The time of the end has come, so we fight till the end ~ Myron

Rustig bleef hij staan, terwijl hij naar de troon keek. Hij miste het vuur in de ogen van de baron en schudde heel zachtjes zijn hoofd. Hij had de baron niet meer gezien sinds hij was vertrokken. Hij zag alleen een gebroken man die probeerde het hoofd boven water te houden, en geen hulp van anderen aannam. Ergens vroeg hij zich af, waarom de baron zo was geworden. Waar was het respect geweest dat men had getoond voor de baron? Was er dan niks meer over dan alleen iemand die op vrees regeerde en verder gewoon een in elkaar gezakte man was, die niet meer wist wat hij moest doen. Hij bleef in de schaduw van de ridder staan, en wist dat de meesten hem allemaal al waren vergeten. De baron had waarschijnlijk nog niet eens opgemerkt dat hij er was. Hij wist nu al dat iedereen zich alleen de ridder kon herinneren, en hem niet. En juist dat vond hij prima. Zijn gezicht bleef verborgen in de schaduwen, terwijl hij naar de baron keek. Hij kon de grom van de baron horen en zag dat de baron langzaam opkeek. Hij zag hoe de baron van hem naar de ridder keek en toen weer terug. Hij wist dat de baron hem had gezien, maar hij wist ook dat die geen flauw benul had wat hij nou was, en voornamelijk, wie hij was. Hij zag hoe er een glimlach over het gezicht van de baron heen gleed, niet vriendelijk, maar ook niet al te gemeen. Hij wachtte rustig totdat de baron iets zou gaan zeggen, wat die vlak daarna ook deed. Hij luisterde toen de baron zei: ”Mijn mannen zijn niet echt gewend aan gasten. Dus vergeef hun brutheid alstublieft heer…” Hij bleef rustig staan, die stem was in al die jaren nog geen steek veranderd, misschien een tikkeltje zwaarder geworden, maar daar bleef het bij. Hij hoorde hoe de ridder zichzelf voorstelde: ”Heer Myron, de witte wolf. Meneer.” Heel even kon hij het vuur in de ogen van de baron zien, maar daarna doofde het weer. Hij kon ergens gewoon niet geloven dat de baron zo was geworden, van binnen kookte hij bijna van woede, maar hij bleef daar staan, alsof hij de kilte zelf was. Hij stelde zichzelf niet voor, en de ridder stelde hem ook niet voor. De regels die niet uitgesproken waren, voelde je hier duidelijk. Hij wist dat de Baron hun zou gaan testen, hun geduld op de proef zou stellen. Maar ze zouden daar maar doorheen moeten komen. Hij wou weten hoe het kwam dat de baron zo’n zwakkeling was geworden, maar tegelijkertijd op een veel te harde hand regeerde, alsof de baron alleen hard was tegen het volk dat in zijn leen woonde. De blikken van de ridders waren gebaseerd op angst, niet op respect. Hij vond dat de baron niet eens respect verdiende door hoe hij zich gedroeg. Dit leen was het ergste van allemaal. En dit moest nu nog opgelost worden voordat het hier nog erger uit de hand zou lopen. Misschien zou hij een pijl door het hart van de baron heen jagen, maar nu nog niet. Ze speelde een gevaarlijk spel met de baron, maar niemand wist alle spelregels, een foute zet, en je ging eraan.

Don’t look behind you
He’s in your shadow
And he’ll protect you
Just trust him..

Het bleef een hele tijd stil en de baron knikte allen even stil. Het leek er zelfs op alsof de baron niet zo goed wist wat te doen. Maar dan ergens ook weer wel. Hij kon wel raden wat het plan was van de baron. Maar die lege blik in de man zijn ogen. Maakten hem twijfelen alsof hij het echt niet wist. De baron leek op een uitgedoofde kaars. Die nog aan het na smeulen was. Af en toe kon je nog een rode gloed van de vlam zien. Maar die doofden dan weer. De man op de troon deed hem daar aan denken. Misschien een rare vergelijking. Maar het was nu niet anders. Terwijl de Baron toch in zich zelf gekeerd was keek hij even rond. Het was een mooie zaal. Als het wad zou opgeknapt worden zou het geheel verfrissend zijn. Het leek er op alsof er in honderd jaar niets meer aan was gedaan. Naar de mensen keek hij niet zo graag. Het was wel duidelijk dat de Baron zich zelf als de knapste wilde beschouwen. Maar nu dat hij hier was… Hij wilde er liefs niet aan denken. Alle gezichten stonden angstig. Zelf bij de mannen van de baron. Geen respect maar angst. Hij zelf zou daar niet tegen kunnen. Zijn vijanden moesten angst hebben. Maar niet zijn volk. De jager die schuin achter hem stond had nog altijd niets gezegd. Misschien was dat ook wel beter. Zijn blik ging in een flits terug naar de baron toen die zijn armen wijd open sperde en weer begon te spreken. ”Ik verwelk om U en Uw dienaar als mijn gasten.” De baron speelde het echt wel goed. Hij toonde geen twijfeling en de jager zou weten dat hij geen nee kon zeggen. Daar was hij wel aangebonden. Dus hij lachte eens vriendelijk en boog even zijn hoofd. Normaal gezien uit respect. Maar n omdat het moest. Een bediende kwam naar voren en deed de beweging van dat ze haar moesten volgen. Hij wist ook wel dat het eigenlijk helemaal geen nut had om de jager te laten zien dat ze door moesten. Maar hij deed het toch. Anders zou dat misschien raar voor komen in de ogen van de baron. De bediende ging redelijk snel vooruit. Maar hij ging gewoon op zijn gemak. Waarom zou hij enige haast tonen. Ze liepen verscheidene gangen door en moesten een paar trappen op. Tot dat de bediende stopte bij een grote houten deur en die open zwaaide. Ze hadden een grote kamer gekregen met twee ruimtes. Maar hij had er ook wel op gelet dat er wachters op elk eind van de gang stonden. Alsof dat iets zou opleveren. Vooral met de jager er bij. Hij bedankte het dienst meisje en stapte naar binnen. Zodra dat de jager ook binnen was vloog de deur dicht. Hij keek even rond. Het was hier al even grauw en roekeloos als de rest van het gehele kasteel. Ze hadden uitzicht op het training veld en hij ging even naar boven om te kijken wat er daar was. Maar het leek ongeveer op het zelfde als beneden. Het kon hem ook niet veel schelen waar de jager zou gaan slapen. Hij zou waarschijnlijk toch de meeste nachten voor het raam gaan zitten en daar slapen. De middag was net gepasseerd. Dus ze hadden zeker nog tijd tot het avond maal. Heel even dacht hij wel dat de baron hun zou uitnodigen. Maar met die man leek het alsof je het nooit kon weten. Zo ging hij zitten en wachten. Tot de tijd verstreken was. Misschien moest hij iets zeggen tegen de jager. Maar voor hij iets kon zeggen. Kwam er een groot lawaai van buiten. Meteen stond hij op en liep naar het raam. Hij zag verscheidene mensen buiten staan. met smalle en waardeloze uitrustingen aan. Van uit een poort kwam een man af gestapt. Die was wel goed gekleed en hij deed zijn helm af. Even ging er een grijns over het gezicht van Myron. Het was de Baron zelf. Hij wist wat er zou komen. De baron zou de mensen afslachten. Misschien kon hij daar al een fout uit ontdekken. Anders was het goed om te weten hoe de baron zou vechten. Hij bleef staan kijken naar het gevecht. Na de eerste slag was al duidelijk waar de baron zijn zwakke punt lag. Een heel duidelijk punt aan de schouders. Waarschijnlijk kwam dat door zijn leeftijd. Ook ging hij traag en zijn vecht technieken. Waren niet om bij te schreeuwen. Hij zag hoe die mensen werden afgeslacht. Maar daarna ging hij weer gaan zitten. Het was waarschijnlijk de bedoeling geweest om hun bang te maken. Maar dat was niet gelukt. De zwakke plekken konden ook een val zijn. Dus daar zou hij zich ook niet zo druk in maken. Als hij ooit zou moeten vechten dan zou het een gewoon gevecht moeten zijn. Hij keek even naar de jager. Die nog altijd geen woord had gezegd. Misschien was het wel zijn beurt weer om iets te vragen. ”Ken je hem?” Gleden de woorden over zijn mond.

Hij kon aan de stilte horen, dat de mensen die er stonden zich niet op hun gemak voelde. Hij voelde zich hier wel op zijn gemak. De sfeer was wel veranderd, maar voor de rest zag het er nog het zelfde uit. Het spook achtige gedoe van de kaarsen. Alleen de uitdrukking op de gezichten van de ridders was veranderd. Vroeger was er respect te lezen op de gezichten, nu alleen nog maar angst. Hij bleef rustig schuin achter de ridder staan. Het ene moment stond hij er niet, het andere moment wel, tenminste dat leek zo voor de rest van de zaal, maar in principe stond hij nog steeds stil. Hij zag wel hoe de ridders zich niet op hun gemak voelde. Hij vond het wel prima, als ze er zouden achter komen wat hij was, dan zou het allemaal erger worden, niet voor hem, maar wel voor de baron en zijn gevolg. . ”Ik verwelk om U en Uw dienaar als mijn gasten.” Hoorde hij de baron zeggen. Mooi het was dus de baron opgevallen dat de ridder niet alleen was. Hij wist dat ze niet konden weigeren, maar eigenlijk maakte dat niet echt uit. Misschien gaf het hun juist wel een voordeel. Dan konden ze uitvinden hoe de macht hier op het kasteel nou geregeld was. Hij zag het dienstmeisje tevoorschijn komen. Hij zag hoe de ridder zijn hoofd voor de baron boog, normaal uit respect, maar hij wist ook wel dat het nu alleen was omdat het moest. Hij zelf boog zijn hoofd niet, misschien was leek het in de ogen van de baron brutaal. Maar eigenlijk boog hij zijn hoofd niet voor de baron, omdat die het niet verdiende. Hij liep achter de ridder aan, als een soort van schaduw, die soms een persoon was, maar meestal een schaduw. Hij volgde de ridder op het zelfde tempo, terwijl het dienst meisje veel te snel liep. Hij wist dat hun komst iets had gedaan in het kasteel, misschien waren het maar kleine dingen die ze deden, maar voor het personeel waren het andere dingen. Hij had de verhalen gehoord van mensen die braken toen ze de baron zagen. Maar de ridder was fier blijven staan. Hij wist ongeveer waar ze naar toe gingen toen hij de trappen en gangen zag. Hij miste de wandkleden die er vroeger hadden gehangen. Maarja, dat was vroeger. Hij keek naar de houten deur waar ze voor stopte. Hij wist welke kamer het was. Hij liep achter de ridder aan de kamer in. Ook hij had de wachters gezien, maar dat stelde niet veel voor. Heel even liet hij zijn ogen door de kamer heen glijden, er was niet al te veel veranderd hierzo. Hij liep naar het raam toe dat uitkeek op de binnenplaats, hij zag Danger nog gezadeld staan en fronste even zijn wenkbrauwen. Het paard van de ridder was wel afgezadeld maar Danger niet. Een glimlach gleed over zijn gezicht heen. Het was redelijk logisch, Danger liet niemand anders in de buurt komen. Hij liep even langs de andere ramen en keek naar wat er voor de rest ook al weer te zien was. Hij hoorde het lawaai wel, en liep netzoals de ridder naar het raam toe wat uitzicht had op de voorkant van het kasteel. Hij zag hoe de baron het kasteel uit reed, en hij keek daarna naar de groep mensen. Hij sloot heel even zijn ogen en opende ze toen weer. Hij wist dat hij vanaf hier met één schot de baron neer zouden schieten, maar het kon gewoon niet. Als je hier alles de kop in wou drukken, dan zou je op een eerlijke manier moeten winnen. Hij zag hoe de baron begon te vechten. Hij keek naar de vecht techniek en zag dat de techniek niet veranderd was, maar hij kon direct zien dat de baron niet zijn volledige kracht gebruikte. Dit was niet de strijder die iedereen vreesde, nee dit was gewoon een ridder die een spelletje met de mensen speelde, zonder zijn ware kracht te laten zien. Dat puntje van de schouders, hij wist dat het vroeger niet zo was geweest, dus het was duidelijk dat dit nog een spelletje was. Helaas voor de baron wist hij hoe de baron echt vocht. Hij zag hoe de baron de mensen afslachtte, het maakte geen indruk op hem. Hij was dit na al die jaren al wel gewend. Soms was het dom dat mensen hun onderschatten. Een ridder onderschatten kon al fataal aflopen. Maar als je niet wist dat je een jager onderschatte dan ondertekende je je eigen dood. Hij bleef rustig bij het raam staan. En draaide zich daarna om. Hij hoorde de ridder vragen: Ken je hem?” Hij keek even achterom naar de ridder. Hij wachtte heel even voordat hij zijn antwoord gaf, hij wist dat zelfs hier de muren oren hadden. “Maar al te goed helaas” zei hij. Hij bleef even naar de ridder kijken. Hij zei verder niks. Hij bleef even rustig staan. Hij zou de vragen die de ridder zou stellen wel beantwoorden, misschien niet helemaal hoe de ridder wou, maar het was beter dan dat hij niks zou zeggen.

You only know the man
That you think he’s
You don’t know
Who he really is..

Hij hoorde de woorden van de jager wel. Ergens leek hij het niet te begrijpen. Maar dan ook weer wel. Meer vragen zou hij zelfs niet meer stellen. Hij had geen zin zijn adem daar aan te verspillen. Hij had het gewoon gevraagd om het zeker te zijn. Maar hij vertrouwde de omgeving niet. En daarom zou hij het ook niet verder vragen. Als de jager iets wou zeggen of vertellen dan moest hij dat uit vrije wil doen. Misschien zou hij wel antwoorden als hij vragen had. Hij had er wel een paar. Maar het ging niet over wat je zou denken dat het ging. Door het gevecht te bekijken was de tijd snel vooruit gegaan. Het was nu al bijna donker en ze zouden zo wel hun eten krijgen. Hij zou later wel zijn vragen stellen. Als dat tenminste nog nodig was. Hij schonk de jager een glimlach en draaide zijn blik toen weer naar buiten. Meer naar de lucht. Zijn geel gouden ogen glansden op door het licht van de ondergaande zon. ”Hoe oud is de Baron Eigenlijk?” Vroeg hij nog. Tijdens het gevecht had hij geleken op een oude man. Maar zijn gezicht was fris en eigenlijk zou hij nog niet zo oud mogen zijn. Hij wilde ook nog vragen hoe de baron echt vechten. Maar dat liet hij maar achter wegen. Hij keek niet meer om naar de jager. Hij kon de ogen toch niet zien. Dus wou hij het liever zo houden. Opeens hoorde hij een geklop op de deur. Zonder te wachten op een antwoord stormde het dienstmeisje die hun naar de kamer begeleid had binnen. Ze boog even diep. Heel even kruisten hun blikken elkaar. Er lag angst in haar ogen. Maar in een kleine korte flits was dat even verdwenen. Precies op het moment dat hun ogen kruisten. Dat gaf hem altijd een raar gevoel. Ze zei dat de baron hun uitnodigde om aan tafel samen met hem te eten. Natuurlijk konden ze weer geen nee zeggen. Zo volgde hij het meisje weer naar beneden. Bijna aan elke deur stonden er wachters. Het leek alsof hij ze allemaal kende. Maar dan ook weer niet. Hij keek hun zelfs niet meer aan. Als hun blikken waren het zelfde. Het meisje liep weer even snel als daarvoor. Toen ze in de eetzaal kwamen boog ze extra diep voor de baron en verdween toen weer snel. De baron wees hun, hun plaatsen toe. Elk aan één kant. Hij had nog altijd zijn zwaard bij. Nog vreemder vond hij dat de baron er niets op zei. Ook hier in de zaal stonden er wachters. Deze keken met hongerige blikken naar de tafel. Alsof ze zelf niet genoeg eten kregen. Ze moesten nog even wachten op het voorgerecht. Niemand zei een woord. De baron keek geen en weer en hij had toch even moeite om zijn mond te houden. Natuurlijk verborg hij dat zo goed mogelijk. Het viel hem vooral op dat de baron vaak keek naar zijn lange witte haren en zijn ogen. Misschien gewoon naar bijna alles. Maar hij probeerde rustig te blijven. Soms wou hij wel dat hij ook een kap had dat zijn gezicht zou verbergen. Maar als ridder kon je dat moeilijk doen. Na een half uur kwam het voorgerecht. Het was een simpele soep. Maar de smaak was goed en het zag er gezond uit. Even had hij getwijfeld. Hij kende veel giftige kruiden van vroeger op de boerderij. Hij vertrouwde de baron niet. Maar alles leek in orde. Dus at hij met gemak de soep op. Daarna kwam het hoofdgerecht. Een grote wilde kalkoen samen met verschillende groenten en een saus. Natuurlijk ook patat. Ook dat smaakte. Hij had de helft van zijn bord leeg geheten toen de baron opeens begon te praten. Want die was wel al klaar. ”Nou zeg eens Myron, wat doet een heer als U hier?” De stem klonk heel erg vriendelijk. Maar hij wist ook wel dat het vriendelijk was. Hij dacht even na over zijn woorden. Terwijl hij zijn mond leeg at. Hij mocht niet liegen. Maar er waren altijd wegen om dat te omzeilen. ”Baron Rinaldo heeft gevraagd of ik niet eens een kijkje wilde nemen in het hoog noorden. Er zouden daar een paar problemen zijn geweest die met ons gebied te maken hadden. Daarom heb ik ook een schutter mee. De baron heeft zelf gezegd dat het beter zou zijn. Ik mag niet klagen over zijn schiet kunsten tot nu toe.” Hij liet het woord grijze jager maar achterwege. Dat leek hem beter. In zijn woorden had hij ook niets van leugens verteld. De baron zou zeker nog vragen om eens te kijken. Dus dat was geen leugen en vroeger had zijn meester ook vaak veel respect getoond voor grijze jagers. Dus dat kon je ook geen leugen noemen. De man naast hem knikte gewoon eens met een brede grijns. Vriendelijk stond die. Maar o zou vals was die vanbinnen. Hij zag wel hoe ze keken. Angst maar er zat nu ook nog eens verbazing tussen. ”Wat voor problemen?” Vroeg de baron hem weer. Hij wist dat het eens soort test was en hij antwoordde gewoon zoals hij normaal sprak en eigenlijk met weinig interesse er meer voor. ”Gewoon een paar bendes die de streek lastig vielen en soms nog lastig vallen.” Hij schonk de Baron een glimlach en nam weer een hap van zijn eten. Uit zijn oog hoeken leek er een flits van woede door de blik van de baron te gaan. Maar het ging zou snel dat hij gewoon verder ging met eten. De baron zelf nam een slok van zijn wijn. Zelf had hij er nee tegen gezegd. Hij lustte namelijk niet zo graag wijn. Liever dronk hij een goede pint. Maar dat kon hij hier ook moeilijk vragen. Hij vroeg zich meer af of de baron ook tegen Leonoor zou beginnen. Wat hij dan zou zeggen of vragen wist hij niet. Hij vroeg zich ook af of hij aan de verwachtingen voldeed van de jager. Misschien had de jager geheel anders over hem gedacht en waren die gedachten nu veranderd. Hij zou alles met de tijd wel zien. Dat hoopte hij toch.

Hij bleef voor zich uit kijken. In zijn ooghoeken zag hij hoe de ridder even naar hem keek, en zag de ridder glimlachen. Hij liep naar een stoel toe en ging zitten. Zijn mantel had zelfs hier een hypnotiserend effect. Hij had zijn boog naast zich op de grond gezet, en hield zijn kap op. Het was misschien raar, maar zo was hij het gewend. Hij kreeg het idee dat de ridder iets ging vragen, en ook hierbij kreeg hij gelijk. Hij hoorde de ridder vragen: ”Hoe oud is de Baron Eigenlijk?” Hij zweeg even. De baron was 8 jaar ouder dan hem. “Hij is 33” zei hij toen. Hij hoorde al dat er iemand aankwam, maar bleef rustig zitten. De koker met pijlen hing nog over zijn rug heen. Langzaam kwam hij overeind, en hing zijn boog over zijn rug heen. Hij zag hoe het dienstmeisje weer binnen kwam en diep boog. Hij zag wel de angst in de ogen van het dienstmeisje, maar soms was er gewoon niks anders. Er waren maar twee dingen waarmee je kon regeren, angst of respect, er was geen midden weg. Hij hoorde het dienstmeisje zeggen dat ze uit waren genodigd voor het eten met de baron. Hij bleef onbeweeglijk staan en liep pas toen de ridder eerst de kamer uit liep. Zijn boog bleef op zijn rug hangen. Hij liep achter de ridder aan. Ze liepen terug richting de zaal waar ze eerst waren geweest. Het leek alsof hij nergens naar keek, maar hij keek wel degelijk ergens na. Hij zag overal wachters, en overal zag hij dezelfde diepe angst in hun ogen. Ze liepen de eetzaal in, en hij zag het meisje buigen voor de baron. Zelf keek hij even naar de ridder. Hij boog niet. Hij zag dat de baron hun hun plekken wees. Hij ging tegenover de ridder zitten. Hij zei geen woord, en juist dat maakte dat het net leek alsof hij er niet was. Hij zag wel dat de baron steeds naar de ridder keken. Hij zag de gerechten wel voorbij komen. Hij at alleen iets van de soep. Hij keek even op toen hij het hoofdgerecht zag. Ergens vond hij het oneerlijk dat zij zoveel eten hadden. Hij had wel gezien hoe de ridders die in de zaal stonden naar het eten keken. Hij at niet echt veel, gewoon omdat hij had geleerd dat je op een volle maag niet kon vechten. Hij zag dat de Baron al klaar was, en ergens voorspelde hij dat de baron straks iets zou gaan zeggen. Enkele seconden kreeg hij gelijk. ”Nou zeg eens Myron, wat doet een heer als U hier?” hoorde hij de baron zeggen. Hij vroeg zich af wat de ridder zou gaan zeggen. Hij wachtte rustig en luisterde naar het antwoord van de ridder: ”Baron Rinaldo heeft gevraagd of ik niet eens een kijkje wilde nemen in het hoog noorden. Er zouden daar een paar problemen zijn geweest die met ons gebied te maken hadden. Daarom heb ik ook een schutter mee. De baron heeft zelf gezegd dat het beter zou zijn. Ik mag niet klagen over zijn schiet kunsten tot nu toe.” Mooi. Het antwoord van de baron verraadde niks over wie hij was. Alleen maar dat hij een schutter was, maar niet wat voor een schutter. Hij bleef rustig zitten, en viel niet op. Hij keek naar de blikken van de ridders. Hij at niet verder, maar luisterde gewoon. Wat voor problemen?” Hoorde hij de baron vragen. Hij vroeg zich af wat de ridder daarop zou gaan antwoorden. De waarheid was niet makkelijk, eigenlijk bedacht hij zich toen, wist de ridder de waarheid niet eens. Hij was de enige die totaal wist waarom ze nou hier waren, en wat ze moesten doen. Maar het beste om een geheim te houden is als je het zelf bewaard. Een geheim met zijn tweeën bewaren, kan alleen als de ander in zijn graf ligt. Hij keek even naar de ridder, zonder zijn hoofd te bewegen. . ”Gewoon een paar bendes die de streek lastig vielen en soms nog lastig vallen.” Hoorde hij de ridder zeggen. Hij vond het een goed antwoord. Het klopte deels ook nog wel. Hij lette op de uitdrukkingen van de baron. Hij zag de woedde wel, en daarna het perfecte masker, alsof er niks aan de hand was. Hij vond dat de ridder zich prima hield. Menig ander zou gillend de zaal uit zijn gerend, maar de ridder bleef gewoon zitten, alsof hij zelf een beeld was, in plaats van een ridder die ondervraagt werd door een van de meest gevreesde barons. De ridder voldeed prima aan wat hij had verwacht, nee. De ridder was beter dan dat hij had verwacht. Hij keek in zijn ooghoeken even naar de baron. Hij dronk niet van de wijn. Als er iets was waar hij slecht tegen kon, dan was het wel tegen wijn. Maar ergens wou hij de schijn ophouden dat hij niet kon praten. Hij had wel de blikken gezien van de baron op momenten dat je eigenlijk iets moest zeggen, maar juist op die moment zei hij niks. In feite had hij helemaal nog geen woord tegen de baron gezegd, of tegen wie dan ook als er iemand van de baron bij was. Het leek alsof hij niet kon praten, net zoals het gerucht wat rondging over hem in de lenen als je het over de grijze jagers had. Maar deze baron had duidelijk niet door wat voor vlees die in de kuip had. Zijn boog en koker met pijlen hingen nog over zijn rug heen.

You don’t know
You don’t see
You only can be afraid
Because an arrow from his bow
Can be your end..

Hij at op zijn gemak verder. Hij zag wel dat de jager niet echt veel at. Dat maakte hem een beetje zorgen. Want de laatste dagen hadden ze niet te veel gehad. Dus nu dat je het kreeg kon je er beter maar van genieten. Maar hij kon de jager moeilijk beginnen te dwingen om te eten. Leonoor zou er trouwens wel tegen kunnen. Dat hoopte hij toch. Ah de jager was oud genoeg om voor zich zelf te zorgen. Hij zou alleen willen weten wat zijn plan was. Verder stelde de baron hun geen vragen meer. Hij was de eerste die vertrok. Natuurlijk moest hij uitbeleefdheid ook rechtstaan en even buigen. Daarna moest hij hem natuurlijk ook bedanken voor de maaltijd. De baron liep de zaal uit en liet hem en Leonoor alleen. De wachters leken zich wat te ontspannen. Alsof ze blij waren dat de baron weg was. Hij zelf was daar ook maar al te blij mee. Hij zei niets en dronk zijn glas water uit. Daarna stond hij op en knikte Leonoor gedag. Hij zou niet zeggen dat hij mee moest. Leonoor kon dat zelf wel beslissen. Hij liep de gangen door. Half dromend. Hij kende de weg naar de kamer nu al. Het was gemakkelijker te onthouden dan dat je zou denken. Maar zijn blik viel op een andere gang en daar ging hij zonder enige probleem maar in. Hij wilde wel eens weten wat dit kasteel verborg. De baron had trouwens niets gezegd van verboden gangen of plaatsen. Dus normaal gezien mocht hij hier wel komen. Hij liep eigenlijk gewoon te dolen. Misschien vond hij nog wel een stukje van het oude gedeelte. Daar hield hij het liefst van. Maar niet iedereen kon zo iets laten staan. Maar deze baron was slim en dat zou moeten betekenen dat zo’n oud gedeelte er wel was. Hij ging een paar trappen naar beneden. Maar nog niet in de kelder. Hij zag wat verbrande muren. Littekens van vroegere gevechten. Toen dit gebouw afgebrand werd tot op de grond. Heel even streek hij met zijn hand over het zwarte gedeelte. Een tinteling ging door zijn lichaam. Alsof iedereen die er vroeger aanwezig waren er nog altijd aanwezig waren. Hij zuchte even en liep snel verder. Dit kasteel was een speciaal gebouw. Vol gruwel. Maar onder dat masker lag dan weer een heel andere wereld. Alsof deze alleen maar een schijn was, van wat dat het kon zijn. Zijn ogen glansden op door het licht van de lantarens die er waren. Hier waren ook veel gangen in duister gehuld. Één vooral trok zijn aandacht. Hij nam een fakkel van de muur en liep zachtjes die gang in. Het eerste gedeelte was helemaal leeg. Maar na een 20 meter. Kwamen er schilderijen opdoemen. Het eerste was nog niet zo lang geleden. Het was de baron voor deze. Maar de naam was moeilijk leesbaar. Vreemd dat juist deze gang in duister was gehuld. Aan de andere kant ging de vrouw van die baron. Hoe verder hij ging hoe ouder de schilderijen werden. Elke baron die er geleefd had was er bij. Hij liep uiteindelijk uit op een doodlopende gang. Met aan de achtermuur de aller eerste baron. Daarnaast de vrouw… Hij zag er machtig uit. Het was vreemd, maar hij dacht dat hij hem herkende. Wat natuurlijk nonsens was. Het leek zelfs alsof de baron echt naar hem keek. Er zat een bepaalde glans in de ogen. Hij knipperde eens met zijn ogen. Hij probeerde de naam van de baron te lezen. Maar het enige wat hij kon zien was iets van een wolf. Waarschijnlijk had deze man ook een soort wolf als embleem. Wat eigenlijk redelijk griezelig was. Want hij zou zweren dat hij de man op de schilderij ergens van kende. Hij kon alleen niet opkomen van waar. Misschien was het gewoon zijn fantasie. Of misschien had er toch iets in het eten gezeten. Wat dan ook hij zou toch vertrekken terug naar de kamer. Langzaam draaide hij zich om. Hij zag twee blinkende ogen en meteen trok hij zijn zwaard. De persoon voor hem boog diep neer en hij zag dat het weer het dienstmeisje was. Had ze hem helemaal gevolgd tot hier. Wat vreemd dat hij haar niet had horen aankomen. ”Hendrik de eerste…” Zei ze zachtjes tegen hem. Duidelijk dat ze de man op het schilderij bedoelde. Hij kende de naam niet eens. Maar toch had hij nog altijd het gevoel dat hij de man kende. ”De witte…” Het meisje keek verschrikt om zich geen en verdween toen weer in het duister. Hij keek nog eens terug naar het schilderij. ”Hendrik de eerste… De witte… ‘Wolf’” Hij schudde even met zijn hoofd. ‘De witte wolf’ Dat was zijn naam. Zachtjes liep hij weg. Denkend aan de verhalen van baron Rinaldo. Alle namen werden meerdergemaals gebruikt. Maar dat mocht maar eens om de 100 jaar. Anders was het te verwarend. De naam van een ridder zou verbonden zijn met zijn geest. De vorige dragers zouden hun kracht doorgeven aan de volgende en hem of haar begeleiden. Als dat waar was. Dan wist hij meteen waarom dat hij dacht dat hij de man kende. De geest van die persoon zou dan in hem moeten zitten en hem kracht geven in moeilijke tijden. In gedachten liep hij de gehele weg terug. Zachtjes liep hij de kamer binnen. Er was meer tijd verstreken dan dat hij had gedacht. Hij ging voor het raam zitten. Hij wist niet zeker of de jager nog wakker was. Of dat die eigenlijk wel in de kamer was. Maar als hij sliep dan was hij wakker geworden van het geluid dat hij had gemaakt. Er kwam maar één zin over zijn lip. Hij wist niet zeker of hij het wel kon vragen. Maar hij had het gevoel dat hij het moest weten. Leonoor was slim en zou hem misschien wel kunnen helpen. Het was het proberen waard. Hij zag geen reden om het niet te vragen. Zachtjes liepen de worden over zijn lippen. ”Wat weet jij over hendrik de eerste… De witte wolf?”

Hij zag hoe de baron wegging, ergens voelde hij zich teleurgesteld dat de baron zich zo makkelijk gewonnen gaf. Hij merkte dat de sfeer ontspannende werd. Hij bleef zitten toen de baron wegging, misschien brutaal. Maar hij vond dat de baron het recht niet had, dat hij voor hem moest buigen. Hij keek nog even naar het eten, maar nam alleen een slok van het water wat er stond, en liet de rest gewoon staan. Hij zag wel hoe de wachters zich ontspannen. Zijn boog bleef rustig over zijn rug heen hangen, terwijl het een goede gelegenheid zou zijn geweest om uit te breken. Maar zoals zou de baron verwachten. Dus ze zouden zich koest houden, voor zo lang het nodig was. Ze konden beter hun verblijf hier doorbrengen dan buiten. Ze zaten aan het eind van de winter in het noorden, en buiten slapen met dit weer, nee. Daar had hij niet veel zin in. Dus dan kon je beter op een kasteel als dit verblijven, ook al was de situatie niet normaal. Hij bleef rustig zitten en zag na een tijdje dat ook de baron er van door ging. Hij keek heel even naar de ridder, maar bleef nog wel zitten. Toen de deuren achter de ridder dichtsloegen merkte hij direct dat de spanning weer omhoog ging. Heel even gleed er een glimlach over zijn gezicht heen. Hij bleef rustig zitten, maar zei geen woord. Hij zag de rijen met ridders even bewegen, alsof ze in de aanval wouden gaan. Ook hoorde hij het gemompel wat er onder de ridders ontstond, maar dat maakte hem niet uit. Hij kwam langzaam overeind, en zag in zijn ooghoeken dat een paar ridders naar hun wapens grepen. Hij liep naar het einde van de zaal toe, zonder verder aandacht te schenken aan de ridders. Hij hoorde het gestommel wel. Hij bleef staan toen hij bijna aan het einde was. Hij keek naar een groot schilderij wat er hing. Het was het portret van de hele familie. Hij zag onderin de hoek de witte wolf liggen. Hij deed alsof hij niet echt geïnteresseerd was in het doek. Maarja, de ridders konden hem nu helemaal niet meer zien. Het leek voor hun nu alsof hij opeens was verdwenen. Hij keek naar de kleinste van de twee jongetjes. Hij keek daarna naar de rest van het schilderij. Na een tijdje draaide hij zich om. Toen hij zich omdraaide ging er een vlaag voor de zaal heen. Kaars voor kaars gingen uit. Hij hoorde het angstige geroep van dienstmeisjes, maar ook van ridders. Hij hoorde ze door elkaar heen rennen, en op dat moment glipte hij tussen de deuren door, de zaal uit. Hij kende elk geheim stelsel wat er in dit gebouw zat, maar nu was nog niet de tijd rijp om die te gebruiken, misschien wel snel, maar nu nog niet. Hij liep door de gangen heen, nergens waren in dit stuk wachters te zien. Het gaf hem iets geruststellend. De baron had dit deel van het kasteel verder met rust gelaten. Hij rook de vertrouwde geur van de lotus bloem. Hij liep verder, met een omweg door allemaal gangen heen. Totdat hij op een moment weer in het stuk aankwam waar wachters stonden. Hij hoorde een paar verbaasde kreten toen hij uit de schaduwen de belichte gang in liep, maar daar stoorde hij zich niet aan, hij liep rustig verder. Na een tijdje kwam hij aan bij het stuk waar hun kamer lag. Hij opende deur en liep naar binnen toe. Hij merkte direct aan de kilheid van de kamer, dat de ridder er niet was. Hij liep naar de haard toe. En stak die aan, nadat hij houtblokken neer had gelegd. Hij glimlachte even toen hij het schouwspel van vlammen op de muur zag. Net zoals vroeger, alleen zonder de rest erbij. Hij liep naar een van de twee kamers toe, en keek even rond. Hij legde een paar spullen er neer, en liep toen terug naar de woonkamer in dat stuk. Hij ging zitten in een stoel die er stond, en sloot heel even zijn ogen, maar opende ze daarna weer. Hij trok zijn kap iets verder naar beneden toe, zodat het leek alsof hij sliep. Hij hoorde na een tijdje dat de deur open ging. Hij hoorde aan de zware voetstappen dat het de ridder was, maar hij keek niet op of om. Hij bleef op het zelfde tempo en regelmaat adem halen, alsof hij in diepe slaap was. Hij kon horen aan de voetstappen dat de ridder naar het raam toe liep en daar ging zitten. Hij kreeg gewoon het gevoel dat de ridder iets wou vragen. Hij bleef rustig zitten en op dezelfde manier ademhalen. ”Wat weet jij over hendrik de eerste… De witte wolf?” Hoorde hij toen de ridder vragen. Van binnen was hij verbaasd. Hoe wist de ridder over hendrik de eerste, de eerste drager van de witte wolf? Hij hield op met zichzelf dat aanvragen en dacht even na. “Het was de oom van de huidige Baron, hij was de baron, totdat die 8 jaar geleden overleed. De toenmalige baron kreeg op 21 jarige leeftijd het merkteken van de witte wolf, de eerste witte wolf die je terug kunt vinden. Hij redde op die dag een wit wolvenjong uit een klem. En hield het wolfje bij zich. Hij richtte de wolf op als een hond. Hij kreeg door deze daad de naam witte wolf, ook doordat de witte wolf overal was waar hij was. Toen de baron overleed, overleed de witte wolf aan zijn voeten. De baron werd gedood tijdens een veldslag. De naam witte wolf werd toen uit het register gehaald, om eigenlijk nooit meer terug te mogen keren. Behalve dat jij de naam witte wolf kreeg. Misschien zag de koning het zelfde in jou wat hij ooit in de oude baron had gezien” zei hij. Hij zweeg, en zat nog steeds het zelfde als eerst. Zoveel had hij nog nooit achter elkaar aan tegen de ridder gezegd, en zoveel zou hij ook nooit meer tegen de ridder zeggen.

he speaks when you don’t expect it
He follows his own path
You can’t command him
You maybe can fight with him

Heel even dacht hij dat de jager echt niets meer zou zeggen. Maar dat had hij verkeerd. De woorden gleden uit de mond van de jager. “Het was de oom van de huidige Baron, hij was de baron, totdat die 8 jaar geleden overleed. De toenmalige baron kreeg op 21 jarige leeftijd het merkteken van de witte wolf, de eerste witte wolf die je terug kunt vinden. Hij redde op die dag een wit wolvenjong uit een klem. En hield het wolfje bij zich. Hij richtte de wolf op als een hond. Hij kreeg door deze daad de naam witte wolf, ook doordat de witte wolf overal was waar hij was. Toen de baron overleed, overleed de witte wolf aan zijn voeten. De baron werd gedood tijdens een veldslag. De naam witte wolf werd toen uit het register gehaald, om eigenlijk nooit meer terug te mogen keren. Behalve dat jij de naam witte wolf kreeg. Misschien zag de koning het zelfde in jou wat hij ooit in de oude baron had gezien” hij schrok even. Maar knikte toen alleen. Hij was dus de tweede die de naam de witte wolf kreeg. Vreemd, wat zou de koning in hem gezien hebben. Hij had altijd gedacht dat het door zijn witte haar kwam. Misschien ook op de manier dat hij reageerde en deed. Maar misschien had de jager een punt. Misschien kwam het helemaal niet daardoor. Er kwam weer een raar gevoel in hem op. Hij was er ergens trots op dat hij de zelfde naam gekregen had. Maar ergens vroeg hij zich ook af of hij die wel waardig was. Hij vroeg zich af of Hendrik de eerste het wel goed zou gevonden hebben. Het was misschien vreemd om te zeggen. Maar hij geloofde echt dat mensen voortleefden na de dood. Hij kon alleen maar hopen dat hij voldeed. Een zachte glans gleed over zijn ogen, toen hij daar aan dacht. Door de wolken heen was de maan verschenen. Niet helemaal vol, het gaf een prachtig gezicht. Over het landschap. Hij liet zijn ademhaling verzwakken. Dat deed hij wel vaker. Zo kreeg hij rust. Hij schrok even op toen hij een schim zag door de bomen lopen. Het was wit en het had de vorm van een hond. Maar in een flits was die schim weer verdwenen. In de verte hoorde hij een wolf huilen. Er gleed een glimlach over zijn gezicht. Misschien was dit wel een teken. Hij gleed nog even door de woorden van de jager geen. “De naam witte wolf werd toen uit het register gehaald, om eigenlijk nooit meer terug te mogen keren.” Nooit. Dat was ook maar een woord geweest. “Misschien zag de koning het zelfde in jou wat hij ooit in de oude baron had gezien” het leven zat vol met verassingen. Misschien was het gewoon het lot geweest. Maar ergens bleef het raar dat hij de man ergens van kende. Hij had echt zo’n diep gevoel. ”Misschien… Ik heb alleen het gevoel alsof ik Hendrik nog van ergens ken…” Murmelde hij zachtjes. Hij keek nogmaals naar buiten en stond toen op. ”Welterusten Leonoor.” Hij schonk de jager nog een vriendelijke glimlach. Daarna ging hij naar één van de twee plaatsen; Daar ging hij weer voor het raam zitten. Hij had nog niet echt veel slaap. Maar met dat wat hij net gehoord had, zou hij toch nog een hele tijd blijven zitten dromen. Hij dacht aan de dag dat hij geridderd werd. Toen de naam was uitgesproken had bijna iedereen verbaast gekeken. Dat was waarschijnlijk ook de reden geweest. Maar waarom had de koning hem die naam gegeven? Hij kon er gewoon geen kop aan krijgen. Had het een speciale boodschap. Of was er iets dat hij niet wist van zich zelf. Hij wilde zich er eigenlijk niet langer over druk maken. Maar het was zo raar en ongewoon dat hij er wel over na moest denken. Half murmelend viel hij in een lichte slaap. Maar zijn dromen waren dieper dan ooit. Hij stond weer in de gang. Alleen verlicht door de fakkel. Voor hem het portret van de baron. De ogen schitterden nog altijd even diep als eerst. Alleen leek het er op dat de houding verandert was. In zijn droom hoorde hij de woorden van de jager. In een flits stond hij in een bos. Hij zag een man uit de struiken komen en naar een klem lopen. Daar zat een wit wolvenjong in vast. Hij zag hoe Heer hendrik de wolf meenam en verzorgde; Hij zag hoe de wolf groeide en hoe de twee samen werkte. In een paar flitsen was hij op een slag veld. Hij zag hoe de baron bloederig op de grond lag. Hij zag de witte pels van de wolf rood worden door het bloed. hij zag hoe de twee stierven. Myron opende zijn ogen. Alles was duister en nergens was er een greintje licht te zien. Hij zag een vage vorm op zich af komen. Twee geel gouden ogen staarden hem aan. Het waren geen mensen ogen. Het waren de ogen van een wolf. Hij zag het witte beest voor hem staan. Hij zag de baron naast het dier staan en die wenkte hem om hun te volgen. Zachtjes tapte hij vooruit. Niet wetend waar dat hij naartoe ging. Hij zag de gangen van het kasteel. Het leek er op dat heer hendrik hem iets wilde tonen. De wolf en heer Hendrik verdwenen toen hij aan een donker zwarte deur kwam. Hij voelde wel dat ze nog bij hem waren. Zijn hand gleed naar de klink. Maar hij kon de deur niet openen. Hij hoorde een diepe maar zachte stem spreken. “Myron… Myron…” Het was de stem van een man. “Zoek k. k. K.” Hij schoot wakker; Zwetend en al. Hij voelde de kilte nog steeds rond hem gangen. De kilte van zijn droom. Maar was het wel een droom geweest. Langzaam kwam zijn adem weer op zijn normale tempo. De nacht was nog lang niet voorbij. Maar door het venster kon hij zien hoe het een klein beetje begon te sneeuwen. De witte vlokjes dwarrelden vredig naar beneden. Hij had het gevoel dat die droom niet zomaar een droom was geweest. Hij had al verhalen gehoord. Maar hij wilde ze gewoon niet geloven. Dus kon hij het nu ook niet geloven. Maar dan nog zou hij terug naar die gangen gaan. Iets in hem zei dat hij het moest doen. Hij moest opzoek gaan naar die deur. Maar hij was bang voor wat er achter zou liggen. Zou iemand het hem kunnen zeggen. Of toch niet?

Hij bleef rustig zitten, en keek naar de ridder die net naar zijn woorden had geluisterd. Hij kon zien aan de reactie van de ridder dat die geschrokken was, maar zag hem toen knikken. Hij bleef rustig in de stoel zitten en keek naar de ridder. Hij bekeek myron even. De ridder leek ergens wel op de oude baron, misschien was dat de reden geweest dat hij juist voor deze ridder had gekozen. De ridder die het zelfde teken droeg als de oude baron. Hij wist het niet echt, maar hij wist ook wel dat de ridder hier ook een lot te vervullen had, die niet makkelijk zou worden. Ook hij zou zijn verleden moeten zien te beheersen als ze hier levend uit wouden komen, en dat zou betekenen dat iemand wel zijn einde zou vinden, en dat zou waarschijnlijk de huidige baron zijn. Hij keek weer even naar de ridder, die gouden ogen van de ridder, jah. Hij wist het zeker. Ook hij hoorde de wolf huilen. Misschien was dit een teken, een teken dat het nog niet over was. Hij keek even naar de ridder die glimlachte. . ”Misschien… Ik heb alleen het gevoel alsof ik Hendrik nog van ergens ken…” Hoorde hij de ridder zacht murmelen, maar niet zacht genoeg dat hij het niet kon horen. ”Welterusten Leonoor.” Hoorde hij daarna de ridder zeggen, hij zag dat de ridder op was gestaan, om richting bed te gaan. Hij zag dat de ridder nog even vriendelijk naar hem glimlachte. Hij zelf kwam ook overeind en pakte zijn boog op en hing die weer over zijn rug heen. “Weltrusten Heer myron” zei hij, hij liep bijna zijn kamer in, maar draaide zich toen nog even om. “Sometimes the ghost will call you” zei hij nog, daarna liep hij zijn kamer in. De deur viel achter hem zacht dicht. Hij zette zijn boog naast het bed neer, en legde de messen op het tafeltje neer. Zijn laarzen hield hij aan, je kon het tenminste maar nooit weten hierzo. Hij sloot zijn ogen. Na een tijdje viel hij in slaap. Op een moment schrok hij wakker uit zijn slaap. Zo hier rustig blijven liggen was niks voor hem. Hij kwam overeind en gespte de messen weer vast aan zijn riem. Hij hing de boog weer over zijn rug heen. Langzaam liep hij naar de deur toe en opende die. Hij bleef stil staan, om te luisteren of de ridder nog sliep. Hij liep daarna naar de grote deur toe van de kamer en glipte door de kier naar buiten toe. De wachters waren in slaap gevallen, hij begon te lopen. Hij raakte na een tijdje het gevoel van tijd kwijt. Hij liep dieper en dieper het kasteel in. Hij liep langs de schilderijen met de baronnen erop. Hij zag ze allemaal, ook de gene van de huidige baron. Hij bleef even stil staan bij de baron met de witte wolf. Zijn vingers gleden even over het schilderij heen, Hij wist dat hier ergens het stelsel van geheime gangen lag. Hij wist hoe vaak ze hier rond hadden gerend, elkaar proberend te slim af te zijn, maar waar het altijd op neer kwam was dat ze straf kregen omdat ze hier rond speelde. Hij draaide zich om, en liep verder. Als een schim langs de muren heen. Hij hoorde in de verte opnieuw een wolf huilen. Hij wist dat hij verder moest. Trede voor trede liep hij verder naar beneden toe, totdat hij op een moment in een grote ruimte aan kwam. Hij liep verder. Het was niet donker hier, terwijl het normaal wel donker was. Hij liep zachtjes verder en stopte toen hij bijna onderaan was. Hij keek naar de tafel die er stond, en zag de baron er aan zitten. Hij had de perfecte gelegenheid om de baron neer te schieten, maar dat deed hij niet. Hij zag de baron verschrikt op kijken. Zacht verplaatste hij zich. Hij zag de ogen van de baron groter worden, soms liet hij een glimp van zich zien, maar wel zo dat het niet duidelijk was dat hij het was. Hij keek even naar de baron. Hij vond eigenlijk wel dat hij de baron genoeg had gepest. Hij verdween weer uit de kamer, en liep dezelfde weg omhoog terug. Heel even gleden zijn vingers over het schilderij van de baron met de witte wolf heen. Hij bleef staan en drukt het schilderij in. Het schilderij schoof langzaam weg. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, daar was de geheime gang dus gebleven. Hij liep naar binnen toe, en het schilderij kwam weer op zijn plek. Hij pakte de fakkel uit de houder en stak die aan. Hij liep verder, door het gangenstelsel heen. Hij wist waar hij naar toe moest. Hij volgde gang na gang, totdat hij weer bij een muur uit kwam. Hij zette de fakkel in de houder, en de muur schoof open. De fakkel ging uit, en hij liep naar binnen toe. Heel even bleef hij verbaasd staan, na al die jaren was de kamer geen steek veranderd. Hij schudde even zijn hoofd. Blijkbaar had de baron toch nog een herinnering over willen houden. Hij glipte de deur uit, en liep terug naar de kamer waar hij nu verbleef, hij wist genoeg. Hij sneakte de kamer in, en luisterde of de ridder nog sliep, en liep daarna zijn eigen kamer in. Hij zette de boog naast zijn bed neer, maar hield de messen om zijn middel heen. Hij ging op het bed liggen en sloot zijn ogen, niet wetend voor hoelang

You don’t know
Who he was before
You met him.
You only know
He can be your death..

Hij luisterde eens heel goed. Geen enkel geluid ging over het gehele kasteel. Alsof er echt niemand meer was. Het leek er op dat alles en iedereen uitgestorven was. Langzaam en zo stil mogelijk stond hij recht. Zijn ademhaling was nauwelijks te horen. Het gangenstelsel dat hij net gezien had. Stond in zijn gedachten geprint. Stilletjes sloop hij de kamer uit. Hij zag nu ook dat de wachters in slaap gevallen waren. Heel even bleef hij staan en schudde hij zijn hoofd. Wat een goed personeel dat de baron had. De ene verraadde hem en de ander viel dan weer in slaap. Zachtjes maar op een goed tempo liep hij verder. Misschien was het geen goed idee om in het holst van de nacht door een onbekend kasteel te sluipen en op een droom af te gaan. Maar hij moest wel. Hij hoorde de worden van de jager weer door zijn hoofd. Misschien was het inderdaad de geest van heer hendrik geweest. Als het dat niet was geweest dan was hij gek aan het worden. Dat kon ook heel goed zijn; je zou gewoon zot worden om in zo’n kasteel te moeten leven en dan nog omringt worden door al angstige mensen. Maar hij leefde hier niet echt. Hij verbleef hier gewoon. Misschien was dit ook wel het laatste wat hij zou zien. Maar dat zou erg jammer zijn en hij zou zorgen dat, dat niet zou gebeuren. De fakkels schenen maar zwakjes. Het leek er zelfs op dat ze nooit op tijd ververst werden. Zijn hand bleef rusten op zijn zwaard. Hij had zo’n gevoel dat dit misschien toch niet zo’n heel goed idee was. Maar toch bleef hij verder lopen. De trappen leken kil en dodelijk. De gangen leken je op te zuigen. De gangen hier beneden waren nog donkerder dan eerst. Hij nam weer een fakkel vast en liep weer tot het einde van de gang. Voor de zoveelste keer zag hij Heer hendrik op het schilderij. De ogen schenen nog altijd even hard. Een vast beraden glans kwam op zijn ogen. Zachtjes draaide hij zich om. Hier had hij de wolf en de baron zien staan. van daar af volgde hij de weg. Zoals hij de twee in zijn droom had gevolgd. Hij had niet het gevoel alleen te zijn. Misschien was er wel degelijk iemand in de buurt. De gangen leken langer dan in zijn droom. Maar het was precies het zelfde. Hij vond het vreemd. Hij was in deze gangen nog nooit geweest. Hij liep eigenlijk door een onbekend doolhof; Misschien speelde hij hier dan ook met zijn leven. Tenminste als hij de weg niet zou terug vinden. Maar dat moest wel gebeuren. Wat kon hij anders doen. Gewoon blijven zitten. Dan zou hij kapot gaan aan de gedachten dat hij het niet eens wilde proberen. Hij sloeg de laatste gang in. Maar liep op een dood punt. Hij fronste zijn hoofd. Hier was de baron en de wolf verdwenen. Hier zou normaal de deur moeten zitten. Maar er was alleen mar een muur met een fakkel voor hem te zien. Hij zuchte even. Misschien was het dan toch maar een droom geweest; Langzaam stapte hij weer achteruit. Hij welde net omdraaien toen hij een verschil zag. De stenen van de muur voor hem verschilden van die van de andere muren. Ook stonden er op de andere muren geen fakkels. Wat ook een vreemde verwijzing was. Dat betekende dat deze muur later was aangebracht dan de andere muren. Misschien na de tijd van heer hendrik. Langzaam gleden zijn handen over de muur. Alsof hij naar iets opzoek was. Maar dat was hij ook. Hij zocht naar een losse steen of op zijn minst een schakel. Hij zocht toch wel een paar minuten. Maar er was niets dat iets zou in gang zetten. Vermoeid zuchte hij weer. Hij had geen hoop… Hij zijn fakkel was aan het doven. Die voor hem stak hij snel aan. De ander één legde hij voorzichtig op de grond. Daarna nam hij de ene in de muur vast. Hij keek nog even naar de muur. Uit het niets kwam er een vreemd krakend geluid op. Snel zette hij een paar stappen achteruit. Hij zag hoe de muur voor zijn ogen verschoof. Myron trok zijn wenkbrauwen op. Achter de muur stond een zwarte duur. De duur uit zijn dromen; het was duidelijk dat dit eigenlijk een geheim moest blijven. Zachtjes stapte hij naar voren en hij deed de klink naar beneden. Natuurlijk was de duur op slot. Het was geen normaal slot het leek alsof je er geen sleutel. Maar iets heel anders in moest brengen. Langzaam gleed zijn hand naar zijn ketting. Het was een witte wolf. Hij had deze ketting gekregen van de koning. Op de dag van zijn benoeming. Langzaam deed hij het sieraad van zijn hals. Sinds zijn benoeming had hij hat nog nooit afgedaan. Zachtjes en heel voorzichtig stak hij het sieraad en de slot opening. Wonder boven wonder paste het en de duur klikte open. Snel deed hij zijn ketting weer aan. En stapte naar binnen. Hij zag hoe achter zich de duur weer sloot. Hij was in een soort kamer beland. Vaag zag hij de omgrenzingen van ramen. Maar er gingen hoorduinen voor. Voorzichtig schoof hij ze open. Een vaag licht viel door de kamer geen. De tijd was snel vooruit gegaan. Want in de verte kon hij de zon al zien opkomen. Het had gesneeuwd. Het landschap was helemaal wit geworden. Hij draaide zich om en bekeek de kamer eens goed. Hij ging zijn fakkel weer aan de muur en stapte rond. Hij zag een bureau en een paar boeken kasten. Er waren nog andere duren om naar andere plaatsen te gaan. Aan de muur gingen portretten van een witte wolf en heer hendrik. Er was een haardvuur met een groot tapijt voor; Hij hurkte neer en wreef over het tapijt. Waardoor hij verschillende witte haren mee nam. Het leken op honden haren. Maar hij wist wel beter. Dit moest het vertrek geweest zijn van Heer hendrik zelf. Hij keek nog eens rond en stapte toen de zij kamer binnen. Daar waren de gordijnen wel open. Hij zag een gezellige plek uit; Met een mooi groot bed. Die nu na al die jaren nog omgeplooid was. Ook hier lag er weer een tapijt met witte haren. Aan de muur gingen wapens. Een harnas, schild, lans, en zwaard; Hij herkende de witte wolf als embleem en wist dat dit de wapens waren geweest van de baron zelf. Hij vergeleek ze even met zijn eigen wapens. Maar ze waren bijna geheel identiek aan elkaar. Hij liep terug naar de bureau en keek naar de papieren die er nog op lagen. Vreemd genoeg lag er een soort van testament in. Hand geschreven en getekend door Heer hendrik de eerste… De witte wolf. Hij nam het papier zo voorzichtig mogelijk vast. Eigenlijk wilde hij niets veranderen aan deze ruimte. Het was een ode aan de baron; Als hij de neef was geweest. Dan zou hij wel beter voor deze kamers gezorgd hebben. Maar ja hij was dat nu eenmaal niet. Langzaam begon hij te lezen en hoe verder hij kwam hoe groter de schok werd. Hij zag verschillende namen langzaam las hij verder. Hij herkende de naam van zijn vader, moeder en zus. Er stond een stam boom op. Zijn naam stond er ook bij. Langzaam begon hij de zinnen te lezen. ”het is met pijn in het hart dat ik dit laatste document opstel. Het is vreemd om te weten dat je einde zal naderen. Ik weer dat ik niet zal terug keren van de veldslag. Mijn troon zal overgenomen worden door één van mijn zonen. Mijn oudste zoon is er voor klaar gestoomd. Maar ik vrees dat die taak voor hem te zwaar zal worden. Daarom wil ik hierbij verklaren dat de Jongste zoon de troon zal erven. Heer mordon zal mijn troon erven. Waarop zijn zoon mijn enigste kleinzoon zal volgen. Ik heb deze beslissing genomen. Zodat de bloedbaan verder zal leven. Gezien mijn oudste zoon geen kinderen heeft. Getekend heer hendrik de eerste.. de witte wolf.” Hij tuimelde half achteruit. Was de baron zijn grootvader geweest. Maar zijn oudste zoon had de troon toch overgenomen. En daarna zijn broer. Waarna de huidige baron. Het werd hem duidelijk dat dit document eigenlijk nooit door gegeven is. Hij rolde het perkament op en stormde terug naar buiten. De gangen door terug naar boven. Hij moest en zou het weten. Hij liep wel zachtjes voorbij de wachters. Daarna gooide hij het perkament naar de jager. Als die tenminste nog altijd in zijn bed lag. ]b]”Wist jij hier van? Hij bedoelde niet zo dat document. Maar dat hij familie was van Heer hendrik.