If the silence rules, then we will meet, Mystenia

Hij bleef stil zitten, wachtend op wat komen zou. Hij had wel gezien, dat bij sommige dingen die hij had gezegd, Mystenia had geknikt, of dat de woede aan haar lichaamstaal afstak. Hij wist niet helemaal wat hij moest verwachten van de reactie die Mystenia zou gaan geven. Haar lichaamstaal zei zoveel tegelijkertijd, en ergens wou hij het ook gewoon niet meer weten. Als hij een uitbrander zou krijgen, dan had hij dat zeker weten verdiend. Hij had Mystenia verteld wat hij kwijt wou, en de details, ach hij zou haar nog wel een rapport sturen over de raad, dan kreeg zij weer meer papierwerk. Ook hij moest even denken aan wat hij een tijdje geleden tegen haar had gezegd. Meer papierwerk voor Mystenia, wat betekende dat ze hem minder achter hem aan kon zitten door hem steeds op zijn taken te wijzen. De problemen zochten hem op, hij niet hun. Hij kreeg ze voorgeschoteld, en moest ze dan maar op zien te lossen, waarbij hij meestal wel meerdere mensen tegen de haren instreek, en Mystenia moest dan die problemen maar weer oplossen. Tja, dat was het vak, hoe hoger je bovenaan stond, hoe meer papierwerk je moest doen, ook hij had dat meegemaakt. Van geen papierwerk, tot heel veel papierwerk. Maar hij kon er mee leven, vooral omdat hij door zijn leen heen zwierf, en dan pas als hij terug kwam, al het papierwerk zag, wat dan binnen twee dagen gedaan was. Mensen die hem papierwerk gaven, die moesten wel geduld hebben, en als ze snel antwoord wouden, tja dan moesten ze maar naar hem opzoek, wat ook een onmogelijke opgave was. Hij was pas net uitgesproken toen de reactie van Mystenia kwam. Ze barste in lachen uit. Even was hij overdonderd, maar hij begreep haar reactie wel. Als hij dit verhaal van een ander had gehoord, dan zou hij ook in lachen zijn uitgebarsten. Het klonk net als een van die vroegere verhaaltjes die hun mentoren hun altijd vertelde. Daar konden ze ook altijd zo om lachen, waarop hun mentoren hun dan altijd bestraffend aankeken, maar niks kon hun lachbui dan stoppen. Uiteindelijk stopte Mystenia met lachen, meer door ademnood dan door iets anders. Er was een lichte glimlach op zijn gezicht verschenen, het voelde goed om Mystenia te horen lachen. De schaduwen op zijn gezicht namen iets af, waardoor de glimlach zichtbaar werd. Hij zag hoe ze de tranen uit haar ogen veegde en hem aankeek, hij zag de neiging om weer te gaan lachen, maar dit keer hield Mystenia zich wel in. Ergens was het jammer dat ze dat deed, hij vond het altijd wel prettig als Mystenia lachte, die lach klonk altijd zo opgewekt, en deed hem denken aan hun leerlingentijd. Mystenia begon pas weer met spreken toen ze uitgelachen was. . ”Als het dat maar is.” Zei Mystenia. Hij keek zijn leider aan, soms was Mystenia even onduidelijk als ieder ander, en soms was ze een open boek. Hij zag weer dat ze de neiging had om te lachen. Bijna had hij gezegd dat ze mocht lachen, maar dat deed hij niet. Soms waren woorden niet de juiste manier. De glimlach bleef op zijn gezicht staan, en was nog steeds zichtbaar voor Mystenia. ”het is een goed verhaal Leo. Een heel goed zelf.” Hoorde hij haar zeggen. Tja als je het zo stelde, dan had ze weer gelijk. Als hij alles in kleine details had moeten vertellen, dan was hij nog lang niet klaar geweest. Hij zou het wel opschrijven, dat vond hij beter dan het vertellen. Hij bleef naar haar kijken, op zijn tijd was een gesprek als dit wel fijn, het trok hem even uit zijn stille wereld, ze had dat vroeger ook altijd voor elkaar gekregen, als een van de weinige mensen. Praten was voor hem niet een straf, hij deed het gewoon niet zo vaak, je stem kon je verraden, acties verraden je pas op het moment dat ze je uitvoerde. Dit voelde goed, om zo hier te zitten, en dat Mystenia niet eens in woede uit was gebarsten. Blijkbaar zat Mystenia nog ergens mee, wat ze opende haar mond al weer om te spreken. ”Maar vertel eens, wat is er met Heer Myron gebeurt?” Hij keek naar haar. Dat antwoord was zo simpel. “Die is terug naar zijn leen” zei hij, het was de waarheid. Hij zou het niet in zijn hoofd halen om tegen Mystenia te liegen, hij verweeg wel dingen voor haar, maar liegen? Geen haar op zijn hoofd die daar aan dacht. Als grijze jagers moest je elkaar vertrouwen, als je tegen elkaar zou liegen, dan zou dat vertrouwen weggaan. Dat vertrouwen tussen grijze jagers, dat zorgde voor die hechtte band. En die hechtte band en dat vertrouwen, dat was waar je in tijden van oorlog je basis op moest bouwen. Je moest op elkaar vertrouwen, als je wou dat je de oorlog overleefde, en ook zo veel mogelijk anderen. Hij keek nog steeds naar Mystenia, en had het oogcontact nog steeds niet verbroken. Hij had antwoord gegeven op haar vraag. De sfeer in het huisje leek te zijn omgeslagen. De stilte was niet meer kil, maar vriendelijk, nog wel steeds mysterieus en waarschuwend, maar tolererend. Hij wachtte af, er was nog iets, wat uit de nieuwsgierigheid van Mystenia kwam.. ”En wat heb je met die ridder? Ik dacht dat je een hekel aan ridders had…” hoorde hij haar toen vragen. Het leek op een gesprek van vroeger, ontspannen, relaxt, maar toch confronterend. Hij dacht even na. Hij wist zelf dondersgoed waarom hij de ridder tolereerde, maar om dat Mystenia te vertellen. Ach, waarom ook niet. Het was geen geheim. “Hij doet me denken aan iemand van vroeger.” Zei hij. Hij praatte nooit over vroeger, en daarom was het heel wat dat hij dit met Mystenia deelde. “Naast het feit dat hij een van de weinige ridders is die normaal met het volk omgaat, en zich niet gedraagt als een opgehemeld persoon. Van zulke ridders moet je het hebben in oorlog” zei hij. Hij gaf nooit zoveel complimenten, dus dit was heel wat. Hij keek naar Mystenia en zweeg weer. De diepere reden, dat was zo ingewikkeld, ooit zou hij het nog wel aan Mystenia vertellen, maar niet nu. Hij had haar al best veel verteld. Eigenlijk was het best prettig om zo met haar te praten. Zijn lichaam was ontspannen, niet iets wat vaak voorkwam. Bijna had hij de neiging om zijn kap af te zetten, maar dat deed hij toch maar niet. Ooit op een dag misschien zou ze zijn gezicht weer zien, en dan zou hij haar het verhaal vertellen, maar nu niet. Ooit, het klonk zo lang. Als zij vragen zou hebben, zou hij ze nu gewoon beantwoorden. Waarom wist hij niet, maar dit voelde zo vertrouwd, dat hij haar best dingen over vroeger wou vertellen. Misschien omdat dit zo vertrouwd was, omdat ze vroeger als leerlingen ook zo hadden gezeten. Hij bleef naar haar kijken, zijn oceaan blauwe ogen waren even zichtbaar, ze stonden vriendelijk, en uitnodigend. Tijd deed alle wonden helen, zelfs de diepste wonden.

No matter what will happen,
If you’re in trouble,
when you open your eyes,
he will be there,
to protect you..

1206 woorden.

Nog steeds had ze de neiging om te lachen. Het voelde goed en vertrouwd. Ze had niet gedacht dat deze dag zo zou uitlopen. Eerst wilde ze snel vertrekken en Leonoor weer met rust laten. Maar nu. Nu zou ze het jammer vinden om te vertrekken. Het verhaal dat hij had verteld speelde door haar hoofd. Moest ze dit niet erg vinden. Neen helemaal niet. Die oude mannen konden haar geen zier schelen. Trouwens het was juist goed dat er een nieuwe raadwas. Nu ze er aan dacht. Al haar zorgen vielen weg. Een nieuwe raad. Neen ze moest zich geen zorgen meer maken nu. Die mannen zouden ook de zelfde zorgen nu hebben. Als zij had gehad een paar minuten geleden. Ze vroeg zich af of Leonoor de rest van het verhaal nog zou opschrijven en al. Dan kon ze het altijd opnieuw lezen. Kijk dit had ze gemist. Dit moesten ze vaker doen. Even had ze de neiging weer wat te zeggen. Maar ze wachte eerst even. Leo moest nog een antwoord geven op haar eerste twee vragen. De eerste vraag was niet zo moeilijk. De tweede vraag was misschien een beetje een knel punt. Ze zag de lach van Leonoor op zijn gezicht. Het zorgde er alleen maar voor dat ze zich nog gelukkiger voelde. Waarom was ze eerst zo boos geweest. De enigste reden waarom ze boos zou kunnen worden op hem. Was misschien omdat ze nu weer meer papier werk zou krijgen. Maar voor Leonoor deed ze het wel graag. Zolang hij haar niet te veel werk gaf. Want de andere jagers waren er ook nog altijd. Ze had de neiging haar kap af te doen. Ze had warm gekregen van te lachen. Maar ze hield haar kap op. Ze zag heel even de blauwe ogen van Leonoor. Voor haar waren ze geen geheim. Ze had ze vaak gezien en ze zou er soms in kunnen verdrinken. Haar adem was weer normaal geworden. Haar glimlach lag nog altijd op haar gezicht en haar lichaam was ontspannen. Zo zou elke dag moeten zijn. “Hij doet me denken aan iemand van vroeger.” Ze knikte even. Het verwonderde haar een beetje. Dat hij sprak over vroeger. Meestal bleef hij daar over zwijgen. Ze wist dat dit al heel veel was. “Naast het feit dat hij een van de weinige ridders is die normaal met het volk omgaat, en zich niet gedraagt als een opgehemeld persoon. Van zulke ridders moet je het hebben in oorlog” Ze moest weer even lachen. Ja hij had gelijk. Je had veel zulke ridders. Ze vertrouwde er dus op dat Heer Myron niet zo was. De lach bleef staan. terwijl haar blik even naar het raam ging. Alles was hier zo vredig en rustig. Ze zou hier wel willen blijven. Heel even uit haar eigen wereld gerukt worden. Ze glimlachte weer naar hem. Er gingen nu veel gedachten door haar hoofd. Maar geen serieuze. Meer grapjes en weetjes. Die je vertelde en deelde met goede vrienden. Voor één keer even van je werk gezet worden was niet zo erg toch? Door die gedachte zou ze bijna weer beginnen te lachen. Ze moest wel heel veel lachen nu. Maar veel kon het haar niet schelen. ”We zouden dit vaker moeten doen.” Lachte ze half. Niets dan de waarheid. Ergens had ze het gevoel, dat hij het nu helemaal niet erg vond om te spreken. Dat hij zou vertellen, en spreken wanneer ze iets vroeg. Ze dacht er aan dat Fernando had gezegd dat hij Leonoor had ontmoet. Dat hij niet snapte hoe ze het uithield met hem. Dat hij er zelfs bijna gek van geworden was. Wel nu ze hier toch was kon ze daar ook wel over beginnen. ”Ik heb gehoord dat je Fernando hebt ontmoet.” Sprak ze rustig. Ja het was een heel ander gesprek dan eerst. Maar wat kon het haar nog wat schelen. ”Hij heeft gezegd dat hij gek van je werd! Hij vroeg zelfs aan mij hoe ik het vol kan houden. Met een commandant als jij. Ze lachte nu was het haar beurt om eens wat te vertellen. ”Ik heb hem verteld dat hij veel van je kan leren. Die jongen houd ook nooit zijn mond! Daar zou je pas gek van worden.” Ze zou bijna kunnen zeggen dat ze nu begreep waarom dat Leo geen leerlingen wilde. Daar had ze respect voor. Het was zijn keuze. ”Maar hij heeft niet echt verteld wat er echt is gebeurd… Dus laat me raden. Je hebt geen woord tegen hem gezegd?” dat kon ze wel een beetje raden. Ze lachte weer. Wat had ze daar graag bij geweest. Al was het alleen om Fernando zijn gezicht te zien. Ze lachte weer. Deels was ze een beetje bezorgd geweest toen ze dat had gehoord. Vooral omdat Leonoor haar had gezocht en niet omgekeerd. Nu ze toch bezig waren. ”Trouwens is het waar dat je hebt gereisd met de jonge ridder Usui?” Dat verhaal wilde ze ook wel eens weten. Maar nu kreeg ze een beetje medelijden met Leonoor. Ze had zo veel vragen gesteld. Moest hij die nu allemaal beantwoorden. ”Sorry Leo je moet niet alles beantwoorden als je niet wilt. Zei ze er snel achter. Zoals ze al had gedacht. Ze zou hier kunnen blijven. Blijven praten. Maar eigenlijk. Waarom zou alleen zij vragen stellen. ”Trouwens heb je geen vragen voor mij?” vroeg ze half lachend. Het was veel te lang geleden dat ze zo hadden gezeten. Praten met Leonoor deed ook goed. Vooral omdat hij zo goed kon luisteren. Vaak zei hij niet veel. Maar altijd zei hij wel de juiste woorden. De woorden die je nodig had. Dat was een speciale gave die hij had. Niet veel mensen hadden die gave. Ze lachte. Haar hand ging naar haar kap en langzaam trok ze hem van haar hoofd. Ze veegde de tranen uit haar ogen. Deze keer goed. Haar bruine haar viel golvend over haar schouders en haar bruine ogen stonden vol plezier. Ze lachte naar Leonoor. Vaak deed ze haar kap niet af. Alleen wanneer ze echt heel boos was en iets heel serieus nam. Of wanneer ze in een vertrouwde omgeving zat en wanneer ze veel plezier had. Dit was zeker zo een moment. Trouwens niemand zou haar hier zien. Niemand behalve Leonoor dan.
[1060]

Hij bleef rustig zitten, deze sfeer, die had hij gemist. Ook al zou hij dat niet zo snel toegeven. Hij miste hun tijd als leerlingen, omdat alles toen anders was geweest. Toen was het leven makkelijk geweest. Die dag dat hij en zijn mentor weg waren gereden bij het huis van Mystenia en toen haar mentor, was alles veranderd. Die dag had hij in één klap volwassen moeten worden, en die klap was hard aangekomen. Het had zijn kijk op het leven veranderd, en ook zijn omgang met andere mensen. Alleen hij en zijn mentor wisten wat er die dag was gebeurt, en zijn mentor, die had helaas enkele jaren geleden deze wereld verruild voor de eeuwige jachtvelden. Hij keek naar Mystenia, en zag hoe die ontspande, blijkbaar had hij net met zijn woorden ervoor gezorgd dat haar zorgen van haar schouders af waren gegleden. Hij wachtte rustig af, Mystenia zou vast nog niet klaar zijn met praten, af en toe was Mystenia toch zo’n kletskous. De glimlach stond nog steeds op zijn gezicht en zijn ogen waren nog lichtelijk zichtbaar. Hij had de glimlach op Mystenia haar gezicht wel gezien. Dit was het goede leven, elke dag zou zoals dit moeten zijn, relaxt, ontspannen en gewoon vriendelijk. Hij had haar wel zien knikken toen hij de woorden had uitgesproken. Hij hoorde haar weer lachen, wat was dat toch een heerlijk geluid. De lach bleef op het gezicht van Mystenia staan. Hij was ontspannen, iets wat de laatste tijd niet echt voor was gekomen. ”We zouden dit vaker moeten doen.” Hoorde hij haar half lachend zeggen. Daar was hij het zeker mee eens. “Daar ben ik het mee eens” zei hij. En hij meende het ook nog. In zijn ooghoeken zag hij hoe Sagitta op de vensterbank landde en naar binnen hipte. De vogel ging op de tafel zitten, hij richtte zijn aandacht weer op Mystenia. ”Ik heb gehoord dat je Fernando hebt ontmoet.” Hoorde hij Mystenia toen zeggen, de glimlach op zijn gezicht werd iets groter toen hij aan de leerling dacht. Die kon zo irritant zijn, maar niks kon het winnen van de stilte, ook niet Fernando. ”Hij heeft gezegd dat hij gek van je werd! Hij vroeg zelfs aan mij hoe ik het vol kan houden. Met een commandant als jij.” Hij hoorde Mystenia lachen. Hij lachte zelf ook mee, hij kon ergens de vraag van Fernando wel begrijpen. “Dat vraag ik me soms ook wel eens af” zei hij eerlijk. Hij wist zeker dat als iemand anders de leider was geweest, dat hij dan heel vaak preken had gehad, en misschien zelfs van zijn rang af was gezet, maar Mystenia had dat niet gedaan. Hij was wel benieuwd naar wat ze zou antwoorden daarop. ”Ik heb hem verteld dat hij veel van je kan leren. Die jongen houd ook nooit zijn mond! Daar zou je pas gek van worden.” Vertelde Mystenia toen. Hij knikte even. Mystenia kon een kletskous zijn, maar wat hij van Fernando mee had gekregen, was dat de jongen veel erger was dan Mystenia als die in een praat bui was. ”Maar hij heeft niet echt verteld wat er echt is gebeurd… Dus laat me raden. Je hebt geen woord tegen hem gezegd?” Ze raadde nog goed ook. Hij knikte even, om duidelijk te maken, dat dat inderdaad was wat hij had gedaan. Hij hoorde haar weer lachen, ze lachte wel heel veel sinds ze hier was. Het was iets wat hem meer gerust stelde, waarom? Dat wist hij niet. . ”Trouwens is het waar dat je hebt gereisd met de jonge ridder Usui?” Hoorde hij haar toen vragen. Wat was ze weer in een vraag bui. Hij knikte even, ze had niet naar het verhaal erachter gevraagd, dus kon hij deze vraag afdoen met een knikje. Dat herinnerde hem eraan dat hij over die reis geen rapport had afgeleverd. Misschien was dat maar beter ook. Zolang zij niet naar de details vroeg, zou hij niks zeggen. Hij was niet zo open uit zichzelf. Dat had zich door de jaren heen gevormd, en dat zou nog wel lang zo blijven. Hij bleef naar Mystenia kijken. “Sorry Leo je moet niet alles beantwoorden als je niet wilt.” De woorden maakte dat hij zacht moest lachen. Typisch Mystenia, eerst je aan een vragenvuur onderwerpen, en zich dan verontschuldigen. Hij nam het haar niet kwalijk. Grijze jagers waren van zichzelf al nieuwsgierig, en dat werd alleen maar bemoedigd bij hun opleiding. Als je niet nieuwsgierig was, dan kon het zijn dat je dingen over het hoofd zag, omdat je niet alles erachter wou weten. ”Trouwens heb je geen vragen voor mij?” vroeg Mystenia toen. Weer lachte ze half. Hij dacht even na. Hij keek naar haar, hij zag hoe haar hand naar haar kap toeging en die afdeed. Hij zag hoe ze de tranen van het lachen uit haar ogen wreef. Haar bruine haar viel golvend om haar gezicht heen, alsof het altijd perfect zat. Ze lachte naar hem, en ergens beurde dat zijn humeur op. Het was lang geleden dat hij haar zo had zien lachen, met haar kap af. Dat voelde zo vertrouwd, maar toch. Hij deed die van hem niet af. Hij wist wel dat Mystenia alleen haar kap afdeed als ze heel boos was of iets heel serieus nam. En dan natuurlijk wanneer ze in een vertrouwde omgeving was. Blijkbaar was dit een van die momenten. Op hem na kon verder niemand het zien, niemand durfde dicht bij het huis te komen, daarom was dit de enige plek waar hij zijn kap afdeed. Sagitta vloog op van de tafel en landde op zijn schouder. Hij krielde het beestje even onder zijn kin, waarop het beestje een waarderend geluidje maakte. Hij kwam overeind. “wat wil je drinken?” vroeg hij, hij had nog wel een paar vragen voor Mystenia, dus ze zouden hier nog wel even zitten. Sagitta bleef op zijn schouder zitten. Hij opende een van de kastjes en pakte er twee glazen uit. Op het keukenblad lag geen stof, de wind had het meeste al weg gewaaid. Hij wachtte rustig af op wat Mystenia zou zeggen. Er was vers water, maar ook andere dranken aanwezig. Sagitta had duidelijk zin in haar eten wat ze duwde met haar kop tegen zijn kap aan. Hij kriebelde het beestje weer even onder haar kin en liep naar de vleeskist toe. Hij pakte er wat vlees uit, en sneed er met zijn grote mes een stukje vanaf en stopte de rest van het vlees terug. Hij voerde Sagitta het stukje vlees. Hij stond even met zijn rug naar Mystenia toe. Sagitta was het er duidelijk niet mee eens dat ze maar zo weinig kreeg. De roofvogel kraste even verontwaardigt en trok toen hard aan de kap die over zijn hoofd heen zat. De wind die rondspeelde in de kamer kreeg vat op zijn kap, waardoor zijn kap afgleed. Maar voordat er ook maar iets zichtbaar werd, pakte hij in een reflex de kap weer vast en trok die goed. Mystenia had vanaf de positie waar ze nu was, niks kunnen zien van wat er onder de kap zat. Hij gaf de vogel een bestraffende tik. Waarop het beest ongelukkig krijste. Hij draaide zich om en keek naar Mystenia, afwachtend op wat ze wou drinken.

The shadows hides the worst creatures.
Persons from the shadows, they exist,
But their identity and lives,
Are a secret for the rest, even for their friends..

1230 woorden.

Ze werd wat rustiger en toch voelde zich geweldig. De paar woorden dat Leonoor had gesproken… ja die waren zeker genoeg geweest. Ze kon er niets over zeggen. Ze kende hem daarvoor veel te goed en te lang. Trouwens hij had daarnet al meer gesproken dan ooit te voren. Dus dan kon ze er zeker niets op zeggen. Ze ademde rustig in en uit en wachte op iets wat Leonoor zou gaan zeggen. Als hij dat zou doen. Maar ze vertrouwde er op dat ze daar niet bang voor hoefde te zijn. Leonoor wist wanneer hij iets wel en iets niet moest zeggen. Dat was nu eenmaal hoe hij was. Zelf had ze veel geduld. Maar Leonoor kon ze bewonderen. Soms kon ze zich zelf voor de kop slaan, omdat ze niet lang genoeg had gewacht. Of omdat ze gewoon haar geduld verloor. Misschien moest ze vragen aan hem om te zeggen wat zin geheim was. Hoe hij het deed om zo stil te zijn. Nou ja zelf sprak ze eigenlijk ook niet te vaak. Alleen wanneer het nodig was. Maar hier bij hem, ja dat was een uitzondering die ze met beide handen aannam. Niet alleen omdat ze wist dat ze hem alles kon toevertrouwen en omdat hij gewoon zou luisteren ook al vertelde ze verschrikkelijk domme dingen die ze had meegemaakt en waarvoor ze zich verschrikkelijk schaamde. Waar ze eigenlijk met niemand anders durfde over te spreken om dat ze vaak nog domme kleine foutjes maakte. Ja ze was de leider van de grijze jagers, maar soms kon ze zweren dat de mannen voor haar een verschrikkelijke fout hadden gemaakt door haar te kiezen. Meetal gaf ze de schuld aan al de dingen waar ze voor moest zorgen en ze was van plan om binnen kort een vergadering te houden met alle grijze jagers aanwezig. Om alle punten die de afgelopen tijd gebeurt waren te bespreken. Dan moesten ze dat niet allemaal via post doen. Trouwens er waren grote dingen gebeurd dat zeker besproken moest worden met de rest. Nu ze hier toch was kon ze het voorstellen aan Leonoor om te vragen wat hij er van vond. Ze wist dat hij zich niet graag toonde bij anderen, maar hij was wel de commandant en nou ja ze voelde zich beter als ze wist dat hij in de buurt was. Ze hoorde Canavar een luid hinniken en ze glimlachte zacht. Misschien werd haar paard nu wel ongeduldig. Ze had hem gezegd dat ze snel terug zou zijn. Maar hij zou het wel verstaan als het wat langer duurde. “wat wil je drinken?” Ze keek Leonoor even schaapachtig aan. Dat was zeker niet de vraag die ze had gedacht te horen. Ze knipperde haar blik snel weg en knikte. ”Ja graag.” Zei ze rustig. ”Wat water zou geweldig zijn.” na al dat praten kreeg je nou eenmaal dorst. Waarschijnlijk had Leonoor zelf ook wel dorst na heel dat verhaal te vertellen. Ze volgde hem met haar blik terwijl hij recht stond om glazen te gaan halen. Ze vroeg zich af wat voor vragen hij zou wilden stellen? wat moesten ze nog allemaal bespreken? Hoe lang zou deze avond duren? Het kon haar niet schelen. Ze hadden tijd en ook al zat ze hier tot morgen. Het was het waard. Want wat nu gebeurde was zeldzaam en dat wist ze zelf ook goed genoeg. Leonoor zou waarschijnlijk snel genoeg weer op pad zijn en dan zou het moeilijk worden om hem te bereiken. Niet dat het onmogelijk zou zijn. Maar wel moeilijk. Nou ja het was ook een pure hok geweest dat hij hier vandaag terug zou zijn. Wat als dat nu niet het geval was geweest? Dan had ze daar in die boom kunnen blijven zitten. Maar hoe lang had ze dan het geduld gehad? Waarschijnlijk langer dan normaal. Want ze was nu eenmaal vastbesloten om met Leonoor te spreken en dat had ze nu wel kunnen doen. Wat geweldig was en dit extraatje, wel die was echt als een geschenk uit de hemel. Ze draaide haar blik weer om, en verzonk in gedachten. Ze dacht aan allerlei dingen. Dingen waaraan ze moest denken en dingen waaraan ze eigenlijk helemaal niet aan moest denken. Het was jammer dat je als leider van de grijze jager geen dag vrij kon krijgen. Nou eigenlijk als grijze jager had je sowieso nooit vrij. Toch miste ze soms de zorgeloze dagen met het niets doen. Gewoon in een weide gaan liggen en genieten van de geur van de planten om je haan de zon op je gezicht. Nu hield ze elk geluid in de gaten en zomaar genieten leek niet mogelijk te zijn. Ze was en bleef een grijze jager en dat kon je er nu eenmaal niet uit krijgen. Hoe hard je ook probeerde. Gewoon liggen genieten ging niet. Als ze dat nu zou doen. Dan zou ze één haar boog gespannen naarst haar hebben. Twee de hele omgeving eerst grondig onderzocht hebben en drie. Tja altijd blijven luisteren en niet weg zinken in gedachten zoals altijd kon gebeuren. Ze lachte zachtjes en uit haar ooghoeken kon ze nog net zien hoe de vogel Leonoor zijn kap aftrok. Maar ze richtte haar blik meteen weer ergens anders op. Niet dat ze Leonoor zijn gezicht niet wilde zien. Maar alleen omdat ze respect voor hem had. Ook omdat ze wist dat ze niet meer het jonge gezicht van vroeger zou zien dat nog steeds in haar geheugen stond gegrift. Leonoor was nu een man en geen jongen meer! Zonder het erg te beseffen moest ze ook gaan toegeven dat zijzelf geen meisje meer was. Neen ze was opgebloeid tot een jonge vrouw en soms leek ze dat toch te vergeten. Hoe dan ook ‘je leeft alleen een heel leven als je altijd kind blijft.’ De woorden van haar mentor. Die kon ze niet vergeten. Ze lachte, keek voor zich uit en onder tussen ging er een belletje rinkelen in haar hoofd.
[1000woorden]

Hij bleef rustig staan waar hij stond en wachtte tot Mystenia zou gaan antwoorden, wat ze wou drinken. Niet zozeer dat hij dorst had, maar het was toch wel even handig om wat afleiding te hebben, voordat hij Mystenia aan een vuur van vragen zou onderwerpen, niet letterlijk natuurlijk, maar hij had wel een aantal verontrustende dingen die hij met haar wou bespreken, ze was hier nu toch, dus dat was een stuk gemakkelijker. De sfeer was zo anders dan dat er normaal in zijn huisje hing. Hij moest toegeven, het was fijn om Mystenia hier in het huisje te hebben, het voelde zo minder eenzaam, en even kon hij al de ellendige dingen vergeten en gewoon genieten. Het was lang geleden dat het zo was geweest, dat wist hij ook wel. Hij wist ook dondersgoed dat sinds zijn komst dit huis nooit een andere sfeer dan de koude en kille sfeer had gekend. Het leek of onder deze sfeer het huisje opener werd, vriendelijk zelfs, in plaats van afstotend en terughoudend. Maar hij wist zelf ook wel, dat die sfeer breekbaar was, en dat zodra Mystenia dit huis zou verlaten, de kilte weer terug zou keren. Voor dit moment maakte hem dat niet uit. Het was prima zo. Hij had zijn verleden allang geaccepteerd, en wist dat er geen weg meer terug was. Als je op de bodem van de put zit, kun je niet verder zakken, je kunt alleen nog maar omhoog. En dat was wat hij had gedaan, en hij was er prima vanaf gekomen, ook al had dat betekend dat hij zijn verleden had afgesloten en er verder niks meer mee te maken wou hebben. Mensen veranderen door de tijd heen, dat wist hij zelf ook wel, hij was zelf ook veranderd, maar meer met karakter dan met uiterlijk. Alsof de tijd voor sommige dingen had stil gestaan.
Hij had de schaapachtige blik in haar ogen wel gezien toen hij had gevraagd wat ze wou drinken, wat de situatie eigenlijk alleen maar grappiger maakte in plaats van ernstiger. Ook hij had het gehinnik van Canavar gehoord, maar hij wist best dat het paardje van Mystenia zich zou redden, en anders kon het paardje altijd nog naar de watertrog toe die voor het huis stond. Dus die kwam niks tekort. Hij wachtte nog steeds op het antwoord van Mystenia, maar hij had een voorgevoel dat dat niet zo lang meer zou gaan duren. ”Ja graag.” Hoorde hij haar toen uiteindelijk rustig zeggen. Hij wachtte af wat ze wou drinken. ”Wat water zou geweldig zijn.” Zei ze daarna, ergens was het wel te verwachten, niet dat hij zoveel anders in huis had. Wat slim van hem om daar nu pas aan te denken, niet dus. Gelukkig had dit huis een meer doorlopende waterleiding, waardoor hij niet naar de rivier of naar de pomp hoefde voor water. Hij vulde de twee glazen met water. Hij had zelf ook maar besloten om water te nemen, dat was beter dan een van de sterke dranken die in de kast stond, want dat zou nog voor akelige situaties kunnen zorgen. Sagitta zat nog steeds op zijn schouder, maar was opgehouden om aan zijn kap te trekken na de terechtwijzing, alsof de vogel wist dat hij die acties niet geaccepteerd werden. Hij liep met de twee glazen terug naar waar ze zaten, en zette het glas van Mystenia bij haar neer op de tafel en ging toen zelf weer zitten in de stoel.
Gedachten spookten door zijn hoofd heen, maar meer omdat hij niet echt wist waar hij moest beginnen met de dingen die hij nog met Mystenia moest bespreken. Het zou misschien wel nog een lange dag kunnen worden voordat ze door alle dingen heen waren. En ergens had hij het gevoel dat Mystenia ook nog een paar vragen voor hem had, of een paar dingen waar ze over moesten overleggen. Hij vond het in dit geval best, terwijl hij normaal gesproken dingen zo snel mogelijk af wou hebben zodat de mensen hem met rust lieten. Hij dacht na over de gebeurtenissen die de afgelopen tijd waren gebeurt, het was duidelijk dat ook de rest van de grijze jagers goed geïnformeerd moesten worden, wat zou betekenen dat het weer eens tijd werd voor een bijeenkomst. Misschien zou Mystenia ook met dat idee zitten, maar zeker weten wist hij dat niet. Hij nam een slok van het water, dat normaal smaakte, nouja het smaakte naar niks. Gewoon zo rustig zitten, dat was nou wat hij heerlijk vond. Maar toch, naast de rust, voelde hij toch een stukje dat weg wou, het rusteloze deel van hem wat er voor zorgde dat hij op pad bleef, dat hij niet lang op één plek kon zijn en zich kon settelen. Het was duidelijk aan zijn huisje te zien dat hij er niet veel tijd door bracht. Maarja zo was hij, en hij wist wel dat het anderen mensen ergerden dat hij zo weinig bereikbaar was, en dat mensen hem niet konden vinden, mensen moesten daar maar mee leren leven. Zo was het leven, en als mensen daar niet mee konden leven, tja dan was dat niet zijn fout, want hij zou er niks aan veranderen.
Hij voelde dat Sagitta zijn schouder losliet, de vogel hipte van zijn schouder naar de armleuning toe, en sprong toen op de tafel. Hij hoorde Mystenia lachen en keek naar haar, waarom lachte ze? Ergens wist hij dat hij het antwoord wel zou krijgen, misschien niet vandaag, maar ooit wel. Zo was het gewoon. Hij keek naar Mystenia, die nog in gedachten leek verzonken, hij zou vanzelf wel wat gaan vragen, maar hij vond het best om eerst gewoon zo hier te zitten zonder het ergens over te hebben. Het was relaxend, dat was heel wat anders dan waar ze normaal mee om moesten gaan, anders dan de spanningen, het altijd opletten, en pijlen afschieten. Zo was hun leven gewoon. En die zeldzame momenten dat het anders was, tja die moest je met beide handen aangrijpen. Hij keek weer naar Sagitta, de roofvogel vond het blijkbaar interessant dat Mystenia hier was. De vogel sprong op de armleuning van de stoel waar Mystenia inzat, en ging toen op de schouder van de jager zitten. De roofvogel trok even zacht aan het lange haar van Mystenia, wat de roofvogel duidelijk nog niet kende. De roofvogel keek naar Mystenia, alsof hij een reactie van haar verwachtte. Hij grinnikte zachtjes, dat zou nog wat worden.

The darkness rules,
Everywhere, even if you think it’s not.
Darkness rules,
Even in his heart..

1096 woorden.

Nu ze er over na dacht zat ze hier wel op haar gemak. Het was anders dan in haar jagershut. zeker nu ze haar twee leerlingen had. Niet dat ze niet genoot van de twee. Maar ja soms was alleen zijn ook wel eens leuk. Niet dat ze nu alleen was. Maar hier was het wel rustiger. Wat kon ze ook anders verwachten? Dat Leonoor hier in het rond zou springen? Neen dat zou pas een gezicht zijn. Dan zou ze zeker plat liggen van het lachen. Ze vroeg zich af… Ze schudde lichtjes haar hoofd en legde die dan rustig omhoog. Zodat ze naar het plafon zat te staren. Toch ging haar blik nog eens rond het huisje. Het was er best wel stoffig. Hoe lang was Leonoor afwezig geweest. Misschien moest ze hem helpen opruimen na dat hun gesprek gedaan was. Maar ze wist niet zeker of hij dat wel zou aanvaarden. Toch ze was gewoon om te kuisen en zeker met Fernando en Linde er bij. Ze rechtte haar hoofd weer en haar blik gleed naar buiten. Wat moesten ze nog allemaal bespreken. Weer ging er een belletje rinkelen in haar hoofd. Alsof haar geest haar wilde waarschuwen. Haar gezichtsuitdrukking werd wat bezorgd. Wat als… Ze ademde eens rustig in en uit. Neen ze zou nu niet meteen weer vragen beginnen te stellen. het was niet dat Leonoor zomaar weg zou lopen. Ze hadden de tijd. Nu was het Leonoor zijn beurt om haar iets te vragen. Hij liet het misschien niet zien. Maar ze wist zeker dat hij ook vragen had. Gedachten die hij wilde delen. Ze moest niet lang wachten of hij kwam al aan met de glazen water. Haar glas zette hij bij haar op tafel. Ze lachte even vriendelijk en nam snel een slok. Haar keel was best droog geworden. Niet alleen van te vertellen of lachen. Maar ze had ook een paar uur buiten gezeten, wachtend op Leonoor en die uren hadden haar keel best wel droog gemaakt. Het was goed water. Nou ja zo ver water goed kon zijn. Ze was nooit echt dol geweest op water. Maar ze hield wel van de verfrissing dat het gaf. Jammer dat het naar niets smaakte. Na een paar slokken zette ze het glas terug. Ze keek de man voor haar afwachtend aan. Wetend dat het nu haar beurt was om te luisteren. Luisteren in stilte en antwoorden zoeken in haar gedachten. Leonoor had haar al veel verteld. Eerst had ze medelijden met hem gehad. Wetend dat hij normaal niet zo veel zou spreken. Maar eigenlijk was het ook wel zijn fout. Hij had het haar maar eerder moeten melden. Hij had haar maar een brief moeten sturen. Maar dat had hij niet gedaan, dus hij had het verhaal moeten vertellen. Ze wist zeker dat hij bijna alles had verteld op echte details na dan. Maar die hoefde ze ook niet echt te weten. Ze wist de grote lijnen en ze wist ook dat het beter zou zijn voor het land. Eigenlijk kwam er nu ook een grote last van haar schouders. Ze wachte rustig af en zag hoe de vogel van Leonoor in beweging kwam. Sagitta sprong de tafel op. Ze volgde de vogel met haar blik. Wat was dat beest van plan? Ze zag hoe de roofvogel op de armleuning van haar stoel sprong en langzaam daarna op haar schouder ging zitten. Ze keek naar de vogel van uit haar ooghoeken. Haar blik gleed even naar Leonoor. Het was een vreemd gevoel om een roofvogel op haar schouder te hebben. Dus bleef ze als een standbeeld zitten. Niet dat, dat moeilijk was voor haar. Was de jager voor haar het echt zo gewoon om die vogel bij hem te hebben? Ze voelde hoe de vogel zachtjes aan haar, haar trok. Ze draaide haar hoofd een beetje naar de vogel en keek het beest recht aan. Het was alsof die wachte op een reactie. Haar lippen vormden een zachte glimlach en haar arm ging langzaam omhoog. Ze streelde de vogel zachtjes over zijn buik. Daarna keek ze Leonoor weer aan. ”Ik moet toegeven dat ik in het begin mijn twijfels had over de vogel.” Zei ze zacht. Maar Leonoor zou haar zeker nog goed kunnen verstaan. ”Maar nu begin ik Sagitta langzaam aan ook wel te accepteren.” Ze lachte vriendelijk naar de man en streelde de vogel nog even. Daarna legde ze haar arm weer gewoon naarst haar en keek naar Leonoor die daar zo stilletjes zat. Ze liet haar blik over hem glijden. Alsof ze hem onderzocht. Wat niet het geval was. Maar dat deed ze wel eens vaker. De houding van een ander controleren om te zien hoe die reageerde. Niet dat, dat nodig was bij de jager. Ze ontspande zich weer een beetje. Ook al weer wat gewend aan het gevoel van de vogel op haar schouder. Misschien zouden alle grijze jagers er ook wel weer zo één moeten hebben. Maar dat kon ze Leonoor niet aan doen. Trouwens waar zouden ze iemand vinden die roofvogels speciaal wilde trainen voor de grijze jagers? Jan de paarde man was al een bijzonder persoon. Voor al omdat hij hun geliefde paarden trainde. Maar hij was dan ook een speciaal persoon. Haar blik gleed weer naar de schaduw in de kap van de man. Kijken naar waar ze wist dat zijn ogen zaten. Ook al kon ze de blauwe ogen nu niet zien. Daarna boog ze een beetje voorover en zette haar arm op haar knie en liet haar hoofd rusten in haar had. ”Dus zeg eens Leo… wat licht er op je lever.” Vroeg ze vriendelijk en ze lachte nog eens. Ze lachte wel heel veel deze avond. Maar dat mocht ook wel een keer. het moest niet allemaal zo serieus en nou ja. Het was niet verboden om je gelukkig te voelen of om te lachen. waarom zou ze niet terwijl ze het nu toch kon. Leonoor kon er wel tegen.
[1000]

De stilte daalde weer neer, maar dit keer was het een prettige stilte, eentje die niet kil was. Hij keek naar Mystenia en Sagitta, de roofvogel had duidelijk weer eens het in haar hoofdje gehaald dat ze de andere persoon moest onderzoeken. Hij had geen flauw idee hoe Mystenia hierop zou reageren, de roofvogel had soms lak aan manieren en aan hoe mensen over haar dachten. Hij wist nog heel goed hoe afkeurend Mystenia had gekend toen duidelijk was geworden dat Sagitta van hem was en met hem meeging. Zulke dingen vergat hij niet gauw. Hij keek weer naar de trotse roofvogel. De vogel had zowel problemen veroorzaakt als opgelost. Hij wist nog heel goed dat het Sagitta was geweest die heer Myron had uitgeprobeerd, nouja zijn geduld dan, door eerst zijn helm aan te vallen en daarna het zwaard van de ridder proberen te stelen. Daardoor was hij zeker van zijn zaak geweest dat hij heer Myron moest kiezen om mee te nemen. De vogel was hem tijdens de eerste keer dat ze toen Mystenia bezochten ook al van pas gekomen, toen die had gewaarschuwd voor de zwijnen. De vogel had al meerdere malen hem voor dingen gewaarschuwd, dus om de vogel weg te doen? Hij dacht er niet over na, zelfs niet als Mystenia hem zou bevelen de roofvogel weg te doen. Hij wist dat Mystenia wel een dierenvriend was, dus zoiets zou hij ook niet verwachten, maar je wist het maar nooit. Hij had wel gezien hoe Mystenia naar de vogel had gekeken toen die over de tafel heen was gelopen naar haar toe. Hij had gezien hoe Sagitta aan het haar van Mystenia had getrokken, niet hard, maar toch. De vogel leek echt te wachten op een reactie van Mystenia. Zo baasje, zo dier. Alleen trok hij niet aan Mystenia haar haren, nouja. Vroeger toen ze leerlingen waren geweest had hij vaak aan haar haren getrokken als ze weer eens aan het stoeien waren. Dat was de manier om Mystenia te verslaan, en dat had hij geweten. Hij lachte even zachtjes toen hij eraan terug dacht, maar zei er verder niks over tegen Mystenia en zweeg weer. Hij zag hoe Mystenia haar hoofd een beetje naar de vogel toedraaide en haar aankeek. Een glimlach verscheen op het gezicht van Mystenia, ah ze was dus duidelijk niet boos dat de vogel dat gewaagd had. Hij zag hoe Mystenia de vogel zacht over haar buik heen streelde. Sagitta trok weer even zacht aan het haar van Mystenia. Mystenia draaide haar gezicht weer naar hem toe, op dat moment drukte Sagitta haar kopje tegen de wang van Mystenia aan, het zag er best schattig uit. De roofvogel ging toen weer rechtop zitten, alsof ze dat niet had gedaan.
Hij bleef glimlachen en luisterde naar de woorden die Mystenia sprak. ”Ik moet toegeven dat ik in het begin mijn twijfels had over de vogel.” Ze sprak zacht, maar het was voor hem echt geen moeite om haar te verstaan, omdat er verder stilte heerste. Hij zei niks, want hij verwachtte dat ze er nog wat achteraan zou gaan zeggen. ”Maar nu begin ik Sagitta langzaam aan ook wel te accepteren.” Vervolgde Mystenia, hij zag hoe ze vriendelijk naar hem lachte. Hij was er wel blij om, want anders hadden ze nog een groot probleem, naast de problemen die er al waren in het land. En behoefte aan nog meer problemen, die had hij niet en Mystenia waarschijnlijk ook niet. Hij zag hoe ze opnieuw Sagitta streelde. De roofvogel bromde even lichtjes en duwde weer zijn kopje tegen de wang van Mystenia aan, alsof de vogel daarmee wou zeggen dat ze verder moest gaan. Hij lachte even zachtjes. De vogel leek te voelen dat Mystenia haar accepteerde, en maakte daar duidelijk misbruik van. Hij zag hoe ze naar hem keek, het voelde niet alsof ze hem onderzocht, zo’n blik was toch echt anders. Hij bleef relaxt zitten en was ontspannen. Hij wist dat het zo meteen een serieus gesprek zou worden, en eigenlijk wou hij dat nog even uitstellen. Hij keek naar Mystenia en zag dat ze ontspannen was, duidelijk was ze gewend geraakt aan het gewicht van Sagitta op haar schouders.
”Dus zeg eens Leo… wat ligt er op je lever.” De woorden haalden hem uit zijn gedachten gang, kijk daar had je het al. Hij zag dat ze anders was gaan zitten, met haar arm op haar knie en haar hoofd leek te rusten op haar hand. Sagitta zat nog steeds op haar schouders. Hij hoorde haar opnieuw lachen. Ze lachte wel veel sinds ze hier was, maar dat maakte hem niet uit. Hij hoorde haar veel liever lachen dat dat ze boos tegen hem stond te schreeuwen, wat ook vaak genoeg was voor gekomen, de laatste tijd wel steeds minder, maar toch. Hij nam weer een slok uit zijn glas. Er lag veel op zijn lever, dingen waar Mystenia niks van af wist, en hij wist niet hoe ze er op zou reageren. ”Veel antwoorde hij. Verder sprak hij nog niet. Hij keek Sagitta aan, heel even waren zijn blauwe ogen zichtbaar, maar dit keer stonden ze serieus en bezorgd. Dit zou alsnog een serieus gesprek worden, maar Mystenia zou de dingen moeten weten. Misschien wist ze het wel, misschien niet. Maar als hij het haar niet zou vertellen, zou ze het hem misschien later nog kunnen verwijten dat hij haar dat niet had verteld. Hij boog voorover en zette zijn lege glas neer op tafel. Toen ging hij weer achterover zitten. Hij keek Mystenia aan. ”Er zijn een paar dingen die je moet weten Mystenia, verontrustende dingen” zei hij. Voor het geval dat het eerste woord wat hij niet had gezegd haar niet had gewaarschuwd. Zijn ogen waren nog steeds licht zichtbaar, maar toen vielen de schaduwen er weer overheen. ”Als eerste moeten we het hebben over Lydia” Zei hij. Misschien zou Mystenia niet snappen waar het over zou gaan. Dus hij vervolgde zijn zin. ”Toen ik een dagen terug langs het bos heen reed, kwam ik Lydia tegen. Ze merkte me niet op, en haar jagerspaard ook niet. Het leek erop dat ze niet meer goed op haar benen kon staan, want ze viel steeds.” Hij keek haar aan. Dit kon foute dingen betekenen. ”het maakte me zorgen dat ze niet in staat was om op signalen te reageren die jagers normaal wel oppikte. Verder weet ik niet wat er met haar aan de hand is, maar ik vond dat je het moest weten” zei hij. Hopelijk begreep Mystenia de ernst van de situatie. Ook al was dit niet het ergste wat hij nog ter sprake zou gaan brengen.

Eyes that have the color of the ocean,
Arrows as black as the night,
A hunterbird high in the sky,
That’s him, the shadow..

1138 woorden.

Wat hij ook ging zeggen… Ze had zo een gevoel dat het geen al te goed nieuw was. Nu zou ze niets meer zeggen. Tenminste niet tot dat Leonoor had gesproken. Ze zou ook niets zeggen als het geen antwoord nodig had. Soms was zwijgen gewoon weg de beste optie en dat wist ze maar al te goed. Misschien had Leonoor vragen. Dan kon het zijn dat hij het antwoord eigenlijk al zelf wist maar gewoon een bevestiging nodig had. Dat had zij zo vaak voor. Meestal vervloekte ze zich zelf dan omdat ze zo lang had moeten zoeken naar het antwoord. Sagitta drukte haar kopje weer tegen haar wang. Het was een zalig gevoel, dat moest ze toegeven. Ze streelde het beestje weer zacht. Misschien profiteerde de vogel er nu wel van… maar veel maakte dat niet uit. Omdat het haar zelf rustiger hield. Misschien zouden de woorden van Leonoor haar rust verstoren. Hoe dan ook, ze zou proberen te luisteren, en niet roepen of tieren. Tenminste zo lang ze het nog kon vol houden. Nu had ze daar geen reden voor. Maar zou hij haar er een reden voor geven? Ze kon het niet weten. Niets kon ze weten tot dat hij weldegelijk iets zei. Tot dan zou ze moeten wachten in stilte. Terwijl de vogel steeds meer aandacht vroeg. Het hield haar bezig. Ze kon even de blauwe ogen van de jager zien. Wat haar alleen nog maar onrustiger leek te maken. Die ogen stonden niet goed. Had hij slecht nieuws? Moest ze zich ergens zorgen over maken? Waar maakte ze zich eigenlijk geen zorgen over? Zou hij haar meer zorgen geven. Hoe dan ook, ze moest nu eenmaal weten wat er op zijn lever lag. Het was beter om de zorgen te delen dan ze op te kroppen. Dat had geen zin. Dus ze wachte, ook al was hij haar geduld wel op de proef aan het stellen. Normaal gezien had ze veel geduld. Maar als er iets op de lever van Leonoor lag dan had ze dat niet. Dan wilde ze hem het liefs zo snel mogelijk helpen. Wetend dat ze misschien niets kon doen aan het probleem. Dat maakte het alleen nog maar erger. Omdat ze nu eenmaal gezworen had, om alles te doen voor een ander. Dat had ze zich zelf belooft. Vooral de jager die voor haar zat. Haar beste vriend, meer als een broer. Ook alleen hij wist haar echte naam. Iets wat ze goed verborgen had. Maar hij had haar nog niet bij die naam genoemd en daar was ze hem dankbaar voor. Haar naam was nu eenmaal Mystenia, dat had haar mentor haar opgedragen. Nou ja ze had tegen haar meester gezegd dat ze geen naam had en hij had haar dan even bedenkelijk aangekeken. Hij had zelfs een dag of twee niets meer gezegd. Dan opeens had hij gezegd en dat herinnerde ze zich nog goed. “Kom mee Mystenia we gaan je leren spoorzoeken.” Ze was toen verrast geweest en nou ja ook wel gelukkig. Hij had haar weer tot een persoon gemaakt. Alleen vroeg ze zich af hoe hij eigenlijk op de naam was gekomen. Ze moest zelf toegeven dat Mystenia nu niet echt een naam was die je elke dag hoorde of zo. Ze keek de jager voor haar verwachtingsvol aan. Voor al omdat ze hoorde aan zijn ademhaling dat hij wat ging zeggen. Veel Ze knikte even serieus. Dat had ze al eerder doorgehad. Maar ze zou de man niet storen. Gewoon luisteren, dat was al wat ze moest doen. Dat was niet zo’n moeilijke opgave toch? Neen dat was geen moeilijke opgave. Als hij het kon, dan kon zij het ook. Ze streelde de roofvogel nog een keer, en legde haar hand dan weer rustig terug. Klaar om zijn woorden aan te horen. Het was vreemd, maar iets aan Leonoor zorgde er voor dat ze zich ongerust voelde. Wat zou hij haar vertellen? ”Er zijn een paar dingen die je moet weten Mystenia, verontrustende dingen” Weer knikte ze. Ook al had ze liever andere woorden gehoord. Ze had liever gehad dat hij haar goed nieuws bracht, net zoals dat van de raad. Nou ja dat van de raad was niet bepaalt goed. Maar het was ook niet slecht. Het was een last die weg viel, dat was goed. Maar waarschijnlijk zou ze ook wel veel papier werk krijgen. Misschien zou ze het papier werk naar Leonoor moeten opsturen. Het zou door hem komen als ze weer een berg papier binnen kreeg. Helaas daar was Leonoor niet voor, dat was haar werk en ze kon haar werk niet zomaar in een ander zijn handen leggen. Trouwens ze zou dat Leonoor niet eens aan kunnen doen. Waarschijnlijk zou ze de papieren wel durven te versturen. Maar dan een schuld gevoel krijgen en er e achteraan lopen om ze terug te krijgen. Wat dan allemaal uit zou lopen op tijd verspilling. Als eerste moeten we het hebben over Lydia” Lydia? Wat was er met Lydia? Had de jager iets gedaan? Of had Leonoor iets gedaan met de jager? Ze had veel zin om een paar dingen te zeggen. Het koste haar wat moeite om de woorden in te slikken. Maar ze zou niets zeggen, eerst maar eens horen wat er over Lydia te vertellen was. ”Toen ik een dagen terug langs het bos heen reed, kwam ik Lydia tegen. Ze merkte me niet op, en haar jagerspaard ook niet. Het leek erop dat ze niet meer goed op haar benen kon staan, want ze viel steeds.” Oké dat was verontrustend. Een jager die geen zo was… Dat kon niet veel goeds betekenen. ”het maakte me zorgen dat ze niet in staat was om op signalen te reageren die jagers normaal wel oppikte. Verder weet ik niet wat er met haar aan de hand is, maar ik vond dat je het moest weten” Ze knikte ernstig. ”En gelijk heb je!” Zei ze. ”Het is inderdaad verontrustend nieuws…” Zoals gewoonlijk zei ze haar gedachte gang luid op en haar blik stond eigenlijk op niets gericht. Terwijl ze gewoon even doorramde. ”Een jager die geen signalen kan opvangen.. Zo vormt ze een gevaar, voor haar zelf en voor de burgers.” Dit was ernstig. Heel ernstig. ”Het fijt dat ze niet op haar benen kon blijven staan…” Welke oplossingen had ze voor dit probleem. ” waarschijnlijk had ze een slechte dag, of was ze erg ziek….” Nu pas keek ze Leonoor weer aan. ”Ze heeft geluk dat ze jou tegen kwam en niet iemand anders.” het was waar, het had ook slecht kunnen aflopen. ”Ik zal er zeker op letten en eens met haar gaan spreken. Misschien verteld ze dan wel wat er mis is…” Ze wuifde de gedachte snel weg. Ze keek weer naar Leonoor goed dit was het eerste en daar zou ze zeker wat aan gaan doen. ”En wat ligt er verder nog op je lever?” Vroeg ze weer, als teken dat hij gerust verder kon gaan. Nu was het weer haar beurt om te luisteren. Kijken wat hij nog te melden had. Hopelijk ook wat goed nieuws, of toch niet…
[1200]

Sagitta duwde opnieuw met haar kopje tegen de wang van Mystenia toen de jageres de vogel over haar buikje heen kriebelde. Het leek wel alsof de vogel verslingerd was aan Mystenia. Hij grinnikte even zachtjes toen de vogel zo reageerde. De vogel had duidelijk naar wat vrouwelijke aandacht verlangd en nu ze die kreeg, maakte ze er schromelijk misbruik van. Mystenia leek het ook wel leuk te vinden dat de vogel zo tegen haar deed. Dit was wel een hele verandering dan hoe Mystenia eerst om was gegaan met de vogel. Niet dat hij Sagitta kwijt wou, nee dat zeker niet. Hij wist dat Sagitta net zo veel van de stilte genoot als hij, dus als de vogel mee zou gaan met Mystenia, zou de vogel gek worden van het lawaai van haar leerlingen. Niet dat de vogel dat zou doen. Hij was net zo verknocht aan de vogel, als de vogel aan hem. Hij bleef naar het tweetal kijken, terwijl Mystenia nadacht over zijn woorden. Hij had haar houding na zijn woorden wel zien veranderen, die serieuze blik was weer in haar ogen gekomen. Het liefst zag hij die ogen zonder de zorgen en de serieuze blikken. Hij zag ze het liefst als ze lachten en dat die sparkel erin zat. Die sparkel had er vroeger zo vaak ingezeten. Meestal probeerden hij dingen zo te draaien dat die sparkel weer in haar ogen verscheen, wat meestal kwam doordat hij er iets grappigs van maakte met een antwoord. Ook al konden ze ook ernstige gesprekken voeren, zoals ze nu gingen doen. Hij had veel op zijn lever liggen, waarvan een groter probleem kon vormen. En hij moest Mystenia maar eens voorleggen om weer de jaarlijkse bijeenkomst op touw te gaan zetten. Nu herfst zijn gang had ingezet werd het daar weer tijd voor, ook de gebeurtenissen van de afgelopen maanden zetten daar nog meer urgentie onder de bijeenkomst. Maar daar zou hij het zo wel over hebben, eerst maar eens kijken wat ze zou gaan antwoorden. Hij wist wel dat ze liever goed nieuws had gehad, maar helaas. Dat had hij niet. Tenminste, niet hoe hij het zag. Misschien zag Mystenia het wel als goed nieuws, maar dat zou wel erg onwaarschijnlijk zijn. Hij had de blik wel gezien in haar ogen toen hij zei dat ze het over Lydia moesten hebben. Hij had de jageres helemaal niks aangedaan. In tegenstelling tot wat Mystenia leek te denken. . ”En gelijk heb je!” antwoorde Mystenia. Hij wachtte af op wat ze nog meer ging zegen. . ”Het is inderdaad verontrustend nieuws…” Hij zag dat de blik in haar ogen weer minder helder werd, haar blik stond op het niks gericht. Hij wachtte rustig af . ”Een jager die geen signalen kan opvangen.. Zo vormt ze een gevaar, voor haar zelf en voor de burgers.” Ze zei bijna letterlijk wat er toen door zijn hoofd heen was gegaan. Hij wist dat ze nog wel meer ging zeggen. ”Het feit dat ze niet op haar benen kon blijven staan…” Het leek erop dat Mystenia mijmerde over de oplossing. Hij gaf geen antwoord, dit was iets waar Mystenia zich wel zorgen over moest maken. . ” waarschijnlijk had ze een slechte dag, of was ze erg ziek….” Zoals hij al had gedacht, zat Mystenia erover te mijmeren. Ze keek hem weer aan. Het duurde niet lang voordat ze verder sprak. . ”Ze heeft geluk dat ze jou tegen kwam en niet iemand anders.” Hij was daar niet zo zeker van, maarja, als Mystenia daar zo overdacht, dan kon hij daar niks aan doen. . ”Ik zal er zeker op letten en eens met haar gaan spreken. Misschien verteld ze dan wel wat er mis is…” Het leek erop dat Mystenia een tijdelijke oplossing voor het probleem had gevonden, en het daarmee van de hand af deed. Hij had het gevoel dat ze nog wat wou gaan zeggen, dus hij bleef nog steeds stil. Ze keek hem weer aan. ”En wat ligt er verder nog op je lever?” Vroeg Mystenia weer, duidelijk als teken dat hij verder kon gaan met de dingen die hij aan haar voor zou gaan leggen. Heel even zweeg hij, alsof hij nadacht over hoe hij het aan haar voor zou gaan leggen, en in werkelijkheid dacht hij daar ook over na. Heel even sloot hij zijn ogen. Toen begon hij met spreken. ”De koning staat niet al te vast meer in zijn schoenen, de vraag is hoe de ridders zullen reageren zodra de koning bekend zal gaan maken dat de oude raad is afgetreden en er een nieuwe raad is. Het was wel duidelijk dat sommige ridders en hoge adel zich aan de kant van de raad had geschaard, klaar om de koning van zijn troon af te gooien” zei hij. Hij had haar niet verteld dat hij bij de koning langs was geweest, maar dat werd nu wel duidelijk. Hij opende zijn ogen weer, niet dat het zichtbaar voor Mystenia was geweest dat hij dat had gedaan. ”De grensbeveiliging is door de raad ernstig afgezwakt, als de buren zouden binnen vallen, zouden ze zo door kunnen lopen. Er gaan geruchten rond dat er mensen zijn die informatie door verkopen aan de buren, waarin wordt verteld hoe het hier aan toe gaat.” sprak hij, het was wel duidelijk dat hem dat dwars zat. Maar hij was nog niet klaar met praten. ” Een handelaar zei dat onze buren zich duidelijk aan het voorbereiden waren op een oorlog, baronnen en ridders hebben door de raad hun waakzaamheid verloren. Als ze komen, en dat zullen ze, zullen ze met gemak het land binnen komen en verder optrekken. “ Nu had hij verteld wat er voor een deel op zijn lever lag. Hij keek Mystenia aan, zijn blauwe ogen werden weer zichtbaar, ze stonden serieus. Hij bleef haar aankeken. Het waren ernstige situaties waarin ze zich de laatste tijden in bevonden. ”Daarnaast hebben we nog de bijeenkomst” Zei hij na een tijdje. Niet dat hij zich zorgen erover maakte, maar het was meer dat het tijd voor een bijeenkomst was. ”Vele jagers weten nog niet wat er zich de laatste maanden heeft afgespeeld, naast het feit van wat er door de raad is gebeurt. Sommige hebben de rapporten niet ontvangen, want die zijn op mysterieuze wijze verdwenen. Het is goed om ze erover bij te praten, maar ook om de nieuwe leerlingen een kans te geven.” Zei hij tegen haar. Hij zweeg. Nu was het haar beurt om te spreken. Hij keek even naar zijn roofvogel en de vogel keek terug. De vogel liet de schouder van Mystenia los en sprong weer op de tafel. De vogel waggelde over de tafel heen, als ze nu niet zo’n serieus gesprek aan het voeren waren, had hij nu gelachen om Sagitta, maar aangezien dat ze dat wel aan het doen waren, deed hij dat niet. De roofvogel keek even om zich heen, maar sprong toen toch op zijn armleuning en ging weer op zijn schouder zitten. De vogel leek nu helemaal te ontspannen en legde haar kopje tegen zijn kap aan. Op deze momenten leek het even geen gevaarlijke roofvogel maar een schattige vogel. Maar Sagitta was verre van dat. Hij haalde de vogel niet aan, omdat ze in een gesprek waren, maar de vogel leek duidelijk op haar gemak te zijn op zijn schouder, zoals altijd. Hij bleef naar Mystenia kijken. Misschien maakte hij zich voor niks zorgen, maar je wist het maar nooit. Je kon je beter te veel zorgen maken, dan dat je overmoedig werd, en je iedereen onderschatte. De beurt was nu aan Mystenia.

Till the end he fights,
Blood everywhere,
But he’s still standing,
To guard you..

1287 woorden.

Ze wachte af op zijn volgende woorden. Wat zouden die teweeg brengen? Het leek er op dat hij goed na dacht over de woorden die hij zou gaan uitspreken. Dat betekende meestal dat zijzelf ook goed zou moeten na denken op een goed antwoord. Meetal betekende het ook dat ze waarschijnlijk zelf geen antwoord zou kunnen vinden. Toch ze was goed in het oplossen van problemen. Vooral door Leonoor… Maar dar zou ze hem nooit op wijzen. Andere jagers kwamen ook in de problemen, zij loste het op. Zelf veroorzaakte ze soms ook problemen. Die loste ze dan ook zelf weer op. De andere jagers mochten van geluk spreken. Zij loste alles op door het papier werk en zo verder… Hun problemen, kwamen dan op haar schouders te liggen. De andere jagers moesten het niet oplossen maar zij. Misschien moest ze haar problemen dan ook maar eens gaan delen met de anderen? Dan wisten ze ook eens hoe het voelde en dan zouden ze misschien extra nadenken voor dat ze echt iets deden. Dat was misschien wel vals. Maar daar zou ze wel kunnen doen. Daar zou ze geen spijt van krijgen wanneer ze dat zou doen. Het zou haar werk misschien wel verminderen. Het enige probleem dan zou zijn dat ze zich zou beginnen te vervelen. Echt niets doen dat was ook niets voor haar… Het ene probleem maakte het andere en omgekeerd ook. Haar meester had altijd gezegd dat ze goed moest na denken. Maar niet te diep want dan kwam je altijd op een verkeerd antwoord uit. Waarschijnlijk had hij wel gelijk gehad. Hij had toen ook gezegd dat ze het maar eens moest uit proberen en ze deed het met de domste dingen en elke keer kwam ze inderdaad verkeerd uit. Een keer had ze zitten na te denken wat het nut was, aan reizen. Dat was echt verschrikkelijk geweest! Ze had dagen zitten denken. Nooit kwam ze goed uit. Pas daarna wist ze hoe gelijk haar meester zijn woorden waren. Dus te veel denken hielp ook niet. Je moest het niet te moeilijk maken. Meestal maakte ze het eerst moeilijk en daarna pas gemakkelijk. Maar met dit gesprek zou ze gewoon recht voor de raap antwoorden. Niet te veel zeuren. Daar zou ze ook niets mee oplossen, daar was ze ook al zeker van. Zoals gewoonlijk dwaalde ze weer een beetje af. Ze richtte haar aandacht terug op Leonoor. ”De koning staat niet al te vast meer in zijn schoenen, de vraag is hoe de ridders zullen reageren zodra de koning bekend zal gaan maken dat de oude raad is afgetreden en er een nieuwe raad is. Het was wel duidelijk dat sommige ridders en hoge adel zich aan de kant van de raad had geschaard, klaar om de koning van zijn troon af te gooien” Ze knikte even zachtjes. Ja dat was waar. Nu al gingen haar hersenen in de werking om een geruststellend antwoord te geven. Ze moest alleen de juiste woorden vinden. Maar tegelijke tijd luisterde ze ook verder naar wat Leonoor verder te zeggen had. ”De grensbeveiliging is door de raad ernstig afgezwakt, als de buren zouden binnen vallen, zouden ze zo door kunnen lopen. Er gaan geruchten rond dat er mensen zijn die informatie door verkopen aan de buren, waarin wordt verteld hoe het hier aan toe gaat.” Weer knikte ze lichtjes en nu begon ze al alles te verwerken in wat ze kon zeggen en in welke oplossing ze zou kunnen vinden. Ze dacht diep na. Maar tegelijke tijd waren de volgende woorden van Leonoor ook helder en scherp. ” Een handelaar zei dat onze buren zich duidelijk aan het voorbereiden waren op een oorlog, baronnen en ridders hebben door de raad hun waakzaamheid verloren. Als ze komen, en dat zullen ze, zullen ze met gemak het land binnen komen en verder optrekken. “ Nu was het allemaal duidelijk en er verscheen een lichte glimlach op haar gezicht. Ze vroeg zich af of Leonoor zelf de oplossing wist? Of dat hij er echt geen antwoord op had. Ze ging weer rustig zitten in de zetel. De woorden van Leonoor nog even herhalen in haar eigen hoofd. Als er iemand een oplossing kon vinden dan was zij het toch wel! Ze keek hem weer recht aan, ze kon zijn blauwe ogen weer zien. De serieuze blik in zijn ogen ontging haar net. Toch bleef er een lichte glimlach op haar gezicht staan. ”Daarnaast hebben we nog de bijeenkomst” haar ogen glansden even gevaarlijk. Ze had er niet echt aangedacht dat hij dat zomaar zou opbrengen. Eigenlijk had ze zich zelf al voorbereid om het met hem te bespreken. Maar als hij er zelf over begon. Was het voor des te gemakkelijk. Hoefde ze dat ook niet meer in haar hoofd te houden. ”Vele jagers weten nog niet wat er zich de laatste maanden heeft afgespeeld, naast het feit van wat er door de raad is gebeurt. Sommige hebben de rapporten niet ontvangen, want die zijn op mysterieuze wijze verdwenen. Het is goed om ze erover bij te praten, maar ook om de nieuwe leerlingen een kans te geven.” Ze knikte even. Klaar om nu te spreken. Haar wijze woorden uit te spreken, zoals andere jagers zouden zeggen. Nou soms twijfelde ze er aan of ze zo wijs waren. Maar het was waar dat ze elke oplossing bekeek en de beste er probeerde uit te nemen. Ze vergat niet zo rap een stap. Nog minder zelf ze ging er altijd voor de zekerheid twee keer overheen. Ze voelde hoe de roofvogel zich losmaakte van haar schouder. Het dier sprong op de tafel en waggelde terug naar Leonoor. Het leek helemaal niet op een roofvogel. Neen meer op een brave normale vogel. Ze zuchte lichtjes en keek Leonoor recht aan. Ze lachte en haar ogen stonden helemaal niet bezorgd. Ze had de verschillende mogelijk heden goed doorlopen en ze had er een oplossing voor. Nou ja oplossing, het zou hun zorgen minder laten worden. Waarom zorgde Leonoor er voor dat het allemaal zo moeilijk leek. Het was zo simpel. ”Ik Begrijp je bezorgdheid Leonoor. Begon ze vriendelijk. ”Maar vergeet niet dat er voor alles een oplossing is…” Ze lachte. ”Eerst en vooral, de koning ‘stond’ niet al te vast meer in zijn schoenen.” Ze legde de nadruk op stond. ”Het is inderdaad waar dat door de raad er een verkeerd beeld is geschept van de koning. Er zijn inderdaad veel mensen van hoge adel die zich aan de kant van de oude raad voegden…” Ze stopte even nam diep adem en ging verder. ”Maar Agenor heeft nu de touwtjes in handen. Hij zal een nieuwe raad vormen uit mensen die hij vertrouwd en waarschijnlijk zal hij ook mensen kiezen waarvan hij weet dat het volk hun ook vertrouwd. ze lachte even vriendelijk. ”Het zal moeizaam gaan en er zullen inderdaad mensen zijn die gaan twijfelen. Maar ik geloof er in dat we vertrouwen moeten hebben in onze koning.” Ze knikte even. Ja ze moesten gewoon vertrouwen hebben. ”Vergeet niet dat er ook nog genoeg mensen zijn die de koning wel vertrouwen. Machtige mensen… Mensen die de anderen wel vertrouwen. Als die mensen hun koning vertrouwen en de rest heeft vertrouwen in hun. Dan zullen de anderen geleidelijk aan hun twijfels vergeten en beginnen te geloven in de koning en de nieuwe raad.” Ze nam haar glas even op en dronk weer een paar slokken. Nu was het tijd om de spanning wat te lossen. ”Trouwens als er dan nog mensen zijn dat hun koning niet vertrouwen dan stuur je er toch gewoon die ridder van je op hun af.” Ze lachte even. ” Je hebt toch genoeg vertrouwen in Heer Myron de witte wolf… Zoals veel anderen!” Ze nam nog een slok en zweeg even. Om Leonoor de kans te geven over haar woorden na te denken. Terwijl ze nadacht over de volgende oplossing die ze moest vinden. De grensbeveiliging en de geruchten over de mensen die informatie doorgeven. ”Verder als de grensbeveiliging is afgezwakt. Dan zorgen we er toch gewoon voor dat die terug word aangesterkt. Ik zal een bericht versturen naar de baronnen met daarin de opdracht om elk een paar van hun mannen naar de grensposten te steuren. Dat kunnen ze moeilijk weigeren… Neen dat zouden ze niet kunnen weigeren. Vooral niet als ze hun er aan herinnerde dat als ze niet deden wat ze zei. Dat er gemakkelijk een pijl door hun hart geboord kon worden. Ze zou de baronnen daar zeker op wijzen. Behalve baron Rinaldo, want van hem wist ze dat hij zou doen wat ze vroeg. ”Als er inderdaad mensen zijn die informatie doorverkopen aan de buren. Dan is het onze taak om die mensen te vinden. Daarvoor zal ik een bericht sturen naar de grijze jagers in de lenen die het dichts bij de grens aanliggen en hun de opdracht geven om er op te letten.” Ze stopte weer even. Haar mensen zouden zeker hun plicht doen. Daar zou ze haar geen zorgen over moeten maken. Ze nam weer een slok water. Voor dat ze weer verderging met spreken. ”Ik zal ook iemand sturen om te bevestigen of de geruchten van een eventuele oorlog waar zijn. Als onze buren zich voorberijden op een aanval. Dan kan ons land dat ook… We hoeven niet te wachten op een bevestiging. Je kunt niet zeker genoeg zijn. Ik zal er persoonlijk voor zorgen, dat iedereen er op voorbereid is.” Ze Lachte even naar Leonoor. ”Maar Leonoor was het niet jij die zei dat ik niet ongerust moest zijn over de onoplettendheid van de ridders en de baronnen?” Vroeg ze speels. ”Was het niet jij die zei dat ik het over moest laten aan de nieuwe raad?” Ze wuifde die woorden weg. Ze snapte het wel. Ze dronk de rest van het water in haar glas op. Ze zweeg weer even en herhaalde haar woorden nog eens. Neen ze wilde geen fout maken. ”En ja het is tijd voor de bijeenkomst. Ik had het sowieso met je willen bespreken. De anderen moeten inderdaad op de hoogte worden gesteld en het is inderdaad ook tijd om de leerlingen hun test te geven. Zo weten we zeker dat ze naar het volgende niveau kunnen. Daar kunnen we de rest van het korps nog eens uitdrukkelijk op de feiten wijzen.” Ze wachte even. Het was wel een moeilijke tijd om een bijeenkomst te plannen. ”Ik zou het liefst hebben dat de bijeenkomst zo snel mogelijk plaatst vind… We zullen het ook korter moeten houden dan anders. Vergeet niet dat het een moeilijke tijd is en als er inderdaad oorlog op komst is. Mogen we geen enkel teken over het hoofd zien!.” Ze weeg weer. Ja ze had alles gezegd. Nu wilde ze zijn reactie weten. Wat hij er van vond. Ze had een oplossing gevonden, toch voor het meeste en ze wist heel goed dat het gemakkelijker leer dan dat het was. Maar moeilijk ging ook, ook al was makelijker fijner.
[1850 woorden XD]