If the silence rules, then we will meet, Mystenia

De stilte nam even de macht terug in het huis terwijl hij naar haar keek. Zijn gezicht was zoals altijd verborgen in de schaduwen van zijn kap. Hoe lang was het wel niet dat Mystenia voor het laatst zijn gezicht had gezien? Hij wist het wel, het was die dag geweest dat hij en zijn mentor weg waren gereden bij haar en haar mentor vandaan. Hij had haar die avond daarvoor nog een knuffel gegeven, hij wist dat ze toen weggingen, maar zij had dat niet geweten. Die avond was de laatste keer dat zijn zee blauwe ogen haar aanhadden gekeken terwijl de rest van zijn gezicht zichtbaar was. Toen de volgende dag de zon op was gegaan had hij de kap over zijn hoofd heen getrokken en op zijn paard gestegen. Hij had niet meer omgekeken net zoals zijn mentor. Beiden waren vertrokken zonder om te kijken, omdat dat hun manier van afscheid nemen was. Hij kon het niet verdragen om achterom te kijken, hij wou die ogen van Mystenia niet zien als die zich zou realiseren dat ze weg waren. Een lange tijd was verstreken voordat hij haar weer had gezien, en toen had hij al niet meer zijn kap afgenomen. Hij was veranderd in de tijd dat hij weg was geweest met zijn mentor, maar voor Mystenia was hij toch altijd een beetje hetzelfde gebleven, bij haar kon hij altijd voor even wat soepeler zijn voordat hij weer zich terug trok in de schaduwen die zijn thuis waren geworden. En blijkbaar gold voor Mystenia hetzelfde, anders had ze hier nooit zo gestaan. Zonder de schaduwen zou geen van de jagers bestaan, zonder die schaduwen zou dit land geen jager korps hebben. Mensen ontkenden altijd dat de schaduwen er waren, maar uit die schaduwen, daar bestonden zij uit dat was hun thuis. Voor de ene jager was het meer zijn thuis dan voor de andere jager, maar geen van de jagers verafschuwde de schaduwen, wetend dat het een deel van hun was. Iedere jager had zijn goede en kwade kanten, en die moesten elkaar in evenwicht houden. Zo was het ook in dit land. Je had de goede mensen en de slechte mensen, en degene de er voor moesten zorgen dat het in evenwicht bleef waren de ridders en het korps. Mensen beschouwde de ridders als helden, omdat die in het open trede, omdat die rijkelijk beloond werden als ze iets hadden voorkomen. De ridders waren degene die in het licht rondliepen. Jagers werden altijd met een angstige blik aangekeken, vaak beschuldigd van zwarte magie, terwijl zij soms gevaarlijkere dingen deden dan de ridders. Een ridder werd vaak herkend, een grijze jager bijna nooit. Zijn baron had al meerdere malen hem gevraagd wat hij wou als beloning, maar altijd had hij zijn hoofd geschud als teken dat hij niks wou. Mystenia had hem al meerdere malen gevraagd of hij iets wou, maar ook daarop reageerde hij dat hij niks wou. Alles wat hij wou had hij al, meer maakte mensen niet direct gelukkig. Hij hield van dit leven, zelfs al zette hij bijna elke dag zijn leven op het spel.
Hij keek naar Mystenia die nog steeds tegen hem aanstond. ”Hoe kan ik je terug zien als je het graf in gaat!?” Haar woorden waren niet meer dan een fluistering, maar hij kon ze prima horen. Hij gaf geen antwoord op de vraag, hij zag het dan ook niet echt als een vraag, meer alsof ze het zichzelf afvroeg dan dat ze het werkelijk aan hem vroeg. ”Het kan me niet schelen hoe veel je er mee neemt. Mee in dat graf! Als je in het graf gaat kan ik je niet meer zien…” Haar woorden waren nog zachter dan de vorige keer, maar hij kon het nog steeds horen. Er zat wel een kern van waarheid in haar woorden. Als hij inderdaad het graf in zou gaan, dan zou hij haar nooit meer zien. Hij wist dat hij af en toe behoorlijk onvoorzichtig was, maar hij vertrouwde op zijn instincten en dat was nog nooit al te verkeerd afgelopen. Zijn mentor had altijd gezegd dat hij op zijn instincten moest vertrouwen en dat deed hij dus ook, meestal dacht hij niet ergens twee keer over na, maar als hij met zijn eigen leven speelde, dan dacht hij meestal wel wat langer na voordat hij een beslissing nam. Hij ging niet zo onvoorzichtig met zijn leven om als dat de meeste mensen dachten. Hij zou het Mystenia voorlopig niet aandoen om een nieuwe commandant te vinden, of iemand anders te vinden die ze zo erg vertrouwde als hem. Hij glimlachte even maar zei niks. Hij had het gevoel dat ze nog iets kwijt wou. Ze had daarnaast nog steeds niet zijn vraag beantwoord. Hij hoorde haar zuchten en zag hoe ze haar gezicht weer verborg tegen zijn borstkas aan. Hij hoorde hoe ze diep adem haalde. ”Wat heb je te verliezen?” hoorde hij haar zacht fluisteren, hij zei niks, dit keer was het aan haar om die vraag te beantwoorden. Hij zou haar niet loslaten voordat ze die vraag zou beantwoorden. ” Mij heb je te verliezen Leonoor…” Haar woorden kwamen zo onverwachts, ook al had hij die kunnen verwachten. Hij zweeg, ze had bevestigd wat hij vermoedde, hoe hij er over dacht, maar dat betekende niet dat hij zo snel een antwoord daarop terug had. Voor even nam de stilte het huisje over, diezelfde stilte die zo typisch voor hem. Een stilte vol met geheimen waarin je verstrikt kon raken, geheimen die je mee het graf in moest nemen. Geheimen die het daglicht niet konden verdragen. Die geheimen droeg hij met zich mee, en ergens daar tussen in zaten de waarheden. De stilte die alleen werd verbroken om de waarheid te spreken. Dat was wie hij was, een man die in de schaduwen loopt omgeven door geheimen en stilte, de man die alleen spreekt om de waarheid te vertellen, de man die elke dag met zijn leven speelde. De man die niks te verliezen had, maar die tegelijkertijd het meest waardevolste kon verliezen, de man die er alles voor zou doen om dat bij zich te houden. De man die werd gevreesd door menig man, de man die in de schaduwen thuis hoort. De man met de kille zee blauwe ogen die worden gevreesd, de man zonder gezicht. Men zegt dat hij verloren is in de duisternis, maar hij weet beter. Altijd is zij er, ze loopt altijd naast hem en laat hem lachen, ze laat hem altijd zijn zorgen vergeten.
Hij pakte zacht haar kin vast en duwde haar hoofd iets omhoog zodat hij haar aan kon kijken, even waren zijn zee blauwe ogen zichtbaar in het licht van de kaarsen, er lag een zachte blik in. ”Dat weet ik Mystenia” zei hij zacht, hij bleef haar aankijken. ”En voor niks in de wereld wil ik jou verliezen” zei hij daarna. Hij liet haar kin los en glimlachte even naar haar. Zijn zee blauwe ogen verdwenen weer in de schaduwen van zijn kap. Het werd maar eens tijd om te gaan slapen, zij zou morgen weer vroeg op weg moeten, terug naar haar leerlingen, en hij zou hier ook niet lang meer blijven. Voordat ze kon protesteren of iets terug kon zeggen liet hij haar los en tilde haar op, een arm lag onder haar knieën en de ander om haar middel heen. Voor hem was ze licht en makkelijk te dragen. Zo ver was het niet naar de kamers toe, maar ach, zo vaak kreeg hij nou ook niet de kans om dit te doen. Hij liep naar de lege kamer toe en liep naar het bed toe. Hij legde haar zacht neer op het bed voordat hij haar losliet. Even was de glimlach op zijn gezicht voor haar zichtbaar. ”Weltrusten Mystie" zei hij nog zacht tegen haar voordat hij zich omdraaide en de kamer uit liep. Zijn mantel volgde hem als een schaduw. Hij duwde de deur van zijn eigen kamer open en sloot die weer achter zich. De glimlach stond nog steeds op zijn gezicht toen hij op zijn bed ging liggen en zijn schoenen uitschopte, soms moest je risico’s nemen, en dat had hij net gedaan door haar op te tillen, hij had geen flauw idee wat er in haar hoofd omging, maar als het erg was, dan zou hij dat morgenochtend wel horen. De glimlach stond nog op zijn gezicht toen hij in slaap viel.

The one that walks in the shadows,
Without a voice without a face,
Only those kill sea blue eyes,
That can take your life away..

1441 woorden,
Met toestemming van Nini om Mystenia een beetje te bespelen^^

Rustig kwam de stilte terug in het huis. Geen onaangename stilte. Meer een stilte die je verwelkomde. Ze had haar woorden uitgesproken. Ook al had ze nog zo getwijfeld om het uit te spreken. Nu was ze blij dat ze het had gedaan. Ze was blij dat het van haar schouders afgevallen was en dat ze weer rustig kon ademhalen. Leonoor bleef zwijgen en ergens was ze blij met de stilte. Ook al verwachte ze wel een antwoord. Ze was blij dat hij zweeg. Maar aan de andere kant maakte ze zich er druk om. Wat als de stilte die hij nu met zich mee bracht betekende dat… Neen zo was Leonoor niet. Ze hoopte op een antwoord een antwoord waar ze genoegen mee kon nemen. Een antwoord dat bevestigde dat hij het begreep. Of een antwoord dat hij er niet het zelfde over dacht. Hoe dan ook ze zou er genoegen mee nemen. Ze zou hem nooit tot iets dwingen. Daarvoor kende ze hem te lang en te goed. Als ze hem zou dwingen zou hij toch niet luisteren. Hij zou altijd doen wat hij graag zelf wilde doen. Toch ze zou zich er ook niet goed bij voelen. Ze was misschien leider en ja soms moest ze nu eenmaal bevelen geven. Maar liefst vroeg ze haar mensen het gewoon. Gaf ze haar mensen de vrije keuze die ze nodig hadden. Zo kon niet alleen het korps groeien maar ook de mensen er in. Zo was Leonoor ook. Zonder dat hij het merkte groeide hij met elke belevenis elke keuze die hij maakte een beetje sterker. Ze wist dat hij meestal die goede keuzes maakte. Ze wist dat hij op het gevoel af ging en had daar totaal geen probleem mee. Maar één van de dagen zou hij toch door dat te doen een fout maken en als dat gebeurde. Dan wilde ze er bij zijn. Ze wilde er dan toch iets goed van maken. Helaas kon ze niet toveren. Bezat ze geen zwarte magie en kon ze de toekomst niet voorspellen. Hoe goed ze daar ook in was. Hoe veel mensen ook dachten dat ze de toekomst kon zien. Dat ze de gedachten van mensen kon lezen. Niets van dat was waar. Ze las alleen het gedrag van mensen af. De rest raadde ze en meestal kwam ze goed uit. Zo dachten mensen dat ze de toekomst kon voorspellen en hun gedachten kon lezen… bij Leonoor was het nu net zo. Ze verwachte gewoon dat er iets fout zou lopen. Vroeg of laat moest het er wel van komen. Maar voor nu was ze gewoon blij met de stilte die hij bracht. Ze was blij met zijn zwijgen. Maar tegelijke tijd was ze bang dat ze iets verkeerd had gezegd. Was ze bang voor zijn antwoord. Daarbij kwam nog dat ze moe was. Moe van de hele dag. Moe van alles. Ze had de laatste tijd al niet veel slaap binnen gekregen. Ze had ver gereisd en om heel de tijd veel spanning te moeten oppakken met alle gebeurtenissen die de ronde waren gegaan… Maar opgeven? Omvallen? Stoppen? Dat zou ze nooit doen. Ze zou doorgaan tot het einde. Tot haar hele lichaam niet meer verder kon; maar zo ver zou ze het niet laten komen. Een goede nachtrust… Dat was wat ze eens nodig had. Om heel even gewoon nergens meer aan te moeten denken. Om niet heel de nacht op waken te moeten staan voor haar leerlingen. Één nacht geen gedachten. Één nacht geen brieven. Één nacht geen zorgen. Maar met haar leek dat bijna onmogelijk. Zelf nu. Ook al stond ze te rillen op haar benen… ja ze had gezegd tegen Leonoor dat ze hier zou blijven. Maar dan nog. Zelf nu zou ze nog willen vertrekken. Haar gedachten werden verbroken door zijn warme hand die zacht haar kin vastgrepen. Hij duwde haar hoofd zachtjes omhoog. Heel even waren zijn zee blauwe ogen zicht baar. Heel even was ze blij met die zachte blik. ”Dat weet ik Mystenia.” Zijn stem was zacht. Wat voor haar al een goed teken was. Hij staarde haar aan. Hun blikken bleven op elkaar geklemd. ”En voor niks in de wereld wil ik jou verliezen.” Haar hart leek even stil te staan bij die woorden. Zijn stem zo zacht als zijde. Zachtjes liet hij haar kin los. Ze zag zijn glimlach en het enigste wat ze echt goed terug kon doen was ook zacht lachen. Een glinstering in haar ogen terwijl zijn zee blauwe ogen weer verdwenen in de schaduwen van zijn kap. De schaduwen waar zijn gezicht altijd in gehuld waren. Dag en nacht. Tenminste wanneer ze hem zag en waarschijnlijk altijd. Waarom? Dat wist ze niet en ze zou er niet naar vragen. Als hij het wilde vertellen dan zou ze luisteren. Als hij wilde zwijgen dan zou ze dat accepteren. Het was zijn leven en hij deed er mee wat hij wilde. Maar zijn leven zomaar opgeven neen dat zou ze niet toelaten. Voor ze het goed en wel besefte voelde ze hoe hij haar los liet. In een seconde miste ze de omgeving al. Maar langer had ze niet om er over na te denken. Want in een seconde had hij haar al terug vast. Opgetild. Één arm om haar middel de ander onder haar knie. Haar ogen werden groot en voor de tweede keer die avond. Leek haar hart even stil te staan. Ergens in haar gedachten schreeuwde een stem nu tegen haar dat ze zich moest verzetten. Dat hij helemaal gek was geworden! Niemand! Echt niemand had haar ooit al zo gedragen! Zelfs niet haar ridder… Maar hier was hij haar eerste vriend. Misschien zelfs eerste liefde. Een liefde die ze nog altijd voelde maar nooit had geuit en waarschijnlijk nooit zou durven te uiten. Bang om de vriendschap te verbreken. Hij liep rustig naar de lege kamer toe en legde haar voorzichtig en zacht op het bed. Haar ogen waren nog altijd groot!
Welterusten Mystie.
Hoorde ze hem nog zeggen voor hij de kamer uit verdween. Ze staarde naar het plafond. Was hij helemaal gek? Was hij gewoon bezorgd? Was hij gewoon vriendelijk of betekende het iets meer? Had hij net een risico genomen? Haar gedachten schoten alle kanten uit. Maar toch kreeg ze een glimlach op haar gezicht. Langzaam sloot ze haar ogen. Langzaam liet ze de duisternis haar omringen en langzaam maar zeker viel ze in slaap. Met het beeld van zijn zee blauwe ogen nog voor zich.
Hoe lang ze geslapen had wist ze niet. Waarschijnlijk niet lang. Het was nog donker buiten. Maar in de verte kon ze het licht van de zon al zien. De hemel kleurde in de verte al licht blauw. De glimlach waarmee ze in slaap was gevallen lag nog altijd op haar gezicht en ook al had ze niet lang geslapen. Ze voelde zich fris en wakker. Alsof alle zorgen in ene keer verdwenen waren. Wat Leonoor gisteren had gedaan lag wel nog altijd in haar gedachten. Het leek zelfs alsof ze zijn warmte nog altijd kon voelen. Ze schudde zachtjes haar hoofd. Zou ze nu echt beginnen te dromen? Neen dat kon ze zich zelf jammer genoeg niet toestaan. Hoe graag ze het ook zou willen. Vrienden, vrienden. Beste vrienden collega’s. Dat waren ze en zouden ze blijven. Wou ze echt meer? Haar gevoelens kon ze niet aan de kant schuiven zo veel was duidelijk. Ja ze hield van Leonoor. Meer dan dat ze ooit van iemand anders had gehouden. Hij was haar vriend, haar broer en daar was ze gelukkig mee. Ze luisterde naar de geluiden van het huis. Alleen waren er geen geluiden te horen. Als een schaduw gleed ze uit haar bed. Als een schaduw liep ze de leefruimte in. Geen spoor van hem te bekennen. Ze zuchte even zacht. Als hij nog sliep zou ze hem laten liggen. Zachtjes glipte ze naar buiten. Zonder ook maar een geluid te maken. Buiten genoot ze van de frisse lucht en de koele bries in haar haren. Canavar stond al klaar. Ze begroete haar trouwe paard zachtjes en streelde hem nog zachter over zijn neus. Waarna ze hem snel opzadelde. Ook Leo zijn paard begroete ze vriendelijk. Hem dankend voor de gastvrijheid. Zachtjes glipte ze samen met Canavar de stal uit. Klaar om te vertrekken. Ze keek heel even om naar het huis. Dan naar het bos dat er naast lag. De bomen leken haar zo vriendelijk. Vriendelijk genoeg om ze een knuffel te geven. Maar dat zou ze hier nu niet gaan doen. De lucht in werd langzaam maar zeker ook hier licht blauw en door de bomen heen kon ze het zon licht al zien. Het leek als een sprookje een verhaal. Waar ze uren naar kon staren. Maar uren staren kon ze niet. Toch gleden haar gedachten heel even naar het bos. De omgeving rond haar vergetend. In gedachten verzonken starend naar een wereld die alleen zij kon zien.
[1500 XD]

Lang duurde het niet voordat zijn nacht weer voorbij was. Soms wou hij dat eens normaal uit kon slapen, maar voor hem was dat nooit het geval, hoe laat of hoe vroeg hij ook in slaap viel, hij werd altijd wakker voordat de zon op kwam. Af en toe had hij er een hekel aan, maar het was altijd wel iets wat er voor zorgde dat hij op tijd weg was, en dat hij nooit te laat kwam bij belangrijke afspraken. Vaak had hij zichzelf erom vervloekt, maar op dagen zoals dit was het perfect. Hij liep even later de leefruimte in, de zon was nog niet eens verschenen aan de horizon. Hij rekte zich even uit en keek naar de kamer waar Mystenia nog in lag te slapen, een glimlach verscheen weer op zijn gezicht. Ja, hij had gisteren een risico genomen door haar op te tillen en haar naar de kamer te brengen, maar hij had het niet kunnen laten. Misschien had hij zich mee laten gaan met het moment waarin ze toen waren gevangen, of misschien was het wat anders, maar tja, ze had niet tegen hem geschreeuwd of geëist dat hij haar neer zou zetten. Waarschijnlijk was ze overdonderd geweest, hij grinnikte even zachtjes bij de gedachte van een overdonderde Mystenia, iets wat de laatste tijd niet meer zo vaak gebeurde. Hij vond het altijd prachtig als hij haar sprakeloos maakte of haar overdonderde met dingen. Het liet hem altijd zien dat Mystenia ook maar gewoon een mens was, en niet een onbereikbaar iemand. Mystenia moest soms ook even met haar neus op de feiten worden gedrukt, zodat ze zichzelf niet overwerkte. Hij wist dat hij op sommige moment niet echt hielp met de taken die ze moest doen, vooral niet als het op papierwerk aankwam, tja, hij had gewoon vanaf toen hij klein was al teveel papierwerk gezien en toen besloten dat het niks voor hem was. Hij had nog steeds een afkeer van papierwerk, maar als hij het moest doen, dan deed hij het maar wel natuurlijk zo snel mogelijk, maar wel goed. Hij keek even naar Sagitta, de vogel keek al wakker om zich heen. Hij liep naar de deur toe en opende die zacht. De vogel zag haar vrijheid en verliet al snel het huis. Hij volgde haar en liep naar de stal toe. Hij keek naar de 2 paarden die in de stal lagen. Danger kwam direct overeind toen hij hem zag. Hij kriebelde het paardje even achter zijn oren. Canavar stond vlak achter Danger. Hij vulde 2 emmers met voer voor beiden paarden, ergens had hij het vermoede dat Mystenia zo snel mogelijk weer weg wou zodra ze wakker was. Hij keek toe naar hoe de 2 paardjes het eten op aten. Danger en Canavar, de paardjes leken erg veel op elkaar, allebei even bruin en zo rond als een tonnetje, hun vacht door de war heen van de nacht. Maar hij wist dat uiterlijk kon bedriegen. Deze paardjes liepen met gemak de grootste strijdrossen eruit, dag en nacht konden ze doorgaan met hun jagersdraf. Hij liep de stal weer uit en liet de twee paarden verder hun ontbijt op eten, hij sloot de deur weer achter zich.
Hij had een mok koffie in zijn handen terwijl hij keek naar de zon die langzaam op kwam, hij stond buiten in het veld achter het huisje. Normaal zou Danger hier ronddrentelen, maar zodra Mystenia weg zou zijn, zou hij weer vertrekken. Het was goed om even hier te zijn geweest, maar denkend aan wat hij nog allemaal moest doen, was het beter voor iedereen om weer zo snel mogelijk te vertrekken. Hij was de laatste tijd wat rusteloos geworden, er kwam iets groots aan, dat wist hij. Maar wat het was, dat wist hij niet. Hij nam weer een slok van zijn koffie en keek naar de stralen van de zon. Zo licht in vergelijking met de duisternis waar hij aan was gewend, maar veel deed het hem niet. Hij wou hier niet lang blijven, zodra de mensen hier er lucht van zouden krijgen dat hij er weer was, zouden ze komen met allemaal dingen waarmee ze zaten die hij op moest lossen. Hij wist dat er in de buurt een bende was, het werd tijd om die maar eens eraan te herinneren dat dit zijn leen was, en dat hij er niet van hield als mensen zijn vredige ochtenden verstoorde of zijn nachten. Hij had meer dan genoeg dingen te doen zonder dat hij dat er ook nog bij hoefde te krijgen. Het werd ook maar eens tijd om de baron van dit leen een bezoekje te brengen, even zijn schaduw te laten zien zodat het de baron niet al te hoog in zijn kop steeg. Lang duurde het niet voordat hij geluiden hoorde uit het huisje achter zich. Hij draaide zich om naar zijn huis en zag net Mystenia naar de stal toelopen, hij had dus gelijk gehad over het feit dat ze weer zo snel mogelijk weg wou. Hij bleef in de bosrand staan en keek naar haar terwijl ze in de stal verdween. Het was maar goed dat hij haar paard te eten had gegeven, anders had het beest weer op reis gemoeten zonder eten. Hij glimlachte even, Mystenia was duidelijk vergeten te ontbijten. Had ze dan niets geleerd van vroeger? Over hoe hun mentoren altijd het in hun wreven dat ze nooit hun ontbijt moesten overslaan. Hij kwam dichterbij en leunde tegen een boom aan en nam weer een slok van zijn koffie. Hij zag hoe de schaduwen langzaam de omgeving loslieten en de zonnestralen door begonnen te dringen op de open plek. Lang duurde het niet voordat Mystenia en Canavar verschenen uit de stal, hij keek op hoe ze opsteeg. Als hij niks zou zeggen zou ze gewoon wegrijden. Hmm, zo onbeleefd, maar tegelijkertijd zo Mystenia. Hij zag haar rondkijken en toen haar blik weer richtte op waar de weg lag, maar ze bleef staan. Alsof ze ergens op wachtte.
Hij bleef naar haar kijken. Hij nam weer een slok van zijn koffie en bleef tegen de boom aanleunen. ”Je weet toch dat het onbeleefd is om weg te gaan zonder gedag te zeggen Mystie” zei hij toen, zijn stem echode door de bomen, waardoor het niet duidelijk was waar zijn stem vandaan kwam. Hij bleef lui tegen de boom aan leunen terwijl hij verder van zijn koffie dronk en naar paard en ruiter keek. ”Je hebt vroeger nooit goed opgelet, wat was de één van de eerste dingen die onze mentoren ons in ons hoofd drukte. Nooit weggaan zonder ontbijt” bij de laatste woorden lag er duidelijk een plagende toon in zijn woorden. Hij wist niet of ze alsnog weg zou gaan, of zou blijven voor ontbijt. ”De koffie is nog warm” vervolgde hij toen. Geen enkele grijze jager zou zomaar de koffie overslaan, koffie was voor hun een van de weinige dingen die hun op kon vrolijken. Koffie kon je dag goedmaken. Hij nam opnieuw een slok van de koffie die in de mok zat die hij vasthad. Ze zou nu toch wel moeten weten waar hij stond. Hij bleef rustig naar haar kijken, afwachtend wat haar antwoord zou zijn.

He walks when you sleep,
He smiles when you don’t see.
He is always there,
Even when you don’t see him.

1229 woorden

Een zachte wind streelde haar wang. Ze sloot haar ogen heel even en voelde hoe Canavar bromde. De wind leek haar tegen te houden en ze wist heel goed waarom ze dit gevoel had. Ze zou niet zomaar moeten vertrekken. Ze zou niet zomaar mogen weg lopen zonder dag te zeggen. Maar het was een lange reis en ze had zelf nog veel werk. Zelf wist ze ook dat Leonoor ook wel weer zou willen vertrekken. Ze kende hem lang in zijn huis nee dat was hij nooit. Het was ook een totale gok geweest om hier te komen. Als hij niet was gekomen had ze hier nog gezeten. Ze had nu eenmaal gezegd dat ze hem koste wat het koste zou gaan ontmoeten en spreken. Gelukkig was hij thuis gekomen. Had ze hem kunnen spreken. Waren haar gedachten eindelijk uit haar hoofd. Was een zware last van haar schouders gevallen. Ze voelde zich zuiver en fris van geest. Ook was ze blij met het beetje slaap dat ze had gekregen. Ze zou Leonoor later wel bedanken voor wat hij had gedaan. Ze zou hem later nog wel eens iets geven… Ook al wist ze dat hij dat niet graag had. Ze klopte Canavar weer even op de nek. Hij bromde weer. Alsof hij ook niet wou vertrekken. Ze wist dat hij Danger graag had. Die twee kende elkaar ook al zo lang… Waar waren de tijden dat die twee nog maar veulens waren? Hoe lang was het geleden? Hoe lang was het geleden dat ze Canavar voor de eerste keer zag? Hoe boos was ze geweest toen ze het tonnetje zag? Koppig dat was ze geweest. Ze herinnerde zich nog goed genoeg dat ze woest was geweest op haar mentor. Dat ze hem beschuldigd had! Ze had gedacht dat hij haar alleen maar aan het pesten was. Okay ze had zijn jagerspaard ook wel gezien. Maar ze wilde niet geloven dat zo’n beestje kon doen wat zijn mentor beweerde. Toen haar mentor had uitgedaagd om op het beest zijn rug te zitten had ze gelachen. Was ze meteen op het tonnetje gaan zitten. Maar ze had er ook meteen weer af gelegen. Met rood hoofd van woede en koppig als ze was. Was ze er weer op gaan zitten. Deze keer wel voorberijd. Het was een rodeo geworden. Ze had 5min kunnen blijven zitten. Om daarna in de struiken te belanden. Ze kreeg een glimlach op haar lippen toen ze aan die tijd terug dacht. De zachte wind haalde haar uit gedachten. Zou Canavar die dag ook herinneren? Het was ondertussen al zes, zeven jaar geleden? Nu was ze leider, ze had er lang voor moeten werken. Maar het was wel ongepland geweest. Ze had haar mentor beloofd altijd haar beste te geven. Ze had hem gezegd dat ze de beste zou worden omdat ze altijd het beste zou doen. Daarop had hij gezegd dat hij dat pas zou geloven eenmaal ze commandant was. Ze had die uitdaging aangegaan en hard gewerkt om die plaats te verdienen. Om het vertrouwen van de vorige leider te krijgen. Eenmaal dat ze die plaats had gehaald. Was haar mentor trots geweest. Ze had het gezien in zijn ogen. Zelf was ze ook blij geweest. Maar op dat moment had ze niet verder gedacht. Had ze niet gedacht dat ze inderdaad ook leider zou worden. Toen de vorige leider stierf en haar mentor dit leven ook al had verlaten had ze even overwogen om de taak niet op zich te nemen. Maar dan zou ze haar belofte verbreken. Dus een andere keus had ze niet gehad. Nu was ze blij dat haar mentor zo had uitgedaagd. Ergens had ze ook het idee dat hij het expres had gedaan. Alsof hij het allemaal gepland had. Maar had hij echt zo ver vooruit gekeken? Ze had haar gewoonten van haar mentor, haar vader… Hij was een meester geweest in het vooruit plannen. Zij de leerlinge. Had ze hem voorbij gestoken? Was zij nu de meester geworden? Daar kon ze niet op antwoorden omdat ze het hem nooit meer zou kunnen vragen. Ze zuchte en sloot al de gedachten weer uit. Oude herinneringen mee met de wind. Ze was klaar om Canavar aan te sporen toen zijn stem kwam. Als een geest in de schaduw. ”Je weet toch dat het onbeleefd is om weg te gaan zonder gedag te zeggen Mystie” Ze zou niet eens proberen om te zoeken waar hij was. Ze wist heel goed dat ze hem nu toch niet zo vinden. Ze zuchte. Dus hij was hier al heel de tijd geweest? Hij had haar weer eens bekeken? ‘Stalker…” Murmelde ze zachtjes. Maar zorgde wel dat ze weer een lichte glimlach rond haar lippen kreeg. Maar die verdween ook weer. Wachtend op zijn volgende woorden. Waarvan ze zeker wist dat ze zouden komen. ”Je hebt vroeger nooit goed opgelet, wat was de één van de eerste dingen die onze mentoren ons in ons hoofd drukte. Nooit weggaan zonder ontbijt” Ze gromde lichtjes. Ja ze was altijd in gedachten verzonken geweest en ja sommige lessen had ze minde goed opgelet. Maar waar was ze nu? Nu was ze aan de top. Dus eigenlijk zou hij daar niet op moeten hammeren. Maar als er één ding was dat ze nooit was vergeten dan was het wel de ochtendlijke routine. ‘Mystenia!’ Ze kon de stem van haar mentor nog goed horen en zijn hand nog altijd op haar hoofd voelen. ‘Waar denken we heen te gaan?’ Nooit was ze buiten geraakt zonder ontbijt nooit! Ze draaide haar blik om naar waar Leonoor stond. Zijn woorden hadden zijn schuilplaats nu wel verraden. Toch was hij nog altijd moeilijk te zien. ”De koffie is nog warm” Ze zuchte. Koffie hoe kon ze daar nee op zeggen? Ze steeg af en deed haar kap weer af. Ze keek hem serieus aan. Zo makkelijk zou ze zich nu ook weer niet binnen laten trekken ”Met melk en twee klontjes suiker?”
[1000 ]

Hij bleef staan in de schaduwen terwijl hij naar haar bleef kijken. Zowel paard als ruiter hadden op het punt gestaan om weg te gaan, maar toch waren ze hier nog steeds. Hij wist dat zijn stem haar had tegengehouden. Maar Mystenia moest zelf toch ook beter weten dan dat hij haar zou laten gaan zonder ontbijt. Hij wist dat ze vroeger ook nooit bij haar mentor weg was gekomen zonder ontbijt, hij daarnaast ook niet. Soms had hij er zich dood aan geërgerd dat ze altijd eerst moesten ontbijten dan dat ze direct konden beginnen. Maar je ontbijt zorgde voor een goede start van de dag en zorgde ervoor dat je genoeg energie had om de dag te beginnen anders viel je halverwege de dag flauw omdat je te weinig had gegeten en een grijze jager die flauw viel, wel dat was iets dat niet mocht gebeuren. Grijze jagers waren voor de meeste mensen de laatste terugval basis, maar ze waren ook de mensen die dagelijks de vrede in de hand hielden en achter de mensen aanjaagde die kwaad in zin hadden. Als ze flauw zouden vallen zouden ze zelf gevangen worden genomen en een gevangen genomen grijze jager was gevaarlijk. Je wist maar nooit hoe ver ze zouden gaan om gegevens uit mensen te halen. Iedereen had een breekgrens, en hij had bij een aantal zijn twijfels of dat die het wel zouden redden als ze gemarteld zouden worden. Elke jager wist wel gegevens die schadelijk zouden zijn als die in het bezit van andere mensen zou komen. Hij vroeg zich op dat moment even af hoeveel jagers er zo ver zouden gaan om te sterven voor hun land als ze gemarteld werden. Hij wist dat hij niet zou bezwijken, was de afgelopen paar keer ook niet gebeurt. Van Mystenia wist hij het ook zeker dat ze niet zou bezwijken, maar van de rest? Misschien wantrouwde hij wel sommige hun loyaliteit omdat hij nooit de mensen vertrouwde om ze te laten weten dat hij kon spreken. Hij nam ook nooit de moeite om ze verder te leren kennen. Hij respecteerde ze, maar als het erop aankwam en ze zouden dingen fout doen, dan zou hij niet aarzelen om te schieten. Het klonk misschien hard, maar dat was hoe zijn mentor hem had opgeleid. In zijn leerlingentijd had hij eigenlijk alleen met Mystenia kennis gemaakt. Zijn mentor had hem afgelegen opgeleid, hij had geen contact met de kinderen uit het dorp, maar eigenlijk vond hij dat prettig. Zijn mentor was een behoorlijke kletskous geweest, maar tegelijkertijd ook het stille type dat je moest vrezen. Hij was aan de stilte gaan wennen en uiteindelijk er van gaan houden. Hij was de stilte geworden waarvoor je moest vrezen. Toch was hij altijd blijven praten tegen Mystenia, waarschijnlijk omdat zij wist dat hij kon praten en hij haar toch niet voor de gek kon houden dat hij zijn stem was verloren.
“stalker…” murmelde Mystenia, hij grinnikte even. ”Ik hoor je wel” zei hij daarop. Hij voelde zich niet eens beledigd. Hij was zulke opmerkingen van haar wel gewend, en eigenlijk leken zij grijze jagers wel op stalkers, omdat ze alle bewegingen en acties van hun prooi in de gaten hielden. En zolang als Mystenia hier was, wel zo lang was ze verdoemd om zijn prooi te zijn. Hij zag de lichte glimlach wel rond haar lippen wat zijn vermoedens bevestigde. Hij hoorde haar even grommen toen hij het over de lessen had. Ze had dat kunnen verwachten, hij vond het altijd prachtig om haar te plagen en haar reacties te zien, vooral omdat meestal haar reacties voorspelbaar waren, maar wel voor een glimlach op zijn gezicht zorgde. Hij bleef naar haar kijken, het was duidelijk dat ze nu zijn plek had gevonden, hij had nog steeds de mok koffie in zijn handen. Hij hoorde haar zuchten en toen afstijgen. Hij grijnsde even. Geen enkele jager met een normaal verstand zou een kop warme koffie afslaan, vooral niet als ze nog een lange reis voor de boeg hadden, en dat had Mystenia wel. Hij keek toe hoe ze haar kap afdeed en hem serieus aankeek. ”Met melk en twee klontjes suiker?” ze klonk zo serieus, hij kon er niks aan doen. Hij schoot in de lach, haar stem in combinatie met haar gezicht en dan die vraag. Het duurde even voordat hij was uitgelachen. ”Natuurlijk, anders zou ik het je niet eens aandurven bieden” zei hij zacht grinnikend. Hij liep de schaduwen uit en liep daarna de veranda van zijn huisje op. Hij opende de deur en liep naar binnen toe, hij liet de deur gewoon openstaan, er zou zich toch niemand in de omgeving van zijn huisje durven wagen, helemaal niet als hij er was. Hij haalde een mok tevoorschijn en schonk er warme koffie in. Het duurde even voordat hij de suiker had gevonden en liet er twee klontjes invallen. De melk was makkelijker te vinden. Hij deed er de hoeveelheid in die ze normaal ook had. Tja, in een jaar tijd leer je gemakkelijk de ander zijn gebruiken. Ze dronk nog steeds haar koffie zoals ze hem vroeger ook dronk. Hij schonk nog wat koffie in zijn mok. Hij daarin tegen dronk het nu puur, maakte je beter wakker. Hij zette de mok voor Mystenia op de tafel leunde zelf tegen het aanrecht aan en nam een slok van zijn koffie. Vroeger had hij het vreselijk gevonden om koffie te drinken, het had zo’n bittere nasmaak. Zijn mentor had echter hem half gedwongen om koffie te gaan drinken, en hoe meer hij het dronk, hoe lekkerder hij het vond. Eerst had hij er een heleboel suiker en melk ingegooid, waarop zijn mentor hem dan elke keer afkeurend op had aangekeken. Maar hij was er steeds minder en minder in gaan doen, totdat hij vlak voordat hij zijn opleiding had afgerond het puur dronk. Zijn mentor had hem toen grijnzend aangekeken en gezegd dat dit de manier was waarop je koffie moest drinken. En hij moest toegeven, zijn mentor had gelijk gekregen zoals gewoonlijk.

Turn left,
Turn right
It doesn’t matter what you do
He will always find you..

1028 woorden

Ze was dood serieus! Zonder twee suikertjes en wat melk zou ze haar koffie niet drinken en kon ze zo weer vertrekken. Alles was serieus aan haar en toch. Toch schoot haar commandant in de lach. Alsof hij het geluk van zijn leven had gevonden. Ze moest toegeven dat ze ergens genoot van zijn lach. Zijn o zo bekende en onbekende lach. Hoe lang was het geleden dat ze die lach had gehoord? Ze had hem vaker gehoord. Maar alleen als ze alleen waren. Nooit met iemand anders in de buurt. Hoewel ze genoot van hem te horen lachen. Werd ze ergens ook wel boos. Waarom lachte hij. Als hij haar aan het uit lachen was! Een commandant hoorde niet te lachen met zijn leider! Langzaam werden haar kaken ook wat rood. Ze snapte niet waarom hij lachte. Maar toch was ze ergens beschaamd. Wat was er mis met haar? Net als gisteren! Toen hij haar had opgepakt! Ze schudde de gedachten van zich af en keek Leonoor recht aan terwijl hij zich nog aan te pletter lachen was. Ze vroeg zich af hoe lang hij nog zo zou staan. Als hij niet oppaste dan zouden alle dieren in de omtrek wegvluchten van hem. Ze zuchte, dat was misschien wel al lang geleden gebeurd. Ze hoorde hoe zijn lach langzaam weg vloog. Ze keek hem nog altijd aan met een lichte blos op haar wangen. Die gelukkig door het vroege uur niet zo goed te zien was. Ze wachte nog steeds op een antwoord en vroeg zich af hoe lang ze nog zou moeten wachten tot hij eindelijk weer de normale Leonoor was. Ze hield wel van de ‘rare’ Leonoor. Maar ze hield ook van de Leonoor die iedereen kende. De stille luisterende Leonoor die altijd verdween in de schaduwen.”Natuurlijk, anders zou ik het je niet eens aandurven bieden” Ze keek hem aan met gespleten ogen. Ze kon de grinnik op zijn gezicht wel zien! De kap verborg veel. Maar nooit de mond! Ze vertrouwde hem ergens niet. Niet met die grinnik! Toch zuchte ze toen hij het huisje in verdween. Nog heel even bleef ze staan. Daarna trok ze haar kap weer over haar hoofd en draaide zich om naar Canavar. Ze had het beestje nu helemaal opgezadeld voor niets. Ze nam zijn teugels en leidde hem terug tot de stal. Ze zadelde hem rustig weer af. Waardoor ze een vreemde blik kreeg van hem. Ze had die blik in geen jaren meer gezien. Het was echt een blik die zei: ‘Dacht je nu echt dat je zou ontsnappen?’ Ze lachte naar haar tonnetje en streelde hem zachtjes over zijn neus. Neen ze had niet eens nagedacht. Al wat ze zeker had gedaan was denken dat ze terug moest gaan. Dat ze Leonoor alleen moest laten zoals het hoorde. Ze wist goed genoeg dat hij niet lang meer hier zou blijven. Ergens verwachte ze dat hij alleen hier bleef omdat zij hier was… Maar dat was Leonoor voor je.
Ze kwam stilletjes het huis weer binnen. Blij dat ze haar kap weer over haar hoofd had. Nu waren haar ogen weer onzichtbaar. Stilletjes ging ze naar de tafel waar haar mok al klaar stond. Ze kon Leonoor zien leunen tegen het aangerecht. Ze zei geen woord en leunde zelf lichtjes tegen de tafel. Terwijl ze haar mok nam. Het was stil in het huis. Je hoorde hun bewegingen nauwelijks. Maar het was geen onaangename stilte. Langzaam en voorzichtig nam ze een slok van de warme koffie en het was perfect. Zoals ze zelf ook altijd deed. Tja hij kende haar nu eenmaal vanbuiten. Ze herinnerde zich de tijd dat Leonoor ook melk en suiker in zijn koffie deed. In het begin misschien een beetje te veel voor zijn eigen goed. Ze had dan altijd gezegd dat hij zijn tanden kwijt zou spelen met zo veel suiker. Maar dat was heel lang geleden. Toch leek het zo dicht bij. Alsof ze allebei nog maar leerlingen waren. Met hun mentoren. Met hun dagelijkse fouten en hun training. Maar die tijd zou ze niet meer terug krijgen. Wat best jammer was, ze had genoten van die tijd. Net zoals ze nu genoot van de stilte die hier heerste. Haar blik was op de man gericht. Haar ogen verscholen in de schaduw van haar kap. Normaal gezien zou je niet weten waar ze naar keek. Maar ze had ergens het gevoel dat hij dat ook wist. Ze had ook het gevoel dat hij naar haar keek. Ook al kon ze zijn ogen niet zien. Het was precies of er heerste hier de stilte voor de storm. O wat zou ze graag hem mee naar buiten sleuren en hem tot een gevecht uitdagen. Een echt gevecht man tot man. Of in dit geval man tot vrouw! Misschien zou ze wel eens winnen! Okay hij was sterker, maar ze had wel een paar kunstjes om dat tegen hem te doen werken. Toch was het niet te vroeg om een duel te hebben? Ze dronk langzaam nog een slok van de koffie. Ze had geen zin om de stilte te verbreken. Dus zou ze zwijgen, misschien zou het Leonoor deze keer wel zijn die de stilte verbrak. Of zou hij toch blijven zwijgen in zijn oneindige stilte? Haar blik gleed van hem naar het raam. Het zou niet lang meer duren of de zon zou helemaal op zijn. Langzaam dronk ze haar koffie op. Ze genoot van het lauwe vloeistof in haar keel. Het maakte haar wakkerder dan ze al was. Ook al zat er melk in. Als ze pure koffie dronk was ze niet te houden! Ja haar mentor had haar eens pure koffie laten drinken. Hij had haar vastgebonden aan een boom zodat ze geen stomme dingen zou gaan doen. Het was wel een leuke herinnering. Ze lachte zacht bij de gedachte aan die dag. Sinds dien had ze alleen nog maar koffie met melk en suiker mogen drinken. Waar was de tijd gebleven?
[1000]

Rustig bleef hij tegen het aanrecht aanleunen, afwachtend totdat Mystenia het huisje weer in zou lopen. Er lag een lichte glimlach op zijn lippen, Mystenia was soms toch zo voorspelbaar vooral als het om haar koffie ging. Hij had die lichte blos wel op haar wangen gezien, maar had er niks van gezegd, zou hu n beiden alleen maar in een lastige situatie brengen, en daar had hij niet zo veel zin in. Hij wist dat hij veel uit kon halen bij Mystenia, maar sommige dingen moest je laten rusten als je niet wou dat ze je aanviel. Hij nam een slok van zijn koffie en luisterde naar de geluiden in de omgeving, het was redelijk stil. Af en toe was er een vogel die zijn liedje floot, de geluiden van Mystenia die haar paard aan het afzadelen was doorbrak af en toe de stilte. Het was ergens wel grappig dat hij het elke keer weer voor elkaar kreeg haar op de kast te jagen en er nog steeds ongeschonden vanaf te komen. Het hielp natuurlijk dat hij haar commandant was en dat ze hem duldde. Hij wist zeker dat als iemand anders de leider was geworden, dat hij nooit als commandant voor het korps zou zijn geplaatst. De meeste jagers vonden hem te stil, hij sprak nooit een woord, hij keek en luisterde, dat was alles wat hij deed. Hij vond het niet erg dat zijn mede jagers dachten dat hij niet kon praten, op deze manier was alles vele malen makkelijker, vooral ook om de verhalen in tact te houden over hem. Een dronken grijze jager kon soms wel eens wat laten vallen, ook al was het maar zeer zelden dat je een dronken grijze jager tegen zou komen. Hij had geen flauw benul wat hij zou gaan doen als hij ooit dronken was, dus zorgde hij ervoor dat het nooit zo ver kwam, af en toe een glas kon wel, maar daar bleef het bij. Daarnaast moesten jagers scherp zijn om hun baan te doen, en de meeste hadden een strak schema waardoor er daarvoor niet eens tijd was. Nee alcohol was niks voor grijze jagers, koffie daar in tegen was een heel ander verhaal. Als er één ding was van de grijze jagers wat een soort verslaving zou zijn, dan zou dat wel hun koffie zijn. Bij leerlingen werd het vanaf dag 1 erin gehamerd. Koffie was iets wat je moest leren drinken, en jagers namen het heel serieus om hun leerlingen dat ook te leren. Soms moest je dagen lang doorrijden en dan was koffie hetgene wat je overeind hield. Voor leerlingen was het dan in het begin dan wel raar, zodra ze eenmaal op zo’n tocht waren geweest, dan wisten ze de waarde van koffie wel te waarderen. De meeste jagers dronken hun koffie met iets erin omdat het anders te sterk voor hun was, maar hij hield toch van de koffie zonder iets erin. Vroeger dronk hij het met veel suiker en melk erin. Mystenia had vaak tegen hem gezegd dat hij daarmee zijn gebit nog eens kapot zou drinken, maar nu hij dat niet meer in zijn koffie deed was daar geen aanleiding meer voor.
Hij keek naar Mystenia toen die zijn huisje weer binnen kwam gelopen. Tja, zonder ontbijt en koffie zou hij haar toch echt niet weg laten gaan. Hij zag hoe ze haar mok oppakte en ervan begon te drinken. Na een tijdje had hij het gevoel dat zij naar hem keek. Hij glimlachte even en nam nog een slok van zijn koffie. Het gevoel dat hij bekeken werd verdween. Hij zette zijn mok neer op het aanrecht en trok een paar kastjes open. Toen hij vond wat hij zocht maakte hij het ontbijt klaar. Hij hoorde haar even lachen, blijkbaar was Mystenia even verdwenen in haar eigen gedachten. Hij zei er geen woord over en ging verder. Even later zette hij het bord met haar ontbijt voor haar neer, met de dingen erop die zij lekker vond. Hij leunde weer tegen het aanrecht aan en had zijn mok weer opgepakt en nam er een slok uit. Af en toe nam hij eens een hap van zijn eigen ontbijt. Hij staarde naar buiten, naar de zonnestralen die langzaam over het land heen schenen. Alles lag er nu zo vredig bij, zo stil. Het was nog vroeg, de dag was nog lang. Hij had meer dan genoeg tijd om later die dag weer te vertrekken. Maar voor dit moment had hij Mystenia even voor zich alleen, iets wat niet vaak meer voorkwam de laatste jaren. Het was net alsof ze weer leerlingen waren en hun mentoren elk moment door de deur naar binnen heen zouden kunnen komen lopen en hun mee zouden nemen voor training. De lichte glimlach verscheen weer op zijn lippen, dat was een mooie tijd geweest, ook al was het maar een jaar dat ze samen hadden getraind. Dat jaar zou hij nooit vergeten en hij hoopte dat Mystenia dat ook nooit zou vergeten. Nu hij er zo over nadacht, het was lang geleden dat hij samen met Mystenia had getraind. Op de bijeenkomst hadden ze er nooit echt tijd voor, en als ze er wel tijd voor hadden dan was het toch anders omdat er zoveel anderen toekeken. Hij liet Mystenia dan winnen als hij eigenlijk de overhand had, vooral omdat men verwachtte dat hun leider het sterkste was en als hij als commandant de leider zou verslaan in zulke gevechten, wel dat zou op gespannen situaties leidden, daarnaast was het altijd minder leuk dan wanneer ze gewoon met zijn tweeën trainden. Een idee gleed door zijn hoofd heen, ook al wist hij niet of Mystenia het een leuk iets vond. Zijn ontbijt was al op en hij dronk zijn mok met koffie leeg. Hij keek even naar Mystenia en wachtte rustig totdat ze klaar was met ontbijten. Hij liet zijn blik naar buiten glijden, ze hadden beiden genoeg tijd, en wat training met elkaar zou hun beiden goed doen. Misschien zou hij nog wat van haar kunnen leren. ”Wat denk je van eens ouderwets trainen Mystie? Durf je dat aan?” Bij zijn laatste woorden was er een grote grijns op zijn gezicht verschenen, eentje die hij vroeger bijna altijd op zijn gezicht had staan, maar de laatste jaren een uitzonderlijk iets was geworden. Hij keek haar aan, afwachtend of ze de uitdaging aan zou nemen.

What once was
Will never again be
But some moments
Look like history..

1083 woorden

Ze genoot wel van de koffie. Het ontbijt de warme drank en het voedsel dat langzaam haar maag binnen kwam. Het zorgde er voor dat ze zich beter voelde. Ook al had ze liever willen vertrekken. Neen ze wilde niet weg van Leonoor, daarvoor zag ze hem te graag. Hoe hard hij haar ook soms leek te pesten, hoe hard hun discussies en gevechten ook werden… Ze zouden altijd zo blijven tot dat op een dag één van hun dit leven zou verlaten en ergens vreesde ze dat, dat Leonoor zou zijn. Dat hij eerder zijn leven zou verliezen dan zij. Maar dat was juist iets dat ze niet wilde. Ze wou niet alleen achter gelaten worden in deze wereld. Ze we er niet aan denken… Ze kon zich moeilijk een leven zonder Leonoor voorstellen. Ja ze zagen elkaar weinig, Minder dan vroeger wat een schande was. Maar dat was nu eenmaal hun leven ze konden niet anders. Ze hadden elk hun eigen job.. Tweeharde jobs dat weinig respect kreeg. Toch bleven ze het doen? Waarom? Het was hun liefde het leven waarvoor ze gekozen hadden. Ja ze had geweten welke richting ze in liep en ze had er geen spijt van. Ook al heel soms.. heel soms wilde ze nog eens normaal over straat lopen. In haar oude gewone kleren. Even geen lelijke gezichten. Maar dat deed ze niet. Het was niet meer haar leven en het was iets dat ze achter zich had gelaten. Uit haar ooghoeken keek ze heel even naar de man. Hij was niet langer meer het jongetje van vroeger. Het jongetje dat ze nooit had kunnen zien als een man… Maar nu, ook al kon ze zijn gezicht niet zijn. Hij was een man geworden, niet alleen in het lichaam.. Maar ook in zijn doen. Hij was volwassene geworden… Maar niet alleen hij was overgegaan. Zonder het te weten.. was ze zelf van meisje naar Vrouw gegaan. Zonder het te beseffen, zonder er ooit naar uit te kijken. Waarom besefte ze dit nu pas? Waarom dacht ze hier nu precies aan? Omdat de herinneringen van vroeger hier nu naar boven kwamen. Omdat elke keer dat ze bij deze man kwam. Haar gedachten zich richtte op andere dingen dan alleen maar werk. Een welkome verfrissing. Maar aan de andere kant kon ze zich zelf iets aan doen… Ze wilde niet zo denken. Ze wilde niet eens zo zijn. Voor eens zou ze willen rennen. Gewoon weg. Rechtstaan en dag zeggen. Vertrekken zonde nog een woord te zeggen. Maar diep in zich zelf wist ze dat ze dat niet kon doen. Ze was te koppig om het toe te geven en dus bleef ze zitten. Ze had ergens het gevoel dat de man nog met iets in zijn hoofd zat. Dat de man ergens aan dacht… Iets waarop ze zou gaan verschieten. Iets waarop ze weer met haar gedachten op zou kunnen vloeien. Iets dat haar en hem beide zouden doen groeien. Ze wist het zeker…
Maar wat had de man in gedachten? Welke woorden zouden er over zijn lippen gaan vloeien? Of zou hij blijven zwijgen? Het probleem met deze man was dat ze nooit zijn gedachten kon voorspellen. Wel zijn doen.. Op sommige momenten was hij een open boek voor haar. Op andere momenten vroeg ze zich af wat hij verscholen hield onder die kap van hem… Langzaam maar zeker dronk ze haar kop uit en was het ontbijt verdwenen. Ze was hem dankbaar om zo voor haar te zorgen. Ze was hem dankbaar dat hij haar een bed had gegeven en ze had er zelfs plezier in gehad. Ook al had ze er niets een echt over na gedacht. Haar ogen gleden naar het raam. Naar de buiten omgeving. Het was nog zo vroeg. Zo veel tijd dat ze nog hadden deze dag. Maar tijd ging snel als je niet oppaste. Het kon weg zijn voor je het zeker en wel wist en je zou het nooit meer terug zien. ”Wat denk je van eens ouderwets trainen Mystie? Durf je dat aan?” Langzaam drongen de woorden door haar heen. Ze had ze gehoord, ze wist wat ze betekende en toch gaf ze geen kik. Haar blik nog steeds op de buitenwereld gericht. Een ouderwetse training zou haar goed doen. Ze wist dat ze er plezier in zou gaan beleven. Nu waren ze alleen en nu zou Leonoor zich niet inhouden. Ze vond het verschrikkelijk dat als ze niet alleen waren hij haar altijd liet winnen. Dan had ze daar geen plezier aan en ze kon altijd vertellen dat hij zo niet zijn beste beentje uitzette. Daar had ze zo’n hekel aan. Ja hij was slim sterk, snel en ja hij had alles om een gevaarlijke tegenstander te zijn. Hij was groter en had dus de overhand op haar. Maar zij was, snel, lening en slim.. Sterk, wel dat viel ook goed mee.. Natuurlijk kon ze niet tippen aan Leonoor zijn spiermassa. Maar haar onderschatten mocht je ook zeker niet doen. Langzaam gleed haar blik naar hem. Ze kon de grijns wel zien. Natuurlijk, de kap verborg veel maar niet alles. Die o zo bekende grijns van hem. Die uitdagende woorden en die grijns waren een gevaarlijke combinatie om haar op te vuren. Hij wist dat en daar was ze zeker van. Langzaam knikte ze… ”Op één voorwaarde….” Haar stem was rustig en koel. Maar vriendelijk, zoals ze meestal tegen hem sprak. Ze had een voorwaarde en ze wist dat hij geen nee zou zeggen. Ze was er zo zeker van! Langzaam stond ze recht en kwam dichter naar hem toe. ” Je laat me niet zomaar winnen? Je houd je niet in…” Ze was dood serieus. Ze wist dat hij daarmee zou akkoord gaan… Tenminste dat hoopte ze toch. Dat was de voorwaarde. Als hij zich zou inhouden zou ze het merken en weglopen. Dat wist hij even goed. Hij wist heel goed dat ze daar niet tegen kon. Als ze won dan wilde ze winnen op haar eigen kracht en niet omdat de ander haar toeliet te winnen….
[1018 :3]

Zijn woorden bleven in de lucht hangen, zijn uitdaging naar Mystenia. De grijns was niet van zijn gezicht af te krijgen. Het was lang geleden dat ze eens fatsoenlijk hadden kunnen trainen zonder dat hij zich in hoefde te houden. Hij wist hoe erge hekel Mystenia er aan had als hij zich in hield bij hun trainingen als anderen erbij waren, maar hij zou het niet wagen om haar gezag te ondermijnden, om van haar te winnen terwijl andere toekeken, vooral als het andere jagers waren. Hij had aan haar trouw gezworen, hij was loyaal aan haar en het korps. Er was geen enkele reden voor hem om haar als de zwakkere te doen overkomen tegenover de andere jagers. Hij had een jaar van zijn leven met haar doorgebracht, dag in dag uit. Ze was dan misschien kleiner dan hem en minder gespierd, hij wist dat ze haar eigen kwaliteiten bezat en juist daarom was zij de leider van het korps en niet hij. Hij keek naar haar terwijl de grijns op zijn gezicht bleef, hij wist precies wat hij moest doen om een reactie bij haar uit te lokken, om er voor te zorgen dat ze in zou stemmen. Hij had gisteravond wel gemerkt dat er dingen waren die haar dwarszaten en waarschijnlijk was dat nog niet helemaal uit Mystenia haar systeem. Soms moest je even kunnen ontspannen en je werk kunnen vergeten en Mystenia was daar aan toe. Hij kon niet ontkennen dat hij daar ook aan toe was. De druk had zich de laatste tijd er opgestapeld, er werd meer van hem verwacht in kortere tijd. Tijd om stil te zitten was er voor hem niet bij, voor bijna geen elke jager. Het land stond op scherp en dat betekende vooral de jagers. De baron van zijn leen leek af en toe voor wat meer problemen te zorgen dan andere baronnen en hij was niet bepaald vaak hier. Een korte onderbreking was fijn, hij had de afgelopen paar maanden zijn best gedaan om Mystenia te ontlopen en dat had hen nu hier gebracht. Misschien was het egoïstisch van hem, maar hij wou niet dat ze weg ging. Dit leven kon erg eenzaam zijn, vooral omdat jagers geen contact hadden met andere mensen. Hij was nog een apart geval, omdat men dacht dat hij niet kon spreken. Er was een reden waarom die verhalen over hem de ronde gingen, als hij met mensen zou praten zouden die verhalen niet meer het schrikbeeld neer zetten zoals het moest. Hij keek naar Mystenia die aan zijn keukentafel zat met haar mok koffie in haar handen, op momenten zoals nu leek het net of ze beiden weer leerlingen waren en hun mentoren elk moment het huis in konden lopen. Hij keek naar haar, ze was opgegroeid, niet meer dat meisje van vroeger dat zo verlegen was en eerst niet tegen hem durfde te praten, ze was opgegroeid tot een vrouw, een dame, iemand die veel betekende in de rangen in het land en niet bang was om mensen op hun donder te geven. Ze was een gerespecteerde jager en was altijd geduldig, behalve als het op hem aankwam. Hij wist hoe ver hij kon gaan om haar gek te drijven en af en toe kon hij het niet laten om dat te doen. Ergens vermoedde hij dat ze het stiekem zelf ook wel leuk vond als hij haar weer eens voor het blok zette en haar een uitdaging gaf. Mensen hadden afwisseling nodig in hun leven, en zij jagers als helemaal.

Hij keek haar aan terwijl zij naar hem keek, die grijns was er nog steeds. Hij zag hoe ze langzaam knikte, hij had het ook niet anders verwacht van haar, dan dat ze de uitdaging uit zou nemen. ”Op één voorwaarde…” De stem van Mystenia was koel en rustig maar toch vriendelijk zoals hij van haar was gewend. Hij had kunnen verwachten dat ze voorwaardes zou gaan stellen, zo was Mystenia gewoon, als het niet een al te gekke voorwaarde zou zijn, zou hij er mee instemmen. Hij had al vele dingen gedaan omdat Mystenia daarom vroeg, niet alleen omdat ze zijn leider was, nee, ook omdat ze zijn vriend was, een van de paar vrienden die hij op twee handen kon tellen, als ze hem zou vragen om de zeeën te bevaren en aan de andere kant een opdracht uit te voeren, zou hij niet twijfelen en het aannemen, nadat hij natuurlijk eerst een discussie met haar zou gaan voeren erover. Mystenia hield een heleboel in haar handen vast, de vraag was alleen of ze dat ook besefte. Zijn blik volgde haar bewegingen toen ze overeind kwam en op hem afliep ”Je laat me niet zomaar winnen? Je houd je niet in…” Hij kon aan haar zien dat ze het meende. Hij keek haar aan, hij wist dat ze zou weglopen als ze doorhad dat hij zich inhield. De grijns verdween van zijn gezicht en hij stapte naar haar toe, hij stak licht boven haar uit. Hij keek haar aan en boog zich voorover en fluisterde vlak bij haar oor. ”Ik zou het niet durven te wagen Mystie, aangezien er nu niemand in de buurt is, heb ik ook geen reden om je te laten winnen.” Hij lachte even zachtjes, een lach met een lichtelijke gemene maar plagende ondertoon. Een lach die in andere omstandigheden zeer bedreigend zou zijn als hij zijn wapens bij zich had en op het punt stond de pijl van zijn boog af te laten schieten. Hij liep langs haar heen naar buiten toe en stopte even bij de deur en keek naar haar om, even waren die oceaanblauwe ogen zichtbaar met een speelse blik erin, naast de kilheid die daar altijd aanwezig was. ”Komt er nog wat van Mystie?” Na zijn woorden stapte hij zijn huisje uit en liep hij naar het veld dat iets verderop lag, zijn pijl en boog hingen nog aan de haken bij de deur. Zijn twee messen hingen in hun schedes aan zijn riem, maar dit zou niet een gevecht met wapens worden, nee gewoon een vecht met hun handen. Hij bleef stilstaan op het veld, hier en daar had het veld eigenlijk wel wat onderhoud nodig, maar dat was niets iets waar hij zich nu zorgen over hoefde te maken. Hij wou dat Mystenia alles in de strijd zou gooien, dat ze haar woede uit kon leven op hem als dat nodig was en hij had vooral weer eens een tegenstander nodig die hem uitdaagde, eentje die niet alles liet vallen bij zijn aanzicht en zich direct overgaf uit angst. Hij had dit nodig, dit gevecht, maar vooral had hij haar nodig. De wind speelde zacht met zijn mantel, als een schaduw die wachtte op zijn prooi.


Never fool him,
Never doubt him,
Which way you will go,
He always be your shadow..

1145 woorden^^

Zijn woorden drongen haar oren binnen. Zachtjes, en gewaagd, drongen ze haar gedachten binnen. Gevaarlijke woorden. Gevaarlijke woorden die ze kende. Maar een angst er voor kende ze niet. Ze wist heel goed, dat Leonoor haar niet zomaar zou bedreigen. Ze wist heel goed dat Leonoor haar niet zomaar zou verwonden. Ze vreesde er juist voor dat hij te voorzichtig zou zijn. Dat hij zich zou inhouden. Maar ze kon tegen een paar stoten. Ze kon er tegen en was er ook niet bang voor. Bevroren bleef ze staan, wachtend. Waarop? Misschien een volgend woord, een beweging die niet kwam. Maar hij was er wel. Haar ogen richtte zich op hem, hij die langzaam voorbij haar liep. Haar ogen, geen emotie geen teken van leven. Scherp gericht op haar prooi. Ja hij was nu haar prooi. Degene die ze moest verslaan. Degene die nu haar vijand was. Zonder wapens zouden ze vechten. Man tot vrouw een gevoel die haar oppepte en haar gelukkig maakte. Ja ze zou hier van gaan genieten. Ze zou er van genieten en ze zou niet zomaar opgeven. Dat lag nu eenmaal niet in haar aard. Ze zou niet stoppen tot dat hij haar tegen de grond drukte en ze niets meer kon doen. Vastgepind aan de grond. Dat zou Leonoor moeten doen om haar neer te halen. Ze lang ze kon bewegen zou ze er alles aan doen om te winnen. Een lichte glimlach vormde zich op haar lippen toen Leonoor zich omdraaide. Zijn Oceaanblauwe ogen voor even zichtbaar. De kleur waarop ze verliefd was geworden. Speelsheid en kilheid lag in die ogen. Maar geen gevaarlijke blik. Niet voor haar. ”Komt er nog wat van Mystie?” Rustig nam ze eens diep adem. Rustig sloot ze haar ogen, en haar handen gleden rustig naar haar kap. Glijdend zette ze hem goed op haar hoofd. Haar gezicht verborgen in de schaduwen. In de donkere schaduwen waar ze zich thuis voelde. Maar nu zou ze een van die schaduwen moeten bevechten. Één schaduw waar ze heel vertrouwd mee was geworden.
Leonoor hij was nu eenmaal een schaduw. Een geest van een jongen voor haar. De man die er nu was kende ze van woorden, van daden. Maar ze kende niet zijn gezicht. Ze hoefde het gezicht niet te kennen. Omdat ze wist wat vertrouwen was. Omdat ze zijn stem kende. Zijn vorm zijn schaduw. Alsof het een deel van haar was. Het deel dat ze ooit verloren was. Door die schaduw was ze weer beginnen te lagen. Had ze weer hoop gekregen in het leven. Langzaam opende ze haar ogen, rustig wandelend uit de duur. De schaduw volgend… Haar ogen richtte zich op hem. Hoe de wind zachtjes met zijn mantel speelde. Heel even gleed er weer een glimlach op haar lippen. Maar die verdween in een emotieloze gezicht. Ze liep langs hem heen, kijkend naar het veld. Hoe lang was hij hier niet meer geweest? Hoe lang had hij weer gereisd? Hoe lang was hij zoek geweest? Lang genoeg zo te zien aan dit veld. Langzaam draaide ze zich om. Als een standbeeld in de nacht, staarde ze naar hem. Naar zijn houding. Ze kende zijn bewegingen, hij kende de hare. Maar om dit gevecht te winnen, zou ze niet op kracht mogen vertrouwen. Hij was sterker. Daarbij kwam nog dat hij slim was en dat wist ze ook. Maar ze was nu eenmaal een plannen maker en om haar de overwinning te hunnen, zou ze het veld moeten gebruiken. Hoe et er nu bij lag was geweldig. Ze zou moeten snel zijn, snel, behendig… Ze zou er moeten voor zorgen dat hij haar niet in een greep kon krijgen. Omdat eenmaal in een greep, was het moeilijk om er terug uit te raken. Zeker in zijn greep. Zijn ijzeren greep.
Ze ademde zachtjes niet bewegend. Uren, uren zouden ze hier naar elkaar kunnen staren, wachtend op de eerste beweging. Geleerd dat diegene die de eerste slag maakte zou verliezen. Maar door de jaren heen had ze geleerd dat dit niet klopte. Vele malen had ze de eerste beweging gemaakt. Vele keren had ze gewonnen. Maar nog nooit had ze gewonnen van hem. Ja oneerlijke gevechten. Gevechten waarin hij haar expres liet winnen. De gevechten waar ze kwaad op was. Kwaad op hem omdat hij haar liet winnen. Ook al begreep ze zijn gedachten loop. Ook al begreep ze waarom hij haar al die keren liet winnen. Ze vond het verschrikkelijk, omdat ze diep in zichzelf wist dat ze niet kon winnen. Heel even voor een seconde sloot ze haar ogen. Daarna schoot ze naar voren. Snel was ze naast hem, uithalend naar rechts, maar expres missen en haar been omhoog halen en hem plaatsen in de holte van zijn knieën. Als ze hem neer kon halen. Dan had ze al een betere kans om hem te overwinnen. Ze zou hem ook geen tijd geven om terug recht te raken. Snel en behendig haalde ze haar vuist naar beneden, recht op zijn schouderblad, voor ze terug weg sprong. Haar ogen bewogen snel, zoekend naar plaatsen in dit veld waar ze gebruik van kon maken. Gebruik maken van het lange gras om hem vast te zetten. Dat was een plan. Maar Leonoor was slim genoeg om daar niet in te trappen. Zand in zijn ogen strooien was ook een plan. Maar dat was vals en iets dat ze niet wilde gebruiken. Ze grinnikte lichtjes voor een seconde. Klare vecht stand. Ow ze was klaar, klaar voor hem. Klaar om alles te geven en echt niets achter te laten. Ze zou hem doen zweten. Ze zou proberen te winnen. Neen ze zou dit gaan winnen. Ze moest geloven dat ze dit ging winnen. Anders stond ze nergens. Anders was er geen reden voor dit gevecht. Ze zou vechten om te winnen. Ze zou hem laten werken, hem zijn pleziertje geven. Maar er zelf ook nog plezier in beleven. Ze staarde men aan. Haar bruine ogen verborgen voor zijn zicht.
Maar ze stonden glanzend en gelukkig. Toch gevaarlijk en vastberaden. ”Don’t make it to easy.” Haar woorden speels en uitdagend. Ow ze genoot en dat was alles wat ze nu momenteel nodig had. Haar gedachten even los. Haar ogen op hem gericht. Ze had dit nodig voor een moment. Hem had ze nodig en zoals altijd was hij er weer. Voor haar, kwam hij uit het niets om weer eens de redder te spelen. Neen dit was niet gepland. Ze hield van het gevoel dat ze voor één keer terug iets deed wat niet gepland was. Het gaf haar vrijheid.
[1100 \<(^.^)>/ ]