A new way, don’t betray me or I will kill you. ~ Myron, (Baron Rinaldo)

Rustig bleef ze afwachten op wat het antwoord van baron Rinaldo zou zijn, er was niks te zien van de lichtelijke nerveusheid die ze voelde. Ze kende baron Rinaldo nog geen eens een uur, maar ze had het gevoel dat ze deze man kon vertrouwen en dat hij haar niet zou willen temmen. Ze had genoeg gehad van al die mannen in haar leven die haar wouden breken, die wouden dat ze zich overgaf en zich als een dame ging gedragen in plaats van als een wildebras. Ze kon er niks aan doen, het zat in haar bloed en in haar eigenschappen. Ze was nooit de persoon geweest die aan de zijkant bleef zitten als er dingen gebeurde, ze was nooit geschikt huisvrouw materiaal geweest, en dat zou ze ook nooit worden. Toen ze klein was, was ze ook altijd een wildebras geweest, ze had de meest geniale streken uitgehaald met haar beste vriend. Haar ouders hadden altijd lachend toegekeken, en de bewoners van hun dorp hadden er al snel mee leren leven, soms waren ze boos ja, maar na een tijdje konden ze er altijd wel om lachen, lachen om het feit dat ze waren beetgenomen door een klein meisje en haar witte tegenhanger. Het leven ging niet altijd zoals je wou, maar er was één ding dat niet was veranderd, en dat was haar karakter en haar streken. Ieder van die mannen wou haar breken, wou haar temmen. Zodat zij konden zeggen dat zij degene waren die the blood wolf hadden getemd, maar ze gaf hun nooit het genoegen om dat te zeggen, omdat geen van hen haar ooit zou kunnen breken. Er was geen haar op haar hoofd die er ook maar overdacht om zich te laten breken, want wat als ze zich zou laten breken? Dan zou er helemaal niks meer zijn om in leven te blijven. Al lang geleden had ze haar gevoelens laten sterven, om er voor te zorgen dat ze door kon gaan. Voor zichzelf was er geen hoop meer, dat hadden vele mensen haar door de jaren heen wel bewezen, maar voor andere mensen was er nog wel hoop. En zolang zij er voor kon zorgen dat die mensen hun hoop behielden, zolang zou zij hier nog rondwandelen. Ze werden gevreesd en gehaat, maar niemand snapte wat erachter lag. In haar oude leen hadden ze dat ook nooit gesnapt, ze hadden nooit gesnapt dat zij en Bloodhunter en de andere ridders ervoor zorgden dat de burgers ’s nachts veilig konden slapen, zonder bang te hoeven zijn dat ze werden overvallen. Ze had al menige wonden opgelopen om de burgers te beschermen, maar nooit werd ze bedankt. Mensen keken haar eerder bang aan als ze het dorp weer in kwam rijden als ze de rovers had verjaagd, of als ze de rovers afleverde bij het kasteel. Niemand sprak tegen haar, niemand leek te begrijpen wat zij elke keer op het spel zette om er voor te zorgen dat de mensen een normaal leven konden leiden. Als zij zich zou laten breken, dan zou er niks meer over zijn, als ridders zich zouden laten breken dan zou er niks meer tussen de rovers en de burgers staan. Ze had haar gevoelens al zo lang weg gepropt, en het maakte haar niks meer uit, ze had ermee leren leven.
Haar kille groene ogen bleven gericht op baron Rinaldo die voor haar stond, de man zou haar misschien nog ongelijk bewijzen, maar het was toch al een grote stap dat de man niet had geaarzeld om tegen de snob te zeggen dat hij haar mee moest nemen. Dat was iets wat maar weinigen baronnen zouden wagen, een ridder van een ander leen wegnemen zonder te hebben overlegd met de baron van dat leen, wat voor haar bewees dat de man voor haar een aardig staaltje zelfvertrouwen bezat, maar misschien ook wel iets van een idioot, mensen wisten dat je baronnen geen haar breedte in de weg moest leggen, en toch was dat altijd wat zij het liefste deed, mensen die andere dwarszaten door hun hoge posities dwarszitten. Als baron Rinaldo naar de verhalen zou hebben geluisterd, dan zou die hebben geweten dat zij zo’n persoon was, de reden waarom haar oude baron haar had gehaat. Maar toch was ze de man voor haar wel dankbaar dat hij haar daar weg had gehaald, anders zou ze daar nu nog steeds zijn. En dat was iets wat ze zeker weten niet wou. Baron Rinaldo leek goed te zijn voor zijn burgers, tenminste dat was van wat ze had gezien door de dorpen waardoor ze heen was gereden, de burgers leken de ridders te respecteren, alsof de burgers wisten dat door het toedoen van de ridders zij veilig in hun bedden konden slapen. De bediendes die ze had gezien waren niet bang geweest voor de ridders, of hun met afschuw bekeken. De vorige keer dat ze hier was geweest had ze gezien met hoeveel inzet leerlingen zich inzette om ridders te worden, hoe de ridders hier hun burgers beschermde, zelfs als dat betekende dat ze de toorn van een onbekende ridder op hun hals zouden halen. Dat was iets wat er in haar oude leen niet voor kwam, en dat kwam voor een groot deel door de oude baron. Als baron Rinaldo net zo erg zou zijn als dat haar oude baron was geweest, dan zou dit leen er niet zo bij liggen, en dan zou zeker weten de snob niet zo’n respect tonen voor baron Rinaldo. Ze had wel gezien hoe de snob tegen haar oude baron had gedaan, en dat was verre van het gedrag dat hij nu vertoonde. Ze bleef naar de man kijken, hem inschattend. Voor nu zou ze er maar vrede mee nemen dat ze niet veel van baron Rinaldo afwist, voor zo ver ze kon inschatten was het een aardige man die echt om zijn burgers en ridders gaf, zoals een baron hoorde te zijn, en niet zoals een over het paard getilde ridder, want daar liepen er al genoeg van in de lenen rond.
Ze zag hoe baron Rinaldo knikte toen hij haar woorden had verwerkt, het duurde niet lang voordat ze een lichte glimlach op het gezicht van baron Rinaldo zag verschijnen. Blijkbaar snapte baron Rinaldo de band tussen paard en ruiter, iets wat haar gerust stelde. Hoe mooi de kasteelstallen er ook van buiten afzagen, je wist maar nooit wie er in de stallen was die jou niet mocht en je paard wat aan zou doen. Niet dat ze daar bang voor was, nee, ze was er eerder bang voor dat Bloodhunter voor menig gewonde zou gaan zorgen als de hengst hier zou blijven. Ze had wel gezien hoe de hengst had gereageerd naar de stal hulp toe, en dat was toen ze hem de opdracht had gegeven om zich te gedragen zolang ze hier waren. Ze wou liever niet dat er nog meer mensen gewond raakte door het toedoen van Bloodhunter, ze was zeer beschermend als het op haar paard aankwam, en dat was iets dat menig ruiter zou kunnen begrijpen. Tenminste de ruiters die niet hun paard behandelde als een stuk werktuig, ze snapte nooit echt wat er in de geest van die mensen omgingen. Beseften die mensen dan nooit dat hun leven ooit nog wel eens van het paard af kon hangen waar ze op zaten? Duidelijk begrepen sommige dat niet. Ze zou de kasteelstallen wel zien als ze straks Bloodhunter eruit zou halen, aangezien ze niet van plan was om in dit kasteel te verblijven. Ze wou ook voorkomen dat er een arrogante ridder zou komen die zou bedenken dat hij Bloodhunter wel aan zou kunnen, want dan zou die ridder regelrecht op de medische post belanden. . ”Ik begrijp de band tussen ruiter en paard goed Vrouwe Scarlet. Daarom zal ik zien wat ik kan doen, zodat uw verblijfplaats aan die wensen voldoet.” sprak baron Rinaldo. Ze knikte even als bedankje, een normaal mens zou geglimlacht hebben op het antwoord van baron Rinaldo, maar zij niet. De enige die ooit haar glimlachen zag, dat was Bloodhunter en alleen op zeldzame momenten. Ze zag hoe baron Rinaldo overeind kwam, en weer voor zijn bureau ging staan, de man had duidelijk al een lange tijd op zijn stoel gezeten. De man was dan misschien jonger dan menig ander baron, maar toch ook maar een mens, en een mens kreeg eenmaal last van zijn spieren als die te lang in dezelfde houding zat. Ze bleef rustig naar baron Rinaldo kijken, de kilte in haar groene ogen bleef. Ergens had ze het vermoeden dat de man nog wel zou vragen naar de brief, aangezien dat overduidelijk door de gedachten van de twee mannen in de ruimte leek te zweven. . ”Vrouwe Scarlet ik weet dat dit onverwachts is. Maar de generaal heeft mij geen nieuws gegeven over de brief die u hebt afgeleverd…” Sprak baron Rinaldo, daar had je het al, de brief. Ze zag hoe de man haar recht aankeek en keek rustig terug. Als de man het zou willen weten, dan zou ze hem dat vertellen. Het maakte haar niet veel uit. . ” Als het niet te veel gevraagd is. Zou U er iets op tegen hebben om mij de informatie te geven die in die brief stond? Natuurlijk is het geheel Uw keuze.” vervolgde baron Rinaldo zijn verhaal. Hij gaf haar blijkbaar een keuze, ergens was ze daar wel blij om, dat hij niet zo’n baron was die mensen dwong om hun verhaal te vertellen omdat de man informatie wou weten. De keuze was ook niet al te moeilijk.
”De baron had een verzoek gestuurd omgaande één van uw ridders. De man wou weten met wie hij te maken had. De Generaal weigerde zijn verzoek omdat het irrelevant zou zijn voor de taak die de ridder daar uit te voeren had. “ sprak ze terwijl ze baron Rinaldo rustig aan bleef kijken. Ze had expres niet verteld wie die ridder was, omdat ze wist dat ze dan per ongeluk wel eens de bijnaam zou zeggen in plaats van de naam van de ridder. ”Het was verzoek voor informatie over heer Myron” zei ze toen, ervoor zorgend dat ze niet per ongeluk de snob zou zeggen. Zijn naam rolde rustig over haar tong heen, alsof ze het al duizenden malen had gezegd. Het was echter de eerste keer dat ze de snob bij zijn naam noemde en ergens in haar geheugen deed het haar kwam het bekend voor, maar ze drukte de gedachten weg. Ze wist dat deze informatie waarschijnlijk dit kantoor niet zou verlaten, er waren nu welgeteld vijf mensen die de waarheid wisten over wat er in de brief stond. 4 ervan bevonden zich hier in het leen, die ervan zelfs in deze kamer, en de vijfde persoon was haar oude baron. Ze wist niet wat baron Rinaldo erop zou zeggen. ”Verder zou ik u ook graag willen vragen of u nu in het kasteel zal verblijven tot we een gepast huis hebben gevonden of heeft u nog een andere oplossing?” de woorden van baron Rinaldo doorbraken haar gedachten, als er één ding was wat ze niet zou doen, dan was het hier in het kasteel verblijven. Ze had niet al te goede herinneringen aan in kastelen van baronnen verblijven, vooral niet als mensen wouden weten wie er zich achter de helm bevond. Ze kon dan nooit ergens rustig lopen, en dat was niet iets wat ze nu al wou hebben. De ridders hier wisten dat ze in dit leen zou komen wonen, maar ze wisten niet wie ze was, laat staan dat ze een Vrouwe was. Niet dat ze deze mensen niet vertrouwde, ze was gewoon wat mensenschuw en had niet al te beste herinneringen aan mensen. Ze keek naar baron Rinaldo, ze wist dat in deze tijden van het jaar de herbergen altijd vol waren, en daar zat je met hetzelfde probleem dat mensen wouden weten wie je was. Ze zou zichzelf wel redden, dat wist ze zeker, ze had wel erger meegemaakt, maar dat wist de baron voor haar niet. Ze dacht even na, ze zou nog liever buiten in de open lucht slapen dan dat ze in het kasteel zou verblijven. Ze wou wat gaan zeggen, maar op dat moment voelde ze een diepe pijnscheut door haar rechterarm heen trekken. Haar vingers vertrokken zich even, wat een zeer zacht geluidje voorbracht van ijzer dat over ijzer schraapte. Haar kille groene ogen lieten niks zien evenals de rest van haar lichaam. Alleen haar vingers hadden zich even gekromd, meer in een reflex. Ze wist dat als ze nu zou spreken, dat er dan een toon van pijn door zou klinken, dus ze zweeg. Het was duidelijk voor haar dat het kruid was uitgewerkt, ze had er een haat aan als dit gebeurde. Niet dat het lang zou duren voordat de pijn weer zou verdwijnen, zoals het altijd deed.

You don’t know who she is,
You don’t know the things she has been through,
You don’t know the scars she wears,
So you have no right to judge her..

2193 woorden.

Hij luisterde niet echt meer naar het gesprek. Hij zat te veel in eigen gedachten. Heel even was hij terug in zijn oude gewoonte kunnen komen. Terug naar zijn white angel. Maar hier kon hij die witte engel niet gaan uithalen. Hij kon dat zijn baron niet aandoen en hier was het ook niet nodig. Hij zou zijn oude engel wel gaan missen. Maar die was toch niet helemaal zichzelf zonder… Zonder haar… Maar zij was lang opgegaan in de vlammen. Een waardige dood als hij er nu over na dacht. Hij hoopte alleen dat het een snelle was geweest. Niet te pijnlijk. want dat zou hij niet aan kunnen. Hij miste zijn wederhelft zoals de mensen van zijn dorp hadden gezegd. Hij miste haar zijn beste vriendin en het was vreemd dat sinds hij Scarlet kende er meer en meer herinneringen van haar naar boven kwamen. Teveel herinneringen om goed te zijn. Toch hij was blij dat hij ze niet was vergeten. Dat hij ze nog had. Tenminste iets dat van hem was en dat ze niet van hem zouden gaan afpakken. Hij kwam terug van zijn gedachten toen hij de generaal in beweging zag komen. Hij liet de man door en schonk de generaal nog een beleefde knik er bij. De man boog ook even het hoofd naar hem. Hij had de generaal wel graag. Ook al kende hij de man niet echt. Het was een man waar je wel respect voor moest hebben. Hij was nu eenmaal een generaal en wie had daar nou geen respect voor? Wel Myron zou er geen respect voor hebben als hij het niet zouden verdienen. Nu hij terug bij zijn gedachten was keek hij nog eens naar de baron. Hij was zou blij om terug bij zijn oude meester in één de zelfde kamer stond. Ze moesten nog maar eens iets gaan drinken. Ja dat moesten ze doen. Dat was zo lang geleden. Zijn blik gleed ook nog een snaar de rode golven van Scarlet. Hij kende die haren hij kende ze zo goed. Maar hij kon er niet uitkomen van waar. Wanneer wie? Toch had hij een gevoel ze te kennen. Net als haar ogen. Hij kende haar ogen ook. Hadden ze ooit niet vrolijker gestaan? Had ze ooit niet gelachen. Het was alsof hij iets miste in die ogen. Dat hij ze ook kende en toch. Hij had Vrouwe Scarlet nog nooit eerder ontmoet toch? Hij ging weer leunend tegen de deur staan en sloot zijn ogen even. Terug denkend aan zijn kinderjaren. De jaren in het stro in, op de paarden. Vechtend lopend en vrij. Heilie zijn kleine zusje. Wat miste hij haar. Ook de dagen dat de twee families samen gingen eten in de bossen. Zoekend naar een mooie dag. Hij herinnerde zich zo veel van hen. Waarschijnlijk allemaal. Maar de mooiste was de dag dat ze gingen gaan zwemmen. El dat zwemmen was wel niet gepland. Neen dat had zij er gewoon een beetje laten komen.
”De zon scheen warm in de blauwe hemel. Er waren geen wolken te zien. Hij zat lekker weg te dromen. Terwijl zijn ouders en haar ouders alles klaar maakten om weg te kunnen trekken. Ja het was weer zo ver. Ze zouden gaan eten in het bos en deze keer aren ze er allemaal bij. Zelf Heilie ging mee. Hij had al gezien hoe graag zijn zusje mee wilde. Ze had er zo lang over lopen te zagen. Nu liep ze heen en weer bloemetjes te plukken om een kroon te kunnen maken. Ja ze speelde graag prinses. Vooral als ze achter op bij hun vader mocht. Normaal ging hij met zijn moeder mee. Maar vandaag mocht hij alleen rijden. Het beste was nog dat zij achter hem zou moeten zitten. Niet dat ze er te veel zin in had. Zijn beste vriendin wou liever zelf rijden. Maar zijn vader had gezegd dat het zijn paard was en dat hij dus zou rijden. Ze had dan tegen hem beginnen te zagen dat ze niet achter op bij hem zou springen. Hij had haar geplaagd en gezegd dat ze dan maar moest gaan lopen. Ja ze had haar tong toen ook nog uitgestoken. Nu hielp ze Heilie met haar bloemen. Nu dat hij ouder werd was het vreemd. Zij zelf begon ook te veranderen en hij leek er nu pas op te letten dat ze eigenlijk een meisje was. Meestal deed ze el niet als een meisje. Dat vond hij ook niet erg. Hij hield van haar zoals ze was. Maar nu leek ze echt op een meisje. Hoe ze voorzichtig die bloemen plukten. Haar rode haar schitterde in de zon. Hij zuchte, wachtend op de ouders om klaar te raken met de paarden. Hij richtte zijn gouden blik weer op de hemel. Terwijl de zachte wind met zijn haren speelde. “Myron, Heilie ‘Sc…’” Haar naam ging verloren in de wind. Hij draaide zich om naar zijn vader die klaar stond met zijn paard. De rest van de volwassenen waren al allemaal opgestegen. Zijn vader wachte op hem om op zijn paard te kruipen. Het was niet moeilijk, hij oefende vaak met zijn paard. Hij wilde nu eenmaal veel kunstjes kunnen op zijn paard. Toen hij op zijn paard zat hielp zijn vader zijn zusje en daarna steeg die zelf op. Terwijl hij wachte op zijn rode duivel. Ze stond daar met haar armen gekruist, geen zin om achter op te zitten. Hij stak zijn hand uit. Ze keek hem vurig aan en sloeg zijn hand weg. ‘Ik hoef geen hulp!” Hij schudde langzaam zijn hoofd. Ze zou nooit veranderen… Hij moest toch even wachten tot dat ze er eindelijk op zat. Zijn vader knikte en ze vertrokken. Hij ging als laatste in de rij. Hij voelde haar warmte, maar ze had hem el niet vast. Misschien wel gevaarlijk. “Straks val je!” Hij hoorde haar grommen. Hij gromde terug. “Koppig wicht!.” – “Zagende ezel die je bent!” Nu hield ze hem vast!”
Er verscheen een glimlach op zijn gezicht bij die herinnering. Maar de stem van de baron zorgde er voor dat hij terug in het heden terecht kwam. Hij zuchte lichtjes terwijl hij zijn ogen weer open deed en naar de baron keek. Hoeveel van het gesprek had hij gemist in zijn herinnering? ”Vrouwe Scarlet ik weet dat dit onverwachts is. Maar de generaal heeft mij geen nieuws gegeven over de brief die u hebt afgeleverd…” Die brief. Hij wou ook wel weten wat er in die brief had gestaan. De generaal had dus inderdaad niets tegen de baron gezegd en dat was wel onverwachts. Dat kon twee dingen betekenen. Dat het oftewel onbelangrijk was. Of de man had het de baron niet verteld om de baron geen zorgen te baren. Hij had het gevoel dat het meer de tweede optie was dan de eerste optie. Want zelfs als het onbelangrijk nieuws was geweest dan nog zou de generaal het verteld hebben. Onbelangrijk nieuws betekende meestal goed nieuws en dat was wat ze nu wel nodig hadden. Goed nieuws was altijd welkom dus waarom zou de generaal dat achterhouden? Neen de tweede keuze was het grootste. Maar wat had er dan in die brief gestaan dat de baron zorgen zon baren. Moest hij zich zorgen gaan maken? ”Als het niet te veel gevraagd is. Zou U er iets op tegen hebben om mij de informatie te geven die in die brief stond? Natuurlijk is het geheel Uw keuze.” Kijk daarom had hij ook veel respect voor zijn baron. Voor zijn oude leermeester. Hij gaf zijn mensen tenminste een keuze. Hij dwong ze nergens toe. Hij had zijn oude leermeester eigenlijk ook nog nooit echt een bevel horen geven. Alleen als het echt nodig was. Als er geen andere keuze was. Of wanneer er iemand opstandig was voor iets dat totaal niet nodig was. Je sol de best niet te veel met baron Rinaldo. Hij had verhalen over zijn oude leermeester gehoord… Waar hij liever niet over had gehoord. Het gaf je een heel ander beeld van de baron. Maar zo was hij wel en dat wist Myron. Hij wist hoe de man kon zijn en hij wist ook waarom de baron zo verandert was. Het was misschien wreed. Maar hij was blij dat de baron verandert was. Ook al kwam het door de dood van zijn vrouw. Maar zonder dat was de man waarschijnlijk nooit een baron geweest. Had hij de man niet eens leren kennen. Wat ook een schande zou geweest zijn. Want dan zou hij ook niet zijn wie hij nu was. Misschien had hij dan zijn lach nooit meer terug gevonden en hij was zo blij dat hij ze nu had. Het hielp hem op het goede pad. Net zoals zijn vader had gewild dat hij geleefd had. Trots, vriendelijk, eerlijk en rechtvaardig. Sterk en slim hoorden daar ook nog bij. Maar daar was hij van zich zelf niet zo zeker van. Dat moesten anderen maar beslissen.
”De baron had een verzoek gestuurd omgaande één van uw ridders. De man wou weten met wie hij te maken had. De Generaal weigerde zijn verzoek omdat het irrelevant zou zijn voor de taak die de ridder daar uit te voeren had.” Over welke ridder had die baron informatie nodig? Hij had wel een idee wie ze bedoelde en hij voelde zich er ergens ook wel ongemakkelijk mee. Toch kwam er een glimlach op zijn gezicht. Iets wat baron Rinaldo eigenlijk ook zou moeten doen. Maar de man leek ook verzonken te zijn in zijn gedachten. Alsof ook de man niet echt wilde weten wie het was. Of misschien was de man wel boos. Maar kon je het gewoon niet zien aan zijn gezicht. ”Het was verzoek voor informatie over heer Myron” Er verscheen nog een grotere glimlach op zijn gezicht. Natuurlijk. Dan had de baron het ook gewoon kunnen vragen. Hij had op al zijn vragen willen antwoorden. Hij bleef met die glimlach op zijn gezicht staan. Het was zo geweldig. Misschien zou hij die baron nog wel eens een bezoekje brengen. Al was het alleen om de man de angst van zijn leven te laten meemaken. Daar had hij nu zo veel zin in. Hij had ook zin om die baron nog eens in het gezicht te slaan. Maar dan echt wel hard. Jammer dat hij dat nu niet kon gaan doen. De glimlach verdween weer van zijn lippen. Het was ook de eerste keer dat Vrouwe Scarlet zijn naam had gebruikt. Zijn gezichtsuitdrukking ging weer naar een serieus gezicht. ”Verder zou ik u ook graag willen vragen of u nu in het kasteel zal verblijven tot we een gepast huis hebben gevonden of heeft u nog een andere oplossing?” Zijn blik gleed naar vrouwe Scarlet. Hij wist wel wat haar antwoord zou gaan zijn. Hij wist dat ze niet in het kasteel zou willen verblijven. Zo was ze nu eenmaal en al kende hij haar nog niet zo lang. Hij wist gewoon dat ze neen zou gaan zeggen. Maar ze sprak geen woord. Alsof ze niet durfde te spreken. Hij onder zocht haar eens goed. Hij kon zien hoe ze haar vuist baalde. Alsof ze ergens last van had. Zijn blik viel meteen op haar arm. Je kon het niet zien. Maar hij wist dat daar een wonde was. Had ze er weer last van? Hij deed een paar stappen naar voren zodat hij naast haar stond. ”Vrouwe Scarlet mag ook in mijn huis verblijven als ze liever niet in het kasteel verblijft en aangezien de herbergen vol zullen zitten. Stel ik mijn huis graag voor haar open.” Stelde hij voor. Hij keek vrouwe Scarlet ook niet aan. Hij wilde nu alleen nog maar weten wat de baron in petto voor hem had. ”Maar dat kunnen we straks ook wel regelen. Ik zou graag weten welke missie u voor mij heeft heer.” Zijn stem klonk serieus. Serieuzer dan dat vrouwe Scarlet hem ooit had horen spreken.
[2000]
"When no one will help you.
Give him your hand
And he will hold it.
Never letting go of you.
never giving up on you.
Because that's his promise.
he will help you!"

Ze bleef doodstil staan, ze wist dat elke beweging die ze nu zou gaan maken met haar arm pijn zou gaan doen. Ze wou voor een keer gewoon nergens van last van hebben, gewoon voor een keer voor een baron kunnen staan zonder dat ze werd veroordeeld of zonder dat ze geteisterd werd door de pijn. Helaas was dat bijna nooit het geval. De pijn leek haar vanuit binnen op te eten. Ze voelde haar arm kloppen in haar harnas, over één ding hoefde ze zich geen zorgen te maken, en dat was dat haar ogen het zouden verraden, ze wist dat niks door de kille muur in haar ogen heen kon dringen, zelfs niet deze pijn. Vooral niet deze pijn. Ze weigerde zich zwak voor te doen, ze weigerde voor de ogen van andere mensen in elkaar te storten, vele mensen zouden verklaren dat ze gek was, dat niemand zo’n hoeveelheid van pijn kon verdragen zonder in te storten, maar ze had erger mee gemaakt, en ook die pijn was nooit in haar groene ogen doorgedrongen. Misschien was ze wel gek dat ze deze pijn blokkeerde, maar dat was wat ze altijd al had gedaan, en dat was iets wat ze ook zou blijven doen. Dat ze een Vrouwe was, betekende al dat ze zwakker werd ingeschat, ze hoefde de mannen ook niet nog eens gelijk te bewijzen door bij elke pijn in te storten en zich af te laten voren, want dat weigerde ze. Ze weigerde zwak te zijn, ze was nooit het type geweest om toe te geven dat ze pijn had, ze was nooit het type geweest dat zich bij een klein wondje af liet schepen naar de dokter, ze was nooit zo geweest en zo zou ze ook nooit worden. De pijnsteken trokken verder naar boven toe, ze voelde lichtelijk de steken in haar schouder. Heel even sloot ze haar ogen, maar voor een ander leek het net of ze knipperde. Ze bleef naar baron Rinaldo kijken. De beste manier om van de pijn af te komen, was om de pijn te negeren, en dat was exact wat ze deed, ze concentreerde zich ergens anders op. Lang duurde het niet voordat ze de pijn in haar arm voelde vervagen, het was net alsof er weer nieuwe zalf op zat, wat niet het geval was. Haar lichaam leek de plek te verdoven, de signalen van pijn te verstoren. Een eigenschap die ze door de jaren heen had geperfectioneerd, de mogelijkheid om pijn niet meer te voelen. Een gevaarlijke kant eraan was dat ze te ver door kon gaan met vechten omdat ze de pijn niet voelde, en dat zou betekenen dat ze zichzelf letterlijk dood zou vechten zonder dat ze het zelf door had. Niet dat ze dat zo erg zou vinden, ze zou er zelf niks van voelen, en haar leven was haar ook weer niet zoveel waard. Als ze zou sterven, dan hoopte ze dat het zou zijn op een slagveld. Krijgers zijn niet gemaakt om oud te worden. De echte eer om te sterven in het harnas, dat was het einde voor echte krijgers. Krijgers die oud werden, dat waren krijgers die geen krijgers meer waren en hun eer opzij hadden gezet. Maar ze weigerde dood te gaan aan zo’n wond als die ze nu had, vooral omdat ze verder goed in staat was andere dingen te doen. Langzaam liet ze haar vingers weer ontspannen, alsof er niks aan de hand was. Haar kille ogen waren nog steeds gericht op baron Rinaldo, er was niet aan haar ogen te zien dat ze zich had afgesloten van het gesprek.
”Vrouwe Scarlet mag ook in mijn huis verblijven als ze liever niet in het kasteel verblijft en aangezien de herbergen vol zullen zitten. Stel ik mijn huis graag voor haar open.” [/b] de woorden van de snob schoten door de lucht heen, ze keek even opzij en zag dat de snob naast haar stond. Nu ze zo naast elkaar stonden, was het duidelijk dat de snob een halve kop groter dan haar was. Ze keek weer van hem weg, terug naar het raam waar de sneeuw naar beneden dwarrelde. Waarom had hij aangeboden dat zij bij hem kon verblijven? In de tijd dat ze hem kende was ze niet de vriendelijkste persoon geweest, dat wist ze zelf ook wel. Maar waarom? Hij had haar al weggehaald uit het andere leen, weg bij de baron. Hij was degene die haar ter hulp was geschoten toen ze door de baron werd belaagd en onder schot werd gehouden door kruisboogschutters, hij was degene die haar wond na het eerste gevecht had behandeld. En nu bood hij ook nog zijn huis aan om in te verblijven totdat ze een huis voor haar hadden gevonden. Wat was er in vredesnaam mis met de snob dat hij zich zo gedroeg? Niemand gedroeg zich zo aardig tegen haar, en dat wist ze zelf ook wel, en dat lag voor een groot deel aan haarzelf. Maar het maakte haar niet uit, ze hoefde niet iemand die aardig tegen haar deed, alleen maar omdat zij aardig was. Toch was er dan de snob, ze was verre van aardig tegen hem geweest, had haar zwaard op zijn keel gezet, had hem beledigd, en als blikken konden doden, dan was hij dood geweest, maar om een of andere reden bleef hij terug komen, hij was blijven hangen en had het voor haar opgenomen, waarom was hij zo verwarrend? Ergens zou ze het liefste een zwaard door hem heen steken, als hij dood was, dan zou hij tenminste ophouden met haar zo in de war te brengen, maar als ze dat zou doen, dan zou ze nog grotere problemen krijgen, en dat was iets waar ze geen behoefte aan had op dit moment. Iets in haar wou baron Rinaldo niet in het harnas jagen, respect? Misschien, ze mocht baron Rinaldo al meer dan dat ze haar oude baron had gemogen, en dat was voor de baron voor haar een goede zaak. Haar ogen bleven voor een tijdje de sneeuwvlokken volgen die door de lucht heen dwarrelden. Ergens was het toch ook wel een voordeel dat de snob haar zijn huis had aangeboden, want dat betekende dat ze niet in de sneeuw hoefden te overnachten. Ze wist niet wat ze er van moest denken, misschien moest ze er vrede mee sluiten, of misschien toch niet. Je wist het maar nooit met mensen.
”Maar dat kunnen we straks ook wel regelen. Ik zou graag weten welke missie u voor mij heeft heer.” de woorden van de snob trokken haar weg uit haar gedachten, zijn stem klonk serieus, serieuzer dan dat ze hem ooit had horen spreken, ergens vond ze het wel grappig, blijkbaar zat er toch ngo een serieuze kant aan deze ridder met dat witte haar die zich soms leek te gedragen als een tiener, volgens haar dan. Ze zag hoe baron Rinaldo knikte na de woorden van de snob, alsof de man het er zeer mee eens was dat er eens moest worden uitgelegd wat de missie was. Ergens vroeg ze zich af waarom ze niet werd geboden om weg te gaan, ze wist dat het haar niks aanging. Ze hoorde aan de geluiden dat baron Rinaldo een grote hap adem nam, blijkbaar had de man veelt e vertellen, niet dat ze bang was voor wat de man had te vertellen, nee, dat niet. Het was meer dat ze er niet echt van hield als mensen veel pratte, ze hield meer van de stilte. Toch was ergens in haar wel haar nieuwsgierigheid gewekt, wat was er zo belangrijk dat de snob opeens zijn serieuze kant liet zien, en dat baron Rinaldo zich er voor moest klaar maken om het uit te leggen? Ze had het idee dat ze er snel achter zou komen. Haar blik bleef rustig liggen op de baron die voor haar stond. Het duurde niet lang voordat de man begon te spreken. ”Wel we hebben de laatste tijd vele berichten gekregen van ongewone activiteiten aan onze grenzen. Dit baard ons natuurlijk vele zorgen. Onze eerste optie was een bende van struikrovers die een chaos wilde gaan maken. Maar er zijn nooit struikrovers gekomen en er blijft vele activiteit aan de grenzen. Berichten van burgers die zeggen dat het gaat om een groep van meer dan honderd tot zelfs tweehonderd man. Wat zoals je zelf wel zult beseffen een ongewoon hoog aantal is. Natuurlijk kunnen we niet zeker zijn over deze berichten.” de stem van baron Rinaldo klonk kalm, maar ze kon begrijpen van het bericht dat het iets was om veel zorgen over te maken. De man liep eens heen en weer voor zijn bureau, ergens deed het haar denken aan een rusteloze beer die geen voedsel kon vinden. Lang duurde het niet voor dat de man weer verder ging met spreken. ”In het begin baarde het ons geen zorgen. We hebben al vaker met zo’n berichten te maken gehad en het was altijd maar een grap. Zeggend dat de burgers de ridders gewoon wilden aansporen om alert te blijven. Wat op zich niet zo slecht is. Maar Deze keer is het anders en we krijgen berichten van alle vier de grenzen. Meer berichten komen van het zuiden. Waar je weet dat het redelijk makkelijk is om het land in te komen. Normaal gezien is het daar zwaar bewaakt. Maar door de val van de raad is die bewaking ook afgezwakt.” De man richtte zijn aandacht op de snob, het was wel duidelijk wat de man wou, namelijk dat de snob naar het zuiden toe zou gaan. Lang duurde het niet voordat baron Rinaldo zijn verhaal weer hervatte. ”De berichten zijn ook gestart met de val van de raad en nu zien we daar een dreiging in. De grijze jagerskorps hebben ons dus gevraagd om de beveiliging op sterken en zeker een oogje in het zeil te houden. Ik heb al ridders naar het oosten en het westen gesteurd. Zelf ga ik naar onze noordelijke grens. Maar zoals u weet is de tocht naar het zuiden een gevaarlijke tocht en als u de weg daar niet kent. Kan het ook een dodelijke tocht worden. U van alle mensen weet dat u daar makkelijk verloren loopt.” ergens verbaasde de woorden van baron Rinaldo haar, het moest wel serieus zijn, als zelfs de grijze jagers zich ermee begonnen te bemoeien. Iedereen wist dat als je een jager op je dak kreeg, dan je dan verloren was. Ze vroeg zich af wat dit betekende, zou er nog iets anders op komst zijn, zou er meer achter de missie van de snob liggen? . ”Ik zou zelf naar het zuiden gaan. Maar ik kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn en tijd schiet ons te kort. We zien het als een dreiging van oorlog dus wel willen zeker geen tijd verliezen.” Het werd haar nu duidelijker, baron Rinaldo voorzag het dus als een teken van oorloog, dat betekende dat het wel zeer ernstig was. Haar blik was toen baron Rinaldo was begonnen met spreken afgegleden naar het raam, naar de sneeuwvlokken die rustig dwarrelden naar beneden toe. . ”Myron ik zou u willen vragen om naar de zuidelijke grens te reizen. U kent die weg beter dan wie dan ook. Ik denk dat u het zelf beter kent dan Heer Mordon. Dat zegt al veel want heer Mordon kende dat gebied helemaal vanbuiten uit zijn hoofd. Dus ik vertrouw er op dat u die reis kan maken zonder probleem.” Het duurde een kwestie van een seconde voordat de woorden tot haar doordrongen, haar ogen schoten direct als twee pijlen op de baron Rinaldo af toen hij de naam Heer Mordon had gezegd. Wie was deze man dat hij Heer Mordon had gekend? Heer Mordon, de naam riep zoveel herinnering op aan de man die als een tweede vader voor haar was geweest.

”Pak me dan als je kan” riep het meisje met de lange rode haren uit. Ze rende al lachend weg terwijl er twee figuren achter haar aanrende. Het was een van die dagen geweest dat de zon veel te hoog in de lucht stond en dat het te warm was om veel te doen. Haar vader had weggemoeten naar het kasteel, zoals elke dag was ze met haar witte engel gaan spelen. Tot haar verbazing was zijn vader weer thuis geweest, vaak zag ze de man niet, maar direct vanaf het eerste gezicht dat ze de man gemogen. Vanaf het eerste ogenblik was hij als een tweede vader voor haar geweest. Hij was degene geweest die haar altijd hielp met zwaard vechten als de witte engel niet in de buurt was. Hij behandelde haar altijd als zijn tweede dochter. Hun ouders konden perfect met elkaar overweg, wat de band alleen maar sterker maakte. Ze keek even achter over haar schouder heen naar de twee die achter haar aanrenden, beiden hadden ze wit haar, alleen dat van haar witte engel was langer dan het haar van zijn vader. Beiden hadden ze dezelfde kleur gouden ogen. Een grijns gleed over haar gezicht heen terwijl ze over het slootje heen sprong. Ze rende zigzaggend tussen de bomen heen, de handen van de twee ontwijkend. Ze dook onder een stel bosjes door en rende toen verder. Modder zat op haar broek, in tegenstelling tot de andere meisjes van het dorp die rokken droegen, droeg zij broeken. Rokken zaten je altijd in de weg, vooral als je tikkertje speelde, en dat was een van hun lievelingsspellen. Ze zag Heer Mordon voor zich opdoemen, snel maakte ze een draai naar links zonder ook maar iets te vertragen en zich door de twee te laten tikken. Ze hoorden de voetstappen achter zich. Ze rende hard verder, ze wist het meestal langer uit te houden door haar conditie. Ze rende iets zachter, zodat ze dichterbij kwamen, ze kon hun heel dichtbij voelen. Ze rende zijwaarts op een boom af, op het laatste moment sprong ze opzij, langs de grote boom heen, alleen haar witte engel en zijn vader hadden minder goed opgelet, zij waren zo geconcentreerd geweest op haar tikken dat ze niet op hun omgeving hadden gelet. Ze hoorde twee kreten van pijn en draaide zich om. Zowel haar witte engel als Heer Mordon waren tegen de boom opgelopen, beiden zaten op de grond, ze spiegelde elkaar gebaren, door beiden met hun linkerhand over hun hoofd heen te wrijven. Ze lachte hard toen ze hun zag. Heer Mordon en haar witte engel keken naar haar op. Verbaasd en geschokt dat ze hun tegen de boom op had laten rennen. Haar witte engel gromde naar haar, “Pas maar op jij rode duivel” riep hij onverschrokken uit voordat hij overeind sprong en haar achterna joeg. Ze rende snel weg, gevolgd door de twee met de witte haren, die vastberaden waren om haar te tikken en haar terug te pakken voor het feit dat ze hun tegen de boom aan had laten lopen, zo vader, zo zoon.

De herinnering vervaagde in haar gedachten. Het zuiden, ze was er vaak geweest, haar vader ging meestal mee met Heer Mordon als die op pad ging naar het zuiden. Haar witte engel ging dan ook mee, en natuurlijk wou zij dan niet achter blijven. Ze weigerde achter te blijven, alleen maar om het feit dat ze een meisje was. Haar vader had daar hard om gelachen toen ze daar boos om was geworden. Vanaf toen mocht ze altijd met hun mee, samen met haar witte engel. Soms reed ze bij haar vader of bij Heer Mordon voorop, maar meestal reed ze achterop bij haar witte engel. Ze was licht genoeg daarvoor, de paarden voelden nauwelijks verschil en de paarden vonden het niet eens erg. Ze was verzot op dieren, en dieren waren verzot op haar. Zelfs de moeilijkste dieren leken haar aardig te vinden. Ze kende het zuiden op haar duimpje, niet dat ze dat aan de twee mannen in het vertrek zou vertellen. Ze kenden haar naam, en ze zagen de kilte in haar ogen, maar verder kende ze haar niet. Ze hadden geen flauw idee wie ze werkelijk was of waar ze vandaan kwam, en ze hoefden dat ook niet te weten. Sommige dingen konden het beste geheim blijven, en in haar geval was dat bijna alles. ”Het is uw keuze om het te aanvaarden of niet en ook geheel uw keuze om een partner mee te nemen op deze reis of niet. AL geloof ik dat u sneller zult zijn als u alleen gaat en ik vertrouw er op dat u geen gevaar zult lopen. Maar zoals u wel zal weten. Laat ik u ook niet graag alleen weg trekken.” de stem van baron Rinaldo schoot weer door het vertrek heen, de baron leek echt om zijn ridders te geven, want anders zou die er niet om gemaald hebben om de snob alleen op reis te sturen, in plaats van letterlijk te zeggen dat hij liever niet had dat de snob alleen zou reizen. Ergens wou ze weten wat de baron voor haar over Heer Mordon wist, maar ze wou ook weten waarom de man de naam ter sprake had gebracht, en wat het in vredesnaam te maken had met de snob die naast haar stond. Zoveel vragen en herinneringen spookten door haar hoofd heen, maar ze kon er niks mee. Ze verbande de herinneringen terug naar het achterste van haar gedachten, waar ze hoorden te zijn. De vragen, die bleven rond spoken, maar ze wist dat ze er geen antwoorden op zou krijgen, tenminste nu niet. Iets zei haar dat het niet lang zou duren voordat ze haar antwoorden zou hebben. Ze had nu twee personen gevonden die ook Heer Mordon kenden, en ze wist dat alleen hun twee de vragen die ze had kon beantwoorden. Maar nu was niet het moment, later. Sommige dingen moest je laten wachten totdat je er klaar voor was, en anderen ook. Haar blik was nog steeds op baron Rinaldo gericht, wat de snob gaan doen nu die een keuze had? Vragen, vragen en nog meer vragen, en alleen tijd kon de antwoorden vertellen.

You never know which stories she knows
You never know which ones she will tell,
You only know one thing,
Go too far, and you’re gone..

3062 woorden.

Zacht dwarrelde de sneeuwvlokken langs het raam heen naar beneden toe, vrij om te vallen waar ze wouden. De sneeuwvlokken die zo onschuldig wit waren en het landschap bedekte onder een dik wit deken. Sneeuwvlokken die de temperatuur lieten dalen, sneeuwvlokken die de sneeuw vormde waarin de kinderen speelde. Sneeuwvlokken die smolten als ze op je vielen. Zo klein deeltje, en toch leek dat kleine deeltje zo perfect. Alleen kon de sneeuwvlok niet veel veranderen, maar met duizenden samen konden ze wel dingen veranderen. Het moment dat het begon te sneeuwen werd door de een toegejuicht, terwijl het door de ander juist werd vervloekt. Mensen dachten altijd het beste over de sneeuw, over die onschuldige witte vlokken, maar hoe mooi de sneeuwvlok ook was, met duizenden bij elkaar konden ze ook voor veel ellende zorgen. De kou die de sneeuw met zich meebracht kon mensen fataal worden. Het liet rivieren dicht vriezen, waardoor het goederen vervoer staag liep. Paden sneeuwden dicht, waardoor je niet meer kon zien of je op een pad reed of tussen de bomen door, het zorgde ervoor dat mensen verdwaalde en nooit meer terug werden gevonden. De kou kon mensen laten bevriezen, ervoor zorgen dat ze nooit meer wakker werden. De sneeuw was prachtig om te zien, maar had gevaarlijke kanten, kanten waarmee je liever niet in aanraking wou komen. Kanten die je het liefste wou vermijden en die waarheid nooit onder ogen wou zien. Mensen kozen ervoor om alleen te zien wat ze wouden zien, en dat zorgde vaak voor misverstanden. Dat dingen niet mooi zijn, dat geeft niemand de reden om het te negeren, maar toch gebeurde dat. Dat was gewoon hoe mensen in elkaar zaten, een instinctief bescherm middel tegen alles dat gevaarlijk voor hun was. De sneeuwvlokken leken op het eerste zicht zo vriendelijk en zacht, maar in werkelijkheid waren de sneeuwvlokken koud en gevaarlijk. De sneeuwvlokken bleven langs het raam heen dwarrelen, alsof ze niks beters te doen hadden. Er had zich al een lichte sneeuwlaag gevormd op de daken van het kasteel. De ridders die op de muur liepen hadden een lichte laag sneeuw op hun harnas zitten. Het gaf de kasteel een onschuldige uitdrukking, alsof het een groot sneeuwkasteel was waarin iedereen kon spelen. Een kasteel variant van een sneeuwpop, maar niks was minder waar. Verborgen onder al die sneeuwlagen lag een gevaarlijk kasteel, voor een groot deel opgegaan in de omgeving door zijn witte kleur van de sneeuw. Bij zulke gelegenheden moest je goed kijken naar waar je zocht, omdat je het anders over het hoofd heen ziet. Gebouwen kunnen gemakkelijk verdwijnen in het landschap als ze bedekt zijn met sneeuw. Sneeuw, eindeloze vlaktes met sneeuw, dat was zo’n plek waar kinderen speelden in de winter, waar grote sneeuwpoppen werden gebouwd, om de simpele reden dat het kan. Op zulke momenten zijn er geen dreigingen, oorlogen worden nooit in de winter uitgevochten, omdat het te koud is om te ver bij het vuur vandaan te zijn, maar dat oorlogen niet werden uitgevochten betekende niet dat overvallers stilzaten. De winter was voor de ene zijn redding terwijl het voor de ander zijn dood was.
Ze bleef naar de sneeuwvlokken staren, het gesprek wat Baron Rinaldo en de snob hadden gleed voor grote delen langs haar heen. Ze was haar interesse in het gesprek al een tijdje geleden verloren, terwijl ze wel wat aandacht aan het gesprek besteedde. Ze was altijd al goed erin geweest om haar neus in andermans zaken te steken, vooral wanneer ze dat beter niet kon doen, en dit was geen uitzondering. Ze wist dat deze twee mannen haar meer konden vertellen over Heer Mordon, nog een reden om hier langer te blijven en hun eens uit te gaan horen over wat zij over Heer Mordon wisten. Geduld, dat was het gene wat ze nu moest hebben. Het zou in het einde wel gaan werken, maar voor nu moest ze geduld hebben en wachten totdat het juiste moment daar was om hun te ondervragen. Iets zei haar dat ze hier meer antwoorden zou vinden dan waar ze op had gehoopt. Het lag in haar aard om nieuwsgierig te zijn, iets wat ze niet liet zien aan anderen, maar toch wel was. Mensen letten meestal niet goed op wat ze zeiden als ze in de buurt was, als ze niet in harnas was dan tenminste. De meeste mannen hielden geen rekening met vrouwen omdat ze verwachten dat die toch nooit wat door zouden vertellen, en dat was waar de meeste mannen toch echt de fout in gingen, denken dat je een vrouw kunt vertrouwen. Als er iets was wat je niet kon vertrouwen, dan waren het wel vrouwen. Ze had er vaak haar voordeel mee gedaan als ze informatie moest verzamelen, werkte veel beter dan wanneer ze in vol harnas er naar toe zou gaan. Ze hield van opdrachten die voor de meeste mensen onmogelijk leken, van opdrachten waarbij je nieuwsgierig moest zijn om achter de informatie te komen. Ze probeerde haar gedachten bij het gesprek van de snob en Baron Rinaldo te houden, de twee mannen zeiden niet veel, alleen het hoogstnodige, maar toch, als je goed tussen de regels door kon lezen, dan was het makkelijker om te begrijpen wat er aan de hand was. Ze wist dat de snob de opdracht niet zou gaan weigeren, ze had niet het idee dat het zijn eer was die hem ervan weerhield om de opdracht niet aan te nemen. Nee, het was wel duidelijk dat de snob zijn koning graag wou dienen, ze kon dat begrijpen, iedere goede ridder wou zijn koning en zijn baron dienen. Dat waren twee van de standaard dingen die elke ridder tijdens zijn opleiding in zijn hoofd kreeg gestampt. Ze bleef naar het gesprek luisteren, afwachtend op wat de snob zou gaan zeggen, ze zou pas echt verbaasd zijn als de snob de opdracht zou gaan weigeren. Maar als de snob de opdracht zou gaan weigeren, waarom zouden ze dan zo snel hier naar toe zijn gegaan? Van het ene op het andere moment had hij opeens aangeboden haar mee te nemen, en het was haar nu wel duidelijk dat hij een brief van Baron Rinaldo had gekregen met daarin de vraag of de snob terug kon keren naar het kasteel voor een opdracht. Als dat niet het geval was geweest, dan hadden ze hier nu niet gestaan. Ze wist ergens dat ze het aan Baron Rinaldo had te danken dat ze nu hier was, als hij niet de snob had gestuurd, dan had ze nu nog met de oude baron opgescheept gezeten, en daar was zij uiteindelijk niet gelukkiger van geworden.
Ergens vroeg ze zich wel af waarom juist de snob de weg in het Zuiden zo goed zou weten, maar ze besloot daar verder geen aandacht aan te besteden, die vraag vanzelf ook wel worden beantwoord. Ze werd uit haar gedachten getrokken door een lach, ergens kende ze die lach, ze kende de toon ervan. Ze kende die lach, van lang geleden van toen ze nog klein was. Toch wist ze dat het niet waar kon zijn, de eigenaar van die lach was ze kwijtgeraakt aan de vlammen. De eigenaar van die lach lag begraven in het noorden. Haar herinneringen waren vast en zeker met haar aan het spelen. Ze zuchtte even in gedachte en concentreerde zich weer op de sneeuwvlokken die langs het raam heen naar beneden toe vielen. Ze zag in haar ooghoeken dat de snob zich klaar maakte om te gaan antwoorden op de vraag van Baron Rinaldo. Ze luisterde naar de woorden die hij sprak: . ”U kunt op mij rekenen! Ik zal er wel nog over na denken of ik een reisgezel mee neem of niet.” Ze had niks anders dan dat verwacht als antwoord dat hij zou gaan geven op de vraag van Baron Rinaldo. Ze dacht even na, besefte de snob wel dat hij haar had uitgenodigd om in zijn huis te verblijven? Als hij dus die opdracht zou nemen, dan zou zijn alleen in zijn huis blijven, ergens binnenin stak er een duiveltje de kop op, maar ze liet er verder niks van zien. Wat ze wel niet allemaal uit zou kunnen halen met zijn huis terwijl hij weg was. Ze zou goeie streken uit kunnen halen, en hij zou dat pas doorhebben als hij terug zou komen van zijn missie, en tegen die tijd was de schade al lang gedaan. Het was lang geleden dat het rode duiveltje in haar zijn kop had opgestoken met zijn kwade streken, maar ze vond het niet erg. Ergens had ze het gevoel dat ze hier zoveel uit kon halen als ze wou, en dat ze het niet eens al te erg zouden vinden. Hoe langer ze er over na dacht, hoe aanlokkelijker het plan werd, het enige waar ze nu op hoopte was dat de snob snel zou verdwijnen, het zou waarschijnlijk wel enkele weken duren, en in die tijd kon zij de omgeving wel leren kennen. Het enige nadeel waarmee ze dan meezat was dat het bijna kerstmis was. Als ze niet zou verdwijnen tegen die tijd met een opdracht zou ze zeker weten verplicht zijn om kerstmis hier op het kasteel door te brengen, en dat was iets waar ze vreselijk tegenop zat. Maar voor alles was een oplossing, en ze had het idee dat ze kerstmis dan op de rug van Bloodhunter door zou brengen terwijl ze door het leen heen zouden rijden.
Een hinnik bereikte haar oren, met een ruk schoot haar hoofd iets overeind. Ze herkende die hinnik uit duizenden, de hinnik van Bloodhunter. Ze wist direct dat er iets goed mis was, de hengst zou alleen om haar roepen als er iets aan de hand was. In een fractie van een seconde veranderde de blik in haar kille groene ogen. Haar kille groene ogen kregen een gevaarlijke ondertoon, een ondertoon die mensen de rillingen bezorgde, een gevaarlijke ondertoon waarmee niet te spotten viel. Het was dat wat haar zo onvoorspelbaar maakte. Ze maakte geen excuses tegen Baron Rinaldo of tegen de snob. Niemand kwam aan Bloodhunter, boer of heer, het maakte haar echt niks uit. Er was één ding waar je vanaf bleef en dat was Bloodhunter. De hinnik was nog niet eens weggestorven toen ze zich omdraaide en naar de deur toe liep in een snel tempo, ze was door haar zwarte harnas niet al te goed zichtbaar in het lichtenspel van de kaarsen. Haar rode haren leken opeens vlammen door de snelheid waarmee ze had bewogen, maar het leek ook op vloeiend bloed, haar zwarte mantel volgde haar als een gevaarlijke schaduw. Het maakte haar niks uit dat ze Baron Rinaldo en de snob haar rug toe had gekeerd, ze was in de gangen verdwenen voordat ze haar ook maar tegen konden houden. De hinnik van Bloodhunter was duidelijk genoeg voor haar geweest, het was een hinnik geweest naar haar, en zij reageerde erop. Ze hadden altijd elkaars rug gehad, en dat zou ze nu ook doen, zelfs als ze daarmee tegen de haren van Baron Rinaldo in streek. Ze kon met gemak een ander leen opzoeken of een dwalende ridder worden, maar ze zou nooit een tweede Bloodhunter vinden, die zo veel met haar had meegemaakt in het verleden. Ze gleed als een schaduw door de gangen heen. Haar bloedrode haren waren weer opgeborgen in haar helm. Ze zou de mensen niet laten wie ze was, nog niet. Misschien als ze hun vertrouwde, dan misschien. Het was een geluk dat ze had onthouden hoe ze waren gelopen naar het kantoor van Baron Rinaldo, waardoor ze zo de weg terug vond. Eenmaal iets gezien was het voor haar moeilijk om iets weer te vergeten, vooral als het wegen waren. Ze trok de kasteeldeuren open en liep de binnenplaats op. Haar ogen richten zich direct op het groepje zwaargebouwde jongens dat op de binnenplaats stond, vlak daarna vonden haar ogen haar nachtzwarte hengst. De hengst was omsingeld door de jongens, ze zag wel dat een paar van de jongens al flinke schrammen hadden op hun armen. Ze zag duidelijk de bloedlust in de ogen van de hengst, woede begon langzaam in haar op te borrelen toen ze zag dat de jongen probeerde de teugels te pakken. Niemand had het recht om op Bloodhunter te rijden behalve zijzelf. De hengst liet opnieuw een hinnik horen, een hinnik die niet veel goeds voorspelde. Het leek erop dat een paar jongens begonnen te twijfelen en een paar stappen naar achteren liepen. Ze zag hoe een van de stoere jongens met de zweep uithaalde naar de nek van Bloodhunter. Het was maar een geluk dat de hengst zijn harnas droeg, de zweep maakte een raar geluid toen het neerkwam op het metaal.
Ze was al in beweging voordat ze er zelf erg in had. Niemand haalde het in zijn hoofd om paarden te slaan met een zweep, vooral niet als het voor de lol was. Het was duidelijk dat de hengst het bloed wou zien vloeien van de jongen die met de zweep naar hem had uitgehaald en ze was het totaal eens met de hengst. Ze zag een opening en glipte daar tussendoor, de jongens waren te druk bezig met Bloodhunter dat ze het niet doorhadden. Ze stond opeens voor de jongen met de zweep, haar hand sloot zich om de nek van de jongen heen, met gemak tilde ze de jongen op. Ze hoorde de zweep op de grond vallen en de geschrokken kreten, maar het deed haar niks. Ze was zeer onvoorspelbaar vooral als het op Bloodhunter aankwam. De jongen keek haar angstig aan, ze bekeek hem even. Het was duidelijk een van de jongens uit het dorp, nu ze er zo over nadacht, de rest van de jongens zagen er ook zo uit. Blijkbaar jongens die aan het rondhangen waren bij het kasteel en toen hadden besloten om de vreemde zwarte hengst te gaan treiteren, iets waar ze een grote fout mee hadden begaan. Ze keek de jongen weer in de ogen aan, ze zag de angst in de ogen, angst voor haar en wat ze met hem zou doen. Ze hield hem gemakkelijk in de lucht met haar linkerarm. Ze hoorden achter zich wel wat geschuifel, blijkbaar wisten de jongens nou niet of ze de jongen die ze vast hield moest helpen of niet. Ze hoorde de hoeven van Bloodhunter opeens verplaatsen, blijkbaar hadden een paar jongens besloten om hun maat te gaan helpen. Ze hoorde een paar seconde later een met pijn gevulde kreet over de binnenplaats heen echoën. Het was niet moeilijk voor haar om uit te vinden wat er was gebeurt. Bloodhunter had zijn tanden in de jongen gezet. Wanneer Bloodhunter eenmaal op bloed uitwas, kon je maar beter maken dat je weg kwam. De jongen probeerde wanhopig haar hand rond zijn keel los te trekken, wat niet lukte, ze hield hem nog steeds in de lucht getild, het koste haar geen moeite. De uitdrukking in de ogen van de jongen werd steeds paniekeriger. Ze zorgde er wel voor dat de jongen wel genoeg lucht binnen kreeg, ze wou nou ook weer niet op de eerste dag hier direct een van de dorpsjongens om het leven brengen. ”Alstublieft heer, heb genade” riep de jongen bang uit, ze bleef hem aankijken, ze wist dat haar ogen niet te zien waren.
Mensen zeiden altijd dat het meest angstaanjagende van haar harnas was dat er niks te zien was. Er leek alsof twee zwarte gaten je aanstaande in plaats van de ogen van een mens. Alsof er niks in het harnas zat. Ze zweeg en bleef de jongen aankijken. Ze hoorde Bloodhunter weer heen en weer bewegen, gevolgd door een paar lichamen die contact maakte met de vloer. De jongen die ze vast had bleef smeken om genade, maar als er iets was wat ze niet had, dan was het wel genade. Ze kneep zijn keel iets verder dicht, de jongen maakte wat benauwde geluidjes. Het was best grappig om te zien hoe zo’n jongen die net zo stoer had gedaan nu haar aan het smeken was om hem in leven te laten. Opeens liet ze hem los omdat ze genoeg kreeg van zijn gejammer. De jongen had het niet verwachte en zakte ineen op de vloer. Ze had wel gezien dat steeds meer ridders zich hadden verzameld om te kijken wat er aan de hand was. Ze draaide zich om en keek naar de overige groep jongens die nog overeind stonden. Ze keken naar haar met doodsangst in hun ogen. Er droop wat bloed uit de mond van Bloodhunter, maar ze wist dat het niet het bloed van de hengst was. Ze keek even naar de jongens die op de grond lagen, bij een paar waren duidelijk de bijtafdrukken te zien van Bloodhunter. De bloeddorst was nog steeds te zien in de ogen van de hengst. Ze had tijdens het hele gebeuren haar zwaard niet eens getrokken. Ze wou hun niet perse kwaad doen, maar als de jongens net iets verder waren gegaan, dan was het heel anders afgelopen. Bloodhunter schudde even met zijn manen, er klonk zacht het geluid van rinkelend metaal, wat er op duidde dat de hengst bepantsert was. Ze zag hoe de jongens die nog konden staan hun maten weg trokken en van haar weg deinsde. Ze keek naar de rijen ridders die zich er hadden gevormd, zou het nou alweer tot een gevecht uitlopen? Dat zou nou voor de tweede keer binnen een paar uur zijn. Maar als zij een gevecht wouden dan zouden ze er een krijgen. Bloodhunter ging half achter haar staan, zijn hoofd hing vlak naast haar schouder. Ze wist dat als dit inderdaad weer een gevecht zou worden, dat ze niet alleen zou zijn. Ze bleef rustig staan, afwachtend wat de rijen ridders nu zouden gaan doen. Ze had niet eens meer aan Baron Rinaldo en aan de snob gedacht. Niemand kwam aan Bloodhunter, ze zou zich blindelings in een gevecht storten als het betekende dat ze daarmee Bloodhunter terug kreeg. Zelfs als ze het tegen al deze ridders op moest nemen, ze zou er geen twee keer over nadenken. Bloodhunter was alles voor haar. De nachtzwarte hengst brieste even en bleef ook naar de ridders kijken. De wind speelde even met de manen van de hengst en met haar mantel. Ze stonden daar als twee gevaarlijke schaduwen, afwachtend op wat de volgende zet zou zijn.

Never trust the dark knight with the kill green eyes,
Never trust the night black horse with blood thirst eyes,
You never know when the moment comes,
That they will attack you..

3113 woorden

Hij schrok er niet van toen Scarlet de kamer verliet. Neen hij had ook het gehinnik gehoord en hij veronderstelde dat het dus afkomstig was van Bloodhunter en dat het paard dus in de problemen zat. Ook al kon hij zich Bloodhunter in de problemen moeilijk voor stellen. dat beest kon van alles aan. Toch hij herinnerde zich nog goed de touwen rond de nek van het beest. De touwen die hij had doorgesneden. Misschien was het beest toch wel in de problemen geraakt? Bloodhunter had zich niet echt anders tegen over hem gedragen na de redding. Niet dat hij dat verwacht had. Neen, maar toch ergens kon die wel wat dankbaarheid tonen. Niet? Hij zag de blik in zijn baron zijn ogen wel en de vraag die hij stelde maakte hem lichtjes aan het lachen. Hij schudde lichtjes zijn hoofd. Hoefde de baron zich zorgen te maken? Misschien wel misschien niet. Met haar kon je het nooit weten en dat had hij al lang door. Toch hoopte hij dat ze niet te veel problemen zou gaan veroorzaken. Hij wist dat de baron het waarschijnlijk niet te erg zou vinden. Zolang ze niemand zou vermoorden. Maar dat was het juist. Scarlet kon iemand vermoorden zonder veel emotie kon ze haar zwaard in iemands vlees zetten. Zeker als het over Bloodhunter ging. Hij kende het gevoel. Hij wist dat hij tot het zelfde in staat was. Maar hij hoopte toch dat ze zich zou inhouden. Het was niets voor niets haar eerste dag hier. Toch hij wist dat ze zich niets zou aantrekken van wat anderen van haar zouden denken. Hij wist hoe belangrijk haar paard voor haar was. Hij zuchte lichtjes. Het was vreemd hoe goed hij haar al kende. Alsof hij haar al jaren lang kende. Maar toch hij kende vrouwe Scarlet nog niet zo lang. Maar soms kon hij haar gewoon al voorspellen. Zo moeilijk was ze niet te lezen als je er over na dacht. Toch hij wist dat hij niet te veel moest hopen. Hij knikte naar de baron toen die het teken deed om hem te gaan volgen. Het haf hem een gevoel van vertrouwen. Het was lang geleden dat hij zo alleen achter Rinaldo liep. Hij herinnerde zich de dagen die hij door bracht hier in het kasteel. Zich verstoppend voor zijn meester. Geen zin om te trainen. Geen zin om naar zijn lessen te luisteren. Zich verstoppend in de kast. Vuurtjes te stoken. De muren verven, De bloem uit de keukens door de hangen heen gooien. Lijm in de haren van de wachters smeren. Emmers waters op vreemdelingen gooien. Alle paarden uit de stallen los laten. Dat waren de dagen geweest dat hij gelukkig was geweest. Toch had hij op een dag het nut er niet meer van ingezien. Het was gewoon niet het zelfde geweest als toen hij het deed met zijn rode duivel. de dag dat hij niets had gedaan. Hadden bijna alle ridders hem gevraagd of het wel ging. Ze hadden zijn grapjes leren accepteren en ze hadden er na een tijd ook wel leren om lachen. Maar de dag dat hij was gestopt had iedereen zich zorgen gemaakt over hem. Toen was hij ook beginnen te veranderen. Beginnen te luisteren naar de lessen en hij had af en toe wel nog eens een grapje uitgehaald. Zo wisten ze dat alles in orde met hem was. Zo was hij veranderd in de persoon dat hij nu was. Op de dag dat hij vertrokken was op zijn reis hadden de meesten hem uitgezwaaid. Zeggend dat ze hem zouden missen. Op de dag dat hij terug was gekeerd hadden ze hem verwelkomd met open armen. Nu haalde hij af en toe ook nog eens een grapje uit; gewoon om de sfeer er in te houden. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door al het oproer dat buiten bezig was. Hij volgde de baron tot buiten. Waar hij tot zijn verrassing veel van de mannen zag verzameld. Ze lieten Baron Rinaldo zonder probleem door. Hij bleef aan de kant tegen de muur leunend kijkend naar wat er gebeurde. Die pestkoppen waren weer bezig geweest. Jammer genoeg voor hun hadden ze het verkeerde slachtoffer gekozen. Hij zuchte even en keek toe hoe Vrouwe Scarlet en Bloodhunter de jongens aan pakte. Hij moest toegeven het was hoog tijd dat die jongens hun lesje kregen. Toch vond hij het een beetje extreem. Het waren maar normale burgers en Bloodhunter gaf ze lelijke verwondingen. Myron wist ook wel dat het hun eigen fout was. Hij wist dat vrouwe Scarlet het helemaal niet erg vond dat ze zo gewond raakten. Dat wist hij maar al te goed. Het duurde niet lang voor de jongens weg vluchtte. Waarschijnlijk zouden ze hier niet snel terug komen. Waarschijnlijks zouden ze, ze hier niet meer terug zien. Het duurde niet lang voor dat de baron in zijn handen begon te klappen. De rest volgde. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Dit was typisch iets voor Rinaldo. Het was een goede les geweest en het was goed opgelost. Er waren geen doden gevallen. Dus ook hij klapte even in zijn handen. Maar niet voor lang. De rest juichte nog. Verwelkomde Vrouwe Scarlet met gefluit en alles wat er bij hoorde. Hij bleef stil. Wachtend op de woorden van de baron die zeker nog zouden komen. ”Dat was een prachtige show.” Er kwam een glimlach op zijn gezicht. Rinaldo was ook niet te schatten. Maar dat was wat zo leuk was aan Baron Rinaldo. Hij was een gewone man. Hij deed niet alsof hij het was. Hij accepteerde de mensen voor wie ze waren. ”Mag ik u nu nog eens voor iedereen hier hartelijk welkom heten.” Dit was het welkom die Vrouwe Scarlet verdiende. Een hartelijk welkom van iedereen. ”En nu terug aan het werk. We hebben onze show voor vandaag wel gehad.” Met die woorden keerde iedereen terug naar hun post. Hij bleef staan tegen de muur en sloot zijn ogen even.
Wat zouden ze niet nog allemaal mee gaan maken nu dat Vrouwe Scarlet bij de familie was gekomen? Hij hoorde de voetstappen van de baron. Ze verwijderde zich van deze plek. Hij wist dat de baron terug zou gaan naar zijn kantoor. Hij bleef nog even staan. moest hij terug gaan naar de baron of niet? Neen ze hadden alles besproken en hij zou niet weten wat er nog te bespreken viel. Hij kende zijn missie en hij wist wat hij moest doen. Verder was het duidelijk geweest hoe moe de baron wel niet was. De man verdiende een rust en als hij nu terug zou gaan dan zou de man zijn rust niet krijgen. Hij ging rustig terug recht staan en keek naar Vrouwe Scarlet en Bloodhunter. Op een rustig tempo liep hij voorbij hun. ”Kom.” Zei hij kalm. Neen dit was niet wat hij normaal zou doen. Maar hij was nu niet bepaald in een heel goede stemming. Hij moest toegeven het had goed gedaan om de baron weer terug te zien en het was goed weer thuis te zien. Maar door het gesprek was hij moe geworden. Vooral van de herinneringen aan zijn familie. Dus hij wou nu niet echt veel woorden vuil maken. Verder wist hij dat Vrouwe Scarlet het sowieso niet erg zou vinden dat hij stil bleef. Flamelight zou hier blijven vannacht. Hij wist dat ze in goede handen was. Hij wist dat ze helemaal zou verzorgd worden. Zodat ze weer in top vorm zou zijn. Ja dat zou zijn paard wel nodig hebben. Zeker in het zuiden. Hij had een goed tempo aangenomen en volgde met gemak de weg naar het dorp. Veel mensen waren er nog niet. Alleen de mensen die er echt hoefden te zijn. Het was dan ook al bijna middag. Man de tijd ging snel wanneer je het druk had. Hij volgde de vertrouwde weg naar zijn huis. Af en toe kijkend of Vrouwe Scarlet hem wel volgde. Zijn hart maakte een sprongetje toen hij zijn huis zag. Zijn humeur werd weer een beetje normaal. Hij draaide zich om naar Scarlet. ”Bloodhunter kan in de stal blijven.” Hij schonk haar weer een van zijn glimlachen. Waarna hij de deur van zijn huis opendeed en naar binnen ging. Hij wist dat het wel even zou duren voor. Scarlet ook binnen zou komen. Waarschijnlijk zou ze eerst Bloodhunter instaleren in de stal. Bloodhunter had nog altijd zijn harnas aan en dat moest ook nog af. Ondertussen liep hij snel naar boven kijkend of alles in orde was. Maar niets was veranderd. Hij was van plan om Scarlet zijn kamer te geven. Hij vond het niet erg om in de zetel te slapen. Natuurlijk was hij niet zeker of ze het zou accepteren. Maar proberen kon geen kwaad. Hij liep rustig terug naar beneden naar de keuken. Die zichtbaar was vanaf de living. Daar zorgde hij er voor dat het vuur brandde. Zodat hij water kon koken. Om thee van te maken.
[1500]
"Even when he is down.
he will smile only for you!"

Ze voelde de wind zacht langs zich heen strijken, de wind speelde met haar mantel en de manen van Bloodhunter. De wind zorgde ervoor dat ze als schaduwen werden afgebeeld. Paard en ruiter bleven bewegingsloos staan terwijl ze naar de rijen ridders keek. Ze voelde de spanning in de lucht, één actie kon een gevecht doen uitbarsten. Ze liet haar handen gewoon langs zich heen hangen, ze maakte geen aanstalten om haar zwaard te trekken. Ze was op dit moment voor hun geen dreiging, en daar moesten ze blij mee zijn. Want als zij haar zwaard zou trekken, dan kon je er je leven op verwedden dat er bloed zou gaan vloeien. Nooit werd Cruor getrokken zonder bloed te vergieten. Het was een eigenschap van het zwaard die ze nooit zomaar voorbij liet gaan. Het zwaard droeg zijn naam niks voor niks. Ze bleef naar de rijen ridders kijken. Ze wist dat het uit kon lopen op een gevecht, maar ook op iets anders. Ze hoopte dat het op iets anders uit zou lopen. Niet dat ze het erg zou vinden, nee ver van dat. Maar om nou op de eerste dag aan het moorden te slaan, nee dat was meer iets voor als ze hier langer was. Ze had niks voor niks een paar uur geleden toen ze haar aanvielen de ridders alleen verwond of bewusteloos geslagen. Ze wist wanneer ze op moest houden, zolang ze haar tenminste niet te ver forceerde, want dan, dan zou het goed misgaan. Ze voelde weer even licht haar rechterarm kloppen, ze had niks voor niks haar linkerhand gebruikt om de jongen vast te houden en op te tillen, haar rechterarm zou dat niet meer gehouden hebben. Misschien was het maar goed dat ze hier zou zijn, vooral als ze de komende dagen niet veel zou doen. Zoals het er nu toch naar uit zag, had ze de snob zijn huis voor zich alleen de komende tijd als de snob op missie zou zijn. Ze wist dat als ze de komende dagen niet veel zou doen, dat dan de wond eindelijk de tijd zou krijgen om goed te kunnen helen, en dat ze voordat kerstmis zou komen dan weer in het zadel kon zitten en ergens anders kon zijn. Ze zou onder geen enkele voorwaarde hier blijven tijdens kerstmis, dat zou alleen maar ongemakkelijke dingen opleveren en vooral veel herinneringen die ze gewoon niet meer aankon om opnieuw te zien. Ze schudde het van zich af zonder zich te bewegen, het was niet prettig om terug te denken aan vroeger op zulke tijden daarnaast moest ze wel haar concentratie erbij houden, ze wist immers niet of de ridders haar opeens aan zouden gaan vallen, of dat het anders af zou gaan lopen. Als ze aan zouden vallen terwijl zij aan het dagdromen was, dan werd dat nog gevaarlijk, en ze zou geen onnodig risico nemen. Zij kende deze ridders niet en deze ridders kende haar niet en dat maakte het nog een groter risico dan dat het al was.
Ze bleef naar de rijen ridders kijken, vanbinnen schrok ze lichtelijk toen er opeens ergens geklapt werd, vanbuiten liet ze echter niks zien, ze bleef als bewegingloze schaduw staan. Ze begreep het niet, waarom waren deze mensen aan het klappen? Lang duurde het niet voordat meer van de ridders begonnen mee te klappen en te juichen. Hoe langer het duurde, hoe minder ze er van begreep. Waarom waren deze mensen zo aardig tegen haar? Als ze dit in haar vorige leen had gedaan, dan was ze waarschijnlijk met de nek aangekeken en hadden ze haar vooral aangekeken met afgunst, deze blikken die ze nu kreeg was ze niet gewent. Ze hoorde ze juichen en fluiten alsof de ridders naar een goeie show hadden gekeken. Ergens vroeg ze zich af of de ridders door hadden gehad dat ze met één beweging de jongen had kunnen doden, of één van de andere ridders? Hoe konden deze mensen zo vriendelijk zijn tegen een ridder die ze niet kende? Ze sloot even haar ogen en probeerde haar gedachten weer op orde te krijgen. Ze zette haar gedachten maar opzij en luisterde naar wat er werd gezegd. ”ha het werd eens hoog tijd dat die jongens hun les kregen;” Hoorde ze opeens een van de ridder roepen, ”Dat heb je goed opgelost!” Hoorde ze daarna een andere zeggen. Opnieuw was ze in de war, waarom bleven deze mensen zo aardig tegen haar? Ze gooide de gedachten uit haar hoofd toen haar ogen het figuur van Baron Rinaldo vonden. Ze had zo’n vermoeden dat Baron Rinaldo de persoon was die was begonnen met klappen. Ze had al lang bedacht dat Baron Rinaldo zeer anders was dan haar oude baron, misschien was ze daarom niet zo verbaasd dat hij degene was die was begonnen met klappen. Ze hoorde een paar van de ridders haar welkom heten. Iets was er in haar dat haar zei dat zodra ze haar helm af zou nemen, dat veel van de ridders anders naar haar zouden gaan regeren, dat was ook de reden waarom ze haar helm ophield. Ze voelde Bloodhunter even met zijn hoofd schudden, de hengst voelde ook dat de spanning die er eerst had gehangen was verdwenen. Ze had wel gezien dat de jongens het hazenpad hadden gekozen, was maar goed ook anders had ze hun misschien nog wel echt wat aangedaan. Ze zag hoe Baron Rinaldo een paar stappen naar voren deed. Haar hoofd draaide meer in zijn richting, afwachtend op wat de baron tegen haar te zeggen had. ”Dat was een prachtige show.” hoorde ze de man zeggen. Ze hoorde een lichte toon van humor in zijn stem, had ze hem dus toch wel goed ingeschat. Ze bleef naar de man kijken. Mag ik u nu nog eens voor iedereen hier hartelijk welkom heten.” hoorde ze de man vervolgen. Ze hoorde de ridders weer even juichen. Ze knikte even naar Baron Rinaldo. Ze hield er niet al te veel van om het aandachtspunt te staan en al helemaal niet om dan ook te spreken En nu terug aan het werk. We hebben onze show voor vandaag wel gehad.” sprak daarna de man. De meeste ridders knikten en liepen daarna terug naar hun posten. Ze zag hoe de blik van Baron Rinaldo bij Bloodhunter bleef hangen. De hengst stond nog steeds naast haar, de hengst was net zo wantrouwend als haar, beiden hadden ze geen prettig verleden, en ze hadden alleen elkaar. De hengst had ook zijn hoofd in de richting van Baron Rinaldo gedraaid toen die door had dat de man naar hem keek. ]”Uw heeft een prachtig paard.” hoorde ze Baron Rinaldo toen zeggen. Ze knikte even naar de man. Dat was zeker niet de opmerking die ze had verwacht. Ze zag hoe de man zich omdraaide en het kasteel weer inliep.
Ze bleef rustig staan, ze had ergens het vermoeden dat de snob in de buurt was. Lang was het niet voordat haar oog op de snob viel die tegen de muur aanstond. Iets aan hem gaf de uitdrukking dat hij gewoon moe was. De snob wist zijn missie en waarschijnlijk zou het niet lang duren voordat hij weg zou gaan. Ergens vroeg ze zich af of er een steekje los zat bij de snob. Hij had haar zomaar uit het niets een verblijfplaats aangeboden, en dan zou hij haar ook nog gewoon in zijn huis loslaten terwijl hij er zelf niet was. Ach, het was zijn huis. Ze zag hoe hij recht ging staan en naar haar en Bloodhunter keek, de snob begon te lopen, langs hun heen. ”Kom.” hoorde ze hem kalm zeggen. Het maakte haar niet uit dat hij op die manier tegen haar sprak, het bevestigde alleen maar idee dat de snob gewoon moe was en niet bepaald in de juiste stemming was. Ze draaide zich om en liep achter de snob aan. Bloodhunter draaide zich om en liep toen achter haar aan, ze hield hem niet bij zijn teugels vast, ze wist dat de nachtzwarte hengst toch wel zou volgen. Ze vond het niet erg dat de snob zweeg, het gaf haar de tijd om over een aantal dingen na te denken waar ze verder geen tijd voor had gehad. Ze bleef wel op de omgeving letten, het zag er hier zo vriendelijk en open uit. Ze zag niet veel mensen op straat, van sommige kreeg ze een onderzoekende blik, maar van de meeste niet. Het was hier zo anders dan dat ze gewend was, en eigenlijk vond ze het fijn. Ze merkte wel dat de snob af en toe in haar richting keek om te kijken of ze hem nog wel volgde. Ze had geen flauw idee waar zijn huis was, dus hem volgen was wel zo handig, daarnaast kende ze hier verder nog niks, dus veel zin om hier nu rond te dwalen had ze niet. Ze zag de verandering in zijn houding toen ze iets verderop een huis zag staan. Ze waren bij het huis toen de snob zich opeens omdraaide. ”Bloodhunter kan in de stal blijven.” zei hij tegen haar. Ze zag de stallen achter zijn huis en knikte even. Ze zag hoe hij naar de deur van zijn huis toe liep en naar binnen ging. Ze liep naar de stallen toe met Bloodhunter achter zich aan.

Ze opende de deuren en liep naar binnen toe, de nachtzwarte hengst volgde gewillig. Ze rook de vertrouwde geur van stro en zaagsel. Ze leidde Bloodhunter een van de boxen in, ze vulde als eerste de waterbak aan, waar de hengst direct zijn neus in stak en begon te drinken. Ze zette haar helm af en liet haar bloedrode haar rustig naar beneden vallen. Ze zette de helm neer en liep weer naar de hengst toe. Ze haalde haar bagage achter het zadel vandaan en hing dat over een van de balken heen. Lang duurde het niet om de riemen van zijn zadel en borsttuig los te maken. Deel voor deel zadelde ze de hengst af en hing het over de balken heen. Toen het los van elkaar over de balken heen hing zag het er gevaarlijk uit doordat het niet meer wegviel tegen de vacht van de hengst. Ze boog zich al laatste voorover en maakte de ijzeren stukken van zijn hoeven los. Ze klopte de hengst zacht op zijn hals en gaf hem een uitgebreide borstelbeurt. Ze zag hoe de nachtzwarte hengst langzaam ontspande. Ze wist dat het ook voor hem een nieuwe omgeving was, en al te vriendelijk waren ze nou niet onthaalt. Ze glimlachte even. ”Het leven kan raar lopen jochie” zei ze zacht tegen de hengst. De hengst duwde even zijn neus tegen haar wang aan, ze grinnikte even zachtjes. ”jajaja, je bent lief” zei ze tegen de hengst. Ze kriebelde hem even achter zijn oren. Ze liep zijn stal uit en sloot de deur. Misschien was het hier zo slecht nog niet. Ze keek of de hengst alles goed voor elkaar had voordat ze haar helm weer oppakte. Ze pakte in haar andere hand haar bagage en liep toen naar het huis toe. Ze voelde even licht een steek door haar arm heen gaan. Ze opende de deur en liep het huis in, ze was redelijk verbaasd over hoe het eruit zag. Ze keek naar de open ruimte, het duurde niet lang voordat haar ogen de snob vonden. Ze keek verder door de ruimte heen, ze had al geroken dat het vuurtje branden. Ze wist niet echt wat ze moest doen, maar dat liet ze niet zien. Ergens wou ze wel uit haar harnas, het zat best comfortabel maar ze was toch liever zonder harnas als dat kon. Haar ogen richten zich weer op de snob, ze was immers in zijn huis. Ze had ergens het gevoel dat ze hem kende, want iets in dit huis zorgde ervoor dat ze zich hier thuis voelde, normaal had ze niet zo’n gevoel als ze een huis inliep, maar dit huis had het wel. Het zorgde er alleen maar voor dat ze zich meer ontspanner voelde. Ze wachtte rustig af op wat er nu zou gaan gebeuren. Iets zei haar om de snob te vertrouwen, dus dat deed ze maar.

You never know when the beast sleeps,
You never know when the beast is awake.
But whatever you do remember,
The beast always will find you..

2076 woorden.