Do you know the secret? ~Scarlet~

Even gleed haar blik langs alle bomen die langs hun heen schoten. Maar vlak daarna richtte ze haar blik weer op de weg die voor hun lag. Met grote passen snelde de nachtzwarte hengst onder haar over de weg heen. Bij elke pas die het paard nam voelde ze zijn spieren bewegen. Haar ogen waren gericht op iets dat ver in de verte lag. De wind trok aan haar zwarte mantel en aan de manen van de hengst onder zich. Ze voelde de wind niet, haar harnas zorgde ervoor dat de wind er niet door heen kwam. Ze hield ervan in zo te reizen, om gewoon te rijden alsof ze vrij was, iets wat ze nu na lange tijd ook weer was. Het was goed om bevrijd te zijn van haar oude baron, de man moest nodig eens een lesje leren. Zij had hem altijd dwars gezeten met haar geplaag en haar grappen, maar nu zij er niet meer was, zou de man zijn woede uitwerken op de rest omdat zij er niet meer was. Ze had ergens nog wel het vermoeden dat de man nog mensen achter haar aan zou sturen om haar terug te halen. Want wat je voor een baron als je niet eens één ridder kon hendelen en die door je handen heen glipte en in een andere leen ging wonen? Dan was je een slechte baron, wat zou betekenen dat hij tegenover de rest veel gezichtsverlies zou lijden, en de man hield duidelijk veel van zijn eer en wat hij uitstraalde. Een lichtte grijns gleed even over haar gezicht heen. Zij had er voor gezorgd dat hij gezichtsverlies leed, hij zou nog meer gezichtsverlies lijden als de anderen er achter zouden komen dat ze een vrouw was. Want een baron die zijn ridder niet in de hand kon houden was tot daar aan toe, maar dat dat ook nog eens een vrouw was, wel dat was schandalig. Maar het maakte haar niet heel veel meer uit. De man zou krijgen wat hij verdiende, op de ene manier of op de andere manier. Ze zou er wel voor zorgen dat de man goed zou leren dat hij haar met rust moest laten. Die ene groep die langs was gekomen in het dorp vlak nadat ze daar aan was gekomen was duidelijk de voorbode geweest van wat er nog ging komen. Niet dat ze bang was voor wie er nog meer gestuurd zou worden. De meeste ridders die werden gestuurd had ze al eens verslagen en dat zou ze nog een keer doen.
Als ze haar handen nog een keer om de nek van sir John zou krijgen, dan zou ze hem zonder genade vermoorden. De man had al genoeg schade aangebracht, en de mensen van het dorp mishandelen, dat was iets wat ze laag vond. Ze wist zeker dat ze haar dreigement waar zou maken zodra ze de man weer tegen zou komen, ze zou zijn hoofd van zijn romp scheiden. De vraag was niet of ze zouden komen, nee de vraag was wanneer. En wanneer ze zouden komen, wel dan zouden ze een leuke verrassing krijgen. Ze zou ze terug sturen naar de baron, misschien met een boodschap erbij, en waarschijnlijk zouden ze niet allemaal meer leven, dat wist ze zeker. Misschien zou de snob haar daar zelfs bij helpen, het was wel duidelijk dat de snob niet zo’n hoge pet ophad van haar oude baron, en die duidelijk ook zijn lesje wou leren. Ze schudde even haar hoofd toen een paar zonnestralen haar ogen raakte. Ze had soms zo’n hekel aan het licht, het trok je zomaar uit je gedachten, en op dit moment wou ze eigenlijk niks meer dan wraak nemen op haar oude baron, maar ze hield zich in. Op dit moment had ze wel belangrijkere dingen aan haar hoofd. Ze hoopte dat ze nog op tijd was, het was voor het eerst in lange tijd dat ze weer een brief had gehad met dat zegel erop. Ergens vermoedde ze dat haar oude baron de brieven voor haar innam, aangezien ze in al die jaren nog nooit post had gehad. Het was haar pas echt gaan opvallen toen ze bij de snob opeens post had gekregen, iets wat haar nog nooit was gebeurt. Ze had bedacht dat er gewoon niemand was die naar haar schreef, maar dat was blijkbaar wel zo, en nog belangrijke brieven ook. Ze zuchtte even, ooit zou ze wraak nemen op de baron, maar niet nu. Eerst maar dit overleven en dat zou al een hele klus worden. Ze gaf de nachtzwarte hengst onder zich meer teugel en de hengst begon harder te rennen. Toen ze de brief had gekregen, toen was die al een paar weken te laat geweest, dus of ze ooit nog op tijd zou komen, dat was de vraag, maar toch moest ze het proberen, en dan maar ook eens proberen uit te vinden of ze flink in de problemen zat omdat ze nooit op de andere uitnodigen had gereageerd of was komen opdagen. De enige optie was dat ze het uit moest leggen, en eigenlijk zat ze daar niet heel erg op te wachten, maar dat zou toch moeten gebeuren, vooral als ze niet in nog meer problemen wou komen. De brief was persoonlijk door hem ondertekend, en er stond duidelijk in dat ze dit keer wel moest verschijnen, het was al de zoveelste poging geweest om haar te bereiken en anders zou hij andere aanpak moeten nemen. Ze zuchtte even. ”Kom op Bloodhunter” fluisterde ze naar de zwarte hengst onder zich die nog wat harder begon te rennen. Ze hadden de afgelopen dagen in moord tempo doorgereden, niet dat ze iets tegen de snob had gezegd dat ze weg zou gaan, ze had echter een deel van haar spullen daar achter gelaten, dus dat zou een hint voor hem moeten zijn dat ze wel terug zou komen. De zon begon steeds verder omhoog te reizen, in de verte zag ze het paleis dat als een schaduw tegen de zon leek te groeien. Ze zuchtte opgelucht, ze was er bijna. Nu maar hopen dat het nog op tijd was.
De hengst minderde vaart bij het paleis, ze zag de angstige blik die de wachters haar geven, duidelijk niet gewend aan zwarte ridders. Ze blokkeerden haar de weg. Ze trok het document uit haar zak, het was een toegangsbewijs tot paleis wat bij haar brief had gezeten. De wachters sprongen direct in de houding toen ze het zegel van de koning zagen op de brief. Bloodhunter danste de binnenplaats op. Ze liet zich uit het zadel glijden en klopte op de hals van de hengst. Ze leidde hem naar de stallen toe. Lang duurde het niet voordat de hengst er verzorgd bij stond, de bediendes durfde niet bij haar in de buurt te komen, het zwarte harnas straalde al genoeg duisternis uit, daarnaast zag de hengst er niet bepaald vriendelijk uit, ze sloot zijn staldeur en liep toen naar de deuren van het paleis toe. De wachters lieten haar erdoor toen ze het document liet zien. Ze rolde met haar ogen, de beveiliging was hier veel te streng, maar het was wel begrijpelijk vooral omdat het hier om de koning en de prins ging. Haar geharnaste voeten kwamen zacht neer op de tapijten die hier in de gangen lagen. Elke keer als een bediende haar zag gingen ze aan de kant. Haar mantel wapperde licht achter haar aan. Ze liep verder door de gangen heen, het was heel lang geleden dat ze hier was geweest. De laatste keer dat ze hier was geweest had ze haar titel gekregen. Vrouwe Scarlet, the blood wolf. Maar op elk document dat ze had gekregen, had er alleen maar the blood wolf gestaan, en ze had hem ondertekend met The blood wolf. Daarna had ze er niks meer van gehoord, waarschijnlijk in vergetelheid geraakt, maar nu na al die jaren bleek dat niet het geval te zijn geweest. Het was allemaal de schuld van haar oude baron geweest, maar nu niet meer. Baron Rinaldo had al bewezen dat hij een heel ander persoon was dan haar vorige, en ze kon eerlijk toegeven dat ze baron Rinaldo wel mocht. Ze liep verder door de gangen heen, op zoek naar de zaal waar ze moest zijn. Het duurde een tijdje voordat ze het uiteindelijk had gevonden, de twee wachters die voor de deur stonden keken haar niet al te vriendelijk aan, maar toen ze het document liet zien sprongen de mannen direct opzij om haar binnen te laten. De deur voor haar werd geopend en ze liep de zaal in die gevuld was met een handje vol ridders en de koning. Ze negeerde de starende blikken van de ridders. Ze nam haar plaats aan de tafel in, de plaats die zoveel jaren leeg was geweest.
Het was een lange vergadering geweest, en zodra de andere ridders waren opgestaan, was ook zij verdwenen voordat ze terug geroepen kon worden. Ze had een goede indruk van de koning gekregen, hij zag er alleen wat ouder uit dan de laatste keer dat ze hem had gezien. Ergens had ze nog geen zin om terug te gaan, daarnaast was het al in de middag, als ze nu terug zou gaan rijden, dan zou ze niet ver komen voordat de nacht weer zou vallen. Ze besloot dat ze vannacht maar hier zou blijven, niemand zou haar toch opmerken. Ze dwaalde wat door het kasteel heen, ze had nu eindelijk de tijd om goed rond te kijken naar wat er allemaal in het paleis was, vaak kreeg je die kans niet, en nu ze die wel had, wel die kans nam ze met beide handen aan. Ze liep nog steeds in vol harnas, het was niet één keer in haar opgekomen om haar helm af te zetten, zelfs niet in de zaal met ridders, mensen hoefde niet te weten wie ze werkelijk was. Ze vond het prima dat ze met die angst ogen werd aangestaard, nouja meer omdat ze een zwart harnas aanhad en een duistere uitstraling dan omdat mensen wisten wie ze werkelijk was. Ze hoorde wat gerommel in een van de gangen vlakbij, het trok haar aandacht. Ze liep de gang in en zag dat een van de harnassen die er stond was omgevallen. Ze schudde even haar hoofd en liep toen verder. Ze eindigde voor grote deuren, blijkbaar de troonzaal. Nieuwsgierigheid won het van haar verstand. Ze duwde een van de kleinere deuren open zonder dat het geluid maakte. Er viel licht in de troonzaal, maar het was toch donker genoeg dat ze niet opviel. Ook hier lagen tapijten wat er voor zorgde dat haar harnas geen lawaai maakte bij het neerzetten van haar voeten. Haar aandacht werd toen getrokken door een jongetje dat voor de troon zat. Het leek wel alsof het jongetje ergens naar op zoek was bij de troon maar wat? Ze bleef even in de schaduwen staan en keek naar het jongetje, hij kwam haar bekend voor, maar waarvan? Ze bleef toekijken, waarschijnlijk zou ze hier iets van moeten zeggen, maar ze was zelf ook wel nieuwsgierig naar waarom het jongetje zocht naar iets onder de troon, maar ze wou ook weten waarom hij haar zo bekend voor kwam. ”En wat is jongeman hier aan het doen?” haar stem was zacht, maar door de stilte klonk het hard en duister, haar helm zorgde ervoor dat het een duistere mannenstem werd. Ze hield van dat effect, niemand gokte dan dat er een vrouw onder de lagen harnas zat. Ze liep de schaduwen uit en deed dit keer geen moeite om haar geluiden zacht te houden. Ze stopte vlak bij de jongen en keek naar hem, het was echt nog maar een jochie. Een lichtstraal viel even op de zwart rode schede die om haar middel hing en deed het bloedrood opgloeien, ze bleef naar het jongetje kijken, afwachtend op wat hij zou gaan zeggen over wat hij hier aan het doen was.

No one knows
No one sees
Darkness is everywhere
And brings you on your knees..

2018 woorden

Voor even bleef het stil in de troonzaal, ze gebruikte de tijd om te kijken naar de omgeving, er viel veel licht naar binnen wat er voor zorgde dat de troon in het licht stond en een paar van de wandtapijten. Ze had altijd een voorliefde voor wandtapijten gehad, dat kwam omdat op de meeste tapijten verhalen waren afgebeeld, verhalen van ridders die heldendaden hadden gedaan, maar ook legendes die de ronde gingen. De bekendste hingen hier aan de muren. Het was altijd zo leuk om er voor te staan en uit te vogelen wat de tapijten vertelden omdat er geen tekst bij stond, behalve bovenaan de titel en de ridder waar het verhaal overging. Vroeger had ze altijd met haar witte engel in het kasteel vlakbij rondgelopen door de gangen. Ze vertelde elkaar dan altijd verzonnen verhalen bij de wandtapijten, soms sloegen hun verhalen echt nergens op, maar het was gewoon leuk om te doen, om de lege gaten in het verhaal zelf in te vullen met je eigen fantasie en met je eigen ideeën. Ze konden uren lang rondzwerven in het kasteel en er nog geen genoeg van krijgen. Meestal gingen ze dan op de grond zitten voor een tapijt en vertelde ze om de beurt het verhaal op hun manier van hoe zij dachten dat het was gegaan. Soms verschilden hun verhalen erg van elkaar, maar op andere momenten kwamen hun verhalen erg met elkaar overeen. Toch wisten ze toen allebei dat het waarschijnlijk ver van de waarheid af lag van wat er werkelijk was gebeurt, maar dat maakte hun beiden echt niet uit, het was grappig om te doen. Haar ogen gleden over de wanttapijten heen, er hingen er niet zo veel in de troonzaal, maar ze zou zich hier uren kunnen vermaken met alleen maar het kijken naar de tapijten en er verhalen bij verzinnen. Ze wist dat er maar weinig mensen waren die er zo over nadachten, en dat er nog minder mensen waren die serieus de moeite namen om te stoppen bij de tapijten en er naar te kijken. Toch in elk kasteel waar ze kwam gebruikte ze iets van haar tijd om naar de tapijten te kijken en te bedenken wat ze er voor een verhaal van zou maken, en wat haar witte engel daarop gezegd zou hebben als hij naast haar zou staan. Haar ogen bleven gericht op de tapijten aan de wand, ze besloegen maar een klein deel van de troonzaal, voor een groot deel waren de muren van de zaal gewoon leeg, natuurlijk wel mooi versierd met hier en daar een kunstwerk of een schilderij. De troonzaal was behoorlijk bescheiden in vergelijking met hoe sommige baronnen hun ontvangstzalen aankleden, daar was zoveel pracht en praal, alsof de baronnen hun ridders en burgers duidelijk wouden maken dat zij hoger in stand waren dan hun, terwijl de baronnen er eigenlijk waren om de burgers te beschermen en te helpen wat bij sommige baronnen dus echt niet gebeurde. Ze had de koning twee keer ontmoet, maar beide keren had ze het idee gekregen dat de man er was voor zijn volk en niet het volk voor hem.
De bewegingen van de jongeman trokken weer haar aandacht, zo lang had ze niet besteed aan haar gedachten en aan het kijken naar de tapijten toch? Ze had zo’n idee van niet, omdat de jongen zich bezig was met omdraaien. Het was wel duidelijk geweest dat de jongen ergens naar op zoek was geweest, maar naar wat? Ze kon even niets bedenken wat hier interessant verborgen was in de troonzaal, behalve.. Nee daar zou hij toch niet naar aan het zoeken zijn? Ze wist het niet, de enige manier om daar achter te komen was om het hem te vragen, en om het jongetje dat opeens te vragen, dat was ook niet zo’n slimme zet. Want als het jongetje daar niet naar op zoek was, dan zou ze hem misschien nog ideeën geven, en dat wou ze nou ook weer niet doen. Ze keek naar het jongetje dat om was gedraaid en in kleermakerszit op de verhoging van de troon zat en naar haar keek. ”Ik ben aan het jagen op olifanten.” zei het jongetje, ze keek naar het jongetje, als die serieus dacht haar voor de gek te houden, dan had hij vroeger zijn bed uit moeten komen. ”hebt u ze misschien gezien?” vervolgde het jongetje toen. Ze zei niks en bleef naar het jongetje kijken, ze had ergens zo’n vermoeden dat het jongetje nog meer zou gaan vertellen, en daar wachtte ze op. Ze wou immers het echte antwoord weten van wat het jongetje hier aan het doen was. Ze bestudeerde hem, de manier waarop hij zat, zijn gezicht, het deed haar aan iemand denken, maar ze wist niet precies aan wie en waarom, maar ze wist zeker dat ze dat nog wel uit zou gaan vogelen. Ze zag dat het jongetje geen oogcontact verbrak iets wat maar weinig mensen durfde, vooral als ze een vreemde tegen kwamen en dat ook nog een ridder was die niet bekend was, niet dat haar ogen te zien waren, haar ogen zaten achter de twee zwarte gaten in haar helm. Twee zwarte gaten staarden terug naar het jongetje dat daar zat. Het jongetje had wel iets van status mee gekregen, anders was die er wel vandoor gegaan toen ze uit de schaduwen was gekomen. ”Bent u ook aan het jagen op olifanten? Of misschien op neushorens?” Zei het jongetje toen opeens. Ze keek naar hem. Het was lang geleden dat ze iets over die dieren had gehoord, maar ze wist wel zeker dat die dieren niet hier voorkwamen, niet in dit land en al zeker niet in dit paleis.
Ze zweeg even en bleef naar het jongetje kijken. ”Olifanten en neushorens bevinden zich niet in dit kasteel of in dit land. Als je echter de grote wateren oversteekt en ver over land reist, dan zal je ze tegen komen. Het enige wat er hier in dit kasteel is, is een wolf” zei ze als antwoord op wat het jongetje had gezegd. Ze had wel eens afbeeldingen gezien van Olifanten en neushorens, vroeger toen heren terugkwamen van hun reizen van over de grote wateren, maar ze had zelf nooit op onderzoek uit kunnen gaan, ook al zou ze dat best wel een keer willen doen, kijken wat er over de grote wateren te zien was, maar of ze daarvoor ooit de kans zou krijgen? Ze wist dat er ook geen ridder namen waren met vreemde dieren erin. Over het algemeen waren er niet veel ridder namen met dieren erin, toch was zij daar een van die het wel had, zij was de wolf waar ze het net over had gehad, maar of de jongen dat ook zou begrijpen? De toon van praten van het jongetje kwam haar zo bekend voor, ze had een paar uur naar die stem moeten luisteren. Ze keek opnieuw naar de jongen voor zich en toen wist ze het opeens. De overeenkomsten met de koning waren duidelijker in het licht en zijn stem deed het helemaal. Voor haar zat prins Acheron, de kroonprins van het rijk. Waarschijnlijk was de jongen eraan gewend dat mensen voor hem bogen, maar ze boog alleen voor de koning omdat hij de enige was waaraan ze verantwoording verschuldigd was. Toch was er iets aan de jongen voor zich dat haar aandacht terug, misschien was het de blik van verlangen naar vrijheid in zijn ogen, of de nieuwsgierigheid naar de geheimen. Ze bleef rustig staan. Een paar wolken dreven voor bij de zon, het ene moment was ze op gegaan in de schaduwen en het volgende moment stond ze er weer. Haar aandacht bleef bij de jongen liggen, de laatste keer dat ze hem had gezien was meer dan 5 jaar geleden, toen was de jongen ergens in de 6 ofzo geweest en nog veel kleiner. Het was redelijk logisch dat ze de prins niet direct had herkend, hij was in de afgelopen 5 jaar veel veranderend, vooral veel opgegroeid. Niet dat ze hem toen veel had gezien, maar wel af en toe en natuurlijk met de ceremonie toen zij en enkele andere hun zwaarden en schilden kregen en natuurlijk tot ridder werden geslagen. Maar of de jongen voor haar zich dat nog kon herinneren? Waarschijnlijk niet, en dat zou maar goed zijn ook. Ze begon zich af te vragen of de prins geen vrienden had meegenomen om zich te vermaken in de troonzaal, maar ze had ergens een gevoel dat de prins geen vrienden had, want wie zou er anders in zijn eentje de troonzaal onderzoeken op zoek naar iets wat de prins duidelijk niet kon vinden? Ze bleef rustig afwachten naar wat de prins nog meer zou gaan zeggen of vragen.
”Of bent u hier voor andere redenen?” vroeg de prins toen opeens. Ze keek naar hem, eigenlijk had zij net zo min redenen om hier te zijn als de prins. Maar hem dat vertellen? Ze had geen idee of dat wel zo slim was om te doen. Ze was hier in ieder geval niet om te jagen op olifanten en neushorens, dat had ze de jongen wel duidelijk gemaakt. Ze keek naar de troon achter de jongen en zag dat hier en daar het tapijt wat was verschoven, het werd haar wel duidelijk waar de jonge prins naar op zoek was geweest. Ze zag er de humor wel van in. ”Er zijn vele redenen voor alles jonge prins, maar de enige reden waarom ik hier in dit paleis ben is omdat je vader me heeft opgeroepen” zei ze enkel. Ze keek weer naar de wandtapijten, naar de fijne figuurtjes die op de tapijten waren gemaakt, zo elegant zo prachtig, maar in de echte wereld was het nooit zo mooi en liepen de meeste verhalen niet goed af. Haar blik gleed naar de prins, ze zou hem niet behandelen als een hoogstaand kind, meestal werd niemand daar gelukkig van. Zelfs de royals leerden hoe het was om een normale burger te zijn, waarschijnlijk als de prins iets ouder zou worden, dan zou hij dat wel leren. Ze bleef naar de prins kijken. ”Als je op zoek bent naar de kist met de contracten, dan zal je die op dit moment niet hier vinden. Een tijdje geleden had je vader die immers nog vast” zei ze toen luchtig. Agenor had het kistje bij zich gehad om daarin nieuwe contracten te stoppen die waren ondertekend. Haar nieuwe contract was er ook in verdwenen. Ze keek opnieuw de zaal rond. Ze zou zichzelf na een tijdje dood gaan vervelen als ze in zo’n paleis was opgesloten, waarschijnlijk zou ze dingen uit gaan halen met de ridders die hier rondliepen. Als zij al zulke ideeën zou krijgen, hoe zou het dan wel niet zijn met de jonge prins hier voor haar? Ze keek de jongen aan. ”Je verveelt je vast dood in zo’n groot kasteel” zei ze tegen de jongen. Een idee vormde zich in haar hoofd. Toen zij haar ridderschool volgde hoopte ze altijd dat er iemand kwam om haar even mee te nemen, weg van de dagen ingesloten op het kasteel. Het verlangen naar vrijheid in de ogen van de jongen deed haar aan zichzelf denken. Ze wist dat ze een risico zou nemen met haar plan, als de prins het zou willen. Ze zouden alle ridders moeten omzeilen, maar bedacht zich toen dat dat niet zo’n groot probleem zou worden, aangezien alleen al de aanblik van haar ervoor zorgden dat mensen het hazenpad kozen. ”Als je zin hebt wil ik je wel mee nemen voor een rit buiten, als je dat aandurft” zei ze. Ze keek de jongen aan, ze meende het. Het was nog lang genoeg licht voor een korte rit buiten, ze zou toch pas morgen vertrekken en ze had zo’n idee dat Bloodhunter ook nog wel even zijn benen zou willen strekken nadat hij zo lang stil had gestaan toen zij aan het vergaderen was geweest. Nu was het alleen nog de vraag of de prins ook naar buiten wou ook al was het maar voor even.

Black as the night
Every one runs
For the blood thirsty knight
With the wolf eyes..

2038 woorden

Rustig bleef ze staan, afwachtend op wat de prins zou gaan antwoorden, ze wist dat het een risico was om de jongen mee te nemen, maar als ze eenmaal iets afsprak, dan ging ze ook niet meer terugkomen op haar afspraak. Ze deed immers wat ze beloofde en verbrak nooit een deal, iets waar veel mensen nog van konden leren. Ze dacht even terug aan de reactie van de jonge prins toen ze haar woorden had gezegd, blijkbaar was dat niet wat hij had verwacht of wat hij had gewild als antwoord, maarja, ze deed immers nooit wat mensen wouden dat ze deed, over het algemeen dan. En waren een aantal orders waar ze wel naar luisterden, maar dat was meer omdat het dan om kwesties van leven en dood ging. Ze wist dat als de jonge prins in zou stemmen, dat het nog een groot risico zou worden om de prins mee naar buiten te krijgen, buiten de poorten. Want als iemand hun zou zien rijden, zouden ze haar er waarschijnlijk van beschuldigen dat ze de prins had ontvoerd. Ze rolde even met haar ogen. Ze lachte het gevaar en de risico’s uit, dat was haar manier van doen. Alles waar risico’s en gevaar aan zat verbonden, wel dat nam ze aan. Ze keek naar de prins. De spring was met een ruk overeind geschoten toen ze het over het kistje had gehad. Soms waren mensen zo voorspelbaar, en ze had het op dit moment goed gehad, de jongen was inderdaad op zoek geweest naar het kistje, het kistje dat zijn vader nu bij zich had. Waarschijnlijk zou de jongen zich nu uit de voeten maken, want wat was er nou te beleven in een lege troonzaal waarvan het geheime kistje niet meer op zijn plaats was? Ze wist dat ze nu had verraden dat het kistje werkelijk bestond, maar of het kistje ook nog steeds in de troonzaal werd verstopt? Dat wist ze niet zeker, dat was meer dan 5 jaar geleden wel het geval. Met haar woorden had ze helaas ook verraden dat zij tot de kleine groep hoorden die door de koning waren aangesteld, maar aangezien ze hier al meer dan 5 jaar niet was geweest, waren de mensen haar vergeten. Mensen zagen alleen het zwarte harnas met de kleine afbeelding van een zwarte wolf omgeven met bloed en vlammen op de linkerkant en kozen dan voor het hazenpad. Haar mantel verhuld het lange zwaard dat aan haar zij hing, mensen zagen alleen de buitenkant, maar niet de binnenkant. Men was vergeten wie er onder het harnas zat, ook al had ze een vermoeden dat de koning dat niet was vergeten, de koning zou toch wel hebben onthouden met wie hij een persoonlijk contract had ondertekend en wie hij zelf tot ridder had geslagen? Toch wist ze dat tijd rare dingen met je herinneringen kon doen, vooral omdat ze niet zo lang zonder helm in het kasteel was geweest. Ze was een van de eerste geweest die zo’n contract kregen, en ook een van de eerste vrouwen geweest die geridderd werd. Maar het was een besloten ceremonie geweest, weinig mensen om haar te herinneren, en er was ook geen officieel rapport gemaakt van de ceremonie.
Ze bleef naar de prins voor zich, waarschijnlijk zou die zich alleen nog fragmenten herinneren, anders had die heel anders naar haar gereageerd dan dat hij nu deed. Ze dacht even terug aan zijn antwoord over toen ze had gezegd dat hij zich vast dood verveelde in zo’n groot kasteel. De jonge prins had zijn schouders opgehaald en geantwoord: ”Ik verveel me vooral tijdens de lessen.” het antwoord was luchtig geweest, maar o zo waar. Ze had zich vroeger soms verveeld tijdens haar ridderlessen, maar dwong zichzelf er meestal toe om op te letten, omdat die dingen later nog je leven zouden kunnen redden als je in moeilijke omstandigheden verkeerde. Niet dat ze er nog veel aan had gehad, maar beter het wel weten en het niet nodig hebben, dan dat je het niet wist en je het wel nodig had. Ze zag zijn onderzoekende blik wel toen ze hem had uitgedaagd om met haar mee te gaan naar buiten. Ze wou wel eens weten uit wat voor een hout deze prins gesneden was. Soms hoefden zonen niet hetzelfde te zijn als hun vaders, maar ze hoopte voor de prins dat hij wel uit hetzelfde hout was gesneden als zijn vader, anders zou de prins het later nog moeilijk gaan krijgen met de burgers en vooral met zichzelf. De ogen van de jonge prins begonnen te glanzen van plezier en energie. ”is dat een uitdaging ‘wolf’?” vroeg de jongen, de stem van de prins verraadde echter dat die vol energie zat en graag naar buiten toe wou. Ze had de neiging om te lachen, wolf, wat toepasselijk. De jonge prins had het duidelijker geraden dan de meeste mensen zouden, maar haar embleem verraadde het waarschijnlijk ook wel. Alleen was het niet wolf, maar the blood wolf. Ze zei niks, de jongen moest er zelf maar van maken of het wel of niet een uitdaging was, wat het duidelijk wel was. Ze wachtte af wat de jongen nog meer zou gaan zeggen, en of die wel of niet de uitdaging uit zou gaan nemen en met haar mee naar buiten zou gaan, als hij nee zou zeggen zou ze alsnog gaan, maar ze wou de jongen ook eens een plezier doen en hem helpen uit zijn gouden kooi te ontsnappen voor een tijdje. Een tijdje uit de gouden kooit ontsnapt zijn was beter dan helemaal niet, als de jonge prins tenminste in was voor een verzetje en bereid was de risico’s en gevolgen aan te nemen om met haar mee te gaan op een buitenrit. Want als ze gesnapt zouden worden, dan zouden de gevolgen voor hun beiden groot zijn, tenminste dat was het idee wat ze ervan kreeg. Ze had de wachters er wel over horen praten, over hoe de prins steeds probeerde te ontsnappen, maar steeds werd gesnapt en terug naar zijn kamers werd gebracht en daar vervolgens moest blijven. Nu stond niet alleen dat op het spel, maar ook de risico’s voor haar, maar ze stelde de risico’s graag op de proef.
”Als prins is het mijn plicht om zo’n uitdaging aan te gaan.” sprak de prins formeel. Ze wist dat hij dat zou gaan zeggen, ze had het gezien in die glinstering in zijn ogen. Mensen waren zulke open boeken voor degene die goed waren in het lezen ervan. Ze had zo’n gevoel dat de prins nog meer zou gaan zeggen. ”Maar alleen op een voorwaarde…” de prins keek haar met glinsterde ogen aan en er speelde een lichte glimlach om de lippen van de jonge prins. Ze vroeg zich af wat de voorwaarde in vredesnaam zou zijn, maar ze geloofde dat de prins niks geks zou gaan zeggen als voorwaarde. ”Niet vertellen aan de kasteel bedienden!” zei de jongen. Ah dus dat was de voorwaarde. Waarom zou ze het in vredesnaam door vertellen aan de kasteel bedienden? Dan had ze zelf ook nog eens het risico dat zij ook een straf zou krijgen. Ze zag hoe de jongen zijn hand naar haar uitstak. ”Deal?” vroeg de jongen. Ze stapte naar voren en overbrugde de afstand, ze torende boven de prins uit, ook al was ze kleiner dan de meeste ridders. Ze pakte zijn hand aan en schudde die, zijn hand leek zo klein en breekbaar in haar gepantserde hand, maar ze zette niet te veel kracht, ze wou nou ook weer niet zijn hand breken. ”Deal zei ze. Ze liet zijn hand weer los en keek hem aan. ”Blijf achter me lopen, dan zullen ze je niet opmerken” zei ze toen. Ze draaide zich om, haar zwarte mantel draaide met haar mee. Ze liep terug naar de deuren toe en opende langzaam de deuren, ze keek even om zich heen, maar er was niemand in de gangen. Ze ging er van uit dat de prins haar zou volgen, dat zou hij tenminste doen als hij slim was en met haar mee wou. Ze stapte de troonzaal uit, haar voeten kwamen zacht neer op het tapijt. Haar harnas was goed geolied en kraakte niet bij haar geloop, waardoor ze bijna geluidloos was voor zover dat kon met een harnas aan. Haar mantel wapperde breed achter haar aan terwijl ze door de gangen heen liep. Aan de andere kant van de kant kwam een bediende aanlopen, maar de bediende ging er direct vandoor toen die haar zag. Even gleed er een gemene grijns over haar gezicht heen, ze hield van het feit dat mensen bang voor haar waren, dan lieten ze haar tenminste met rust, en kreeg ze dit soort dingen voor elkaar zonder dat mensen het doorhadden. Het was grappig om mensen onder de neus van anderen kastelen uit te smokkelen, alleen maar om het feit dat ze bang voor haar waren en haar daarom uit de weg gingen. Zelfs al was ze hier al heel lang niet meer geweest, mensen wisten wel haar ridder naam, the blood wolf.
Ze keek even om zich heen voordat ze de volgende gang in sloeg, er was niemand te zien, bij elke gang die ze nam, kwam ze dichter bij de tussendeuren die naar de stallen toe leidde. Het was maar goed dat ze niet de binnenplaats over hoefde te steken op deze manier, want dan zouden sommige mensen wel de prins opmerken. Lang duurde het niet voordat ze bij één van de verbindingsdeuren naar de stallen aankwam. Meestal werden deze deuren gebruikt door de bediendes, maar voor zulke dingen kon het ook prima worden gebruikt. Ze rommelde iets aan het slot en het schoot open. Ze opende zacht de deur en de geur van de stallen bereikte haar neus. De prins had genoeg paarden om uit te kiezen, maar als die slim was nam de prins niet een al te temperament vol paard, die paarden werden sneller opgemerkt. Ze had al opgemerkt dat er geen stalknechten waren, waarschijnlijk de stallen uit gevlucht. Ze had gezien dat ook deze stallen geen zwarte paarden bevatte, het volk en hun domme bijgeloof. Ze liep op het harde geschop af dat iets verderop uit de stallen kwam. Even gleed er een glimlach over haar gezicht heen toen ze de box zag waar ze de zwarte hengst had achtergelaten, er zaten al flink wat deuken in het hout. Ze schudde even haar hoofd, het geschop hield direct op toen ze in het zicht van het zwarte paard kwam. Ze liep op zijn stal af en opende de deur, als ze nog langer weg was geweest, dan zou er niet veel van de deur zijn overgebleven en dat de zwarte hengst dan los liep, dat was ook niet zo ideaal. Ze klopte de hengst even op zijn hals en borstelde hem snel, de hengst keek nieuwsgierig naar de andere dingen in de stal maar bleef wel staan. Ze pakte het zadel en gooide het op zijn rug, snel maakte ze de riemen vast. De hengst danste even een paar passen opzij toen ze zijn hoofdstel pakte, de hengst had door dat ze naar buiten gingen, en nou wou hij naar buiten ook. Ze kreeg het met wat moeite voor elkaar om zijn hoofdstel vast te maken. Ze leidde de hengst de zijn stal uit, de hengst danste heen en weer aan de teugel, blijkbaar afwachtend om naar buiten te gaan. Ze keek even de stal rond, er stonden hier wel indrukwekkende paarden, de meeste kleiner dan Bloodhunter, maar sommige waren wat groter. Ze aaide de hengst even over zijn hals heen. Samen waren ze alsnog even groot als de meeste ridders, zijn grote zorgde ervoor dat als zij op zijn rug zat, ze even groot waren als andere ridders, omdat zij iets kleiner was dan de gemiddelde ridder. Ze stak haar ene voet in de stijgbeugel en steeg soepel op, ze trok haar mantel over de achterhand van de hengst heen. Paard en ruiter waren perfect in zwart. Ze keek even achterom naar de prins. ”Klaar om te gaan?”

Behind light there’s darkness,
Behind the black armour,
There is only more darkness
One wrong movement and you’re gone..

2042 woorden,
Thx die van jou is ook gewelding^^

De hele tijd had ze wel zijn voetstappen gehoord, de voetstappen van de prins die achter haar aanliep. Ergens snapte ze niet hoe de bediendes nog niet door konden hebben dat ze hun prins kwijt waren en dat ze hem nergens konden vinden. Waarschijnlijk had de prins wel vaker zulke dingen uitgehaald en was hij de meeste tijd kwijt. Toch zou het deze keer net wat anders zijn, omdat ze hem mee buiten de poort zou nemen zonder dat iemand het door zou hebben. Het was best slecht dat de bewakers hun er zo door zouden laten. Niemand zou het doorhebben dat ze uit het kasteel verdwijnen en wanneer iemand het door zou krijgen dat de prins weg was, wel dan zou de boel op stelten staan. Vanbinnen moest ze grijnzen, ze hield ervan om dingen op zijn kop te zetten zodat iedereen weer eens goed wakker werd geschud, en op deze manier kon ze ook nog eens wat doen voor de prins die normaal opgesloten zat in een gouden kooi. Natuurlijk werd de prins anders opgevoed dan een normale burger, maar zo opgesloten zitten was voor niemand goed. Af en toe moest je eens de regels breken, zij brak meestal de regels die ze haar op hadden gelegd, ze wou weten hoe het was om een beetje te leven, en nu kon ze dat ook een keer voor een ander doen. Toch was ze er over verbaasd dat de prins haar vertrouwde, voor het zelfde geld zou ze hem nu kunnen ontvoeren en losgeld voor hem vragen, of zou ze hem over kunnen leveren aan mensen die hem graag in handen zouden willen hebben, maar de prins had daar duidelijk niet over nagedacht toen hij met haar meeging. Toch wist ze zelf dat ze de prins nooit wat aan zou doen. Ze was een loyale ridder, vooral omdat haar orders vanaf de koning zelf kwamen en niet van een baron, slechts enkelen kregen dat voor elkaar. Daarnaast had ze niks anders meer om voor te leven. Ze was een van de ridders die niks te verliezen had, een van die ridders die risico’s zouden nemen en met hun eigen leven zouden spelen omdat als ze hun leven zouden verliezen, niemand om hun zou treuren. Ze behoorde tot de eenzame ridders, de ridders zonder echt huis. Maar juist die ridders waren de gevaarlijkste ridders van allemaal, juist omdat ze niks te verliezen hadden en als ze zouden vallen, dan zouden ze zoveel mogelijk mensen meenemen in hun val. Ze zou zonder twee keer na te denken zich in een gevecht mengen, ze was er om andere mensen te beschermen, zodat hun nooit zou overkomen wat haar was overkomen. Ze zou de prins na hun uitje weer op het paleis afleveren zonder dat hem een haar gekrenkt zou worden. Ergens had ze medelijden met de prins omdat hij opgesloten zat in de gouden kooi, maar later zouden de zorgen van het hele land op hem liggen. Toch had ieder mens af en toe een beetje vrijheid nodig, en die zou ze hem de komende uren geven.
Ze had wel gevoeld dat elke keer als er een bediende aankwam, dat de prins dan dichter bij haar ging lopen, alsof hij zich achter haar wilde verschuilen, was op zich niet zo’n slecht idee. Maar dat was gelukkig niet nodig, één blik van de bediendes op haar, en de bediendes gingen er rennend vandoor, zo snel mogelijk weg van de zwarte ridder. Ergens vond ze het wel vreemd dat er geen mensen in de stallen waren geweest toen ze binnen waren gekomen. Waarschijnlijk was het zo dat op dat moment alle bediendes en stalhulpen in het paleis waren, misschien voor het eten of voor een bijeenkomst. Ze wist het niet, maar het kwam haar wel mooi uit. Ze had zonder problemen Bloodhunter uit zijn stal kunnen halen en het was vooral handig omdat ze de prins bij zich had. Even gingen haar gedachten naar een manier om uit het paleis te komen zonder dat ze gezien zouden worden. Want als ze gezien zouden worden, dan zou ze pas problemen hebben. Waarschijnlijk zouden ze haar gevangen nemen omdat ze zonder toestemming de prins mee wou nemen. Daarnaast had ze het idee dat de mensen hier haar al niet zo echt mochten, kwam waarschijnlijk door haar harnas en haar paard. Mensen bleven niks voor niks bij haar uit de buurt, maar sommige snapten niet waarom, en zulke mensen waren degene die als eerste stierven. Ze had niet heel veel zin om te vechten met de wachters van het paleis, vooral omdat wanneer ze hun zou vermoorden, dat ze waarschijnlijk een zware straf zou krijgen en van haar titel zou worden weg gestript, omdat ze de wachters had aangevallen. Ze had de laatste keren al veel geluk gehad vooral met baron Rinaldo, ze hoefde niet nog zo’n situatie. Vooral omdat het niemand verder zou helpen, haar niet, de wachters niet en vooral de prins niet. Het was dus een kwestie van niet gepakt worden, ze wist dat ze niet zomaar door de grote poorten heen zouden kunnen rijden, want dan zouden ze zeker weten worden gepakt. Het paleis uitkomen was al een punt, en daarna zorgen dat ze niet gezien werden door de wachters op de muur, wel dat was ook nog een punt, vooral omdat een groot gebied rondom het paleis ontbost was zodat ze de vijand aan zouden kunnen zien komen. Normaal zou dat een groot voordeel zijn, maar in de situatie waarin ze nu zat, wel dat voor dit moment een groot nadeel. Want als ze op de vlakte gezien zouden worden, dan zou de achtervolging worden ingezet, en om nou heel veel wachters voor te blijven dat was niet echt bepaald fijn, vooral niet als ze dan daarna terug moesten naar het paleis. Maar dat zou onder de mantel van de schemering makkelijker zijn om het paleis in te komen dan dat het nu was om met dit licht weg te komen. Haar gedachten draaide op volle toeren om op een oplossing te komen.
”Ik volg u wolf!” de stem van de prins trok haar uit haar gedachten. Ze keek even naar de prins die op een groot grijns paard zat. Het was eigenlijk geen gezicht, zo’n klein jochie op zo’n groot paard die rustig maar nieuwsgierig om zich heen stond te kijken. Ze knikte even en draaide Bloodhunter even en keek door de open deuren op het binnenplein uit. Als ze weg wouden, dan moest het nu, de wachters waren bezig met de wisseling van de wacht, wat betekende dat een paar minuten lang niemand echt goed op zou letten. Op dat moment schoot haar iets te binnen. Lang geleden toen ze werd geslagen tot ridder had ze een document ontvangen met wegen die het paleis inleidde waarop mensen je niet zouden zien. Het was meer als noodplan bedoeld om als het paleis was ingenomen en je erin moest of als je met hoge spoed iemand ongezien uit het paleis moest halen. Dit was een goed moment om uit te proberen of die wegen nog steeds bestonden. Een van de wegen was een oude bediende poort die nauwelijks werd gebruikt en in vergetelheid was geraakt. ”Silence” zei ze zacht, half tegen de prins, maar meer tegen de hengst onder zich. De hengst schudde even met zijn hoofd en begon toen te lopen, zacht. Zijn hoeven leken bijna niet op de grond te komen. Ze stuurde de hengst door de paden van de stallen heen, naar de linkerkant van de stallen. Pas toen ze aan de linkerkant van de stallen was liet ze de hengst de stallen uitlopen. Ze waren helemaal aan de zijkant van het paleis. Ze keek even naar de mensen die rondliepen, maar niemand leek hun op te merken. Ze stuurde Bloodhunter langs de rand van de muur heen, paard en ruiter leken op te gaan in de schaduwen door hun zwarte kleur. Ze keek langs de muur heen en dacht na. Er had op de brief staan dat de deur enkele meters vanaf de zijkant van de stallen lag. Opeens zag ze een deur opdoemen, het was wel duidelijk dat het de deur was die ze moesten hebben. De deur was groot genoeg om door heen te gaan. Ze stuurde Bloodhunter zo dat ze bij het slot kon. Na een paar seconde had ze het slot open en liet de hengst er door heen stappen. Ze was altijd al goed geweest in het open maken van sloten, dat was ze vroeger ook al geweest. Een slechte eigenschap vonden ze het toen, maar een slot openmaken was een stuk gemakkelijker dan de sleutels ervan stelen. Ze had door de jaren heen het geperfectioneerd, en ook zo dat het met haar harnas aan lukte. Ze kwam overal in, als ze er echt in wilde komen. Ze sloot de deur weer toen de prins er ook doorheen was gegaan. Ze bleef even stil staan en keek omhoog naar de muur met wachters. Ze zag ze voorbij lopen en toen een van de torens in gaan. Ze knikte even naar de prins en gaf toen Bloodhunter de sporen.
De hengst sprong met grote passen naar voren. De wind kreeg direct vat op de lange manen van de hengst en op haar zwarte mantel die hun als een schaduw leek te volgen. Ze keek even achterom om te kijken of de prins haar volgde, en om te kijken of de wachters op de muur niet ontdekt hadden dat er twee ruiters met hoge snelheid het paleis verlieten. Ze keek weer naar voren. De hengst schoot met grote passen over de lege vlakte heen. Ze voelde zijn spieren bewegen bij elke stap, ze kon de kracht erachter voelen. De hengst begreep dat er snelheid bij was om zo snel mogelijk bij de bosrand te komen. Bij elke pas kwam de bosrand dichterbij en kwam de vrijheid dichterbij. Ze waren bijna bij het bos toen ze de hengst iets aan snelheid liet verminderen, in het bos was het een stuk gevaarlijker om op hoge snelheid te rijden. De hengst leek het niet echt met haar eens te zijn, maar ging toch maar langzamer. Van de ene op de andere seconde was de omgeving veel donkerder toen ze het bos in reden. De hengst schudde even met zijn hoofd. Ze keek even achterom naar de prins, om te kijken of de jongen haar had gevolgd en niet ergens halverwege van zijn paard was gevallen en nu op de grond lag. Ze keek weer naar voren en zag een omgevallen boomstam aankomen. Ze wist direct wat de hengst onder zich van plan was. Direct ging ze iets verzitten zodat de hengst makkelijker de sprong kon nemen. Ze voelde hoe hij zich afzette en over de boomstam heen vloog. Ze landden weer soepel op de grond. Even klopte ze de hengst op zijn hals en keek om zich heen op zoek naar een pad. De hengst bleef ondertussen snel doorgalopperen, de hengst was duidelijk gebouwd op snelheid en hield er van om hard te kunnen galopperen. Ze zag in de verte een pad liggen. Zacht trok ze aan de teugels om de hengst zijn snelheid terug te laten nemen. De hengst boog even zijn hoofd iets en vertraagde toen. Ze liet de hengst scherp draaien zodat ze op het pad terecht kwam. De hengst draafde een stukje door en stopte toen. Ze klopte hem op zijn hals en wachtte op de prins. Ze keek naar het pad voor zich. Ze kende de omgeving niet echt goed, vooral omdat ze hier de afgelopen vijf jaar niet was geweest. ”Welke kant wil je op?” vroeg ze aan de prins toen die er was. Bloodhunter trok aan de teugels, de hengst vond duidelijk het andere paard niet bepaald aardig, de bloeddorst was al te zien in de ogen van de hengst. Ze trok even aan de teugels om hem uit zijn trance te halen. Ze kon het niet hebben dat de hengst het andere paard aan zou vallen. Dat paard moest de prins weer terug brengen naar het kasteel. En ze wist zeker dat Bloodhunter zou weigeren de prins ook op zijn rug te laten. De hengst draalde wat heen en weer terwijl ze wachtte op het antwoord van de prins. De hengst wou in beweging blijven, en zij eigenlijk ook wel. De beslissing had ze echter aan de prins gegeven, aangezien hij dit stuk het beste kende, en ze hem ook niet kwijt kon raken. Dus wachtte ze geduldig af op zijn antwoord.

She rides like the wind,
On a horse as black as the night
With blood thirst eyes.
She is hunting you..

2113 woorden.