The time of the end has come, so we fight till the end ~ Myron

Ze waren nu al een paar dagen onderweg, en het werd steeds duidelijker dat ze echt in het noorden waren aangekomen. De omgeving was grimmiger geworden, en er was minder wild te zien dan waar ze de afgelopen dagen langs waren gereden. Hij had ook wel gevoeld dat de temperatuur sterk was gedaald, maar hij had niks laten merken. Ze reden gewoon verder in jagers tempo. Hij was aan het idee gewend dat er een ridder met hem mee reisde, en paste daarop zijn tempo iets aan. Zijn ogen gleden even langs de omgeving, zoals alle dagen lag zijn boog voor hem op het zadel. Zijn zwaard was verdwenen onder zijn mantel die langs hem heen hing. Sagitta vloog hoog boven hun in de lucht en danger draafde in een vrolijk tempo verder. Ze reden over een heuvel heen en heel even hield hij Danger in toen hij in de verte het kasteel van de baron van het noorden zag. Hij liet Danger weer verder lopen, hij had geweten dat hij vroeg of laat met zijn verleden geconfronteerd zou worden, alleen dit keer zou niemand weten dat hij het was. Hij zou daar naar binnen gaan als een jager, en een jager blijven, zonder de Baron te laten zien wie hij was. Zijn hartslag bleef normaal, evenals zijn bloeddruk, maar ergens vond hij het totaal niet leuk. Hij wist dat de jager van dit leen zijn zaken had verzaakt, en dat de baron ook geen vinger uitstak, dat was de enige reden waarom hij had besloten om er wat aan te doen. Vooral ook omdat het noorden de grens was tussen de twee landen en het leen veel aandacht nodig was. Hij wist dat hij geen ordes van Mystenia had gekregen, maar ergens had hij het idee gekregen dat ze tot de bodem wou uitzoeken waarom die zwijnen in alle lenen aan waren getroffen behalve in het noorden en in een ander leen. Bij elke pas die Danger maakte, kwam hij dichterbij, dichterbij bij zijn verleden, maar ook bij de oplossing die hier nodig was. Ze reden nog een paar uur verder totdat het begon te schemeren, misschien was het maar beter om hier te overnachten, hij wist dat het volgende dorp een paar uur rijden zou zijn, en dat ’s nachts deze omgeving niet al te veilig was voor ruiters, niet dat hem dat veel uitmaakte, maar hij wou liever nog even geheim blijven, mensen roddelde al zo snel als ze alleen al de gevlekte mantel zagen, daarom waren ze na het dorpje met de begraafplaats in geen enkel dorp meer geweest, ze hadden elke nacht onder de sterrenhemel geslapen. Hij had het wel een beetje gemist, zo buiten zijn. Hij keek de omgeving even af, en liet Danger stoppen bij een groot stuk bos. Hij leidde het paardje het bos in en wenkte dat de ridder hem moest volgen. Hij liet Danger stoppen bij een soort van open plekje en begon het paard af te zadelen, de boodschap was duidelijk zonder dat hij een woord had gezegd, ze bleven hier vannacht. Hij hoorde aan het geklapwiek van vleugels dat Sagitta in de buurt was geland. Hij begon Danger te borstelen en dacht ondertussen na over verschillende zaken.

Sometimes he’s different than you think
He follows his own way
And he’ll fight till the end
His end, or the end of the other..

Dagen hadden ze gereden en hij was weer terug van af. Het landshap waar hij maanden lang had gezeten, was niets veranderd en de kou moest hij weer verbijten. De weg was lang en moeizaam geweest. Hij had ook wel door dat de jager zijn tempo aanpaste voor hem. Daar was hij heel dankbaar voor. Wild was hier nauwelijks te vinden en ze waren langzaam begonnen met hun voorraad gedroogd vlees. Het kwam hem nu nog meer de keel uit dan daar voor. Hij was dat vlees zat geheten. Maar een andere keuze hadden ze niet echt. Op het zelfde tempo reden ze verder. Terwijl er kleine damp wolkjes uit zijn neus kwamen. De temperatuur was flink gedaald. Een paar dagen geleden had hij zijn kleren verwisseld met warmere kledij. Maar zijn harnas zou hij niet aan doen. Dan was hij in een mum van tijd half bevroren. Dat was een van de nadelen van een harnas. Het was ook vooral een stille weg geweest. Maar ergens had hij genoten van de stilte en had geleerd dat je, je veel beter kon concentreren. Anders was je de hele tijd bezig met het gesprek. Het was hier maar een grauw landschap. Soms kreeg hij zelf het gevoel dat zijn haar grijs werd. Flamelight had het af en toe wel wat moeilijker met de weg. Toch bleef zijn paard trouw en sterk verder draven. Alsof ze niet wou onder doen voor het jagers paard. In de verte kon je het kasteel al zien. Hij moest terug denken aan de woorden van de jager. De baron was dus een speciaal geval. Maar hoe speciaal eigenlijk. Oké het was algemeen bekent dat hij iedereen er onderdoor kon krijgen. Op een zachte, harde en zijn eigen manier natuurlijk. Niet veel mensen zouden een discussie met hem beginnen. Hij won toch sowieso. Dat gelde voor de gewone en de minder gewone mensen. Over jagers zou hij niet beginnen te spreken. Want met jagers had hij nog nooit een echt probleem gehad. Dat hield hij ook liever zo. Zelfs Lorana kon hij gemakkelijk aan. De baron had daar grote problemen mee. Hij wist niet goed wie te kiezen als commandant. Hij of zij voor hem zou het niet zo veel verschil maken. Hij zat toch liever buiten en op weg dan in een saai kantoor naar een paar blaadjes te staren. Lorana had dat probleem ook. Dat had ze hem zelf gezegd. Voor dat de baron hem had uitgelegd dat hij meer deed dan in een kantoor zitten. Dus het bleef sowieso het zelfde. Maar nu moest hij daar niet aan denken. De tijd verstreek in stilte. Alleen de hoefslagen van de paarden waren lichtjes te horen. De laatste dagen hadden ze buiten geslapen. Het leek er op dat ze dat deze nacht ook zouden doen. Want langzaam begon het te schemeren; De lucht verkleurde in verschillende kleuren. Van oranje naar roze en van roze naar geel. Het was een mooi gebaar om te zien. Hij bleef de jager dus volgen met zijn blik op de hemel gericht. Tot dat de jager afsloeg en zijn paard een soort van bos in leidde. Hij deed het zelfde en volgde de jager naar een soort van open plek. Zonder een woord te zeggen ontzadelde de jager zijn paard. Het was duidelijk genoeg dat ze hier zouden overnachten. Dus hij ontzadelde Flamelight en gaf zijn paard een grote verse appel. Dat had ze wel verdient na zo’n harde dag. Maar hij wist ook dat het nog niet voorbij was. Het leek er zelfs op dat het harder zou worden dan vooreen. Ergens geloofde hij zelf dat het een echt gevecht zo worden. Dat er misschien zelfs een paar doden zouden vallen. Maar hij zou er voor zorgen dat hij dat niet was en de jager ook niet. Hij wist wel dat de jager prima voor zich zelf kon zorgen. Maar toch dacht hij niet alleen aan zich zelf. Ook aan de jager en hij wist dat hij in een gevecht niet alleen zich zelf zou beschermen. Maar ook de jager als dat nodig was. Het was wel duidelijk dat ze geen gewoon team waren. Maar ergens voelde hij wel iets voor de jager. Zeker sinds hij de woorden had uitgesproken op het kerkhof. Misschien kon hij wel niet zeggen dat het een vriend was. Maar een vijand was het zeker niet. Gewone kennissen die op een missie waren. Zodra de missie voorbij was. Zouden hun wegen weer scheiden. Ergens wou hij dat niet. Hij hoopte zelf dat ze in de toekomst ook af en toe nog eens zouden samen werken. Of tenminste elkaar vriendelijk begroeten. Zo slecht was de jager nu ook weer niet. De verhalen dat de mensen vertelden waren ook niet echt waar. Dat wist hij nu ook wel. Hij had ook al veel geleerd van de jager op een zwijgzame manier. Een echt gesprek hadden ze nog niet gehad. Maar het leek er op dat ze elkaar prima begrepen zonder woorden ook. De meeste ridders waren kletskousen. Ze begrepen niets als je ze een teken gaf. Dat was heel erg frustrerend. Af en toe had hij dan wel eens de neiging om die persoon op de kop te slaan om wat gezond verstand in te brengen. De meeste ridders waren ook heel erg ijdel. Alsof ze beter waren dan de rest. Daar kon hij absoluut niet tegen. Oké ze deden iets dat er veel mensen niet konden. Maar er waren der wel veel dat , dat dan wel weer konden. Iedereen was speciaal op zijn eigen manier. Hij had bijvoorbeeld een sterk en krachtig karakter dat niet snel te breken was. Hij had zeldzaam wit haar en zeldzame goud gele ogen. Maar je had dan anderen die weer iets helemaal anders hadden die ook zeldzaam was. Iedereen had zo zijn eigen talent. Wat dat was maakte hem helemaal niet uit. Terwijl hij zo over al die dingen dacht. Legde hij een klein dekentje klaar en ging zitten. Hij kon wel raden dat de jager liever geen vuur zou maken in dit gebied. Hier zaten de bossen vol met rovers en bandieten. Dus een vuur zo teveel opvallen. Daarom liet hij het maar zo. Hij keek naar de jager. Ook al stond die met zijn rug naar hem toegekeerd. ”Hoe is die baron eigenlijk?” Vroeg hij opeens zonder dat hij het besefte. Hij bleef met zijn blik op de jager gevestigd. Hij was niet bang… Myron wilde gewoon weten wat hij kon verwachten. Misschien kon hij zich daar dan al wat aan aanpassen. Dus het was helemaal geen domme vraag geweest.

Hij had wel gemerkt dat de ridder ook wat zwijgzamer was geworden, maar dat was redelijk normaal voor hem. Sommige mensen konden er niet tegen dat hij niks zei, en anderen werden er gefrustreerd van. Hij zelf had er geen moeite mee. Hij was nooit echt een kletskous geweest, en juist omdat hij een grijze jager was geworden was hij nog stiller geworden, totdat op een gegeven moment het gerucht ging dat hij niet kon spreken. Hij deed geen poging om er voor te zorgen dat dat gerucht verdween. Want juist daardoor waren de meeste nog banger voor hem als ze hem hoorde praten. Hij merkte zonder om te kijken dat de ridder hem was gevolgd en dat die zelf bezig was zijn eigen paard te verzorgen. Hij had de zadeltassen naast Danger neer gezet, Hij haalde uit de zadeltassen een andere borstel dan degene die hij eerst vast had gehad. Hij begon Danger te borstelen, met grote en lange slagen, hij kon het paardje voelen brommen en heel even verscheen er een glimlach op zijn gezicht, maar doordat hij met zijn rug naar de ridder toe stond, was dat niet te zien voor de ridder. Hij bleef Danger borstelen. Hij besefte maar al te goed dat het morgen geen warme kop koffie bij het ontbijt zou worden. Ergens baalde hij daar van, maar het was beter dan vermoord worden. Tja, als je een kop warme koffie wou, dan moest je daar zeker een moord voor doen. Hij bleef Danger borstelen en hoorde aan de geluiden dat de ridder was gaan zitten. ”Hoe is die baron eigenlijk?” Hoorde hij de ridder naar een tijdje vragen. Heel even hield hij op met het borstelen van Danger, maar daarna ging hij weer verder met borstelen. Hij zweeg even, hij hoorde aan het geluid van vleugels dat Sagitta was opgestegen, blijkbaar ging de roofvogel op jacht, Hij wist niet helemaal wat hij als antwoord moest geven op de vraag van de ridder. Sommige dingen lagen niet zo gemakkelijk, maar toch voelde hij zich er ergens verplicht om het meeste aan de ridder te vertellen. De ridder was verder zonder vragen mee gegaan. Hij bleef Danger borstelen en dacht even na over hoe hij het zou verwoorden. “de baron doet niks aan zijn leen, hij regeert hier op vrees, en niet op respect. Hij laat rovers hun gang gaan, en de grijze jager van dit leen is een zwakkeling” zei hij, Over het algemeen had hij respect voor zijn collega’s, maar deze jager was een uitzondering. Het werd tijd dat de jager van dit leen uit zijn functie ontheven werd, de man was ook al vlak bij de leeftijd voor het gouden eikenblad. De rovers uit dit leen werden steeds brutaler, en juist dit leen had een goede grijze jager nodig, omdat het de grens vormde. Vandaar dat hij had besloten om het lot een handje te helpen. Ze zouden de volgende dag verder rijden, richting de fokkerij, maar ergens had hij het voorgevoel dat ze morgen bij de baron zouden eindigen. Hij krabde de hoeven Danger uit, en zette het paardje een emmer voor met haver. Hij draaide zich om en liep naar iets verderop, en ging toen zitten op de grond. Hij keek even naar de ridder die nu recht tegenover hem zat, “De baron is een man om rekening mee te houden, toen hij klein was, was hij al zeer gevaarlijk” zei hij. Hij had het gezegd voordat hij goed over de woorden had nagedacht, soms was dat gewoon even nodig. Hij bleef rustig zitten. Zijn boog lag op zijn schoot, zeker in dit gebied vertrouwde hij het niet helemaal. Hij wist hoe erg het leen er aan toe was en dat het nodig tijd was om er iets aan te doen. Hij had gehoord hoe de verhalen over de baron in het noorden steeds erger waren geworden. En toen ook nog de zwijnen erbij waren gekomen, had hij geweten dat het tijd was geweest om iets te doen, zelfs als dat tegen de wil van Mystenia in was. Hij wist wat goed was voor het land, en het maakte hem niet uit, als hij daarvoor tegen de orders van zijn leider in moest gaan. Ergens deed het hem pijn dat er niemand was geweest die eerder had ingegrepen. Misschien waren de andere jagers stiekem toch bang voor de baron hier in het noorden, waarvan mensen alleen de gruweldaden wisten. Misschien was Mystenia zelf wel van plan geweest om te gaan, maar hij had geweten dat zij het te druk had met haar leerlingen en met het korps regeren. Er moest actie worden ondernomen, en als ze er te lang mee zouden wachten, zou het nog meer uit de hand lopen. Hij keek weer naar de ridder, hij verwachtte eigenlijk geen antwoord, dat was ook gewoon niet nodig, maar soms wist je het maar nooit.

You only see the outside
You only see a man playing with fire
But know he also is playing with lifes
And he don’t care…

Een hele tijd hoorde hij geen woord. De jager bleef zijn paard kammen. Het leek er zelfs even op dat hij geen antwoord zou krijgen. Dan zou hij het later wel horen. Hij bleef zitten. Zijn ene hand rustent op zijn zwaard. Hij vertrouwde het hier voor geen meter. Hij had wel al verhalen gehoord. Hij wist dat het hier erg aan toe was. Maar daardoor had hij nog geen antwoord op zijn vraag. Als de jager niets zou zeggen, zou hij er verder niet meer naar vragen. Dan zou hij Flamelight beginnen te borstelen en ook haar hoeven uitkrabben. Maar Hij hoorde de stem van de jager langzaam spreken. “de baron doet niks aan zijn leen, hij regeert hier op vrees, en niet op respect. Hij laat rovers hun gang gaan, en de grijze jager van dit leen is een zwakkeling” Even moest hij de woorden van de jager herhalen in zijn gedachten. Hij trok een wenkbrauw op en daarna schudde hij langzaam zijn hoofd. Hij zou niet terugdeinzen voor een idioot. Nog beter was het dat die idioot dan ook nog een baron was. Hij had geen vrees… Hij was meer geschrokken van het fijt dat de jager een andere jager een zwakkeling vond. Hij had toch gedacht dat de jager meer respect voor zijn collega’s zou tonen. Maar het was ook heel erg duidelijk dat het waar was. Anders zou de jager dat nooit zeggen. Dat geloofde hij toch niet. Hij bleef toekijken hoe de jager met zijn paard bezig was. Hij zou zo meteen ook wel beginnen met Flamelight. Maar hij wachte tot de jager ging gaan zitten. Terwijl hij nog eens over de woorden na dacht. Misschien had de jager hem mee genomen omdat hij wist dat hij zich niet zomaar liet doen. Misschien verwachte de jager wel dat hij ook deze baron er onder zou krijgen. Leonoor ging recht voor hem zitten. Hij probeerde de jager recht aan te kijken. Ook al kon hij de ogen niet zien. Maar onder tussen was hij al meer gewend aan het idee van de mantel die af en toe leek optelossen. Hij wilde net opstaan toen de jager weer wat zei. “De baron is een man om rekening mee te houden, toen hij klein was, was hij al zeer gevaarlijk” Hij knikte even en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Alsof dit iets was om mee te lachen. Hij ademde even goed in en uit en liet de glimlach voorbijgaan. Hij stond langzaam op en begon met het borstelen van zijn paard. Zijn ogen stonden vast beraden en hij werd rustig van het borstelen. Terwijl het weer frisser werd. Hij had geen antwoord gegeven. Dat was ook niet nodig. Hij zocht alleen de woorden voor dat hij iets zou zeggen. Hij wist nog steeds niet zo goed wat hij moest zeggen tegen een grijze jager. Hij kon ook niet goed inschatten wat zijn reactie zou zijn. Zo bleef hij even denken. Terwijl Flamelight duidelijk genoot van de verzorging en al. Na het borstelen begon hij met de hoeven. Een koele wind blies zachtjes over zijn wangen. De kou greep hem even vast. Maar al snel was dat ook weer verdwenen. De kou was hij al gewend geworden. Hij dacht er ook niet erg veel aan. Wel aan het feit dat de jager iets van plan was. Het gaf hem geen goed gevoel. Hij had het gevoel dat het slecht zou aflopen. Alleen niet in de zin van zijn gedachten. Maar helemaal anders… Misschien maakte hij zich veel te veel zorgen. Maar soms was dat ook wel nodig. Langzaam kwamen de sterren aan de hemel staan en toen hij weer ging zitten kon hij een deeltje van de maan door de bomen zien. Hij was blij dat de maan scheen. Zo konden ze in ieder geval wel een beetje zien. Maar hij had wel het gevoel dat de jager meer kon zien dan hij. Daar was hij namelijk op getraind en Myron niet. Hij wist dat de jager de wacht zou doen. Ook al voelde hij zich daar niet goed bij. Maar hij wist ook dat hij dan het tweede deel van de nacht zou doen. Daar was hij dan wel weer tevreden mee. Ook al had hij soms het gevoel dat de jager dan nog altijd wakker bleef. Ook al leek die te slapen met zijn mantel. Hij was klaar met Flamelight en ging weer zitten. Hij kon de jager nauwelijks nog zien. Wat hem nog een vervelender gevoel gaf dan hij al had. Hij had goed nagedacht over zijn woorden. Maar misschien moest hij nog wel wat wachten. Toch opende hij zijn mond. ”Ik ben niet bang voor een oude idioot die de naam van baron of ridder niet eens verdien.” Hij wist niet of hij de jager recht aankeek. Maar hij dacht dat hij wel goed zat. Soms was het zo vervelend dat hij de ogen van de jager niet kon zien. ”En nog minder vrees heb ik om het die idioot te tonen…” Het waren harde woorden maar hij meende ze wel. Hij zou niet terugdeinzen. Voor niemand niet. Ook al betekende dat zijn einde. Het leven was hard, dus moest je ook de harde weg nemen. Hij vreesde de harde weg niet. Hij was het al zo lang gewend. Hij wilde er niet langer van weg vluchten. Dus hij zou vechten, tot het einde. Als het maar in het belang van het land en de koning was. Als die baron echt zo was en als die echt op vrees wilde regeren. Dan zou hij maken dat de baron hem zou vrezen. Hij zou niet toegeven. Hoe hard het ook zou worden. Hij wist niet wat de jager van plan was. Maar hij kon wel raden dat die niet van plan was. Om zich te laten doen door die baron. Dus hij zou dat ook niet doen. – De jager nam inderdaad de eerste deel van de nacht. Het andere deel deed hij. Ergens kon hij niet wachten om verder te gaan. Want de jager had hem een uitdaging gegeven. Daar hield hij nu net zo van. Een goede uitdaging. Iets waar hij echt helemaal zich zelf kon zijn. Iets waar hij in op kon gaan. Dat zou hij snel genoeg te weten komen. Want in de verte zag hij al het licht van de zon opkomen. Ook al bleef de rest grauw. Hij moest de jager niet waker maken. Die zou vanzelf wel waker worden. Daarna zouden ze dan weer op pad gaan. Hij zou de jager deze dag met plezier volgen. Daar was geen twijfel mogelijk aan.

Hij bleef gewoon zitten. Hij kwam na een tijdje overeind en liep naar de zadeltassen toe. Hij liep terug naar waar hij net zat, maar had de zadeltassen meegenomen. Hij rommelde even tussen de spullen in, totdat hij had gevonden wat hij zocht. Hij haalde de veren en de lijm uit de tassen, ook haalde hij ijzeren weerhaakjes uit zijn zadeltas. Uit de andere zadeltas haalde hij een hand met stokjes, tenminste daar leken de stokjes op. Maar het waren pijlen, alleen de veren en de ijzerenpunt zat er dan nog niet op, maar dat maakte niet uit. Het was maar goed dat hij die dingen mee had genomen. Hij verwachtte dat hij minstens 2 hele kokers leeg zou gaan schieten, misschien nog wel meer. Dus elke pijl was meegenomen. Hij pakte zijn werpmes en begon kerven in de stokken te maken, hij lette niet echt meer op de ridder, die had blijkbaar niet echt veel te zeggen, en dat maakte hem niet uit. Hij had nog wel gezien dat de ridder na zijn laatste woorden had geglimlacht. Hij gebruikte de lijm om de veren op hun plek te houden. Het waren alleen maar zwarte veren, de meeste grijze jagers hadden grijze veren erop zitten, maar hij niet. Elke jager had zijn eigen manier om het onderscheid in pijlen te maken, sommige hadden een witte pluk in de achterste veer zitten, of een hele witte veer ertussen. Hij vond altijd het nadeel van wit ertussen dat de pijl veel sneller opviel, vandaar dat hij voor totaal zwarte veren had gekozen toen zijn mentor hem zijn wapens overhandigde. Hij pakte een weerhaakje, hij had alles thuis al afgewogen, dus hij wist dat alles hoorde te kloppen. Hij bevestigde het weerhaakje op de voorkant van de pijl. Hij stak een ijzeren pin tussen de twee gaatjes in, wat recht door het hout heen ging, zodat het weerhaakje bleef zitten. Hij keek heel even naar de ridder, die bezig was zijn eigen paard te borstelen. Een band met je rijdier was altijd belangrijk. Hij legde de pijl weg, en ging verder met de volgende pijl, het was een van de manieren om te voorkomen dat hij rusteloos heen en weer zou gaan benen, proberend een oplossing te verzinnen. Hij maakte een paar pijlen en merkte dat de ridder weer was gaan zitten. Hij had aan de donkerheid wel gemerkt dat het donker was geworden. Na een tijdje was het te donker om nog precies de pijlen te maken, dus hield hij er mee op. Hij had niks aan pijlen die niet goed in evenwicht waren. Hij borg de spullen weer af, en stak de pijlen die hij net had gemaakt in een nog lege koker, hij had er een stuk of 8 pijlen gemaakt. Hij vond het prima om zo in de nacht te zitten, de nacht was zijn huis, dat was het al zo lang en hij zou het ook nooit opgeven. Hij hoorde aan de manier van ademhalen dat de ridder een vraag zou gaan stellen, of iets wou zeggen. Hij wist dat hij gelijk had toen hij de ridder hoorde zeggen: . ”Ik ben niet bang voor een oude idioot die de naam van baron of ridder niet eens verdien.” Hij zei niks terug, want hij wist gewoon dat de ridder nog iets ging zeggen, en weer had hij gelijk, zien. ”En nog minder vrees heb ik om het die idioot te tonen…” Hij schoot bijna in de lach, maar lachte niet hardop, dat zou onbeleefd. En het laatste wat hij wou was dat de ridder hem niet zou mogen, dat het een heel stuk moeilijker maken dan dat het al was zonder dat de ridder hem niet mocht. Hij nam de eerste wacht op zich, Toen de maan hoog genoeg stond, maakte hij de ridder wakker, en viel daarna zelf in slaap, met de bedoeling om nog heerlijk te kunnen slapen voordat ze verder moesten.

You don’t follow his mind
You don’t know what’s behind his mask
You only know you can trust him
In this times, you need every friend…

De zon kwam veel te langzaam op. Hij zag aan de bladeren hoe koud het was geweest. De meesten waren half bevroren. Hij had er een hekel aan dat ze hier geen vuur konden stoken. Dan hadden ze het waarschijnlijk ook wat warmer gehad. Vogels hoorde je hier niet fluiten. Alleen af en toe een kraai die schreeuwde. Hij had geen idee wat deze dag zou brengen. Maar langzaam stond hij op. De nacht was dus redelijk rustig verlopen. Misschien werden ze onder weg wel aangevallen door stropers. Dan hadden ze tenminste wat actie. In plaats van een saaie stille rit. Vandaag zouden ze bij de fokkerij aankomen, dat was één ding die zeker was. Wat ze daar zouden doen wist hij niet. Of ze daar iets of iemand zouden aantreffen wist hij ook niet. De jager was wel iets van plan geweest. Dat wist hij wel. Of de jager dat plan nog zou voortzetten…. Dat was de vraag. Hij stapte zo stil mogelijk naar zijn paard toe. Hij wilde de jager nog eventjes laten slapen. Dat had hij wel verdient. Hij maakte Flamelight al klaar voor de rit en terwijl hij dat deed kwam de zon op. Zachtjes nam hij een klein steentje en smeet dat zachtjes. Maar hard genoeg naar de jager toe. Zodat die wakker zou worden. Hij wild de jager liever niet meer gewoon wakker maken. Want hij wist niet zeker wat die dan zou doen. Zonder te wachten op de jager vertrok hij al terug naar de baan. De jager zou snel genoeg achterkomen. Dus daar moest hij zich geen zorgen over te maken. Hij had alleen een onaangenaam gevoel. Alsof er iemand naar hem keek. Alleen was er niemand te zien. Hij was dus extra op zijn hoede en bleef geen en weer kijken. Hij wilde namelijk niet verast worden. Hij ging nog niet in het zadel zitten en opeens hoorde hij een raar geruis in de struiken. Automatisch vloog zijn hand naar zijn zwaard en trok hij het uit de schedel. Wie of wat het ook was. Één mis stap en het zou voorbij zijn. Een vage vorm stapte langzaam de struiken uit. Het was een oude lelijke man met een bolle rug en een veel te lange nek. Scheve tanden en uitstekende ogen. Myron gaf geen kik bij het aanzien van de man. Hij keek de man strak aan die half smekend en gebogen op hem af kwam stappen. Hij had de verhalen wel gehoord over de dienaars van de baron. Hoe dat die zijn mensen misvormde zodat hij de mooiste zou zijn. Alleen de vrouwen zou hij met rust laten. Er was iets wat hij niet vertrouwde aan de man. Iets in zijn ogen deed hem de man wantrouwen. De man bewoog zijn hoofd even en verdween weer in de struiken. Zo snel en zelfs sneller dan dat hij gekomen was. Op dat moment draaide hij zich om en zag dat de jager aan het komen was. Had Leonoor het gezien. Had hij het doorgehad. Waarom was die man zo snel weer weg gegaan. Kwam het door de Jager? Hij gleed langzaam in het zadel en volgde de jager weer. De tijd ging langzamer voorbij dan uit te voren. Hij zat heel de tijd met die man in zijn hoofd. Misschien moest hij het de jager vertellen. Maar hoe moest hij dat doen. Hij fronste even zijn gezicht. Waarom was hij zo… Onzeker. Hij rechte zijn blik en begon te spreken. ”Heb jij die man gezien?” Vroeg hij vast en zeker. Hij kon er niet aan doen dat hij hoopte dat de jager niet zou antwoorden. Meestal moest hij zich er dan verder geen zorgen over maken. Maar nu ze zo verder gingen en in de verte het gebouw steeds dichter kwam. Moest het opgelost worden voor dat er iets ernstigs gebeurde. Dus het was beter dat de jager er wel van wist dan dat hij het verzweeg. Onder tussen hield hij het struik gewas extra goed in de gaten. Deze keer wou hij geen verassingen meer. Deze keer wou hij er zeker van zijn. Deze keer was hij zeker! Zijn ogen stonden vastberaden. Welk gevecht er ook op komst was. Hij was er klaar voor. Hij wist zeker dat de baron sluw was. Maar hij wist ook dat hij sluwer kon zijn. Veel sluwer dan wie dan ook. Zeker met Leonoor aan zijn zij. Ook al was het misschien meer omgekeerd. Want het was de jager zijn missie. Maar van wie deze missie ook was. Ze zouden moeten samen werken. Anders zou het waarschijnlijk niet goed aflopen.

Hij opende zijn ogen, maar bleef liggen, het leek nog steeds of dat hij sliep. Hij keek naar de zon die opkwam. Hij vond het nog steeds een mooi gezicht, en de zon was ook nog eens een goede plaats aanduiding. Hij was wakker geworden van een klein geluid, zijn ogen schoten even heen en weer, en hij zag dat de ridder overeind was gekomen. Hij bleef gewoon liggen, das was beter dan dat hij nu de ridder de stuipen op het lijf zou gaan jagen. Ondertussen dacht hij na over de dingen die ze allemaal moesten gaan doen vandaag, maar zijn instinct zei hem, dat ze eerst nog een bezoekje aan de baron af zouden leggen. Eigenlijk had hij er geen zin in, maar er was geen andere weg. Hij wist dat deze weg zwaar bewaakt werd, en zij moesten pal over dit pad heen, om bij de fokkerij aan te komen, op het feit na de ze op ongeveer een kilometer afstand van het kasteel de weg naar rechts moesten hebben. Toch bedacht hij dat het beter was om de ridder maar te vertellen wat er van hem werd verwacht. Hij kon horen dat de ridder zijn best deed om stil te zijn, het lukte de ridder ook nog wel redelijk, maar natuurlijk niet zo goed dat hij er niet wakker van zou worden. De kap verborg zijn ogen, dus je wist maar nooit of hij nou wel of niet wakker was. Hij hoorde aan de geluiden dat de ridder zijn paard opzadelde. Heel even hoorde hij het getik van een steentje vlak bij hem, een tactische zet van de ridder. Je wist maar nooit hoe hij zou reageren als je hem wakker probeerde te maken. Hij zag in zijn ooghoeken de ridder verdwijnen en kwam overeind. Hij rekte zich even uit en pakte zijn boog op. Hij liep naar Danger toe en gaf het paardje zijn ontbijt. Ondertussen dronk hij wat water en begon hij Danger op te zadelen. Hij hoorde het paardje wel brommen van verontwaardigheid maar besteedde er verder geen aandacht aan. Hij ruimde de laatste spullen op, en zorgde ervoor dat er niet meer zichtbaar was dat ze hier hadden gekampeerd. Hij steeg op en liet Danger terug naar het pad stappen, zijn boog hing weer voorop het zadel. Hij zag toen hij op het pad was, de ridder in de verte al rijden. Hij liet Danger overgaan op zijn normale tempo, wat veel hoger lag dan het tempo dat hij de laatste tijd had gereden met de ridder naast zich. Hij zag hoe de ridder heen en weer keek, er was dus blijkbaar iets aan de hand, hij hoorde heel zachtjes Danger brommen en wist nu zeker dat er iemand was. Hij keek naar de man die uit de struiken verscheen en schudde even verdrietig zijn hoofd. Hij herkende dat gezicht uit duizenden. Hij wist dat de geruchten waar waren, misschien was het dan maar beter ook dat hij nu was gekomen. Dit mocht niet langer zo door gaan. Heel even liet hij Danger een pas opzij draven, zodat ze zichtbaar waren voor de man die vlak bij de ridder stond. Hij wist dat de man hem had gezien en zag dat de man weer de struiken in verdween. Hij zag dat de ridder zich omdraaide, en liet Danger even over gaan in galop. Binnen enkele seconden was het paardje bij de ridder en zijn paard en ging terug over in draf. Hij keek vooruit, naar het kasteel wat aan het einde van het pad opdoemde, een paar uur rijden verderop. Hij wist wie die man was, en hij wist ook dat de man sneller reisde dan hun, doordat zij niet in galop konden gaan. Hij kende het berichten systeem wat er langs dit pad zat. Dus hij was extra op zijn hoedde. Hij keek heel even naar de ridder die naast hem reed, en hoorde hem na een tijdje vragen: ”Heb jij die man gezien?” Heel even zweeg hij. Misschien moest hij liegen en niks zeggen, maar de ridder had het recht om de waarheid te weten, anders zou dit helemaal verkeerd eindigen. Hij wist dat het kruispunt over een half uur rijden voor hun zou liggen. Ze zouden binnen enkele minuten het bos uit rijden, en hij kon bijna voorspellen wat er achter die bosrand lag. “ja, ik heb hem gezien” zei hij eerst alleen maar. Hij keek heel even naar de ridder naast hem. Hij liet de teugels los en haalde de boog van zijn rug af. Hij spande de pees en hield de boog in zijn handen. “Niet schrikken als we zo meteen het bos uit rijden, gewoon stil blijven zitten” zei hij alleen maar. Hij zag al dat het bos lichter werd, hij legde een pijl op zijn boog en liet Danger rustig verder stappen. Hij zag dat Sagitta hoog in de lucht vloog. Ze reden de bosrand uit, en zijn ogen schoten even heen en weer, hij wist dat niets was wat het leek. Hij liet een pijl gaan, recht een struik in, hij hoorde een doodskreet en legde direct een nieuwe pijl op zijn boog. Hij liet Danger met zijn knieën stoppen. En schoot nog een pijl af, en ook die was raak. Uit de struiken om hun heen kwamen mannen gerend. Deze waren niet misvormd, maar ook niet knap te noemen, ze droegen het teken van de baron, maar dat maakte hem niet uit. Hij wist ongeveer welke echt slechte bedoelingen hadden, en welke niet. Hij liet Danger zo staan, dat hij voor de ridder stond, zodat die uit het schietveld bleef, het zou moeten lijken, alsof hij een dienaar van de ridder was. Hij schoot nog een paar mensen neer en hield toen op met schieten. Hij zou ze met gemak allemaal neer kunnen schieten, maar dat was niet de bedoeling, de boodschap moest even duidelijk zijn voor de mannen die daar stonden en dat was het. Hij legde zijn boog terug voor zich op het zadel. En keek even in het rond, geen enkele man durfde dichtbij genoeg te komen, blijkbaar bang om neer te worden geschoten door de boogschutter. Hij zag hoe er een paar overlegde. De groep vormde een kring om hun heen, en er kwamen meer mensen uit de struiken die paarden vast hielden. De bedoelingen waren duidelijk. Ze moesten meekomen. Hij ontspande de pees van de boog, en hing de boog terug over zijn schouder heen en pakte de teugels weer op. Hij keek even naar de ridder, van dat het oke was. Hij liet Danger weg stappen, met de groep mee. Ze bleven in het midden rijden. Hij wist dat het geen nut had om de rest neer te schieten, want dan was er geen boodschapper meer. Hij wist waar ze naar toe gingen. Hij wist ook dat de ridder waarschijnlijk geen snars snapte van wat hij net had gedaan, maar dat maakte niet uit. Alles ging ongeveer zoals hij het wou. Nu nog de baron.

He maybe looks like a killing machine
But when you know him good
He’ll give his live to protect you
But don’t push him..

Het bleef een hele tijd stil. Even dacht hij zelf dat de jager niet zou antwoorden. Maar langzaam aan hoorde hij de toon van de stem van de jager. “Ja, ik heb hem gezien.” Dat was alles wat de jager zei. Hij knikte alleen even. De spanning was gewoon te snijden. Je kon het voelen in de lucht. Even vroeg hij zich af wie dat de man was geweest. Een boodschapper misschien? Maar dat leek hem sterk. Die man liep mank en was zeker niet één van de snelste. Als de baron of wie dan ook zo iemand als boodschapper had. Dan was het duidelijk hoe gek of gestoord die persoon was. Ze gingen weer gewoon door en hij vroeg zich toch af hoe ver de weg nog zou zijn. Hij kende het pad vaag. Maar niet goed genoeg om te zeggen hoe lang dat ze nog moesten rijden. Hij volgde gewoon de jager en was daar voor de rest tevreden mee. Hij zou verder ook niet echt veel meer vragen. Myron wist nu al dat hij het toch zou gaan zien. Met de jager die naast hem reed wist hij het namelijk nooit. Dus kon hij ook geen duidelijk antwoord verwachten. Wat meer verklaring over de man of wie of wat of hoe… Dat kreeg hij dus niet. Neen hij moest dat zelf maar zien uit te zoeken. Dus hij legde zich er zoals de rest van de reis bij neer. Hij keek even rustig rond. Het bos leek te verdunnen. Het was duidelijk dat ze zo uit het bos zouden gaan. In de verte kon je al maar licht zien. Hij wilde eigenlijk niet weten wat hij daar moest verwachten. Hij had in zijn terug rit niet echt goed rond gekeken. Hij kon het nog maar vaag voor zich houden. Hij ademde eens diep in en uit en keek weer voor zich. Hij was onder tussen ook gewend aan het idee dat er een jager naast hem reed. De mantel kon hij langzaam ook onderscheiden van de rest. Maar het bleef een onbegonnen bedoeling. Hij kwam terug van uit zijn gedachten. Toen hij weer de stem van de jager hoorde. “Niet schrikken als we zo meteen het bos uit rijden, gewoon stil blijven zitten” Hij keek even verbaasd naar de jager. Waarvan zou hij nu moeten schrikken. Hij had zijn training gehad en was (meestal) op alles voorberijd. Hij zei niets en knikte gewoon even. Hij liet Flamelight weer schuin achter de jager lopen. Hij ging recht op zitten. Want nu was hij toch echt wel benieuwd wat er hun te wachten stond. Maar hij zou doen wat de jager vroeg. Die was ouder en zou weten waar hij mee bezig was. Hij had niets voor niets geleerd om respect te hebben voor ouderen. Maar hij had alleen respect voor zij die het verdienden. De jager verdiende het respect. Wat hij deed was ongelooflijk en hij voelde zich maar klein als hij dacht aan wat de jager deed. Natuurlijk zou hij dat niet zomaar toe geven. Hij reed dus rustig door en langzaam kwamen ze het bos uit. Er was helemaal niets te zien. Dus Myron verwachte wel iets… Aders had de jager die woorden nooit gezegd. En inderdaad. De jager schoot een pijl in de struiken. Je hoorde een kleine doods kreet. Daar ging de tweede pijl al. Ook die leek raak te zijn. Opeens verschenen er overal mannen rond hun. Hij had enorm veel zin om zijn zwaard te trekken en op hun te rammen. Maar hij had toegestemd dat hij zou blijven zitten. Dus dat moest hij dan ook maar doen. Hij kon de jager moeilijk in de weg staan. De mannen waren niet misvormd. Maar ook verre van knap. Vergeleken met hun zou je kunnen zeggen dat hij leek op een God. Hij zag hoe het paard van de jager voor hem kwam staan. Het dier zorgde er voor dat hij uit het schiet veld van de jager bleef. Hij zag hoe de pijlen rondvlogen. Even rinkelde er een belletje in zijn hoofd. Hij zette zijn gezicht in een gewone frons. Alsof er niets belangrijks gebeurde. Alsof hij het allemaal gewoon was. Ergens leek er een boodschap schuil te zitten. Alsof de jager wou dat het er op leek dat die de bediende was van hem. Dat kon nog een gevaarlijk spelletje worden. Maar hij wilde er wel aan mee werken. Waarom? Dat wist hij niet zo goed. Hij kon er gewoon niet tegen hoe de mensen hier behandelt werden. Hij wilde laten zien wie hij echt was en wat hij kon. Dus zou hij mee spellen. Langzaam aan stopte de mannen met lopen. De jager had de boodschap duidelijk gemaakt. Ook die ging weer op zijn paard zitten en ontspande zijn boog. Geen man durfde dichter bij te komen. Maar het was wel duidelijk genoeg dat ze wilden dat ze hun volgde. Hij keek even naar de jager en knikte naar de jager. Alsof hij wou zeggen, goed werk geleverd. Ook al wou hij het liefs dat hij ook nog eens een gevecht kon houden. Maar als het zo liep zou dat niet moeilijk worden om te doen. Er kwamen mannen rond hun en zo vertrokken ze weer op weg. Hij wist heel goed waar ze hun naar toe zouden brengen. Dat was ook niet moeilijk om te raden. Maar hij voelde zich opgesloten. Het enige gevoel waar hij echt een hekel aan had. Hij wilde graag vrij kunnen zijn. Vrij op zijn eigen manier. Dat kon hij doen nu hij geridderd was. Toch bleef hij gebonden. Maar dat vond hij niet zo erg. Hij kon nog altijd doen wat hij wou. Zeker op missies als deze. Oké hij had zich niet voorgesteld dat het zo zou lopen. Maar hoe het nu liep vond hij ook wel oké. Maar alles kon nog veranderen. Maar Myron wist dat het spel nu begon. Het ging hard worden. Maar wat was het leven zonder dat. Saai!

Hij liet Danger rustig verder stappen. Hij keek voor zich uit. Ridders zoals degene die naast hun reden, waren niet zo bekend met grijze jagers. En ergens vond hij dat prima. Zolang ze het eikenblad om zijn nek niet zagen, zouden ze niet weten wie hij echt was. Hij keek heel even naar de ridder naast hem. Hij wist dat de meesten niet van stil zitten houden, maar toch had de ridder gedaan wat hij had gevraagd. Sommige vertrouwde grijze jagers niet, maar heer myron wel. Hij had wel respect voor de ridder. Hij klopte Danger even op zijn hals, het paardje bleef zachtjes brommen. Blijkbaar voelde het paardje zich niet zo op zijn gemak, en dat kon hij nog wel begrijpen ook. Niemand wou graag ingesloten zitten tussen ridders in, en zeker niet als je in het noorden was. Hij had gezicht gezien van de ridder, precies zoals hij eigenlijk had verwacht. Het duurde even voordat ze bij het kruispunt aankwamen. Hij wist dat hij makkelijk zich een weg tussen de ridders heen kon baden, maar dan zou hij de ridder achter moeten laten, en juist dat was nu een beetje onmogelijk. Hij keek dus maar vooruit, naar het kasteel. Na ongeveer 2 uur rijden kwamen ze aan bij het kasteel van de baron. Hij keek naar de bouw van het kasteel, na al die jaren was er nog steeds geen steeds veranderd. Hij zag hoe een paar ridders buiten de poort bleven staan. En dat een tweetal wegging, het kasteel in. De voorman van de ridders gebaarde dat ze af moesten stijgen. Hij steeg langzaam af. Het zwaard hing verschut tussen zijn spullen in. Hij wachtte even totdat heer myron ook was afgestegen. Hij keek even naar de ridders die weer om hun heen waren gaan staan, alsof ze hun zo wel aankonden. Zijn boog hing nog over zijn schouder heen. Hij liep maar met de ridders mee. Het kasteel zag er guur en vijandig uit. Niemand zou graag hier komen, hij ook niet al te graag, maar er was op dit moment zeker geen andere keus. Ze konden niet met geweld uitbreken, misschien zou dat later wel aan de orde komen, maar nu nog niet. Ze liepen door vele gangen heen. Hij wist ongeveer waar ze naar toe gingen, en hij had gelijk. Ze liepen door grote bruine deuren heen. Hij keek naar de persoon die aan het einde van de zaal waar ze stonden op een soort van troon zat. Hij herkende de persoon, maar zijn gezicht bleef op pockerface staan. Zijn gezicht was nog steeds verborgen onder zijn kap. Hij bleef in de schaduw van Myron staan, alsof hij een ondergeschikte was. Hij keek naar de baron. Ergens vond hij het vreemd dat hij zijn wapens nog had. Misschien zou het nu al wel op een gevecht uitlopen. Zijn boog bleef op zijn rug hangen. Hij keek even naar de ridder zonder zijn hoofd te bewegen. Hij had de neiging om een pijl uit de koker te pakken en op de baron af te schieten, maar dat deed hij niet, nog niet..

To winn,
You have to play a game
If you lose
You lose it all…

Een zachte grom kwam zijn keel uit. Hij kon het niet houden om omringt te zijn door allemaal ridders. Daardoor leek de tijd nog trager te gaan dan vooreen. Maar hij was blij dat de jager bij hem was. Anders had hij wel helemaal anders gedaan. Maar nu leek dat oneerlijk tegenover de jager. Een zachte zucht gleed over zijn lippen heen en hij keek maar gewoon voor zich. Ze gingen voorbij het kruispunt. Normaal gezien zouden ze de andere kant moeten uitgaan. Maar nu moesten ze de rest wel volgen. Twee uren reden ze verder voor ze bij het kasteel kwamen. Sommigen gingen weer weg en anderen bleven voor de poort staan. Het kasteel zelf was maar een grauw gebouw. Er was waarschijnlijk jaren niets aan gedaan en het zag er afschuwelijk uit. Adembenemend maar met een griezelig kantje aan. Zijn mondhoeken gingen een klein beetje omhoog. De baron was zeker niet één van de gemakkelijkste. Maar als het juist was wat hij dacht dat de jager van hem verwachte zou het nog gemakkelijker worden dan dat hij dacht. Ze moesten afstijgen. Niet dat hij dat wou. Maar hij deed het wel op zijn gemak. Hij zou zich niet zo makkelijk laten dwingen. Hij had wel zo’n idee wat er zou gebeuren… Maar hij kon het niet helemaal voor zijn ogen brengen. Ze liepen gehele gangen door. Hij kende de weg hier niet en het leek op een doolhof in zijn ogen. Zijn gedachten gingen over en weer. Waarom waren hun wapens nog niet afgenomen? Als Ridder was dat waar hij het eerste aan dacht. Meestal betekende maar één ding en hij moest toch even slikken. Maar hij bleef echt en zelfverzekerd doorlopen. Zonder een twijfeling liep hij door de grote houten deur een zaal n. Aan het eind van de zal zat er een man op de troon. Hij leek normaal in zijn ogen. Hij was zelfs redelijk knap voor zijn leeftijd. Toch vergeleken met de rest van de mensen hier. Dus hij wist meteen dat het de baron moest zijn. Een gevaarlijk man? Hij zag er niet gevaarlijk uit? Meer gebroken in zijn eigen ellende. Zachtjes liepen ze dichterbij tot ze een halt toe werden geroepen. De jager bleef in zijn schaduw staan. Waar hij ook al zo’n hekel aan had. Zeker omdat de jager ouder was en dat leek hem zo oneerlijk. Eigenlijk zou hij daar moeten staan. Maar er was nu eenmaal geen andere oplossing meer. Hij wist dat hij moest zwijgen tot de baron sprak. Dat was nu eenmaal een regel. Waar hij zich vanaf nu zou aan moeten houden. Natuurlijk als hij de baron op een fout betrapte moest hij zich er niet meer aan houden. Dn zou het spel kunnen beginnen en zou het hart worden. Hij had eigenlijk ook wel verwacht dat de jager zou schieten. Maar die leek niet eens te leven. Hij ademde rustig en wachte op een woord een beweging iets van de baron. Maar die zat daar ook maar. Soms was het moeilijk om je aan de regels te houden zeker in zo’n situaties. Een soort gegrom verliet de mond van de baron en langzaam keek de man op. Van hem naar Leonoor en weer. Hij knipperde ongelovig met zijn ogen en het leek er op alsof er een valse glimlach over het gezicht van de baron schoof. Hij glimlachte eens terug alsof hij van niets wist. Maar hij wist wel beter dan dat. Het leek er op dat de baron wat zou gaan zeggen en dat deed hij ook. ”Mijn mannen zijn niet echt gewend aan gasten. Dus vergeef hun brutheid alstublieft heer…” Natuurlijk kon de baron zijn naam niet weten. Dus dit was een gelegenheid om te antwoorden. ”Heer Myron, de witte wolf. Meneer.” Er kwam een glans op in de ogen van de baron. Maar dat verdween snel even en het enigste wat hij deed was knikken. Hij wist niet zeker wat het kon zijn. Maar hij zou de baron wel aankunnen. Alleen moest hij nu ook nog rekening houden met de Baron. Als de jager zijn bediende speelde dan mocht hij hem niet voorstellen. Daar had hij wel rekening mee gehouden. Hij kon niet vertellen wat er zou gebeuren. Maar wat het ook was het zou niet leuk worden.