If the silence rules, then we will meet, Mystenia

Vanaf het moment dat hij had gesproken had hij geweten dat Mystenia alles in de strijd zou gaan gooien. Hij kende haar lang genoeg om te weten dat ze op die uitdaging in zou gaan. Hij had die glimlach wel op haar gezicht gezien toen hij zich naar haar had omgedraaid. Die glimlach die ze echt meende. Hij hield ervan als ze zo glimlachte, niet dat geforceerde glimlachen wanneer ze politieke mensen ontmoette die ze eigenlijk niet mocht. Die geforceerde glimlachen paste niet bij haar, als ze echt glimlachte dan lachte haar ogen mee, daaraan kon hij het verschil merken. Hij zag haar helaas maar al te vaak geforceerd glimlachen, daarom genoot hij van momenten als dit wanneer ze dat niet hoefde te doen. Hij keek even omhoog naar de zon, de zon stond nog laag aan de hemel, wolken hingen hier en daar in de lucht maar belemmerde het gezicht niet. Hij was er maar vaak genoeg bij geweest wanneer Mystenia politieke mensen ontmoette. Ze zei altijd dat het voor het korps was, om er voor te zorgen dat banden goed bewaard bleven en dat als we dan ooit hulp nodig hadden dat we het dan zouden krijgen. Mystenia stond altijd in het licht in zulke gevallen, ongewapend op het oog. Geen enkele jager zou er over na denken om zijn messen af te geven. Mystenia hield bijna altijd haar kap op, zodat de mensen bijna nooit wisten wie ze werkelijk was. Hij was altijd de schaduw verborgen in het donker. Hij gaf nooit zijn wapens af. Wanneer zij in gesprek was stond hij in het donker toe te kijken, als het moest zou hij in kunnen grijpen. Hij was haar commandant, maar ook haar beschermer. Hij was de persoon die over haar waakte wanneer iedereen dacht dat ze onbeschermd was. Hij maakte zich nooit kenbaar, altijd bleef hij in die schaduwen. Hij zou zijn leven geven om Mystenia te beschermen, niet omdat ze zijn leider was, nee, omdat ze een goede vriendin van hem was, omdat zij een van de weinigen was die een plek in zijn hart had en weigerde dat op te geven. Al sinds dat ze leerlingen waren had waren ze altijd twee handen op een buik geweest en dat was na al die jaren niet veranderd. Hij wist wat hij te verliezen had, Mystenia. Hij liet al zijn gedachten los op het moment dat hij haar voetstappen hoorde, zacht maar toch elegant. Rustig bleef hij staan terwijl hij in zijn ooghoeken zag hoe ze langs hem heen liep. Hij kon zien hoe ze het veld beoordeelde. Hij wist dondersgoed dat hij er eigenlijk wat aan had moeten doen, maar hij kwam af en toe gewoon tijd te kort om het te onderhouden. Alsnog kende hij het beter dan iemand anders, hij wist waar de valkuilen zaten in de grond, hij kende de grond onder het gras en dat kon een verschil uit maken. Zijn blik richtte zich op Mystenia toen die zich omdraaide en ze naar hem staarde.
Hij zag hoe zijn adem een paar witte wolkjes in de lucht achter liet. Het liep dan in het einde van de winter, het was alsnog koud genoeg om je eigen adem te zien. Zijn ogen bleven op haar gericht. Hij wist dat zij de eerste beweging zou maken, dat deed ze altijd. Of ze nou aan het vechten waren tegen over vijanden, of tegen een andere jager, zij zette de eerste stap, de eerste beweging. Soms moest Mystenia eens wat meer geduld hebben, maar op momenten als dit moest je niet nadenken, als je nadacht zou dat je je leven kunnen kosten. Hij liet altijd de tegenstander de eerste stap doen, omdat hij daarmee de persoon tegen over zich kon inschatten, maar bij Mystenia hoefde dat eigenlijk niet. Hij kende haar bewegingen, haar sluwe gedachten, hij moest er alleen voor zorgen dat hij niet ervoor viel. Hij zag haar in beweging komen en naast hem opduiken. Hij ontweek de slag niet, het zou te simpel voor Mystenia zijn om hem zo te slaan. Hij kreeg gelijk toen ze hem miste en haar been omhoog deed om die in zijn knie holten te plaatsen. Hij voelde haar been in zijn knieholte, maar bleef behoorlijk recht staan. Hij zag haar vuist om hem afkomen, op het laatste moment pakte hij haar pols vast en trok de slag uit zijn baan voordat hij haar weer liet gaan, precies zo dat ze hem niet zou raken. Ze sprong van hem weg, haar ogen gleden over de omgeving heen, duidelijk zoekend naar een perfecte plek. Hij bleef staan, afwachtend wat ze nog meer voor hem had bedacht. Hij zag wel hoe haar lichaam gespannen was, klaar om elke slag op te vangen of te ontwijken, ze was zeker weten klaar voor dit gevecht. Hij voelde hoe ze hem aankeek, ook al kon hij haar ogen niet zien. ”Don’t make it to easy.” hoorde hij haar zeggen, haar toon was speels en uitdagend. Hij had geen enkele behoefte om dit te makkelijk te maken, dan was er niks leuks meer aan. Hij bleef even stil staan en schoot toen naar voren, hij dook achter haar op en fluisterde even in haar oor: “”Dat ben ik ook niet van plan beautiful” Hij kon het niet laten om haar af en toe te plagen met zulke woorden. Het zorgde ervoor dat altijd nog meer haar best ging doen omdat ze zich irriteerde aan zijn woorden, omdat zij vond dat die niet waar waren. Hij zette weer een stap naar achteren voordat ze hem kon raken. Hij pakte een van haar armen vast voordat die hem kon raken. Hij ontweek de andere arm en trok haar naar achteren toe voordat hij haar los liet en een paar passen van haar weg deed, hij had haar naar achteren getrokken om haar uit evenwicht te krijgen. Hij keek naar haar terwijl hij afwachtte. Er lag een glimlach op zijn gezicht, een gemeende glimlach. De glimlach was verborgen in de schaduwen van zijn kap, maar de glimlach was er wel degelijk. Hij wist dat het veld op sommige plekken verraderlijk was. Hem was altijd geleerd dat je een gevecht niet langer moest laten duren dan dat mogelijk was, er kon altijd iets zijn waardoor je opeens zou verliezen terwijl je anders zou winnen. Hij zou dit snel af kunnen maken, maar dat zou niet leuk zijn, zowel voor hem niet als voor haar. Hij deed een paar passen achteruit, het langere gras in. Hij wou haar een kans geven, een kans om te winnen, maar hij wou er zelf ook veel plezier aan gaan beleven. Nu was het enkel afwachten totdat ze haar volgende zet zou gaan doen.

He’s your guardian,
He’s your shadow,
He’s always there,
When you are alone..

1134 woorden.^^

Een zachte wind, een brandende zon en het geluid van vogels dat is wat ze herinnerde. Kijkend naar de groene bladeren aan de boom, terwijl ze zelf rustig lag te rusten in de schaduw van een oude boom. Maar wat ze het best herinnerde was het zachte geluid van een diepe ademhaling naast haar. Diep en rustig.. Rustig en toch alert. Leonoor had naast haar gelegen die dag. Gewoon liggen in de schaduw van de boom. Hij had geslapen.. Maar ze had goed genoeg geweten dat hij niet echt in rust was geweest. Hij was altijd blijven waken. Als een waakhond die zijn meester beschermde. Haar beste vriend. Ze kon zich niet herinneren ooit een dag zonder hem gezeten te hebben. Nog dat hij haar ooit had verlaten. Hij had haar altijd beschermd… Een zachte glimlach was die dag op haar lippen blijven liggen. Vaak was ze woedend geweest. Omdat ze dacht dat hij geloofde dat ze zich zelf niet kon beschermen. Maar het tegendeel was waar. Ze had het die dag begrepen. Die dag had ze wat bij geleerd. In de schaduw van de bomen was ze er zeker van geweest. Er zeker van geweest dat ze een vriend voor het leven had.. Dat vrienden elkaar hoorden te beschermen, er voor elkaar te zijn. Ze had het toen begrepen dat vrienden elkaar ook sterker maakte en ze herinnerde zich dat ze dankbaar was geweest. Dankbaar en nog altijd was ze dankbaar. Zijn woorden haalde haar uit haar gedachten. Voor heel even bevroor ze. Waarna ze zich omdraaide en naar hem staarde. Hij wist toch altijd om haar zwakke plekjes te vinden. Misschien kende hij haar nu iets te goed. Niet dat, dat erg was. Ze wist dat ze iemand had die ze kon vertrouwen met haar leven. Dat er iemand was waar ze haar leven zelfs voor zou geven. Wetend dat het goed zou komen. Haar ogen lieten zijn vorm niet los. Starend naar elke beweging die ze ook maar kon opmerken. Leonoor kende deze plek beter dan zij… Wat een voordeel voor hem was. Maar dat kon een zwaard zijn die aan twee kanten sneed. Want hoe beter je de plek kende, hoe meer truckjes je zou gaan gebruiken. Maar hoe meer truckjes ze ging gebruiken hoe meer fouten je kon gaan maken. Ze wist heel goed dat Leonoor en fouten niet samen gingen. Het was zeldzaam. Maar hij was ook maar een mens en zij kon er wel een paar uitlokken als ze de kans kreeg. Als ze een geen kans kreeg zou ze er een creëren. Zijn bewegingen.…Ze wist niet wat hij dacht. Ze wist niet wat hij van plan was. Wilde ze het weten? Waren zijn bewegingen bedoelt om haar uit balans te halen? Of was hij haar juist meer kansen aan het geven. Ze zou boos worden als hij niet alles zou geven. Boos was een klein woord. Hij wilde een duel een gevecht. Dan moet hij ook alles geven wat hij had. Het kon haar weinig schelen mocht ze verliezen. Ze verloor liever een eerlijk gevecht dan dat ze won in een oneerlijk gevecht. Ze had al veel valse gevechten uitgespeeld. Gevechten dat ze voor het oog won. Maar in het echt was het allemaal maar een toneel. Ze haalde even diep adem om het daarna langzaam terug uit te blazen. Voor ze langzaam wat naar voren liep. Dan wat naar rechts… Wat naar links. Hoe moest ze hem er onderuit halen? Hij was slim.. Sterk. Een echte uitdaging. Al snel liep ze recht op hem af snel behendig. Haalde ze uit een vuist naar zijn gezicht. Voor ze Naar links sprong en naar zijn benen uithaalde. Het gras hier was langer en onhandig om in te bewegen. Je kon er makkelijk in verstrikt raken. Ze sprong snel terug, wetend dat Leonoor niet zo gemakkelijk door zijn benen zou zakken. Maar als ze hem kon strikken in het gras. Dan had ze wel een kans. Was hij expres het langere gras ingelopen… om haar die kans te gunnen. Het was een slimme zet. Maar als het zo was, was ze er ook niet zo blij mee. Toch het kon altijd zijn dat ook hij een plan in zijn gedachten had. Toch, hij as ook iemand die snel op zijn instinkt vertrouwde en dat wekte meestal goed uit. Misschien moest ze zelf ook minder na denken en meer afgaan op haar gevoel. Misschien was het juist daarom dat ze niet kon winnen. Omdat ze te veel nadacht. Omdat ze altijd haar gedachten volgde. De gedachten die ze vertrouwde. Maar misschien moest ze eens afgaan op haar instinkt. Hoe moeilijk het ook was voor haar om daar naar te luisteren. Ze had altijd geleerd om te plannen en nu ze leider was geworden was dat alleen maar erger geworden. Maar ze herinnerde zich nog goed dat haar Mentor zich daar ook vaak aan het ergeren was. Ze was er nooit echt trots op geweest. Misschien. Heel Misschien had ze nu net juist haar zwakke punt gevonden. Heel misschien kon ze Leonoor hier nu zien als een meester. Omdat ze nu ook wist wat ze wel en niet moest doen. Niet te veel na denken. Had ze een plan? Ja. Ze kon Leonoor kopiëren, zijn bewegingen. Ze kon voor de verandering zijn schaduw worden. Want wat was het moeilijkste om te verslaan? Je zelf. Niemand kon zo gemakkelijk zijn eigen verslaan. Dus als ze zijn schaduw werd. Als ze Leonoor werd. Dan had ze een kans en zou hij het voor een keer niet te gemakkelijk hebben. Het was een plan en één waarbij ze niet hoefde na te denken. Het zou niet gemakkelijk worden. Niet voor haar, niet voor hem. De enigste vraag die ze echt nog had was: Hoe zou hij er op gaan reageren? Doorkrijgen zou hij het zeker. Maar zo lang ze hem zou gaan kopiëren zou hij er weinig aan kunnen doen. Zou hij uitvinden hoe hij er aan moest ontkomen?
[Finaly!!! XD 1002]

Hij bleef in het lange gras staan terwijl hij naar haar keek, een glimlach lag op zijn gezicht, verborgen in de schaduwen van zijn kap. Hij voelde wel hoe de wind zacht aan zijn mantel trok, om hem aan te moedigen en hem te vertellen dat het tijd was om eens wat te gaan doen. Voor een moment was zijn aandacht gericht op de omgeving, hij wou er zeker van zijn dat er niemand anders was. Dit was hun privé gevecht, dit was hun manier om stoom af te blazen, dit was iets wat hij alleen met haar deed. Niemand hoefde hiervan te weten, en niemand zou hier ook ooit van weten. Als hij ooit een leerling zou nemen, zelfs dan zou die niet de waarheid van hun gevechten weten. Tijdens bijeenkomsten durfde niemand meer tegen hem te vechten, soms waren er eigenwijze nieuwe jagers die hem uitdaagde, maar altijd lagen die binnen een minuut op de grond. Met hun speelde hij geen spelletjes, hun gaf hij geen kansen om een voordeel te krijgen. Het was niet voor niets dat hij zelfs gevreesd werd door zijn eigen korps. Enkel een paar ouderen vreesden hem niet, omdat ze hem kende voordat hij veranderde en omdat het vrienden van zijn mentor waren geweest. Mystenia leek dan altijd ook erg sterk wanneer zij van hem won, er was dan ook geen enkele jager geweest die Mystenia had uitgedaagd om daarmee de titel van leider te winnen. Binnen het korps ging het er zo niet aan toe, maar je wist maar nooit of een van de nieuwe grijze jagers dat idee in zijn hoofd kreeg en Mystenia zou uitdagen. Binnen het korps werden mensen gestimuleerd om zich te ontwikkelen, en alleen de beste werden gekozen als commandant en leider. Hij wist dat als Mystenia ooit het leiderschap aan een ander zou overdragen of het leven zou verliezen, dat hij dan zijn positie als commandant op zou geven. Hij was haar commandant en niet die van een ander. Hij zou nooit geschikt leider materiaal zijn, niet op dit moment tenminste en dat wist Mystenia dondersgoed. Hij zou alles doen om haar in leven te houden, zodat het nooit op het moment aan zou komen dat er een andere leider kwam, niet terwijl hij nog in leven was en er iets aan kon doen. Hij voelde haar blik op zijn lichaam, hij grinnikte zacht toen hij de blik van onbegrip op haar gezicht zag. Voor hem was Mystenia een open boek, het was duidelijk dat ze er niet tegen kon dat ze zijn bewegingen niet kon voorspellen. Soms dacht Mystenia meer na dan dat goed voor haar was, en juist dat was haar zwakke plek. ”Don’t think, do,” zei hij zacht tegen haar. Iedereen kon van een gevecht leren, zelfs Mystenia en hijzelf. Hij hoopte dat ze eens op zou houden met denken en haar instincten zou gaan volgen, hij handelde meestal op instinct en dacht dan pas na over zijn acties, vooral als het hem weer eens in een benarde situatie had doen laten belanden.
Hij keek naar haar toen ze achteruit stapte om vervolgens weer wat naar voren te lopen. Ze liep van links naar rechts en weer terug. Hij zag hoe de vuist om hem afkwam, maar ze was net wat te ver weg om hem te raken. Ze haalde uit naar zijn benen, maar hij zette een stap naar achteren zodat hij niet onderuit werd gehaald. Het was duidelijk dat Mystenia zowel voor als nadeel had van het lange gras waarin ze stonden. Hij keek toe hoe ze naar achteren sprong, uit zijn bereik vandaan. Rustig bleef hij staan terwijl hij wachtte op haar volgende zet, zou ze nu eindelijk eens ophouden met teveel denken en op haar gevoel afgaan? Hij wist dat enkel tijd dat kon vertellen. Het leek erop dat Mystenia een plan had bedacht, want haar gefrustreerde uitdrukking verdween van haar gezicht. Hij wist niet of hij daar blij mee moest zijn of niet. Dit kon zo nog een moeilijk gevecht worden, maar aan de andere kant had hij dat ook wel weer eens nodig. Deze gevechten zo waren veel fijner dan de schijn gevechten die ze tijdens de bijeenkomsten vierden, daar konden ze zich geen van beiden laten gaan. Hij deed een stap opzij en zag hoe Mystenia zijn beweging spiegelde, toen hij opnieuw een stap opzij zette en zij hem volgde wist hij het zeker. Mystenia was hem aan het schaduwen. Een grijns gleed over zijn gezicht heen, dit was nou meer een uitdaging dan eerst. Het zou zijn alsof hij tegen zichzelf aan het vechten was. Hij zette een stap naar voren, naar Mystenia toe en zij zette een stap naar hem toe. Hij begon opzij te lopen, meer het gras uit. Als zij hem spiegelde, dan was het geen tijd voor trucjes, dit betekende dat ze naar haar instincten aan het luisteren was. Hij was wel benieuwd hoe goed ze zijn schaduw kon spelen. Hij kende bijna al haar bewegingen omdat hij meestal haar schaduw was, maar kende zij genoeg van zijn bewegingen om hem te schaduwen? Hij stapte over een gat heen en stapte dichter naar haar toe en bleef toen stil staan. Hij keek naar de vrouw tegenover zich en glimlachte even. Ze stonden net buiten elkaars bereik, nu was de vraag wie sneller zou reageren, hij of zij. Hij kon de spanning voelen die tussen hen in de lucht hing. Hij haalde naar haar uit en zag hoe ze wegdook. Hij grinnikte even zacht, ze gedroeg zich dus toch niet helemaal als zijn schaduw. Hij wist dat ze op dat moment uit haar concentratie was om zijn schaduw te zijn. Hij zette een stap naar voren en ze deinsde naar achteren. Hij haalde naar haar benen uit, maar trok zijn been op het laatste moment terug en haalde uit naar haar schouder. Hij voelde lichtelijk haar vuist tegen zijn schouder aankomen, het was haar dus toch gelukt om hem te schaduwen. Hij zette een stap naar achteren en keek naar haar.
De zonnestralen vielen zacht op hun mantels, wat er voor zorgde dat ze af en toe leken te verdwijnen tegen de achtergrond. Het liefste zou hij hier gewoon zo willen blijven staan en naar haar kijken zonder dat iemand hen zou komen storen. Maar hij wist dat ze dit gevecht wou uitvechten, en diep van binnen wou hij dat ook. Hij haalde weer naar haar uit en zij haalde naar hem uit. Hoe meer hij naar haar uithaalde, hoe meer ze zich aan hem aan begon te passen. Hij grijnsde even, dit was leuk. Toen hij de wind even aan zijn mantel voelde trekken wist hij dat het tijd was om het gevecht af te ronden. Met een snelle beweging stapte hij naast haar en haalde haar onderuit. Zijn armen sloten zich om haar heen en hij draaide hen om, zodat ze samen naar beneden vielen. Zijn rug raakte de grond, maar gelukkig was dit een stuk met een hoop gras dus hij voelde het nauwelijks. Toen ze op de grond lagen draaide hij hen om, zodat zij onder lag. Met zijn ene hand hield hij haar beiden handen vast boven haar hoofd, met zijn andere hand hield hij zijn gewicht van haar af. Hij hield haar benen onder controle met een van zijn benen. Hij lachte even zacht toen hij haar aankeek. Haar kap was afgezakt door de snelheid waarmee hij hen had omgedraaid. “Schaakmat Mystie,” zei hij zacht tegen haar terwijl hij haar zo vast bleef houden. Als ze los wou, wel dan moest ze het maar vragen, hij zat zo wel prima en hij kon het nooit laten om haar te zien smeken. Hij wist dat ze op deze manier toch niet uit zijn greep kon ontsnappen. Zijn gezicht hing vlak boven de hare, heel even waren zijn oceaanblauwe ogen voor haar zichtbaar terwijl hij haar lachend aankeek. Zijn blauwe ogen stonden speels en plagerig.

He who dances with death,
He who is the darkness,
He smiles,
Only for you.

1343 woorden.

De bewegingen die ze maakten leken op die van een dans. Een gevaarlijke dans. Maar ze kende hem allebei van buiten. Een dans die ze al vaak tot het einde hadden gebracht. Maar elke keer weer was het einde een illusie. Als een droom die voorbij ging. Een droom die ze graag had, maar die ze ook verachte. Waarom. Omdat het niet de waarheid was. Ze voelde haar hart kloppen in haar keel. Dat had ze alleen bij hem. Bij zijn gevechten. Alleen hier. Het was een vreemd gevoel. Vaak voelde ze het niet. Soms zocht ze er zelf naar, naar het kloppende gedrum in haar borstkast. Een teken dat ze nog steeds in leven was. Iets waar ze graag naar luisterde in de duisternis. Maar waar ze ook vrees voor had. Niet een vrees om het te horen. Maar ze vreesde er voor dat de duisternis stil zou blijven. Net als de wind die hier nu speelde. Het was een zachte wind dat hun mantels liet goven. Er voor zorgend dat ze af en toe leken te verdwijnen. Net als de zon die scheen op hun mantels. Ook al kon ze zijn ogen niet zien. Ze wist heel goed dat hij naar haar staarde. Ze kon zijn oceaan blauwe ogen voelen branden. Het zorgde er voor dat haar adem stokte in haar keel. Ze slikte even. Langzaam ademde ze in. Ze kende hem beter dan iemand en toch was het alsof ze hem helemaal niet kende. Als ze reageerde op zijn bewegingen en terug vocht, in deze dans. Was er een vaag verlangen dat dit moment even kon bevriezen. Dat de wereld kon bevriezen en dat ze gewoon konden verder dansen zonder dat er enige tijd verloren ging. Ze raakte verloren in haar gedachten en de bewegingen die ze maakte waren puur natuurlijk. Zonder er bijna te denken raakte ze verloren in het gevecht. Een ding dat Leonoor voor had. Wat ze vaak had bij hun gevechten. Dat ze gewoon verloren kon raken in gedachten. Ze kreeg een gevoel van vrede diep van binnen. Wetend hoe dit gevecht zou eindigen en toch vocht ze terug. Omdat het haar geluk bracht en omdat als ze goed naar hem keek. Naar zijn soepele bewegingen dat ze kon zien dat zijn bewegingen: hoewel natuurlijk en getraind. Ook rustig en ontspannen waren. Was hij er van aan het genieten. Dat was eigenlijk het enigste dat ze van hem wilde. Van hem vroeg. Dat er een glimlach op zijn lippen kwam een gemeende glimlach, het geluid van zijn lach. Ze herinnerde het geluid, maar vaak had ze het niet gehoord. Het was als de heilige graal. Je wist dat het moest bestaan en dat het ergens moest zijn. Maar alleen soms kreeg je er een deel van te zien een tip naar het grote geheim om het uiteindelijk ooit misschien te vinden. Leonoor was haar heilige graal. Wist hij hoeveel hij betekende? Hij dacht misschien niet groot over zich zelf en dat hoefde ook niet. Zijn vaardigheden en daden toonden vanzelf aan wie hij eigenlijk was. Ook al vreesden veel mensen hem. Ze vreesden hem alleen omdat ze niet wisten wie hij was. Omdat ze niet verstonden wat hij betekende of wat hij eigenlijk deed. Mensen vreesden dat wat ze niet verstonden. Dus het was natuurlijk voor hen om Leonoor te vrezen. Maar voor haar… Neen ze verstond niet alles over hem. Veel was geheim. Wat haar juist meer aantrok Omdat ze van natuur nieuwsgierig was en geheimen wilde ontdekken. Ze wilde zijn geheimen weten. Maar ook ergen wilde ze zin geheimen bewaren. Ze wist heel goed dat iedereen alles mee nam naar het graf. Een geheim was alleen een geheim als niemand er van af weest. Een geheim kon je alleen delen als één van de twee in het graf zat. Leonoor wist dit ook. Het was een simpel gezegde waar normale mensen mee zouden lachen. Voor een jager was dit simpel een waarheid.
Hoe mooi deze dans ook was. Zoals altijd moest er een einde aan komen. Ze werd uit de illusie getrokken. Letterlijk en figuurlijk. Ze voelde heel goed hoe zijn armen om haar heen sloegen. Ze wist wat ze moest doen, maar haar reactie kwam te laat als ze haar armen naar boven wou brengen kon ze voelen hoe ze draaiden en vielen. Heel even leek het alsof ze gewichtloos waren, Haar kap verschoof naar achteren ze gromde even. Voor ze met een plof de grond raakte. Ze bewoog wild heen en weer, maar zijn grip was te vast om ook maar een centimeter te verkruipen. Voor ze voelde hoe hij hun omdraaide. Ze staarde hem aan terwijl hij haar helemaal klem zette. Haar handen geboden, haar benen vast. Ook al zou ze proberen uit zijn greep te ontsnappen, hij zou haar altijd terug kunnen trekken. "Schaakmat Mystie." Ze zei geen woord. Ze staarde hem alleen maar aan. Haar, haar verspreid op de grond onder haar nu dat haar kap was afgezakt als ze zachtjes aan het hijgen was. Rustig nam ze een paar keer diepe adem. Om haar ademhaling weer kalm te krijgen. Maar haar ogen verlieten zijn gezicht niet. Ze staarde naar zijn lippen en haar ogen werden een klein beetje groter. Toen zag ze die prachtige zo vertrouwde Oceaan blauwe ogen. Deze keer niet koud en kil. Ze sloot haar ogen heel even, voor ze zachtjes glimlachte. Ze kon wel huilen nu. Maar ze hield het in, ze had genoeg tranen gelaten. Langzaam opende ze haar ogen weer een serieuze blink in haar ogen. "Als je denkt dat ik je ga smeken om me los te laten heb je het goed mis." Ze had well nog wat tijd om hier rond te hangen en ze genoot van zijn glimlach en hoopte dat die er nog een hele tijd op zijn lippen zou blijven liggen. Ze wist ook heel goed, hoe hij er van genoot als ze hem smeekte. Maar deze keer zou hij haar niet hebben. Neen als het moest dan bleven ze maar hier liggen voor de rest van de dag. Vroeg of laat zou Leonoor haar toch ook moeten los laten. De enige vraag was, wie zou het eerste ingeven. Voor nu was ze nog zeker dat ze niet de eerste zou zijn. Voor nu… [1054]

Zijn adem maakte wolkjes in de lucht die langzaam wegdreven met de wind. Zijn oceaan blauwe ogen keken naar haar, elk detail van haar gezicht opnemend. Hij was zich er maar al te veel van de omgeving bewust. Hij hoorde in de verte de vogels fluiten en hier en daar het gekraak van de bomen in de wind. Alles was zo rustig en vredig, er was niets wat de vredige omgeving verstoorde. Hij zou willen dat het altijd zo kon zijn, zo vredig. Hij voelde zijn hart bonken in zijn borstkas, vele malen sneller dan dat het normaal deed. In gevaarlijke situaties bleef het meestal normaal, zelfs als er geen uitweg mogelijk was. Maar altijd, altijd als hij met Mystenia was, dan ging het sneller kloppen. Hij hield ervan om met haar te vechten, maar ook om gewoon in haar buurt te zijn. Als het aan hem zou liggen zou hij haar nooit meer loslaten, ze zou voor altijd aan hem vastzitten. Maar hij wist dondersgoed dat ze dingen had om te doen, en als er iets was dat hij niet wou. Dan was het om haar tegen te houden, om haar te belemmeren in haar vooruitgang. Het maakte hem niet uit waar ze naar toe zou gaan, hoe ver ze vooruit zou lopen. Hij zou er altijd voor zorgen dat hij een pas achter haar liep, om er voor haar te zijn wanneer ze hem nodig had, om haar op te vangen als ze zou vallen. Hij was haar schaduw, en hij had daar vrede mee. Voor haar zou hij zich tegen de rest van de wereld keren en haar volgen tot het einde. Hij vroeg zich af om Mystenia zich dat realiseerde, of ze doorhad hoeveel hij voor haar zou doen, wat hij op zou geven voor haar, wat hij al op had gegeven voor haar. Hij keek naar haar eikenbruine ogen. De glimlach bleef op zijn gezicht liggen, die eikenbruine ogen van haar, dat was zeker iets wat hij nooit kon vergeten. Die eikenbruine ogen die zo zacht konden staan, maar ook serieus en kil. De enige ogen die hem vrij lieten zijn, waarin begrip te lezen was voor wie hij was. Die ogen die hem soms zo nieuwsgierig aankeken, maar die nooit meer vroegen dan dat hij haar gaf. Hij voelde hoe ze opgaf om tegen hem te worstelen. Het was hopeloos geweest van het moment dat hij haar had vast gepakt en hen beide ten val had gebracht. Ontsnappen was geen mogelijkheid voor haar, en Mystenia wist dat dondersgoed. Hij keek even naar haar bruine haren die over de grond heen lagen, zo veel lijkend op haar oogkleur, maar toch ook net weer niet. Hij hield haar handen stevig vast, maar niet zo strak dat het haar pijn zou doen. Hij vond het prachtig om met haar te vechten, maar hij zou haar nooit werkelijk pijn doen, dat was iets waartoe hij niet in staat was. Ze behoorde tot zijn leven, en hij zou het niet kunnen verdragen om haar te verliezen.

Hij keek toe hoe ze haar ogen sloot en zag hoe er een zachte glimlach verscheen op haar gezicht, zijn hart sloeg even wat sneller toen hij die glimlach zag. Hij zou willen dat ze altijd met die glimlach rond zou lopen, het maakte haar zoveel mooier. Hij bleef haar aankijken en zag de serieuze blik in haar ogen toen ze haar ogen langzaam opende. Toch maakte het hem niet echt heel veel uit met welke blik ze hem aankeek. Hij had haar immers vast, en ze kon niet ontsnappen. "Als je denkt dat ik je ga smeken om me los te laten heb je het goed mis." Haar woorden leken uit het niets te komen, maar haar woorden waren precies zoals Mystenia altijd was. Een zacht gegrinnik verliet zijn mond, hij zei verder niets terug. Hij bleef naar haar kijken, dit spelletje kon hij heel lang spelen. Hij had nergens waar hij urgent naar toe moest, en hij had helemaal geen zin om weg te gaan, want dat betekende dat hij en Mystenia hun wegen weer zouden scheiden totdat ze elkaar weer tegen zouden komen. En met hun werk was het altijd maar de vraag of dat zou gebeuren. Hij kwam wat dichterbij haar gezicht, hij voelde haar warme adem langs zijn gezicht heen strijken. Een glimlach bleef op zijn lippen staan, toen blies hij even zacht in haar nek en fluisterde in haar oor. ”Weet je dat heel zeker Mystie?” Hij kwam weer iets overeind, maar zijn gezicht bleef vlak boven de hare zweven. Hij bleef naar die eikenbruine ogen kijken, hij zou haar zo ver kunnen krijgen dat ze hem zou smeken om haar los te laten, maar hij wist niet zeker of hij dat wel wou. Terwijl hij naar haar eikenbruine ogen keek, realiseerde hij zich dat er een dag zou komen dat hij niet meer die eikenbruine ogen zou zien. Dat het zou kunnen zijn dat ze was omgekomen, of dat hij er niet meer was. Geen van beide dingen stond hem echt aan. Maar toch had hij liever dat hij er niet meer was, dan dat zij was omgekomen. Hij zou niet weten wat hij zou moeten doen zonder haar. Zijn oceaan blauwe ogen verloren hun speelse blik, en de glimlach vervaagde van zijn gezicht. Zonder haar zou het leven niets meer waard zijn. Zijn lichaam spande zich meer aan, alsof het gevaar verwachte, het enige gevaar dat er was, waren zijn eigen gedachten. Hij bleef naar haar eikenbruine ogen kijken, hij kende bijna elke blik die die eikenbruine ogen konden geven. Misschien was dat altijd wel zijn grootste angst geweest, niet om zijn eigen leven te verliezen, maar om Mystenia te verliezen. Hij had het al die tijd al wel geweten, maar had het zich nooit zo duidelijk gerealiseerd. Nu lag ze hier nog zo onder hem, maar het moment dat ze weg zou gaan, zou hij haar nooit meer kunnen zien. Het deed hem pijn om daar zo over te denken. Zijn grip op haar handen werd wat losser, en hij trok zich iets terug. Zijn lichaam was nog steeds gespannen, hij bleef naar haar kijken. Opeens ging hij overeind zitten en trok hij haar op zijn schoot. Zijn armen sloten zich om haar heen en hij hield haar stevig vast, ze kon zo ook niet ontsnappen. Hij verborg zijn gezicht in haar nek en sloot zijn ogen even. Normaal was hij niet de persoon die van lichamelijk contact hield, maar dit was toch echt een uitzondering. Hij bleef haar zo vasthouden zonder iets te zeggen, zijn ademhaling werd wat rustiger en hij ontspande wat. Hij had niet de behoefte om haar voorlopig los te laten, vooral niet nu hij werd geplaagd door herinneringen van vroeger, het enige wat hem bij de les hield was Mystenia haar warme lichaam in zijn armen. Het maakte hem niet heel veel uit wat ze dacht op dat moment, hij wou haar vasthouden, om zichzelf ervan te verzekeren dat ze hier was. Zijn mantel omhulde hen beide compleet en zijn gezicht bleef verborgen in haar nek. Ze rook naar bos en paard, precies zoals ze vroeger ook had geroken. Hij bleef haar dicht tegen zich aanhouden terwijl hij langzaam meer ontspande.

You don’t know what he thinks
You don’t know what he will do
You don’t know losing you
Is his greatest fear…

1235 woorden

Hij bleef haar stevig vasthouden en was nog lang niet van plan om haar los te laten. Ergens wist hij niet waarom hij zo gereageerd had. Hij had er wel vaker over gedacht en was steeds tot dezelfde conclusie gekomen als nu. Misschien was het verschil nu wel dat ze hier was terwijl hij het zich had gerealiseerd. Toch had hij er niets op tegen om haar zo vast te houden. Het voelde aan als thuiskomen, als op een plek zijn waar hij zich kon ontspannen en waar het veilig was. Een plek waar hij niet constant overal op hoefde te letten en altijd op zijn hoede moest zijn. Een plek waar iemand wist hoe hij werkelijk was, waar hij niet alle maskers op hoefde te houden. Misschien wel een plek waar hij een deel van zijn geheimen kon loslaten. Hij wist het niet, en misschien zou hij het ook nooit weten. Misschien zou hij niet meer lang genoeg in leven zijn om haar ook maar één geheim te vertellen. Hij hoopte het natuurlijk niet, maar hij wist dat als er iets onzeker was, dan was het wel of hij de volgende zonsopgang zou halen. Hij wist dat hij meer vijanden had dan de rest van de grijze jagers en dat was precies zoals hij het wilde. Als ze hem zouden lastig vallen en op hem zouden jagen, dan zou de rest van de jagers hun werk kunnen doen en langer blijven leven. Dan zouden ze meer verschillen kunnen maken voor de rest van het land. En welke weg er ook werd gevolgd, dat was het aller belangrijkste, verschillen maken, verschillen tussen ondergang en overwinning. Misschien was hij in het begin niet gewillig de schaduwen ingegaan, maar toen hij door had gehad hoe prettig het daar was, was hij daar gebleven, steeds dieper en dieper. De jagers waren dan schaduwen, hij had het idee dat hij het diepste stond van allemaal. En dat was prima. Als dat de manier was waarop hij hun kon beschermen, dan deed hij dat. Maar vooral om haar te beschermen. Ze voelde zo warm en breekbaar aan in zijn armen. En net zoals zoveel jaar geleden maakte hij de belofte met zichzelf om haar te beschermen, ten koste van alles. Hij voelde hoe ze haar hoofd op zijn schouder legde en zijn mantel vast greep. Hij had op dat moment geen flauw idee wat er in Mystenia haar hoofd rondging, maar als ze het erg had gevonden, dan had hij nu wel op zijn rug gelegen met een dolk op zijn keel gericht. Hij ontspande wat verder en sloot even zijn ogen. Hoe vaak had hij zich zo ontspannen gevoeld? Zo op zijn gemak? Hij wist dat het maar op één hand te tellen was. En bijna al die keren was bij Mystenia geweest. Soms zou hij willen dat het nog net zo was als voordat hij vertrokken was. Maar hij wist dat het nooit meer zo zou zijn. Het lag niet aan Mystenia, nee, het lag aan hem en dat wist hij.
Zou hij het haar ooit kunnen vertellen? Over wat er gebeurd was in die paar jaar dat hij weg was geweest? Hij wist het niet. Ergens vreesde hij ervoor dat ze niet meer met hem zou willen praten, maar wat hij het ergste vreesde was dat de blik in haar ogen zou veranderen, en dat was iets wat hij niet wilde. Hij wilde niet dat ze hem in een ander licht zou gaan zien, enkel om wat er was gebeurt. Misschien zou ze het ooit weten, maar dan zou hij er niet meer zijn. Als hij er niet meer zou zijn, dan zou de brief bij Mystenia bezorgd worden. Je kon immers enkel een geheim bewaren als de ander dood was. Hij opende zijn ogen weer en keek naar de omgeving. Het was zo rustig, zo stil. Net alsof ze er niet waren, alsof de tijd hun negeerde. Hij wist wel beter, en Mystenia zou het ook wel weten. De tijd kwam dichterbij dat ze afscheid zouden moeten nemen en beiden weer op reis zouden gaan. Hij vroeg zich af hoe hij zich in vredesnaam hier weer uit zou moeten redden zonder zichzelf of haar voor schut te zetten of het ongemakkelijk te maken. Soms vroeg hij zich af of Mystenia wel wist hoeveel hij opgegeven had voor haar en hoeveel hij op zou geven voor haar, maar aan de andere kant hoefde ze dat helemaal niet te weten. Op deze manier was het goed. Zij die de wereld met een glimlach bekeek en mensen gerust stelde. Zij die het voor elkaar kreeg om de oude jagers te laten lachen en de nieuwe leerlingen zich op hun gemak te laten voelen. Zij was het licht in zoveel duisternis. Hij zal haar volgen tot het einde. De schaduwen die achter haar vallen, die altijd waakzaam zijn. Die schaduwen die er zelfs in het donker zijn, wanneer je ze niet kun zien. Het enigste wat hij kon verliezen was haar, maar dat zou hij niemand anders vertellen. Dat was iets tussen hun tweeën. Ze was deel geworden van zijn geheimen, zij behoorde er nu ook toe. Het was best ironisch, Mystenia wou altijd zijn geheimen weten, maar daarin tegen was ze er zelf ook een geworden. Hij hief zijn hoofd op en keek naar haar. Hij keek naar die lange bruine haren die over haar schouders heen hingen en naar haar gezicht dat zo ontspannen stond. Het was duidelijk dat hij zich niet de enige was die zich om zijn gemak voelde in deze omhelzing.
Hij bleef naar haar kijken, er verscheen een lichte glimlach op zijn gezicht die zichtbaar was, zou ze zelf ooit doorhebben hoeveel invloed ze op hem had? Niet enkel op hem maar op iedereen om haar heen. Ze was een fel licht in al die duisternis. Eentje waaraan je je kon branden, maar dat zou hij voor lief nemen om haar veilig te houden. Zijn vingers gleden afwezig door haar haren heen, net zoals hij vroeger altijd had gedaan als ze tegen hem aanzat. Precies zoals vroeger zou het nooit meer worden, toch was haar zien altijd een licht puntje in zijn duistere bestaan. Hij wist dat er wat gebroken was op het moment dat hij was vertrokken, maar op dat moment had hij geen andere keus gehad, hij hoopte dat ze dat ooit zou begrijpen. Hij bleef naar haar kijken en zijn gedachten namen hem mee naar vroeger, toen dit normaal voor hen was geweest. Hoe vaak ze wel niet in het gras hadden gelegen, overdag in de zon, of ’s nachts om naar de sterren te kijken. Het leven was toen heel anders geweest, maar ergens toch ook weer hetzelfde als nu. Ze wisten allebei de risico’s van het vak, en toch nam hij af en toe even de tijd om te gaan liggen in het gras om naar de sterren te kijken. Hun tijd samen was altijd maar kort, maar toch keek hij er elke keer weer naar uit. Omdat in dat korte moment hij zichzelf kon zijn, en hij de Mystenia zag die hij zo goed kende. Niet zijn leider, nee, zijn vriendin, iemand die er altijd voor hem was, iemand die meer voor hem betekende dan dat ze zelf doorhad. Hij trok zich los uit zijn gedachten stroom en richtte zijn aandacht weer op haar. Zijn vingers gleden nog steeds door haar lange haren heen. Hij boog zich wat naar voren en zei zachtjes: ”You wanted to know all my secrets, but you became one of them instead.

The secret to having it all,
Is knowing that you already do

[1276 woorden]