The time of the end has come, so we fight till the end ~ Myron

Hij had gehoord dat de ridder was gaan zitten, een glimlach bleef op zijn gezicht staan terwijl hij naar buiten keek, de glimlach verdween toen hij nadacht over het feit dat spoedig de zwaarden gekruist zouden worden. Hij hoorde aan de voeten die opeens neerkwamen dat de ridder was opgesprongen, waarschijnlijk een reactie op het feit dat hij net had gelachen. Hij bleef met zijn rug naar de ridder toe staan en sloot even zijn ogen. Hij zou de ridder moeten vertellen over de vechttechniek van de baron, voordat ze op het veld zouden staan. Hij kon al bijna de woorden horen van Mystenia als hij terug zou zijn, hoe onverstandig hij zou zijn geweest om de ridder mee te nemen, en hem dan ook nog te laten vechten. En dan nog over het feit dat hij was gegaan zonder een opdracht van haar. Hij opende zijn ogen weer, de normale kille blik was terug in zijn blauwe ogen. Misschien was het dan wel zo, maar hij wist dat als hij er niet op uit was gegaan met de ridder, dat de hele situatie al snel uit de hand zou lopen. Meer lenen zouden worden aangevallen, en dat kon hij niet laten gebeuren, zelfs niet als hij daarvoor persoonlijk de ridder een pijl door zijn hart moest jagen. Hij besloot dat zodra de baron de ridder zou willen vermoorden, dat de baron zou sterven en niet de ridder. Het moest eens genoeg zijn hier in het noorden, met zo’n tiran als baron, en een grijze jager die niks deed. Hij was ergens blij dat de grijze jager van dit leen nog niet terug was, want anders zou dat zijn hele plan in de war schoppen, en dat was iets wat hij wou voorkomen. Hij zou de rest wel aan de andere jager overlaten, die moest er maar voor zorgen dat de koning het bericht kreeg, en dat er een opvolger werd gekozen. Hij wist wel ergens dat deze actie hem zijn eikenblad zou kunnen kosten, maar dat maakte hem niet uit, hij deed tenminste wel wat hij moest doen, en dat kon hij van sommige collega’s niet zeggen. Hij bleef naar buiten staren, hij hoorde dat de ridder weer ging zitten, maar reageerde niet echt op de acties van de ridder. Een zachte tocht speelde met zijn mantel terwijl hij voor het raam stond. ”Waar ben jij nu opeens zo blij om?” Hoorde hij toen de ridder vragen, hij had kunnen voorspellen dat die vraag er kwam, maar toch had hij ergens gehoopt dat de ridder hem niet zou stellen. Hij bleef met zijn rug naar de ridder toe staan en zweeg even. Hij dacht even na over wat hij tegen de ridder zou zeggen, zonder hem te beledigen. Hij dacht goed na over zijn woorden voordat hij begon met praten. “Eigenlijk om het feit dat je de commandant zonder genade een nee gaf, je bent een van de weinigen die dat zou durven” zei hij. Hij bleef naar buiten kijken. “Er zijn wel een paar dingen die je moet weten over de baron voordat je een gevecht ingaat met hem” zei hij. Hij wist dat niet veel mensen iets over de vechttechniek van de baron wisten, maar hij was daar een uitzondering in, niet dat hij je dat zo zou vertellen, maar in dit geval was het best handig, zolang de ridder zijn mond zou houden over de vraag hoe hij dat wist. Hij had er altijd een hekel aan gehad als mensen vragen stellen waar ze eigenlijk niks aan hebben, en vooral over dingen die hun eigenlijk niks aangingen. Hij bleef naar buiten kijken, maar draaide zich toen om. De schaduw van zijn kap verborg zijn gezicht in totale duisternis, waardoor het net leek of hij geen gezicht had. Hij liep een stukje naar links, en stopte daar. Hij leunde met zijn rug tegen de muur aan, door de schaduw van de kamer in combinatie met zijn mantel en door het feit dat hij doodstil stond, was het voor menig mens te moeilijk om hem te zien, hij vroeg zich af, hoe dat met de ridder zou zitten, maar hij besloot daar niet langer over na te denken, hij keek naar de ridder, en wachtte heel even, zich nog een keer afvragend of het wel een goed idee was om de ridder over de vechttechniek van de baron te vertellen, maar, hij besloot dat het daardoor wel een eerlijker gevecht zou worden dan als hij de ridder niks zou vertellen.

You never know what the day may bring.
You never know what evil you have to face,
But at the time of darkness,
He’ll come and save
But if you’re walking the wrong way,
He’ll hunt you down..

Het was vreemd geweest om de jager te horen lachen. Maar ergens ook een opluchting. Hij kon niet zeggen waarom. Maar het haf ergens gewoon een veilig gevoel. Een gevoel dat hij hier wel gemist had en dat hij waarschijnlijk ook zo blijven missen wanneer het weer verdwenen was. Hij probeerde de jager in zicht te krijgen. Maar uiteindelijk keek hij gewoon maar weer naar buiten en bleef daar een beetje naar staren. Terwijl hij wachte op een antwoord. Hij besefte heel goed dat het kon zijn dat die er helemaal niet zo zijn. Dat de jager weer eens stil als een graf zou zijn en dat hij het dan maar weer eens moest vergeten. Hij zuchte even heel erg zachtjes. Hij had geen schrik voor de baron. Hij was eigenlijk helemaal rustig bij het idee van een duel. Maar natuurlijk wat kon hij dan weer verwachten van de baron. De baron deed hem denken aan een slang. Giftig, slijmerig en sluw. Wachten tot het juiste moment om toe te slaan. Kille ogen die bijna altijd dodelijk stonden en een geluidloze adem. Zoals de dood hem zelf. Vaak dacht hij zo… Myron was niet echt gelovig over god en zo. Hij vond het wel fascinerende verhalen en zo. Maar hij wist niet zeker of hij ze wel mocht geloven. Maar dat was nu niet echt van belang. Maar hij had wel vaker gedacht dat er wel een God moest zijn. Want de baron was een duivel… maar dan weer dat was zijn idee. Toch in ieder mens hoe diep het ook zat. Moest er ook wel iets goeds in zijn. ‘Het is niet omdat de duivel brand dat hij ook houd van de warmte.’ Dat had zijn vader vaak tegen hem gezegd en hij zou het niet vergeten. Hij wachte nog steeds op een antwoord. Terwijl hij zelf helemaal verdween in zijn eigen gedachten. Het kon dus goed zijn dat hij de woorden van de jager niet zou horen. Hij wist het… Maar hij kon er weer helemaal niets aan doen. Hij was een dromer en hij zou het altijd blijven. Zonder dromen was het leven maar saai en dus was het beter te blijven dromen. Dan een zombie te worden zoals de mensen in dit kasteel. Maar het was hier niet makkelijk de moed er in te houden. Toch vroeg hij zich af of de mensen hier vergeten waren dat er altijd hoop was. Dat er altijd wel licht scheen aan het einde van de tunnel. Als mensen dat vergaten, dan waren ze zo wat helemaal verloren. Hij schudde heel zachtjes zijn hoofd en sloeg de gedachten van zich af. “Eigenlijk om het feit dat je de commandant zonder genade een nee gaf, je bent een van de weinigen die dat zou durven” zei de jager toen. Hij zuchte. Zo eng zag de commandant er nu toch ook weer niet uit. Volgens hem waren zijn vecht technieken ook al wat versleten. Want hij had de commandant hier toch nog nooit zien trainen. Hij had hem alleen op wacht zien staan. Maar ja wat kon hij er dan weer van weten. “Er zijn wel een paar dingen die je moet weten over de baron voordat je een gevecht ingaat met hem” Nu keek Myron wel even op. Hij wist niet zeker of dat wel kon. Het leek zo oneerlijk in zijn ogen. Maar dan moest hij weer denken dat de baron zelf niet eerlijk was. Misschien was de baron zijn eer verloren maar hij nog lang niet. Dus was het misschien beter om de jager te zeggen dat hij het niet wilde weten. Dat was ook wel de waarheid en hij zou nooit kunnen liegen. Want dat was dan weer één probleem. Hij zuchte even en dacht aan het gevecht dat hij had gezien. Woede kwam op; maar hij hield zijn hoofd koel. Al die mensen hadden geen schijn van kans gehad. De baron had toen een zwakke plek gehad in zijn schouder. Maar hij wist ook wel dat, dat niet echt kon zijn. Dat moest wel een valse list geweest zijn. De baron had kunnen weten dat ze zouden staan kijken. Nu zat hij een beetje in gevecht met zichzelf. Zijn hoofd zei dat het, het beste was dat hij het wist. Maar zijn hart en zijn trouw zij dan weer nee. Maar wat voor keuze had hij hier? Hij knikte even en deed zijn mond open. ”Leonoor je moet goed weten dat ik wel mijn eer heb. Om eerlijk te zijn wil ik het zelf niet weten. Maar ik weet ook wel dat het, het beste is. Ik kan me voorstellen dat de baron het niet eerlijk zal spelen. Maar dat wil ik wel…” Hij stopte even en zuchte dan weer. Hij wist niet zeker wat hij moest doen. Maar de jager zou hij toch niet kunnen tegenhouden. Hij vond het alleen heel erg jammer dat hij het zo moest spelen. Want dit ging eigenlijk wel een beetje tegen de regels in. ”Die zwakke plek in zijn schouder was vals zeker….” Zei hij toen weer verder. Hij moest het wel weten. Hij knikte even naar de jager. Dat hij het er mee eens was. Er was geen tijd om volgens de regels te spelen. Dat deed de baron ook niet. Dus waarom zouden zij het doen. Hij had het altijd op zijn eigen manier gedaan. Door deze plek was hij dat blijkbaar vergeten. Dus waarom zou hij de regels nu niet aan zijn laars lappen? Hij had er anders wel meestal lak aan gehad. Een vrolijke schijn kwam op in zijn geel gouden ogen. Nu was het wachten op wat de jager zou zeggen. Hij had het gevoel dat dit nog interessant zou kunnen worden. Ja zeker wel.

Hij bleef met zijn rug tegen de muur achter zich aanleunen. Hij wist dat de ridder hem niet kon zien, en vond dat best, hij kon er nooit echt al te goed tegen als mensen naar hem keken. Hij merkte wel dat de sfeer iets ontspannener was dan daarvoor, maar ook hij merkte dat iets de ridder dwars zat. De veren van zijn pijlen ruisten zacht heen en weer toen hij zich bewoog. Hij keek naar de ridder die duidelijk in twee strijd met zichzelf was. Hij sloot even zijn ogen en dacht aan de baron. Ook al gedroeg de man zich als een slang, er was altijd een moment dat er iemand kwam en de slang doodde, dat hoorde gewoon zo. Hij opende zijn ogen weer. Misschien was de baron dan een slang, die had hier wel te maken met een jager en een ridder. Hij wist dat hij op de achtergrond was gebleven, en dat was juist de bedoeling geweest, want zodra het gevecht zou beginnen, en de baron zou het af willen maken, dan zou hij de baron afmaken. Ergens voelde hij dat het geen goed idee was om de ridder te laten vechten, hij wist dat hij juist de mensen moest beschermen, ze niet in een gevecht moest zetten, maar hij wist dat dit maar op deze manier moest, ook al zou de baron bij de tweede mogelijk een laffe dood sterven zoals de ridders dat benoemde, maar dat maakte hem niet uit. Hij wist ook dat zodra de baron er achter zou komen wat hij was, het gevecht helemaal niet meer eerlijk zou worden gespeeld. Soms moest het op de harde manier gespeeld worden als je wou winnen, en dit keer zouden ze het zeker nodig hebben. Hij wist de angsten van de baron, maar hij wist ook de sterke punten, waarmee de angsten en de zwakke punten werden verborgen. Hij wist dat de ridder alle informatie nodig had over de baron voordat die een gevecht in ging, anders kon dit nog fout aflopen voor de ridder, en dan zou Mystenia hem helemaal de huid vol schelden, en dan zou hij aan de koning niet alleen de dood van de baron uit moeten leggen, maar ook de dood van de ridder, en dat was iets waar hij helemaal geen zin in had. Okay een woedende Mystenia kon nog wel, maar een woedende koning, dat begon toch wel tricky te worden. Hij opende zijn ogen weer toen hij de ridder hoorde zuchten. Zijn ogen keken direct naar de ridder, alsof ze nooit dicht waren geweest. Als er één ding was wat hij nooit vergat dan was het wel het feit dat niets leek wat het was. Hij zag dat de ridder opkeek naar zijn woorden. Hij wist dat het niet totaal eerlijk was, maar niets zou in dit gevecht eerlijk zijn. De baron had al zoveel onschuldige gedood, waarom zouden er nog meer vallen. ”Leonoor je moet goed weten dat ik wel mijn eer heb. Om eerlijk te zijn wil ik het zelf niet weten. Maar ik weet ook wel dat het, het beste is. Ik kan me voorstellen dat de baron het niet eerlijk zal spelen. Maar dat wil ik wel…” Hij had heel even de neiging om de ridder uit te schelden maar dat deed hij niet. Hij gromde iets over die eer en liep uit de schaduwen. “Jij heb misschien je eer, maar hij heeft die niet meer, hij zal alles uit de kast halen om vals te winnen, maar wel zo dat het echt lijkt” zei hij zonder naar de ridder te kijken, hij sprak met neutrale stem, zodat je niet kon horen hoe hij er eigenlijk over dacht. Soms snapte hij niet dat zelfs tegen zo’n grote bullebak die ridders nog eerlijk wouden vechten, hij had menig ridder zijn leven zien verliezen, alleen maar omdat die het eerlijk wouden spelen. Het leven was een kwestie van overleven, niet alles volgens de regeltjes doen, en hij wist zeker dat de baron dat ook wist. . ”Die zwakke plek in zijn schouder was vals zeker….” Hoorde hij de ridder zeggen. Hij keek naar de muur. “Die schouder is zijn sterkste plek” zei hij alleen maar. Hij draaide zich naar het raam toe. “Hij vecht altijd met zijn rechterhand, maar hij is getraind dat hij met zijn andere hand ook kan vechten. Die arm waarbij hij deed dat zijn schouder een zwakke plek had, die arm daarmee slaat hij het hardst, zijn zwaard is gemaakt van 2 verschillende soorten staal en is daardoor sterker, het heeft menig zwaard doormidden gebroken. Het zwakke punt van het zwaard zit vlak bij de pareerstang, sla je daar op, dan breekt het lemet af. Zijn paard is getraind voor de strijd en valt de andere paarden aan. “ zei hij. Hij bleef naar het raam kijken en vervolgde toen: “hij valt eerst met rechts aan, om te proberen de andere in een zijn gewensde houding te krijgen, hij haalt daarna achteruit uit, snelle reflexen zijn niet overbodig. Zijn zwakke plek is zijn knie, doordat hij ooit als kind van de schuur is afgevallen. In zijn harnas zit bij zijn nek en op zijn rug de zwakke plek” zei hij zonder naar de ridder te kijken. “weet dat hij niet eerlijk vecht en ook de zwakke plekken van jou harnas weet” zei hij. Hij bleef staan waar hij stond. Als de ridder erover zou beginnen hoe hij dat wist, dan zou hij zwijgen. Dat was iets wat alleen hij wist, en hij dat zou hij met niemand delen. Hij had wel eens een paar mensen om het leven gebracht, alleen maar om het feit dat ze te veel wisten over hem. Hij wist nog steeds de lievelings uitspraak van zijn mentor: “Got a secret, can you keep it? Swear this one you'll save. If i show you, then I know you won't tell what I Said. Cause two can keep a secret, if one lays in his grave” Hij wist dat die uitspraak van zijn mentor maar al te waar was, en dat was de redden waarom die mensen in hun graf lagen, en alleen hij de enige levende was die zijn geheim wist. Hij zou alles doen om dat geheim een geheim te houden. Zijn houding veranderde toen hij voetstappen op de gang hoorde. Hij zette een paar passen naar achteren en verdween in de schaduw van de muur. Hij zag hoe de deur open zwaaide en de baron binnen kwam, hij wist hoe laat het was, en hij wist ook dat dit duel vandaag nog gestreden zou worden, want dat was de stijl van de baron, en eigenlijk had hij er geen moeite mee, hoe eerder hij uit dit kasteel was, hoe beter, hij wou hier geen moment langer blijven, heel even had hij de neiging een pijl uit de koker te pakken en de baron direct neer te schieten, maar dat deed hij niet, hij had ergens het gevoel dat hij daarmee de vechtkunsten van de ridder zou beledigen, en dat was iets wat hij niet wou. Hij bleef dus maar rustig staan terwijl de baron dreigend op de ridder afliep. “Heer myron, hierbij daag ik u uit voor een duel te paard” hoorde hij de stem van de baron donderen, hij was er niet bang voor, hij kromp niet in zoals de wachters die achter de baron stonden, want hij hoorde meer in die stem dan alleen woede, hij hoorde ook verdriet, verdriet dat diep zat. Hij bleef in de schaduwen staan, dit moet de ridder zelf uitvechten met de baron, het gevecht was al begonnen, zonder dat ze op het strijdveld waren. Hij bleef rustig en zwijgzaam staan. Zijn blik verduisterde iets. Hij zou die baron aan een boom spiesen als die zou proberen de ridder te vermoorden. Heel even keek hij naar de ridder, hoe die zich hield tegen over het grote gestalte van de baron.

You can’t see him right,
But know that at the moment
That you look the death in the eyes
He will save you..

Hij had de woorden van de jager wel gehoord. “Jij heb misschien je eer, maar hij heeft die niet meer, hij zal alles uit de kast halen om vals te winnen, maar wel zo dat het echt lijkt” Hij wist dat de woorden van de jager waar waren. Hij had nu geen tijd om volgens de regels te spoelen en dat was hij dus niet van plan te doen. Het zou een eerlijk gevecht worden. Maar wel volgens hun eigen regels. Niemand anders moest dat weten. Hij wist dat de baron ook niet zou wachten met het gevecht. Het zou vandaag nog uitgespeeld worden. Hij had geen angst neen hij had er zelfs een goed gevoel bij. Dit gevecht zou bepalen wie hier nu echt het sterkste was en met de jager aan zijn kant kon hij gewoon niet verliezen. Misschien was het dom om zoveel vertrouwen te geven aan een grijze jager. Maar hij moest het wel doen. Hij had geen andere keuze. Hij knikte eens en luisterde naar de woorden van de jager. “Die schouder is zijn sterkste plek” Hij keek op. Hij had dat wel kunnen raden. Hij zei niets. Want hij wist dat er meer woorden kwamen en hij luisterde nauwkeurig. Hij moest en zou het weten. “Hij vecht altijd met zijn rechterhand, maar hij is getraind dat hij met zijn andere hand ook kan vechten. Die arm waarbij hij deed dat zijn schouder een zwakke plek had, die arm daarmee slaat hij het hardst, zijn zwaard is gemaakt van 2 verschillende soorten staal en is daardoor sterker, het heeft menig zwaard doormidden gebroken.” Hij zuchte weer even zacht. Met twee armen kunnen vechten was een heel groot voordeel. Iedereen wist dat een ridder met de twee kanten kon vechten. Maar één kant was altijd een zwakkere plek. Natuurlijk alleen niet wanneer je er op getraind was. Hij gromde even wat. Maar zo stil dat zelfs de jager het niet zou kunnen horen. De baron had natuurlijk ook een voordeel met zijn zwaard. Maar Myron was niet van plan zijn zwaard te verliezen. Niet aan zo’n man. Trouwens er moest wel een zwakke plek ook zijn. “Het zwakke punt van het zwaard zit vlak bij de pareerstang, sla je daar op, dan breekt het lemmet af. Zijn paard is getraind voor de strijd en valt de andere paarden aan. “ Hij knikte even op de woorden. Natuurlijk het lemmet. Maar dat was weer een plekje waar je niet zo makkelijk aan kon komen. Trouwens hij kon het zich niet veroorloven gewoon alleen op dat plekje alle hoop te vestigen. Hij lachte ook even. Flamelight kon dat paard wel aan. Ook hij had zo zijn verassingen en Flamelight was daar zijn partner in. Het paard van de baron zou hun niet zomaar te pakken krijgen dat was zeker. “hij valt eerst met rechts aan, om te proberen de andere in een zijn gewenste houding te krijgen, hij haalt daarna achteruit uit, snelle reflexen zijn niet overbodig.” Hij lachte weer even. Hij kon er zich zelf iets bij voor stellen. Hij dacht weer even na en daarna gingen zijn ogen wat wijder opener. Hij wist precies hoe hij het zou kunnen doen. Het was een riskante zet. Maar hij had het getraind en het zou kunnen werken. Het was één van zijn speciale aanvallen. Maar niemand had die tot nu toe verder kunnen vertellen. “Zijn zwakke plek is zijn knie, doordat hij ooit als kind van de schuur is afgevallen. In zijn harnas zit bij zijn nek en op zijn rug de zwakke plek” Misschien werd dit wat te veel info. Maar hij hield zijn mond. Hij zou doen alsof hij alle regels vergeten was. Alsof hij die toch nooit geleerd had. “weet dat hij niet eerlijk vecht en ook de zwakke plekken van jou harnas weet” Hij zuchte nogmaals en knikte alleen maar even. Hij was de jager dankbaar voor deze info. Hij wist waar hij stond en hij glimlachte even vriendelijk in zijn richting. Ook al kon hij de jager dan niet zien. ”Dank je Leonoor. Als de baron niet volgens de regels speelt spelen wij ook niet volgens de regels.” Hij knikte nog eens. Maar bleef wel zitten. Hij maakte zich er geen zorgen meer in. Waarom zou hij nog er was niets wat hij te verliezen had. Trouwens dit was wat hij deed en waar hij goed in was. Hij had zelfs al een tactiek in zijn hoofd. Één die misschien wel zou kunnen werken en de baron zou kunnen wegblazen. Hij draaide even met zijn ogen toen hij voet stappen hoorde en de deur werd opengezwaaid. De Baron kwam zwaar binnen met een paar wachters. Dreigend kwam hij op Myron af. Hij lachte even vriendelijk. “Heer Myron, hierbij daag ik u uit voor een duel te paard” Meteen stond hij op. De Baron was nog wat groter dan hem. Maar hij zette zijn ogen hard en dodelijk uitdagend. Hij lachte eens en nam zijn zwaard bij de hand. Hij had zijn harnas al lang weer aan. Hij keek naar de wachters die in één doken bij de zware stem van de baron. Maar hij ging er niet onder door. ”Omdat U het zo vriendelijke vraagt.” De Baron zijn woede leek te groeien en hij zag wel hoe de wachters keken. Het leek er op alsof ze hem al hadden afgeschreven. Maar hij was er klaar voor. Hij kwam wat dichter naar de baron toe en fluisterde iets in zijn oor. ” An idea not coupled with action will never get any bigger than the brain cell it occupied. and the idiot whose idea it was” Hij wist dat hij de baron nu wel beledigt had. Maar dat kon hem niet echt veel meer schelen. Hij liep langs de wachters heen en liep direct de gangen in op weg naar de stallen. Hij was er klaar voor en hij was er van overtuigd dat hij dit gevecht zou winnen. Koste wat het kost. Hij zou winnen en deze mensen en de wereld bevrijden van de tiran dat de baron was geworden. Hij liep naar de stallen en het leek er op alsof Flamelight wist wat er op komst was. Hij streelde haar even en zadelde haar op. Maar hij keek ook wel alsof ze haar niets hadden aangedaan. Hij kon de baron gewoon niet vertrouwen. Dat was hij dus ook niet van plan. Het gevecht was op komst. Toch had hij een intense rust. Hij ademde even diep in en uit. Hij wist dat hij op de jager kon rekenen. Tenminste als het er op aan kwam. Hij was niet van plan onder te doen aan de baron. Hij nam Flamelight mee en liep naar het veld. De baron stond aan de andere kant. Hij had er geen acht op. Hij controleerde zijn wapens. Ook zijn geheime wapens. Oké normaal gezien mocht hij dat niet hebben. Maar hij had ze altijd al gebruikt en hij gebruikte ze alleen als het echt nodig was. Hij zette zijn schild op zijn rug in plaats van op zijn linker arm. Dit zou wel enige verwarring kunnen brengen. Maar hij had zijn eigen tactiek en die had hem nog nooit in de steek gelaten. Dat zou het nu ook niet doen. Hij keek Flamelight nog eens na en steeg op. Normaal gezien zou een normale ridder nu zijn helm aandoen en daarna zijn zwaard trekken. Hij keek naar zijn helm en zag zich zelf er in. Zijn geel gouden ogen vastberaden. Hij deed zijn helm aan. Maar liet de kap naar boven staan. Hij trok zijn zwaard ook niet uit de schede. Ze zouden nu niet met lansen werken. Dat wist hij ook wel. Hij zag hoe de mensen zich verzamelden. Het leek er op alsof de baron er zeker van wilde zijn hem te vernederen. Maar hij was zeker dat, dat niet het geval zou zijn. Hij zag de commandant langs lopen op het patje. Hij zag de ogen wel. Ze stonden verward en het leek er op alsof ook hij de hoop had opgegeven. Hij had er een hekel aan als mensen geen hoop hadden. Maar hij vertrouwde zich zelf. Dit zou het einde worden. Voor altijd en eeuwig. Wie er hier nu ook neer ging. Opreis naar een andere wereld. Goed of slecht. Hij vertrouwde op het lot en meestal stond dat aan zijn kant.

Hij wist wel dat de ridder niet zou reageren op zijn antwoorden, maar dat maakte niet uit, zolang hij ze maar zou onthouden, dat was het belangrijkste wat de ridder op dit moment moest doen. Hij checkte of hij al zijn pijlen nog had, hij zou de ridder niet teleurstellen. Misschien had hij de ridder te veel verteld, misschien ook niet, daar zo hij later wel achter komen. Hij keek naar de baron die daar voor de ridder stond. Hij zag wel dat de ridder geen krimp gaf, en juist dat maakte de baron woedend. Hij stond nog in de schaduwen en glimlachte even. Hij zou wel wachten totdat de baron de kamer uit was, voordat hij uit de schaduwen kwam, anders wist hij bijna zeker dat de baron door zou hebben wat hij was, en juist dat wou hij voorkomen. Hij had tijdens zijn antwoorden de ridder een paar keer horen zuchten, hij dacht even aan de woorden van de ridder: ”Dank je Leonoor. Als de baron niet volgens de regels speelt spelen wij ook niet volgens de regels.” Hij sloot even zijn ogen. De ridder was gek als die dacht dat de ridder niks te verliezen had. Hij wist de risico’s van zo’n gevecht tot de dood, maar hij wist ook de regels van de koning. Het was niet de eerste keer dat hij die aan zijn laars zou lappen, maar dat was hij gewoon. Als iedereen zich aan de regels zou houden, dan waren hij en zijn collega’s niet nodig. Hij wist dat hij vroeger zijn mentor altijd tot wanhoop had gedreven omdat hij nooit zich aan de regels hield, totdat de dag was dat hij het leven van zijn mentor redde door tegen de regels in te gaan en daarbij ook nog een bende uitmoordde, sinds dien had niemand meer tegen hem gezegd dat hij zich aan de regels moest houden, hij volgde zijn eigen regels, en daar moest de rest maar mee leren te leven, en als je dat niet kon, dan moest je maar weg wezen. Hij kreeg een grimmige uitdrukking op zijn gezicht. Dit spelletje zouden ze voor een deel volgens zijn regels spelen, er waren nog een paar dingen die hij moest zeggen tegen de baron, voordat die zijn laatste ademtocht uit zou blazen. En die woorden waren alleen voor de oren van de baron bestemd, en pas als die bijna zijn laatste adem uit zou blazen, hij zou er dus voor moeten zorgen dat de baron pas zou sterven naar die woorden, en hij zou dus ook op het slagveld moeten zijn, niet dat hij daar problemen met had. Hij wist ergens dat de baron verwachtte dat zodra de ridder dood was, hij de baron aan zou vallen en dat de baron hem dan zou doden, alleen wist de baron jammer genoeg niet wat voor vlees hij in de kuil had. Hij hoorde de ridder ingaan op de uitdaging van de baron: ”Omdat U het zo vriendelijke vraagt.” Hij zag wel hoe de wachters verder inkrompen, maar daar lette de jager niet echt op, hij keek naar de baron en van binnen moest hij lachen, hij had altijd gezegd dat de baron eens zou worden vermoord door iemand, maar nooit had de rest geluisterd, en nu leek hij toch gelijk te krijgen. Hij zag wel dat de ridder kleiner was, maar in dit soort situaties ging waren gewicht, lengte even zwaar als tactiek en slimheid, en van de laatste twee bezat de ridder daar meer dan genoeg. Hij stond dichtbij genoeg om de woorden van de ridder te horen: . ” An idea not coupled with action will never get any bigger than the brain cell it occupied. and the idiot whose idea it was” Heel even glimlachte hij. De ridder had de baron nu zeker weten goed boos gemaakt en beledigt, dat was maar beter. Hoe feller de baron uit zou halen, hoe beter dat was, want dan zou de baron sneller zijn energie verspillen. De meeste baronnen waren vetzakken geworden, helaas gold dat niet voor deze baron. Hij zag hoe de ridder de kamer uitliep. Het duurde even voordat de baron de kamer uit was. Hij keek om zich heen en liep zijn kamer in. Hij trok een van de kasten open en haalde de doek weg die er hing. Hij glimlachte toen hij de pijlen met de weerhaken zag. Hij stopte de pijlen in zijn koker. Normale pijlen gingen meestal wel door het harnas heen, maar die kwamen niet diep genoeg, daar waren die andere pijlen voor. Hij liep de gang op en zag dat de wachters weg waren, die baron onder schatte hun, en dat zou de ondergang van de baron worden. Hij liep door de schaduwen heen. Hij liep naar de stal toe waar Danger stond. Hij keek heel even naar de ridder die zijn eigen paard aan het opzadelen was. Hij legde het tuig over de rug van zijn paardje heen en trok de riemen aan, niet al te strak, maar wel strak genoeg. Hij voelde de neus van Danger even tegen hand aan en knikte even. Het kleine paardje had zijn taak begrepen. Hij hoorde aan de hoefslagen dat de ridder de stal uit reed. Hij wachtte heel even en steeg toen op. Danger wachtte even en stapte toen de stal uit. Ze reden de stal uit, in de richting van het slagveld. Hij hoorde dat Danger opgewonden snoof. Het kleine paardje was dan misschien niet even groot en sterk als de rossen van de baron en de ridder, maar Danger was vele malen slimmer en bewegelijker. Maar ook Danger hield van een goed gevecht. Hij klopte het paardje op zijn hals en reed naar de plaats toe waar de ridder stond. Hij zag dat het schild van de ridder op zijn rug hing. Hij had gehoord over de vecht technieken van de ridder, en dat die anders waren dan normaal, maar ook dat ze goed werkte. Hij vertrouwde erop dat de ridder wist wat die deed. Hij liet Danger naast de ridder stoppen. Hij keek even naar heer Myron die een stuk hoger zat, maar zijn eigen gezicht was nog steeds gehuld in de duisternis van de kap. Heel even kon je zijn ogen zien, hij keek de ridder aan, maar liet toen Danger wegstappen, het kleine paardje stapte soepel achteruit, hij liet de hengst stilstaan toen ze in de schaduw stonden. Hij hoopte dat hij in dat ene moment aan de ridder duidelijk had gemaakt dat de ridder er op kon rekenen dat als het fout zou gaan, hij in zou grijpen. Zijn boog lag voor zich op het zadel, hij hoorde wel het bevel van de baron dat ze zijn boog af moesten nemen, zijn ogen verduisterde even, dat zou hij dus niet laten gebeuren. Toen een van de mannen die duidelijk trouw was aan de baron in zijn buurt kwam, lag er een pijl op zijn boog, hij richtte die op de man en liet hem gaan. De man viel dood neer op de grond. Hij keek even naar de baron en zag die verschrikt kijken, hij had zijn punt duidelijk gemaakt. Als iemand zou proberen zijn boog af te pakken, dan zou die dood eindigen. Hij liet de pees ontspannen en legde de boog weer voor zich op het zadel. Hij hoorde zacht het gekras van Sagitta. Hij merkte de roofvogel iets verderop op. Hij keek naar de baron die aan de overkant was, hij had ook met dat ene schot duidelijk gemaakt dat als de ridder zou sterven, hij zou gaan vechten, alleen dan helemaal volgens zijn eigen regels. Het maakte hem niet uit of de ridder dat gedrag van net nou wel of niet goedkeurde, dat was gewoon hoe hij was en daar moesten anderen maar mee leren leven. Hij keek naar de baron aan de andere kant. De wind speelde met zijn mantel. Danger liep nog iets naar achteren, waardoor ze opgingen in de schaduw, het was voor de baron nu toch te laat om er achter te komen wat hij was, of er iets aan te doen. Hij voelde dat de spanning op het veld opliep, tot het moment dat de baron zijn zwaard trok. Hij hoorde de woorden die over het veld heen galmde: “hier zal ons gevecht eindigen heer myron, we zullen vechten tot de dood” hij zag hoe een paar wachters inkrompen van de stem van de baron. Hij kon direct zien welke trouw waren aan de andere baron, en welke trouw waren aan de koning, er had zich een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de twee groepen, alleen de baron zag dat duidelijk niet, maar hij wel. Het waren een man of 30 die echt trouw waren aan de baron, als die zich zouden verzetten bij de dood van de ridder, dan zouden die mee het graf in gaan, dat kon hij zoiezo al zeggen. Hij wachtte rustig af op wat er nu zou gebeuren. Hij keek even naar de ridder, het zou de ridder wel lukken om te winnen.

He carries a big secret
That only he knows
Don’t try to understand it,
Because you only will be killed..

Hij zag de jager wel naast hem. Ergens gaf het hem extra moet en hoop. Hij wist dat de jager in zou grijpen als het nodig was. Hij hoopte alleen dat het niet nodig zou zijn. Hij ademde rustig in en uit. Hij zag hoe dat de baron daar zat op zijn paard. Dreigend en groot. Maar lengte en kracht waren niet van het aller grootste belang in gevechten. Hij had net de juiste bewegingen om de baron voor goed vast te zetten. Hij zag hoe de jager weer weg ging. Hij had de ogen van de jager weer even gezien. Het was vreemd om te zeggen. Maar hij beschouwde Leonoor als een goede vriend. Zo’n vriend waar hij zijn leven wel om wilde vergokken. Hij keek het slagveld eens rond. Het gras was redelijk droog en je kon nog bloedvlekken van andere gevechten zien. Hij dacht even zelf de schreeuwen te kunnen horen van de mensen die hier gestorven waren. Hij schudde even zijn hoofd. Hij keek nog eens goed naar de plek. Er waren balkons die niet te hoog waren. Waar je eigenlijk makkelijk op zou kunnen raken met een goede sprong en wat klimtechnieken. Hij kreeg een lag op zijn gezicht. Dit gebied was perfect om een gevecht te doen. Hij zag hoe een man van de baron naar de jager ging. Het was duidelijk dat de baron niet wilde dat de jager zich zou bemoeien met het gevecht. Maar de jager schoot de man dood. Het was een duidelijk teken. Toch in zijn ogen. Hij deed zijn handschoenen aan en klopte Flamelight nog eens op haar nek. ”We gaan er voor!” Flamelight leek ja te knikken en bromde even. Het paard waar de baron op zat was heel erg agressief misschien zelfs een beetje te. Dat kon nog een voordeel worden. Maar natuurlijk ook een nadeel. Hij herhaalde de woorden van de jager nog eens in zijn hoofd. Hij zou ze niet zo makkelijk vergeten. Hij was de jager echt wel dankbaar dat hij die info had gedeeld met hem. Hij wilde alleen dat hij dat ook kon tonen of goed maken op één of andere manier. Hij keek nog eens in de richting van de jager. Maar die was al weer verdwenen in de schaduw. Dus wist hij niet meer waar dat Leonoor was. Hij keek weer voor zich. Nu moest hij zich op het gevecht concentreren. De spanning liep hoog op. De baron trok zijn zwaard. Hij ademde nog eens diep en rechte zijn rug. Zijn ogen stonden koel. Maar tijdens het gevecht zouden ze nog in een andere trans raken. Hij hoorde de woorden galmen over het veld galmen. “hier zal ons gevecht eindigen heer Myron, we zullen vechten tot de dood” Hij zag hoe vele mensen in een krompen bij het horen van zijn stem. Hij rechte zijn rug alleen nog hoger en hij keek de baron recht aan. Het was wel duidelijk wie er tegen de baron was en wie niet. Maar de meerderheid leek de hoop weer te hadden opgegeven. Hij opende zijn mond en sprak luid en duidelijk. ” Then I hope that the spirits will protect you.” Zei hij tegen de baron. Zijn stem klonk vol vertrouwen. Maar het klonk ook vriendelijk. Wat hij net had gezegd meende hij wel. Het gevecht zou pas beginnen tot dat de geliefde van de baron hem iets zou geven voor geluk in het gevecht. Normaal gezien zou er dus ook iemand naar hem moeten komen. Het was een soort van afscheid gebaar. Maar hij wist dat er niemand naar hem zou komen. Hij zag hoe er een stuk of 20 vrouwen naar de baron toe liepen. Hij trok een wenkbrauw op. ‘Wat een gedoe zeg…’ Dacht hij in zich zelf. Ergens wist hij dat die vrouwen werden gedwongen om dat te doen. Dat vond hij pas laag van de baron. Hij moest dus wel nog een tijdje wachten. Één voor één verdwenen de vrouwen. Hij zag hoe de baron keek. Vol lof… Maar dat gezicht verdween. Hij keek opeens verbaast. Even dacht hij hoe dat zou komen. Maar hij kwam er snel genoeg achter. Hij voelde hoe iemand aan zijn arm trok. Hou hoorde hoe het stil werd. Hij draaide zijn blik om en keek in de ogen van het dienstmeisje. Het dienstmeisje dat hij had geholpen de borden op te ruimen. Hij herkende haar hoop volle blik. Hij keek haar vriendelijk aan. Ze legde een witte speld in zijn hand en sprak. ” You don't have a soul. You are a Soul. The soul that will safe us. because I believe in you!” Hij knikte uit dankbaarheid en liet haar de pelt opsteken. Hij herkende de bloem. Het was een kristallenroos. Een bloem die alleen in de bergen kon groeien. Bij ijskoude temperaturen. Het dienst meisje liep weg en hij deed zijn helm naar omlaag. Hij trok zijn zwaard niet. Maar gaf wel het teken dat hij er klaar voor was. De baron knikte en heel even was alles totaal stil. Daarna hoorde je het gebrul van de baron en het paarden getrappel. Ze raasden regel recht op elkaar af. Hij zag hoe de baron zich klaar maakte om te slaan. Hij zelf had zijn zwaard nog niet getrokken. Maar net voor de baron sloeg. Draaide hij helemaal opzei. Hij ging nu onder zijn paard. In een seconde had hij een dolk in zijn hand en hij sneed de riem van het zadel van de baron zo goed als helemaal door. Zijn schouder deed pijn maar hij verbeet het. Net zo snel als hij daar helemaal gehangen had zat hij weer recht op Flamelight haar rug. Hij keek heel even achter zich. Hij zag hoe de baron zijn helm af smeet. Hij zag hoe kwaad het gezicht stond. Nou dat kon hij wel geloven. Niet veel mensen hadden dit ooit al gezien. Flamelight was een circus paard geweest. Hij had maanden getraind om zo’n bewegingen te kunnen meesteren. Nu was het zijn persoonlijke vecht techniek geworden. Één die heel moeilijk te verslaan was. Hij wilde wel wedden dat niemand dat had kunnen verwachten. Hij liet Flamelight rustig draaien. Hij zag wel hoe het gezicht van de baron stond. Één verkeerde beweging en de riem zou schuren. Maar de baron had dat duidelijk niet door. Het leek er zelf op alsof de baron niet eens door had dat de riem bijna helemaal doorgesneden was. Als de riem zou zakken dan zou de baron samen met het zadel van het paard vallen. Nu nam hij liet hij zijn schild losser op zijn rug hangen. Hij deed het zo onopvallend mogelijk. Hij trok zijn zwaard en liet het een paar keer in zijn hand rond draaien. Nu begon het gevecht pas echt. Weer stormden ze allebei op elkaar af. Weer was de baron klaar om te slaan. Maar deze keer zou hij niet terug naar links hangen. Hij lette op de riem en doordat de baron naar hem uithaalde schuurde het. Hij zag hoe het zadel draaide. Hij zelf ging omuit het zaden en steunde nu op zijn twee handen. Hij shotte de baron regel recht uit het zadel. Nu stond hij op zijn handen terwijl Flamelight nog steeds verder liep. Hij hoorde de mensen wel ‘oh’ roepen. Met een soepele beweging ging hij weer normaal zitten in het zadel en liet zijn merrie uitlopen. Hij zag hoe het paard van de baron nu rondjes liep. Terwijl de man daar nu op de grond lag. Hij werd er haast weemoedig van. Nu was het zijn beurt om de helm weg te gooien. Hij voelde zijn schouder wel. Hij wist ook dat het een riskante zet was geweest om die bewegingen te doen. Nu nam hij zijn schild helemaal. Flamelight wachte rustig af. Dit was een aanval met perfecte timing. Hij luisterde. Het leek er op alsof niemand meer leek te ademen. Hij zag hoe de baron opstand. De man had zijn zwaard nog steeds vast. Maar hij zag er wel verward uit. Toen de baron bijna weer helemaal recht stond. Liet hij Flamelight op de man af rennen. Nu was hij klaar om te slaan. Hij zag hoe de baron zich omdraaide en verschrikt keek. Maar de man was nog snel genoeg om zijn aanval te prepareren. Daarna rende de man naar zijn schild en nam die weer op. De mannen van de baron hadden onder tussen het paard weer binnen gebracht. Het was vreemd maar zelfs hij had meer verwacht. Hij zag dat de mannen de teugels los deden en dan het paard weer lieten lopen. Wat waren ze van plan? De baron keek hem dreigend aan. ”Ik moet toegeven heer Myron. U bent de beste tegenstander dat ik ooit heb gehad.” Hoorde hij de baron roepen. Bijna schreeuwen zelf. ”Maar U bent nog lang niet goed genoeg.” Spuugde de man weer uit. Hij liet Flamelight weer rustig draaien en keek de baron streng aan. Maar daarna kwam er toch nog een lach op zijn gezicht. ”Maar toch ben ik het en niet U wie nog op zijn paard zit.” Sprak hij spottend uit. Hij hoorde de baron brullen. In een fractie van een seconde zag hij hoe het van de baron recht op hun af kwam gelopen. Met een snelle reactie maakte hij een achterwaartse salto net op het moment dat Flamelight begon te steigeren. Hij sneed de riem van het zadel ook door. Dat was veiliger voor Flamelight en maakte dat hij weg kwam. Hij zag hoe de baron lachte. Nu was het echt van man op man. Weer stormden ze op elkaar af. Het geluid van staal tegen staal sneed door de lucht. Hij voelde de kracht van de baron. Maar hij deed er niet van onder. De baron raakte zijn boven arm. Hij voelde hoe het bloed liep. Maar hij kon nog prima verder vechten. Hij wachte het moment af en probeerde de baron uit evenwicht te brengen. Het was hard en hij het leek er op alsof hij de baron niet zou kunnen raken. Toch bleef hij verder doen. En daar was dar open moment. Hij sloeg met zijn zwaard op dat precieze plekje bij het lemmet en het zwaard van de baron brak. Daarna draaide hij zich en sloeg in de knieën van de man. Hij zag hoe de baron even door zijn benen zakte. Maar de baron had nog een zwaard en dat wist hij. Hij floot even en liep toen richting één van de balkons. Hij sprong en alsof het magie was. Was Flamelight daarnet op tijd. Via zijn paard sprong hij op het balkon. Nam het touw dat daar lag en negeerde de geschrokken schreeuwen. Daarna sprong hij weer naar beneden en lande op Flamelight haar rug. Hij liet het touw ontrollen en liet Flamelight rond de baron rondjes rennen. De baron stond wankelend op zijn benen. Door de snelheid werd hij ingewikkeld. Snel sprong hij van Flamelight en maakte het touw helemaal vast. De baron zat nu helemaal vast gebonden en kon niets meer doen. Zelf zakte hij even door zijn knieën en nam een goede adem pauze. Hij voelde de pijn nu echt wel branden en hij was hopeloos vermoeid. Hij keek de baron recht aan. Zelfs nu de situatie hopeloos leek. Hij zag hoe een pijl zich op zich af vuurde. Maar net op tijd had hij zijn schild omhoog. De pijl zat er nu half in. Woedend keek hij naar boven. De man die de pijl had afgevuurd leek niet meer te weten wat te doen. Normaal gezien zou hij het nu helemaal af moeten maken. Maar hij had zo’n gevoel dat, dat niet goed was. “Maak het af.” Snauwde de baron. Maar hij schudde zijn hoofd. ”Een man als jij verdient niet zo’n pijnloze straf.” Zei hij zodat iedereen het kon horen. Hij haalde zijn dolk uit en stak het tussen de ribben van de baron. Hij kon de man nu helemaal in de ogen kijken. Hij duwde de baron neer en liep weg. ”Niemand zal hem helpen. Hij verdient het om een langzame dood te sterven.” Hij draaide zich naar iedereen. Daar na keek hij nog eens neer op de baron. ”Ik hoop dat U een beter leven kunt leiden in de andere wereld.” Hij zei het vol medelijden en hij veegde het bloed van het gezicht van de baron. Daarna nam hij Flamelight haar teugels vast en liep naar de kant. Het was wel duidelijk dat hij had gewonnen. Snel ging hij op een bank zitten en maakte zijn harnas los. Het dienstmeisje dat hem de speld had gegeven liep op hem af en knuffelde hem en gaf hem zelfs een zoen. Hij moest heel even blozen en keek haar recht in de ogen aan. Ook zij bloosde. Maar daarna ging haar blik meteen naar de wonden en ze begon ze meteen te verzorgen. Hij vroeg zich af wat de jager van het gevecht zou gevonden hebben. Had hij het goed gedaan. Daar zou hij snel genoeg achter komen.

Hij bleef in de schaduwen staan en keek naar het paard van de baron, hij kende het paard wel, en hij wist dat zelfs zo’n strijdros een laag uithoudingsvermogen had, hij vroeg zich ergens af hoe de ridder het aan zou pakken, maar hij vertrouwde erop dat de ridder wist wat die zou doen. Hij aaide Danger over zijn hals heen. Hij wist dat de ridder had begrepen wat hij bedoelde in dat ogenblik dat hij de ridder aan had gekeken. Als hij het nodig vond, dan zou hij ingrijpen, ongeacht de consequenties, Hij keek weer naar de ridder en zag dat die zich klaar maakte voor het gevecht. Hij hoopte dat hij iets duidelijk had gemaakt aan de baron, hij keek even naar de baron, hij wist wel zeker dat hij het duidelijk had gemaakt. Zijn gezicht betrok even toen hij een paar schaduwen op de rand van het kasteel zag. Heel erg vertrouwde hij het niet. Dit zou wel een van de vallen kunnen zijn, die de baron had neergezet om er voor te zorgen dat de ridder niet zou winnen, helaas voor de baron was er nu ander vlees in de kuil dan normaal. Hij zag dat de ridder nog even achterom keek, blijkbaar op zoek naar hem, maar hij bleef staan waar hij stond. Hij wist dat het belangrijk was dat hij zich nu op de achtergrond hield. Hij zag dat de ridder zich weer omdraaide. Hij hoorde de ridder iets zeggen als antwoord op de woorden van de baron: . ” Then I hope that the spirits will protect you.” Hij fronste heel even zijn wenkbrauwen, maarja dat moest de ridder maar zelf weten. Hij wist dat zulke woorden de baron alleen maar meer zouden opfokken, misschien beter, misschien ook niet. Hij sloot even zijn ogen en dacht terug aan vroeger, hij schudde zijn hoofd, hij wou er niet meer aan denken, mensen werden ouder, en vergaten hun verleden, dat was misschien maar beter ook, maar misschien als de baron niet was vergeten waar die vandaan kwam, en wat zijn verleden was, dan hadden ze hier nu niet gestaan. Hij zag de vrouwen die naar de baron toe liepen, hij wist dat dat erbij hoorde, maar 20 vond hij wel heel wat overdreven, hij zag dat een voor een de vrouwen verdwenen, zoals het hoorde. Hij merkte het dienstmeisje op dat aan kwam lopen. Hij liet zijn boog gewoon voor zich op het zadel liggen, hij had gemerkt dat ze iets aan de ridder wou geven. Hij had het gezicht van de baron wel zien veranderen toen het dienstmeisje in zicht was gekomen. Hij zag de speld die het meisje aan de ridder gaf, en hoorde zacht de woorden die het meisje sprak: . ” You don't have a soul. You are a Soul. The soul that will safe us. because I believe in you!” Heel even glimlachte hij, hoop was hier nog niet gestorven, het was misschien ingedamd, maar de ridder had daar verandering aan gebracht, hij had de dam doorbroken, nu moest hij alleen nog de laatste hindernis neerhalen, de baron. Hij zag dat het meisje weer wegliep. Een zachte klik deed hem weer naar voren kijken, de helm van de ridder was omlaag, de strijd was begonnen. De kreet van de baron schalde over het veld heen, maar het deed hem niks, in tegenstelling tot de rijen soldaten en bedienden, die inkrompen. Hij zag hoe de twee op elkaar af reden, dit was het moment waar de meeste op wachten, maar zelfs hij wist dat dit spelletje nog lang niet voorbij was. Hij had zo’n vermoeden dat de ridder iets ging doen wat niemand verwachtte. Heel even zag hij iets van zilver, dolk. Dat was het eerste wat in hem opkwam. Hij zag dat de ridder weer overeind zat, die ridder was redelijk lenig. Hij volgde de boog van de helm die de baron afgooide. Hij keek naar de kalme en rustige bewegingen van de ridder, die was geschapen om op het veld te staan en te vechten, een natuurtalent. Hij zag hoe ze weer op elkaar afstormde, hij had wel de kleine beweging gezien die de ridder had gemaakt. Hij keek naar de riem die scheurde en de ridder die behendig een manoeuvre uitvoerde die maar weinig ridders zouden kunnen doen. Hij zag dat de baron door de ridder uit het zadel werd gestoten door de ridder, heel even grinnikte hij, de ridder leek op een of andere manier een beetje een uitslover door zich zo te gedragen, maar het paste wel bij de ridder. Gelukkig ging de ridder al snel weer normaal zitten en liet de merrie uitlopen. Heel even keek hij naar de baron en naar het paard. Hij dacht even na, maar bleef rustig stil staan, de ridder zou het wel weten, hij zag hoe de ridder op de baron af reed, de ridder had zijn helm afgedaan, tactisch dacht hij. Hij zag hoe de ridder zijn schild pakte. hij voelde hoe alles om zich heen zijn adem inhield, maar hij niet. Hij had dit al te vaak meegemaakt om het nog spannend te vinden, hij bleef gewoon toekijken hoe de baron weer overeind kwam, helaas nog met zijn zwaard in zijn handen. Zijn gezicht betrok even toen hij een duidelijke blik kreeg op het zwaard, hij zag bovenin een klein teken zitten, een teken van een maan. De baron had het recht niet om dat teken op zijn zwaard te hebben, maar hij hield zich afzijdig, hij zou dat straks wel oplossen. Hij zag hoe het paard van de baron weer het veld op werd gebracht. Hij hoorde de ijzeren woorden van de baron, ”Ik moet toegeven heer Myron. U bent de beste tegenstander dat ik ooit heb gehad.” Hij schudde even zijn hoofd, de baron liegde, maar dat maakte nu even iet uit. ”Maar U bent nog lang niet goed genoeg.” Hij keek naar de baron, de ridder was wel goed genoeg, alleen leek dat duidelijk niet tot de baron door te dringen, zonde. Hij hoorde de woorden van de ridder, die waren goed raak: ”Maar toch ben ik het en niet U wie nog op zijn paard zit.” Hij hoorde de brul van de baron wel, maar het deed hem niks. Hij zag hoe de ridder snel wegkwam toen de baron op de ridder en zijn paard afkwam. Het duurde een paar seconden voordat het tweegevecht uitbrak. Hij zag wel dat de baron de ridder goed raakte, maar dat maakte niet uit. De ridder leek een moment te wachten en haalde toen uit. Hij glimlachte heel eventjes toen hij het lemmet van het zwaard af zag breken, hij zag de ogen van de baron groot worden, want die leek zich te realiseren dat er meer dan de baron zelf wist waar de zwakke plek was. Hij zag hoe de ridder uithaalde naar de knie van de baron en knikte goedkeurend, die ridder wist van aanpakken. Hij zag het tweede zwaard verschijnen en zuchtte even, dat zwaard kende hij beter dan die andere. Hij zag hoe de ridder van zijn paard gebruik maakte en schoot bijna in de lach toen hij zag dat de ridder een touw had gepakt en de baron inwikkelde in een touw, dat was goed bedacht van de ridder. De ridder sprong van zijn paard af, en voor wat hij kon zien maakte de ridder de baron vast. Heel even gleed er iets van respect over zijn gezicht heen, maar hij zag dat de ridder op zijn knieën zakte. Hij zag dat baron even omhoog keek. Een duister voorgevoel kreeg hij toen hij de blik van de baron volgde. Hij zag de pijl die op de ridder of op de baron werd afgevuurd, in beide gevallen kon hij dat niet goedkeuren. Binnen een seconde had hij zijn boog gespannen en lag er een pijl op zijn boog en liet de pijl gaan, hij hoorde een paar kreten toen het levenloze lichaam van de schutter naar beneden toe viel. Niemand had gezien dat hij het was, maar dat hoefde ook niet. ”Een man als jij verdient niet zo’n pijnloze straf.” Hoorde hij de ridder zeggen. Hij zag hoe de ridder een dolk tussen de ribben van de baron stak, hij wist dat het voor de baron een pijnlijke en eenzame dood zou zijn. Hij hoorde de ridder zeggen tegen de rest. ”Niemand zal hem helpen. Hij verdient het om een langzame dood te sterven.” Hij vond het goed gesproken van de ridder. ”Ik hoop dat U een beter leven kunt leiden in de andere wereld.” Hoorde hij daarna de ridder tegen de baron zeggen. Hij kon de ridder wel direct vertellen dat het niet zo prettig voor de baron zou zijn in de andere wereld. Hij keek naar de ridder die het bloed van het gezicht van de baron wegveegde en daarna terug liep naar de kant. Hij had zo wel tijd om de ridder te feliciteren, hij moest eerst nog even iets doen, voordat de baron zijn laatste ademtocht uit zou blazen. Hij gaf Danger zacht een tik tegen zijn buik aan. Het paardje stapte de schaduw uit, alsof ze opeens uit het niets verschenen. Hij liet Danger naar de baron toe lopen, misschien zou de ridder het raar vinden, maar dat was voor latere zorg. Dit was iets wat hij af moest handelen, voordat hij de kans niet meer zou krijgen, en de ridder had het duidelijk druk genoeg met dat dienstmeisje. Hij hoorde een pijl in de richting van de baron gaan, maar blijkbaar was de schutter afgeleidt door iets. Hij liet een pijl van zijn boog afgaan, en een tweede gestalte viel levenloos van de kasteelmuur af. Hij keek even naar de kasteelmuur en merkte een derde schutter op, die duidelijk de ridder als doelwit had. Snel legde hij aan, en liet hij de pijl gaan, de pijl raakte zijn doel, alleen op dat moment had de schutter zijn pijl los gelaten. De schutter viel levenloos van de kasteelmuur af. De pijl kwam op 2 meter afstand naast de ridder neer. Hij kwam bij de baron aan en liet zich uit het zadel glijden. Hij keek neer op de baron en knielde bij de baron neer. “You don’t have the right to go to heaven, I hope you will burn in hell, for everything you did to those people, but also to me and the rest of your family” zei hij zacht, zo zacht dat alleen de baron het kon horen, hij zag dat de ogen van de baron iets groter warden. Hij deed zijn kap iets omhoog, maar alleen zodat de baron het zag. Hij zag de ogen van de baron groot worden van verbazing. “Jij” hoorde hij de baron roepen. Hij zei niks en deed zijn kap weer goed. Hij kwam overeind en zag de ogen van de baron breken, de man had een hartaanval gehad, blijkbaar door de gedachtenis dat de baron gefaald had in zijn verleden. Hij keek minachtend neer op de baron, hij pakte het zwaard op, en liet zijn vingers over het lemmet heen glijden. Hij zag bij de greep het teken van de witte wolf staan. Hij steeg op en hield het zwaard in zijn handen terwijl hij Danger met zijn knieën stuurde. Hij had zijn kans gehad en genomen. Hij had het ongeloof gezien, en juist dat was het allemaal waard geweest. Hij liet danger stopen bij de ridder en steeg af. “ik geloof, dat dit jou toebehoort” zei hij. Hij gaf het zwaard aan de ridder, zo dat de witte wolf op de kop duidelijk te zien was. “Het verloren zwaard van de witte wolf” zei hij. Hij keek naar de ridder, maar hield zijn gezicht verborgen. Zijn ogen stonden kill, hij had zijn verleden afgesloten. Hij hoefde niet tegen de ridder te zeggen dat die het goed had gedaan, dat wist de ridder zelf ook wel. Hij liep weer naar Danger toe. “Over 2 uur vertrekken we, zorg dat je dan klaar bent” zei hij nog voordat hij opsteeg. Hij liet Danger omdraaien en weg draven, het bos in, niet het kasteel in, zoals de meeste dachten. Zijn spullen waren toch al ingepakt, en er was nog iemand waar hij even langs moest gaan. Zodra hij bij de bosrand was, verdwenen hij en zijn paardje, opgenomen in de omgeving.

You maybe don’t understand what just happened
You don’t have to ask it,
You never will get the answer,
Let it rest,
Before he kills you..

Terwijl het dienstmeisje zijn wonden verzorgde. Begon het nu pas echt door hem door te dringen dat hij had gewonnen. Maar hij voelde zich er niet echt gelukkig mee. Het enigste die hem geruststelde was dat dit deel van het land weer vrij zo zijn. De baron zou nu wel langzaam sterven en er zou een nieuwe baron gekozen worden. Maar deze keer zou het wel iemand moeten zijn die goed voor de mensen zorgde. Iemand die respect verdiende. Die niet regeerde van de angst van andere mensen. Zijn aandacht werd getrokken door een klein paardje die het veld op liep. Hij wist dat het de jager was. Ook al kon hij de man zelf niet echt in beeld krijgen. Ergens vroeg hij zich af waarom de jager naar de baron toe ging. Maar het kon hem ook ergens niets schelen. De jager zou wel een goede reden hebben om het te doen. Hij zou er verder ook niet naar vragen. Hij zou zich niet met de zaken van Leonoor bemoeien. Onder tussen was het meisje klaar met zijn wonden. Zonder verder nog iets te zeggen liep ze blozend weg. Hij lachte eens. Het was vreemd dat een meid als zij gewoon een dienstmeid was; volgens hem had ze veel meer in zich. Maar dat had hij zelf ook wel kunnen voelen. Hij bleef zitten waar hij zat. Gewoon even zitten na een gevecht waar zo veel in plaats had voor gestaan. Hij had zich zelf misschien wel te ver gedreven. Hij voelde zijn lichaam zelfs trillen. Hij was gewoon helemaal uitgeput en met de wonden er dan nog bij. Maar hij had al meer harde momenten gekend en geen enkel van die momenten hadden hem tegen gehouden om verder te gaan. Dat zouden ze nu ook niet doen. Hij ademde eens diep in en uit. Hij vroeg zich af of zijn vader en zijn familie het hadden gezien. Of ze trots op hem waren. Hij vroeg zich zelf af hoe het was met de eerste baron. Of hij had zijn vaders adoptie vader ook trots had gemaakt. Had hij voldaan aan de verwachtingen. Je kon alles zeggen. Maar je kon niet zeggen dat het geen spannend gevecht geweest was. Je kon ook niet zeggen dat hij niet kon vechten. Neen niemand zou daar nu nog mee afkomen. Hij had gedaan wat hij moest doen. Ook al ging zijn leven dan misschien nog steeds aan een zijden draadje. Ieders leen ging aan een zijden draadje. Want je kon nooit zeggen wat er ging komen of niet. Misschien had hij nu gewoon geluk gehad. Maar sommigen zouden dan weer zeggen dat het, het lot was geweest dat had gekozen. Hij geloofde wel in een lot. Iedereen moest zijn eigen lot ergens vinden. Of hij het al had gevonden. Neen dat kon hij nog niet zeggen. Myron ademde eens diep in en uit. Hij was gewoon blij dat ze dit hoofdstuk konden afsluiten. Dat ze hier weer weg konden. Zouden ze nu al terug naar huis kunnen gaan? Hij kon het niet zeggen. Hij hoopte van wel. Maar ergens dacht hij dat er nog iets was wat ze moesten oplossen. Opeens werd hij uit gedachten getrokken door de jager. “ik geloof, dat dit jou toebehoort” De jager legde een zwaard in zijn handen. Hij zag goed hoe de wolf er op stond. Hij voelde zijn ogen even glanzen en hij keek de jager aan. Hij kon dit niet aan nemen. “Het verloren zwaard van de witte wolf” Zei de jager weer. ‘De witte wolf.’ Hij was nu de witte wolf. Dus eigenlijk was dit zwaard van hem. Maar hoe kon hij het aan nemen. Hij wilde het zelfs niet. Hij had zijn zwaard en dat was ook goed. Maar hij voelde wel dat dit zwaard van veel betere kwaliteit was. Hij wilde zeggen dat hij het niet kon aan nemen. “Over 2 uur vertrekken we, zorg dat je dan klaar bent” Zei de jager en verdween. Hij had niet eens de kans gehad om neen te zeggen tegen het zwaard. Hij bleef nog even zitten. De pijn had hem een beetje verlamd. Maar hij stond toch recht. Hij zou nu geen zwakte tonen. Hij zou later wel de kans krijgen om te rusten. Hij keek nog eens rond en de mensen leken opeens helemaal verandert. Ze waren vol leven en de angst was uit hun ogen verdwenen. Hij zag hoe de commandant op hem af liep. Maar hij stak zijn hand in de lucht. De commandant leek het niet te geloven. Normaal gezien omdat hij de baron had verslagen was hij automatisch heerser van het kasteel. Maar hij had geen zin om dit kasteel over te nemen. Trouwens het leek er op dat de commandant een veel betere baron zou zijn dan de baron die net verslagen was. Hij knikte als teken dat de commandant nu de heerser was van het kasteel. Hij had geen zin om woorden te verspillen. Hij was daar te moe voor. Trouwens de ogen van de mensen zeiden meer dan genoeg. Hij draaide zich om en liep het kasteel binnen. Zelfs het gebouw leek verandert te zijn; Alsof echt alles helemaal weg was gevaagd en er een geheel nieuw leven in was gekomen. Hij liep meteen naar de kamer. Hij zou het zeker niet missen. Myron pakte meteen zijn spullen. Ook al trok zijn lichaam nog zo tegen. Hij deed gewoon door. Hij wilde hier gewoon weg. Hij bekeek het zwaard nog eens heel erg goed. Hij pakte het in en deed het mee met zijn spullen. Er was een uur voorbij gegaan toen hij in de stal kwam. Flamelight stond daar al weer en zijn zadel was al weer helemaal hersteld. Hij gaf zijn merrie een grote wortel en streelde haar zacht. Hij maakte de zadeltassen klaar en keek zijn dierbare paard nog eens diep aan. ”Je was fantastisch vandaag… Bedankt Flamelight.” De merrie stampte op de grond. Het leek er zelfs op alsof ze wilde zeggen dat ze gewoon partners waren en dat ze alles samen zouden doen. Hij zadelde haar op en was klaar om te vertrekken. Hij liep naar de poort en keek nog eens om. Vele mensen knikten hem dag. Het dienstmeisje zwaaide zelfs naar hem; Hij nam de spelt en deed het teken om te vragen of ze het terug wilde. Maar ze maakte hem heel erg duidelijk dat hij het mocht houden. Hij verliet nu wel het kasteel gewond en moe. Maar hij had hier veel geleerd en hij had er een nieuwe vriendin bij. Hij zwaaide nog eens gedag en vertrok toen richting bos. Het duurde niet lang tot dat hij daar was. Nu moest hij alleen nog wachten op Leonoor.

Hij liet Danger verder stappen door het bos heen, zijn boog lag voor zich op het zadel. Hij had wel heel even de weigering in de ogen van de ridder gezien toen hij het zwaard aan de ridder had gegeven, maar het was een van de weinige erfstukken die over was gebleven van de witte wolf. Hij schudde even zijn hoofd en concentreerde zich weer op zijn omgeving. Na een tijdje rijden kwam hij op de plek waar hij wou zijn. Hij zag tussen de bomen een klein huisje staan. Danger schudde even met zijn hoofd. Hij klopte de hengst op zijn hals en liet de hengst verder stappen. Het huisje kwam dichterbij, hij kon horen aan de geluiden dat de jager die er woonde thuis was. Hij liet zich uit het zadel glijden, en liep naar de voordeur van het huisje toe. Hij opende de deur en liep naar binnen toe zonder aan te kloppen, hij had het gevoel dat dat niet nodig was. Hij stond in de deur opening en hij zag hoe de jager die daar stond geschrokken omkeek. Hij sloot de deur achter zich en liep verder naar binnen toe. Pas na een lange tijd liep hij het huisje weer uit. Hij zag wel hoe zijn paard even naar hem keek, maar daar lette hij niet op, het was tijd om verder te gaan. Hij pakte de teugels vast en steeg op, het werd maar eens tijd om terug te gaan naar het kasteel. Hij liet Danger omdraaien, hij liet de andere jager achter in het huis, zodat die maar eens goed over de dingen kon nadenken die hij had verteld. Hij liet Danger overgaan in draf, ze draafde terug het bos in. Hij hield heel even zijn ogen gesloten, hij was verzonken in zijn gedachten, maar was tegelijkertijd ontzettend waakzaam, je wist het maar nooit in dit noorden. Hij hoorde geklapwiek van vleugels en opende zijn ogen, hij keek even omhoog en zag Sagitta vliegen. Hij wist dat hij bijna terug was bij het kasteel, maar hij liet Danger door het bos heen draven, naar een van de zijkanten van het kasteel. Hij had totaal geen behoefte om nu via de voorkant binnen te komen. Hij steeg af bij de zijpoort. Hij wist waar hij naar moest zoeken. Achter de struiken werd een deur zichtbaar die niet bewaakt was, hij liep het kasteel in, zonder dat iemand hem zag. Hij leidde het paardje een aparte stal in, hij liep via een speciale gang die al lang niet meer was gebruikt naar boven toe. De wachters overal in de gangen waren weg, dus daar zou hij geen last van hebben. Hij liep de kamer in, zonder dat iemand hem opmerkte, hij pakte zijn spullen van het bed af en liep terug naar beneden, hij wist dat de ridder al buiten het kasteel stond, hij vond het nog steeds ergens leuk om mensen zo verbaasd te zien kijken als hij opeens achter je opdoemde. Hij legde de spullen achter het zadel en maakte het vast. Danger keek hem even aan. Hij knikte even, het werd tijd om verder te gaan, op naar de fokkerij, Hij steeg op en liet het paardje de stallen uit stappen, hij zag wel hoe de mensen hem angstig aankeken, Hij had al wel gehoord dat de commandant nu tijdelijk baron was, hij wist wel dat zodra de dood van de baron de oren van de koning zou bereiken, dat die een nieuwe baron voor dit leen aan zou stellen, eentje die er beter voor kon zorgen dan de doodde baron had gedaan. Hij wist dat alles nooit lang duurde, maar ergens vond hij wel dat de doodde baron niet echt een lang en prettig leven had gehad, maar het leven was nooit eerlijk, en dat wist hij maar al te goed. Danger stapte de poort uit, zijn boog lag zoals gewoonlijk voor zich op het zadel. Hij reed langs de ridder heen, hij zag wel hoe mensen verbaasd keken, want iedereen had hem zien vertrekken, maar niemand had hem zien terug komen en nu reed hij weer het kasteel uit. Hij kon gewoon raden wat de mensen dachten, magie. Maar er was zeker geen sprake van magie, maar hij vertelde nooit iemand over de trucjes van de jagers, dat hoorde gewoon niet zo. Het was ook een van de redenen dat hij geen leerling wou, hij hield zijn trucjes liever voor zichzelf, en aan zo’n leerling moest je alles vertellen. Zijn mantel hing licht om hem heen, en liet hem weer onzichtbaar lijken. Hij vertrouwde er gewoon op dat de ridder meeging, ze hadden nog een taak hier af te ronden voordat ze terug konden naar hun eigen leen. Hij wist dat de ridder moe was en gewond, maar dit kon niet meer langer wachten, hij wou geen moment meer langer op dat kasteel blijven. Ze zouden wel in het aankomende dorp uitrusten voordat ze bij de fokkerij aan zouden komen, hij kon natuurlijk ook niet verwachten dat de ridder 2 keer op 1 dag zou vechten, dat zou zelfs voor een gezonde ridder te veel gevraagd zijn, en hij moest er eerst maar eens ’s nachts zonder de ridder op uit om te kijken hoe het de groep in elkaar stak. Hij zou de ridder nog wel eens nodig kunnen hebben als het op een groot gevecht uit zou breken. Hij keek heel even naar de lucht zonder zijn hoofd te bewegen, het was ook al redelijk donker, ze zouden nog voordat het helemaal donker was bij het dorp aankomen, maar ze zouden het niet meer redden tot de fokkerij, het was te gevaarlijk, zeker met een gewonde ridder om in deze tijden hier rond te rijden. Hij hoorde aan de vleugel geluiden dat Sagitta met hun mee vloog, vooral op deze tijden was een paar extra ogen en oren zeer fijn. Hij keek vooruit, het bos in, hij stuurde Danger iets meer naar links, zodat als de ridder dat wou, die naast hem kon komen rijden. Hij bleef vooruit kijken. De veren van zijn pijlen staken boven zijn schouder uit, ze waren altijd een lichte dreiging, een dreiging die voor iedereen kon gelden, niet alleen voor rovers, maar ook voor ridders en barons. Je wist het maar nooit met grijze jagers, en hij was nog een keer een uitzondering op de regel, hij was zo onvoorspelbaar als maar kon, hij wist dat zelfs Mystenia daar moeite mee had, maar dat maakte hem niet uit, hij was wie hij was, en anderen moesten daar maar mee leren leven, of ze zouden in het graf belanden. Hij wist dat alleen zijn naam mensen al angst inboezemde, alleen maar om het feit dat niemand zijn gezicht had gezien, zelfs de koning niet. Hij werd soms de jager zonder gezicht genoemd, de naam die met respect en vrees werd uitgesproken, maar niemand wist de waarheid, en de enige die een vermoeden kon hebben, die was net gestorven. Hij had vrede met zijn verleden, maar dat maakte zijn toekomst niet makkelijker, op de dag dat hij zijn bronzen eikenblad had gekregen en hij met zijn mentor weg was gegaan naar een ander leen, vanaf dat moment had hij zijn gezicht niet meer aan iemand laten zien. Niemand begreep hem, en dat wilde hij zo houden. Hij was iemand die je het liefste als je bondgenoot wou hebben, niet als je vijand. Je moest maar uit zijn buurt blijven, anders wist je nooit waar je eindigde. Hij keek voor zich uit. Snel genoeg zouden ze hier weg zijn.

They say his name with fear
They say you can’t trust him
They say you have to stay away from him
And all those things are true
You must fear the moment that he becomes your enemy
Because then you look your end in the eyes

Leonoor = topic uit

Hij moest niet lang wachten op de jager. Waar hij de jager heel erg dankbaar voor was. Even twijfelde hij. Waarom ging de jager nou die kant op en niet terug naar huis? Maar het was zijn plicht te volgen en dat deed hij dan ook. Langzaam ging Flamelight lopen. Achter de jager aan. Het zou al niet lang meer duren voor dat het donker werd. Hij wist niet eens echt hoe ver een ander dorp lag. Hij hoopte alleen dat ze niet buiten zouden moeten slapen. Niet omdat hij dat zo erg vond. Maar hij was gewond en verzwakt en vooral moe. Zeker nu was op dit uur was dat gevaarlijk voor een ridder. Toch zat hij mooi recht op. Hij verbeet de pijn. Dat hadden ze hem wel geleerd door de jaren heen. Dat was ook iets wat hij heel goed kon. Hij zat eigenlijk alsof er helemaal niets aan de hand was. Na een eindje rijden gin de jager ietsje naar links. Het leek op een mooie uitnodiging om naast Leonoor te gaan rijden. Hij lachte even en stuurde dan zijn merrie zo dat hij mooi naast de jager reed. Woorden waren er zeker niet nodig voor de jager. De jager was zelfs zo zwijgzaam dat hij er soms niet echt tegen kon. Maar dat was wel het laatste waarover hij zo beginnen te zagen. Hij was trouwens te opgelucht dat hij eindelijk uit dat kasteel was. Dat hij zelfs niet wou praten. Wat rust dat was alles wat hij nu eigenlijk nodig had. Ook al zat hij nu op een paard met zijn wonden. Hij had toch rust en daar was hij het gelukkigst om. Hij keek even naar boven. De vogel van de jager vloog mooi over ze. Hij was dat beestje eigenlijk al een beetje vergeten. Maar het was wel door die vogel dat hij Leonoor had ontmoet en dat hij hier nu aan het rijden was. Weer naar een nieuwe taak. Toch moest hij nog altijd niet van het beest hebben. Hij had door die vogel zijn helm moeten af doen midden in het dorp. Dat was wel het laatste dat hij ooit gewild had. Nu zouden de mensen hem herkennen en zelfs als ridder behandelen. Terwijl hij eens uit dienst was. Hij hield niet echt van veel aandacht. Vroeger had hij dat wel leuk gevonden. Maar nu niet meer. Na dat zijn familie gestorven was. Was hij meestal op zijn eigen geweest. Tot dat Richard er geweest was. Maar zelfs die was ook eerst alleen geweest. Misschien was het daarmee dat ze zo’n goede vrienden waren geworden. Hij zuchte eens en keek toen weer voor zich uit. Ja het werd duidelijk al donker. Maar hij had zo’n gevoel dat het niet lang meer rijden zou zijn. Het leek er zelfs op alsof hij in de verte al een paar lichtjes van de huizen kon zien branden. Myron vond dat één van de mooiste uitzichten die je maar kon hebben. Het leek magie te zijn. Maar tegelijke tijd was het zo echt. De wonde in zijn lichaam prikten enorm en hij kon alleen maar hopen dat hij niet gek aan het worden was. Als het echt was wat hij zag dan zou het zeker nog een half uur duren. Maar hij had er ook wel op gelet dat de jager zijn paard vaak moest inhouden. Het paard van de jager was klein en leek niet zo veel schrik aan te jagen. Maar Myron had er al op gelet dat, dat alleen een kleine vermomming was. Want onder dat beeld zat een kei harde wil en een slimme dier. Vaak had hij zelfs het gevoel dat het kleine paardje beter was dan Flamelight. Maar hij trok het zich er niet langer meer van aan. Hij had zijn trouwe Flamelight en het was niet aan hem om te zeggen wat een ander moest doen. Hij zelf hoorde niet graag een bevel. Hij zelf was even zijn piramide kwijt geraakt. Vlak voor het gevecht. Maar hij had ze terug gevonden. Hij hield zich niet altijd aan de regels en soms voelde hij zich leeg van binnen. Hij vergat vaak wie hij werkelijk was en veranderde daar door. Maar hij was vast besloten om dat niet meer te laten gebeuren. Terwijl hij de hele tijd in gedachten ergens helemaal van de wereld was. Waren ze al veel dichter bij het dorp aangekomen. Nu was hij er zeker van dat hij niet gek geworden was en dat alles normaal verliep. Op een paar kleine puntjes na natuurlijk. De geur van warme maltijden kwam in zijn neus. Ze liepen langs een restaurantje. De mensen aten hier gewoon buiten het leek wel gezellig te zijn. Deze mensen wisten natuurlijk nog niet dat de baron gestorven was. Maar het zou vast al snel als een lopend vuurtje rond verteld worden. Dan zou iedereen ook hier zijn naam kennen. Misschien was dit wel niet wat hij wilde. Hij zelf moest niet echt roem hebben om zich goed te voelen. Hij wilde alleen doen waarin hij goed was. Daar zou niemand een verandering in kunnen brengen. Hij zuchte eens. Je had veel ridders die het alleen deden voor de roem. Niet voor het volk of het avontuur. Maar hij deed het omdat het zijn plicht was. Omdat hij het volk wilde beschermen en omdat hij het avontuur wilde proeven. Ze reden door de stad heen en kwamen aan bij een herberg. De mensen leken hier niet echt veel aandacht aan hun te besteden. Misschien was dat dan ook wel beter zo. Ze werden wel verwelkomt door de uitbader van de herberg en ze hadden hier tenminste een plek waar ze konden blijven overnachten. Misschien zelfs voor een paar dagen. Hij wist dat hij zijn lichaam nu alle rust moest geven. Hij bracht Flamelight naar de stal. Kreeg in de herberg een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en kon dan eindelijk gaan slapen. Hij had geen woord meer gezegd tegen de jager. Dat was niet nodig. Hij zou wel zien wat de jager van plan was. Hij zou er wel achterkomen wat hij zou moeten doen. Hij had de tijd er wel voor over.