A new way, don’t betray me or I will kill you. ~ Myron, (Baron Rinaldo)

Het was vreemd om Scarlet zo gebroken te zien. Zo breekbaar, de sneeuw die hier rond lag maakte het alleen nog maar erger. Toch hoe breekbaar ze er nu ook uitzag. Hoe hulpeloos. Haar groene ogen bleven die kilte in zich houden. Ergens zou hij er respect voor hebben, dat ze geen zwakte wilde tonen. Maar aan de andere kant. Zwakte was nu eenmaal iets in het leven dat iedereen had. Iets waarvan je niet weg kon lopen. Een zwak punt iedereen had het. De meesten probeerden het te verbergen en slaagden daar meestal niet in. Scarlet was één van de weinigen die hier wel in slaagde en daar had hij respect voor. Maar nu, nu vond hij het meelijwekkend. De sneeuw rond haar voeten was een donker rood. Hij had geen idee of ze zou gaan antwoorden. Maar hij wist wel dat ze iets zou zeggen. Hij wist dat ze niet zou blijven zwijgen. De mensen dat hier een minuut geleden stonden waren allemaal verdwenen en de openplek was helemaal leeg gelopen. Alleen zij twee. Zijn ademhaling was zacht terwijl hij haar blik vasthield. Geen minuut verdraaide ze haar blik. Geen seconde verdraaide haar blik. Het was ondertussen ook weer beginnen te sneeuwen. Alsof de hemel wilde huilen. Alsof de hemel zijn tranen ook wilde lossen. Tranen de Scarlet niet wilde tonen. Maar ergens wist hij dat ook zij tranen had. Ergens diep in haar binnenste. Net als hij. De laatste keer dat hij een traan had laten vallen was op zijn reis met de jager. Hij had toen een traan laten vallen voor zijn familie. De enigste traan in jaren en nu was die reis ook al bijna een jaar geleden geweest. Ondertussen had hij de jager ook weer mogen ontmoeten. Hij was heel blij geweest om zijn vriend terug te zien. Jammer genoeg kon hij die vriendschap niet aan iemand anders uitleggen. Hij wist hoe de mensen zouden reageren. Maar dat liet hij niet aan zijn hart komen. Hij wist dat die vriendschap bestond en daar was hij blij mee. Meer had hij niet nodig. Hij bleef Vrouwe Scarlet met een zachte uitdrukking aankijken. Wachtend op haar woorden. Hoe langer ze zou wachten hoe meer bloed ze zou verliezen en hoe zwakker ze zou worden. Kon ze terug naar het huis lopen? Misschien zou hij dat risico niet eens nemen. Misschien zou hij eigenlijk niet moeten wachten op haar antwoord en gewoon iets doen. Maar dan aan de andere kant wist hij heel goed hoe Scarlet kon zijn. Dus hij wachte liever. Hij wachte liever op haar woorden. Dan was hij tenminste zeker. Hij kon haar moeilijk lezen en dat vond hij niet erg. Hij had ook geen enkel idee of ze hem nu haatte of niet? Misschien nog altijd een beetje? Misschien was het al verbeterd? Hij zou haar er niet naar vragen. Hij zou haar niet vragen of ze hem haatte. Ze mocht hem haatten. Daar had hij geen probleem mee. Hij zou haar nog altijd helpen en beschermen. Niet omdat ze een vrouw was. Niet als het niet nodig was. Maar als ze hulp kon gebruiken dan zou hij er zijn. Dan zou hij haar niet in de kou laten staan. Waarom zou hij? Ze was ook maar een mens. Een persoon met gevoelens en dromen. Dromen die altijd waar konden worden als ze de kans er voor kreeg. Hij wilde haar alleen die kans geven. Omdat hij wist hoe het voelde om een droom te verliezen. Hij wist hoe pijn voelde. Hij wist hoe het voelde om alleen te zijn. Niemand verdiende dat.
”Heb je iets om de wond dicht te drukken?” Hij schonk haar een lichte glimlach. Blij met haar woorden. Hij knikte zachtjes. Niet dat het een heel goede oplossing was dat hij in gedachten had. Maar het zou de wonde wel doen stoppen met bloeden. Langzaam liet hij zijn rode jasnaar beneden zakken en scheurde zijn witte hemd. Hij maakte zijn blik los van die van Scarlet en bond de wonde voorzichtig toe met zijn gescheurde hemd. Hij keek niet naar haar blote huid. Hij concentreerde zich op de wonde. Zodat hij zo voorzichtig mogelijk te werk kon gaan. Zijn blik viel wel even op de brand plek op haar linker schouder. Het deed hem denken aan zijn eigenbrand plek. Net als die van haar op zijn linker schouder. Maar vragen waar ze die wonde vandaan had gehaald zou hij niet. Hij zou niet vragen naar haar verleden. Hij wilde oude wonden niet openen. Verder wist hij dat hij geen antwoord zou krijgen. Of dat verwachte hij toch. Maar dat was nu niet het belangrijkste. Langzaam maar zeker spande hij zijn hemd wat aan en zorgde er voor dat het zeker niet los zou komen. Daarna legde hij zijn rode jas over haar schouders. Hij schonk haar weer een vriendelijke glimlach. Als iemand hem nu zou zien zouden ze hem zeker voor gek verklaren. Niet alleen stond hij in zijn blote voeten in de sneeuw. Maar nu ook met een bloot boven lichaam. Hij wist niet zeker of Scarlet het zou halen tot aan zijn huis. Ze had redelijk veel bloed verloren. Hij wist met wat dat hij nu ging doen dat hij een risico nam. Maar dat risico was het wel waard. Zachtjes nam hij haar op. Zijn arm glipte onder haar knieholtes en zijn andere arm om haar middel. Voorzichtig zodat hij haar geen pijn zou doen. Zodat hij de wonde op haar rug niet zou aanraken. langzaam maar zeker begon hij te stappen. Zijn voetstappen zachtjes in de sneeuw. Het was donker aan het worden een teken dat het al later was. Een teken dat het tijd was om binnen te zitten voor de openhaard en niet buiten te lopen in de kou. Maar hij vond het niet erg om hier zo te lopen. Niet met haar… Hij vond het niet erg om de koude sneeuw op zijn lichaam te voelen. De sneeuwvlokjes verdampten en smolten ook langzaam door zijn lichaams warmte. De sneeuw in zijn haar was niet zichtbaar. Zachtjes maar zeker had hij Scarlet dicht tegen zich aangedrukt om haar warm te houden. Hij had geen idee hoe ze zou reageren. Wat ze zou gaan zeggen. Maar dat maakte hem ook niet uit. Dit was het risico dat hij nu nam. Dat hij wilde nemen voor haar. Omdat hij haar die belofte had gemaakt een belofte die hij niet zomaar weg zou gooien. Neen hij zou zich er aan houden. Door weer en wint. Door de koude besneeuwde nacht in het zachte koude witte maanlicht.
Het duurde niet zo lang voor hij terug aan zijn huis aankwam. Hij duwde de deur zachtjes open. Whiteshadow zat al te wachten op hen. Het dier sprong op, klaar om hem te bespringen. Maar bleef staan. Het leek er op dat de witte hond door had dat er iets mis was. Dat er iets niet klopte, want de hond ging terug gaan zitten en keek hem aan met trieste ogen. Alsof ook Whiteshadow zich zorgen over Scarlet maakte. Voorzichtig liep hij de trappen op naar zijn kamer. Daar waar Scarlet nu zou slapen. Hij zette haar voorzichtig neer op het bed. Zonder woorden stapte hij naar de haart en stak het vuur aan. Zodat de kamer langzaam maar zeker toch zou opwarmen. Hij draaide zich even terug om naar Scarlet. Maar stapte toen rustig naar de deur. ”Welterusten Scarlet…” Daarna sloot hij de deur voorzichtig achter hem. Een goede nachtrust zou haar goed doen. Voorzichtig stapte hij terug naar beneden en begroete Whiteshadow nu ook uitbundig. De hond likte zijn gezicht. Maar dat vond hij niet zo erg. Hij sloot de deur van zijn huis. Hij zette er zelfs een stok voor. Als er iemand dan binnen kwam zou hij meteen wakker zijn. Rustig ruimde hij de borden op en ook hier stak hij de haard aan. Daarna ging hij gaan liggen op de zetel. Starend in het vuur. Verzonken in zijn eigen gedachten. Hij lag nog altijd in een bloot bovenlijf. Hij had zijn losse rode jas bij Scarlet gelaten. Maar dat gaf niet. Hij zou zijn jas wel terug krijgen. Heel even sloot hij zijn ogen. Waarom? Waarom deden ze dit Scarlet aan? Waarom konden ze haar gewoon niet met rust laten? Waarom vreesden ze haar? Hij kon het moeilijk begrijpen? Al wat ze deed was mensen beschermen op haar eigen manier? Als je haar leerde kennen was ze toch niet zo erg? Ze deed hem zelfs herinneren aan zijn beste vriendin. Misschien was het ook daarom dat hij haar wilde beschermen? Neen hij zou het voor iedereen doen dat wist hij goed genoeg. Hij wist heel goed dat hij zo iets voor een wild vreemde ook zou doen. Wat misschien ooit nog wel tot zijn dood zou leiden. Maar voor nu was alles nog in orde. Voor nu Zou hij dit leven nog niet verlaten. Langzaam opende hij zijn ogen weer. Whiteshadow staarde hem aan. Het vuur weerkaatste in de grootte ogen van de hond. Hij klopte even op zijn bil en meteen had Whiteshadow begrepen dat hij bij zijn baasje mocht gaan liggen. De grote hond nestelde zich met gemak op hem. Zijn hoofd rustent op zijn borst. Hij voelde de warmte van de hond en besefte ineens hoe moe hij eigenlijk was. Zijn hand streelde de witte vacht van Whiteshadow langzaam en rustig. Het beest had zijn ogen gesloten. De ademhaling was rustig geworden en zelf zonk hij ook weg in een lichte slaap. Het huis werd stil en de duisternis kwam bescherming bieden.
[1600 Hoop dat je het niet erg vidn wat hij deed met Scarlet ]
"When it's cold
he will give you warmth
When it's dark
he will bring light
Protecting you from
the monsters inside your heart

Voor even staarde ze naar de witte wolken in de al zo donkere lucht, het zou vast niet lang gaan duren voordat het helemaal donker zou gaan worden, niet dat ze daar last van had. Ze hield van de nacht, van de beschutting die het haar gaf, vooral omdat zij en Bloodhunter in de nacht minder opvielen dan overdag, in de nacht konden ze schuilen en opgaan in de schaduwen, vele snapte het niet, die verafschuwden de nacht net zoals ze de kleur zwart verafschuwde. Zij hield er echter van, dat had ze vroeger ook al gedaan. Ze was niet bang voor de nacht, het was eerder haar thuis. Ze keek naar de sneeuwvlokken die zacht naar beneden kwamen dwarrelen, alsof de wolken aan het huilen waren. Ze had niet meer gehuild sinds jaren. Toen die ene avond de huizen in vlammen op waren gegaan had ze niet gehuild, ze had de tranen niet kunnen vinden, en daarna had ze ook nooit meer kunnen huilen, alsof haar tranen voorgoed waren opgedroogd. Hoe erge pijn ze ook leed, nooit ontsnapte haar een traan, soms wou ze wel, maar ze kon het niet. De kilte had al lang zijn plek ingenomen in haar hart en in haar ogen. Alsof de tranen voor de kilte waren verruild. Ze hield meer van de kilte dan dat de meeste mensen zouden denken. De kilte was hetgene wat haar erdoor heen had gesleurd, ze hield mensen op afstand omdat nooit iemand lang genoeg bleef, ze zouden toch weer verder gaan en haar achter laten, het zou haar alleen maar pijn doen als ze zich aan hun zou hechten, de enige die ze binnen had gelaten was Bloodhunter, en ze wist dat de hengst haar niet in de steek zou laten. Als de hengst hier was geweest, dan hadden de mannen het zeker weten niet overleefd. De ridders hadden het nu overleefd, sommige met helse pijnen maar ze leefde, als de hengst hier was geweest, dan hadden de mannen het echt niet overleefd. Zij had alleen Bloodhunter en Bloodhunter had alleen haar. Toch was er iets aan de snob wat er voor zorgde dat ze hem meer vertrouwde dan dat ze met normale mensen deed. Waarom? Ze had geen flauw idee, maar ze vertrouwde hem meer dan dat ze zou toegeven. Hij was immers degene die haar had weggehaald uit haar oude leen, en dan net met die ridders, hij was degene die voor haar was gaan staan en af had gerekend met de overige soldaten, waarom had hij dat gedaan? Ze was een totaal vreemde voor hem, en toch had hij dat allemaal voor haar gedaan. Over het algemeen kon ze mensen wel begrijpen en waarom ze wat deden, maar hij een raadsel voor haar. Soms was hij een open boek, maar soms zo verwarrend. Toch wou ze meer weten, ze had de kille blik in zijn ogen gezien toen hij de ridders was aangevallen, ze wist dat er zo’n zelfde kille blik in haar ogen lag, iets in haar wou weten waar hij die blik vandaan had, maar ze wist wel beter dan ernaar te vragen.
Haar blik gleed even over het plein heen, het was eerst zo vol met mensen geweest, maar binnen enkele minuten was het hele plein uitgestorven, alsof er niks was gebeurt. Ze zag in haar ooghoeken wel dat de sneeuw om haar heen behoorlijk rood was geworden, sommige mensen hadden er de maag niet voor, maar zij wel. Ze had al zoveel bloed gezien in haar leven, wat meer of minder deed haar echt niks. Ze richtte haar aandacht weer op de snob, hij had nog steeds niks gezegd of geantwoord op haar vraag, misschien kon ze beter terug naar zijn huis toe lopen voordat ze teveel bloed had verloren en niet meer normaal kon lopen en in elkaar zou storten, ze weigerde om in elkaar te storten, ze was veel sterker dan dat. Ze wist dat ze soms het uiterste van haar lichaam eiste, maar alleen daardoor had ze zo lang kunnen overleven. Ze zag hoe hij haar een lichte glimlach schonk, waar was hij zo blij over? Ze zag toen dat hij knikte als antwoord. Ze zei niks terug en keek toe, ze zag hoe hij zijn rode jas naar beneden liet zakken en zijn witte hemd scheurde, dat was niet iets wat ze had verwacht dat hij zou gaan doen. Ze bleef rustig staan en keek toe terwijl hij op haar afliep, ze bleef naar voren kijken toen hij achter haar stond. De spieren in haar rug verstijfde even toen ze zijn vingers voelde, ze hield er niet van om aangeraakt te worden, vooral niet haar rug. Ze onderdrukte het reflex om zich van hem weg te trekken toen hij aan haar rug zat. Ze wist dat het nodig was om de wond te verbinden, maar dat betekende niet dat ze het prettig vond. Ze bleef voor zich uitkijken totdat hij klaar was met het verbinden, haar spieren ontspande weer lichtjes toen ze niet meer werd aangeraakt. Toen voelde ze opeens iets warms over haar schouders heen komen. Ze keek opzij naar hem en zag dat hij zijn rode jas over haar schouders had heen gelegd. Opnieuw zag ze die vriendelijke glimlach van hem. Heel even gleed haar blik over hem heen, ze moest toegeven, zonder shirt zag hij er beter uit. Voordat ze beter kon nadenken zag ze hem weer op zich afkomen, ze voelde een arm onder haar knieën en om haar middel. Ze kon niet tegensputteren of hij had haar al opgetild in dat zelfde moment spande de meeste van haar spieren zich aan, alsof ze elk moment zich van hem weg zou trekken en zelf zou gaan lopen. Haar kille groene ogen keken hem even aan. Ze had niet echt meer de energie om tegen hem in te gaan, op dit moment was hij sterker dan haar, en ze had geen flauw idee meer of ze het nog lang vol kon houden zonder in te storten door het bloedverlies. Ze voelde hoe hij begon te stappen, het zou er best grappig uitzien, hij lopend op blote voeten en ontblote bovenlijf en zij in zijn armen, bloed op haar kleding en met zijn jas om zich heen. Ze voelde hoe hij haar dichter tegen zich aantrok om haar warmer te houden, niet dat ze ook maar iets van de kou merkte. Op dat moment besloot ze dat het haar niet veel uitmaakte, hij droeg haar nu toch al. Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan en sloot haar ogen. Het bloedverlies begon zijn tol te eisen, en op deze manier kon ze nog iets van haar energie besparen. Ze hoorde het sterke kloppen van zijn hart en voelde de warmte die hij afgaf. Haar spieren ontspande langzaam. Hij was een van de twee die het ooit hadden gewaagd haar op te tillen, vroeger had haar witte engel haar wel eens opgetild, niet dat ze daar zo blij mee was geweest. En nu waagde de snob het al voor de tweede keer om haar op te tillen, ze moest het hem nageven, hij had wel lef.
Hoe langer ze zo bleef liggen in zijn armen, hoe meer ze haar grip op het bewustzijn verloor. Hij liep in een rustig maar sterk ritme dat haar in slaap soesde. Het ritme werd doorbroken toen hij stil stond, ze nam niet eens meer de moeite om haar ogen te openen en te kijken waarom ze waren gestopt. Ze vertrouwde hem er maar op dat hij geen rare dingen zou gaan doen. Het duurde niet lang voordat hij weer verder liep, ze kon aan de geluiden horen dat ze in zijn huis waren, waarschijnlijk liep hij de trap op. Opeens voelde ze wat zachts om zich heen en voelde ze zijn warmte verdwijnen. Ze kon alleen maar tot de conclusie komen dat hij haar in bed had gelegd. Hmm, het bed lag heerlijk. Ze draaide zich iets op haar zij voordat ze stil bleef liggen. De geluiden van knetterend vuur drong haar gedachten binnen. De warmte in de kamer begon toe te nemen. Ze hield haar ogen gesloten en hoorde bijna zijn woorden niet toen hij zei: ”Welterusten Scarlet…” Ze draaide zich nog wat en viel in slaap, veel rustiger en vrediger dan dat ze normaal sliep, alsof haar lichaam haar vertelde dat het veilig was om te gaan slapen.
Met een ruk opende ze haar ogen toen lichtstralen haar gezicht bereikte. Ze ging overeind zitten en keek om zich heen, het duurde even voordat het tot haar doordrong waar ze was, ze was in de kamer van de snob. Ze keek naar de dingen die in zijn kamer stonden, het voelde als thuis en ze snapte niet waarom. Ze schudde even haar hoofd en kwam toen overeind. Ze liep naar het raam toe en keek even naar buiten, de zon begon langzaam op te komen, ze had een vermoeden dat nog niet veel mensen wakker zouden zijn, perfect. Ze rekte zich langzaam uit, ze voelde geen pijn op haar rug, zoals ze al had vermoed gisteren was de wond niet al te diep geweest. Ze keek even naar de rode jas van de snob die op het bed lag, hier en daar zaten er wat bloedvlekken in. Ze zuchtte even zacht. Ze liep zonder geluid te maken naar de badkamer toe, langzaam maakte ze zijn hemd los die tegen de wond zat aangedrukt, de witte stof was rood gekleurd door haar bloed. Ze maakte de wond zo goedmogelijk schoon, voor zo ver ze erbij kon. Ze liep toen weer zacht naar zijn slaapkamer toe en kleedde zich om. Ze liet de bebloede kleding maar op het bed liggen, ze zou het later wel schoon maken, ze kon er nu toch niet zoveel aan doen. Ze ontvlocht haar lange rode haren en liet ze over haar rug heen hangen. Ze trok de touwtjes van het korset om haar middel zacht aan, ze wou niet weer de wond open trekken. Zacht liep ze de trap af naar beneden, voorkomend dat ze geluid maakte. Ze stond stil toen ze in de woonkamer stond. Ze had eigenlijk de neiging om te lachen bij het aangezicht van Whiteshadow die bovenop de snob lag, beiden waren nog in diepe slaap. Ze had niet echt medelijden met het feit dat de snob op de bank sliep, dan had hij haar maar niet zijn bed moeten geven. Ze liep de keuken in en keek even naar de kastjes, ze trok zacht een paar kastjes open op zoek naar ontbijt. Het duurde niet lang voordat ze was gevonden had om op te eten. Ze zag hoe Whiteshadow zijn kop op tilde en slaperig naar haar keek, ze keek de hond even aan en liep toen zacht op hem af, ze voerde hem een stuk vlees dat ze had gevonden. Ze keek wel toe of de snob nog sliep. Ze had geen flauw idee hoe laat hij normaal opstond. Ze liet de hond tevreden kauwend op het rauwe vlees achter. Ze had wel gezien dat de hond niet al te netjes was met eten, kwijl droop uit de mond van de hond. Haar blik gleed naar buiten toe, ze zag de witte wereld. Ergens in haar begon de dwang op te komen om naar buiten te gaan. Ze liet het ontbijt voor de snob staan, het was een simpel ontbijt. Hij had gisteren het eten gemaakt, in haar ogen deed ze simpel terug wat hij voor haar had gedaan.
Ze keek naar de deur die naar de stal toe liep. Zacht liep ze langs de slapende snob en Whiteshadow heen, de hond was nog steeds aan het kauwen op het stuk vlees, de hond had al flink op de snob gekwijld. Zacht opende ze de deur en liep de stal in, ze werd direct begroet door de zwarte hengst die zijn hoofd over zijn deur heen deed en naar haar brieste. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Ze keek even om zich heen totdat ze het voer had gevonden. De hengst keek nieuwsgierig toe naar wat ze aan het doen was, ze zette vlak daarna een emmer met voer voor hem neer, ze liet de deur van zijn stal open staan en liep de box in. Ze begon hem zacht te borstelen, de zwarte hengst stond tevreden op zijn voedsel te kauwen terwijl zij hem borstelde. Het duurde niet lang voordat de hengst klaar was met eten en zij klaar was met hem borstelen, hij stond er weer netjes bij. Ze keek de hengst even aan in zijn zwarte ogen, ze wist dat de hengst naar buiten toe wou, en eigenlijk was ze het met hem eens. Zacht stapte ze zijn box uit en liep op de staldeuren af. Ze haalde de staldeur van het slot af en duwde de deur open, een zacht gekraak kwam voort van de deur, maar niet genoeg om de stilte erg te doorbreken. De hengst stapte zacht achter haar aan. Haar voeten zonken wat weg in de witte sneeuw die buiten lag. Ze voelde een neus die tegen haar schouder aan werd gedrukt en keek even achterom naar de zwarte hengst die achter haar aanliep. Ze keek om zich heen en zag toen de wei die vlak achter het huis van de snob lag. Ze liep er naar toe en opende het hek. Bloodhunter draafde vrolijk naar binnen en wachtte toen op haar, ze sloot het hek weer en keek hem aan, de hengst keek haar half smekend aan. Opnieuw gleed er een glimlach over haar gezicht heen. Ze klom op het hek en daarna op zijn rug. De hengst schudde vrolijk met zijn manen en begon toen te stappen. Ze pakte even een pluk manen vast en drukte toen haar hakken tegen hem aan. De hengst ging over in draf om vlak daarna over te gaan in galop, de wei was groot genoeg om er doorheen te galopperen. De hengst schopte de sneeuw om zich heen hoog op, zodat het niet meer een egale witte vlakte was. Haar rode haren golfde mee met het ritme waarin de manen en staart van de hengst golfde. Ze sloot haar ogen, de hengst zou voor haar zorgen, daar kon ze op vertrouwen. Langzaam liet ze zijn manen los en spreidde haar armen om haar evenwicht te behouden. Een lichte glimlach was verschenen op haar gezicht. De hengst bleef vrolijk door de wei heen galopperen, paard en ruiter perfect met elkaar in harmonie, het was duidelijk te zien dat ze elkaar door en door vertrouwde. De combinatie van de zon en de witte sneeuw zorgde ervoor dat haar rode haren op vlammen leken en de hengst een figuur van schaduwen. Ze bleef op zijn rug zitten. Ze wist dat ze alles aankon zolang de hengst maar bij haar was. Het had haar nooit uitgemaakt waar ze naartoe gingen, zolang de hengst maar aan haar zijde was. Met elke beweging die de hengst maakte bewoog haar lichaam mee. De glimlach bleef op haar gezicht liggen, hij was vaag maar de glimlach was er wel. Ze zou zo uren door kunnen brengen, gewoon op zijn rug. De hengst ging na een tijdje langzamer en ze opende haar ogen weer. Ze pakte weer zijn manen vast. Uiteindelijk stond de hengst stil. Ze streelde zacht zijn nek en ging voorover op zijn rug liggen, haar armen om zijn nek heen, ze sloot haar ogen weer. Het leek bijna alsof ze weer in slaap was gevallen maar dit keer op zijn rug. Ze voelde de zachte zon op haar rug en bleef zo liggen, voor even leken paard en ruiter rustig, alsof ze even ontsnapt waren aan hun altijd durende vlucht voor wat achter hun aanzat. Voor even lag er een vredige uitdrukking in de ogen van de altijd bloedlustige hengst. Maar voor hoe lang die rust zou duren, dat was maar de vraag.

When she smiles,
The world seems to stop
When she’s at ease,
You never know when she changes to cold..

2676 woorden.

”De zon scheen zachtjes op zijn gezicht. Het viel rustig door het bladerdak. Een mooie lente dag. Wachtend op zijn partner in kattenkwaad. Wachtend op zijn beste vriendin. Zijn enigste vriendin. Zoals gewoonlijk hadden ze weer eens afgesproken. Zijn vader was weg naar het zuiden en deze keer had hij thuis moeten blijven. ‘Bescherm het land!’ had zijn vader gezegd en tot nu toe was er nog niets gebeurd en er zou ook niets gebeuren. Iedereen hier was wel vriend of familie van elkaar. Veel ruzies waren er hier niet. Het was hier een echt thuis. Iedereen was welkom. Hij zuchte even. Zijn handen deden pijn. Hij had gisteren een hele hoop graan moeten versleuren. Zijn zusje had wel wat geholpen. Maar die was te klein om veel te doen en zijn moeder had andere zaken aan haar hoofd. Ze had hem verteld dat er wat familie problemen waren aan haar kant. Maar meer niet. Hij kende zijn familie aan moeders kant niet en aan vaders kant… Neen ook niet echt. Maar hij zat er ook niet mee in. Hij had zijn vader, moeder en zus. Dat was genoeg en hij had ook zijn beste vriendin. De rode duivel. Hij vroeg zich af wat ze vandaag weer gepland had. Veel tijd om iets te doen had hij niet. Maar voor één dagje kon het nu ook wel weer geen kwaad. Hij keek langzaam op toen hij het geritsel van bladeren hoorde. Hij zag een rode schijn door de struiken en twee groene ogen naar hem staren. Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht. ‘The devil was watching him’ Maar bang was hij niet. Hij bleef rustig zitten onder de boom en keek recht naar die twee groene ogen. Een staar wetstrijd was aangebroken. Ze knipperde niet, hij knipperde niet. Allebei vastberaden om niet te verliezen. Hij had geen idee van hoe lang ze aan het staren waren. Maar hij kon zijn ogen voelen prikken en hij zag de tranen verschijnen in haar ogen. Op het zelfde moment begonnen ze allebei te knipperen. Langzaam kwam ze tevoorschijn. Met een grootte glimlach op haar gezicht. O wat hield hij van die glimlach. Ook al zou hij het nooit laten merken. Ze had ook twee rugzakken bij. Alsof ze van plan was op reis te gaan. Ze gooide één van de rugzakken naar hem toe. Het was licht en luchtig. Er zat een brood wat kaas en twee handdoeken in. Wat was ze precies van plan? Maar vragen zou hij niet. Hij stond op en nam haar rugzak ook van haar over. Vrolijk liep ze hem voor. Terwijl hij volgde. Het was lente en redelijk warm. De zon schijn ook goed in de felblauwe lucht. Hij volgde haar door de bomen heen. Over de kleine brug die naar het meer leidde. Hij had al zo’n idee wat ze van plan was. Zeker met de handdoeken in de rugzakken. Een kleine glimlach speelde om zijn lippen. Op het laatste eindje rende ze naar voren.
Hij volgde haar bewegingen. Ze sprong het water in na dat ze eerst haar schoenen en haar pul had uitgegooid. Hij lachte terwijl haar rode haar een mooi kontrast maakte met het lichtblauwe water dat de lichtblauwe lucht weerspiegelde. O wat hield hij van dat haar. Ook al zou hij dat niet laten merken. Ze bleef rustig op haar rug liggen. Hij kon zien hoe ze genoot van het water. Van het koele water. Hoe ze relaxte. Hij zette de rugzakken rustig neer en ging zelf rustig gaan zitten. Hij zou haar laten genieten, zolang zij het wou. Maar lang duurde het niet of ze sprong weer recht in het water. “Waar wacht je op?” Vroeg ze speels. “Bang dat je engelen vleugels nat worden?” Zei ze plagerig. Hij moest lachen om haar woorden. Engelen vleugels iedereen zij dat hij ze echt had. Maar hij had ze nooit gezien. Zijn vader zei dat hij een gevallen engel was. Dat zijn vleugels ooit tevoorschijn zouden komen en dat hij dan een grootte daad zou verrichten. Veel geloofde hij er niet van. “En jij geen last van een natte staart?” Vroeg hij. Ze schudde wild haar hoofd. “Kom je nog of moet ik je komen halen?” Hij zuchte zacht en gooide zijn schoenen uit. Neen dat hoefde ze niet te doen. Hij gooide ook zijn hemd uit en liep het water in. Het koele water omringde hem. Zijn witte haren glansden door het water. Terwijl hij als een haai naar haar toe zwom. Ze lachte. O wat genoot hij van die lach. Hij wilde haar altijd doen lachen. Want dat verdiende ze. Speels zwom ze weg. Terwijl hij achter haar aan zwom. Er ontstond een heel watergevecht en na een paar uur. Leken ze allebei bek af. Hij ging op zijn rug liggen. Rustig starend naar de hemel. De zon had het water al lichtjes verwarmd. Het voelde goed aan en niemand zou ze hier gaan missen. Iedereen wist dat ze bij elkaar waren en dat ze elkaar zouden beschermen. Iedereen wist dat ze de duivel en de engel niet van elkaar zouden kunnen scheiden. Hij sloot zijn ogen en hoorde zachtjes haar adem. Daarna voelde hij de natte op zijn borst. Hij opende zijn ogen en zag hoe haar hoofd op zijn borst lag. Hij lachte even. “Wat is je vuur gedoofd?” Ze gaf hem een stomp. Maar dat kon hem niet schelen. Hij zag hoe ze haar ogen sloot en zo dreven ze alle twee nog een hele tijd in het water.” Hij voelde de warme slijmerige water op zijn borst. Langzaam ontwaakte hij uit zijn droom. Zijn hand gleed naar zijn borst. Hij voelde de nattigheid. Met een ruk schoot hij op. Toch zo ver hij kon. Heel zijn borst zat onder het speeksel. ”Whiteshadow!” De hond keek hem vragend aan. Alsof hij niet wist wat er gebeurde. Het was duidelijk dat Scarlet al op was. Eten stond klaar en hij wist dat Whiteshadow zijn portie al had gehad.
Langzaam duwde hij de hond van zich af en nog langzamer stond hij op. Het kwijl op zijn borst droop langzaam naar beneden. Hij zuchte. Voor dat hij zou eten zou hij zich zelf eerst maar eens wat verfrissen. Half slapend, half wakker liep hij de trappen op. Zijn droom nog goed in zijn herinneringen. Maar was het echt een droom geweest? Hij herinnerde zich nog heel goed de dag waarop dat gebeurde. Hij herinnerde zich nog heel goed die laatste lente goed. Hij herinnerde zich de dagen waarop ze gewoon naast elkaar hadden gezeten. Gewoon verhalen verzinnend. Of wanneer hij speciaal voor haar zong. Om haar lach te zien. Of om haar in slaap te doen vallen. Waarna hij haar terug naar huis droeg. Wat miste hij die dagen. Hij herinnerde zich goed dat ze ook samen een lied hadden verzonnen. “We moeten een lied voor je vinden!” Dat had ze op een dag gezegd en dat was ook gebeurd. Hij herinnerde zich dat lied goed. Maar tot de dag van vandaag had hij de woorden nooit over zijn lippen gekregen. Zo waren er wel meer liederen die hij speciaal voor haar had gemaakt. Zelf na dat hij haar was verloren. Liederen die hij ’s avonds speciaal voor haar zong. Hopend dat ze het kon horen. Hopend dat ze weer een glimlach rond haar roze lippen zou hebben. Hij zuchte terwijl hij de badkamer binnen liep. Hij was niet echt geconcentreerd bezig. Hij dacht terug aan gisteren. Het gevoel van Scarlet in zijn armen te hebben. Zij was de eerste dat hij weer zo had opgepakt na zijn rode duivel; verder had hij geen andere vrouw ooit zo in zijn armen gehad. Hij wist dat Scarlet er niet tegen kon. Maar toch had ze haar hoofd laten rusten op zijn borst. Het was een zacht gevoel geweest. Alsof ze hem echt vertrouwde… Maar was dat zo? Het had geleken alsof ze zich op haar gemak had gevoeld. Waar hij heel blij mee was geweest en het feit dat ze hem nog niet had vermoord speelde ook een grootte rol. Hij liet koel water over hem lopen. Zijn spieren spanden zich door het koele water. Maar hij genoot er van. Terwijl hij het kwijl van Whiteshadow weg waste. Zijn gedachten gingen van zijn verleden terug naar het heden. Naar de reis dat hij zou moeten maken. Maar ergens wilde hij niet gaan. hij wilde haar niet achterlaten. Hij wist heel goed dat haar oude baron het hier niet zou bij laten. Dat haar oude baron nog meer mannen naar haar toe zou sturen om haar terug te krijgen. Maar hij zou het niet laten gebeuren! Neen hij zou niet toelaten dat ze terug in een kooi zou worden opgesloten. Als er ook maar één ding met haar zou gebeuren zou hij het zich zelf niet vergeven! Maar als hij weg was dan kon hij dat niet doen. Dan kon hij haar niet helpen… Hij baalde zijn handen tot vuisten. Als die man haar ooit terug zou aanraken dan zou hij de man vermoorden!
De enige manier om haar echt te beschermen was haar mee te nemen. Waarom wou hij haar zo beschermen? Wel hij had een belofte gemaakt en die zou hij houden. Want wat voor iemand zou hij zijn als hij zijn woord niet zou houden? Verder leek het alsof Scarlet een goede kennis bevatte over het gebied. Veel betere kennis dan hem en dat zou wel handig zijn om tijd te winnen. De vraag was als hij het zou vragen… Zou ze dan toestemmen? Wat zou hij doen als ze niet toestemde? Hij wist ook wel dat hij niet haar favoriete persoon was. Maar veel kon hem dat ook niet schelen. Ze mocht hem haten… verachten… Hij zou haar nog altijd uit de nood helpen en er niets voor terug vragen. Waarom zou hij? De enige manier om er achter te komen wat ze zou doen was om het haar te vragen. Als ze neen zou zeggen dan zou hij een verzoek doen aan Rinaldo. Iets wat hij eigenlijk nooit deed. Hij vroeg bijna nooit iets aan iemand anders. Nooit voor zich zelf. Maar dit was niet voor hem. Maar voor Scarlet. Hij zou de baron vragen om een oogje in het zeil te houden. Zodat er niets zou gebeuren met haar. Zodat ze veilig was. Maar natuurlijk zou het niet in strijde mogen gaan met haar vrijheid. Ze was nu vrij van die kooi en hij wilde het zo houden. Hij zuchte weer en deed verse kleren aan. Daarna gleed hij de trap af en nam het ontbijt dat voor hem klaargezet was. Hij kon de hoeven van haar paard goed horen. Het was duidelijk dat ze aan het rijden was buiten. Hij liep met zijn bord naar het raam en keek naar buiten. Hij kon haar goed zien. Hij kon zien hoe gelukkig was. Alsof die kilheid helemaal verdwenen was. Hij staarde naar het showspel zonder dat hij het doorhad. Langzaam at hij zijn eten op. Zonder dat zijn ogen haar gestalte verlieten. Het was pas na dat zijn bord leeg was dat hij zich zelf er op betrapte dat hij naar haar aan het staren was. Snel draaide hij zich om en waste het bord af. Toch had hij een glimlach op zijn gezicht. Hij zou het vragen. Hij was niet bang om het haar te vragen. Langzaam liep hij door de stal naar de wei. Hij ging op de omheining zitten met drie appels in zijn handen. één voor hem één voor Scarlet en als Bloodhunter wou ook één voor hem. Hij had geen idee hoe hij het haar kon vragen. Maar hij zou het gewoon doen. Hij kon de donkere ogen van Bloodhunter heel goed zien. Waarom haatte het paard hem? Hij had zijn baas toch al meerdere malen uit de nood geholpen en zelfs Bloodhunter had hij geholpen… Hij zuchte zachtjes en floot naar hun beide. Duidelijk makend dat hij er was.
Hij keek rustig naar de twee. ”Zin in een appel?” Vroeg hij met vriendelijke stem. Hij hield een appel omhoog. Het waren verse appels. Wat moeilijk te vinden was in deze tijden. Hij zou het gewoon op de man af vragen. Hij had een vriendelijke glans in zijn ogen zoals altijd en ook een lichte glimlach rond zijn lippen. Hij genoot wel van deze ochtend en van wat hij nu aan het doen was. Zo verzette hij zijn gedachten. Weg van het verleden weg van zijn herinneringen zijn droom.
”Scarlet… Zou je met mij mee willen reizen naar het zuiden?”
[2100]

”Kom op, je kunt toch wel beter dan dit?” haar groene ogen boorden zich in de gouden ogen voor zich. Langzaam kwam ze overeind van de grond af. Een laag gegrom ontsnapte haar. Ze had er genoeg van dat hij elke keer weer haar op de grond kreeg. Ze wist dat hij sterker was, maar dat maakte haar niet uit, ze zou niet opgeven. Hoe vaak ze ook zou vallen en weer op zou staan, ze zou niet opgeven totdat ze hem werkelijk tegen de grond aan zou werken. In het begin was het makkelijk geweest, totdat ze door had gekregen dat hij zich steeds tegen de vloer aan liet werken. Ze was zo boos geweest toen ze dat doorhad. Ze wou winnen op haar eigen kracht, niet omdat hij haar liet winnen. Door de tijd heen waren ze sterker geworden en hadden ze nieuwe trucjes verzonnen om elkaar tegen de grond aan te werken. Soms liepen hun gevechten met de houtenzwaarden uit tot grote worstelpartijen waarna ze dan lachend op de grond neervielen. Hun moeders waren altijd zo boos als ze onder de modder thuis kwamen, maar beide moeders hadden al snel geleerd dat ze niet op zouden houden met hun gespeel en het vies worden. De vele beschuldigen die haar moeder haar al naar haar hoofd had geslingerd wanneer ze weer eens onder de modder thuis kwam. Haar vader daarin tegen kon er alleen maar om lachen. Hij had dan altijd die trotse blik in zijn ogen, alsof ze de zoon was die hij nooit zou hebben. Ze gedroeg zich ook meer als een jongen dan als een meisje, ze weigerde jurkjes aan te trekken en andere mensen aan haar haren te laten zitten. Ze wou ook niet dat er vlechtjes in haar haren werden gedaan, en nette manieren leren, dat was al helemaal van de zotte. Het liefste stoeide ze uren lang met haar witte engel, zwaard vechten met hem was altijd een uitdaging en ze hield daarvan. Zo af en toe als zijn vader er was speelden ze met zijn drieën, en een enkele keer met zijn vieren als haar vader er ook was. Niet dat meer zo vaak voorkwam de laatste tijd. Ze wist dat haar vader het druk had, maar soms vroeg ze zich af hoe hij zo druk kon zijn dat hij haar niet eens even welterusten kon zeggen. Ze miste die dagen dat hij gewoon thuis was, maar de baron had haar vader opgeroepen en stuurde hem vaak weg met boodschappen of met de opdracht om een paar bendes uit de weg te ruimen. Soms wou ze dat hij een ander beroep had gekozen, maar ze hield er toch ook van als ze hem weer zag vertrekken, op naar een ander avontuur. Haar vader was haar inspiratie om te leren zwaard vechten. Ooit op een dag wou ze er ook zo uitzien, en met hem meereizen, natuurlijk zou haar witte engel dan ook mee moeten. Misschien zou ze later ooit samen met haar witte engel naar het zuiden toe gaan, dat was eigenlijk wat ze het liefste wou, samen met hem het zuiden ontdekken. Maar eerst moest ze hem maar eens onderuit halen.
Met een sprint rende ze naar voren, haar grip verstevigde op het houten zwaard. Ze zag hoe zijn gouden ogen iets groter werden toen duidelijk was dat ze niet zou stoppen met rennen. Opeens remde ze wat af even stond ze stil voor hem en hield haar hoofd iets scheen, haar groene ogen hadden een ondeugende uitdrukking en een grijns lag op haar gezicht, een grijns die niet heel veel goed betekende, de grijns die bekend was geworden als de grijns van de duivel. Ze stapte langs zijn zwaard heen en trapte licht met haar voet in zijn knieholte en draaide zich toen snel om, haar zwaard lag op zijn keel. Ze giechelde zacht toen ze hem zo zag zitten op zijn knieën met haar houten zwaard op zijn keel, blijkbaar had hij van verbijstering zijn zwaard los gelaten. “Schaakmat” zei ze zacht giechelend in zijn oor voordat ze haar zwaard van zijn keel weghaalde en van hem weg stapte. Ze bleef naar zijn verbaasde gezicht kijken met een grijns op haar gezicht. Ze draaide zich met een ruk om toen er geklap achter haar vandaan kwam. Haar ogen vonden de gouden ogen van Heer Mordon, ze was nog verbaasder toen ze in de blauwe ogen keek van haar vader. Ze kon zien hoe trots hij op haar was dat ze haar witte engel had verslagen. Ze rende op haar vader af en hij tilde haar op en draaide een rondje met haar. “Goed gedaan kleine duivel van me” zei haar vader met een grote grijns. Ze lachte vrolijk en hij zette haar weer terug op de grond neer. Ze keek achterom naar haar witte engel die net overeind was gekomen. “Niet eerlijk je speelde vals” mopperde hij. Ze stak haar tong naar hem uit. “Je kunt er niet tegen dat ik je verslagen heb met een trucje die je vader me trouwens heeft geleerd” zei ze met een grijns. Ze keek even naar heer Mordon die haar met een glimlach aankeek. Ze keek weer naar haar witte engel en maakte zich toen van haar vader los en liep op hem af. “Niet zo grumpy kijken, wordt je niet mooier van” zei ze zacht lachend toen ze naar zijn gezicht keek. Ze prikte even met haar vinger in zijn zij wat er voor zorgde dat hij op sprong. Ze bleef doorgaan met in zijn zij prikken totdat hij begon te lachen. “Als ik jou was zou ik rennen” hoorde ze heer Mordon zeggen. Ze keek haar witte engel aan en in een kwestie van een seconde liet ze hem los en begon ze weg te rennen. Ze stopte achter haar vader en begon hem te prikken in zijn zij om vervolgens bescherming te zoeken achter heer Mordon. Ze keek om hem heen naar haar vader en haar witte engel die nog aan het bijkomen waren van het lachen. Ze begon toen heer Mordon in zijn zij te prikken, voordat de man haar te pakken kon krijgen begon ze hard van hun weg te rennen, haar rode haren volgden haar bewegingen. Er lag een grijns op haar gezicht toen ze achterom keek en zag dat de drie de achtervolging in hadden gezet. “kom op, jullie kunnen wel beter” riep ze naar hun, ze gebruikte de woorden van haar witte engel tegen hem. Sommige dingen zou ze nooit afleren, ze bleef doorrennen met een duivelse grijns op haar gezicht.
Haar groene ogen waren nog steeds gesloten terwijl ze op de rug van Bloodhunter lag, de hengst was onder de sneeuw met zijn neus aan het zoeken naar wat gras. Ook al had het paard zijn eten allang gehad, het paard kon door blijven eten. Bloodhunter was een grote vreetzak ook al verborg hij dat goed voor mensen, maar zij wist wel beter. Ze kende het paard zo lang dat ze al zijn gewoontes doorhad, en ook dat hij een vreetzak was. Een zachte lach ontsnapte haar lippen toen de hengst aan haar haren trok, ze opende lui een van haar ogen en keek de hengst aan. De hengst had een pluk van haar lange bloedrode haren in zijn mond en keek haar met zijn zwarte ogen aan. Ze keek hem aan, Bloodhunter liet haar haren weer los, blijkbaar beviel de smaak van haar haren hem niet. Ze trok haar haren bij zijn mond weg, misschien zou hij opeens het idee krijgen dat hij het wel opnieuw zou willen proberen. Mensen verafschuwde haar om haar rode haren, soms zeiden ze dat ze het moest laten schilderen in een andere kleur, maar ze had het nooit gedaan. Haar witte engel zei altijd tegen haar dat hij haar rode haren mooi vond, ze had haar rode kleur haar geaccepteerd en was er van gaan houden. Ze trok zich niks meer aan van de mensen die zeiden dat ze er iets aan moest doen. Als de mensen dat niet konden accepteren, dan waren ze haar aandacht niet waard. Het klonk dan misschien wel hard, maar het was wel waar. Mensen hadden soms een wake-up call nodig met wat ze aan het doen waren, en zij was er niet bang voor om die te geven. Ze legde haar hoofd iets anders tegen zijn nek aan en sloot haar ogen weer. Even voelde ze de spieren van Bloodhunter bewegen toen het paard naar voren stapte en zijn neus weer diep in de sneeuw stak om bij dat felbegeerde stukje gras te komen dat de hengst op wou eten. Een lichte glimlach lag even op haar gezicht, haar lieve dikke vreetzak die haar nooit in de steek had gelaten en dat ook nooit zou doen. Haar paard die zijn leven zou geven om haar te beschermen, haar paard die mensen angst aanjoeg door de blik in zijn zwarte ogen, haar paard waarmee ze dingen had meegemaakt die een normaal mens niet mee zou maken. Het bloed dat aan hun kleefde maar hun beiden niks deed. Ze hadden hier een doel in het land, en ze waren van plan om dat ook te volbrengen, op welke manier dan ook.
Ze voelde Bloodhunter zijn spieren spannen en voelde het zachte gebrom uit hem opstijgen. Er was iets mis en de hengst had het opgemerkt. Haar spieren spanden zich toen er een fluit geluid over de weide heen schalde, ze voelde Bloodhunter onder zich verstijven. Direct schoten haar ogen open en ging ze overeind zitten op de rug van de grote zwarte hengst. Ze keek om zich heen en haar ogen vielen toen op de snob die op het hek zat. Ze keek naar hem, ze wist zeker dat hij degene was die naar hun had gefloten. Ze pakte een pluk manen vast en stuurde Bloodhunter naar de snob toe, anders zouden ze elkaar nooit kunnen verstaan. De hengst stopte op een aantal meter afstand van de snob. ”Zin in een appel?” klonk er toen opeens, de stem van de snob was vriendelijk. Ze zag hoe hij de appel omhoog hield. Ze knikte even en liet zich van Bloodhunter afglijden, ze wist wat de hengst van plan was, en ze had geen zin om dan op zijn rug te zitten. Haar voeten raakte net de grond toen de hengst opeens naar voren sprong op de snob af. Het zag eruit alsof de hengst niet heel veel goeds in plan had. De hengst beet naar de snob toe, nouja, zijn tanden beten zich vast in de appel, zoals de bedoeling van de hengst was geweest, daarna draafde hij een stukje weg en gaf een hoge bok. Ze schudde even haar hoofd om de actie van de hengst en liep toen op de snob af om de andere appel in ontvangst te nemen. Ze leunde tegen het hek aan, haar ogen volgde de bewegingen van de zwarte hengst die door de wei heen raasde. Ze wist dat de hengst het niet leuk vond dat ze zo dicht bij de snob was, ze had altijd een groot wantrouwen tegenover mensen gehad, en de hengst had dat ook. De hengst zette het liefst zijn tanden in alles wat te dicht bij haar in de buurt kwam. Ze was lichtelijk verzonken in haar gedachten toen ze de snob hoorde zeggen: ”Scarlet… Zou je met mij mee willen reizen naar het zuiden?” Voor een moment wist ze niet wat ze moest zeggen, ze was verbaasd, maar haar groene ogen lieten niks behalve die kilheid zien. Ze overwoog zijn voorstel. Het was al een tijdje geleden dat ze in het zuiden was geweest, en ze hield ervan om er weer naar toe terug te gaan, daarnaast waren ze weg tijdens kerstmis, dus hoefde ze aan niemand uit te leggen waarom ze dan opeens zou verdwijnen en niet bij de grote feesten aanwezig was. Het was de perfecte oplossing voor haar, en nog een tijdje opgescheept zitten met de snob om te reizen, ach dat was minder erg dan kerstmis doorbrengen in het kasteel. ”Okey, wanneer vertrekken we?” vroeg ze toen, ze liet er geen gras over groeien, hoe eerder ze hier weg was, hoe kleiner de kans was dat de soldaten van haar oude baron haar hier zouden vinden, en dan was ze er zeker van dat ze niet kerstmis hier door hoefde te brengen. Haar groene ogen waren nog steeds gericht op Bloodhunter, de hengst stond stil en keek haar aan. De hengst steigerde even hoog en hinnikte schril en galoppeerde toen op hun af. Ze bleef rustig zitten, ze wist dat de hengst haar geen pijn zou doen. De hengst stopte vlak voor haar, maar wel zo dat er een grote lading sneeuw over de snob heen kwam. Ze voelde hoe hij zijn neus tegen haar aandrukte en ze kriebelde hem achter de oren. De zwarte hengst sloot genietend zijn ogen, maar zijn staart zwaaide wel dreigend naar de snob om uit de buurt te blijven. Eens haar beschermer, altijd haar beschermer.

Between the lines
There are stories
Some which are never to be told,
And forever hidden in the dark.

2196 woorden

Hij was blij met het antwoord van Scarlet. Ook al zat hij nu onder de sneeuw door Bloodhunter. Hij had nog altijd een lichte glimlach op zijn lippen. Hij sprong rustig van het hekken af en klopte de sneeuw van zijn kleren. Nu hij Scarlet zo met Bloodhunter had gezien miste hij zijn eigen Flamelight. Zij was nog altijd in de stallen van het kasteel. Daar zou ze ook wel nog even blijven. Zijn blik gleed weer even naar Scarlet. Wanneer zouden ze vertrekken. Makkelijk en zij zou het antwoord eigenlijk ook al moeten weten. Hij zou niet vertrekken voor dat Scarlet haar wonden voldoende genezen waren en dat betekende dat hij zeker nog twee weken zou wachten. Haar wonden hadden dan voldoende tijd om te genezen tot een punt waar hij zich geen zorgen meer hoefde te maken. Tijdens de eerste week van de reis zou er toch nog geen gevaar hun kant op komen. Dus dat was al drie weken de tijd voor haar wonden om te genezen. Hij wilde er zeker van zijn dat ze in top vorm was. Hij wilde niet dat er iets met haar zou gebeuren. Ook al leek dat bijna onmogelijk haar kenende. Maar hij kende zich zelf ook. Hij zou haar beschermen wanneer nodig en met Bloodhunter in de buurt wist hij. Dat er niets met Scarlet zou gebeuren. Toch wilde hij geen risico’s nemen op dit gebeuren. Het was belangrijk dat ze snel vooruit gingen. Hij wist dat Scarlet ook al had ze last van haar wonde door zou gaan. Maar dat zou hij niet toelaten. Hij had geen zin om Scarlet te zien lijden. Hij had nu pas door dat hij eigenlijk naar haar aan het staren was. Zijn ogen gleden over haar golvende vuur rode haren. Hij vond ze prachtig! Alsof een levend vuur diep in haar binnenste zat die er elk moment uit kon komen. Het was zo’n warm kleur die eigenlijk niet bij haar kille groene ogen paste. Als haar ogen zouden stralen met de zelfde warmte dan zou ze een levende engel op aarde zijn. Hij wist dat veel mensen roodhaar beschouwden als het haar van de duivel en dat mensen vaak zeiden dat de mensen met dat kleur hun haar moesten laten schilderen. Hij vond het belachelijk. Waarom zou iemand zo’n mooie haren ooit willen verstoppen? Ze zouden het moeten zien als een geschenk. Hij draaide zijn blik een beetje naar de weide. Zodat hij niet meer kon staren naar Vrouwe Scarlet. Misschien was het beter om haar alleen te laten met haar Bloodhunter. Één dan viel hij haar niet meer lastig en twee dan kon hij onmogelijk blijven staren. ”We vertrekken wanneer je wonden voldoende genezen zijn.” Zei hij rustig en draaide zich om. Om terug te lopen naar de stal deur. Maar voor dat hij verdween zei hij nog een klein ding voor Scarlet. ”Weet je dat je echt prachtige rode haren hebt?” Hij zei het luid genoeg zodat ze het zeker kon horen. Daarna verdween hij de stal in. Een glimlach speelde op zijn lippen. Hij had geen idee hoe ze daar op zou reageren. Maar het was wel een leuke gedachte om er over na te denken.
Hij liep zijn huis weer rustig binnen en deed zijn schoenen aan. Tensaiga aan zijn zij. Heel even gleden zijn handen over de schede. Daarna verliet hij zijn huis langzaam. Het was rustig op straat en een paar mensen begroette hem vriendelijk en zoals gewoonlijk beantwoorde hij die vriendelijkheid altijd even vriendelijk terug. Ondertussen kon hij in de frisse ochtendlucht zijn gedachten helemaal laten los gaan. Voor al de gedachten aan Scarlet. Hij kon er niets aan doen maar hij had het gevoel dat hij Vrouwe Scarlet al eeuwen kende. Alsof hij haar ooit al eens eerder had ontmoet. Ze herinnerde hem aan zijn Rode duivel. De groene ogen, de rode haren. Zelfs soms haar doen. Maar het kon niet. Zijn rode duivel was nu niet meer dan een herinnering. Een plaats in zijn hart dat niet meer gevuld kon worden. Want ze was hem ontnomen. Lang geleden ontnomen door de vlammen. Hij kon alleen maar hopen dat het snel was gegaan. Dat ze nu vrij was als een vogel, niet vastgeketend. Hij had haar altijd gezegd dat ze vrij moest zijn. Dat ze haar niet mocht laten ketenen. Een zucht verliet zijn lippen toen een koude wind met zijn haren speelde. Hij kon er niets aan doen. Maar Scarlet leek een geest voor hem te zijn. Ze had zelfs de ketting. De zelfde ketting die hij ooit had gegeven aan… Maar het kon niet haar zijn… Hij schudde zijn hoofd. Er waren vast nog meer van die kettingen verkocht geweest en dit alles was gewoon toeval.
Zonder het te beseffen was hij beginnen te lopen. Whiteshadow had hij achtergelaten in zijn huis. Hij wilde helemaal alleen zijn en door te lopen en de koelte om hem heen vergat hij al de gedachten die ooit in zijn hoofd rond hadden gespookt. Hij moest zich geen zorgen maken. Hij moest zich geen zorgen maken over het verleden. Dat was toen en nu was nu en hij kon alleen maar leren uit zijn verleden. Hij zuchte weer en in de verte kon hij het kasteel al zien opdoemen. Hij vertraagde zijn pas. Begon weer gewoon te stappen. Hij had nog geen zin om te snel in het kasteel te zijn. Flamelight zou wachten op hem. Dat wist hij. Ze zou altijd op hem wachten. Om één of andere reden had hij niet veel fut meer in zich. Te veel herinneringen waren vandaag al terug gekeerd en dan die droom? Waarom droomde hij nu precies weer over haar. Het was zo lang gelden. Toch leek het zo dicht bij hem te staan. Alsof er gewoon een sluier naast hem ging en dat zijn familie, zijn vrienden die aan de andere kant stonden zo op hem wachten. Alsof ze hun handen naar hem uitstaken hem probeerde te bereiken.
Het enigste wat hij moest doen was zijn hand ook naar hen uitsteken. De sluier te doorbreken en dan zou hij weer bij hun zijn. Maar dat kon hij niet. Dat kon hij nu nog niet. Hij had eerst nog een paar andere belangrijke zaken te doen. Hij kon deze wereld nog niet verlaten. Zijn familie zou nog wat langer op hem moeten wachten. Maar hij wist dat ze geduld zouden hebben. Dat ze altijd over hem waakten. Dat ze hem wel zagen… Hij wenste alleen dat hij hun ook terug zou kunnen zien. Dat hij zijn zusje nog eens kon knuffelen. Dat hij zijn moeder weeg kon plagen en zijn vader weer kon helpen bij het werk. Maar dat kon hij nu niet. Heel even nam hij een diepe hap lucht en sloot zijn ogen. Hij voelde hoe de kou hem omringde. Hoe zijn haar zachtjes wapperde in de wind. Hoe de wereld om hem heen bezit van hem nam. Opeens verscheen er weer een glimlach op zijn lippen en zijn ogen glansden weer. Hij was één familie verloren. Ja dat was waar. Zij zaten nu voor altijd in zijn hart. Maar hij had een heel nieuwe familie gewonnen. Rinaldo als vader, Richard als broer, Leonoor zou hij meer zien als een oom of zo. Ja dat paste wel bij die grijze jager. Scarlet behoorde nu ook tot zijn familie. Ook al wist hij niet zo goed wat ze precies was. Ze was geen zus… Maar ook geen nicht. Ze was geen tante… neen dat leek niet echt bij haar te passen. Maar ze was wel familie in zijn hart en hij zou haar beschermen zoals hij beloofd had. Ook al wou ze dat eigenlijk zelf niet. Het was vreemd hij wist dat ze hem niet mocht en toch was ze akkoord gegaan op zijn uitnodiging om bij hem te verblijven tot ze zelf een huis had. Toch was ze akkoord gegaan om mee te gaan naar het zuiden? Kon hij haar vertrouwen? Wel hij wist dat ze eerlijk was… Dat zou ze ook wel blijven. Misschien op een dag zou ze hem niet meer haatten. Zou ze hem zien als een vriend. Misschien zelfs vertrouwen. Hij lachte toen hij de brug overstapte die naar het kasteel leidde. De tijd ging snel vooruit wanneer je in gedachten zat. Zijn voeten leidde hem direct naar de stallen. Het was warm, en gezellig en de bekende lucht van paarden stroomde zijn neus in. Hij ademde eens diep in en uit. Hij genoot altijd van de geur van de stal. Het stro het hooi en voor al de paarden. Hij moest niet lang zoeken voor dat hij zijn trouwe Merrie had gevonden. Ze begroete hem vriendelijk door haar neus tegen zijn borstkast te duwen. Terwijl hij haar door de manen streelde. Sommigen zeiden dat hij een hard uiterlijk had en dat was waar. Hij kon hard, streng, koud zijn. Hij kon mensen het stuipen op het lijf jagen als hij eenmaal in ijs was veranderd en hij had een vrede, wraakzuchtige kant die niet veel mensen zagen. Hij kon veranderen in een duivel als hij dat wilde. Hij kon doden zonder er ook maar iets om te geven. Die kant had hij als geschenk gekregen na de brand. Hij had het als geschenk gekregen van die zwarte schaduw en ergens was hij er dankbaar voor. Het kwam soms handig van pas, zeker op het slachtveld. Hij kon genieten van bloed. Maar hij had die kant ondercontrole gekregen en hij haalde hem er alleen uit als het nodig was. Dan had je zijn zachte kant. Die de meeste mensen te zien kregen. De kant die er niets aan kon doen dat hij mensen moest gaan helpen. Dat hij zelfs een moordenaar de hand toe zou rijken. Dat hij zijn leven op het spel zou zetten voor een vreemde. Maar dat was nu eenmaal hoe hij was. Mensen moesten hem dus maar accepteren. Ook al was hij een halfbloed en zeiden mensen vaak dat hij zijn haar moest kleuren. Hij zou het niet doen. Het was een geschenk geweest van zijn vader, zijn moeder. Dus waarom zou hij daar afscheid van nemen. Neen dat zou hij nooit doen. Ook al dacht hij er soms over na om zijn haar wat korter te laten snijden. Maar zijn lange haar was wel zijn merkteken. Iedereen wist meteen wie hij was en meestal al zonder naar zijn embleem te kijken.
Flamelight brieste zachtjes en hij kwam weer uit gedachten. Hij ging bij haar in de stal gaan zitten en ze ging naast hem liggen. Terwijl ze haar kop liet rusten op zijn schouder. Het was duidelijk genoeg dat ze hem had gemist en hij had haar ook gemist. Hij had het misschien niet laten merken. Maar Flamelight was belangrijk voor hem. Hij wist dat hij ooit afscheid van haar zou moeten nemen. Waarschijnlijk sneller dan dat hij zou willen. Want hij zou langer leven dan haar. Maar wat zou hij haar missen. Wat zou hij doen zonder haar? Hij had geen zin om weer een nieuwe band met een vreemd paard op te bouwen. Ook al wist hij goed genoeg dat, dat op een dag wel zou moeten gebeuren. Maar voor nu zou hij daar niet aan denken. Hij leunde naar achter zodat hij op haar buik lag. Hij voelde haar ademhaling en eigenlijk zonder het te beseffen sloot hij zijn ogen. De warmte hier en de vertrouwde geuren, zorgden er voor dat hij weer relaxte. Het besef dat Flamelight bij hem was, was al goed genoeg om hem weer slaperig te maken. Vandaag had hij niets te doen. Hij wist dat Rinaldo hem vandaag niet zou laten werken. Dus hij zou vandaag waarschijnlijk door brengen in deze stal. Doorbrengen naast Flamelight verloren in zijn eigen herinneringen. In zijn eigen gedachten. Voor eens weer terugkijkend op het verleden. Terug denkend aan alle avonturen die hij al had mee ge maakt. Flamelight hinnikte zacht.
”Ik weet het meisje.”
[2000 En Misschien Myron topic uit XD]

Voor een moment was het stil, het leek alsof de tijd stilstond, haar groene ogen waren verdiept geraakt in de zwarte ogen van haar zwarte paard. Bloodhunter bleef haar aankijken, het was altijd alsof de hengst recht in haar ziel kon kijken en wist wat er aan de hand was. Ze bleef hem in zijn zwarte ogen kijken, die zwarte ogen die al zoveel mannen op de vlucht had doen laten slagen, die zwarte ogen die de sterkste mannen deden beven van angst. De zwarte ogen die haar altijd zo wijs en vol begrip aankeken, die zwarte ogen die van het ene moment om konden slaan, van het ene op het andere moment kon die zachte blik uit zijn ogen weg zijn en worden vervangen voor bloeddorst. Vanaf het moment dat de zwarte hengst nog een veulen was geweest hadden mensen hem al behandeld alsof hij iets raars was en dat hij niet in hun wereld thuis hoorde, zij kende dat gevoel. Zoveel jaren geleden toen ze zijn box in was gelopen had ze ook in zijn zwarte ogen gekeken, en daarin de pijn maar ook de haat gezien. De pijn die mensheid hem aan had gedaan, maar ook de haat tegen de mensheid voor wat ze hadden gedaan met hem. Ze had die pijn en die haat gezien en ze had het begrepen, beter dan dat een mens dat eigenlijk zou moeten begrijpen. Mensen hoorden op die leeftijd nog niet zulke dingen mee te maken, maar dat had zij wel meegemaakt, en ze kon haar verleden nooit meer veranderen. De mooie herinneringen zorgden af en toe voor een glimlach op haar gezicht, de nachtmerries hielden haar soms nachten lang wakker. Nog steeds werd ze er elke dag bruut aan herinnerd dat ze niks meer had, geen plek om naar toe te gaan, geen familie meer om naar terug te keren, geen witte engel meer die bij haar was, ze had enkel Bloodhunter en het zwart geblakerde kistje. Alles wat ze bezat kon ze in één keer meenemen. Elke keer als ze het vogeltje om haar nek voelde dansen moest ze weer denken aan haar witte engel, haar witte engel hem miste ze wel het meeste. ”Ik blijf voor altijd bij je, dat beloof ik je mijn rode duivel” zijn woorden achtervolgde haar in haar nachtmerrie, elke keer opnieuw en opnieuw. Hij was bij haar gebleven, totdat het zijn tijd was geweest, maar zij was hier achter gebleven in de harde realiteit, in een wereld zonder haar witte engel en zonder iemand waarbij ze even langs kon gaan. De realiteit was zoveel harder dan dat het had geleken toen ze klein waren. Vooral de dagen naar de brand, ze had geweigerd te geloven dat hij dood was, maar toen het eenmaal tot haar was doorgedrongen was ze alle vrolijkheid verloren, ze had in één klap op moeten groeien om te kunnen overleven, er was voor haar geen back-up, niet iemand die haar even een steuntje in de rug zou geven als ze niet meer kon. Dat alles was ze in één keer verloren en zou ze niet meer terug krijgen.
De zwarte ogen keken haar aan met een zachtheid erin die zij alleen van hem kreeg, een zachtheid die aangaf hoe veel de hengst om haar gaf, de hengst zou zijn leven geven om haar te beschermen en zij zou hetzelfde doen om hem te beschermen, hij was alles wat ze nog had en ze zou hem zo lang mogelijk bij zich houden. De kilheid bleef in haar groene ogen staan, die kilheid die nooit uit haar ogen verdween, soms was hij er wat minder sterk, maar hij was er altijd. Ze had haar gevoelens weggestopt omdat ze anders het niet in deze wereld zou overleven, en ze was niet van plan ze ooit weer het licht te laten zien. Met sommige gevoelens wou ze ook gewoon niet omgaan, het maakte het nog ingewikkelder dan dat het al was, vooral als het was in de kwestie van de snob. Aan de ene kant zou ze nog steeds het liefste zijn hoofd van zijn romp scheiden, maar aan de andere kant vond ze het best prettig om hem in de buurt te hebben, er was iets aan hem wat er voor zorgde dat ze hem vertrouwde, hij was de eerste persoon in vele jaren die ze durfde te vertrouwen, alsof ze hem al heel lang kende, maar niet wist waarvan. Het kon haar soms gek drijven, vooral afgelopen nacht nadat hij het had gewaagd haar op te tillen. Op een of andere manier had ze zich veilig gevoeld in zijn armen, ze had hem kunnen vertrouwen, en hij had niks geks gedaan. De snob was de enige persoon in de laatste jaren die haar een optie gaf om hem te vertrouwen, maar ze wist niet of ze dat wel kon doen. Uiteindelijk zou hij toch weer verder gaan met zijn leven, en zou zij hopelijk een huis voor zichzelf krijgen. De neiging om zijn hoofd van de rest van zijn lichaam te scheiden was wel heel wat minder dan het moment waarop ze de snob had ontmoet, maar dat kwam waarschijnlijk ook door het feit dat hij haar weg had gehaald bij haar oude baron. Toch had ze ergens het vermoeden dat ze nog niet helemaal van haar oude baron af waren. De man hield niet van verliezen, en helemaal niet van de vrouw. De man kon er niet tegen als hij dingen op zo’n manier kwijt raakte, dus hij zou er sowieso nog wel mensen op haar afsturen, haar baron was er om bekend dat hij niet zomaar opgaf, toch hoopte ze dat ze hem duidelijk kon maken dat als hij achter haar aan bleef zitten, dan hij dan grote problemen ging krijgen. Ze was van niemand en dat zou ook zo blijven, want ze had totaal geen behoefte om weer zo te worden behandeld of zomaar nutteloze opdrachten uit moeten voeren. Ze was klaar met haar oude baron en dat moest hij ook maar accepteren.
Een beweging in haar ooghoeken haalde haar direct uit haar gedachten, haar lichaam reageerde op automatische piloot en week meer van de snob af. Haar spieren waren lichtelijk gespannen, gewoontes leerde je niet zo snel af, vooral niet als er een kans was dat je kon worden geslagen. Haar reflexen waren vooral daardoor gekomen. Ze bleef weer stil zitten toen de snob ophield met bewegen, het duurde een seconde voordat ze doorhad dat de snob van het hek af was gesprongen en de sneeuw die de hengst over hem heen had gegooid van zich afklopte. Ze legde haar hand op de neus van de zwarte hengst, het paard had doorgehad dat ze niet helemaal op haar gemak was door de plotselinge bewegingen. Ze aaide zijn neus om hem rustig te houden. Ze wou voor een tijdje gewoon niks doen en van de omgeving met de koude sneeuw genieten voordat ze weer allemaal dingen zou gaan moeten doen. Ze sloot haar ogen weer en haar hand bleef op de neus van de hengst liggen. Langzaam ontspande ze weer, toch bleef er ergens een ongemakkelijk gevoel aan haar knagen alsof er iemand naar haar keek. Ze had zo’n vermoeden dat de snob aan het staren was naar haar, ook al snapte ze niet waarom. Het duurde een tijdje voordat het gevoel verdween, het zorgde ervoor dat ze uiteindelijk helemaal kon ontspannen. ”We vertrekken wanneer je wonden voldoende genezen zijn.” Zijn woorden trokken haar uit haar gedachten en ze opende haar ogen. Wachten totdat haar wonden genezen waren? Dan was ze hier nog minstens twee weken, maar ze was in ieder geval weg voordat het kerstmis zou worden, en daar ging het haar om. Ze wou niet hier zijn met kerstmis, dan had ze nog meer het gevoel dat ze hier niet thuis hoorde. Ze zweeg en keek de hengst aan, het paard zou het duidelijk niet erg vinden om twee weken stil te staan en zich heerlijk vol te vreten, of zij het echter twee weken vol zou houden hier zonder iets uit te halen of iets te doen, dat was een andere vraag. Twee weken met niks doen, dat was een zeldzaamheid, maar misschien zou het haar wel een optie geven om wat meer van het stadje en de omgeving te zien, want dagen lang in het huis van de snob zijn, dat zou hem ook niet worden. Ze hoorde dat de snob van haar wegliep en haar met Bloodhunter achter liet. ”Weet je dat je echt prachtige rode haren hebt?” Haar hoofd draaide zich met een ruk in zijn richting en ze staarde naar hem, ze keek naar hem terwijl hij terug het huis in liep. Waarom had de snob dat gezegd? Er waren vroeger maar een paar mensen geweest die haar haren mooi vonden, de rest vond het afschuwelijk. Ze staarde naar de lege plek waar de snob net het huis in was verdwenen. Ze schudde even haar hoofd en draaide zich weer naar Bloodhunter toe.
De hengst duwde zijn neus tegen haar wang aan, ze keek de hengst aan. Ze kwam langzaam van het hek af en liet de hengst in de wei achter die zou zich daar nog wel prima vermaken in de sneeuw, en als die uitgespeeld was, wel dan zou de hengst wel van zich laten horen. Ze liep langzaam terug naar het huis, ze genoot er wel van om vrij te zijn, om geen verplichte dingen te hebben, nog niet in ieder geval. Er zouden vanzelf wel dingen komen van baron Rinaldo, maar ze had een vermoeden dat ze voorlopig nog niks van baron Rinaldo zou horen. Ze liep de stal in, en daarna het huis. Het was direct een stuk warmer dan buiten, maar dat was best normaal als je erover na dacht. Ze plofte neer op de bank en keek om zich heen maar de snob was nergens te bekennen, niet dat het haar veel uitmaakte nu had ze immers het huis voor zich alleen, zo zonder hem was het alleen wel erg stil. Haar gedachten dacht even na. Was het wel slim van haar geweest om ja te zeggen op zijn vraag? Direct schudde ze haar hoofd, natuurlijk was het niet slim, maar ze had het wel nodig. Ze wou naar het zuiden toe, en met deze optie kon ze ook direct het kerstfeest van baron Rinaldo mislopen zonder dat ze hem hoefde te beledigen door niet op te komen dagen. Het was de perfecte oplossing voor dit moment. Ze sloot haar ogen en ging toen lui op de bank liggen, bijna als vanzelf sloten haar ogen zich. Ze wist dat ze met de gevechten veel te veel bloed had verloren wat er voor zorgde dat ze heel erg slaperig was de hele tijd, maar ze wou toch nog wel wat doen op een dag. Ze opende even een van haar ogen toen ze pootjes op de grond hoorde. Toen ze het oog had geopend keek ze recht in de ogen van Whiteshadow die heel zielig haar aankeek. Even gleed er een glimlach over haar gezicht heen en ze ging wat verliggen en klopte naast zich op de bank. De hond sprong er direct tevreden op en ging naast haar liggen. Ze sloot haar ogen weer, de hond drukte zich zacht tegen haar aan, alsof de hond voor kachel wou spelen. Ze sloeg haar armen om de hond heen en legde haar hoofd tegen hem aan. Ze moest het toegeven, de hond was inderdaad een heerlijke kachel maar ook een best lekker kussen. De bank lag ook best lekker, ze had ook prima de bank kunnen nemen in plaats van dat de snob haar zijn bed had gegeven. Haar gedachten begonnen steeds meer te vervagen en haar ademhaling werd rustiger. Haar lange rode haren hingen over de leuning van de bank heen naar beneden. Het duurde niet lang voordat ze in slaap was gevallen. Door het bloedverlies was ze moe en sliep ze veel meer om er voor te zorgen dat zodra ze wakker was, dat ze wel op haar benen kon blijven staan. Ze bleef slapend op de bank liggen met Whiteshadow tegen zich aan, de slaap had het van haar gewonnen.

Behind what can be seen
There are secrets that are
Hidden, forgotten
Because they can’t see the light..

2056 woorden, (scarlet topic uit, weet niet of je nog met myron wil reageren^^)