If the silence rules, then we will meet, Mystenia

Nog steeds zat hij rustig in de stoel terwijl hij naar Mystenia keek. Hij wist dat ze zelf wel doorhad hoe onnozel haar vraag was geweest, maar hij had er gewoon antwoord op gegeven. Zij vroeg, hij antwoorde. Zo ging het zelden, soms weerkaatste hij het met een andere vraag, praatte er over heen of gaf gewoon geen antwoord. Maar aangezien zij zo geduldig was geweest de afgelopen tijd, vond hij wel dat hij haar een paar antwoorden kon geven. Vooral omdat hij aan haar kon zien dat ze zo graag een antwoord op een vraag wou weten, eentje die op de punt van haar tong lag, maar die ze wanhopig binnen probeerde te houden. Ze was de meeste tijd altijd een open boek voor hem. Mensen leer je met de jaren kennen, en je leert ze vooral goed kennen als je erbij bent wanneer ze veranderen. Hij was altijd redelijk dicht in haar buurt geweest, en hij was niet van plan om haar aan haar lot over te laten. Vroeger hadden ze samen getraind, ze hadden samen vele opdrachten gedaan. En toen zij leider werd, werd hij haar commandant. Natuurlijk waren er door de jaren heen een heleboel dingen heen veranderd, maar hij had nog altijd haar rug voor het geval het fout ging. Als zij hem nodig had, dan was hij er voor haar. Misschien was het omdat zij het dichtstbij familie kwam dat hij kende. Sinds een nacht lang geleden was alles veranderd. Het had toen gestormd. Mystenia toen nog een jonge leerling was doodsbang geweest voor de bliksem en de donder. Alle kaarsen waren die nacht uitgegaan, dus het was echt donker geweest. Die nacht had hij haar vastgehouden, hij had haar verteld over wat de donder wou vertellen, dat was wat zijn mentor hem vroeger eens had verteld toen hij buiten had gezeten tijdens een storm. Ze had toen naar hem geglimlacht, nog steeds wist hij hoe verbaasd hij was geweest dat Mystenia ook kon glimlachen. Sindsdien leverde hij haar om de tijd altijd wel een streek, alleen maar om even weer die glimlach te zien, om haar gedachten even uit te bannen en haar even vrolijk te laten zijn. Het klonk misschien dom, maar het was een van de dingen die hij graag deed. Bij haar kon hij meer zichzelf zijn dan bij iemand anders. Ze deelden een bijna dezelfde geschiedenis, een hechte vriendschap. Zijn ogen volgden even Sagitta, op het gezicht van Mystenia waren geen emoties te lezen. Het verbaasde hem dat ze niet de vogel wegjaagde en haar kap weer opzette. Mystenia had Sagitta duidelijk geaccepteerd, want anders had ze de vogel echt niet zo laten zitten. Dat was wel heel wat anders dan toen ze de roofvogel voor het eerst had gezien, toen had ze de vogel duidelijk niet geaccepteerd, het meer als een lastpost gezien. Maar voor hem was het anders. Hij zag in haar ogen de nieuwsgierigheid, de hongerigheid naar meer informatie over hem, van vroeger. Hij zag haar snel wegkijken, alsof ze de blik in haar ogen wou verhullen. Maar hij had de blik al gezien. Hij zag haar naar buiten kijken, alsof de schaduwen en de duisternis haar meer konden vertellen.
”Je hebt gelijk…” Hij keek naar haar, haar ogen stonden vastberaden, maar ook vriendelijk. Mystenia stopte even met praten, ergens over twijfelend, maar daarna ging ze weer verder met praten. ”Ik wilde je over je verleden vragen. Maar je hoeft er niet op te antwoorden.” hij zag de onzekere glimlach bij haar. Hij glimlachte even. Hij had gelijk gehad, ze wou inderdaad meer weten over zijn verleden. ”Ik weet dat je het me ooit wel zult vertellen als je wilt…” Hij zou het haar misschien ooit wel vertellen, maar niet nu. Sommige dingen waren bedoeld om voor eeuwig in het duister te blijven, om mee te worden genomen het graf in. En als het aan hem lag, dan was dat iets wat hoogst waarschijnlijk ook zou gaan gebeuren. Hij keek even naar buiten. Er waren van die jagers die nooit met pensioen gingen, die stierven in het harnas. Ergens had hij een vermoeden dat dat voor hem ook zou gaan gelden. Hij wist dat hij soms nogal erg roekeloos was, hij had al heel vaak zijn leven te danken aan Danger. Het paardje redde hem meestal op de meest benauwde momenten. Hij keek weer naar Mystenia, voor haar zou het anders zijn. Zij dacht goed na voordat ze handelde, en ze had altijd iemand die haar rug had. Zij zou sterven van ouderdom, tenminste dat hoopte hij van haar. Hij zag hoe Sagitta opsteeg en weer op zijn schouder ging zitten. Hij kriebelde de vogel even onder haar kopje. Soms konden zijn gedachten nogal rare wegen nemen. Hij zag de ogen van Mystenia groter worden, alsof ze zich weer wat herinnerde, iets zei hem dat dit niet veel goeds kon betekenen. Het duurde niet lang voordat hij had bedacht waar het over kon gaan. Waarschijnlijk ging het om die keer dat hij Fernando tegen was gekomen en een pijl door de arm van de jongen heen had geschoten. Hij zag de woede in de ogen van Mystenia komen, ja, dit ging zeker daar over. Dit was zo typisch mystie, het ene moment vriendelijk, het andere moment woedend. Daar zou het komen. ”Trouwens Loor.” Haar stem klonk woedend, zeker geen goed nieuws, maar haar stem klonk nog wel kalm. ”Hoe durf je mijn leerling neer te schieten. Was je helemaal het noorden kwijt? Waarom zou je in hemelsnaam een leerling door de arm schieten? Ik weet dat Fernando lastig kan zijn maar om hem daarvoor meteen een pijl door het lijf te jagen!” Haar stem schoot een beetje de hoogte in, hij zag dat haar vuisten waren gebald. Hij bleef rustig erbij zitten. Hij zou haar niet storen, want hij wist dat ze nog niet klaar was. ”Niemand komt aan mijn leerlingen!” Hij zag hoe ze naar hem wees. Hij vond het typisch Mystenia dat ze voor haar leerlingen opkwam, zoals van elke mentor werd verwacht zodra het om zijn of haar leerlingen ging. ”Als je een probleem hebt, moet je dat niet met hun uitvechten maar met mij!” Hij wist dat ze echt boos was, nee woedend. Hij wist dat hij dit voorzichtig moest aanpakken, maar hij zou niet over zich heen laten lopen. Ze was dan zijn meerdere in rang, maar toch werd iedereen als een gelijke behandeld. ”je bent dan misschien wel commandant dat geeft je het recht nog niet om op mijn leerlingen te schieten. Wat had je toen wel in je hoofd?” Hij wist wel dat ze gelijk had. Hij had misschien niet helemaal het recht gehad om Fernando door zijn arm heen te schieten, maar toch was het de enige optie geweest om er voor te zorgen dat de jongen op zou gaan houden met onzin uitkramen, en daarmee gewonden zou maken. Hij bleef even zwijgen terwijl hij naar haar keek. ”Ik weet dat ik het recht niet had om dat te doen Mystenia, maar soms is het de enige manier om mensen iets te leren. Fernando zal een goeie jager worden, zodra hij zich zal beseffen dat je mensen niet moet forceren en vooral geen spelletjes moet gaan spelen met mensen die meer ervaring hebben.” Zijn stem klonk kalm. Hij maakte Mystenia geen verwijten, hij wist dat Mystenia wist dat hij een haat had aan als er spelletjes met hem werden gespeeld, de vorige keer dat dat was gebeurd, toen was er een lid van de raad overleden en was de raad afgetreden, daarnaast deed Fernando er alles aan om hem te forceren om een antwoord te geven, en hij sprak bij de jagers alleen in het gezelschap van Mystenia. Hij wist dat het misschien niet de meest handige manier van hem was geweest om een pijl door de schouder van de jongen heen te jagen, maar hij wist dat er verder geen schade was, het was een schone schotwond geweest en het had geen spieren geraakt. De jongen zou hoogstens een paar weken last hebben van de wond. Daarnaast zou Fernando het voortaan wel uit zijn hoofdhalen om nog een keer hem te proberen te forceren. Hij had al te veel dingen aan zijn hoofd om ook nog eens met de drukke leerling om te gaan, zonder die iets aan te doen. Mystenia wist net zo goed als hij, dat als hij Fernando dood had gewild, de jongen allang onder de zoden zou liggen, want missen was iets wat hij niet deed. Hij bleef rustig zitten, afwachtend wat Mystenia nu zou gaan doen.

You will never know
What he thinks
What he decides,
And that makes him dangerous..

1453 woorden.

De woorden dat hij uitsprak hielpen niet veel. Neen haar bloed ging er alleen maar nog meer van koken. Van buiten was ze weer heel koel geworden. Meestal was dat ook het teken dat het heel snel heel erg fout zou gaan lopen. Als dat de beste uitleg was die hij had dan kon hij nu maar beter snel gaan lopen. Leonoor was groter dan haar hem aanvallen. Ja dat had ze al eerder gedaan en ze stond op het punt het weer te doen. Hij was misschien groter maar ze kende wel een paar manieren om hem in het stof te laten buiten. Ze zou dit op een volwassen manier kunnen oplossen. Ja dat zou ze kunnen doen. Maar haar bloed kookte en ze wist van zich zelf dat ze zich niet veel langer zou kunnen tegen houden. Leonoor was er maar beter klaar voor. ”Ik weet dat ik het recht niet had om dat te doen Mystenia, maar soms is het de enige manier om mensen iets te leren. Fernando zal een goeie jager worden, zodra hij zich zal beseffen dat je mensen niet moet forceren en vooral geen spelletjes moet gaan spelen met mensen die meer ervaring hebben.” Dat was zijn beste excuus? Dat was zijn verklaring? Haar handen baalden zich langzaam tot vuisten. Toch bleef ze nog rustig. Een lach vormde zich op haar gezicht. Terwijl ze haar handen weer los liet hangen. Ze ademde even diep in en uit. Ze begon nu hard op te lachen. Alsof het echt hilarisch was wat er hier gebeurde. ”Wel ik ben blij te horen dat we allebei zeker weten dat hij een goede jager zal worden.” Zei ze. Haar stem was rustig en klonk zelf vriendelijk. Ze kon het hier bij laten. Gewoon verder doen met de avond. De avond die zo gezellig was geweest. Een avond die ze zo lang niet meer had gehad. ”En inderdaad hij moet nog veel leren… Zeker over respect en al.” Ze bleef stil. Bij haar meestal de stilte voor de storm. Nu was het meer de stilte voor een monster storm. Niemand kwam aan haar leerlingen zelfs HIJ niet! Hij had het recht niet! Niet om te schieten op één van haar leerlingen nog om één van haar leerlingen de les te spelen. Zeker niet op de manier waarop hij het had gedaan. Het was duidelijk dat hij dat besefte dat had Loor zelf gezegd. Maar dan nog kookte haar bloed. Had hij enige idee hoe lang ze met een gewonde Fernando had gezeten? Hoe moeilijk het was geweest om hem te laten kalmeren! ”Maar!” Ze staarde hem recht aan haar ogen waren kil. Kil als ijs, snijdend als het scherpste glas. Had hij wel nagedacht bij zijn daden? Had hij wel nagedacht toen hij een pijl door haar leerling schoot! ”Je had het hem op een andere manier kunnen uitleggen.” Het was niet meer dan een fluistering. Hij had het anders kunnen aanpakken. Ook al wist ze dat, dat geen optie voor Leonoor was. Toch had hij het anders moeten aanpakken! ”Loor!” Ze glimlachte vals naar hem. Oh ze was zo kwaad! Haar lichaam rilde er bij ze wilde hem gewoon aanvallen! Wat hield haar eigenlijk nog tegen! Ze was als een kat wachtend op het juiste moment om haar prooi aan te vallen. Leonoor moest er maar tegen kunnen. Hij had het al vaker over hem gehad. Haar temperament dat bijna niet te temen was. Het voor dat niet snel te doven was. Waarvoor de meesten mensen al de dood waren. Want eenmaal je haar zo ver kreeg kon je beter ver weg van haar zijn. Of de gevolgen er van dragen. Gelukkig kregen niet veel mensen haar zo ver. Gelukkig… Maar Leonoor kreeg haar op de een of andere manier toch altijd weer over die lijn! Waarom! Ze stond op, haar lichaam rilde. Niet van de kou nog van angst. Neen van woede want ze was razend. Als blikken konden doden dan lag Leonoor nu al lang in zijn graf! Maar doden zou ze hem niet neen. Hij zou boeten, boeten voor wat hij gedaan had. Hij zou haar van zich af moeten smijten. Want ze zou hem zeker niet sparen. ”Je zult er voor boeten Loor!” Ze keek hem aan. Haar woorden waren gevoelloos geweest. Haar lichaam stopte met trillen. Klaar om hem aan te vliegen. Klaar om hem de volle laag te geven. Ze deed een paar stappen zijn richting uit. Eerst traag toen wat sneller. Als een schaduw die de in de nacht speelde. Voor dat ze het zelf goed besefte had ze zijn kreeg vast. Hij zat nog in zijn stoel. Maar ze trok hem recht. Haar hand stevig vast geklemd. ”Loor!” Ze rilde weer van woede, liet hem los en was klaar om naar hem uit te halen. Het kon haar niet schelen dat ze in het huis waren. Als ze echt wilde kon ze hem nog altijd uit het raam gooien. Natuurlijk een open raam. Neen ze zou hem niet door het glas gooien. Niet omdat hij dat op dit moment niet verdiende. Neen nu kon haar dat maar weinig schelen. Ze wilde hem laten boeten en boeten zou hij ook. Maar ze wilde niet dat ze hier een nieuw raam zou moeten laten steken. Dan zou er weer een vreemde moeten komen en dat haatte ze meer. Ze zou het ook zelf kunnen doen. Maar dan had ze weer meer werk en daar was ze ‘te lui’ voor. Trouwens met twee leerlingen er bij had ze al weinig tijd en zeker in deze tijd! Maar waar ze wel tijd voor had was om Leonoor zijn deel te geven. ”Ik heb je gewaarschuwd!” ze schreeuwde het bijna uit. Voor dat haar vuist zijn richting uit ging. Ja één tegen één. Geen wapens. Neen zo ver zou ze niet gaan. gewoon man tegen vrouw! Dat hij maar niet de vergissing maakte om haar te onderschatten. Wat dat zou nog slecht af lopen….
[1000]

Stilte voor de storm, dat was een uitspraak die bij een heleboel dingen toepasselijk was, misschien wel het beste bij Mystenia, hij wist hoe onvoorspelbaar ze kon zijn, maar ook wat voor temperament ze had. Het was een van de dingen die hij nou zo leuk vond aan haar, al vanaf dat hij haar had ontmoet dreef hij haar altijd zo ver dat ze haar geduld verloor, dat leidde meestal tot het feit dat hij klappen van haar kreeg, maar dat maakte hem niks uit, hij had er mee leren leven. Hij bleef naar haar kijken, blijkbaar was zijn verklaring niet goed genoeg voor haar, hij had het kunnen weten. Maar zij wist ook dondersgoed dat hij zweeg bij mensen. De reden waarom wist ze niet, maar dat maakte niks uit. En Mystenia had daarnaast ook kunnen bedenken dat als hij het niet had gedaan, dat iemand anders het dan misschien wel had gedaan. Mensen waren hier tolerant, totdat je te ver ging, en Fernando was in vele opzichten te ver gegaan, niet dat hij Mystenia zou gaan vertellen wat de jongen allemaal over hem had gezegd, of over het korps, hij was niet de mentor van de leerling, maar voor de dingen die de jongen had gezegd, had hij net zo makkelijk een pijl door het hart van de jongen heen kunnen jagen. Hij zou er niks over zeggen, misschien om het feit dat Mystenia al zo boos was, en het zowel hem als Fernando niet veel goed zou doen. De jongen moest zijn eigen fouten leren maken, maar ook zijn grenzen moeten leren verkennen. En hij had duidelijk een grens voor de jongen opgezet. Hij zag hoe haar handen zich tot vuisten balden, dit betekende echt niet veel goeds, maar hij zei niks. Dit keer was het voor Mystenia om te praten en voor hem om te luisteren. Hij zag hoe een lach zich vormde op haar gezicht en ze haar handen weer ontspande, nog steeds deed hij niks, acties konden mensen verraden, en Mystenia deed niks zonder reden. Hij hoorde haar gelach, toch vertrouwde hij het niet, ze reageerde nooit zo op zulke dingen zonder goed uit te halen. ”Wel ik ben blij te horen dat we allebei zeker weten dat hij een goede jager zal worden.” Haar stem klonk rustig, een tintje vriendelijk misschien? Maar toch, er was iets wat er niet klopte. Het was niks voor Mystenia om het hier bij te laten zitten. . ”En inderdaad hij moet nog veel leren… Zeker over respect en al.” Vervolgde ze haar woorden, kijk daar kwam het al. Mystenia bleef even stil, oprecht stilte voor de storm. Hij bleef naar haar kijken, hij kon zien dat haar lichaam gespannen was, hier zou het komen, en hij zou niks doen om het tegen te houden. ”Maar!” kijk daar was het, hij keek haar aan, haar kille ogen staarden hem aan, maar het deed hem niks. ”Je had het hem op een andere manier kunnen uitleggen.” Haar woorden waren niet meer dan een fluistering, maar hij hoorde ze. Hij zou erom kunnen lachen, ze kende hem lang genoeg om te weten dat hij niet de persoon was om het op de manier aan te pakken waarop de meeste het zouden aanpakken, vooral niet als de mensen hem eerst op zijn zenuwen hadden gewerkt. ”Loor!” Hij zag haar valse glimlach en het rillen van haar lichaam.
Hij bleef zitten, hij deed geen poging om weg te komen, waarom zou hij? Hij wist dat zij haar woede kwijt moest, vroeger was het nog erger geweest, dan sprong ze bij het minste of geringste, door de jaren heen had ze het leren beheersen, maar op zulke momenten kon ze nog goed boos worden. Hij wist dat elk persoon met een beetje verstand op zou springen en weg zou rennen, maar zo was hij niet. Misschien was hij koppig, of misschien zat er iets anders achter, maar hij bleef zitten. Hij zag hoe ze overeind kwam, haar lichaam bleef rillen. Hij keek naar haar, het was duidelijk dat ze woedend was, misschien was razend een betere omschrijving, hij kreeg steeds meer de neiging om te lachen, maar hij hield het in, dit was niet het moment. ”Je zult er voor boeten Loor!” haar woorden waren allerminst dreigend, voor hem dan. Kom maar op Mystie, dat was het enige wat op dat moment door zijn gedachten heen schoot, zijn ogen bleven haar volgen terwijl ze op hem afkwam, eerst langzaam, toen sneller. Hij voelde haar grip om zijn kraag en dat ze hem overeind trok, hij ging vrijwillig mee omhoog zodat hij stond. Hij voelde haar hand nog om zijn kraag heen. ”Loor!” Mystenia rilde weer van woede. Hij zou haar niet tegen houden, als hij dat had gewild, dan had hij dat allang gedaan. Hij wist dat haar woede eruit moest, misschien zaten er nog wel meer redenen achter deze uitbarsting dan alleen zijn acties. Hij was wel vaker de persoon geweest waarop ze haar woede op had uitgeoefend, en hij vond het prima, hij kon er nooit goed tegen als Mystenia haar woede ophokte, dat was niet een goed iets om te doen, en dat kon hij weten. ”Ik heb je gewaarschuwd!” Mystenia schreeuwde nu bijna. Het maakte hem niet uit, er was toch niemand in de omgeving die het kon horen, het voordeel van afgelegen wonen en dat mensen bang waren om bij hem in de buurt te komen. Hij zag hoe ze naar hem uithaalde, hij onderschatte haar niet, hij wist hoeveel kracht er achter haar slagen kon zitten. Hij zette enkel een stap op zij, waarmee hij zowel haar slag ontweek als het feit dat hij weg stapte van de stoelen en tafels, zodat ze nergens over konden vallen. Hij voelde de woede van haar afkomen. Ergens vond hij het grappig, maar hij zei er niks van. Hij zag hoe ze weer op hem afstormde, het was zo leuk om Mystenia boos te zien. Hij voelde haar slagen wel, maar hij deed niks om ze te ontwijken of ze te blokkeren, niet dat het hem veel pijn deed, hij keek op haar neer en liet haar haar gang gaan. Hij voelde een harde stoot tegen zijn arm aan, ze begon steeds met meer kracht te slaan. Hij liep iets opzij en ontweek daarmee weer een slag, ze moest haar woede kunnen uiten, maar hij wou niet dat ze erbij gewond raakte. Een lichte glimlach was op zijn gezicht verschenen, maar door de schaduwen van zijn kap was het niet zichtbaar. Hij voelde zich een baal hooi waarop werd ingeslagen, maar dat maakte hem niet uit. Hij zou er waarschijnlijk een paar blauwe plekken aan overhouden, maar dat was het hem wel waard. Hij voelde hoe haar slagen minder nauwkeurig werden, maar er nog steeds veel kracht achter zat. Opeens pakte hij haar pols vast toen ze weer hem een stoot wou geven. Hij trok haar naar zich toe, waardoor ze opeens tegen hem aanstond. Zijn armen sloten zich om haar heen, hij zorgde ervoor dat ze niet meer kon bewegen, hij voelde haar lichaam nog steeds rillen. Hij had het vroeger soms ook zo opgelost, als ze niet meer helder kon nadenken tijdens een gevecht dan trok hij haar in een omhelsing. Hij zou haar pas weer los laten als ze afgekoeld was. Een zachte lach verliet zijn lippen. ”Je verliest nog steeds zo snel je geduld als het om mij gaat Mystie” Zei hij zacht, maar hij wist dat ze het kon horen. Hij keek over haar heen, hij was immers groter dan haar. Het was lang geleden dat hij het op deze manier had opgelost, laat staan dat hij iemand had omhelst, maar op dit moment maakte het hem niet uit. Hij hield ervan om haar zo ver te plagen dat hij over de grens heen ging, maar hij zorgde er ook altijd voor dat het weer goed kwam. Hij zou haar nooit laten gaan als ze nog boos was, dat leidde meestal tot niks goed. Hij bleef haar gewoon vasthouden, opgesloten in zijn omhelsing.

What once was
Will never again be,
Those ice blue eyes,
Aren’t what they used to be..

1371 woordenXD
Met toestemming van Nini voor het bespelen van Mystenia

Hij zei niets. Nog geen woord. Wat haar woede alleen nog maar groter maakte. Haar vuist ging zo langst hem heen. Natuurlijk ontweek hij! Maar haar razernij zou hem niet laten ontsnappen. Zelf wist ze ook niet goed waarom ze nu precies zo boos was. Was het alleen omdat hij haar leerling neer had geschoten? Neen daar zou ze ook mee kunnen lachen. Want het was waar. Fernando moest respect leren en ook een grens. Natuurlijk wist ze dat haar leerling die grens had weten te overschrijden bij Leonoor. Dat had ze kunnen verwachten. Toch niet alleen daarvoor was ze boos. Ook was ze gewoon woedend op iedereen. De tijden waren hard en ze had bijna geen rust gehad de laatste dagen. Moest ze dit dan uitwerken op Leonoor? Neen natuurlijk niet maar hier was het nu en ze wist dat als ze het er nu niet uit liet. Ze het weer zou vasthouden en dan was ze gevaarlijk en zou haar werk er ook onder lijden. Ze draaide zich meteen weer om. Hem recht aanstarend en vloog weer op hem af. Deze keer bleef hij gewoon staan. Zodat ze op hem kon kloppen. Waarom deed hij dat. Waarom deed hij dat toch altijd! Waarom vocht hij niet terug! Waarom bleef hij gewoon staan. Tranen vormde zich in haar ogen. Terwijl hij weer een aanval ontweek. Maar deze keer sloeg ze nog harder toe. Ze wilde niet dat hij bleef staan. Ze wilde hem niet gebruiken als een hooibaal. Neen hij moest terug vechten. Bij elke slag kon ze zijn spieren voelen. Ze kon zijn warmte voelen. Maar dat maakte haar alleen nog maar kwader. De tranen liepen over haar gezicht en ze keek hem niet langer meer aan. Waardoor haar slagen ook minder correct werden. Hij moest terug vechten. Ook al bleef hij ontwijken het kon haar niet schelen. Zolang hij maar iets deed. Haar slagen waren nu misschien minder correct. Toch bleven ze hun kracht wel behouden. Ze werd nog bozer toen hij eindelijk weer eens ontweek. Het was haar duidelijk dat hij alleen maar ontweek wanneer het zeker was dat ze zich zelf misschien zou kunnen verwonden. Ze gromde en wilde nog een andere slag uithalen. Haar blik was wazig van de tranen. Ze wilde weer uithalen. Maar daar kwam het die ene beweging de ze zo goed kende. Ze voelde hoe zijn hand zich rond haar pols vestigde. Zijn warme hand die haar vast had in een stevige grip. Maar niet zo hard dat hij haar pijn deed. Ze voelde hoe hij haar lichaam naar zich toe trok. Nee niet dat alles behalve dat! Ze probeerde haar lichaam nog uit zijn grip los te trekken. Maar haar gezicht werd zachtjes tegen zijn borst geduwd en ze kon voelen hoe hij zijn armen rond haar vouwde en een omhelzing. Tranen kwamen uit haar ogen en ze stribbelde tegen zo hard al ze kon. Maar er waas geen ontkomen aan. Ze probeerde zich van zijn borst af te duwen. Wetend hoe hopeloos het wel was. Ze kon het wel uitschreeuwen van frustratie! Ze bleef zich wringen. Tot dat ze zijn zacht gefluister hoorde. ”Je verliest nog steeds zo snel je geduld als het om mij gaat Mystie” In minder dan een seconde stond ze stil. Haar ogen werden groot. Haar lichaam rilde wel nog terwijl de tranen nog altijd over haar wangen liepen. Ze kon zijn warmte voelen. Ze hoorde en voelde zijn zachte ademhaling. Het zachte geklop van zijn hart. Ze wist niet waarom, maar op de één of andere manier. Werd ze altijd wel rustig van het geklop van een hart. Een teken van leven. Ze duwde vaar gezicht harder tegen zijn borst. Ze kon zijn spieren voelen en terwijl de tranen nog altijd over haar wangen liepen moest ze ook blozen. Waarom? Gewoon door het gevoel zo dicht bij Leonoor te staan. Door dit gebaar. Ze wilde niet dat hij los liet! Waardoor ze alleen maar kwaad werd op zich zelf. Langzaam bewogen haar armen zo dat ze zijn omhelzing toch een beetje kon beantwoorden. Wat al moeilijk was om het fijt dat hij haar zo stevig vast had dat ze helemaal niet los kon komen. Maar hij deed haar wel geen pijn en zijn warmte voelde goed aan. Ze klampte zich vast aan zijn mantel. De geur van bet bos was te vinden in zijn mantel. Maar ook zijn geur die ze zo goed kende. Aan die gedachten werd haar gezicht alleen nog maar roder. Langzaam aan werd ze weer wat rustiger. ”Je mag niet gaan Loor.” Het was niet meer dan een fluistering. Maar ze wist heel goed dat hij het kon horen. Ze voelde zich net weer een klein meisje. Niet meer de sterke en strenge leider van het jagerkorps. ”Ik wil niet dat je weggaat.” Nu leunde ze gewoon tegen hem. Ze voelde zich moe. Het was ook al laat. Maar het was niet moe van moe. Ze voelde zich zwaar en uitgeput en ze kon haar benen voelen trillen. Ze toonde zich zwak, iets wat niet vaak gebeurde. Maar nu mocht het. Nu kon het! Leonoor was bij haar. Ze wist heel goed dat ze nu eindelijk weer veilig was. Niet alleen. Tranen begonnen weer op te zwellen. Wat had ze gedaan! Ze had Leonoor net in het wilde weg aangevallen. Ze had hem geslagen! Waarschijnlijk zelfs pijn gedaan. Ook al had hij er niet veel tegen gedaan! Nu begon ze echt gewoon te wenen en haar handen klemde zich nog harder vast aan zijn mantel. ”S.. So.” Ze moest even langzaam ademhalen. Haar stem was schors en haar woorden waren niet veel meer dan een fluistering. ”Sorry… Sorry.. Sorry… Sorry Leonoor!” Ze kon het niet helpen dat ze zich nu weer schuldig voelde. Ze kon het niet helpen dat ze zich vermoeid voelde en dat ze blij was dat Leonoor haar nu vast had. Het kon haar niet schelen. Want ze voelde dat als hij nu zo loslaten. Dat ze zo door haar benen zou gaan vallen. Trouwens het was beter dat hij nog even zo bleef staan. Haar gezicht was rood en warm van het blozen en ergens wilde ze niet dat hij haar zo zag. Geen idee waarom ze nu begon te blozen. Vroeger had ze het niet erg gevonden. Maar nu was toen niet. Toen waren ze jong en onbezonnen geweest. Maar nu was het heel anders. Niet alleen was hij nu een sterk en volwassen man. Maar zij was nu ook niet meer het kleine meisje van vroeger. Nu was ze een sterke volwassen vrouw.
[1100]

Hij zei geen woord, hij deed niks, hij bleef haar vasthouden. Hij had de tranen in haar ogen gezien toen ze hem had aangevallen. Hij voelde sommige plekken op zijn armen nog wel, maar dat viel best mee. De pijn zou langzaam wel wegtrekken. Mystenia had blijkbaar veel woede in zich gehad, anders had ze hem nooit zulke pijnlijke plekken kunnen bezorgen. Toch maakte het hem niet uit. Hij had liever dat hij een paar blauwe plekken had en dat zij verlost was van haar woede, dan dat er niks met hem aan de hand was, en zij haar woede in zich bleef houden. Haar werk en nadenkvermogen leed eronder als ze woedend bleef, en vooral in deze tijden hadden mensen een stevige en sterke leider nodig die wist waar ze naar toe gingen en duidelijk doelen kon stellen. In zo’n woede staat, was geen enkel persoon daartoe in staat. Het korps had Mystenia nodig, al haar aandacht, daarom kon ze niet die woede in zich houden, dat zou voor een heleboel mensen dan verkeerd af gaan lopen als ze die woede wel in zich bleef houden. Daarnaast kon hij er niet tegen als ze boos of woedend was, het was een emotie die hij niet bij Mystenia vond passen, niet dat hij haar dat ooit zou vertellen. Sommige dingen waren beter om aan niemand te vertellen, en dat wist hij maar al te goed. De geheimen die hij bewaarde zouden vele mensen in een slecht licht kunnen zetten, maar het waren geheimen, geheimen die hij met zich mee zou nemen in het graf, daar waren het immers geheimen voor. Hij had altijd onthouden wat zijn leermeester tegen hem had gezegd. Geheimen zijn niks voor niks geheimen, wanneer iemand je een geheim verteld, neem het mee je graf in. Hij had nooit de neiging gehad om de geheimen die hij kende door te vertellen, het zou immers niemand goed doen. Hij zou die geheimen mee zijn graf innemen, waardoor niemand er ooit iets over te weten zou komen en niemand iets zou overkomen. Hij keek naar Mystenia die nog steeds tegen hem aanstond, hij weigerde om haar los te laten, om haar van zichzelf te beschermen, maar ook omdat hij haar niet wou loslaten. Hij had haar wel voelen tegenstribbelen toen hij haar naar zich toe had getrokken, maar hij had er geen acht op geslagen. Soms moest er iemand zijn die door haar wanden heen prikte en al haar tegen gesputter de kop in drukte. Toen hij die woorden tegen haar had gezegd was ze op slag stil geworden en opgehouden met spartelen, wat het voor hem een stuk makkelijker maakte om haar vast te houden. Hij voelde dat zijn shirt nat werd van haar tranen maar het maakte hem niet uit, hij hield haar tegen zich aangedrukt, haar opgesloten houdend in zijn omhelsing. Hij voelde haar lichaam nog rillen en hoorde aan de geluiden die ze voorbracht dat de tranen nog over haar wangen heen liepen. Ze moest het er maar allemaal uitgooien.
Hij voelde hoe ze zich vast klampte aan zijn mantel en haar hoofd tegen hem aandrukte. Hij zei er niks van, de wereld leek stil te zijn geworden terwijl ze daar zo stonden. De enige geluiden die er waren kwamen voort uit Mystenia. Lang duurde het niet voordat Mystenia rustiger werd, wat de hele bedoeling was geweest van zijn actie, toch vond hij het wel prima om hier zo met haar te staan, het gaf hem zelf ook de kans om eens rustig na te denken. ”Je mag niet gaan Loor.” Haar woorden waren niet meer dan een fluistering, maar toch hoorde hij ze wel. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht. Even had hij een desa vu gevoel van vroeger, maar hij wist zeer goed dat dit geen herinnering was. ”Ik wil niet dat je weggaat.” Vervolgde ze haar woorden, hij voelde hoe ze tegen hem aanleunde. Hij lachte even zachtjes, dacht ze nou echt dat ze zo gemakkelijk van hem af kon komen? Dan kende zij hem slechter dan dat hij dacht. ”Ik ga nergens heen Mystie, zo gemakkelijk kom je niet van me af” zei hij zacht tegen haar. Het was niet erg om je zwakte te tonen bij iemand die je vertrouwde, het liet zien dat je menselijk was. En Mystenia was wel degelijk menselijk. Hij zei verder niks meer, er was niet een reden om meer te zeggen. Hij keek op haar neer toen hij haar grip op hem voelde versterken, hij hoorde dat ze weer aan het huilen was. Geen woord verliet zijn liepen, ze moest het eruit gooien, en hij zou haar daarbij niet tegenhouden. ”S.. So.” kwam er uit haar voort, hij had geen flauw idee wat ze wou zeggen Hij hoorde dat ze diep en langzaam ademhaalde. ”Sorry… Sorry.. Sorry… Sorry Leonoor!” haar stem klonk schors en de woorden waren niet meer dan een fluistering. Hij keek naar haar, had ze nou net serieus sorry gezegd? Ze had hem niet al te erg pijn gedaan, en hij kon er prima mee leven. Hij liet haar even met een hand los en veegde zacht de tranen van haar gezicht af, waarna hij zijn hand weer terug legde op de plaats waar die eerst had gelegen. ”Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen Mystie, je moest je woede kwijt, daarnaast heb je me niet al te veel blauwe plekken bezorgd” zei hij zacht terug, de laatste paar woorden met een lichtelijk humor in zijn stem, hij had enkel de waarheid gesproken. Hij zou waarschijnlijk wel wat last krijgen van zijn linkerarm bij het schieten, maar dat nam hij maar voor lief. Hij bleef haar vasthouden, hij had geen enkele behoefte om haar los te laten, toch kon hij wel voelen dat ze moe was. Het bed was al voor haar opgemaakt in de tweede kamer. Ze waren het er toch al over eens geworden dat ze vannacht niet meer terug zou reizen naar haar eigen huis. Als zij wou dat hij haar los liet, dan zou hij haar loslaten, maar voor nu stond hij zo prima.

Every person has his ups and downs
Every person has different sides
The actions we preform
Tell us which side we’re on

1041 woorden

Ze wist niet zeker waarom ze hem gevraagd had niet weg te gaan. het was zijn huis en ze wist zeker dat hij hier nu zou blijven. Maar er zat haar iets anders dwars. Ze had een slecht gevoel een gevoel dat zich niet uit haar gedachten wilde verzetten. De plaats waar haar gezicht op zijn borst ruste was al helemaal nat. Waardoor ze zich nog erger voelde. Loor had haar al eerder zo gezien maar toch… Het was een zwakte die normaal niemand anders zou gaan zien. Maar hier was ze nu en hier was hij. Hier was hij en hij zag het. Hij had het al eerder gezien. Maar nu leek het anders. Alle situaties. Nu was het zielig de volgende dag zouden ze er waarschijnlijk weer om kunnen lachen. Wat weer een mooie herinnering zou gaan opleveren. Ergens was ze er best wel blij mee. Dat ze nu even alles los kon laten. Omdat ze wist dat hij haar steunde. Omdat ze wist dat hij haar niet zou laten vallen en haar zou beschermen. Hij was haar commandant haar vriend, broer en zo voort. Ze hield van hem met hart en ziel. Juist omdat ze hem zo lang kende. Omdat hij zeker te vertrouwen was. Omdat hij nergens naartoe zou gaan als ze vroeg om te blijven. Omdat hij naar haar zou luisteren. haar woorden horen en niet vergeten. Ze sloot haar ogen even. Het zachte ritme van zijn hart zorgde er voor dat ze weer wat kalmer werd. Haar benen begonnen wat minder te rillen. Ze was hem dankbaar voor dit moment. Voor de steun de warmte en de kalmte die hij gaf. Om haar, haar gang te laten gaan. Om dat hij wist dat ze haar woede moest uiten. Omdat hij wist hoe hij haar kon helpen. Omdat hij niet weg liep van haar. Niet bang voor de wonden. Niet bang voor haar woorden. Neen hij zou er eerder mee lachen. Iets wat ze had leren accepteren in de jaren. Toch in het begin was ze pissig geweest. Juist omdat hij lachte. Omdat hij met haar lachte. Maar het was niet zo zeer uit lachen. Het was meer een glimlach van geluk. Een glimlach van blijdschap. Een glimlach die hij niet vaak liet zien. Maar waar ze toch o zo veel van hield. Een glimlach die hij meestal alleen aan haar toonde. Net zoals zijn woorden. Zijn woorden waren iets heiligs geworden. Iets dat je moest sparen. Iets dat je moest onthouden. Want ze waren zeldzaam en puur. Elk woord dat hij uitsprak ook al was het maar een fluistering. Het was de waarheid en de waarheid alleen. Hij zou geen leugens vertellen. Hij hield je geheim veilig. Want een geheim nam hij mee tot aan het graf. Zodat niemand anders het ooit zou horen. Het was alsof alleen hij de sleutel had tot zijn woorden. Een sleutel van goud. Een sleutel die niemand anders ooit zou kunnen aankomen. Een sleutel die al zijn deuren kon openen. Hield hij het in zijn zak? Hij wachte altijd op het juiste moment om een deur te openen. Alsof hij een stem had die hem dat toefluisterde. Nu ook ging die deur weer open. Nu ook hoorde ze de waarheid. ”Ik ga nergens heen Mystie, zo gemakkelijk kom je niet van me af” Waarom verliet hij haar niet. Na alles wat ze gedaan had. Waarom was hij nog niet weg gelopen. Haar tranen liepen nog altijd over haar wangen heen. Het waren niet meer zo zeer tranen van verdriet. Tranen van geluk kon ze het ook niet noemen. Het waren tranen. Haar tranen. Tranen die ze had opgehouden. Tranen die eindelijk konden vloeien. Ze voelde hoe zijn hand naar haar wang kwam. Ze kon zijn ogen niet zien in de schaduwen van zijn kap. Maar ze kon wel de lichte glimlach zien. Was hij weer met haar aan het lachen? Ze voelde hoe hij de tranen van haar wang veegde. Zijn hand warm en acht. Maar ook ruw van het harde werken. Op slag waren haar tranen verdwenen. Terwijl hij zijn hand weer legde waar hij gelegen had. Alsof er niets was gebeurd. Ze haalde even diep adem. Blij dat alles er nu eindelijk eens uit was. Blij dat ze het eindelijk los had kunnen laten. Blij dat ze die kleine glimlach toch terug had kunnen vinden. Nu was ze alleen nog maar moe. Moe van alles… ”Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen Mystie, je moest je woede kwijt, daarnaast heb je me niet al te veel blauwe plekken bezorgd” Ze sloot haar ogen even. Zijn woorden hadden een lichte humor in hen gehad. ”je lacht gewoon met me hé?!” Het was niet echt een vraag. Meer een veronderstelling. Maar haar woorden waren vriendelijk en niet hard. Hij mocht lachen ze had er geen probleem mee. Zolang hij haar nog maar niet los liet. Ze hield van zijn warmte van zijn geur en het ritme van zijn hart. Trouwens ze had zijn steun nog even nodig. Haar benen rilden nog lichtelijk en ze kon haar lichaam nu nog even niet vertrouwen. Dus liet ze Loor haar ondersteunen. Zolang het nodig was. Ze wist heel goed dat ze hier zo de hele nacht zou kunnen blijven staan. Maar dat zou ze Loor ook weer niet aan kunnen doen. Als ze zou vragen om haar los te laten. Zou hij haar laten gaan. Zo was het altijd al geweest. Maar voor nu… ”Loor ik wil dat je extra voorzichtig bent! Je hebt met gevaarlijk vuur gespeeld en ik wil niet dat je, je verbrand.” Ze hoopte dat hij haar woorden zou begrijpen. Ze had het over de oude raad. Ze vertrouwde die oude mannen niet en die mannen waren gevaarlijk. Je wist nooit of ze wraak wilden nemen. Maar ze wist wel dat ze gevaarlijk uit de hoek konden komen. Loor zou voorzichtig moeten zijn op zijn hoede. Ze wilde niet dat haar Commandant haar vriend iets over kwam.
[1000]

Voor even heerste er stilte in het huis, de stilte had alles opgeëist, hij was gewend aan de stilte, de stilte was zijn tweede natuur geworden. De stilte was alles wat je nodig had, in stilte vergingen geheimen tot het einde der tijden. De stilte die zoveel verschillende ondertonen met zich mee kon dragen. De stilte rondom hem heen droeg meestal een kille en gevaarlijke ondertoon mee, maar op dit moment had de stilte een andere ondertoon, een vriendelijke zachte ondertoon, alsof de stilte daarmee Mystenia ook gerust wou stellen. Door de jaren heen was hij alleen zo vriendelijk en open geweest tegen Mystenia, dat was vanaf het eerste moment dat hij tegen haar had gesproken zo geweest. Door de tijd heen was hun vriendschap gegroeid, hoe erg hij ook veranderd was in de tijd dat hij haar niet had gezien toen hij zijn en mentor weg waren gegaan, voor haar bleef hij altijd vriendelijk en zorgzaam. Ze was een van de personen in zijn leven waar hij waarde aan hechtte, en dat waren er niet veel. Zulke mensen waren op één hand bij hem te tellen. De meeste van die personen wisten niet eens waarom, maar dat maakte hem niet uit. Hij had zoveel geheimen, zo veel verhalen die hij zou kunnen vertellen. Geheimen en verhalen die het hun zouden laten begrijpen waarom. Waarom hij er altijd was als ze hem nodig hebben, waarom hij er altijd was als ze in moeilijkheden zaten, waarom. Maar hij vertelde hun het niet, mensen hoefden niet de redenen achter zijn acties te weten, het zou ze misschien bezwaard laten voelen of hun schokken. De waarheid was niet altijd de beste oplossing. Dat was de reden dat hij de geheimen en de verhalen bij zich hield, zodat de mensen nooit achter die waarheid zouden komen. Hij zou altijd die schaduw zijn, die schaduw die over je waakt terwijl je niet weet dat hij er is, laat staan waarom hij er is. Hij had al lang geleden die positie op zich genomen en besloten dat dat de beste plaats was voor hem. Zijn mentor had hem toen aangekeken met droevige blik in zijn ogen, maar ook met een begrijpende blik. De man had begrepen waarom hij die keuze had gemaakt en had hem erin gesteund. Hij zou nooit in het licht willen staan, en hij zou er voor zorgen dat hij daar ook nooit in zou komen. Toen hij gekozen was als commandant was hij al meer uit de schaduwen gekomen dan dat hij had gewild, maar toch had hij niet geweigerd, hij wist dat Mystenia hem vertrouwde, en dat ze een betrouwbaar iemand op de plek van commandant wou. Wat hij eerst niet had gesnapt was hoe de oudere jagers ermee in hadden gestemd dat hij als commandant was gekozen, hij had nooit een woord tegen hun gesproken, de enige jager waarmee hij sprak was Mystenia, zijn eigen mentor was al enige jaren dood, en verder sprak hij tegen geen andere jager. Hij wist de verhalen wel die over hem te ronde gingen, zelfs tussen de jagers. Hij wist hoe vreemd het was, dat een man die niet kon spreken, die zijn gezicht nooit toonde was verkozen tot hun commandant, de leerlingen keken hem altijd vol angst aan, zelfs volwassen jagers leken bang voor hem te zijn. Niet dat hij het erg vond, zolang ze bang voor hem waren werd hij met rust gelaten, verdween hij op de achtergrond.
Hij was de vragende blikken van de jagers wel gewend, evenals de geruchten, maar hij bleef erover zwijgen. Als hij iets erover zou zeggen, zou het alleen nog maar erger worden, dat was het zelfde als dat hij verborgen hield dat hij een zwaard bij zich had. Het zwaard dat dezelfde naam droeg als de bijnaam die men hem had gegeven, Shadow. Shadow, de naam die zoveel betekenissen had als het op hem aankwam. Maar toch was er altijd één persoon die hem meer uit de schaduwen kreeg, Mystenia. Hij keek op haar neer, er lag nog steeds een lichtte glimlach op zijn gezicht, voor haar vond hij het niet erg om iets meer uit de schaduwen te komen. Hij vond het niet erg om door haar als hooibaal te worden gebruikt als ze haar woede kwijt moest, of als ze haar emoties liet gaan. Het was voor hem meer een teken van vertrouwen, dat ze hem goed genoeg vertrouwde om de kant los te laten die ze bij andere mensen gebruikte, om zich weer even als vroeger te gedragen. Hij bleef haar gewoon vasthouden, haar in zijn omhelzing gevangen houden. Wie weet wanneer de tijd zou komen dat hij dit weer zou doen, en of die tijd er ooit zou weer zou komen. Hij hoorde haar diep ademhalen en al snel daarna kwamen haar woorden. ”je lacht gewoon met me hé?!” Haar woorden waren vriendelijk, hij had ook wel door dat het een vaststelling was en geen vraag. Een zachte lach ontsnapte hem, hij zou het niet wagen om haar uit te lachen, daarnaast gaf ze hem meestal ook geen reden om haar uit te lachen in tegenstelling tot vroeger. Hij voelde dat ze nog lichtelijke trilde, hij bleef haar gewoon vasthouden, ergens had hij het gevoeld dat ze nog wat wou zeggen, dat ze nog iets op haar hart had liggen. Het duurde niet lang voordat ze weer begon te spreken en ze weer begon te spreken. ”Loor ik wil dat je extra voorzichtig bent! Je hebt met gevaarlijk vuur gespeeld en ik wil niet dat je, je verbrand.” Hij wist waar ze het over had, het was duidelijk dat ze het over de raad had. De glimlach verdween niet van zijn gezicht. Hij had met gevaarlijk vuur gespeeld, maar de raad had met de schaduwen gespeeld waarvan ze beweerde dat die niet bestonden. Als iemand zich zorgen zou moeten maken, dan was het de raad en niet hij, maar hij wist evenals Mystenia dat de oude raad niet van ophouden wist en zouden proberen hun wraak te krijgen. Niet dat hij ze daar de kans voor zou geven. Hij wist dat de koning goed op de raad zou letten, en hij wist dat er ook nog Heer Myron was, hij had de bedreigingen gehoord die de ridder tegen de raad had geuit. En daarnaast had hij Mystenia ook nog. Door de tijd heen had hij verbonden met mensen gesloten, had hij nog dingen te goed van andere mensen. Als hij het wou kon hij de raad volledig van het land af jagen, maar dat deed hij niet. Soms moesten mensen van hun fouten leren, maar dat betekende niet dat hij ze in de gaten zou houden. ”Met gevaarlijk vuur speel ik regelmatig Mystie, het gaat er alleen om of het vuur ook weet wat er gebeurd zodra hun brandstof opraakt.” Zei hij zacht terug, zijn woorden hadden een lichtelijke gevaarlijke ondertoon. Als het vuur doofde en hun brandstof opraakte, dan kwam de schaduw, de duisternis, dan kwam hij.


When the fire goes out,
The night returns to hunt you down.
The darkness rises,
The shadow comes…

1186 woorden

Ze had zijn antwoord kunnen verwachten. Ze had kunnen weten welke woorden hij zou gebruiken. Normaal gezien zou het haar troosten. Zou ze zich nu geen zorgen meer maken. Maar dat was het probleem. Zijn woorden deden haar nu niets. Het was een lege betekenis die ze al honderden keren eerder had gehoord. Normaal gezien zou ze nu lachen. Lachen om zijn woorden. Maar er lach geen lach op haar lippen. Want zijn woorden waren nu niet grappig. Nog voelde ze zich er rustiger door worden. Neen hij had de waarheid gesproken. Als altijd had Loor de waarheid gesproken. Maar deze keer vond ze geen betekenis in zijn woorden waar ze zich vast aan kon gaan hechten. Neen het was meer alsof ze liet voorbij gaan om een nieuw standpunt te vinden. Ergens waarop ze kon gaan bouwen. Maar Zo was het niet. Ja ze wist heel goed dat Leonoor elke dag zijn leven riskeerde. De ene keer wat harder dan de andere. Ze wist heel goed dat hij niets te verliezen had. Dat hij er mee leek te lachen. Maar hij had wat te verliezen. Ook al besefte hij het zelf nog niet. Ja hij speelde vaak met vuur net zoals iedere andere jager; maar toch de vuren die hij trotseerde waren warmer en brandde vlugger je vlees. Maar hij kwam op de een of andere manier er toch altijd weer tussen uit. Zonder brandwonden. Tenminste geen wonden die je van buiten af kon zien. Normaal zou ze hem nu los laten. Lachen naar hem en misschien zelfs nog vertrekken naar huis. Maar ze kon hem niet los laten. Ze kon hem niet achterlaten. Iets zei haar dat er iets aan kwam. Iets waar hij zich wel zou aan branden en wat er in haar hoofd speelde. Zorgde er voor dat ze Leonoor niet meer wou laten gaan. Angst had ze. Angst om hem te verliezen aan de vlammen die hij zo vaak tegen kwam. Ze had het gevoel dat de vlammen die hij nu had aangewakkerd te sterk zouden branden zelf voor hem. Dus kon ze hem niet laten gaan. Ze zou hem niet verliezen Ze had al te veel verloren in haar leven en Loor zou ze niet zomaar opgeven. Toch wist ze dat ze zich niet kon blijven vast klampen aan hem. Niet nu en niet morgen. Maar haar lichaam luisterde niet en in plaats van haar armen te lossen. Drukte ze zich alleen nog wat steviger tegen hem aan. Wat was er mis met haar? Waarom werd ze opeens bang hem te verliezen? Ja ze had zich al eerder zorgen gemaakt. Maar deze keer was anders en ze wist niet zeker waar die angst vandaan kwam. Nog hoe ze hem zou gaan oplossen. Neen ze kon Leonoor nergens toe dwingen. Dat zou ze ook nooit doen. Neen ze zou hem vrij laten als altijd. Dat was hoe ze hem graag zag. Maar ze wilde wel zeker zijn dat hij terug zou keren. Dat ze hem nog zou zien. Want diep in haar binnenste had ze het gevoel dat dit een soort van afscheid was. Waarom? Dat wist ze niet. Maar het idee speelde wel door haar hoofd en wilde haar niet los laten. Net zoals ze Loor niet wilde los laten. Het maakte haar kwaad dat ze nu zo’n gevoel had. Maar ze wist ook dat de oude raad niet te vertrouwen was. Dat die mannen niet zomaar alles zouden gaan opgeven. Wat er precies was gebeurd wist ze niet. Ze wist zeker dat Leonoor altijd een plan b had… Nou misschien ook niet. Maar ze wist wel dat hij ook wist met wie hij gespeeld had. Ze wist dat hij wist dat die oude mannen niet zomaar zouden los laten en ze wist zeker dat hij ook wist dat hij daar rekening mee moest houden. Toch wilde ze zekerheid. Ze wilde zeker zijn dat hij niet zomaar alles zou laten gaan. dat hij niet zomaar met zijn leven zou spelen. Want Loor had weldegelijk iets te verliezen… ”Ik weet dat je vaker met vuur speelt. Dat je, je normaal nooit brand…” Haar woorden waren zacht. Vriendelijk en bezorgd. Maar Leonoor zou ze horen. ”Ik weet dat je, je leven zou geven… Ik weet dat je denkt dat je toch niets te verliezen hebt…” Ze bleef even stil. Ze wist niet zeker of ze wel verder moest gaan. Moest ze het gewoon los laten? Neen dat zou ze zich zelf niet vergeven en dan zou ze er weer mee zitten. Neen hij was nu hier en nu zou ze het ook zeggen. Ze haalde weer even rustig adem. Zoekend naar de woorden die ze nodig had. Ook al lagen ze al klaar en moest ze gewoon haar mond openen. Ze snoof weer even zijn geur op en luisterde naar zijn hard. Zodat ze weer helemaal rustig werd. Ze sloot haar ogen en sprak langzaam verder. ”Maar je hebt weldegelijk iets te verliezen Loor.” Ze wist niet of hij wist wat ze bedoelde. Ze wist niet of hij zou vragen wat of wie ze bedoelde. Ze wist zijn reactie niet. Maar dat maakte niet it. want ze wist dat ze gelijk had. Toch vanaf haar perspectief. Ze zweeg weer even. Wetend dat ze het hier niet bij zou laten. Neen ze had geen zekerheid dat ze hem terug zou zien. Dat hij voorzichtig zou zijn. Meetal was hij zo onvoorzichtig… Toch had hij altijd een plan. Tenminste dat verwachte ze toch. Maar Leonoor was Leonoor en hij zou hij niet zijn als hij niet deed wat hij deed. Een zachte glimlach speelde op haar lippen. Denkend aan een zin die haar meester haar altijd verteld had. “Als ik, ik ben omdat ik, ik ben en jij, jij bent om dat jij, jij bent. Dan ben ik, ik en jij, jij. Maar als ik, ik ben omdat jij, jij bent en jij ,jij bent omdat ik, ik ben. Dan ben ik, ik niet en jij, jij niet.”
Leonoor was Leonoor omdat hij Leonoor was. Zij was zij omdat zij Mystenia was. Ook al was dat haar echte naam niet. Maar Leonoor wist haar echte naam. Ook al had hij het nooit uitgesproken. Waar ze wel dankbaar voor was. Haar oude ik had ze achter gelaten en ze was heel blij met de Mystenia die ze nu was. Weer nam ze weer even rustig adem. Maar mond ging weer langzaam open. ”beloof me Leonoor dat je voorzichtig bent. Dat ik je terug zal zien en dat je, je leven niet zomaar weg zal geven.” Hij moest het beloven….
[1100]

Zijn ogen waren gericht op Mystenia die hij nog steeds vast hield, opgesloten in zijn omhelzing, alleen was het nu geen omhelzing meer om ervoor te zorgen dat ze hem niet meer sloeg, nee dit was een omhelzing om ervoor te zorgen dat ze rustig werd. Hij voelde haar nog steeds zacht trillen, hij wist dat Mystenia prima voor zichzelf kon zorgen, maar toch maakte hij zich zorgen om haar, normaal zou ze al gereageerd hebben, of zich uit zijn omhelzing hebben bevrijd, maar ze had geen van beiden gedaan. Ze stond nog steeds tegen hem aan en had niks gezegd. Hij bleef naar haar kijken, wat zou er toch allemaal omgaan in dat hoofd van haar? Hij wist dat Mystenia de eigenschap had om alles te overdenken, en waarschijnlijk was ze dat nu weer aan het doen. Normaal gesproken zou zijn antwoord ervoor hebben gezorgd dat ze zou kalmeren en erom zou lachen, maar dit keer was het niet het geval. Hij wist dat hij met gevaarlijk vuur speelde, maar hij was niet bang om zich eraan te branden. Hij had genoeg meegemaakt in zijn leven om daar niet bang voor te zijn. Als hij zou sterven, dan zou hij zo veel mogelijk mensen mee het graf in nemen dat moest Mystenia toch wel weten. Hij was al genoeg getekend door het leven, een extra wond erbij kon ook geen kwaad meer. Hij hield mensen op een afstand om er voor te zorgen dat ze hem niet leerde kennen, om er voor te zorgen dat hij onvoorspelbaar bleef. Het ene moment kon hij je vriend zijn, terwijl hij het andere moment een pijl door je borstkas heen jaagde. Toch zou hij dat bij een aantal mensen niet doen, de mensen die zijn vertrouwen hadden gewonnen. En een van die mensen hield hij nu in zijn armen. Tijd heelde alle wonden was het gezegde, maar sommige wonden zouden nooit helemaal helen. Het vuur waarmee hij speelde liet geen zichtbare wonden meer op hem achter en van binnen deed het hem ook niet veel meer. Hij had niet zoals sommige mensen ’s nachts nachtmerries over de mensen die hij had gedood, hij had zich erbij neergelegd dat hij was wat hij deed en hij had ermee leren leven. Het was een van de weinige dingen die hem nog overeind hielden. Hij had niet veel te verliezen in dit leven, en hij zou alles doen om die dingen die hij wel had, om die te beschermen, of te sterven terwijl hij dat probeerde. Normaal zouden mensen er niet vrede mee hebben om zo’n lot te volgen, maar hij had er wel vrede mee. Mensen begrepen de reden erachter niet, maar dat hoefde ook niet. Hij vertelde nooit waarom hij dingen deed waarop hij ze deed, mensen hoefde niet te weten waarom hij die dingen deed. Soms wist hij zelf niet helemaal goed waarom hij ze deed, meestal was het handelen naar zijn instincten, en dat had hem nog nooit in de steek gelaten.
Hij voelde hoe Mystenia zich steviger tegen hem aandrukte. Een lichte glimlacht gleed over zijn gezicht heen, niet dat het zichtbaar was door zijn kap. Soms was het beter als dingen in de schaduwen bleven, daar waar ze thuis hoorde. En hij was zeker iets wat in de schaduwen thuis hoorde. Moordenaars werden gestraft, maar zij grijze jagers niet, terwijl er aan hun handen waarschijnlijk meer bloed kleefde dan dat er aan de handen van de gemiddelde moordenaar kleefde. Maar zij doden om het rijk te beschermen, niet voor de lol. “Ik weet dat je vaker met vuur speelt. Dat je, je normaal nooit brand…” haar woorden waren zacht, vriendelijk maar ook bezorgd. Leerde Mystenia dan nooit dat ze zich over hem geen zorgen hoefde te maken? Als er iemand was die zich zorgen moest maken, dan was hij het wel. Waarom gedroeg Mystenia zich zo? Zo kwetsbaar, zo fragiel. Maar toch, het was wel degelijk Mystenia. ”Ik weet dat je, je leven zou geven… Ik weet dat je denkt dat je toch niets te verliezen hebt…” even zweeg Mystenia. Hij keek naar haar, hij wist dat hij niks te verliezen had. Dingen kwamen en dingen gingen uit zijn leven. Niks was lang genoeg geweest, niemand was lang genoeg gebleven, ze hadden hem achter gelaten, overgelaten aan zijn lot. Hoelang Mystenia in zijn leven zou blijven? Hij zou het niet weten, daarnaast wist hij ook niet hoelang hij zelf nog had. Van de een op de andere dag zou hij kunnen sterven, maar dat maakte hem niet veel uit. Hij bleef naar Mystenia kijken. Ze wou duidelijk nog wat zeggen. Hij bleef zwijgen afwachtend op wat ze zou gaan zeggen. ”Maar je hebt weldegelijk iets te verliezen Loor.” Haar woorden zorgden ervoor dat zijn ogen iets groter werden in de schaduwen. Hij had ergens een vermoeden waar ze het over had, maar zeker weten wist hij het niet, en hij wou het dan zeker weten horen van haar. ”Wat heb ik dan te verliezen Mystie?” vroeg hij toen zacht. Hij wou het nu zeker weten horen van haar. Hij zag hoe ze adem haalde om nog wat te zeggen. ”beloof me Leonoor dat je voorzichtig bent. Dat ik je terug zal zien en dat je, je leven niet zomaar weg zal geven.” Hij keek haar aan. Hij was altijd voorzichtig, tenminste zolang de situatie daarom vroeg, soms moest hij risico’s nemen zonder dat hij voorzichtig kon zijn. Hij kon haar niet beloven om voorzichtig te zijn, als hij dat zou beloven, dan zou hij zich in sommige situaties moeten inhouden, en dat zou mensen levens gaan komen. ”Natuurlijk zal je me terug zien Mystie, en als ik al het leven zal geven, dan zal ik zoveel mogelijk van hun mee het graf in nemen. Ik kan je niet beloven voorzichtig te doen Mystie, dat zou mensen levens op het spel kunnen zetten, maar ik zal mijn best doen” zei hij tegen haar. Hij zou niet liegen en haar een belofte doen die hij niet kon houden, als hij sprak, dan sprak hij de waarheid en niks minder, dat moest ze tocht weten. Hij hield haar nog steeds tegen zich aan. Hij had nog niet de behoefte om haar los te laten, niet voordat ze zijn vraag had beantwoord. Hij had haar de waarheid verteld, nu was het aan haar de beurt.

You never know
What is behind
Those kill sea blue eyes
With never show anything but darkness..

1080 woorden

Ze moest bijna lachen bij zijn vraag! Wat had hij te verliezen? Wist hij dat echt niet? Of was het een vraag om zeker te zijn! Hij had zo veel te verliezen en zo weinig tegelijke tijd. Ze had er geen probleem mee dat hij zijn leven wilde geven als een grijze jager. Zelf zou ze dat ook doen! Maar om het dan ook echt te overwegen. Om je er niets van aan te trekken. Neen dat niet. Ja ze zou haar leven geven als het nodig was. Maar niet zonder door te vechten tot haar laatste adem. Neen ze zou haar leven niet zomaar geven en als er een manier was om te ontsnappen dan zou ze dat ook doen. Omdat ze wist dat ze zelf veel dingen te verliezen had. Ze had haar familie en vrienden te verliezen. Het korps waar ze zo veel van hield kon ze niet zomaar achter laten. Ze had Canavar en haar twee leerlingen. Kon ze die zomaar vaarwel zeggen? Dan was er nog baron Rinaldo die oude man die ze had leren respecteren! Misschien leken ze niet zo dicht bij elkaar te zijn. Maar ze kende de man door en door en stiekem ging ze soms eens een kopje thee gaan drinken bij hem. Zonder een afspraak natuurlijk. Ze genoot elke keer als ze daar stond in de schaduwen en de oude man niets door had. Zijn gezicht was altijd zo mooi wanneer ze dan eindelijk een woord zei. Ze kon goed met de man praten dat was zeker… Dan had ze nog de koning. Sterk van geest en wil. Ook al had hij soms eens een stootje in de rug nodig. Maar dat had iedereen soms nodig. Maar ook al was hij koning. Zelfs Agenor was haar vriend geworden. Dan was er Leonoor… Hoe lang kende ze elkaar al? Hoe lang leefden ze al samen? Hoeveel keer hadden ze samen zij aan zij gevochten? Had hij haar beschermd of zij hem? Hoeveel keer had hij haar tot waanzin weten te drijven? Hoeveel keer hadden ze al met elkaar gevochten? Ze had de keren niet geteld. Maar in haar herinneringen bleven ze wel zitten! Elke keer als ze daar aan dacht werd haar humeur goed. Dan kreeg ze meteen een lach op haar gezicht. Het kon haar niet schelen hoe hard Leonoor zijn best ook deed om mensen zo ver mogelijk op een afstand te houden. Haar had hij nooit echt buiten gesloten. Keek naar deze situatie, ze stand zo dicht. Ze zou makkelijk een mens kunnen nemen en dat door zijn hart kunnen steken. Dat was vertrouwen een vertrouwen die ze met niemand anders had. Als ze Leonoor ooit echt kwaad zou doen dan zou ze zich zelf van dit leven bevrijden. Want als ze hem ooit kwaad zou doen zou ze zich zelf nooit kunnen vergeven. Zou ze niet meer kunnen leven! Maar natuurlijk zou dat nooit gebeuren. Ze zou hem nooit verraden. Ze zou nooit zijn oprechte vertrouwen schenden. Ze werd uit haar gedachten getrokken door zijn stem. ”Natuurlijk zal je me terug zien Mystie, en als ik al het leven zal geven, dan zal ik zoveel mogelijk van hun mee het graf in nemen. Ik kan je niet beloven voorzichtig te doen Mystie, dat zou mensen levens op het spel kunnen zetten, maar ik zal mijn best doen” Ergens was ze kwaad op zijn woorden. Het was de waarheid dat wist ze wel! Ze wist dat hij niets anders dan de waarheid sprak. Ze wist ook dat ze nog geen antwoord op zijn eerdere vraag had gegeven. Maar even leek ze die te vergeten. Ze zou hem terug zien. Maar als hij het leven liet zou hij er zo veel mogelijk mee nemen in het graf! Luisterde hij wel goed naar zijn eigenwoorden. ”Hoe kan ik je terug zien als je het graf in gaat!?” Haar woorden waren nog altijd niet meer dan een fluistering. Het was niet echt een vraag. Maar dan aan de andere kant… Als hij het graf in ging kon ze hem niet meer zien. Het kon haar niet schelen hoe veel hij er mee in nam! Ze wilde niet dat hij zou gaan! ”Het kan me niet schelen hoe veel je er mee neemt. Mee in dat graf! Als je in het graf gaat kan ik je niet meer zien…” De laatste zin was niet meer dan een fluistering. Ze was niet eens zeker of Leonoor hem wel zou kunnen horen. Hij meende elk woord dat hij zei. Zo veel was wel duidelijk. Daar had ze geen probleem mee. Ze was er zelfs blij mee. Ze was blij dat zijn woorden oprecht waren. Zijn best doen? Hij deed altijd zijn best. Dat hoefde ze hem zelfs niet te vragen. Ze wist ook dat hij altijd voorzichtig was. Maar hij dacht meestal geen twee keer na. Niet zoals zij.. Meestal ging ze over en over iets tot ze een echt antwoord had. Tot haar binnenste tevreden was. Want als haar binnenste zei dat het verkeerd was. Anders was het verkeerd en zou het ook verkeerd af lopen. Maar in gevechten was ze dan weer anders. In een gevecht zou ze doen wat ze moest doen! In een gevecht hoefde ze meestal zelfs niet na te denken. Dan ging het zoals het ging. Maar vooraf… Een zachte zucht verliet haar mond en ze verborg haar gezicht tegen zijn borstkas. Ergens was ze bang om hem te zeggen wat ze wilde zeggen. Omdat ze niet zeker wist hoe hij zou reageren… omdat ze niet wist wat ze moest verwachten en omdat ze bang was dat… Ze haalde even diep adem. ”Wat heb je te verliezen?” Fluisterde ze zacht. Niet echt zeker over haar eigen woorden. Maar ze had nu eenmaal de start gemaakt. Nu moest ze het ook nog gaan af maken. Dat was ze hem nu wel verschuldigd. En hij zou haar zeker niet loslaten voor dat ze antwoordde ”Mij heb je te verliezen Leonoor…”
[1000]