A new way, don’t betray me or I will kill you. ~ Myron, (Baron Rinaldo)

Het water begon langzaam te koken en de kruiden stonden ook al klaar. Hij had niet veel zin om nog veel te doen vandaag. Waarschijnlijk zou hij meer rusten. Ja hij had al niet veel rust gehad de laatste dagen en daarbij kwam nog dat hij deze nacht helemaal niet had geslapen; verder had hij ook nog zijn wonden. Die hij vandaag ook nog extra zou gaan verzorgen. Ze waren niet diep en zouden met de juiste zalf zelf geen litteken geven. Nu hij daar aan dacht. Moest hij ook denken aan de wonde van Vrouwe Scarlet. Had ze er nog last van? Dat kon niet anders. Hij had het al eens verzorgd en hij geloofde niet dat ze hem dat nog eens zou toestaan. Toch zou hij het nog eens vragen. Ze mocht hem dan haten. Hij wilde wel het beste voor haar. Ook al was ze dan niet zo vriendelijk en ja ze kon echt een last zijn. Hij zou er niet over klagen. Neen hij vond het ergens ook wel zijn humor hebben. Hij had haar aangeboden om hier te verblijven en ze had dat ook niet afgestaan. Misschien omdat ze wist dat ze anders buiten zou moeten slapen en in de winter was dat niet de beste optie. Verder was er ook nog Bloodhunter en dat beest verdiende ook een warme stal. Hij zuchte even. Nu kwam nog de missie hij zou er niet te lang mee wachten. Hij zou voor kerstmis vertrekken. Dat wist hij zeker. Hij was niet zo dol op kerst. Te veel herinneringen. Ook al kon hij zich wel amuseren op de feesten. Hij was toch liever op weg zoals gewoonlijk. Verder had de baron zelf gezegd dat ze niet veel tijd hadden en dus zou hij er ook niet te veel tijd voor nemen om te vertrekken. Hij wist nu al dat hij zou vertrekken op het moment dat hij weer helemaal op krachten was. Of hij iemand zou mee nemen wist hij niet. Misschien was het veiliger om iemand mee te nemen. Je wist nooit wat er kon gebeuren en hij wist dat het zuiden een gevaarlijke plek kon zijn. Toch, toch was het niet beter om alleen te gaan? Dan zou hij sneller vooruit gaan en waarschijnlijk ook minder problemen hebben. Als hij iemand mee zou nemen moest die persoon één het zuiden toch een beetje kennen en twee het moest iemand zijn die hij zeker vertrouwde. Voor zo ver als hij kon denken vertrouwde hij iedereen. Maar niet iedereen kende het zuiden even goed. Hij zuchte nog eens en gooide de kruiden in het kokende water zodat ze konden trekken. Hij hoorde lichte voetstappen. Meteen keek hij op en zag hoe vrouwe Scarlet daar stond. Haar vlammend rode haar weer losjes over haar schouder. Hij schonk haar een lichte glimlach. Het was vreemd. Maar hoe ze daar stond. Het leek wel alsof ze niet wist wat ze moest doen. Alsof ze niet wist hoe ze zich moest gedragen.
Verder geloofde hij ook dat ze haar harnas wel af wou doen. Wees naar de trap. ”Boven links is de badkamer. Daar kun je,je verkleden en je mag mijn kamer gebruiken voor zo lang je hier verblijft.” Hij zei het rustig en met een vriendelijke toon. Hij had geen idee of ze zijn verzoek om zijn kamer te gebruiken zou aanvaarden. Maar waarom zou ze niet? Een bed was beter dan een zetel. Hij wist dat Vrouwe Scarlet dat ook wist en hij had er geen probleem mee om zijn bed af te staan voor een vrouw. Ze mocht nog zo sterk en stoer zijn als ze was. Ze bleef wel een vrouw en voor een vrouw moest je respect hebben. Daarom vond hij het niets anders dan normaal om zijn bed aan te bieden. Hij zelf zou straks ook nog zijn kleren verversen en waarschijnlijk water opwarmen voor een bad. Natuurlijk zou hij Scarlet ook eerst dat aanbieden. Vrouwen gingen voor. ”Als er iets is wat je nodig hebt moet je het vragen en als je een bad wilt nemen moet je het ook maar zeggen dan zorg ik voor warm water.” Hij meende zijn woorden. Zijn blik gleed naar Whiteshadow die ook binnen kwam wandelen. Hij had niet echt meer op zijn hond gelet. Maar had wel geweten dat Whiteshadow in de buurt was. Het leek alsof de hond wist dat dit vanaf nu zijn thuis was. Want het witte beest ging meteen naast de zetel liggen. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. Waarom had hij Whiteshadow nu pas? Zijn blik gleed weer naar Scarlet. ”Als je hulp nodig hebt met je wonde moest je maar roepen.” Hij schonk haar nog een vriendelijke glimlach. Maar concentreerde zich toen weer op de thee. Hij deed nog wat extra kruiden in het water. Ja hij hield van kruiden thee met wat suiker en melk er bij. Ja normaal gesproken gewone thee zonder melk. Maar hij had nu eenmaal zin in melk en hij had zin in thee. Dus waarom zou hij het niet gewoon combineren? Zeker omdat het kon? Neen die kans zou hij nu niet laten liggen. Nu hij er aan dacht. ”Trouwens wil je ook wat thee? Of wat om te eten?” Vroeg hij snel nog aan vrouwe Scarlet. Hij was van plan om eten te koken en hij kon het haar beter vragen dan dat hij daar straks ook nog stond. Hij keek haar vragend aan. Terwijl hij ook in het kokend water roerde. Het was vreemd iemand in zijn huis te hebben. Normaal gesproken kwam hier nooit iemand. Zelf zijn beste vrienden kwamen hier niet. Normaal spraken ze allemaal af in het café of in een herberg. Dus eerlijk gezegd was Vrouwe Scarlet het eerste echte bezoek dat hij had. Behalve dan de kuisvrouw en baron Rinaldo. Maar Baron Rinaldo beschouwde hij niet zo als bezoek. Die man mocht hier komen wanneer hij wilde en hij zou er niet op zeggen. De kuisvrouw kwam ook alleen maar wanneer hij er niet was. Dus vrouwe Scarlet was het eerste echte bezoek. Ook de eerste echte vrouw. Maar daar zou hij niet aan denken. Hij wachte op een antwoord terwijl hij de melk en de suiker bij de thee voegde. Waarna hij het uitschonk en een glas omhoog hield. Hij zette het op de tafel die naast de zetel stond en knikte er even naar. Als Vrouwe Scarlet zin had moest ze maar nemen n anders zou hij het wel opdrinken. Hij schonk zich zelf ook nog een kopje uit en begon toen aan het smakelijke eten.
[1100]
"When you need a home
He will give his!
Just so he's sure
that you will be safe!"

Haar ogen gleden rustig langs alle voorwerpen in de kamer heen. Het was hier zo huiselijk en open. Niet iets wat ze had verwacht van een man en dan helemaal niet van de snob. Maar toch aan de andere kant, het paste wel bij hem. De snob was altijd zo open en vriendelijk, behalve als je aan zijn verkeerde kant kwam. Ze snapte niet waarom ze het gevoel had dat ze dit kende, dat ze hem kende. Het was zo lang geleden dat ze zich ergens thuis had gevoeld, maar vanaf het begin dat deze snob haar leven in was gereden had hij haar alleen maar het gevoel van thuis gegeven, het gevoel dat ze al zo lang kwijt was. Ze begreep gewoon niet hoe het kon, hoe kon deze man die ze niet kende zo vertrouwd overkomen alsof ze hem al jaren kende? Hoe langer ze er over na dacht, hoe meer het in haar opkwam dat hij wel zeer vriendelijk tegen haar was geweest. Want welke idioot zou nou een volstrekt vreemde uitnodigen om in je huis te verblijven terwijl je er zelf niet was. Dat was iets wat alleen een volledige idioot deed, of als je de andere persoon vertrouwde. Waarom vertrouwde hij haar? Vanaf het eerste moment dat ze hem tegen was gekomen had ze hem beledigd, hem voor gek gezet en hem in de problemen gebracht en toch had hij haar niet in de steek gelaten, was hij niet ervandoor gegaan omdat hij het niet aankon zoals de vele anderen hadden gestaan. Nee, hij was degene die tijdens het toernooi voor haar wond had gezorgd, en hij was de persoon geweest die haar uit de handen van de baron had gehouden. En als laatste had hij haar ook nog meegenomen naar zijn leen, weg van haar vreselijke baron. Hij had toen ze op de binnenplaats werd aangevallen ook ingegrepen. Ze had het respect in de ogen van de ridders gezien als ze naar de snob kregen. En toen in het kantoor van Baron Rinaldo, ze had hem wel zien reageren, kijkend of er niet iets fout zou gaan, en toen zijn laatste offer, haar uitnodigen om bij hem in zijn huis te verblijven totdat Baron Rinaldo voor haar een plek had gevonden om te blijven. Ze besefte zich dat ze deze kans aan hem te danken had, en daar was ze hem ook dankbaar voor, maar het zat niet in haar om hem te bedanken, nu niet. Ze was door de jaren wantrouwig geworden naar mensen. Soms waren mensen in het begin aardig, maar over de tijd heen bleek het altijd dat die mensen de ergste mensen waren die je tegen kon komen. Misschien was de snob nu wel aardig tegen haar, maar hoe snel zou dat veranderen? Ze wist het niet, en ergens wou ze er ook niet achter komen. Ze vond het wel prettig zo dat mensen eindelijk eens een keer aardig tegen haar deden, dat was iets wat ze niet meer gewend was. Misschien waren deze mensen wel anders dan de mensen die ze gewend was, maar misschien ook niet. Ze wist dat om daar achter te komen ze hier langer zou moeten blijven.
Ze zag hoe de snob naar haar opkeek, wat haar opviel was dat hij naar haar glimlachte. Ze keek hem aan, ergens vroeg ze zich af waarom deze man zo vriendelijk tegen haar was. Ze had wel door dat hij vriendelijk was, maar waarom juist tegen haar? Ze wist niet echt of ze iets moest zeggen of niet. Iets gaf haar het gevoel dat ze een binnendringer was in zijn huis, wat ze eigenlijk ook wel was, maar aan de andere kant voelde ze zich ook hier ook thuis. Ze zweeg nog steeds, haar ogen volgden zijn bewegingen, ze wist immers niet wat hij ging doen, even stak wantrouwen weer de kop op, niet dat het zichtbaar was in haar ogen. Ze zag hoe hij naar de trap wees. ”Boven links is de badkamer. Daar kun je, je verkleden en je mag mijn kamer gebruiken voor zo lang je hier verblijft.” de snob sprak kalm en zijn stem had een vriendelijke toon. Het duurde een paar tellen voordat de woorden tot haar doordrongen, zij kreeg zijn kamer? Ergens wou ze ertegen protesteren, maar daarna bedacht ze zich dat een bed best comfortabel lag en haar misschien een keer de kans gaf om een keer goed te slapen, iets wat de laatste tijd niet meer mogelijk was, daarnaast lag het bed waarschijnlijk beter dan de zetel waar de snob op zou gaan slapen. En ergens had ze ook zo’n vermoeden dat de snob geen nee zou aannemen, had misschien iets te maken met zijn trots. Ridders waren altijd respectvol voor een vrouw, zelfs als het ook een ridder was, tenminste de meeste ridders waren respectvol. Zo af en toe zat er een exemplaar tussen dat totaal geen respect had voor vrouwen, ze had meer dan genoeg ridders ontmoet die dat niet hadden, en meer van dat soort hoefde ze niet meer te ontmoeten. Maar aan de andere kant, zij had ook zo haar trots, dat ze een vrouw was betekende niet dat ze in de watten gelegd hoefde te woorden. Ze had al meer meegemaakt dan dat de meeste ridders in hun leven meemaakten. Ze kon tegen harde omstandigheden en ze kon tegen een stoot, ze was verre van een breekbaar persoon. ”Als er iets is wat je nodig hebt moet je het vragen en als je een bad wilt nemen moet je het ook maar zeggen dan zorg ik voor warm water.” hoorde ze hem opeens zeggen, haar ogen waren afgedwaald naar de inrichting van zijn huis, maar schoten terug naar hem toen hij weer sprak. Het enige waar ze eigenlijk zin in had was om haar harnas uit te trekken en de wond te verzorgen aangezien die lichtelijk begon te kloppen. Ze schudde even haar hoofd, ze had geen behoefte aan een bad, niet op dit moment te minste.
Ze keek even naar de witte hond die binnen kwam lopen. Ze herkende het beest uit het bos, exact dezelfde hond, blijkbaar had deze snob een zwak voor mensen en dieren die uit hun huidige omgeving moesten worden gehaald. De snob had haar daar weggehaald, maar dus ook de witte hond. Ergens was het best grappig, de hond leek lichtelijk op een wolf en hij was wit, paste perfect bij de snob, zijn witte wolf. Ze zag hoe de hond zich naast de zetel neer legde en daar bleef liggen, ze zag dat er een glimlach op het gezicht van de snob verscheen. Ze zag hoe hij weer naar haar keek. ”Als je hulp nodig hebt met je wonde moest je maar roepen.” opnieuw was de toon aardig en diezelfde vriendelijke glimlach was er weer. Ze knikte even maar bleef zwijgen. Ze zou waarschijnlijk niet om zijn hulp vragen, maar zeker weten wist ze het ook niet, ze had geen flauw idee hoe erg het er aan toe was. Ze zag hoe de snob zich concentreerde op de thee, ze had altijd al een lichtelijke afschuw van thee gehad, te slap voor haar idee, je werd er meer slaperig van, niet wakker. ”Trouwens wil je ook wat thee? Of wat om te eten?” Hoorde ze hem toen opeens vragen. Ze wist dat als ze thee zou gaan drinken dat ze dan nog slaperiger zou gaan worden. Ze wist dat ze het niet weer af kon doen met hoofd geschud. ”Nee dankjewel” sprak ze. Ze zou zich maar eens van haar harnas gaan verlossen voordat de pijn in haar arm weer erger zou gaan worden. Ze liep naar de trap toe, dit zou nog leuk gaan worden. Rustig liep ze de trap op, ze volgde de aanwijzingen van de snob op, ze liep als eerste zijn kamer in, het rook hier echt naar hem, en veel deed dat haar eigenlijk niet. Ze zette haar spullen neer en begon langzaam haar harnas uit te trekken, ze legde de onderdelen van haar harnas neer over een van de stoelen die in het vertrek stond. Ze beet even op haar onderlip toen ze het harnas stuk van haar rechterarm weghaalde, ze zag wel dat het stuk mailenkolder eronder rood was gekleurd van haar bloed, ze moest zichzelf eraan herinneren om later het bloed ervan af te halen. Ze keek naar het witte verband dat om de wond heen zat, niet dat het nog wit was, eerder rood roze achtig. Ze wist dat het nog een pijnlijke klus zou worden om dat verband los te krijgen van haar arm en daar zag ze niet erg naar uit. Ze opende haar zadel tassen en trok haar schone kleding eruit. Ze kleedde zich snel om en trok de touwtjes aan van haar kleding. Het korset sloot zich soepel om haar middel heen zonder dat het haar adem afknelde. Ze droeg ze enkel omdat ze in deze vorm best lekker zaten en ze voorkwamen dat je shirt alle kanten op ging. Ze trok haar laarzen aan over haar broek heen. Ze keek weer naar haar arm, er was slechts één ding wat ze nog moest doen.
Ze opende de deur naar de badkamer toe en liep naar binnen toe. Ze maakte het verband nat, waardoor deze soepeler om de wond heen ging zitten, ze wist dat het verband voor een groot deel vast zou gaan kleven aan de wond en ze wou voorkomen dat ze de korsten weer open zou gaan trekken. Ze maakte het verband nog wat natter, net zolang totdat het los begon te laten. Lang duurde het niet voordat ze het verband voor een groot deel van haar arm kon los wikkelen. Het laatste stuk dat over de wond heen zat, bleef echter aan de wond plakken. Ze gromde even laag toen ze voorzichtig het verband los trok. Het prikte erg toen ze het los maakte. Ze spoelde de wond zacht uit met het water, het water kleurde diep rood van het bloed dat in de wond zat. Ze bewoog licht haar arm heen en weer, het deed veel minder zeer dan eerst. Ze zorgde ervoor dat de wond goed schoon was voordat ze een nieuw verband erom heen aanbracht. Ze beet even op haar onderlip toen ze een pijnschok door haar arm heen voelde gaan, maar ze bracht verder geen geluid voort. Ze zette het verband goed vast en rechte toen haar rug. Ze vlocht haar bloedrode haren in, zodat die haar ver niet in de weg zaten, de vlecht hing over haar linkerschouder heen. Ze ruimde de spullen op, zodat het wat minder op een bloedbad leek dan eerst. Ze liep terug naar de kamer van de snob toe en stopte de spullen terug in haar zadeltassen waarnaar ze die sloot. Even dacht ze na, ze kon moeilijk nu al zijn bed innemen, ze had zo’n vermoeden dat de snob zichzelf ook nog wel zou willen opfrissen. Ze liep terug de trap af naar beneden toe en keek even naar de snob en toen naar de hond. Ze ging op een van de andere beschikbare plekken zitten. Ze zag hoe de witte hond overeind kwam en naar haar toe liep. Ze had altijd al een voorliefde gehad voor dieren, meer omdat die je niet in de steek lieten en mensen wel. Ze liet de hond aan haar hand snuffelen en kriebelde hem daarna achter zijn oren, het was duidelijk dat de hond het lekker vond. Heel even verscheen er een glimlach op haar gezicht, ze vergat even dat de snob ook in de kamer was. Ze vergat altijd dat er mensen in de buurt waren zodra ze met dieren bezig was. Na een tijdje keek ze op naar de snob. ”Dankjewel” zei ze toen opeens, ze meende het. Ze was hem dankbaar voor wat hij had gedaan. Ze hoefde niet uit te leggen waarom ze hem dankbaar was, dat zou hij vanzelf wel weten. Ze zei nooit ergens dankjewel voor, ze was niet zo’n persoon, waardoor haar woorden alleen maar meer waarde hadden. Ze richtte haar aandacht weer op de witte hond die bij haar zat, ze bleef de hond achter zijn oren kriebelen, zo erg was het niet om een hond als gezelschap te hebben. Iets zorgde ervoor dat ze zich hier alleen maar meer thuis voelde. Waar dit op uit ging lopen wist ze niet, maar ze had het gevoel dat het het wachten waard was.

The face of the devil is the face of a girl,
The green eyes as kill as winter storm,
Don’t get fooled when there at ease,
One wrong movement and she will kill you..

2112 woorden

Het bleef stil in het huis, ze verschoof iets in de zetel en haar ogen waren weer gericht op de witte hond. Ze bleef het beest achter de oren kriebelen. Ze had het verschil in de hond wel gezien, hij was niet meer zo vies als toen ze hem de laatste keer had gezien, die keer had hij naar haar gegromd, en nu zat hij hier als een speelse puppy naast haar, met van die grote onschuldige ogen om aangehaald te worden. De hond had een grote verandering door gegaan sinds die de snob had ontmoet, en voor het beste. Het was duidelijk dat de hond veel meer in zijn mars had dan dat de meeste mensen dachten. De hond die hier nu voor haar zat was een prachtbeest terwijl die een paar weken terug nog maar een vlooienbaal langs de weg was geweest. De hond had een goede eigenaar gevonden bij de snob, de snob was op zich zo slecht nog niet, maar tijd moest haar maar vertellen of dat dit zijn echte gezicht was, of gewoon een masker dat elk moment af kon vallen en dat de snob dan zou veranderen in een vreselijke man. Ze keek in de grote ogen van de hond, de emoties waren duidelijk te lezen in de ogen van de hond. Het kwispelen van zijn staart vertelde op zich ook wel wat over het humeur van de hond. Het beest voelde zich hier al duidelijk thuis, en om een rare reden voelde zij zich hier ook thuis. Ze had gezien hoe de snob had gereageerd op dat ene woord dat ze tegen hem had gezegd. Blijkbaar kon dat ene woord een heleboel voor een ander betekenen en een heleboel uitmaken. Ze had hem zien knikken, het was haar wel duidelijk geworden dat de snob niet zo’n hele erger prater was, of de snob durfde gewoon niks tegen haar te zeggen of had er niet de behoefte aan om wat te zeggen. Zelf maakte het haar niet uit, ze hield wel van de stilte die er nu hing, het was lichtelijk kalmerend zelfs. Ze voelde hoe de hond zijn kop tegen haar been aan drukte, blijkbaar wou de hond meer aandacht dan dat ze nu aan hem bestede. Ze kriebelde de hond weer achter zijn oren en zag hoe de witte hond zijn grote ogen genietend sloot. Ze had vroeger ook altijd een hond gewild, maar dat vond haar moeder nooit goed, die zei dat het te veel werk koste. Altijd was ze er boos om geweest als haar ouders weer eens nee hadden gezegd. Maar toen ze eenmaal op zichzelf woonde had ze geen hond genomen. Ze wist dat ze een hond niet haar leven aan kon doen. Ze was veel weg en reisde altijd op hoog tempo, iets wat voor andere dieren meestal niet bij te houden was. Daarnaast kon een hond makkelijk verdwalen als het met haar mee was, en ze wou niet een hond verliezen in een moeilijk gebied. Maar toch vond ze het wel prettig om het gezelschap van dieren om zich heen te hebben, ze had mensen al lang geleden ingewisseld voor dieren, en dat had altijd goed uitgepakt.
Ze zag in haar ooghoeken hoe de snob naar boven liep, waarschijnlijk zou de snob zich nu zelf gaan verfrissen. Ze had totaal geen behoefte om achter hem aan te lopen, behalve dan misschien om haar zwaard door zijn rug heen te steken, maar daar had ze geen zin in, misschien dat er in de toekomst nog wel een dag zou komen waarop ze dat kon doen, maar nu niet. Haar zwaard hing zoals gewoonlijk aan een riem om haar middel heen, waar zij ging, daar ging haar zwaard. Ze was nooit zo dom om ergens zonder haar zwaard heen te gaan, je wist immers maar nooit wanneer je je zwaard nodig had, en het gaf je ook nog eens een voordeel als mensen je zwaard zagen. De meeste mensen durfden niks meer tegen je te beginnen als ze een zwaard bij je zagen. Het was haar zwaard dat haar vele malen al uit een confrontatie had geholpen, zonder dat het ooit tot een gevecht was uitgelopen. Ze liet even haar vingers over de schede heen glijden waar Cruor in zat, haar moordenaar, het zwaard dat bloed liet stromen, het zwaard dat alleen werd getrokken om een bloedbad te laten beginnen. Haar zwaard met zijn rode gloed dat mensen angst aanjaagde. Zo ridder zo zwaard zei men altijd, en in haar geval klopte dat. Als zij echt begon te vechten, dan kon je verwachten dat het op een bloedbad uit zou gaan lopen. Meestal speelde ze met de mensen waarmee ze vocht, zoals een wolf met zijn prooi speelt, maar zodra de knop om ging en ze ging menens vechten, dan vocht ze om te doden, niet om mensen hun leven te sparen. Genadeloos dat was hoe ze dan vocht. Ze had over het algemeen al niet veel genade, maar wanneer ze vocht was ook dat laatste beetje genade weg. En als dat laatste beetje genade weg was, dan kon je maar beter zorgen dat je daarvoor al weg was, of dat je jezelf verdedigde tot de dood. Ze wist dat mensen haar altijd met wantrouwige ogen aankeken wanneer ze haar zagen, je wist immers nooit wanneer ze opeens de schakelaar om kon zetten, en de mensen genadeloos zou doden. Maar toch maakte het haar niks uit hoe de mensen naar haar keken, ze trok zich er nooit wat van aan. Ze kende de verhalen die in haar oude leen over haar te ronden gingen, elk verhaal bevatte wel een deel van de waarheid, maar mensen vonden het blijkbaar altijd leuker om dingen veel te overdrijven. Niet dat ze zich daar aan ergerde, als de verhalen ervoor zorgde dat de mensen bij haar uit de buurt bleven, van vond ze dat prima. De meeste ridders hadden al opgegeven als ze alleen al de verhalen over haar hoorden. Maar sommige hadden dat niet gedaan, en de snob al helemaal niet.
Ze voelde een lik over haar hand heen en keek weer naar de witte hond, ze ging iets anders in de zetel zitten, ze klopte naast zich op de lege plek die er was ontstaan, de hond dacht er geen twee keer over na en sprong op de lege plek. Ze had geen flauw idee of het mocht van de snob, maarja, jammer voor hem dan. Ze kriebelde de hond weer achter zijn oren en zag hoe de hond zich neerlegde naast haar. Zijn hoofd en voorpoten eindigde op haar schoot. ”ah, dus meneer is wel lief” zei ze zacht tegen de hond terwijl ze hem bleef aaien. Het zorgde ervoor dat ze meer ontspande, opnieuw gleed haar blik door het huis heen, de inrichting was zo bekend, zo vertrouwelijk, maar waardoor het kwam wist ze zo snel niet. Ze wist wel dat als de snob weg zou zijn ze zich hier niet zou gaan vervelen, er was hier meer dan genoeg te doen, en de kansen die ze zag om grappen uit te halen, die waren perfect. Ze had die kant nooit goed op kunnen bergen, die kant van haar die grappen met iedereen uithaalde en er voor zorgde dat andere mensen goed in de problemen kwamen. Meestal ondertekende ze altijd met RD, mensen vonden nooit uit wie het nou was, die RD. Niemand wist waarvoor het stond, zij wel, en een paar personen hadden het vroeger geweten, maar die hadden het mee hun graf in genomen. RD, Red Devil. Het sloeg op de kleur van haar haren, en op haar karakter. Ze vond het niet erg om die twee woorden te gebruiken, ze had het altijd al gedaan en zou dat ook altijd blijven doen. Ze bleef de hond over zijn vacht heen aaien, de hond had zich er letter en figuurlijk bij neer gelegd. Ze sloot haar ogen even, ze rook de geuren die uit de keuken kwam, de snob had duidelijk eten nog op het vuur staan. Het rook niet verkeerd, nee het rook eerder bekend. Ze schudde even haar hoofd, ze moest ophouden dingen te zien die er echt niet waren. Waarschijnlijk had ze het een keer in een herberg geroken, geuren kwamen vaak voor. Maar toch was er iets in haar onrustig over het feit dat de geur zo bekend voor kwam. Ze liet haar hoofd op haar hand steunen en sloot even haar ogen terwijl ze nadacht. Ze bleef de hond strelen en hield haar ogen gesloten. Voor even leek ze rustig. De ketting met daaraan het zilveren vogeltje danste mee met haar ademhaling. Het was onder haar shirt vandaan gegleden. Bij elke ademhaling leek het vogeltje even vrij te zijn. Ze bleef zo zitten terwijl ze de hond bleef aaien, het zorgde ervoor dat ze rustig werd, en de hond genoot er duidelijk van. De zetel was niet al te groot, maar ze pasten er prima met zijn tweeën in op de manier waarop ze zaten, en daarnaast vond ze het best prettig om zo’n zachte warme haarbal tegen zich aan te hebben, het was gewoon wat vertrouwder.
Ze hoorde wel de voetstappen die van de trap afkwamen, maar ze was te lui om haar ogen open te doen. Ze wist dat het niemand anders kon zijn dan de snob, dus ze maakte ook geen bewegingen om hem aan te vallen. Ze hoorden de voetstappen naar de keuken toelopen, de snob ging blijkbaar bij zijn eten kijken, opnieuw kreeg ze het idee dat de geur zo bekend was. Ze liet haar ogen nog steeds gesloten, het was dan zo rustig. ”Ben je zeker dat je niets om te eten wilt?” hoorde ze hem toen opeens vragen. Het bevestigde haar gedachten dat het de snob was, maar voordat ze iets kon zeggen sprak de snob weer. ”Ik beloof dat ik je niet zal vergiftigen.” vervolgde hij toen. Ze hoorde hem lachen. Ze bleef de witte hond strelen. Ze wist dat hij het als grapje bedoelde. Ze zweeg, aan de ene kant wou ze ja zeggen omdat ze wel eens wou weten waarom de geur haar zo bekend voor kwam, maar ze had geen trek. Ze voelde de hond even wat bewegen. ”Hmm, dat zou er nog maar eens bij moeten komen” zei ze, er lag een lichtelijke sarcastische toon in haar stem, doelend op het vergiftigen. Ze hoorde weer zijn voetstappen en daarna het lichte kraken van een zetel. De snob was blijkbaar op de andere zetel gaan zitten. Ze wou eigenlijk wel eens weten waar hij in het zuiden naar toe moest. De kans was klein dat hij er iets over zou gaan vertellen, maar het was de moeite waard. Ze opende haar kille groene ogen en keek naar hem. Heel even leek het alsof ze een geest zag toen ze naar de snob keek. Ze liet er echter niks van merken. De rode kleding in combinatie met het witte haar, en dan die ketting. Die ketting van zwarte parels en wolventanden. Ze wist dat het niet waar kon zijn, ze wist dat hij dood was. Waarschijnlijk waren haar hersenen weer koppelingen aan het maken die niet klopten. Want hoe kon hij hier zijn als hij dood was? Haar blik bleef even hangen op de ketting, het was gewoon puur toeval besloot ze toen. Ze richtte haar groene ogen weer op zijn gouden. Haar hand bleef rustig de witte hond die half op haar schoot lag aaien, alsof de twee elkaar al jaren kenden. ”Waar in het zuiden ga je eigenlijk naar toe?” vroeg ze toen, ze wist dat je het eigenlijk niet zomaar kon vragen, maar het kon haar niet zoveel schelen. Als hij het haar niet wou vertellen dan vond ze het best, maar haar nieuwsgierige kant kreeg altijd het beste van haar. Ze wist niet hoe goed hij de weg kende in het zuiden, maar het was niet zo lang geleden dat ze daar nog was geweest voor een opdracht. Ze drukte de gedachtes weg en keek weer naar hem, wachtend op wat hij zou gaan zeggen terwijl ze de hond bleef aaien.

The one that never forgives,
Never forgets and never has mercy.
The one with no heart at all,
The one that’s going to kill you..

2050 woorden

Zijn blik gleed langzaam naar het raam. Het was heel erg schattig hoe Scarlet Whiteshadow aaide. Het was een heel ander zicht dan dat hij gewoon was. Maar ze gaf zich nu wel erg bloot. Nu was het duidelijk dat ze ook een gevoelige kant had. Ook al liet ze die dan niet vaak zien. Toch zijn gedachten gingen nu meer uit naar de reis die hij moest gaan maken. Hij had al zo’n idee wanneer hij zou gaan vertrekken. Ook waarom en welke kant. Een leger moest gek zijn om oorlog te gaan voeren in de winter. Dus dat was uitgesloten. Dus ze hadden nog wel tijd om zich er op voor te bereiden. Maar eerst moesten ze zeker weten dat het wel op een oorlog zou uitlopen. Daar kwam hij in het plaatje. Het was duidelijk geweest hij moest de zuidergrens gaan controleren. Iets wat niet te gemakkelijk was en zeker niet in deze tijd van het jaar. Toch was hij van plan om zo snel mogelijk te vertrekken. De beste weg het slangenpad. Ja normaal gezien zat het daar vol met adders en andere giftige slangen. Maar tijdens de winter zag je die beestjes daar niet. Zeker niet nu het zo veel gesneeuwd had. Verder was het ook een gevaarlijke weg. Omdat het kronkelde door de bergen. Maar het liep vlak naast de zuidergrens en het was dus de perfecte weg om een aanval van het zuiden te controleren. Hij herinnerde zich nog goed de dagen die hij daar had gereden met zijn vader. Alleen of met zijn rode duivel er bij. Hij herinnerde zich nog goed hoe zijn vader had uitgelegd hoe je adders en slangen kon ontwijken of zelfs vangen. Want sommigen waren eetbaar en konden je dus een goede maaltijd verschaffen. Het zuiden als je het goed kende was ook een perfecte plek om een leger tegen te houden of uit te dunnen. Maar het zou hem verwonderen mocht er iemand zo dom zijn om zijn leger via die plek te leiden. Zeker als je het niet kende. De kliffen waren stijl de moerassen giftig en je kon als je het pad verloor dagen ronddolen of zelfs verloren lopen voor altijd. Kaarten van die plek waren nooit echt opgetekend. Zijn vader had er wel een paar gemaakt. Ja hij herinnerde zich die kaarten nog goed. Heelaas waren ze opgegaan in rook na de brand. De brand, waarom kwam alles de laatste tijd zo hard terug? Hij was nog maar een keer terug gekeerd naar die plek. Om te kijken, om afscheid te nemen. Sommige dorpelingen waren gebleven. Waar zijn huis en de velden van zijn ouders waren geweest hadden ze nu een kerk gebouwd. Een plaats waar reizigers of daklozen konden verblijven. De mensen hadden gezegd dat het ten ere van zijn ouders was. Hun tekens waren er ook in gegraveerd en ze hadden zelf een beeld van zijn vader moeder en zuster geplaatst. Hij was de dorpelingen daar eeuwig dankbaar voor. Hij ad die dag ook gevraagd naar zijn rode duivel. Maar niemand had hem een antwoord kunnen geven. Sommigen zeiden dat ze gewoon verdwenen was en daar moest hij maar genoegen mee nemen. Verdwenen dat had hij toen gesteld als de dood. Ook omdat hij nooit meer een spoor van haar had opgevangen. Zijn gouden ogen werden even hard. Hard als ijs de blik die hij kreeg wanneer hij iemand leven beëindigde. Wanneer hij woedend was… Tensaiga zijn zwaard: hoop. Hij had al veel levens kunnen sparen. Hij had al veel levens genomen. Alleen als het nodig was als hij geen andere keus had. Dan had hij geen medelijden. Ook al zou hij zich zelf nog zo kwellen. ”Waar in het zuiden ga je eigenlijk naar toe?” Haar woorden sneden door de stilte. Hij draaide zijn blik langzaam naar haar om. Voor een seconde stonden ze nog altijd kil. Kil van zijn vorige gedachten. Maar als snel blonken ze weer vriendelijk. Hij was blij dat Whiteshadow en Scarlet toch wel goed overeen kwamen. Waar ging hij naartoe? Hij wist het antwoord. De enige vraag was: moest hij het haar wel vertellen? Zou het eigenlijk wel een verschil maken als hij het haar vertelde of zou zwijgen. Ze was nu eenmaal wel hier en hij had haar wel vertrouwd ook al wist hij dat ze hem liever af maakte. Waarom had hij haar zijn huis aangeboden? Waarom had hij haar gered uit de handen van de baron? Hij zou dat voor iedereen doen… Toch voor deze die het verdienden. ”Nou jij bent behoorlijk nieuwsgierig.” Hij lachte. Het was een neutrale toon geweest waarmee hij had gesproken. Als hij het haar vertelde moest hij veel vertrouwen tonen. Want het kon zijn dat ze die informatie gaf aan iemand die hem dan zou kunnen volgen en dan zou het slecht kunnen aflopen. Toch had hij zo’n gevoel dat hij in het zuiden de plek waar hij thuis hoorde niet veel gevaar zou lopen. ”Ik ben van plan het slangenpad te volgen. Dat is het dichtste bij de grens…” Zijn blik gleed weer naar het raam. Buiten leek alles zo vredig te zijn. ”Veiligste pad ook om de grens te controleren.” Voegde hij er nog aan toe zonder zijn blik terug naar haar te draaien. Toch draaide hij zijn blik langzaam terug naar haar. ”Waarom zo nieuwsgierig?” Ze hoefde hem geen antwoord te geven. Maar het was maar eerlijk om ook te antwoorden op zijn vraag. Aangezien hij haar vraag ook had beantwoord. Toch ergens verwachte hij een aanval van haar. Haar ogen waarom bleven ze zo kil. Hij zou het haar gewoon kunnen vragen. Recht over de muur heen springen. Haar proberen te raken. Maar wat zou dat van hem maken? Misschien was het beter om haar met rust te laten. Het was haar leven niet het zijne. Toch… Waarom was hij zo aangetrokken? Misschien omdat hij die blik kende. Omdat hij ergens bergreep hoe ze haar voelde. Omdat hij zelf ook zo was… Geweest.
[Ik weet het kort maar het is een begin ^^ 1000]
"A smile is light.
A kiss is life.
A White wolf can chance you!"

Haar vingers bleven zacht door de vacht van Whiteshadow heen gaan, de hond was net een warme kachel en een lekker kussen ineen. Ze genoot van de warmte die het beest afgaf, terwijl ze over het algemeen meer van de kou hield. Het was altijd al zo geweest, ze was altijd anders dan de meeste. Mensen hielden van de zomer, terwijl zij er een hekel aan had om het zo afgezaagd te zeggen. De zomer was het seizoen waarin ze jarig was, en het moment waarop de brand had plaatsgevonden. Ze had het nooit echt op haar verjaardag gehad, ze vierden vroeger altijd wel leuke verjaardagen, maar het maakte haar nooit zoveel uit, voor haar was het gewoon een dag naast al die andere dagen in het jaar. Ze wist dat de nacht dat ze geboren was de nacht van de bloedmaan was geweest, iets wat wel bijzonder was, maar wat nooit meer op haar verjaardag plaats vond. Nadat ze haar familie vlak na haar verjaardag was verloren, had ze nooit meer de intentie gehad om het te vieren en ze had er daarna ook niks meer aan gedaan. Het was toen letterlijk gewoon een dag in het jaar geworden. Ze wist wel hoeveel verjaardagen er voorbij waren gegaan, maar het deed haar niks. Daarnaast vond ze het in de zomer altijd veel te warm om iets te doen, en Bloodhunter was dat altijd totaal met haar eens. Het was in de zomer bijna nooit uit te houden in haar zwarte harnas, en voor de hengst met zijn zwarte vacht was het ook geen pretje om buiten rond te lopen en te moeten werken. In de zomer waren mensen altijd zo vrolijk, terwijl zij dan meestal meer zich terug trok uit het openbare leven. Misschien was het omdat ze de vrolijkheid niet aan kon, of omdat het te veel herinneringen aan vroeger ophaalde, van uren lang op de markt lopen met haar witte engel, of met haar moeder en haar zusje om dingen uit te zoeken. Haar zusje, ze was het tegenovergestelde geweest van haar. Terwijl zij samen met haar witte engel de meest rare streken uithaalde, was haar zusje altijd het lieverdje, haar zusje hielp haar moeder altijd met het huidhouden, terwijl zij dat vertikte. Haar zusje was een aantal jaar jonger geweest dan haar, maar toch. Het leven was niet bepaald eerlijk. Zij was de enige die de brand had overleefd, de rest was overleden, verzwolgen door de vlammen. Dezelfde vlammen die mensen nu koppelde aan haar, de vorm vlammen die op haar embleem stonden. Vlammen die alles vernietigde wat in hun pad kwam, vlammen die mensen pijn deden. De vlammen die haar alles hadden afgenomen, zorgden er nu voor dat zij werd gevreesd. De winter daarin tegen was altijd al een seizoen waarvan ze had gehouden. Die koude wintermaanden waarbij families gezellig bij elkaar waren. De wintermaanden met hun onvoorspelbare gedrag. Van het ene op het andere moment kon het sneeuwen. Sneeuw, het leek zo verbazingwekkend, de sneeuwvlokken waren zo mooi, maar toch oh zo koud.
De winter was ook het moment dat het zo koud was dat mensen niet een oorlog konden voeren, dit kwam omdat het buiten zo koud was, dat er meer mensen stierven aan bevriezing, dan aan het eigenlijke gevecht. Winter leek in elk land wel een periode van vrede te zijn, simpel om het feit dat het te gevaarlijk was om te vechten, vooral als je een kasteel wou belagen. Binnen zaten de mensen veilig van de kou, terwijl buiten het kasteel de mensen die het belaagden een langzame bevriezingsdood ondervonden. Daarnaast was het zo dat in de winter ze vrij rond kon rijden zonder dat mensen haar nakeken omdat die zich binnen schuilhielden. Maar vooral hield ze toch wel van de winter om alle herinneringen die ze er aan had. De herinneringen aan de verjaardag van haar witte engel. Elk jaar wisten ze wel iets leuks te verzinnen op zijn verjaardag, elk jaar op zijn verjaardag had ze altijd het gevoel dat ze iets miste, en dat gevoel ging nooit meer weg. Maar door de jaren heen had ze ermee omgaan. De kilte van de winter had haar over genomen, het was haar toevlucht geworden. De warmte kon haar niks meer doen, de kou daarin tegen gaf haar het gevoel dat ze weer leefde. Bloodhunter hield ook van de kou, waarschijnlijk ook omdat de hengst met zijn zwarte vacht veel beter om kon gaan met de kou dan met de hitte van de zomer. Het was leuk om dagen lang met Bloodhunter door de sneeuw heen te trekken, vooral als het kerstmis was, om even je zorgen te vergeten, om je herinneringen in een hoekje weg te stoppen en voor een paar dagen te leven. Dat was de winter voor haar, en tot nu toe had niemand het voor elkaar gekregen om haar perfecte winter te verstoren. In de zomer was ze wat lomer dan normaal, maar in de winter stak de duivel zijn kop op. Haar gedachten gingen over op wat ze uit kon halen nu het winter was. De winter gaf zoveel mogelijkheden, vooral als er kinderen in de buurt waren. Even dacht ze aan het moment van vroeger. Het was toen ook winter geweest, ze had zich verveeld die dag, en de sneeuw lag overal. Ze moest met haar moeder mee naar de markt, iets wat ze helemaal niet wou, maar wat haar moeder zei dat moest gebeuren, dat gebeurde. Uiteindelijk was ze zich zo gaan vervelen dat ze een sneeuwballen gevecht was begonnen met een aantal van de jongens die daar rond liepen. Het was uitgelopen tot een sneeuwballen gevecht waar iedereen op de markt bij meedeed. Haar moeder was er niet blij mee geweest, maar dat was een van de laatste winters dat ze zoveel plezier had gehad, en dat alleen maar met sneeuw. Haar witte engel was er toen niet bij geweest, hij moest toen weg met zijn vader, maar zijn reactie was onbetaalbaar toen hij de verhalen had gehoord. Ze was er altijd al goed in geweest om ordelijke situaties op zijn kop te zetten en daar hielp hij maar al te graag bij.
Haar hand was stil blijven liggen op de kop van Whiteshadow terwijl ze de witte hond achter zijn oren kriebelde. Haar groene ogen hadden even een afwezige blik gekregen toen ze terug had gedacht aan vroeger, vroeger, toen leek alles zoveel beter dan nu, maar vroeger was vroeger en dingen van vroeger zou ze nooit meer terug kunnen krijgen, hoe erg ze dat ook wou. Wensen en verlangens konden geen mensen terug halen uit de dood, als dat wel kon, dan had ze dat al lang geleden gedaan. Helaas werkte het leven niet zo. Haar groene ogen kregen hun scherpe blik weer terug. Ze begon de witte hond weer te aaien die er vrolijk om bromde, het was wel duidelijk dat de hond nu al verslaafd was om geaaid te worden. Daar zou de snob later nog een groot probleem aan hebben. Even vroeg ze zich af of de snob de hond mee zou nemen naar het zuiden, of dat hij de hond hier bij haar zou laten, aangezien ze er vanuit ging dat ze hier zou blijven. Ze zou het niet erg vinden om op de hond te moeten pasten. Ze kon het prima met Whiteshadow vinden, de hond was in ieder geval verslaafd aan haar geaai, aangezien steeds als ze stopte de hond zijn lichaam tegen haar hand aanduwde, haar aansporend om hem verder te aaien. Ze keek weer naar de snob die in de stoel tegenover haar zat. Ze zag dat hij langzaam naar haar keek als reactie op de woorden die ze had gezien. Voor even zag ze de kilte in zijn ogen. Ze kende die kilte, maar bij hem was het zo verdwenen en weer vervangen voor die vriendelijke blik. Even vroeg ze zich af wat de snob had meegemaakt dat hij die kille blik met zich meedroeg. Ze wist dat alleen bepaalde dingen ervoor zorgde dat mensen zo’n blik in hun ogen hadden. Ze vroeg zich af of hij haar vraag wel zou gaan beantwoorden. Ze wist dat je als je mensen de verkeerde informatie gaf en zij die door vertelde, dat je dan jezelf in problemen kon brengen. Zij kende hier echter niemand om informatie aan te vertellen, naast het feit dat ze dat nooit zou doen. ”Nou jij bent behoorlijk nieuwsgierig.” Hoorde ze hem toen zeggen, zijn stem werd gevolgd door een lach. Ze keek hem aan en haalde toen haar schouders op. Ze was altijd al nieuwsgierig geweest, en dat zou ze niet gaan veranderen, daarnaast wou ze gewoon weten wat hij ging doen, maar ook hoeveel tijd ze had om dingen uit te gaan halen. Ze moest immers de omgeving testen, kijken tot hoe ver ze kon gaan. Ze dacht dat hij niet meer antwoord ging geven op haar vraag, totdat hij ineens begon te spreken: ”Ik ben van plan het slangenpad te volgen. Dat is het dichtste bij de grens…” ze zag hoe zijn blik weer weggleed naar het raam. Ze kende het Slangenpad wel. ”Veiligste pad ook om de grens te controleren.” vervolgde de snob toen.
Ze zag hoe hij zijn blik weer naar haar toedraaide. “Waarom zo nieuwsgierig?” De vraag kwam bij de snob vandaan. Ze bleef hem aankijken. Ze haalde weer haar schouders op. Ze wou hem wel een antwoord geven, maar haar gedachten namen haar mee. Hij had gezegd dat hij het Slangenpad zou gaan volgen, een lichte frons verscheen op haar gezicht terwijl ze nadacht, ze bleef Whiteshadow aaien. Slangenpad, slangenpad, wat was daar ook al weer mee? Het duurde een paar seconden voordat het haar binnen schoot. Ze was nog paar weken geleden over dat pad heen gereden voor het bezorgen van een brief, toen was ze erachter gekomen wat de burgers met het slangenpad hadden gedaan. Ze had het niet echt op vriendelijkheid als mensen dat tegen haar toonde, maar op de manier waarop de snob over het Slangenpad sprak, vertelde haar dat hij de laatste updates over dat pad miste, een beetje vriendelijkheid terug tonen kan van tijd tot tijd niet kwaad, toch? Ze keek hem weer aan, haar blik was tijdens haar gedachten gang naar het raam gegleden. ”Als je slim bent kies je een andere route” zei ze toen. Ze wist dat de woorden vaag klonken, misschien kon ze hem er maar beter een verklaring bij geven voordat hij onbelangrijke dingen zou gaan vragen en ze hier nog langer zouden gaan zitten. ”De bewoners van een van de dorpen heeft het afvoerkanaal voor overig water naar het moeras toe gegraven, overal is het moeras gestegen waardoor de paden zijn verdwenen in het moeras. zei ze daarna, het was nog niet zo lang zo, dus veel mensen zouden het nog niet hebben ondervonden. Ze kriebelde de witte hond achter zijn oren, ze keek nog steeds naar de snob. Ze wist dat er een andere weg door het moeras heen was, het gevolg van vele uren zoeken, vele uren verveling en een heleboel opdrachten van haar oude baron. Ze herinnerde zich nog dat ze bij het moeras was aangekomen en dat de paden waren verzwolgen door het moeras, het had haar toen heel veel tijd gekost om een vrijgekomen pad te vinden door het moeras heen. ”Je kunt ook vlak voordat je het moeras ingaat een meter of 200 naar links rijden en het pad nemen wat daar is vrijgekomen, duurt wat langer dan het oorspronkelijke pad, maar komt wel ongeveer op dezelfde plek uit.” vervolgde ze toen. Ze bleef hem aankijken terwijl ze hem dat vertelde. Zij wist het al, misschien had hij nog iets aan de informatie en kon hij daarop zijn plannen afstellen. Hoe langer hij onderweg was, hoe langer zij dit huis voor zichzelf had. De snob kon best prettig gezelschap zijn, maar toch hield ze meer van op zichzelf zijn of samen met Bloodhunter. Ze bleef naar hem kijken, afwachtend op wat hij zou gaan zeggen over de dingen die zij hem had verteld.

Those green eyes wonder,
Over what once was,
Once what will never again be,
And the time that everything changed..

2040 woorden

Het was vreemd om haar zo nieuwsgierig te zien zitten. Hij had geantwoord ook al kende hij de risico’s. Maar ergens vertrouwde hij Scarlet wel. Ook al dacht hij dat hij daar misschien ooit nog wel spijt van zou gaan krijgen. Misschien ook niet. Hij kende haar eigenlijk nog niet zo goed. Ja hij kende haar als ridder. Als iemand die zich schuil hield achter een muur en nooit emotie toonde. Of toch niet zo snel en zeker niet in het bijzijn van anderen. Maar hij kende haar niet… hij kende Scarlet niet. Hij kende niet de vrouw die ze echt was. Vooral omdat ze zelf zo afstandelijk deed. Ook al had hij wel al een paar keer zijn best gedaan om haar vertrouwen te winnen. Hij wist dat ze niet veel voor hem op had. Daar had hij geen probleem mee en af en toe kon ze echt wel vriendelijk zijn. Ook al besefte ze dat zelf misschien niet. Het kon hem ook niet veel schelen hoe ze hem had behandeld. Hoe ze hem had proberen weg te jagen. Nu hij er aan dacht had ze in al die tijd ook nog maar twee keer zijn naam gezegd. Niet dat, dat veel uitmaakte. Toch die twee keer was ook niet echt met veel emotie. Het kon hem niet echt schelen hoe ze over hem dacht. Ze mocht hem haten dat had hij zelf gezegd. Maar het was wel jammer. Het was jammer omdat hij haar wel aardig vond. Omdat hij haar wel als een vriendin beschouwde. Omdat hij haar wilde helpen. Waarschijnlijk was hij gewoon te koppig. Hij zou nooit opgeven en hoe harder je, je best deed om hem weg te jagen. Hoe leuker hij het juist vond om te blijven. Hij bekeek haar nog eens goed. Haar vurige haren kwamen hem zo bekend voor. Net als die groene ogen. Maar hij herinnerde zich zo’n groene ogen met een stralend licht. Hij herinnerde die lippen met een glimlach. Ook al waren het waarschijnlijk niet die van haar. De persoon waaraan ze toebehoorden was lang geleden uit zijn leven verdwenen. Lang geleden… In een vorig leven. Want nu had hij een nieuw leven. Nu had hij een nieuwe familie. Maar hij wist dat ook dit weer zou veranderen en dat hij hier ook zijn leven zou verlaten om een nieuw te beginnen. Maar nu nog niet. Nu was daar de tijd nog niet voor. Hij kon haar zien denken. Alsof ze na dacht over zijn woorden. Kende ze het zuiden? Met haar zou hij zich niet meer zo snel laten verrassen. ”Als je slim bent kies je een andere route” Hij keek haar vragend aan. Wat was er mis met die route? Tenzij zij iets wist wat hij niet wist. Het was ook al een hele tijd geleden dat hij in het zuiden was geweest. Dus misschien was er iets veranderd. Maar veel had hij niet aan haar woorden. ”De bewoners van een van de dorpen heeft het afvoerkanaal voor overig water naar het moeras toe gegraven, overal is het moeras gestegen waardoor de paden zijn verdwenen in het moeras.” Hij knikte even. De bewoners daar waren dan echt idioten. Maar veel zou hij er niet aan kunnen veranderen. Maar het was wel leuk om te weten. Misschien kon hij toestemming vragen aan baron Rinaldo om het zuiden opnieuw te ontdekken… Om zelf een nieuwe kaart op te mogen stellen. Hij wist dat de baron hem dat niet zou kunnen weigeren. Zeker niet omdat de man wist hoeveel het zuiden voor hem betekende en omdat het ook zoveel had betekend voor zijn vader. Alleen zou hij deze keer de man weer niet naast zich hebben. Hij zou zijn vader weer niet kunnen helpen. Hij zou de wijze woorden van zijn vader weer moeten missen. Maar hij zou zijn eigen weg moeten vinden. Iets wat hij niet zomaar kon laten liggen. ”Je kunt ook vlak voordat je het moeras ingaat een meter of 200 naar links rijden en het pad nemen wat daar is vrijgekomen, duurt wat langer dan het oorspronkelijke pad, maar komt wel ongeveer op dezelfde plek uit.” Ze haalde hem uit zijn gedachten. Ui zijn verleden met haar woorden. Hij schonk haar een vriendelijk glimlach. Hij was blij met deze informatie. Als het wat langer duurde zou hij gewoon wat vroeger vertrekken. Neen hij wilde geen tijd verliezen. Langzaam stond hij op en liep naar de kookpot. Zijn stoofpot was nu goed. Het vlees gaar de groenten heerlijk… Hij wist dat ze waarschijnlijk niet ging eten. Maar toch schepte hij ook een bord voor Scarlet uit. Hij zette het voor haar op tafel. En ging zelf met zijn bord terug gaan zitten. Hij keek haar weer even aan. ”Ik zal je niet dwingen om te eten. Maar ik geloof dat je het kunt gebruiken…” Zijn blik gleed weer naar het raam. ”Je hebt je krachten nodig en je wonde zal sneller genezen als je gezond eet..” Hij zei de woorden vriendelijk en herinnerde dat zijn moeder dat vaak tegen hem en zijn rode duivel had gezegd. Ja ze waren vaak in de problemen gekomen en ja ze hadden vaak ook wel wat schrammen op gelopen. Maar veel had het hem toen niet kunnen schelen. Zolang hij maar samen met zijn rode duivel kon zijn. Zolang hij maar plezier had gehad. Nu had hij ook weer plezier iets dat hij lang had moeten missen. Iets dat hij lange tijd had vermeden. Omdat het hem niet veel meer kon schelen. Omdat hij toen alles kwijt was geweest. Gelukkig had baron Rinaldo hem gevonden. Hem een kans gegeven en hem zijn familie terug gegeven. Nou niet echt zijn familie. Maar een nieuwe familie die hij kon beschermen. Nu kon hij dat doen. Toen had hij gefaald. Nu zou hij nooit meer falen. Hij zou zich zelf dat niet toestaan. Niet nu hij sterker was. Niet nu hij een nieuwe kans had gekregen. Hij zou leven voor zijn familie en vrienden!
[1000]
"He lifes for his familie his friends.
he will proctect them with his life.
he will give his life for them...
and for you!

De stilte die er heerste in het huis was niet vreemd. Ze was door de jaren heen gewend geraakt aan de stilte, ze was van de stilte gaan houden. De stilte was iets wat je beschermde. In de stilte kon je je geheimen kwijt, iets wat door de jaren heen een gewoonte voor haar was geworden, het was de laatste jaren altijd hetzelfde geweest. Zodra de stilte werd doorbroken, wist ze dat er iemand aankwam, dat was hetgene wat al vele malen haar leven had gered, ze was gaan vertrouwen op die stilte. Door de tijd heen was het gewoon voor haar geworden om in stilte te reizen. Zij, Bloodhunter, de stilte en de dreiging die paard en ruiter uitstraalde. De stilte leek altijd die dreiging te ondersteunen, ze hield ervan, en het was niet iets wat ze zo gemakkelijk op wou geven. Het was een deel van haar leven geworden, de stilte en de dreiging, dat waren de twee dingen die door de jaren heen de leegte in haar hart voor een deel hadden opgevuld. De leegte die ze had gevoeld toen ze iedereen had verloren. De leegte die haar familie in haar achter hadden gelaten. Haar familie, door de tijd heen was het zo raar voor haar gaan klinken. Haar familie, begraven ver in het noorden, ze had heer Mordon, zijn vrouw en haar witte engel ook tot haar familie gerekend. Allemaal waren ze begraven, en alleen zij had het overleefd. Er waren soms van die dagen dat ze wou dat ze het niet had overleefd, dan zou ze immers niet hoeven te leven met dit gevoel van leegte. Maar ze zou zichzelf nooit van het leven beroven, ze wist dat haar ouders wouden dat ze door zou leven, dat ze zou proberen haar leven weer op de rails te krijgen en het leven te leiden dat zij nooit meer zouden kunnen leiden. Ze had haar leven weer op de rails gekregen, maar op een heel ander paar rails dan dat ze eerst op had gestaan. Ze was sinds die tijd altijd alleen geweest, op Bloodhunter na dan. Beiden hadden dingen meegemaakt wat de mensen rillingen over hun rug heen zou geven of hun weg zouden laten rennen in angst. Maar dat hadden zij niet gedaan, ze hadden het doorstaan en waren er sterker uitgekomen dan dat ze erin waren gegaan. Ze had dat misschien een haat gehad aan haar oude baron, maar zonder hem was ze niet geworden wie ze nu was, waarschijnlijk was ze er dan nog veel slechter aan toe geweest, of was ze beland ergens in een herberg om te werken als serveerster. De tijd in het weeshuis had haar hard gemaakt, haar voorbereidt op wat haar te wachten zou staan bij de ridderopleiding. Bij de ridderopleiding hadden ze haar uitgelachen, haar gekleineerd, haar geslagen, maar ze had nooit een kik gegeven. Ze had niks te verliezen, waardoor de acties van de mensen haar niks deden. Ze had niemand in haar leven toegelaten, mensen kwamen niet door haar afschermingen heen, naast het feit dat als je iemand binnen liet, die je pas pijn kon doen, en dat ze je daarna weer verlieten.
Ze was door de tijd heen haar vertrouwen in de mens verloren, en dat had haar meer goed dan slecht gedaan, ze was dan meer wantrouwig dan de meeste mensen, maar dat had haar vele malen het leven gered. De enige die ze vertrouwde was Bloodhunter, zij was afhankelijk van het paard, en het paard was van haar afhankelijk. Toch was er nog een ander iemand die zich half door haar verdediging had weten te dringen, de snob. Hoe hij dat had gedaan, ze had geen flauw idee, maar door de dingen die de afgelopen paar dagen en weken waren gebeurd was ze hem lichtelijk gaan vertrouwen. Hij had immers zijn woord gehouden, hij had haar hier mee naar toe genomen, daarnaast had hij haar nergens toe tot gedwongen, het was bijna alsof hij haar leven was ingelopen en hij altijd al in haar leven had gehoord. Ze voelde zich bij hem op zijn gemak, iets wat bij haar nauwelijks voorkwam, en nu zat ze gewoon hier, hem vragen te stellen waar ze echt naar nieuwsgierig was, en ze had hem op de hoogte gebracht van de ondervindingen die ze had gedaan toen ze er een paar weken geleden was geweest, alsof ze twee oude vrienden waren die informatie met elkaar uitwisselde. Het voelde zo vertrouwd aan, maar dat wakkerde ook haar achterdocht weer aan. Wat als hij nu alleen zo was, en over een tijdje zou veranderen? Maar ze bedacht zich toen, dat ze veel makkelijker weg zou komen uit dit leen dan uit haar vorige leen. De snob en baron Rinaldo kende haar niet, ze hadden geen idee waartoe ze in staat was, en dat zou misschien nog wel voor problemen kunnen gaan zorgen. Maar ze wist dat voor zo lang ze nodig had om de omgeving hier te leren kennen, dat ze zich maar gedeisd moest houden. Het was pas leuk om een grap uit te halen, als je ook wist hoe je zo snel mogelijk weg moest komen zonder dat mensen je in de gaten hadden. Ze had het kasteel van buiten en voor een deel van binnen gezien, voor zo ver zij wist was het een prachtig doelwit. Ze wist wel een heleboel dingen die ze uit kon halen ermee, maar ze moest eerst maar de mensen leren kennen, als er nu dingen zouden gaan gebeuren, zouden mensen direct door hebben dat zij het is, omdat zij nieuw was, maar als ze hier eerst tussen paste en dan pas de dingen zouden gebeuren, zouden mensen minder snel aan haar gaan denken, en dat was precies wat ze wou. Het was leuker om toe te kijken naar hoe het gebeurde en dat mensen gefrustreerd raakte doordat ze niet wisten van wie het kwam, dan dat ze direct naar je toekwamen, dan was de leukigheid ervan af en het was juist de bedoeling dat het leuk was.
Haar groene ogen richtte zich weer op de snob, de snob had duidelijk even tijd nodig gehad om de informatie te verwerken die ze hem had gegeven, hij kon het maar beter onthouden, of ze hem nog een keer zou helpen daar was ze niet zo zeker van. Het duurde niet lang of de snob schonk haar een vriendelijk glimlach, het was wel duidelijk te zien dat de snob blij was met deze informatie, zou hem waarschijnlijk veel tijd schelen dat hij dit wist, dan dat hij het opnieuw moest vinden. Haar ogen volgde hem toen hij opstond en naar de keuken toeliep. Whiteshadow lag nog steeds op haar benen en half op haar schoot. Ze kriebelde de witte hond achter zijn oren, de hond speelde meer voor een kachel en voor knuffelbeer dan als een hond. De geur van de stoofpot bereikte haar neus weer, het zorgde ervoor dat ze trek kreeg, maar ze had geen flauw idee of het eten van de snob te vertrouwen was. Lang duurde het niet voordat de snob terug was, ze zag hoe hij één van de twee borden op de tafel bij haar neerzette en zelf met het andere bord terug in de stoel ging zitten. Ze keek hem even aan en keek daarna naar het bord, voordat ze iets kon zeggen hoorde ze hem praten. ”Ik zal je niet dwingen om te eten. Maar ik geloof dat je het kunt gebruiken…” Zijn woorden klonken oprecht, niet dat hij het voor elkaar zou krijgen om haar te dwingen te eten. ”Je hebt je krachten nodig en je wonde zal sneller genezen als je gezond eet..” De woorden klonken zo bekend, haar ogen kregen even een afwezige blik, het was maar goed dat ze niet naar de snob kreeg. Het deed haar zoveel denken aan vroeger. Toch had hij wel gelijk met wat hij had gezegd. Ze bewoog iets en pakte het bord van de tafel af. De geur rook zo vertrouwd aan. Ze begon ervan te eten, ze was lichtelijk verbaasd over het feit dat de snob kon koken, en ook nog zo goed. Het smaakte zo bekend, zo vertrouwd maar ze zei er niks over. Whiteshadow keek haar zielig aan, een lichte glimlach verscheen even op haar gezicht toen ze de smeekende blik van de hond zag, ze pakte een stukje vlees uit de stoofpot op haar bord en voerde het aan de hond die daarna tevreden erop aan het kauwen was. De glimlach verdween weer even snel als dat hij was verschenen. Ze at de rest van het bord leeg, ze voelde dat ze er meer energie door had gekregen. De kloppingen van de wond op haar arm was ook wat afgenomen. Ze zou het niet toegeven, maar de snob had meer dan gelijk gehad, zijn stoofpot had echt geholpen. Ze zette het lege bord weer op de tafel neer, ze had Whiteshadow meerdere stukjes vlees gevoerd, niet dat ze het vlees niet lekker vond, nee, de hond kon ook wat vet gebruiken op zijn ribben, daarnaast was de stoofpot anders veel te veel voor haar geweest. Ze was al jaren geen grote eter meer, niet meer zoals vroeger.
Ze wou iets zeggen, maar ze wist niet wat, de stilte was weer terug gekeerd in het huis, Whiteshadow had zijn kop weer tevreden op haar schoot neergelegd. De stilte werd doorbroken door rennende voetstappen, de witte hond had zijn kop opgetild, rondkijkend naar waar het geluid vandaan kwam, het duurde een paar seconden voordat de deur opeens werd opgeduwd met hoge vaart. Haar blik schoot naar de jongen die in de deuropening stond. Whiteshadow was opgesprongen en wou op de jongen afrennen. Ze pakte hem bij zijn nekvel vast en trok hem terug naar zich toe. De jongen keek even verbaasd naar haar en toen naar de snob. De jongen schudde even zijn hoofd. ”Heer Myron, er zijn vreemde ridders in het dorp, ze vallen de mensen aan, vragend of iemand een ridder in het zwart heeft gezien, de patrouille is net langs geweest, die zijn weg, ze stuurde me om u te halen” de jongen viel half over zijn woorden. Haar groene ogen kregen een gevaarlijke ondertoon. Ze wist dat zoiets zou gaan gebeuren, maar zo snel? Dat had ze niet verwacht. Dit was haar rotzooi, dit was niet iets waar de bewoners uit dit dorp mee moesten worden lastig gevallen. Ze was hier nog geen dag, maar ze voelde hier zich al meer welkom dan dat ze zich ooit in haar vorige woonplaats had gevoeld. Ze kwam overeind en keek naar de jongen. ”Waar zijn de ridders? vroeg ze, haar stem had een ijzige ondertoon gekregen. De jongen keek haar met grote ogen aan. ”Op het grote plein Vrouwe” antwoorde de jongen, voordat de snob of de jongen haar kon stoppen was ze al door de deur heen gelopen, ze wist waar het grote plein was, aangezien ze er overheen waren gereden toen de snob haar naar zijn huis toe had geleidt. Ze rende door de straten heen, er waren geen mensen meer op straat, de mensen waren hun huizen ingevlucht. Ze wist dat dit haar schuld was, en ze zou het oplossen ook. Het maakte haar niet uit of de snob haar wel of niet zou volgen. Het koste haar enkele minuten voordat ze op het grote plein was. Ze keek naar de groep met ridders die op het plein stond. De paarden stonden iets verderop. De ridders droegen allemaal het teken van haar oude baron, haar groene ogen kregen meer de kille uitdrukking. Ze liep op de groep ridders af, die op dat moment bezig waren met een aantal burgers te martelen om hun te vertellen waar de zwarte ridder naar toe was gegaan. Het was een groep van 12, niet veel, maar of ze die in haar eentje aankon? Ze herkende de voorste ridder, Sir John. Ze liep door de schaduwen heen totdat ze vlak bij hun was. De ridders waren naar haar opzoek, alleen had zij hun gevonden in plaats van andersom.
”Laat ze gaan John” haar stem schoot over het plein heen met een ijzige ondertoon, ze liep uit de schaduwen op hun af. Burgers en ridders keken verbaasd naar haar. Ze dacht Heel even na over het feit dat het best grappig dat zij de ridders tot orde riep, een vrouw. De ridder liet de man los die hij had gemarteld, de man maakte zich uit de voeten. ”Vrouwe Scarlet” zei de ridder met een spottende toon. Ergens wist ze dat het onverstandig was om dit te doen zonder haar harnas aan, maar ze had gehandeld naar de situatie, niet nadenkend over de gevolgen. ”De baron was niet echt blij met je vertrek zonder zijn toestemming, als je meegaat zullen we dit dorp niks doen” vervolgde de man. Ze keek hun aan, dachten hun nou werkelijk dat ze mee terug zou gaan naar dat leen? Ze wist dat ze dit dorp niks kon laten overkomen, maar ze weigerde mee terug te gaan. ”De baron heeft geen zeggenschap over mij, en ik weiger terug te gaan” zei ze. De ridder lachte. ”Je hebt geen keuze” zei hij. Hij knikte even. Twee van de ridders liepen op haar af, foute keuze. Ze zag de angst op het gezichten van de burgers die nog vast werden gehouden door een aantal ridders. Ze wachtte totdat de mannen dichtbij genoeg was, hoewel het ridders waren die op het foute spoor stonden, ze wist dat ze hun niet kon vermoorden, hoe graag ze ook wou. De ridders volgden alleen hun bevelen op, op heer John na dan, die genoot hiervan. Ze had de twijfel op gezichten van de andere ridders wel gezien. De ridders hadden hun zwaarden getrokken, normaal zou ze hun zonder zwaard aanvallen, maar aangezien ze nu geen harnas droeg, was het wel een ander verhaal. Ze trok haar zwaard uit zijn schede, de zon scheen zwak door de wolken heen. Ze wist dat ze uit moest kijken omdat het had gesneeuwd, ze kon gemakkelijker uitglijden. De ridder aan haar linkerkant haalde naar haar uit, ze blokte de slag terwijl ze ervoor zorgde dat ze buiten het bereik van het zwaard van de andere ridder kwam. De ridders vielen opnieuw aan, ze wist dat ze snel moest zijn wou ze ervoor zorgen dat de burgers uit dit dorp niks overkwam. Ze dook onder de slag door en ontwapende de eerste ridder waarna ze hem met de heft van haar zwaard knok out sloeg, ze draaide zich naar de volgende ridder toe, en blokkeerde de slagen. Ze zag in haar ooghoeken wel hoe de burgers en de overige ridders toekeken. Ze stak haar zwaard door de rechterschouder van de ridder heen, die zou voorlopig niet meer kunnen vechten. Ze draaide zich om naar de overige ridders, bloed droop van haar zwaard af en viel op de witte sneeuw neer. Ze wist dat als ze dit wou stoppen ze voor de bron moest gaan, heer John. Ze liep op hem af, haar groene ogen stonden kil. Ze had niet de intentie hun te vermoorden, maar dat zou kunnen veranderen.
Opnieuw kwamen er ridders op haar afgerend, ze voelde het geklop in haar arm al weer, dat zou niet lang duren voordat de pijn toe zou nemen. Ze wist dat ze hun met snelheid te snel af moest zijn voordat het te erg werd. Ze dook onder de zwaardslagen door en haalde de twee ridders onderuit, ze ontwapende hun en zorgde ervoor dat de twee niet zouden bewegen terwijl zij met de rest afrekende. De burgers leken meer moed te krijgen door het feit dat zij er al 4 had uitgeschakeld. Ze voelde een zwaardpunt over haar rug heen glijden, niet lang, maar wel lang genoeg om een wond te maken. Ze voelde hoe er zacht bloed druppelde over haar rug heen. Ze draaide zich om, het was een van haar lievelingsshirts geweest. Ze keek John aan die achter haar stond. Ze stak zonder genade haar zwaard door zijn linkerschouder heen, wel hoog genoeg om niet door zijn hart heen te steken, ze wou hem niet direct vermoorden. De ridder bleef op haar inhakken. Ze bleef zijn slagen zo goed mogelijk blokkeren, maar ze voelde wel de pijn op haar rug bij elke beweging. De wond was dan oppervlakkig, hij stak wel. Ze had geen flauw idee wat de andere 7 ridders aan het doen waren, of hoe het hun verging, maar ze hoopte dat de burgers hun voor hun rekening namen. Ze bleef met de ridder vechten, zuivere klanken van ijzer op ijzer vlogen over het plein heen. Ze begon genoeg te krijgen van dit spel. Ze dook onder zijn zwaardslag door en stapte langs hem heen, ze trapte hem hard in zijn knieën, waardoor de man naar voren viel op zijn knieën. Ze stond achter hem en legde haar zwaard op zijn keel, bloed droop van haar zwaard af, bloed van verschillende ridders en bloed dat uit de kleine wond kwam die haar zwaard veroorzaakte op de nek van heer John. Ze had deze methode al vaker toegepast, zowel op de snob als vroeger op haar witte engel als op ridders door de jaren heen. ”Onthoud dit John, ik ben niemand zijn eigendom,” sprak ze, haar stem klonk nog steeds zo kil. ”Zodra je hem weer ziet, vertel hem dat, en de volgende keer dat ik je tegen kom, dan zal je hoofd niet langer op je lichaam zitten” siste ze, maar wel zo dat alleen de ridder het kon horen, ze wilde niet dat de burgers het hoorde, ze wou hun niet onnodig bang maken. Ze wist niet wat de ridders van dit leen met deze groep zou doen, maar ze had zo’n vermoeden dat de ridders het er levend vanaf zouden brengen en terug zouden keren naar de baron. Ze haalde haar zwaard van zijn keel af en sloeg hem met haar heft knok out, de man zou wel medische hulp nodig hebben. Ze veegde het blad van haar zwaard af aan zijn tuniek voordat ze hem los liet, hij viel op zijn zij in de sneeuw. Ze keek op, naar de overige ridders, ze stak haar zwaard terug in zijn schede. Ze hoopte dat de patrouille snel terug zou keren, ze voelde de pijn op haar rug en rechterarm terug keren. Ze wist dat als ze niet snel wat aan de wond zou doen, dat ze nog het bewustzijn zou kunnen verliezen door het bloed verlies. Toch bleef ze staan, afwachtend of dat er nog meer ridders hun geluk op de proef wouden stellen.

You won’t know what she’s thinking,
You don’t need to understand,
She will always be there to have your back,
Even if it is a losing battle..

3135 woorden

Hij was blij te zien dat Scarlet het eten wel aannam. De stilte kwam weer terug in het huis. Af en toe zwierf zijn blik op de vurige dame. Ze zei niets dus hij veronderstelde dat het eten wel goed was. Hij zag ook dat ze af en toe eens een stukje vlees aan Whiteshadow gaf. Hij had er geen probleem mee. De hond verdiende een goede maaltijd en zelf was hij ook al van plan geweest om wat vlees aan de hond te geven. Of het nu Scarlet was of hij. Verschil zo het niet maken en als ze daarmee akkoord ging om haar eten weg te geven. Dan zou hij er niets op zeggen. Zelf genoot hij ook van de maaltijd. Hij was blij dat hij zijn eigen eten kon eten en niet het eten dat klaargemaakt was. Niet dat, dat slecht was. Neen in tegen deel. Hij was wel altijd blij als hij eens niets moest klaar maken. Maar toch hij vertrouwde zijn eigen eten meer. Ook omdat hij dan zeker wist wat er in zat. Het was ook wel ongebruikelijk voor een man om te koken. Meestal deed een vrouw dat. Maar hij had geen vriendin en leefde alleen. Hij kon ook elke dag uit eten gaan. Bij de baron misschien? Maar daar had hij geen zin in. Hij wou niet afhankelijk zijn van anderen om te overleven. Dus had hij zelf leren koken en nu was hij blij dat hij dat had gedaan. Hij was blij dat hij nu echt voor zich zelf kon zorgen. Het enigste wat hij nu miste was het reizen. Die twee jaar dat hij op pad was geweest op een missie. Hij miste zijn vrienden die met hem mee reden. Maar waarschijnlijk miste hij de herinneringen meer dan de mensen. Toch het was een mooie tijd geweest. Hij had veel geleerd op die reis. Hij had veel mensen leren kennen. Hij had weer op het land kunnen werken. Op de boerderij. Hij had weer paarden kunnen temmen. Hij had het graan mogen plukken. Hij had huizen en schuren hersteld. Hij had struikrovers overwonnen. Hij had zijn ridderschap gewonnen. Door de koning zelf… Maar dat was dan weer een heel ander verhaal. Hij zette zijn bord zachtjes op tafel en keek weer naar buiten. Het was stil. Iets wat al niet echt klopte. Iets waar hij zich zorgen over kon maken. Maar zijn gedachten zaten een beetje over al. Oorlog moesten ze zich nu echt voorberijden op zo’n dreiging? Wies fout was het. De oude raad. Dat wist hij goed genoeg. Hij wist heel goed dat de raad niet voor de koning was geweest. Hij had ze zelf met wat hulp van Leonoor van hun troon getrapt. Hij had ze een mooie dreiging gegeven en hij zou zich er aan houden ook. Als ze dachten dat hij een ridder was als een ander dan hadden ze het verkeerd op. Hij zou zijn land zijn mensen zijn koning niet verlaten voor een bepaald bedrag. Hij zou niet van de zijde van zijn baron wijken. Niet na alles wat de man voor hem had gedaan. Niet na al die jaren… Al die jaren vol herinneringen en alle vrijheid die hij kreeg. Neen hij zou zich niet laten doen.
De oude raad zou moeten oppassen. Want niet alleen hij zou op ze gaan letten. Hij wist dat zijn vriend de grijze jager ze ook wel in het oog zou houden. Tenminste dat verwachte hij toch van Leonoor. Toch was de raad nu niet de enige waar hij zich zorgen over moest gaan maken. Hij had zijn missie,. Toch die zou goed verlopen; Daar zou hij voor gaan zorgen. Hij zou er voor zorgen dat hij een goed rapport over kon gaan brengen aan baron Rinaldo. Maar hij zou er ook voor zorgen dat iedereen zeker wist of ze nu een echte dreiging aan hun been hadden of niet. Oorlog hoe lang was het al vredig geweest? Niet dat ze altijd in oorlog hadden gezeten. Maar er was wel iets anders aan de hand. Ze hadden altijd de dreiging van de wolf gehad. Maar die vijand was nu ook geveld en nu ze dachten eindelijk verlost te zijn van de dreigingen. Dan kwam de raad de raad die de koning van de troon wilde stoten. De raad die dit land in eigenhanden wilde nemen. Die dreigen was ook geveld. Op een manier dat niemand echt had verwacht. Maar het was wel zo gebeurd en dat zouden ze niet meer kunnen verwachten. Hij en Leonoor hadden er voor gezorgd dat de koning een nieuwe kans kon nemen. Een kans om het beter te doen een kans om zijn eigenweg te kunnen vinden en net nu ze dachten dat alles echt opgelost was. Komt er bij dat er misschien een oorlog voor hun voeten lag. Misschien niet direct. Neen geen enkel leger zou zich verplaatsen in de winter. Tenminste als ze slim waren. De meeste mannen zouden sterven van de kou. Honger of lippen in de sneeuw en hun nek breken zonder dat er een zwaard aan de pas kwam. Maar die dreiging was nog niet zeker. Ook al had hij zo’n slecht voorgevoel er over. Neen het was niet normaal wat er allemaal gebeurde. Neen het was niet normaal. Maar waar waren de wachters gebleven? Waar waren die mensen naartoe gegaan? Maar niet alleen daar kon hij zich zorgen over maken. Dan had hij nog haar. Mooi gelijnd lichaam. Knap gezicht. Groene ogen als smaragden. Golvend rood haar, als een vuur die je zo zou kunnen verbranden. Ze leek zo breekbaar, zo fragiel… Alsof ze gemaakt was van kristal glas. Haar huid licht en zuiver als de sneeuw die net op de aarde was gevallen. Toch sterk en bijna onverwoestbaar. Wild als een hengst, ontembaar als een vrije vogel. Maar toch opgesloten in een kooi. Een kooi die ze zelf had gemaakt. Niemand verdiende dat en hij zou er iets aan doen. Dat had hij beloofd.
Zijn blik gleed even naar haar. Het was zo stil hier. Een stilte waar hij wel van genoot. Het was geen dreigende stilte. Het was een stilte waar je van kon houden als je, je gedachten wilde verzetten. Hij had het gevoel de ze iets wilde zeggen. Maar het leek er ook op dat ze de stilte niet wilde wegjagen. Zo leek het in zijn ogen. Maar hij kende haar niet zo goed. Hij kende haar nog maar een paar weken. Toch vertrouwde hij haar genoeg om haar zijn huis aan te bieden tot ze zelf een woonst had. Hij was zeker dat ze niet zo slecht was. Toch niet diep in het hart. Anders zou Whiteshadow wel anders reageren. Anders zou de hond nooit zo rustig op haar schoot liggen. Wel half zijn kop lag er op. Maar het was mooi om te zien. Mooi om te zien dat Whiteshadow haar toch ook aanvaarde. Het was ook mooi te zien dat Scarlet de hand aanvaarde. Maar het leek er op dat ze van dieren hield. Dieren waren niet zoals mensen en lang geleden had hij zich ook alleen maar aan dieren willen wast klampen. Dieren zouden je niet kwelen… Zijn gedachten werden onderbroken door het geluid van lopende voetstappen. Alsof iemand haastig naar iemand op zoek was. Zijn hoofd draaide in een ruk naar zijn door toen die openvloog en een jongen hijgend in de deur opening stond. Scarlet hield Whiteshadow tegen. Gelukkig want de hond was van plan de jongen aan te vallen. Geen wonder de jongen was een indringer in dit terrein. Hij keek de jongen vragend aan. De ogen van de jongen gleden van vrouwe Scarlet naar Whiteshadow naar hem. Daarna begon de jongen haastig te spreken. Hij wist nu al dat er iets goed fout was. ”Heer Myron, er zijn vreemde ridders in het dorp, ze vallen de mensen aan, vragend of iemand een ridder in het zwart heeft gezien, de patrouille is net langs geweest, die zijn weg, ze stuurde me om u te halen” Zijn ogen werden kil. Ridders? Ridders die de mensen aanvielen. Woede stak in hem op. Neen hij zou niet aanvaarden dat vreemdelingen zijn mensen aanvielen. Hij zou niet aanvaarden dat ze Scarlet weg wilden halen. Hij zou ze niet vergeven voor deze gebeurtenis en hij zou er iets aan doen ook. Als ze dachten dat hij dit onbestraft zou laten dan hadden die ridders het goed mis. Hij knikte naar de jongen. Hij wilde al recht staan. maar vrouwe Scarlet was sneller dan hem. Ze vroeg waar de ridders waren en nu had hij een heel slecht gevoel er over. Hij wist wat ze van plan was. ”Op het grote plein Vrouwe” Voor dat hij iets kon zeggen. Voor de jongen haar kon stoppen was ze zijn huis al uit. Hij had een slecht gevoel over dit. Hij had een slecht gevoel over haar gedrag en hij vreesde dat ze niet goed had nagedacht. Hij veronderstelde dat ze wilde zorgen dat de ridders weg gingen.
Hij wist zeker dat ze daar toe in staat was als ze helemaal zich zelf was. Hij wist ook dat ze wist dat de ridders naar haar op zoek waren. Maar had ze nagedacht toen ze dit huis uit was gelopen? Ze had een wonde die gevaarlijk was en waar ze zeker last van zou krijgen als ze ging vechten. Wat ze zeker zou doen, daar zou ze niet aan kunnen ontsnappen. Daar naast had ze geen harnas aan! Hij stond rustig recht. De jongen keek hem vragend aan. Neen hij zou Scarlet niet zomaar alleen laten gaan. daarnaast zou hij er voor zorgen dat ze veilig bleef. Verder zou hij de ridders niet zomaar laten ontsnappen. Niet na dat ze aan de mensen waren gekomen. Hij had zelf ook geen harnas aan. Maar hij wist heel goed welke risico hij zou nemen en hij had erger meegemaakt dan een paar ridders die last bezorgden. Hij liep op de jongen af en nam hem vast aan de schouders. ”Ga versterking gaan halen. Zeg er voor dat ze handboeien bij hebben.” De jongen knikte en was zodra hij hem loslate al weer op pad. Hij zuchte en sloot de deur achter zich. Daarna Volgde hij het pad dat vrouwe Scarlet ook gevolgd had. Maar hij nam een kortere weg. Zodat hij zeker was dat hij niets zou missen. Het was koud. Hij had geen schoenen aan en de sneeuw voelde koud onder zijn blote voeten. Maar hij genoot er wel van. Hij had ook meer grip. Hij zuchte toen het grote plein in zicht had. Hij zag een stuk of twaalf ridders die mensen vast hielden. Zijn woede stak weer de kop op. Hij was al klaar om op ze af te lopen. Er voor te zorgen dat de mensen veilig waren. Hij wilde er voor zorgen dat ze zouden boeten voor wat ze gedaan hadden. Maar in zijn ooghoeken zag hij een bekende vorm. Vrouwe Scarlet. Ze zag er zo anders uit zonder haar harnas. Ze liep gewoon op de ridders ad. Alsof ze helemaal gek was. Hij deed een stap achteruit. Neen voor nu zou hij toekijken. Hij had zo’n gevoel dat, dit iets was dat Scarlet moest doen. Hij had zo’n gevoel dat het niet aan hem was om haar tegen te houden. Neen hij zou toekijken. Kijken hoe het zou verlopen. Als het nodig was zou hij inspringen. Hij keek naar de mensen die werden gemarteld. Een klein meisje keek hem met grote ogen aan. Hij deed een vinger naar zijn mond om te tonen dat ze moest zwijgen en knikte dan nog eens naar haar. Ze lachte en fluisterde iets naar de vrouw naast haar. Waarvan hij onderstelde dat het haar moeder was. De vrouw keek hem met grote ogen aan en kreeg ook een glimlach. Zo ging er een fluistering over heel de groep. De mensen hun angst was nu minder. Wetend dat hij er was en bleef.
Hij keek terug naar Scarlet die net haar mond opende. Hij had zo’n gevoel dat dit nog interessant zou gaan worden. Hij had zo’n gevoel dat hij nu echt de gevoelens van Scarlet zou gaan horen. Hij knielde neer achter een ton. Om er zeker van te zijn dat geen enkele andere ridder hem zou opmerken. Maar hij had nog altijd een goed zicht op alles. Hij had ook een heel goed zicht op Vrouwe Scarlet. Was ze echt zeker dat ze dit aankon? Neen hij zou haar niet verlaten. Maar hij wilde er zeker van zijn dat ze kon doen wat ze wilde doen. Haar ogen stonden kil. Maar hadden een vastberadenheid in zich. Ook woede, hij kon er woede uit halen. Haar stem was als ijs die door de lucht sneed. ”Laat ze gaan John.” Meteen was alle aandacht op haar gericht. Hij ademde rustig. Zijn hand ruste op zijn zwaard. Als het nodig was zou hij er tussen komen. Als het nodig was zou hij Scarlet beschermen. Hij zou haar niet achterlaten. Hij zou haar niet alleen in de koude laten staan. net zo min als hij de mensen aan hun lot zou overlaten. Neen hij zou deze mensen ook niet in de steek laten. Hij zou zich niet blijven verstoppen achter deze ton. De ridder die volgens hem John noemde zei haar naam met een spottende ondertoon. Zijn gouden ogen werden koud. Waarom lachten e met haar. Ze kon ze gemakkelijk aan. Dat wist hij. Hij wist dat ze ook van plan was om door ze gaan. Zijn lichaam zei dat hij daar naartoe moest gaan. Die ridders een lesje leren. Dat hij de burgers nu moest bevrijden. Maar zijn hart zei hem dat hij moest wachten. Wachten op het juiste moment. Wachten om te zien wat er zou gaan gebeuren. Hij moest wachten voor Scarlet haar goed. Dat was ook wat hij deed. Terwijl hij wachte op wat er verder zou gebeuren. ”De baron was niet echt blij met je vertrek zonder zijn toestemming, als je meegaat zullen we dit dorp niks doen” Zijn ogen vernauwden. Ow hij zou die baron wel kunnen vermoorden. Ook had de ridder het fout. Vrouwe Scarlet zou niet mee gaan en geen enkele burger zou iets overkomen. Dat zou hij niet laten gebeuren. ”De baron heeft geen zeggenschap over mij, en ik weiger terug te gaan” Zei Scarlet. Een glimlach vormde zich op zijn lippen. Hij wist dat Vrouwe Scarlet zich niet gewonnen zou geven. Wat maar goed was. Anders zou hij haar ook niet laten gaan. tenminste niet terug naar haar oude leen. Als ze ergens anders naartoe wilde gaan dan zou hij haar laten gaan. Ze was niet van hem. Neen ze hoorde vrij te zijn! Iets wat ze in haar oude leen duidelijk niet had. John zei nog iets van dat ze geen keuze had met een knik liepen twee ridders op Vrouwe Scarlet af. Zijn grip rond zijn zwaard werd sterker. Zijn spieren hard gespannen.
Klaar om er tussen te sprinten. Het was goed te zien dat Vrouwe Scarlet wel wist dat ze zich zou moeten verdedigen met haar zwaard. Veer keuze had ze niet. Neen ze had geen harnas dus kon ze hun slagen niet afweren met de arm beschermers. Hij zag hoe ze haar zwaard trok. Op dat moment scheen de zon zachtjes tussen de wolken heen. Alsof ze dit gevecht wilde meemaken… Zodat ze hem later door kon vertellen aan de sterren. Hij zag hoe de ridders haar aanvielen. Hij hield haar goed in de gaten. Hij wist dat ze last kon krijgen van haar wonde. Hij wist dat het een gevaarlijk spel was dat ze speelde. Hij wist dat hij zou moeten inspringen als hij zag dat het nodig was. Maar Vrouwe Scarlet was slim en snel en weerde hun slagen met een gemak af. Het was duidelijk dat ze niet lang zou wachten. Het was duidelijk dat ze een einde wilde maken. Snel en hij kon raden waarom. De eerste ridder ontwapende ze en sloeg hem buitenwesten. Hij maakte zich lichtjes zorgen. Maar toch weerde ze de slagen af van de andere ridder en stak haar zwaard in zijn schouder. Neen die zou voor een tijdje niet meer kunnen vachten. Zo veel was wel zeker. Hij zag hoe ze zich omdraaide naar John. Het was duidelijk dat ze de ridders niet wou vermoorden en dat ze dacht dat als ze John uit zou schakelen de andere ridders zich zouden terug trekken. Hij zou haar niet tegen houden. Maar ergens had hij zo zijn twijfels. Hij zag hoe mooi ze zich voortbewoog. Duikend voor de zwaardslagen van weer twee andere ridders en hoe snel ze de ridders onderuithaalde. Een glimlach speelde weer op zijn lippen. Voor nu moest hij zich geen zorgen maken. Het was duidelijk dat ze het voor nu wel onder controle had. Zijn ogen werden echter groot toen heer John zijn zwaard hief en over de rug van Scarlet haalde. Hij gromde kijken naar Scarlet. Toch gaf ze geen kik waardoor hij wel veronderstelde dat de wonde niet zo erg was. Hij zag hoe ze zich weer omdraaide. Haar ogen killer dan ooit. Het was duidelijk dat John zou gaan boeten. Hij keek toe hoe ze heer John in de pan hakte. Het was wel een mooi gezicht. Maar hij had ook door dat ze last had van haar arm. Ze gebruikte de zelfde techniek dat ze bij hem had gebruikt. Hij zou er echter niet meer voor vallen. [i”Onthoud dit John, ik ben niemand zijn eigendom,”[/i] Het was vaag maar hij stond dicht genoeg om haar fluistering te horen. ”Zodra je hem weer ziet, vertel hem dat, en de volgende keer dat ik je tegen kom, dan zal je hoofd niet langer op je lichaam zitten” Daarna lag heer John ook al bewusteloos. Hij slikte even. Dat was een mooie dreiging. Hij keek naar de overige ridders. Ze hadden twijfel in hun ogen. Maar zouden ze stoppen?
Hij zag hoe één van de ridders weer wat naar voren kwam. Nu had hij er ook genoeg van. Wisten ze niet wanneer ze moeten stoppen? Wanneer het genoeg was. Maar hij wist goed genoeg dat ze alleen hun bevelen volgden. Ook al hadden ze dan geen enkele reden om nog door te gaan. De ridder haalde zijn zwaard uit. Zijn handen gingen naar de sneeuw en hij maakte een mooie sneeuwbal. Hij stond recht. Nog steeds in de schaduwen. Nog heel even wachten. ”Wij hebben onze orders. U Zult terug keren met ons!” Het klonk dreigend. Maar het was ook wat onzeker. Hij kreeg weer een glimlach op zijn gezicht en gooide de sneeuwbal in het gezicht van de ridder. Mooi recht in het midden van zijn gezicht. Daarna liep hij uit de schaduwen en ging voor Scarlet staan. Hij keek de zeven overige ridders dreigend aan. De ene ridder die net gesproken had veegde de sneeuw uit zijn gezicht. De man staarde hem aan. Tijd om te spreken. ”Heb je de vrouw niet gehoord?” Vroeg hij aan de ridder. Zijn stem had een dreigende ondertoon. Maar was kalm… ”Ze gaat nergens heen…” De ridder leek even te twijfelen. Maar sprak toch nog op. ”En jij gaat ons tegen houden.”[/b] Hij kreeg weer een glimlach op zijn lippen. Hij hield van een goede uitdaging. Hij knikte. ”Als je haar wilt hebben moet je eerst door mij gaan!” De ridders keken hem maar kil aan. Niet dat het hem iets deed. Neen hij hield wel van die blikken. ”Verder zal ik jullie niet onbestraft laten.” de ridders keken hem vragend aan. ”Hier binnen dringen is één ding. Vragen achter een ridder is een ander. Mensen bedreigen aanvallen is een fout.” Hij haalde zijn zwaard uit. Tensaiga glansde zilver op. Alsof het zwaard zelf wilde zeggen dat hij klaar was voor de strijd. ”Niemand komt aan deze mensen zonder de gevolgen van te dragen!” Zijn ogen werden kil. De ridders trokken hun zwaarden. De eerste ridder kwam recht op hem af. Zijn zwaard recht voor hem uitgestoken. Hij duwde het zwaard van zijn vijand wat naar links. Nam het handvat. Zorgde er voor dat de ridder struikelde en haalde zijn zwaard over de rug van de man. Waarna hij met een schreeuw van pijn in de sneeuw viel. Daarna sloeg hij de man bewusteloos en draaide zich terug naar de rest. Twee anderen kwamen weer op hem af. Hij liep ook vooruit. Hij had nu twee zwaarden en hij blokkeerde hun slagen. Hij zou geen genade tonen. Ook al zou hij de ridders niet doden… de ene sloeg hij in de maag. Waardoor hij bewusteloos viel. De andere hield hij vast in een wurg houden. Wachtend tot die ook out was. Hij draaide zich naar de andere vier. Zouden ze verder gaan? Of zouden ze zich overgeven. Veel keuze hadden ze niet. Want hij hoorde het geluid van lopende mensen. Het geluid van harnassen. Versterking was onderweg. Dus het was afgelopen.
Ridders van zijn leen omringde de ridders die over waren en sloegen ze in de boeien. De bewusteloze lichamen namen ze mee en de gewonden sloegen ze net zo goed in de boeien. Hij knikte naar de leider van de groep. Die hem een glimlach gaf en vertrok. De ridders zouden wel even in de cel zitten. Hij zelf liep af op de burgers. Een oude man lag nog op de grond en hij hielp de man recht. Daarna begeleide hij de man naar die zijn familie. Snel waren alle mensen terug weg. Veilig naar hun huis. Daarna draaide hij zich om naar Scarlet hij haf haar een vriendelijke glimlach en liep rustig op haar af. Zo dat hij voor haar stond. De sneeuw rond haar was rood van bloed. ”Ben je in orde?” Vroeg hij haar zacht. Hij wist niet hoe diep de wonde was. Maar hij maakte zich wel zorgen om haar. Rustig wachte hij af op haar reactie. Hij wist niet wat ze zou zeggen. Hij wist niet wat ze zou doen. Dat zou hij moeten afwachten. Zijn ogen stonden bezorgd en vriendelijk. Als Scarlet niet terug wilde keren naar haar oude leen… Zou hij voor zorgen!
[3700]
[i]"He will protect the peopel.
He will fight for your freedom.
He will watch over you!"

De wereld leek even stil te staan, haar zicht was wat wazig geworden door het bloedverlies. Tijd leek voor even niet te bestaan, sneeuwvlokken begonnen zacht naar beneden te vallen. Ze voelde vaag hoe de koude sneeuwvlokken op haar huid landen en smolten. Ze voelde de natte sporen die het water over haar huid heen trok, maar het deed haar allemaal niks. De sneeuwvlokken bleven zacht naar beneden dwarrelen, het zou waarschijnlijk niet meer lang gaan duren voordat het harder zou gaan sneeuwen. In haar ooghoeken zag ze hoe de burgers waren gekleed in dikke lagen kleding, zelfs de ridders die op de grond lagen droegen mantels over hun harnassen heen aan, en zij stond hier gewoon in een dun shirt, zonder mantel, zonder iets wat haar tegen de kou zou beschermen, maar het deed haar allemaal niks, ze voelde de kou niet, alsof het vermogen om kou te voelen was uitgeschakeld. De kou had haar nooit veel gedaan, maar het deed haar nu nog minder dan normaal, alsof het voor haar normaal was om in deze kou met deze dunne kleding buiten te staan. De zon zorgde ervoor dat het wel wat minder koud was dan dat het eerst was, maar veel hielp het niet. Ze kon een aantal burgers zien rillen door de kou, vooral de kleine kinderen. Een windvlaag deed haar even knipperen met haar ogen. Een pluk haar schoof voor haar ogen, de pluk was tijdens het vechten los geschoten uit de vlecht die nog steeds over haar linkerschouder heen hing. Op dit moment was het maar goed dat ze haar haren had ingevlochten, anders hadden haar haren onder het bloed gezeten dat langzaam over haar rug heen stroomde. Heel even voelde ze de wind tegen de wond aanslaan, wat er voor zorgde dat ze lichtelijk de pijn voelde, maar zo snel als het was gekomen, was het ook weer verdwenen. Er was bij haar ingedrild dat de hersenen de pijn beheerste en niet het lichaam. Ze was erop getraind om door te vechten totdat ze erbij neer zou vallen, en dan van bloedverlies en niet van de pijn. De trainingen die ze had ondergaan waren niet vriendelijk geweest, maar het had er wel voor gezorgd dat ze nog altijd stond, dat ze nog altijd in staat was om te vechten, in plaats van dat ze op de grond zou hebben gelegen kermend van de pijn. Ze mocht nooit zwakte tonen van haar trainers, altijd de gevoelloze persoon zijn, emoties waren een zwakte. Ze hadden haar opgeleid tot een gevoelloze ridder, eentje die alles stopte achter de kille blik in haar ogen. Een ridder waarvan men beweerde dat ze geen hart meer had, maar toch, ze had zich zonder te aarzelen in de strijd gegooid, als ze werkelijk geen hart had, had ze zich na de uitdaging van heer John omgedraaid en had het dorp aan haar lot overgelaten, maar dat had ze niet gedaan. Ze had haar zwaard opgenomen en had tegen de ridders gevochten, simpel om het feit dat ze weigerde mee te gaan, en dat ze het niet toe zou staan dat dit dorp iets zou overkomen.
Haar blik richtte zich op de zeven ridders die vlak bij de burgers stonden die ze in een hoek hadden gedreven. Ze konden dan misschien zeggen dat zij harteloos was, de mannen die daar stonden waren niet harteloos, misschien klonk het raar om er zo naar te kijken, maar ze zag de angst in de ogen van de zeven ridders. Ze wist wat de baron met hun zou doen zodra ze terug zouden komen zonder haar, maar ze weigerde mee te gaan. Ze had lang genoeg over zich heen laten lopen, lang genoeg naar de wensen van haar oude baron gedanst. Ergens had ze lichtelijk medelijden met de ridders, op uitzondering van heer John na, die verdiende alles wat hij over zich heen zou krijgen. De zeven ridders die er nog stonden waren banger voor de baron dan om het gevecht met haar aan te gaan. Cruor zat al wel weer in zijn schede, maar als het moest zou ze het zwaard weer trekken, maar of ze deze keer zich in zou houden en de mannen alleen maar bewusteloos zou slaan, dat wist ze niet. Ze wist dat als Bloodhunter hier was geweest, dat de mannen veel minder geluk zou hebben gehad. De hengst zou ze hebben vermorzeld met zijn hoeven. Toch was ze blij dat de hengst hier niet was, de burgers hoefde niet te zien wat Bloodhunter met de mannen uit zou halen, ze hoefde niet de kant van het paard te zien dat voor haar zo normaal was, de kant die uit was op bloed, de kant die alles zou doen om haar te beschermen. Mensen die die kant zagen besloten altijd dat Bloodhunter een monster was, een monster die geslacht moest worden. Terwijl het paard slechts zijn baasje beschermde. Monsters, hoe vaak had ze mensen hun niet zo horen noemen, te vaak. Maar die woorden deden haar geen pijn meer. Als zij als monsters werden bestempeld, dan kon ze daarmee leven. Hoewel er mensen waren die erger waren dan haar, die met recht monsters genoemd moesten worden. Maar mensen geloofden alleen wat ze zagen, wat ze konden aanraken, niet de personen achter de maskers, achter de figuren die zich lieten zien. Haar oude baron liet zich altijd zien als een voortreffelijke man die het beste met zijn mensen voorhad, maar geen van de burgers zag de man achter de show. Ze zagen niet wat voor een monster hij was, en de vraag of ze dat ooit zouden zien, dat was er een die ze niet kon beantwoorden. De zeven ridders die daar stonden wisten wat voor een monster haar oude baron werkelijk was, het was duidelijk zichtbaar aan die angstige blik in hun ogen, aan hun wanhoop om haar mee te krijgen naar haar oude baron. Maar ze zouden haar niet mee krijgen, en dat wisten de ridders maar al te goed, wat er duidelijk voor zorgde dat de zeven ridders nog nerveuzer en onvoorspelbaarder werden dan dat ze eerst waren.
Eén van de ridder kwam wat meer naar voren, ze keek de ridder aan, haar groene ogen lieten niks zien behalve die kilheid, die kilheid die al vele mensen fataal was geworden. ”Wij hebben onze orders. U Zult terug keren met ons!” De woorden klonken dreigend maar ook onzeker. Ze zweeg, ze hoefde hier geen woorden meer aan vuil te maken, maar ze zou niet weglopen van de confrontatie, ze zou niet deze burgers in de steek laten, ook al kende ze deze burgers niet, en kende de burgers haar niet. Ze had in haar ooghoeken een schaduw zien bewegen, maar bleef naar de ridders kijken, opeens vloog er een sneeuwbal door de lucht heen. De sneeuwbal raakte de man die naar voren was gekomen recht in zijn gezicht, als ze niet was wie ze was, dan was ze nu in lachen uitgebarsten om het gezicht dat de ridder trok. Ze zag hoe het figuur in de schaduwen naar voren kwam, ze was eigenlijk niet verbaasd toen ze zag dat het de snob was. Het enige wat ze opmerkelijk vond was dat de snob voor haar ging staan, alsof de snob haar met zijn lichaam af wou schermen van de ridders. Ze kon de dreigende blik zien waarmee hij naar de ridders keek. De voorste ridder veegde de sneeuw uit zijn gezicht en staarde naar de snob. Dit was duidelijk iets wat de ridders niet hadden verwacht. ”Heb je de vrouw niet gehoord?” Hoorde ze de snob zeggen, ze hoorde de dreigende ondertoon wel in zijn stem. “Ze gaat nergens heen…” De woorden zorgden ervoor dat de ridders gingen twijfelen, maar hun angst voor hun baron was groter dan de dreiging die de snob had geuit. Ergens vroeg ze zich af waarom de snob dit deed, waarom hij steeds weer het voor haar op nam. Ze was gewend alleen op zichzelf te kunnen vertrouwen, totdat hij kwam en alles wat logisch leek in haar leven op zijn kop zetten, simpel door zijn acties. Hij deed het gewoon zonder dat ze er om vroeg, en zonder dat hij er wat voor vroeg. ”En jij gaat ons tegen houden.” De woorden van de ridder waren duidelijk een uitdaging. Ze kende de snob nog niet lang, maar voor wat ze van hem wist, wist ze dat hij deze uitdaging niet uit de weg zou gaan, en dat verliezen voor hem duidelijk geen optie was. Ze zag hoe er een glimlach op het gezicht van de snob verscheen waarna hij knikte. ”Als je haar wilt hebben moet je eerst door mij gaan!” de woorden van de snob leken de burgers die toekeken te verbazen. Ze had geen idee waarom, maar daar zou ze uiteindelijk nog wel achter komen. Ze zag de kille blikken van de ridders, de blikken deden de snob niks, noch dat het haar iets deed. ”Verder zal ik jullie niet onbestraft laten.” Kijk daar kwam het leuke stuk. Ze luisterde naar wat hij ging zeggen.
”Hier binnen dringen is één ding. Vragen achter een ridder is een ander. Mensen bedreigen aanvallen is een fout.” Ze stond nog steeds achter hem, ze kon zijn spieren zien bewegen toen hij zijn zwaard uit de schede haalde. Ze bekeek het zwaard, dat was zeker een mooi zwaard, ze zag hoe het zwaard zilver glansde. Misschien zou ze later nog wel vragen wat de naam van het zwaard was, elk zwaard droeg een naam, hoe goed of hoe slecht ook gesmeed. ”Niemand komt aan deze mensen zonder de gevolgen van te dragen!” Blijkbaar had de snob ook een kille kant. Ze kon zien hoe die gouden ogen van hem die altijd zo vriendelijk stonden hoe die een kille uitdrukking kregen. Een kille uitdrukking die zij altijd met haar meedroeg. Ze zag hoe de ridders hun zwaarden trokken, ingaand op de uitnodiging van de snob. Ze keek toe en zag hoe hij de eerste ridder onderuit haalde en zijn zwaard over de rug van de man heen haalde. De man viel met een schreeuw van pijn in de sneeuw, duidelijk geen pijnbeheersing. Enkele seconden later was de man bewusteloos door een slag van de snob. Er kwamen twee andere ridders op de snob afgerend. Ze zag hoe één van de twee in zijn maag sloeg zodat die bewusteloos neerviel. De andere nam hij in een wurghouding. Lang duurde het niet voordat ook die buitenwesten was. De hele tijd was ze zijn acties blijven bestuderen, het was duidelijk dat hij goed getraind was, maar wat zou ze ander verwachten van een ridder zoals hij, maar maakte het hem niet minder dodelijk, voor hetzelfde geld had hij de ridders vermoord. Toch was het maar beter op deze manier, aangezien er ook kinderen stonden te kijken. Er waren meer burgers op het plein dan toen ze hier was aangekomen. Ze zag de vragende blikken wel, de bestuderende blikken die over haar heen gleden, de oordelende blikken, maar het deed haar niks, ze was er aan gewend. Maar hier en daar zag ze ook een bezorgde blik, en dat waren de soort blikken die ze niet begreep. Waarom waren de mensen bezorgd? Maar voordat ze er verder over na kon denken klonk er het geluid van lopende mensen, het geluid van harnassen, de snob had de jongen waarschijnlijk gestuurd om versterking te gaan halen bij het kasteel. Lang duurde het niet voordat de groep ridders verscheen op het plein, ook bij die mannen zag ze de vragende blikken, de bestuderende blikken die over haar heen gleden. Haar groene ogen keken hun kil aan, ze zag hoe de ridders de overige ridders omcirkelden. Lang duurde het niet voordat de vier ridders die nog overeind stonden in de boeien waren geslagen. De gewonden en bewusteloze werden ook door de groep meegenomen. Ze hoopte dat ze hun voorlopig niet meer zou tegen komen. De ridders zouden een tijdje in de cel zitten.
Ze bleef staan waar ze stond, ze had nog steeds geen spier bewogen. Haar ogen volgden de snob terwijl hij naar de burgers toe liep, ze zag hoe hij de oude man die de ridders hadden gemarteld overeind hielp en hem toen begeleide naar zijn familie. Ze zag hoe een paar jongere kinderen naar haar keken terwijl ze terug liepen naar hun huizen, de burgers hadden door dat het gevaar geweken was, en met deze kou wouden ze terug naar hun warme huizen. Ze zag hoe de snob zich naar haar omdraaide en op haar afliep. Ze zag de vriendelijke glimlach wel die hij haar schonk, maar ze beantwoorde die niet. De snob stopte pas toen hij voor haar stond. Ze had wel gezien dat de sneeuw rondom haar heen rood was gekleurd van haar bloed, maar ze kon ertegen. Ze had niet veel bloed verloren, het bloed verspreidde zich sneller doordat het sneeuw was, waardoor een klein wondje al snel heel groot leek als het bloed in de sneeuw viel. ”Ben je in orde?” hoorde ze hem toen zacht vragen. Haar groene ogen keken naar zijn gouden ogen, ze zag de bezorgdheid en de vriendelijkheid in zijn ogen. Het was duidelijk dat de snob zich zorgen over haar maakte. Ze wist dat ze niet in orde was, haar zicht was nog steeds redelijk wazig. Haar groene ogen lieten niks anders dan kilheid zien. Ze voelde de pijn even door haar rug heen trekken. Ze had een flauw idee of ze het voor elkaar zou krijgen terug te lopen naar zijn huis, ze voelde nog steeds het bloed over haar rug heen stromen. Ze wist dat ze niet bij de wond op haar rug kon komen, dus hulp zou ze hierbij wel nodig hebben. Maar als eerste moest ze er voor zorgen dat ze niet nog meer bloed verloor. Ze besloot maar om zijn vraag te negeren. ”Heb je iets om de wond dicht te drukken?” Vroeg ze toen. Hoe meer bloed ze verloor, hoe slechter dat voor haar was. Niet dat ze zo graag haar rug aan andere mensen zou willen laten zien, maar op dit moment had ze niet echt een optie. Ze wist dat doordat heer John het zwaard over haar rug heen had gehaald, dat haar shirt aan de achterkant meer open hing. De grote brandvlek op haar linkerschouder en de littekens op haar rug waren daardoor zichtbaar geworden. Mensen hoefden niet haar verhaal te weten, ze hoefden niet te weten wat ze had doorgemaakt. Ze had die dingen achter zich gelaten, hopend dat ze er nooit meer aan zou hoeven te denken. Maar soms waren de dingen niet zo makkelijk. Ze wist dat de wond recht door een aantal littekens heen liep, waardoor ze er ook niet veel van voelde, haar rug was door de littekens voor een groot deel ongevoelig geworden. De wond was niet lang en ook niet al te diep, maar ze kon er veel bloed mee verliezen als de wond niet snel werd dichtgedrukt, want zodra de wond werd dichtgedrukt, zou die vanzelf wel stoppen met bloeden en een korst vormen. Morgen zou ze er nauwelijks meer last van hebben, tenminste dat hoopte ze. Ze was de snob aanblijven kijken. Maar ze sprak verder geen woord meer. Ze vertrouwde daarnaast haar stem ook niet meer, haar zicht werd weer iets wazig. Sommige dingen veranderde ook nooit.

No matter how many battles
no matter how many lifes
In her heart
there rules only darkness…
2581 woorden