, de hengst sprong naar voren en danste half naar de plek toe waar de baron stond. Ze wist dat de baron niet wou dat ze haar helm afzette, nee hij had het haar zelfs verboden, omdat hij niet zijn eigen gezicht wou verliezen, en ook niet de eer van de ridders wou aantasten omdat ze waren verslagen door een vrouw.
Ze liet de hengst naast de baron stoppen, ze was zelfs nu iets groter dan de baron, maar dat kwam omdat Bloodhunter groter was dan de andere paarden. Hij overhandigde haar een stuk papier, ze stopte het weg in rand van het zadel, zodat het er niet uit zou vallen. Even keek ze de baron aan, voor even hield ze haar hoofd zo, dat haar ogen zichtbaar werden. Hij was de enige die dichtbij genoeg was, om de duivelse blik in haar ogen te zien. De baron werd bleek. Normaal deed ze haar helm nooit af als ze gewonnen had, maar dit keer zou ze dat wel doen. De lippen van de baron vormden het woord Nee, toen ze haar handen naar haar helm deed, maar hij maakte geen geluid. Zijn stembanden weigerde dienst te doen. Ze deed haar helm af, en schudde even met haar hoofd. Haar lange rode haren kwamen van onder haar helm vandaan en vielen over haar rug heen. Ze keek de baron even aan met kille groene ogen. Ze hield haar helm in een hand. Ze hoorde de verbaasde kreten wel. Ze liet Bloodhunter omdraaien, de hengst steigerde even laag, het werd de ridders nu wel duidelijk wie hier de baas was, een vrouw. Ze zag ontzetting op de gezichten van de ridders, de ridder met de roos was lijkbleek geworden, blijkbaar herinnerde die zich nog wat hij tegen haar had gezegd, alleen had hij toen gedacht dat zij een bediende was, en niet de beruchte Blood wolf. Er stond geen enkele emotie in haar ogen of op haar gezicht. Ze gaf Bloodhunter licht de sporen, de hengst snapte wat ze wou. De hengst galoppeerde naar de ridder met de roos toe en stopte daar, het paard van de ridder deinsde direct achteruit bij het zien van het zwarte paard. Ze keek de ridder kil aan. “De volgende keer dat u van dat onzedelijke gedrag tegen over mij vertoond, weet dan dat ik u persoonlijk de hand af zal hakken” sprak ze, zonder enige toon van sarcasme, dit meende ze echt. Ze wou niet dan mensen aan haar zaten, vooral niet zulke arrogante mannen. De man zijn mond hing open. Ze had niet luid gesproken, maar doordat de rest van de arena stil was geweest, had iedereen het luid en duidelijk kunnen horen, hoe ze de ridder aan de schandpaal had genageld. Ze had de duivel los gelaten en die sloeg nu zonder genade toe. Ze gaf zacht een trekje aan de teugel van Bloodhunter. De hengst draaide direct opzij en galoppeerde weg. Ze hield nog steeds in haar ene hand haar helm. De wind speelde met haar lange rode haren, die achter haar aan wapperde, als een spoor van bloed en vlammen. Ze had het hem opnieuw geflikt, door hun de rode duivel te tonen. Geen genade, ze had de baron in zijn hemd gezet, en ook eigenlijk alle ridders, omdat ze verloren hadden van een vrouw. Ze had gedaan wat de baron wou voorkomen, en ze had er totaal geen spijt van gehad. In haar ooghoeken zag ze hoe de baron de arena verliet, de doeken vielen. Het was duidelijk dat het toernooi was afgesloten. Ze had wel iets vernomen van een gevecht tussen de snob en de baron, maar de baron had duidelijk zijn invloeden gebruikt om er onderuit te komen, zonder te vechten. Ze wist waar de baron nu naar toe gaan. Ze liet Bloodhunter naar de tent toe galopperen, de hengst galoppeerde vrolijk, en eigenlijk moest ze binnenin ook grijnzen. Bij haar tent liet ze zich uit het zadel glijden en liep toen de tent in. Ze plaatste haar helm op de tafel en legde haar zwaard weg. Zij hadden haar uitgedaagd, en nu hadden zij de rode duivel op hun dak gekregen.

Don’t ever mess with her,
When you expect everything,
She turn’s in what you can’t handle,
The red devil..

4845 woorden, new recordXD

Zijn ogen strak gericht op het veld. Hij keek de baron niet meer aan. Die man verdiende geen respect meer. geen greintje. Ja de man had weten te kunnen ontsnappen aan het gevecht. Wat een lafaard! Ja die man zou het nog krijgen. Myron zou hem het nog eens extra duidelijk te maken dat de baron niet zomaar zou kunnen ontsnappen. Zeker niet na dat de baron hem een slag in het gezicht had gegeven. Hadden mensen dat gezien? Niemand had nog een woord tegen hem gesproken. Ze hadden hem alleen maar medelevende blikken gegeven. Hij gromde, neen de baron zou niet zomaar ontsnappen. Hij zou de man nog wel krijgen. Hij moest duidelijk maken waar het op stond. Toch moest hij van binnen ook lachen. Aangezien de baron het voor elkaar had gekregen om hun gevecht te ontsnappen. Dat betekende alleen maar dat de man bang was om te verliezen en dus had hij nu ook nog het voordeel. Zijn kaak stond wat rood, maar hij had er al ijs op gedaan en de zwelling was helemaal weg. Het zou nog wel blauw komen te staan. Maar daar gaf hij niet om. Hij schaamde zich er niet voor. Wat was een slag? Het was Geen gevecht dat hij gewonnen had! Ze hadden het gevecht nog niet eens gestart. Maar hij zou zijn gedachten er nu niet op zetten. Neen hij zou zijn gedachten op Scarlet zetten. Het liefst had hij haar tegen gehouden. Maar hij respecteerde haar beslissing om te vechten. Hij respecteerde het omdat het haar gevecht was. Wie was hij om haar dan tegen te houden? Hij had trouwens ook zo een idee dat ze iets zou gaan uithalen. Iets dat de baron op zijn teentjes zou trappen. Dat kon er nog wel bij komen. Het was niet dat hij dan medelijden zou krijgen met die man. Hij verdiende een goede trap. Één dat hem wakker zou maken. Ja dat had die man wel nodig. Misschien had de baron het zelfde gedacht over hem. Had de baron gedacht door hem een slag te geven hem wakker te maken. Maar hij was niet diegene die aan het slapen was. Trouwens het was ook duidelijk genoeg dat de baron sowieso niet veel hoop voor hem had. Of toch zeker niet veel verwachtingen. Anders had die het toernooi wel afgelast! Het kon hem niet schelen, hij wist dat zijn baron wel in hem vertrouwde. Anders had Rinaldo hem nooit hierheen gestuurd. Hij wist dat Rinaldo wist dat hij het beste zou doen voor allemaal. Het beste van allemaal was dat vrouwe Scarlet hier weg zou gaan. dat ze een nieuw huis zou krijgen. Op een plek waar ze wel gerespecteerd zou worden. Hij kon nu niet echt zeker weten of ze deze stad wel als een huis beschouwde. Misschien een onderdak ja. Een plaats om even te blijven. Maar was het meer dan dat? Hij geloofde niet dat wanneer vrouwe Scarlet weg was op missie ze blij was terug te komen. Natuurlijk kon hij dat nooit zeker zijn. Hij zuchte even. Ze had een plaats nodig waar ze tenminste uitdagingen zou krijgen en dat was niet hier. Myron wou dat hij kon zeggen waar dat was; hij hoopte alleen dat hij wat uitdagingen zou kunnen brengen. Maar hij wilde liever terug naar zijn eigenleen. Dat was zijn thuis en hoe langer hij hier bleef hoe liever hij terug wou. Maar hij zou zich wel aan zijn woord houden en als Vrouwe Scarlet niet zou verhuizen dan zou hij hier wel komen wonen. De beste oplossing zou zijn dat Vrouwe Scarlet gewoon mee ging met hem naar zijn leen. Daar zou ze met open handen worden ontvangen door iedereen en niet zomaar omdat ze een goede ridder was. Maar omdat ze dan echt welkom zou zijn. Bij Baron Rinaldo zouden ze kunnen lachen om de streken die ze misschien zou uithalen. Ze zou genoeg te doen hebben want Rinaldo hield zijn ridders tenminste bezig. Maar hoe zou hij haar zo ver krijgen om mee te gaan met hem? Het was moeilijk genoeg geweest om haar zo ver te laten komen dat hij haar wonde mocht verzorgen. Maar dit was iets heel anders. Myron besefte ook maar al te goed dat ze niet al te graag lang bij hem zat. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Al vond hij het wel lelijk hoe ze duidelijk over hem dacht. Ze dacht dat hij zo was als al de rest… had hij nu niet al bewezen dat hij dat niet was? Want dat was hij zeker niet en neen hij zou het nooit zo ver laten komen. Trouwens hij zou het nooit kunnen worden. Want hij was geen vol bloed maar een halfbloed en het beste was dat hij het nu fantastisch vond. Hij had de goede en waarschijnlijk ook wel de slechte kanten van allebei in zich. Daar was hij trots op en hij hoefde helemaal niet meer te bewijzen dat een halfbloed even goed was als een volbloed. Mocht de baron weten dat hij een halfbloed was… Wat zou de man dan doen? Hier zouden ze hem waarschijnlijk niet eens meer willen. Rinaldo had daar nooit een probleem mee gehad. Hij zuchte weer, en wachte nog altijd op het teken. Scarlet stond al klaar. Verborgen in de schaduwen. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Waarom deed ze hem zo denken aan zijn oude vriendin? Hoe vreemd het ook klonk maar hij had het gevoel dat hij haar al veel langer kende. Nog voor dat hij haar hier ontmoete. Waarschijnlijk was het enkel zijn verbeelding. Misschien kwam het omdat hij respect voor haar had. Voor wat ze allemaal deed en voor wat ze allemaal al had moeten doorstaan. Hij maakte zich lichtjes zorgen om haar. Maar hij wist diep vanbinnen dat , dat helemaal niet nodig was. Toch vroeg hij zich af waarom ze zich zo hield? Je kon niet voor altijd je sterk blijven houden. Maar dat was wat ze…
Hij zag hoe de baron zijn hand omhaag liet zakken. Dat was het teken dat het gevecht mocht gaan beginnen. Hij lachte, dit zou interessant gaan worden. Vooral omdat hij iets wist dat de rest niet wist. Hij had expres een speciaal kruid gemengd als verdovend middel. Het was sterker dan andere middelen en je werd er niet zo suf van. Natuurlijk wist hij niet of het zo veel zou helpen, tijdens het gevecht. Of ze dankbaar was voor zijn zorg en voor de extra tijd dat hij haar had gegeven dat wist hij niet. Hij zou waarschijnlijk ook nooit het woord dank je horen. Veel maakte dat nu toch niet uit. Het enigste wat nu van belang was. Dat was vrouwe Scarlet ’s gevecht met de ridder!
Het verbaasde hem niet dat de hengst meteen vooruit sprong; Hij kende de snelheid van dat beest. De andere ridder zou beter gaan oppassen want Bloodhunter was gevaarlijk. Die kerel op het veld, zou het ook aan de lijve ondervinden. Hij zag hoe ze elkaar aan het testen waren. Of tenminste vrouwe Scarlet testte de andere ridder. De twee paarden raasden voorbij elkaar. Hij zag hoe soepel de hengst van Scarlet zich omdraaide. Ook het andere paard draaide zich om. Heel het stadium was stil. Iedereen was gespannen. Geen applaus en geen gejuich net zoals het hoorde te zijn bij zo’n gevecht als deze. Hij zag weer hoe de twee paarden elkaar voorbij reden. Alleen dit keer ging het andere paard duidelijk opzij. Je kon zien hoe veel angst het ene dier had. De ene ridder wankelde op het zadel. Het zag er naar uit dat zijn even wicht niet zo groot was. De arme man viel bijna uit het zadel. Maar kon nog net zijn evenwicht bewaren. Myron kreeg een glimlach op zijn gezicht. Ja hij genoot hier va. Meer dan dat je zou denken. Hij zag de verraste gezichten van de mensen wel toen dat vrouwe Scarlet even stil stond. Hij lachte weer. Het leek er op dat Vrouwe Scarlet het eerlijk wilde spelen. Of op zijn minst de ridder het gevoel geven dat hij nog een kans maakte. Of om hem te pesten dat kon ook. Bloodhunter en Scarlet stormden meteen op hem af, toen die zich hersteld had.
Hij zag hoe de hengst naar het andere paard hapte. Het dier stond al onder spanning. Maar ging nu nog angstiger opzij. Het zwaard van de vijand schraapte lichtjes over het schild van Vrouwe Scarlet. Hij vroeg zich af of Scarlet er plezier in had? Hij hoorde een paar mensen grommen. Ze moesten niet boos zijn, het was geen vals spel. Ridders waren toegelaten, alles te gebruiken dat ze bij zich hadden. Dus dat helde ook voor hun paarden. Ook al zag hij zijn paard niet als een gebruiksvoorwerp. Hij geloofde ook niet dat Scarlet Bloodhunter zo zag. Het paard werkte op vrije wil. Dat wist hij wel, Myron wist ook dat Bloodhunter wist wat goed voor haar was en wat niet. Het dier had hem toch doorgelaten toen hij haar wilde helpen. Het geluid van ijzer op ijzer ging door het stadium. Hij zag de geschrokken uitdrukkingen van de mensen wel. Dit was vals spel!. Maar wat zou de baron er aan doen? Niets want hij wilde juist dat Scarlet verloor. Myron zijn ogen vlamden even op. De andere ridder had Bloodhunter willen aanvallen. Zelf had Myron het niet zo hoog op met dat beest. Voor al omdat de hengst het heel duidelijk maakte dat hij hem ook niet graag mocht. Maar toch voelde hij woede toen hij zag dat de ridder de hengst aanviel. Nu was het nog geen vriendschap, maar dat kon toch nog veranderen… Bloodhunter versnelde, was Scarlet boos? Zo leek het wel. Maar het leek er meer op dat de hengst nu bloeddorst had. Meer dan eerst. Het was duidelijk dat Vrouwe Scarlet ook haar voorzorgen had genomen en dat Bloodhunter goed beschermt was voor eventuele klappen. Bloodhunter achtervolgde het andere paard, die zich net omdraaide. De hengst begon te steigeren. Hij zag het schild van de andere ridder vallen. Bloodhunter gaf een paar rake klappen. Myron kon zien dat de riempjes van het armstuk doorbroken waren. Daardoor was de arm van de ridder kwetsbaar. Het andere paard trilde, van doodsangst. Arme dat beest. Daar was het al. De hengst van Vrouwe Scarlet begroef zijn tanden diep in de arm van de min. Het verschrikkelijke gegil van de man vulde het stadium en het leek er op dat de mensen hun adem inhielden. Het paard van de andere ridder week achteruit. Bloodhunter liet de ridder niet los. Je kon het bloed zien lopen. De druppels kleurden de aarde rood. Het pijnlijke geschreeuw van de ridder bleef de arena vullen. Hij kon zich voorstellen hoe het voelde, en ging zelfs met zijn hand naar zijn arm. Het was vreemd; Myron leefde misschien ietsje te veel mee met het gevecht. De ridder werd uit het zadel getrokken en Bloodhunter liet de man pas los toen die viel. Je kon het bloed uit de mond van de hengst zien lopen. Je kon zien dat het beest meer wilde. Ondertussen liep het andere paard angstig weg. Myron keek toe hoe dat mensen het dier wilden sussen. Maar goed lukte dat niet. Het duurde een tijdje en uiteindelijk moesten ze de ogen van het dier bedekken. De andere ridder bewoog, iedereen was doodstil. Myron keek gespannen toe. Weer steigerde Bloodhunter. Toch hield Bloodhunter op. Waarschijnlijk alleen maar op commando van vrouwe Scarlet. Het beest ging een paar stappen achteruit. Het leek alsof Bloodhunter danste. Terwijl Scarlet haar voeten uit de stijgbeugels haalde. Waarna ze soepel afsteeg. Je kon zien hoe zacht ze op het zand belande. Scarlet deed haar schild van haar arm en maakte haar bescherming vast aan het zadel van Bloodhunter. Was het een goed idee om dat te doen? Vrouwe Scarlet zou wel weten wat ze deed. Dat moest hij dan maar geloven. Vertrouwen in haar hebben…
Bloodhunter reed weg. Je kon nog net zien hoe de stalknecht al af kwam. Maar de hengst hapte gevaarlijk. Daarna verdween iedereen uit het beest zijn omgeving. Terwijl Bloodhunter daar bleef staan. Alsof het dier wilde wachten. Wachten op Scarlet. Hij rechte zijn blik weer op Scarlet en de andere ridder. De man stond langzaam recht. Misschien ietsje te langzaam. Je kon zien dat de man leed door de wonde aan zijn arm. Toch had de ridder geluk dat het niet zijn zwaard arm was geweest. De man had zijn zwaard nog altijd vast. Maar… hij schudde lichtjes zijn hoofd en bleef kijken naar het schouw spel. Myron was het voorval met de baron even vergeten. Je kon zien hoe woedend de ridder wel was. Neen het was haat! Haat in de ogen van de man. Weer zo’n vent dat ze een kostuum hadden aangetrokken. Het naam van ridder niet eens waard… De man wankelde even. Bloedverlies, het was toch zo’n pijn. Het leek er op dat Scarlet wachte, tot de man zich hersteld had. Even gleed zijn blik naar de baron. Die zag er niet blij uit, wat wel toepasselijk was voor de man. De andere ridder was ondertussen opgestaan en stormde op Scarlet af. Ze stond daar maar, pas op het laatste trok ze haar zwaard. De slag blokerend. Myron beet op zijn lip. Dat moest ook niet veel deugd doen. Aangezien haar wonde aan de zwaardarm zat. Toch deed ze voort en je kon niet zeggen dat er iets mis was met haar. De man deed een stap naar achteren. Scarlet bleef staan. er was weer ruimte tussen de twee. Scarlet leek er geen moeite mee te hebben om de slagen van de ridder te blokkeren. Maar hoe lang zou ze dat nog volhouden? Het zand onder de twee, veranderde van kleur. Bloed, het werd rood van bloed. Het bloed van de ene ridder. De man raasde weer op Vrouwe Scarlet af. Die ging soepel een stap opzij en hief haar zwaard. Je kon zien hoe haar zwaard zich een weg vond door het harnas van de ridder. De man bleef geschokt staan. je kon hem zien rillen van de pijn. Scarlet trok haar zwaard terug uit de schouder van de ridder. Er liep bloed van de punt. Het was duidelijk dat de ridder nu weer een wonde had opgelopen. Meer bloedverlies… Toch herstelde de ridder zich nogmaals. Neen dit gevecht was nog niet voorbij. Hoe lang waren ze al bezig? Myron kon het niet meer vertellen… De ridder viel haar weer aan als de vorige keer. Myron gromde even, hoe stom kon je zijn? Toch Scarlet was duidelijk niet van plan om het zelfde weer te laten gebeuren. Scarlet bewoog razend snel. Zette een stap opzij, waardoor het zwaard van de andere ridder gewoon voorbij vloog zonder schade aan te richten. Vrouwe Scarlet echter kreeg meer snelheid en haalde uit naar de helm van de ridder. Met de platte kant van haar zwaard. Die ridder kreeg een harde klap te verduren en zou momenteel wel even doof zijn. Wat slecht was voor het evenwicht. De ridder bleef even staan. Daarna viel de man weer aan. Het zag er naar uit dat de man vals wilde spelen. Hij wilde Scarlet op de grond krijgen. Maar Vrouwe Scarlet liet dat niet gebeuren. Hij zag hoe ze haar voet achter die van de ridder zette en een schop haf in de knie holte. Waardoor de man meteen op zijn knieën viel. Daarna stond ze achter hem met haar zwaard aan zijn keel. Een paar dagen geleden had ze net zo achter hem gestaan. Alleen had Myron wel rechtop gestaan. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Het was een goed kunstje dat gaf hij toe. De man liet zijn zwaard los. Het was duidelijk genoeg. Vrouwe Scarlet had gewonnen.
Snel genoeg kwam de afsluiting van het toernooi. Alle ridders stonden mooi op een rij. Zelfs Vrouwe Scarlet was er bij. Hij vroeg zich af welke woorden de baron zou gaan gebruiken. ”En dan nu, zal ik de eerste drie opnoemen. Op de derde plaats is geëindigd Sir Edward.” De baron kon wel een paar mooiere woorden gebruiken niet? Hij zag hoe de blauwe ridder op kwam. Er was wat gejuich en geklap. Myron klapte mee. ”Als tweede hebben we Sir Luke, die ondanks zijn verwondingen dapper heeft gevochten” De rode ridder kwam naar voren. Hij was redelijk gewond, toch hield hij zich sterk. Toen die zijn helm afdeed hoorde hij wel een paar vrouwen schreeuwen. Myron rolde even met zijn ogen. Hij lachte toen de baron verder sprak hier kwam het. ”En de winner van het toernooi dit jaar is The blood wolf, titelverdediger, en al derde keer op een rij de winnaar” Scarlet kwam naar voren. Hij zag hoe iedereen gespannen was. Maar vooral de baron was gespannen. Wat was ze van plan? Wat ging ze doen. Het was duidelijk genoeg toen hij haar bewegingen zag. Ze ging haar helm afdoen. De helm ging langzaam omhoog en haar prachtige rode haren kwamen tevoorschijn. Iedereen was verbaasd en hij kon zien hoe woedend de baron wel niet was. Wat betekende dit? Was dit een afscheid? De ridders bloosden even van schaamte. Het vreemde was dat Vrouwe Scarlet niet terug reed naar haar plaats. Maar naar de rode ridder. Het was zo stil in de arena dat iedereen haar woorden duidelijk hoorde. De volgende keer dat u van dat onzedelijke gedrag tegen over mij vertoond, weet dan dat ik u persoonlijk de hand af zal hakken” Myron voelde iets vanbinnen en begon te knars tanden… Wat had die ridder willen doen met haar? Hij wist niet waarom. Maar de gedachte alleen al maakte hem woedend. Waarom? Het was afgelopen… Zijn gevecht ging niet door, dus hij zou niet langer blijven. Myron stond op en liep rustig weg. Terug naar de trap. Klaar om weer naar de herberg in het dorp te gaan.
[3000]
"The problem is...
If you don't risk anything...
You risk even more!